ΤΕΝΙΑ ΜΑΚΡΗ,,,ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ.

Όταν αγαπήσετε τον εαυτό σας περισσότερο,θα ανακαλύψετε ότι δε θα έλκεστε πλέον από συντρόφους που δε γνωρίζουν πως να σας αγαπούν.
Μεγάλη κουβέντα,τόσο η διατύπωσή της,όσο και η επεξήγησή της.
Στα χρόνια αυτά που διανύουμε,είναι πολύ συχνό το φαινόμενο,επεμβατικής ,καθοριστικής συμπεριφοράς,επιβαλλόμενης στη μετάλλαξη ενός ανθρώπινου χαρακτήρα,σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά τα δικά του ,τα δικά της,μα ποτέ τα δικά μας.

Χειρίζονται και διαχειρίζονται καταστάσεις,θέματα ,προβλήματα,ακόμα και αποφάσεις,με τέτοιο επικριτικό τρόπο,ανέντιμο και απαίσιο,ώστε να υποδεικνύουν,πως απέναντί τους ,δεν έχουν παρά μόνο ένα σκουπίδι ,που φροντίζουν να το πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων,σύμφωνα με τις διαθέσεις τους,τα πιστεύω τους και τα ανάλογα κέφια και δικά τους απωθημένα ή και παιδικά βιώματα.

Πολλοί δεν ήταν ικανοί να επιβληθούν σε άλλα άτομα ,μα φροντίζουν να εξαντλούν όλη την επιείκιά τους την κακία ,σε άτομα δικά τους,υποτίθεται,μα νοιώθουν τόσο ικανοποιημένοι,που ο απέναντί τους,τον κάνουν να νοιώθει μειονεκτικά και υποδεέστερος αυτών.

Τέτοιες συμπεριφορές δεν πρέπει να τις συναντάμε,μα δυστυχώς,γίνονται ολοένα και πιο συχνές και συνήθεις,καθώς και τα δυο φύλα ,αποθρασύνθηκαν και ο ένας φρόντισε με τονκαιρό να ευννουχήσει το άλλο ,ώστε να βιώνουν μια μεταλλαγμένη κατάσταση,ζωή,με μόνο θύμα,τις πιο πολλές φορές τα παιδιά τους,όντως αθώα θύματα,μιας παράλογης ,διευρυμένης ,χρονολογικά καταστάσεως,μα τα μικρά τους ματάκια και οι λαβωμένες τους ψυχούλες,να διψούν,όχι για εκδίκηση,μα για λύτρωση,με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο ,μπορεί να συμβείκαι να συντελεστεί αυτό.

Πρέπει να γινόμαστε γνώστες και λυτρωτές,του ίδιου μας του εαυτού,γιατί δεν αξίζεινα τον ταλαιπωρούμε τόσο και να δεχόμαστε τέτοιο υποβιβασμό και κριτική ,για άτομα,δικά μας ή όχι που θέλουν και αποτελούν την τελειομανία σε όλο της το μεγαλείο,μα και την αποδεικτική χαροποίησή τους,υποβάλλοντας τους φίλους ,συγγενείς ,ή και τους συντρόφους μας,σε τέτοια μαρτυρική και βασανιστική συμπεριφορά,

Γιατί πρέπει να ξέρουμε και να συννειδητοποιήσουμε,ότι βία,δεν αποτελεί μόνο η σωματική ,μα και η ψυχολογική,που είναι πιο επώδυνη και ισχυρή,καθώς η σωματική κάποτε περνάει,επουλώνεται,μα η ψυχική ,αφήνει τα ψεγάδια της ,τα αποτυπώματά της,σκληρά και ποτέ ανέπαφα με το παρελθόν ,το γίγνεσθαι ,το φαίνεσθαι της ψυχής μας,όσο αφορά το θεαθήναι,όλοι θέλουμε να το παρουσιάζουμε άμεμπτο και άχραντο,εν αντιθέσει των τρόπων και ελιγμών ,ασυντόνιστων θελημένων προσπαθειών,προς την καλυτέρευση των  χαρακτήρων μας,μα εγωιστικά και αποδυναμωτικά,να σέρνουν τον άλλον,στον πυθμένα των συναισθημάτων του,που εκεί συναντάκαι του κάνει παρέα,η μοναξιά,η απόγνωση,το θόλωμα του μυαλού του,που κανείς δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει και να δει,πιο βαθειά ,σε τι είναι σε θέση να προσφύγει,να καταφύγει ,να διαφύγει,προκειμένου να βρει τη λύτρωσή του και τον εφησυχασμό του,από τη συνεχή επικριτική στάση και μόνιμη διαπόμπευση πτυχών του χαρακτήρα του.

Δεν είναι ανάγκη όλο αυτό να γίνεται δημόσια ,το ιδιωτικό ,πονάει περισσότερο και είναι ότι πιο χειρότερο,να αντικρύζεις κατάματα στο βλέμμα του άλλου,τον υποβιβασμό,την εξαθλίωση των συναισθημάτων του,πουεπιφέρει και τη φτώχεια του αισθηματικού,ερωτικού τους κόσμου,όπου θα διαφεντεύει η πλήρη αποχή,σε κάθε τομέα της ζωής τους και θα μένει ο ένας από τους δυο πάντα,έκθαμβος και αμεταννόητος.