Ο Άλμπερτ Καμύ είπε..Μια μέρα όμως,γεννιέται το γιατί.

Εχει απόλυτο δίκαιο ,όλη αυτή η φράση ,καθώς και σε μένα κάποια στιγμή ,ήρθε και ζήτησε την ανάλογη απάντηση ,την τοποθέτηςή μου ,όπως και να το σπάσω το κέλυφος,του δικού μου αυγού.

Του δικού μου ιδεατού κόσμου και να αναγκαστώ ή να με εξαναγκάσουν να δω τη σκληρή και στυγνή πραγματικότητά του.

Οι περισςότεροι γύρω μου,αν όχι όλοι ,είχαν φροντίσει να καλυφθεί,όχι με πέπλο μυστηρίου ,μα με κλινοσκέπασμα ,τόσο χοντρό και αδιαπέραστο,ώστε να μη ήταν δυνατόν η παραμικρή σπίθα ,ή αχτίδα μιας ζωής ,που κάποιοι είχαν φροντίσει να την αμαυρώσουν.

Μια σελίδα μελανότατη ,στα κατάστιχα της δικής μου ιστορίας ,που από πάντα ήθελα να σκίσω ,να πετάξω ,μα κυρίως να την καταχωνιάσω βαθειά ,στο σεντούκι των εσωψύχων μου ,με μόνη ίσως απαλλαγή,τη νεότητά τους,αλλά και πάλι βαθειά μέσα μου ,δε θα τους συγχωρήσω,τόσο εύκολα και με ελαφριά τη καρδία.

Από μικρό παιδί ήμουν γεμάτο χαρά ,ευτυχία ,παραμικρές στιγμές ή δευτερόλεπτα ,αν κι αυτά δεν υπήρξαν ,δε με στιγμάτισαν καν,το μόνο που με πονάει και μου χει κάνει την καρδιά κομμάτια,είναι ένα ξερό και σκέτο ,χωρίς συναισθήματα,γιατί?

Μάλλον και σε μένα είχε έρθει η ώρα ,να ζητήσω ν απαντηθούν τα αναρίθμητα ερώτηματά μλου,που παρέμεναν καιρό ,χρόνια αναπάντητα.κάπου 38,θα τολμήσω να πω.

Ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τα πόσα συναισθήματα μπορούσε να κρύβει αυτό το ρημάδι το γιατί .

Ενας καλά κρυμμένος πόνος,δάκρυ,στεναγμός,σπαραγμός,στιγμές απομόνωσης και αυτοπειθαρχίας,μην τύχει και γίνει κάτι ,το παραμικρό και νοιώσουν ένοχοι,άθελά μου ,οι πραγματικοί μου γονείς,αυτοί που δίκαια και άξια ,λαμβάνουν αυτόν τον τίτλο.

Οχι γιατί δεν είχα γνωρίσει τους βιολογικούς μου γονείς,αλλά γιατί ο άνθρωπος ,που μαζί του έχω μοιραστεί τα πάντα,θέλησε να ρίξει τη χαριστική του βολή,μια βολή ,που βρήκε απ ευθείας στόχο ,την καρδιά,μια πονεμένη και συνάμα ευτυχισμένη,για τους δικούς της λόγους ,από κάθε της πλευρά και πτυχή.

Μια βολή τόσο πετυχημένη ,καλά προγραμματισμένη και αποδιδόμενη,που ακόμα και τώρα που σας τα εξιστορώ,αποτελεί και ίσως και να αποτελεί και στο μέλλον ,μια πληγή που αιμορραγεί και ίσως δε θα κλείσει ποτέ ,να αναβλύζει,δυσπιστία και κακοήθεια.

Στο χέρι μας είναι να φροντίζουμε ,αν όχι να θεραπεύσουμε ,εντελώς ,να παλεύουμε να βρίσκουμε το κατάλληλο ίαμα ,για την κάθε μας πληγή,μα κυρίως να είμαστε σε θέση να την επουλώσουμε εμείς οι ίδιο.

Αν δε βοηθήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας ,κανείς δε θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις δικές μας βλέψεις και προβλέψεις,αν δεν τα καταφέρει μόνος του και αποκλειστικά βασιζόμενος στις δικές του τις δυνάμεις ,ώστε να προσπαθήσει με ότι δικά του μέσα έχει και κατέχει.

Αυτό λοιπόν το γιατί,χτυπάει τον κώδωνα του δικού μου κινδύνου.

Ενας κίνδυνος που παραμόνευε και καιροφυλακτούσε χρόνια τώρα ,να πάρει το αίμα του πίσω,ως άλλος δράκος ,δε χόρταινε απο το να ρουφάει και να απολαμβάνει το δικό μου αίμα.

Ενα αίμα που ποτέ δε θα θελήσω ,ούτε να γνωρίσω ,μα ούτε να διεκδικήσω και τον παραμικρό χώρο μέσα στην καρδιά τους ,την ψυχή τους.

Αν ήθελαν ,ας φρόντιζαν να μάθουν για μένα και το κυριότερο,ας μη με άφηναν.

Το παιδί είναι ψυχή,κι όχι ένα δέμα ,που το αφήνεις,το παρατάς ,εφησυχασμένη ,είτε παραδομένη στις ενοχές σου,άλλωστε ας φρόντιζαν να μη συντελούσαν και στην τεκνοποίηςή μου.

Εχω πάρει αληθινή αγάπη ,νοιάξιμο ,φροντίδα,λατρεία ,που για τίποτα στον κόσμο δε θα άλλαζα ,που για κανέναν δε θα άφηνα τις ζεστές από θαλπωρή αγκαλιές τους,να πάω πού?

Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια.
Αυτά τα μαχαίρια ,τα ξένα ,δεν είναι παρά εκείνα ,που φρόντισαν να με φέρουν στον κόσμο και να τοποθετήσουν τις ενοχές τους,τις τύψεις τους ή και τις ανικανότητές τους ,στα αληθινά ,στα ζεστά και στα αξιόλογα και αξιότατα .

Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέςεις,που αυτά πλέον ,γίνονται βάλσαμο στα δικά τους,υποτίθεται χέρια,αλλά ελάχιστα και ολιγάριθμα ,τα παραδείγματα και οι αναφορές τους ,προς αυτά.

Αυτό το γιατί ,μου τριβελλίζει το μυαλό μου ,τη σκέψη.
Πάντα θα του χρωστώ ευγνομωςύνη ,που ξεκαθάρισα μια και καλή,για πάντα μέσα μου,τι θέλω και τι ζητώ,τι επιθυμώ και τι επιδιώκω.

Ναι,έσφαλλε,έψαξε,είπε,ομολόγησε,στα δικά του γιατί,ίσως βρήκε απαντήσεις ,μα το δικό μου γιατί ,ας στέκει μόνο,ποτέ πια παραπονεμένο,μα με παρηγοριά τη δική μου ελπίδα .

Να διαβεί μαζί μου ,το πέρας της ζωής μου,όσο ο Πλάστης μου έχει γράψει,στα δικά του  έγγραφα ,πνοής,εύννοιας ,αλήθειας και ατόφιας κριτικής ,απέναντί μας.