Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΚΟΣ, ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΜΙΧΑΗΛ, ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1956

Ο Ανδρέας Ζάκος, ετών 25, ο Ιάκωβος Πατάτσος 22 χρόνων και ο Χαρίλαος Μιχαήλ 21 ετών, το πρωί της 9η Αυγούστου του 1956, βάδισαν μαζί αγέρωχοι προς το ικρίωμα της αγχόνης, αψηφώντας το θάνατο, ψάλλοντας δυνατά και περήφανα τον Εθνικό Ύμνο.



Ανδρέας Ζάκος


Γεννήθηκε στο χωριό Λινού, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 12 Νοεμβρίου 1931. Σε νεαρή ηλικία μετοίκισε με την οικογένειά του στη Λεύκα. Απαγχονίστηκε στις 9 Αυγούστου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.



Ο Ανδρέας Ζάκος φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Λεύκας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας και αποφοίτησε από την Ελληνική Σχολή Σολέας. Από παιδί του άρεσε να μελοποιεί στίχους, εκφράζοντας έτσι το πηγαίο μουσικό αίσθημα που τον διέκρινε.



Ήταν αγνός και ενθουσιώδης ιδεολόγος. Φιλοσοφούσε τη ζωή, λέγοντας ότι, αν είναι να προσφέρει ο άνθρωπος τη ζωή του για τα πιστεύω του, αξίζει να το κάνει ενόσω είναι νέος.



Εργαζόταν ως σχεδιαστής στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια των εργαζομένων και πέτυχε, με τις προσπάθειές του, να συντονίσει τις δραστηριότητες των εθνικοφρόνων σωματείων των γύρω χωριών για εθνική δράση. Η εθνική του προσφορά ξεκίνησε αμέσως μετά το 1950 με ενέργειες που αποσκοπούσαν στην τόνωση του εθνικού φρονήματος του λαού.



Ο μεγαλύτερός του αδελφός Γεώργιος υπήρξε ένας από τους πυρήνες της ΠΕΟΝ, μια από τις προεπαναστατικές ενέργειες της οποίας ήταν και η δολιοφθορά στα ηλεκτροφόρα καλώδια της Αρχής Ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα τη συσκότιση της Λευκωσίας και τη διάλυση των εορταστικών εκδηλώσεων για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ στο Κυβερνείο το Μάιο 1953.



Ο Γιώργος προσπαθούσε να κρατήσει μακριά από τα μυστικά της Οργάνωσης το φλογερό αδελφό του Ανδρέα, ο οποίος όμως εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του αγώνα και όργωσε την περιοχή Λεύκας-Πύργου, ετοίμασε κρησφύγετα και στρατολόγησε άνδρες ως μέλη της ΕΟΚΑ. Για να μπορεί απερίσπαστα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αγώνα, ο Ανδρέας κατέφυγε σε ανταρτική ομάδα στην περιοχή της Γαληνής, όπου επιδόθηκε σε αναγνωρίσεις στόχων για μελλοντικές επιθέσεις και δολιοφθορές, σύμφωνα με οδηγίες του Αρχηγού Διγενή. Στην επίθεση της 15ης Δεκεμβρίου 1955 στην τοποθεσία Μερσινάκι, κατά την οποία έπεσε ο Χαράλαμπος Μούσκος, ο Ανδρέας Ζάκος συνελήφθη πληγωμένος μαζί με το Χαρίλαο Μιχαήλ, καταδικάστηκαν σε θάνατο και απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο.



Ως τελευταία χάρη, πριν από τον απαγχονισμό του, ζήτησε και άκουσε μουσική Μπαχ και Μπετόβεν. Γράφει σχετικά στον αδελφό του Γιώργο:



«Η ώρα του θανάτου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν. Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο…».



Χαρίλαος Μιχαήλ



Η δήλωση του Χαρίλαου Μιχαήλ μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου προς τον δικηγόρο του, έμεινε στην ιστορία:



«Είχα το φόβο, κύριε Μαρκίδη, μήπως ο δικαστής μού χάριζε τη ζωή επειδή είμαι νεαρός. Πώς θα αντίκριζα τότε τον Ζάκο;».



Ο Ιάκωβος Πατάτσος, συνελήφθη μετά από την απόπειρα εκτέλεσης κάποιου αστυνομικού, συνεργάτη των Βρετανών.



Ο Τουρκοκύπριος που αποπειράθηκε αρχικά να τον συλλάβει, έπεσε νεκρός από τα πυρά συναγωνιστή του, τον οποίο ο Ιάκωβος δεν πρόδωσε ποτέ, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί εκείνος σε θάνατο. Στις φυλακές, ο Ιάκωβος δίδασκε σε συγκρατούμενούς του, την Αγία Γραφή.



Στο τελευταίο του γράμμα προς τον αδελφό του, ο Ανδρέας Ζάκος γράφει:



«Αγαπητέ αδελφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό θα έχω φύγει για πάντα. Υπάρχει κανείς που θα μείνει;



Η ώρα του θανάτου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία.



Τη στιγμή αυτή ακούμε την ηρωϊκή συμφωνία του Μπετόβεν…



Νομίζω όμως ότι μόνο με την εκτέλεση θα μπορέσω να μείνω πάντα νέος κι αθάνατος…».



Πατάτσος Ιάκωβος


Ο Ιάκωβος Πατάτσος, ένας ακόμα ήρωας του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1934 στη Λευκωσία και πέθανε στις 9 Αυγούστου 1956. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο «Ελένειο» στη Λευκωσία και ήταν απόφοιτος της Σχολής Σαμουήλ. Οργανωμένος στην ΟΧΕΝ Λευκωσίας, αποτέλεσε ένα από τα πρώτα στελέχη της πρωτεύουσας, σχεδιάζοντας και εκτελώντας πληθώρα επιχειρήσεων. Με την έναρξη του αγώνα κατατάχθηκε σε ομάδες ρίψης βομβών και αργότερα στο εκτελεστικό Λευκωσίας.



Συνελήφθη στις 23 Απριλίου 1956, στον τουρκικό τομέα της Λευκωσίας, για τον φόνο του τούρκου αστυνομικού Νιχάτ Βασίφ. Τρεις μήνες αργότερα, καταδικάστηκε σε θάνατο, χωρίς ποτέ να αποδειχθεί η ενοχή του, αφού δεν υπήρχαν αποδείξεις.



Κατά τη διάρκεια της ολιγόμηνης κράτησής του στα κελιά των μελλοθανάτων τόνωνε με τη θρησκευτική του πίστη τους άλλους κατάδικους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα κατάνυξης και πνευματικής ανάτασης.



Ο Ιάκωβος Πατάτσος, σαν γνήσιος Έλληνας της Κύπρου, βάδισε προς τον θάνατο με ψηλά το κεφάλι. Κοινώνησε από τα χέρα του ιερέα Αντωνίου Ερωτοκρίτου και έψαλλε, ενώ του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ». Ήταν μόλις 22 χρονών.






ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : (ΚΥΠΡΟΣ 1974) Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΕΡΒΟΜΑΝΩΛΗΣ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ

“Δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον εαυτό σας και να περνάτε καλά",  είχε γράψει σε ένα γράμμα προς τους γονείς του ο μέχρι πρότινος αγνοούμενος στρατιώτης της ΕΛΔΥΚ, Γιώργος Ζερβομανώλης τον οποίο αναζητούσε η οικογένεια του για πάνω από 43 χρόνια…

“Δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον εαυτό σας και να περνάτε καλά. “ είχε γράψει σε ένα γράμμα προς τους γονείς του ο μέχρι πρότινος αγνοούμενος στρατιώτης Γιώργος Ζερβομανώλης τον οποίο αναζητούσε η οικογένεια του από τη μάχη στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στις 16 Αυγούστου 1974.... Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι πέρα από τον καθησυχαστικό τόνο που επικρατεί στο γράμμα, καθώς εγράφη μετά το πέρας του Αττίλα Α’, το γράμμα αυτό του 21χρονου ήρωα της ΕΛΔΥΚ έφτασε πλέον στην οικογένειά του, αφότου πλέον είχε σκοτωθεί στις μάχες του δεύτερου γύρου κατά τον Αττίλα Β’.... 

Η επιστολή που διαβάσαμε στο elkosmos.gr γράφει:

«Πολυαγαπημένοι μου και αξέχαστοι γονείς, πολυαγαπημένη μου αδελφούλα,

Ο πόλεμος έχει τελειώσει πια εδώ και έχουν ησυχάσει τα πράγματα και γι’ αυτό δεν θέλω να στεναχωριέστε καθόλου για μένα, αλλά να κοιτάτε τον εαυτό σας και να περνάτε καλά. Το ξέρω πόση λαχτάρα πήρατε με τα επεισόδια που έγιναν, αλλά τι να κάνουμε, ήταν γραφτό μας και αυτό. Το ευχάριστο είναι ότι ζω και αυτό φτάνει. Τα άλλα θα περάσουν και θα τα ξεχάσουμε, αν και είναι δύσκολο για μένα να ξεχάσω αυτές τις δραματικές ημέρες μέσα στο καυτό βόλι που έπεφτε και τους συναδέλφους μου που σκοτώθηκαν. Κάθομαι και σκέφτομαι τη μητέρα τους, την πίκρα που θα πήραν όταν έμαθαν για τον σκοτωμό των παιδιών τους. Τι κάνει ο πατέρας μου, πηγαίνει στη θάλασσα, βγάζει καμιά σαρδέλα; Δώστε χαιρετισμούς σε όλη τη γειτονιά…».... 

Μετά το γράμμα, ο Γιώργος Ζερβομανώλης επικοινώνησε μόνο μία φορά με την οικογένειά του, στέλνοντας ένα τηλεγράφημα στα γραφεία της κοινότητας του χωριού του, τις παραμονές του Δεκαπενταύγουστου του 1974.... 

Σύμφωνα με το «Έθνος» το 1974, ο 21χρονος στρατιώτης, από τη Λέσβο, σκοτώθηκε αμυνόμενος, κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης των υπερασπιστών του στρατοπέδου από το ύψωμα Α’ στα περίχωρα της Λευκωσίας, στις 16 Αυγούστου 1974. Ετάφη από τους Τούρκους εισβολείς σε ομαδικό τάφο, που βρέθηκε 1.200 μέτρα βόρεια του στρατοπέδου, δίπλα από ένα ρυάκι μαζί με άλλα 11 άτομα. Αυτός ο τάφος ανασκάφθηκε, ενώ 10 από τους 12 θαμμένους εκεί ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. 

Την Παρασκευή 26 Μαΐου 2017 τα λείψανά μεταφέρθηκαν στην Αθήνα, στο ΓΕΣ, ενώ τη Δευτέρα 29 Μαΐου 2017 , με ειδική τελετή μεταφέρθηκαν από την Αθήνα στη Λέσβο για να ταφούν στο νεκροταφείο της γενέτειράς του.... 





ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Ο ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΡΣΑΚΗΣ

Ο Απόστολος Αρσάκης γεννήθηκε στην Χοταχόβα της Β. Ηπείρου το 1792. Ταξίδεψε στο Βουκουρέστι και στη Βιέννη, όπου διδάχθηκε τα Ελληνικά με δάσκαλο τον Νεόφυτο Δούκα. 
Σπούδασε ιατρική στην Χάλη της Σαξονίας και το 1822 μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία τού ηγεμόνα της Βλαχίας, ενώ την περίοδο 1836-1839 διετέλεσε γραμματέας επικρατείας τού ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα.
Το 1857 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής και αγωνίστηκε υπέρ τού ηγεμόνα (Οσποδάρου) τής Βλαχίας και Μολδαβίας Αλέξανδρου Κούζα. 
Την περίοδο 1857-1859 χρημάτισε μέλος της τετραμελούς επιτροπής για την ένωση της Βλαχίας και Μολδαβίας, οι οποίες αποτέλεσαν κατόπιν τη Ρουμανία. Η τετραμελής επιτροπή επεξεργάστηκε νομοθετικά τη συνένωση των δύο ηγεμονιών και η δημιουργία της Ρουμανίας φέρει και την υπογραφή τού Απόστολου Αρσάκη. 
Το 1860 διορίζεται υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Ηγεμονιών. Στις 8 Ιουνίου του 1862, αντικαθιστά στην πρωθυπουργία τον δολοφονημένο πρωθυπουργό Barbu Catargiu. Στον πρωθυπουργικό θώκο παρέμεινε μέχρι τις 24 Ιουνίου τού 1862. 
Κατά τα έτη 1862-1865, μετά και την παραίτηση από τα κυβερνητικά αξιώματα, παρέμεινε απλός βουλευτής. 
Το 1866, μετά την επανάσταση κατά τού Αλέξανδρου Κούζα, αποχώρησε από την ενεργό πολιτική δράση. 
Ο Αρσάκης παρακολουθεί βήμα προς βήμα την ελληνική επανάσταση και την ίδρυση τού ελληνικού κράτους. Επιθυμεί να συμβάλει στην πνευματική και ηθική άνοδο των Ελλήνων και πληροφορείται για την ίδρυση στην Αθήνα της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και για τους σκοπούς της αλλά και για το γεγονός ότι η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία θεμελίωσε, αλλά αδυνατεί να οικοδομήσει ελλείψει πόρων, σχολικό κτήριο.
Έτσι, παίρνει την απόφαση να οικοδομηθεί με δικές του δαπάνες το κτήριο επί της οδού Πανεπιστημίου και ο ναός του και να αποζημιωθεί η Εταιρεία για όσες δαπάνες έκανε ως τότε. Η βασίλισσα, η οποία ήταν προστάτιδα τού Σχολείου, αποφασίζει να τιμηθεί ο Αρσάκης με τον σταυρό των ανωτέρων Ταξιαρχών. 
Κάθε έτος που περνά ο Αρσάκης αποστέλλει οικονομική συνδρομή και το συνολικό ποσό των χορηγιών του ανέρχεται περίπου στις εξακόσιες χιλιάδες χρυσές δραχμές! 
Η Εταιρεία ευγνωμονούσα τον Αρσάκη ονόμασε το Σχολείο «Αρσάκειον» και ανέγραψε το όνομά του πρώτο στη στήλη των μεγάλων ευεργετών της, τοποθέτησε δε την προτομή του σε περίβλεπτη θέση. 
Ο Αρσάκης ανήγειρε στο Αρσάκειο Μέγαρο ναό στη μνήμη της συζύγου του Αναστασίας Δάρβαρη και γι’ αυτό τον αφιέρωσε στην Αγία Αναστασία τη Ρωμαία. (Σήμερα, στο Αρσάκειο Ψυχικού υπάρχει ο ναός της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, που ανεγέρθηκε το 1935 και αντικατέστησε τον ναό τού Αρσακείου Μεγάρου). 
Ο Απόστολος Αρσάκης απεβίωσε στις 16 Ιουλίου τού 1874 στο Βουκουρέστι σε ηλικία 82 ετών. 


Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο




ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΚΥΠΡΟΣ 1974 Ο ΑΝΘΥΠΙΛΑΡΧΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΖΑΜΠΑΣ

Ο Μιχαλάκης Ζαμπάς γεννήθηκε στις 5 Μαίου του 1954 στην Ευρύχου και μεγάλωσε εδώ,, στη Δασούπολη. Γονείς του ο Σταύρος και η Ειρήνη Ζαμπά. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Αρρένων Κύκκου και απεφοίτησε με άριστα από το Πρακτικό Τμήμα.
Από τα παιδικά του χρόνια, πνεύμα ανήσυχο και δραστήριο. Πέραν από άριστος μαθητής,, λάτρης και του αθλητισμού. Προικισμένος και σοβαρός, ασχολήθηκε με την επιτραπέζια αντισφαίριση και διέπρεψε τόσο με τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, του ΑΠΟΕΛ, όσο και με την εθνική Κύπρου.  Όντας μέλος της Εθνικής Κύπρου, πρόλαβε να ταξιδέψει μέχρι την μακρινή Ιαπωνία τον Απρίλιο του 74 και να αγωνιστεί με το εθνόσημο στο στήθος.
Οταν το 1972 έφτασε η ώρα για να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά ο νεαρός Μιχαλάκης Ζαμπάς ήξερε εκ προοιμίου ποιος ήταν ο δρόμος της αρετής. Επέλεξε το ένδοξο μαύρο μπερέ των τεθωρακισμένων υπηρετώντας με το βαθμό του Ανθυπίλαρχου στην 23η Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων που έδρευε στην Κοκκινοτριμιθιά.
Το μαύρο μπερέ ήταν για τον ήρωα Μιχαλάκη Ζαμπά όπως και για όλους τους μαυροσκούφηδες, σύμβολο τιμής, ένα σύμβολο ποτισμένο με αίμα. Ήταν η υπογραφή ενός άγραφου συμβολαίου με το οποίο έδινε την ιερή υπόσχεση να ακολουθήσει το δύσκολο μονοπάτι της αρετής και της τιμής. Να σηκώσει το βάρος μιας ένδοξης ιστορίας γεμάτης αγώνες, θυσίες και δόξα. Και ο Μιχαλάκης ήταν αποφασισμένος να γίνει ο συνεχιστής αυτής της ιστορίας.
Και η ιστορία,,, άκουσε το κάλεσμα του. Το πλήρωμα του χρόνου που ο όρκος του θα μετουσιωνόταν σε θυσία,, έμελλε να έλθει σύντομα. Το καλοκαίρι του 74 βρήκε την Κύπρο μας να φλέγεται απ΄άκρο σ’ άκρο από την βαρβαρότητα του Τούρκου εισβολέα.
Ο νεαρός Ανθυπίλαρχος δεν είχε καμία αμφιβολία ή δισταγμό για το ποιος ήταν ο δρόμος της αρετής. Ενώ η υπεροπλία του εισβολέα,, αλλά και η ασυντόνιστη λειτουργία των πάντων, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την ανοργανωσιά που επικρατούσε λόγω της προδοσίας, έδιναν την αιτιολογημένη ευκαιρία για αναδίπλωση, αυτή η επιλογή ήταν ξένη για τον ήρωα Μιχαλάκη Ζαμπά.
Με το πρώτο φως της 20ης Ιουλίου, επικεφαλής ουλαμού αρμάτων μετακινείται στην περιοχή του στρατοπεδου της ΕΛΔΥΚ συμμετέχοντας στις επιθέσεις εναντίον των Τουρκικών θέσεων στην περιοχή Κιόνελι. Την επομένη,, το πρώτο κακό μαντάτο ήρθε με την βλάβη του άρματος στο οποίο ήταν αρχηγός οπότε αναγκάστηκε να το οδηγήσει μαζι με το πλήρωμα του, πίσω στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ για επιδιόρθωση.
Το στρατόπεδο δεχόταν ανελέητο βομβαρδισμό από την τουρκική αεροπορία και άπαντες συνέχισαν καθ΄όλη την διάρκεια της ημέρας να μάχονται ενάντια στην από αερός και ξηρά επίθεση των εισβολέων.
Την 22α Ιουλίου οι βομδαρδισμοί επαναλήφθηκαν με ακόμα μεγάλυτερη σφοδρότητα και σε μια μαζική επίθεση των τουρκικών πολεμικών ο Μιχαλάκης Ζαμπάς κτυπήθηκε θανάσιμα.
Την μέρα τούτη ο Μιχαλάκης, ολοκλήρωσε την φυσική του παρουσία στον κόσμο,, με τραγικό,,, αλλά ταυτόχρονα με τόσο ολοκληρωμένο τρόπο. Κράτησε τόσα λίγα για τον εαυτό του και έδωσε τόσα πολλά στην πατρίδα.
Η ψυχική ανάταση που ένοιωθε αφού ενσυνείδητα θυσιαστηκε για την πατρίδα, είναι η αέναη εκείνη ενέργεια που αφομοιώνουν οι λαοί από τους ήρωες τους για να συνεχιζουν την ιστορική τους πορεία στο χρόνο.

Ο Μιχαλάκης Ζαμπάς έπεσε παραμένοντας πιστός στον όρκο του Ελληνα στρατιώτη. Ο σύντομος βίος του ήταν μια ατέλειωτη και ενάρετη διαδρομή ήθους και παλικαριάς προς το καθήκον. Υλοποίησε τις προγονικές προσταγές και εντολές που με γλαφυρότητα υποβάλλουν :
«Ου καταισχύνω τα όπλα τα ιερά, ουδέ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω» και ο νεαρός Ανθυπίλαρχος όχι μόνο δεν ντρόπιασε,,, αλλά τίμησε με το αίμα του τα όπλα τα ιερά. Σαν ένδοξος και περήφανος Ελληνας, σαν ανδρειωμένος μαυροσκούφης.
Η οικογένεια του ήρωα,, αλλά και η πατρίδα ολόκληρη πρέπει νάναι περήφανοι που ο Αλεξανδρινός ποιητής, μέσα από διαχρονικούς στίχους που φανερώνουν το μεγαλείο της φυλής μας, απευθύνεται προφητικά και στο δικό μας παλληκάρι λέγοντας :
«Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς τους πανταχού νικήσαντας, μη φοβηθέντες. 




ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : Ο ΙΕΡΕΑΣ ΠΑΠΑΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (ΕΦΡΑΙΜ) ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ "ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ" ΤΟΥΡΚΟ"ΚΥΠΡΙΟΙ"

O Παπαεπιφάνιος Ιωάννου (κατά κόσμον Εφραίμ) γεννήθηκε το 1919 στο χωριό Μηλικούρι, ήταν παντρεμένος με την Πρεσβυτέρα Άννα Παπαεπιφανίου και ήταν πατέρας τριών παιδιών.
Εργάστηκε σε διάφορα επαγγέλματα. Ακολούθως υπηρέτησε την Εκκλησία ως κληρικός. Χειροτονήθηκε το 1956 και υπήρξε εφημέριος του Ιερού Ναού στην Αγκαστίνα.
Ο Παπαεπιφάνιος Ιωάννου ήταν φλογερός Αγωνιστής της ελευθερίας. Αγωνίστηκε κατά το 1955-59 και κατά τη διάρκεια της τουρκανταρσίας το 1963-64. Λόγω της Εθνικής και Χριστιανικής του δράσης ήταν ιδιαίτερα μισητός στους Τουρκο«κύπριους» του χωριού.
Κατά την τουρκική εισβολή τον Αύγουστο του 1974, οι Έλληνες του χωριού της Αγκαστίνας οπισθοχωρούσαν για να σωθούν από τους Τουρκο«κύπριους» και έτσι και αυτός διέφυγε με την οικογένεια του στη Λεμεσο για να βρει καταφύγειο στους συγγενείς της γυναίκας του, για την οικογένεια του, ενώ ο ίδιος επέστρεψε στην Αγκαστίνα για να βρει το γιο του οποίος είχε ήδη συλληφθεί από τους Τουρκο«κύπριους» και αφού παραδόθηκε στους Τούρκους εισβολεις, οδηγήθηκε στα Άδανα της Τουρκίας. Ενώ έψαχνε για το γιο του και καθώς βοηθούσε και άλλους συγχωριανούς του να διαφύγουν από την μανία των βαρβάρων Τούρκων της Κύπρου.
Συνελήφθηκε από τους Τουρκο«κύπριους» και βασανίστηκε απάνθρωπα από αυτούς που οι προδότες της Κύπρου τολμούν να τους ονομάζουν αδελφούς τους. Συγκλονιστικές οι λεπτομέριες από τον μαρτυρικό θάνατο του αγωνιστή Ιερέα. Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες κατοίκων οι οποίοι άκουγαν τις φωνές του όταν οι Τούρκοι τον βασάνιζαν, τον κτυπούσαν και ξεριζώνοντας τα γένια του τραβόντας τα. Στη συνέχεια ο Παπαεπιφάνιος αναγκάστηκε από τους Τουρκο«κύπριους» να σκάψει τον τάφο του, αποκεφαλίστηκε και έτσι τέλειωσε το μαρτύριό του και πέρασε στην Αθανασία. Το Πάνθεον των Ηρώων άνοιξε τις Πύλες του για να υποδεχθεί ένα Ήρωα που έζησε ολόκληρη τη ζωή του αγωνιζόμενος υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και ΠΑΤΡΙΔΟΣ.
Μαρτυρία από τουρκο«κύπριο» ο οποίος ήταν παρών στο καφενείο του χωριού της Αγκαστίνας αναφέρει ότι μετά τη στυγερή δολοφονία του Παπαεπιφάνιου, ένας Τουρκο«κύπριος» πήρε το κεφάλι του Ιερέα, το έβαλε σε ένα δίσκο και το πήρε στο καφενείο για να χλευάσει μαζί με τους υπόλοιπους τουρκο«κύπριους» αδελφούς των νεο-Νενέκων και των Απάτριδων, τη μνήμη αυτού του Μάρτυρα της Πίστης και της Πατρίδας.
Τα οστά του Ήρωα βρέθηκαν στη Μια Μηλιά και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.
 



ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΓΕΡΗ

Στην πόλη του Ηρακλείου 24/05/1941 ο ουρανός είναι σκοτεινιασμένος από τα κύματα των Γερμανικών «στούκας» που βομβαρδίζουν συνεχώς και οργανωμένα ανά τετράγωνα το Ηράκλειο και έξω στα προάστια της πόλης γίνονται συνεχής ρίψεις αλεξιπτωτιστών.

H οργανωμένη στρατιωτική αντίσταση είναι ελάχιστη και με λιγοστά μέσα καθώς δεν υπάρχει βαρύς οπλισμός για την άμυνα της πόλης, όμως σαν άλλοι ημίθεοι αναλαμβάνουν την υπεράσπιση αψηφώντας το θάνατο ο απλός Κρητικός λαός που καταφθάνει από τα χωριά με τα λίγα όπλα που διαθέτει και με κάθε άλλο πρόχειρο μέσο άμυνας πέτρες, ξύλα, κατσούνες κ.ά.

Μέσα σε ένα τρομακτικό αγκάλιασμα θανάτου παλεύουν χωρίς να λυγίσουν ούτε στιγμή στην άνιση μάχη ενάντια στην αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή των Γερμανών αλλά με την πίστη στην Ελευθερία που αρμίνεψαν σε όλα τα Έθνη και τους λαούς της γης για το μέγεθος της ανθρώπινης ψυχικής και σωματικής αντοχής στο ιδανικό αυτό της Ελευθερίας.

Ένας από αυτούς τους παράτολμους ήρωες, υπερασπιστές και ο εικονιζόμενος ήρωας ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗΣ Μανόλης, παππούς της γυναίκας μου από την Γέργερη, που έξω από την Χανιόπορτα στο ύψωμα της Θερίσσου υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια μαζί με άλλους συγχωριανούς του την Ελευθερία της Κρητικής γης.

Στο κάλεσμα δε αυτό της ψυχής και της πατρίδος άφησε στο χωριό την γυναίκα του με τα 4 παιδιά, το ένα δε ήταν νεογέννητο 5 ημερών (πήρε το όνομα του όταν το βάπτισαν) που η μοίρα και το χρέος θέλησε να μην το δει και να μην το αγκαλιάσει ποτέ καθώς μια ριπή από σφαίρες Γερμανού αλεξιπτωτιστή θα τον τραυματίσει βαριά πισώπλατα σύμφωνα με τις μαρτυρίες από τους συναγωνιστές του εκεί πάνω στα υψώματα της Θερίσου.

Κανείς ποτέ μετά δεν έμαθε για εκείνον μετά τον βαρύ τραυματισμό που είχε και μάταια μέρες μετά τον αναζητούσαν παντού χωρίς ελπίδα. Δεν βρέθηκε ποτέ ούτε ζωντανός αλλά ούτε νεκρός.

Το δράμα στην οικογένεια στα επόμενα κατοχικά χρόνια συνεχίζεται καθώς οι Γερμανοί εκτελούν τα δυο αδέρφια της χήρας γυναίκας του τον Γιάννη και τον Αλέξανδρο στις 14/08/1944 στην Κερά στην Γέργερη και τον άλλο αδερφό της τον Γιώργη (Πεπονογιώργη) τον παίρνουν αιχμάλωτο στην Λιβύη χωρίς να γνωρίζει κανείς για την τύχη του. Εκείνος επέστρεψε μετά από χρόνια ενώ όλοι τον είχαν θεωρήσει νεκρό και του είχαν κάνει και τα μνημόσυνα

Τιμή και δόξα σε όλους αυτούς που έδωσαν το αίμα τους με πίστη στην πατρίδα και στα ιδανικά των αξιών της Ελευθερίας και ας παραδειγματιζόμαστε εμείς οι νεότεροι.





ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ : ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΚΑΔΙΟΓΛΟΥ) Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ (1ο ΜΕΡΟΣ)

Του Παναγιώτη Μωυσιάδη


Ο Αιμίλιος Καδίογλου γεννήθηκε το 1897 στο Κατίκιοϊ της άνω Σαμψούντας.Το Κατίκιοϊ  ήταν ένα όμορφο επίνειο της Σαμψούντας χτισμένο πάνω σ’ έναν καταπράσινο λόφο  στα νότια της πόλης.
Η Σαμψούντα ήταν ένα από τα αστικά κέντρα του ποντιακού ελληνισμού στις αρχές του αιώνα μας. Ο Αιμίλιος, που λέγονταν Γεωργιάδης, άλλαξε το επώνυμό του σε Χ/Γεωργίου λόγω του χατζή παππού του. Το επώνυμοΚαδίογλου ή Κατόγλου,με το οποίο είναι γνωστός, ήταν το αντάρτικο όνομάτου επειδή καταγόταν από το Κατήκιοι.
Η Σαμψούντα ή Αμισός ήταν μια παραθαλάσσια πόλη  όπου κυριαρχούσε το ελληνικό στοιχείο.  Από τους 40000 κατοίκους της οι 21000  ήταν Έλληνες και οι υπόλοιποι Αρμένιοι και Τούρκοι. Το 68 %  των κτηρίων ήταν ελληνικά . Το 1915 το εμπόριο του καπνού συγκεντρώθηκε κατά 65%  στα χέρια των Ελλήνων.  Οι υπάλληλοι, οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές των νέων εταιριών ήσαν Έλληνες και Αρμένιοι. Η εξαγωγή καπνού έφτανε τους 55000 τόνους, που μεταφέρονταν στα λιμάνια της Μασσαλίας και του Λονδίνου με διεθνή ακτοπλοϊκά δίκτυα.  Οι συναλλαγές των εμπόρων εξυπηρετούνταν από τις τράπεζες της Θεσσαλονίκης, των Αθηνών και του Ανταβαλόγλου.
Αυτήν την ελληνική υπεροχή αποφάσισαν να καταστρέψουν οι Νεότουρκοι. Η αφορμή τους δόθηκε  με την έναρξη του  Ά παγκοσμίου πολέμου.
Αιμίλιος Καδίογλου
Ο Αιμίλιος Καδίογλου ήταν μια αδούλωτη και ελεύθερη ψυχή, που τον καθοδηγούσε η αγάπη στη ζωή και την ελευθερία. Δεν  μάθαμε ποιοι λόγοι τον οδήγησαν πολύ μικρό ,σε ηλικία  μόλις 17 χρόνων αντάρτη στα βουνά με έναν φίλο και συμμαθητή του τον  Αλέξη  Νίκου.
Φημολογείται,  πως ο λόγος που κατέφυγαν στα βουνά, ήταν η απόφαση των Τούρκων δικαστών της Σαμψούντας να σκοτώσουν τα πέντε παιδιά, που καβάλα πάνω στ’ άλογα γύριζαν μέσα στην Σαμψούντα. Από τους πυροβολισμούς των Τούρκων  σκοτώθηκαν τα δύο και σώθηκαν ο ΑιμίλιοςΚαδίογλου, ο Αλέξης Νίκου και ο Παντελής  Αναστασιάδης ( Παντέλ Αγάς.)
Τα τρία αυτά παλικάρια θα γίνουν οι πρώτοι αντάρτες της Σαμψούντας.
Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή καταγεγραμμένη στην ΄΄ΠοντιακήΕστία΄΄ που αναφέρει, πως:  ΄΄Από τους πρώτους αντάρτες που βγήκαν στα βουνά της Σαμψούντας ήταν  ο Στυλιανός Κοσμίδης ( Ιστύλ Αγάς) και ο Αιμίλιος Κατόγλου. Οι δύο  αυτοί νέοι σκότωσαν έναν κακούργο Τούρκο και μη έχοντας  καμιά διάθεση να δώσουν λόγο στην τουρκική δικαιοσύνη, στην οποίαν δεν είχαν καμίαν εμπιστοσύνη,ανέβηκαν στο βουνό ως φυγόδικοι.Αυτοί απετέλεσαν τον πυρήνα των ανωτέρω αντάρτικων σωμάτων και έγιναν οι πρώτοι συνειδητοί ένοπλοι του δυνάστη και κατόπιν οπλαρχηγοί με λαμπρά δράσιν.Τους ακολούθησαν εκατοντάδες πόντιοι φυγόστρατοι διατρέξαντες βουνά και δάση με πραγματική αυτοθυσία. Έτσι έσωσαν από τα χέρια των Τούρκων πολλούς Έλληνας, που οδηγούντο στην εξορία και τα μαρτύρια.΄΄
Η κάθοδος των ανταρτών στην Σαμψούντα τις πιο πολλές φορές γινόταν αντιληπτή από τους Τούρκους,. Γι αυτό  οι αντάρτες πάντα μεταμφιέζονταν και κατέβαιναν.
Το παρακάτω περιστατικό μας το αφηγείται ο παπα-Σταύρος Φωτιάδης από το Κρυονέρι Καβάλας : Μια φορά  οι δύο αντάρτες ,ο Αιμίλιος και ο Αλέξης,  κατέβησαν στην εκκλησιά του χωριού Κατίκιοϊ, γιατί  παντρευόταν η αδελφή του Αλέξη. Οι Τούρκοι περικύκλωσαν την εκκλησία,αλλά αυτοί σαν αετοί βγήκαν από την πλαϊνή πόρτα και  διέφυγαν προς το Αγιού Τεπέ.
Ηγετικές και πρωταγωνιστικές μορφές ηρώων, όπως αυτή του Αιμίλιου Καδίογλου, έμειναν στην αφάνεια της ιστορίας και πέθαναν άγνωστοι και άσημοι ακόμα και στα χωριά, όπου τελικά εγκαταστάθηκαν.
Τα ποιοτικά  και ηθικά χαρακτηριστικά  των ποντίων ανταρτών ήταν η αυτοθυσία η αυταπάρνηση  και υπερασπιστές η υπεράσπιση της ζωής  των γυναικόπαιδων, ιδιαιτερότητα μοναδική στους αντάρτικους αγώνες.
Τα παιδιά του Πόντου, αλύγιστα παλικάρια, θεόρατοι άντρες, αντιδρούν,  φεύγουν στο βουνό και συγκροτούν ομάδες άμυνας και αντίστασης. Οι Τούρκοι πλέον γνωρίζουν πως δεν θα μείνουν ατιμώρητοι για τα εγκλήματα, που διαπράττουν.
Οι Πόντιοι λένε μια σοφή παροιμία: Οφόβονσκύλλ’ υιός έν, και ο φόβον πίτας ψέν’.
Η πρώτη αναφορά στο ποντιακό αντάρτικο γίνεται από τους Γ. Βαλαβάνη, Πανάρετο Τοπαλίδη.    Αυτός όμως, που θα σκιαγραφήσει με το μοναδικό λογοτεχνικό του ύφος το τους ήρωες του Πόντου είναι ο Δημήτρης Ψαθάς  στο βιβλίο του΄΄ Η γη του Πόντου ΄΄  που εκδίδει το 1965 και αναδεικνύεται σ’ ένα παγκόσμιο ανάθεμα για τους Νεότουρκους.Στο χώρο της τέχνης το ποντιακό αντάρτικο το φέρνει στο προσκήνιο πρώτος ο Νίκος Ξανθόπουλος στο έργο ΄΄ΞεριζωμένηΓενιά.΄΄
Στο χώρο της μουσικής ,μια λαϊκή τραγουδίστρια, η Ρένα Κουμιώτη, το 1976 κυκλοφορεί σε  συνεργασία με τον  Σουρμαϊδη το δίσκο:  ‘’Ο δρόμος για το Τσιμενλί.’’ Στο δίσκο υπάρχει το αφιέρωμα στον Βασίλ- Ουστα  τον αρχικαπετάνιο της Σεβάστειας, που τον δολοφόνησαν οι Τούρκοι πισώπλατα  στην Κωνσταντινούπολη. Ο ΒασίλΟυστάς υπήρξε ο πολιτικός διασυνδετικός κρίκος ανεφοδιασμού του αντάρτικου από τους Ρώσους.
Αφιέρωμα στον Βασίλ – Ουστά:
Ποιο είν εκείνο το θεριό με φρύδια γιαταγάνια
καβάλα πάνω στ’ άλογο να σκίζει τα ορμάνια.
Βασίλ’ ουστά τον λέγανε άμανγιάβρι, μ’ γιάβρι μ’, γιαβριμ’.
Ποιος είν’ αυτός με τ’ άρματα, τα μαύρα τα πεσλίκια
κι όπου περνάει καρπίζουνε στα κλώνια φυσεκλίκια.
Έει, παιδία,ατόσον χρονών ένουμνε, πολλά κι ολίγα είδα
Άμα .. άμοναβού το παλικάρ’.. πουδέν καμίαν ‘κ’ είδα.
 Η Σαμψούντα είναι το παραθαλάσσιο κέντρο του Ευξείνου . Είναι ο συγκοινωνιακός κόμβος προς την άγκυρα και τα ενδότερα της μικρές Ασίας .  έχει  απόκρημνα και δασώδη βουνά απροσπέλαστα, και οι ρωμιοί της περιοχής  έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια πράγμα που εξοργίζει τους Τούρκους.
Ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης είναι ένας μπαρουτο καπνισμένος αγωνιστής με ιδιαίτερη υψηλή μόρφωση . που επιδιώκει την απελευθέρωση του πόντου.
Ο πρώτος αντάρτης που ανεβαίνει στα βουνά της Σαμψούντας ήδη από το 1914  μαζί με τον Ιστύλ Αγά είναι  αυτός που τιμά σήμερα η εκπομπή τα χνάρια της Ρωμανίας  ο Αιμίλιος Χ/αντζηγεωργίου ή Καδήογλου ή κατόγλου.
Θα ακολουθήσουν ο οπλαρχηγός  Βασίλειος Ανθόπουλος από το Απες της Σεβάστειας, ο Αντών πασά στην Πάφρα, ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων   σκοτώθηκε το 1917.. ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος ( Ο ΚότσάΑναστάης) σκοτώθηκε στη μάχη. Ο Παντέλ Αγά. Στην Σαμψούντα,
Ποιο είναι το προφίλ του πόντιου αντάρτη . και με ποια μέσα αντιστέκεται  στη βία της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και το άνισο ένστικτο και αίσθημα, η αναλογία είναι 1προς 10
Σωτήρη. Και Παύλε.
και χρηστός Παπαδόπουλο έδωσαν την πρώτη μάχη με τους Τούρκους και διέφυγαν στην Τραπεζούντα όπου ήρθαν  σε επαφή με τους Ρώσους .
Επανήλθαν εξοπλισμένοι με ρωσικό οπλισμό και πολεμοφόδια.
Την ίδια περίοδο είναι υπό διωγμό και ο Δημήτριος Χαραλαμπίδης από το χωριό Τσιμενλί.
Ο Δημήτρης Χαραλαμπίδης πήγε στην Τραπεζούντα και έφερε 50 όπλα με τα οποία εξοπλίστηκαν τα παλικάρια που βγήκαν στο βουνό μεταξύ αυτών και ο Αιμίλιος ο Κατόγλου. Είναι η περίοδος της γενικής επιστράτευσης των χριστιανών .
Έτσι ζούσαν μέχρι που το 1917 ήρθαν και άλλα παλικάρια φυγόστρατοι πολλοί και έγιναν μια ομάδα με 15 αντάρτες αρχηγός ο σπινθηροβόλος  Αιμίλιος.
Ο Αιμίλιος πολύ γρήγορα με τις ηγετικές του ικανότητες το μεγάλο θάρρος και το πολιτικό του πνεύμα επικράτησε ως οπλαρχηγός στην ομάδα του και ανέλαβε την ευθύνη του επισιτισμού για όλα τα ληστεμένα και φτωχά χωριά της περιοχής Σαμψούντας οι Τούρκοι έκλεβαν τα υπάρχοντα από τους χριστιανούς και ο Αιμίλιος με τα παλικάρια του τα ξανάπαιρνε και ταΐζε τα ελληνικά χωριά που λιμοκτονούσαν λόγω του ά πολέμου.
Ο συντονιστής   και αρχηγός του αντάρτικου κινήματος  είναι ο μακεδονομάχος  μητροπολίτης Αμισού ο Γερμανός καραβαγγέλης που έρχονταν σε άμεση επαφή με τον Αιμίλιο ή με συνδέσμους και καθοδηγούσε για την διατροφική επιχείρηση.
Οι αποστολές του Αιμίλιου στα τούρκικα χωριά γίνονταν πάντοτε σε σπίτια προυχόντων μπέηδων και πασάδων εκεί όπου υπήρχε πλούτος και χλιδή.
Μέσα στις άμεσες στοχεύσεις των ληστών που επιχειρούνταν ήταν η συλλογή όπλων για τον εξοπλισμό των νέων ανταρτών που έβγαιναν στα βουνά.
Για να δούμε το σπινθηροβόλο μάτι  του Αιμίλιου  φάνηκε  μια φορά όταν  μπήκε με τους συντρόφους του στο σπίτι ενός μπέη και βλέπει κρεμασμένα δύο όπλα. Το ένα με σκοινί και το άλλο με δερμάτινο ιμάντα. Ποιο είναι το καλό ρωτάει τον μπέη που έτρεμε από τον φόβο του αφέντη δεν το βλέπεις αυτό με το λουρί του λέει. Ο Αιμίλιος απλώνει το χέρι του και παίρνει αυτό με το σχοινί. Όταν το είδε ο οπλουργούς του τον είπε είναι το καλύτερο όπλο.
Σωτήρη Παύλε.
Ποια είναι η οργάνωση και η συνεργασία των τμημάτων μεταξύ τους  . ποιες είναι οι μεγάλες μάχες που δίνονται.
Και ποιες μεθόδους συνωμοσίας και τακτικής πολέμου χρησιμοποιούν.
Να ακούσουμε ένα ακόμα τραγούδι
Έτσι με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι πρώτες ομάδες αντίστασης .
Οι Τούρκοι για αντεκδίκηση σκοτώνουν τα μέλη και τις οικογένειες των ανταρτών.
Σε μια τέτοια επιχείρηση έπιασαν και σκότωσαν τον μικρό αδελφό του τον Οδυσσέα .
Αυτό  μας εξομολογείται ο Ιάκωβος Κουλοχέρης στο Βιβλίο του ΄΄ η Αμισός ΄΄
Ξέρουμε γράφει ότι ο Αιμίλιος μαζί με τον φίλο του Ιστύλ’ αγά αποτέλεσαν τους πρώτους οργανωτικούς πυρήνες  της ποντιακής αντίστασης….
Εξ αιτίας της δράσης του οι Τούρκοι θα σκοτώσουν τον μικρό αδελφό του Οδυσσέα..
Ο Αιμίλιος  κυνηγημένος και επικηρυγμένος από τους Τούρκους λειτουργεί και ζει στα βουνά κατεβαίνει όμως και στην Σαμψούντα με πολλές προφυλάξεις για δουλειά.
Όπως έχει εξομολογηθεί δεν φοβάται τους Τούρκους αλλά τους προδότες.
Μια μέρα μικρός 18 χρόνο δουλεύει στο καπνομάγαζο του Ανταβαλόγλου,
Κάποιος τον προδίδει και έρχεται μια διμοιρία χωροφυλακών να τον πιάσει .
Ο Αιμίλιος έχει προνοήσει και αυτό το ενδεχόμενο , και έχει κόψει σε ορισμένα σημεία το συρματόπλεγμα του εργοστασίου. Μόλις μπαίνουν οι τσανταρμάδες τρέχει μπροστά τους ,πώς λέγεσαι τον λένε Παράσογλου Παρασκευάς απαντάει γρήγορα ο Αιμίλιος ποιος είναι του λένε τους δείχνει έναν στο βάθος τρέχουν  φεύγουν οι τσανταρμάδες και ο Αιμίλιος εξαφανίζεται … ρωτούν τον επόμενο ποιος είναι ο Καδίογλου και τους δείχνει τον εξαφανισμένο Αιμίλιο.
Αυτή την ευφυΐα  του Αιμίλιου του την αναγνωρίζουν όλοι το θάρρος και τα κατόρθωμα τα του γρήγορα γίνονται γνωστά ώστε ο μεγάλος καπνέμπορας της Σαμψούντας Δημήτρης Χαραλαμπίδης να τον αναθέσει την αρχηγία του πιο στρατηγικού βουνού που δεσπόζει πάνω από την Σαψούντα του Αγιού τεπέ.
Είναι απόλυτη η διοικητική συγκρότηση των αντάρτικων σωμάτων που μας παραθέτει ο
Ο Ιωάννης Παπαδόπουλος στο βιβλίο του Σελίδες από την Ιστορία της Κερασούντας  Καβάλα 1965 ΄΄  αναφέρει για τον Αιμίλιο  Καδίογλου στο βιβλίο του  τα εξής ΄΄ εις την περιοχή Σαμψούντας  Τσαρσαμπά και ΚοτζάΝτάγ είχε τα λημέρια του ο ξακουστός οπλαρχηγός Στυλιανός Κοσμίδης.( Ιστύλ Αγάς).
Εις τας περιοχές Αγιού τεπέ υπό την αρχηγία του Αιμίλιου Κατόγλου ή ( καδίογλου), και Αλέξη Νίκου , με υπαρχηγούς τους Τσιμενλή Δημήτριο Χαραλαμπίδην, τέως καπνέμπορον , τον Παντελή Αναστασιάδη ( ΠαντέλΑγάν) , ΓαράΔημήτρην και τους καπνέμπορους και τροφοδότες των αντάρτικων σωμάτων αδελφούς Γιάγκον και Θανάση Αμπαντσόγλου..
Η δράσις των ως άνω αντάρτικων ομάδων κατευθύνετε από τον ΙστύλΑγάν με τον οποίον ευρίσκοντο σε στενή συνεννόηση όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσουν μεγάλες και ισχυρές μονάδες καταδιωκτικών αποσπασμάτων.
Πάφρα
Στις 16 του Σεπτέμβρη γράφει ο Δημήτρης κουτσογιανόπουλος επιβεβαιώνοντας την προσωπική εξομολόγηση του οπλαρχηγού στον γιό του  Γιώργο για το μίσος που έτρεφε στους προδότες. ( Αν ήταν ο Αιμίλιος πρόεδρος του Αρείου πάγου θα πήγαιναν πολλά λαμόγια στη φυλακή.)
Μέσα στο καπίκιοι είναι ένας κατάσκοπος  Έλληνας που προδίδει τους αντάρτες και τις κινήσεις τους ο Αιμίλιος καιρό ψάχνει να τον βρει . αποκαλύπτεται από μία προδοσία.
Που γίνεται κατά του Δημήτρη Τσιμενλί  όπου οι Τούρκοι περικυκλώνουν το σπίτι του στο χωριό Τσιμενλί και σκοτώνουν τον  Θόδωρο . μετά από μία εβδομάδα ανακαλύφθηκε ο προδότης.
Την εκτέλεση του προδότη ανέλαβε ο Αιμίλιος. Ας αφήσουμε όμως τον Δημήτρη Κουτσογιανόπουλο από την  Σαμψούντα να μας το περιγράψει στο βιβλίο του Ανάμεσα στους αντάρτες του πόντου Θεσσαλονίκη 1936.
΄΄ Με ζητούσαν οι Τούρκοι γράφει Πάντοτε τους ξέφευγα πως ήθελα να φύγω στα βουνά λαχταρούσα χώμα ελεύθερο ποθούσα αέρα ελεύθερο με πολλές προφυλάξεις ανεβήκαμε στο χωριό Τοϊγάρ ψηλά στο βουνό  Αγιού τεπέ είχε τα λημέρια του ο οπλαρχηγός Δημήτρης  χαραλαμπίδης.  Στις 22 Σεπτεμβρίου καθώς βρισκόμασταν μέσα στο σπίτι βλέπουμε ξαφνικά απ’ το παραθύρι τρεις καβαλαρέους αρματωμένους ν’ άρχονται από μακριά καλπάζοντας…
Τούρκοι ! Τούρκοι..  γρήγορα μαθαίνουμε πως είναι Έλληνες αντάρτες… Ο Αιμίλιος Καδίογλου με τους δικούς του .
Τρέχουν όλοι να τους δουν από κοντά να τους χαιρετίσουν.. και σε λίγο νάσου και έρχονται και άλλοι αντάρτες, όλοι αρματωμένοι  καβάλα στ’ άλογά τους , ζωσμένοι τα φυσεκλίκια, με τα τουφέκια κρεμασμένα στην πλάτη, ζωηροί χαρούμενοι.
Ο Δημήτρης Ψαθάς θα γράψει για το ίδιο θέαμα. Δεν απόρησαν άδικα οι δύο νεοφώτιστοι αντάρτες…ήταν ένα θέαμα απίστευτο τούτο εδώ. λίγες ώρες έξω από την Σαμψούντα να φέρνουν βόλτα τούτοι οι άφοβοι άντρες, λεύτεροι περιφρονητικοί κι έτοιμοι για όλα..
Στ’ αλήθεια λοιπόν ξαναζούσε η κλεφτουριά του 21- η μόνη διαφορά με τους κλέφτες ήταν η εμφάνιση , μαύρες φορεσιές ήταν ντυμένοι οι αντάρτες του Πόντου , ΄΄ τις ζίπκες τους ΄΄ όπως ακριβώς και οι Τούρκοι τσέτες.
Εξ άλλου ποτέ η φορεσιά δεν φανερώνει εθνικότητα.
. και συνεχίζει ο Κουτσογιαννόπουλος την περιγραφή :
Την άλλη μέρα είχαν παραταχθεί 60 άνδρες του Καδήογλου κι έκανε ο Αρχηγός την επιθεώρηση.
Τότε τον σφύριξαν ότι μέσα στο χωριό βρισκόταν ο προδότης…
Φέρτε τον είπε….
Του τον φέρνουν γίνεται ένας καυγάς ανάμεσα τους
Σηκώνει το ντουφέκι ο Καδήογλου τον σωριάζει – πάρτε τον φώναξε….
–           Αυτός ο τουφεκισμός έσβησε τη χαρά μας.  Σημειώνει ο συγγραφέας γιατί σαν άνθρωπος μουσικοδιδάσκαλος στην Αμισό του φάνηκε πολύ σκληρή η τακτική των ανταρτών αργότερα θα συνηθίσει.
Ας ακούσουμε ένα ακόμα αντάρτικο τραγούδι που καταγράφει τα ονόματα  των ποντίων οπλαρχηγών , και  θα ακουστεί για πρώτη φορά.
Τραγούδι. Οι πόντιοι αντάρτες
Ο Αιμίλιος θα πάρει μέρος στην μάχη της τάβλας με  το Βασίλη αγά. Οι αντάρτες καταλαμβάνουν την χωροφυλακή και πιάνουν αιχμάλωτους τους επτά χωροφύλακες.
Και ενώ πηγαίνουν για να πάρουν τις βάρκες  πολλά τουρκικά αποσπάσματα τους χτυπούνε από το βουνό  οι αντάρτες οχυρώνονται μέσα στα σπίτια και αρχίζει μεγάλη μάχη.  Οι αντάρτες σπάνε τον κλοιό των Τούρκων και φεύγουν στα βουνά με αφήνοντας πίσω 12 νεκρούς.
Ο Βασίλ αγάς πήρε ένα καΐκι με 10 συντρόφους και έφυγε πάλι στην Τραπεζούντα να βρει τους Ρώσους. Θα προσπαθήσει να τους πείσει να καταλάβουν και τον δυτικό πόντο γιατί ο ελληνισμός βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο.
Οι Ρώσοι απλά τον ενθαρρύνουν να μεγαλώσει  περισσότερο το αντάρτικο .και τον δίνουν εξοπλισμό για 600 αντάρτες.  Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι καίνε όλα τα χωριά και προβαίνουν στο πρώτο μέρος της Γενοκτονίας.
Μάχες στο Αγιού τεπέ.
Να προβληθεί το ντοκιμαντέρ.
Ο Ιστύλ αγάς
Από τους πρώτους αντάρτες μια ηγετική μορφή των ποντίων οπλαρχηγών του  Πόντου υπερασπίζεται τα γυναικόπαιδα της περιοχής Σαμψούντας.
Στις 16 Νοεμβρίου του 1916 1000 περίπου αντάρτες υπερασπίζονται στο βουνό Αγιού Τεπέ 2500 γυναικόπαιδα τους περικυκλώνουν 20000 Τούρκοι με βαρύ οπλισμό στο τέλος κατά φέρνουν να γλυτώσουν.
Πέθανε στη δράμα το 1940
Τον ίδια χρονιά του 1916 ο τουρκικός στρατός περικύκλωσε το βουνό Αγιού Τεπέ. Με μυδραλιοβόλα και χιλιάδες στρατό.
47 αντάρτες  με  τον Αιμίλιο Καδίογλου. Ο Αιμίλιος δεν έχανε ούτε μία σφαίρα ήταν από τους καλύτερους σκοπευτές.
υπερασπίζαμε 2000 γυναικόπαιδα θα γράψει ο Π
Παντέλ Αγάς (Παντελής Αναστασιάδης) στα απομνημονεύματά του.
Εκεί σκοτώθηκε ο γιος του αρχηγού  ο Δημοσθένης. Τελικά οι 50 αντάρτες θα σπάσουν τον κλοιό των Τούρκων και θα φυγαδέψουν τα γυναικόπαιδα.
Τα αντίποινα των Τούρκων ήταν πάντα πυρπολισμός των χωριών και κλοπή των ζωντανών.
Ο Τούρκος που ρήμαζε και σκότωνε τους Έλληνες ήταν ο Μολά Μουσταφάς  ο οπλαρχηγός  ο Τσιμενλής ζήτησε να φέρουν το λέσι του Τούρκου. Εκείνο το βράδι μια ομάδα Ελλήνων ανταρτών πήγε στο σπίτι του και τον σκότωσε.
1917 ο βασίλουστάς φέρνει από τους Ρώσους 2000 όπλα στην Σαμψούντα.
Αποβιβάστηκε στο Ταφλάνκιοϊ της Πάφρας οι Τούρκοι  τους αντιμετώπισαν με μεγάλες δυνάμεις
Συνεργάστηκαν ο Βασίλ -Ουστα και ο Αντών με το Αντών Πασά.  Εδώ τραυματίστηκε και ο Δημήτρης Τσιμενλής.
Αναστάσιος Παπαδόπουλος (ΚοτσάΑναστάς) ο οποίος δρούσε στην περιφέρεια Έρπαα είχε τα λημέρια του με 600 αντάρτες και πολύ γενναία δράση
Έτρεχε πάντα σε υποστήριξη των αντάρτικων ομάδων της Κάβζας και της Μερζιφούντα.
Αντών Πασά
Ο περιφημότερος και πολύ τραγουδημένος από όλους οπλαρχηγός του πόντου  είχε τα λημέρια του στο βουνό Νεπιέννταγ. Τον Απρίλιο του 1916 σε μια σύσκεψη οπλαρχηγών όπου συμμετείχε και ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος  και ο Ρώσος στρατηγός ανακηρύσσεται ο Αντών Πασά γενικός αρχηγός όλων των αντάρτικων ομάδων του δυτικού πόντου.
Παύλε πιο ήταν τελικά το προφίλ του Αντών Πασά.
Οι Τούρκοι το μαθαίνουν και  τον επικηρύσσουν με 5000  χρυσές λίρες. Αύγουστο του 17 ο ξακουστός οπλαρχηγός σκοτώνεται.
από  έναν Έλληνα ληστή.
Και ο περιβόητος Οπλαρχηγός Αντών Πασά είχε το Βασίλειό του στα βουνά της Πάφρας. Όπου έδρασε με την γυναίκα του Πελαγία.
Χαρακτηρίστηκε για την παλικάρια του ως ο πόντιος Κολοκοτρώνης.
Οι Τούρκοι κατασκόπευαν όλες της ακτές της μαύρης θάλασσας
Ο Αντών Πασά με τα γιουρούσια του φυγάδευε ολόκληρα τουρκικά τάγματα και με τα πολεμοφόδια που έπαιρνε από τους Ρώσους  οι Τούρκοι χρησιμοποιώντας την  παρέμβαση του μητροπολίτη κάνουν προτάσεις ειρήνης  στον Αντών Πασά ..και αυτός τους απαντά δεν είναι άσχημες οι προτάσεις μόνο που έχουν ένα κακό είναι γραμμένες από τους Τούρκους.
Τραγούδια αντάρτικα Πάφρας
Οι γυναίκες των παφρέων πήραν τα όπλα όλες για να διώξουν τους Τούρκους .δώσανε τη ζωή τους οι μισές.
Από τα χωριά της Πάφρας πήγαν στους Ρώσους να πάρουν όπλα.
Και έδωσαν τη ζωή τους
Στα βουνά της Πάφρας είναι πολλοί οι πληγωμένοι
Εκτός από το Θεό δεν έχουν άλλη ελπίδα.
Δόξα  γι αυτούς που χάθηκαν για την πίστη και την ρωμιοσύνη.
Οι παφρέοι αδελφοί μας.
Ο ΚοτσάΑναστάς
75 ημέρες σκληρές μάχες τον Νοέμβρη του 1921 με 600 αντάρτες πολεμάει τα’ ασκέρια του Λιβά πασά. Σκοτώθηκε στο Αλατάν μια φωνή  ενός Τούρκου ακούστηκε … ζήτω σκοτώσαμε τον θεό των Ελλήνων.
Την άνοιξη του 1921 ο Λιβά πασάς ξεκινάει για τα λημέρια του ΚοτσάΑναστάς.
Είχε αναλάβει από τον Κεμάλ την εκκαθάριση του πόντου από τους Έλληνες αντάρτες.
Παντού όπου πήγαινε ο Λιβά Πασάς άκουγε το όνομα του ΚοτσάΑναστάς. Γι αυτό και αποφάσισε να δώσει ένα μάθημα γερό στον γκιαούρη καπετάνιο.  Στο λημέρι του το Τόπ -Τσαμ. Πολυβόλα κανόνια χιλιάδες στρατός και ο ΚοτσάΑναστάεις η μάχη κράτησε όλη μέρα στο τέλος ο Λιβά Πασά μετά από πολλές απόλυες αποσύρθηκε. νίκη μεγάλη και σημαντική που την τραγούδησαν από τότε οι αντάρτες του τοπ τσάμ.. και το είχαν σαν θούριο στον πόλεμο. Το έλεγαν στα τούρκικα για να το καταλαβαίνουν οι Τούρκοι.
Μην έρχεσαι Λιβά πασά μην έρχεσαι πάνω μου,
το όπλο μου στον ώμο μου , Κοτσά- Αναστάς με λένε μάθε το. Γράφει για
Ο Δημήτρης Ψαθάς γράφει για τους αντάρτες δεν ήταν πάντα δύσκολα τα πράγματα…
Ερχόταν και μέρες ανάπαυλας, τα παλικάρια ξεχνούσαν τις πίκρες και τα βάσανα για λίγο και τότε  λαλούσε ο κεμεντζές, στήνονταν ο χορός και ο τόπος αντηχούσε από το τραγούδι το πολεμικό για την ελληνική αντρειοσύνη…
Ζωσμένοι τ’ άρματα οι μαυροφόροι εκείνοι γύρω τριγύρω σ’ έναν κύκλο με τον λυράρη στη μέση . δείχνανε με τον χορό την τέχνη του πολέμου.
Δεν έκανε ποτέ ο πόντιος χωρίς τον κεμεντζέ του,  άνοιγε την ψυχή του στο λάλημα της λύρας του. Κα ξεχνιόταν στους ήχους του δοξαριού της.
Τραγούδι αντάρτικο 4ον
Ο Αιμίλιος το 1917 είναι οπλαρχηγός στο Αγιού -Τεπε είναι καταζητούμενος από τους Τούρκους  .
Οι Τούρκοι έχουν κάψει ζωντανούς τον πατέρα του την μάνα και την αδελφή του έχουν σκοτώσει τα δύο αδέλφια του τον Οδυσσέα και τον Γιώργο. Και έχει πεθάνει η γυναίκα του από τον καημό.
Για να μπορεί να οργανώσει καλύτερα τις ομάδες του έστησε τα λημέρια του στο ΑγιούΤεπε από εκεί έρχεται σε επαφή με άλλα παλικάρια και παίζει έναν συντονιστικό και κατασκοπευτικό ρόλο στο αντάρτικο .συμμετέχει στις συνεδριάσεις των αντάρτικων σωμάτων και καταθέτει την άποψή του.
Ο καπετάνιος του Αγιού Τεπέ είχε στενή σχέση με τον Ιστύλ -Αγά  όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυνάμεις.
Ο  μικρός σε ηλικία οπλαρχηγός θα γράψει με την παλικαριά του και την ευστροφία του στα χρόνια της πολεμικής του δράσης σελίδες αυταπάρνησης και ηρωισμού.
Δε θα δειλιάσει μπροστά στον θάνατο που πολλές φορές βρέθηκε, και γλύτωνε την τελευταία στιγμή. Δυστυχώς τα λίγα στοιχειά που παρουσιάζουμε σήμερα είναι από μαρτυρίες των συμπολεμιστών του, και από μαρτυρίες συμπατριωτών και  συγγενικών του  προσώπων.
Το 1917 ξεσπά η μπολσεβίκικη επανάσταση στη Ρωσία και  τα ρωσικά στρατεύματα αρχίζουν να αποσύρονται . μετά από αυτό το γεγονός όλα τα σχέδια των οπλαρχηγών του πόντου ναυαγούν και οι ελπίδες τους γκρεμίζονται για μια άμεση κατάληψη του δυτικού πόντου από τους Ρώσους. Το 1917
Οι οπλαρχηγοί της Σαμψούντας έκαναν συμφωνία με τους μπέηδες των τουρκικών χωριών για μια ειρηνική ανακωχή .
Το 1918 με την ήτα της Τουρκίας και την ανακωχή του Μούνδρου σταματούν οι δραστηριότητες των ανταρτών οι εξόριστοι Έλληνας που έζησαν επανέρχονται στα κατεστραμμένα χωριά τους.
Οι Άγγλοι πιέζουν τους οπλαρχηγούς για καθολικό αφοπλισμό και παράδοση των όπλων στους Τούρκους. Κανείς αντάρτης δε δέχεται να παραδώσει τον οπλισμό του.
Την ίδια περίοδο αρχίζει να ακούγεται στα αυτιά των οπλαρχηγών και το πολιτικό εθνικό ζήτημα για τον πόντο το οποίο μέσα στο 1919 θα πάρει διαστάσεις εθνικό απελευθερωτικό αγώνα.
Για τον σκοπό αυτό έχει συγκροτηθεί μια ανώτατη επιτροπή στην Κωνσταντινούπολη η επιτροπεία για τον πόντο και γενικών σωμάτιο των ποντίων της Κωνσταντινούπολης.
Αυτήν την περίοδο ο Γερμανός Καραβαγγέλης που ηγείται της πολιτικής κίνησης για την δημιουργία της ποντιακής δημοκρατίας
Φίλες και φίλοι μετά το τέλος ενός παγκοσμίου πολέμου πολλά κινήματα και λαοί αναζητούσαν την απελευθέρωσή τους από τις ηττημένες αυτοκρατορίες. Έτσι και ο ποντιακός λαός άρχιζε να διεκδικεί όπως όλοι οι9 λαοί το εθνικό του όραμα για εθνική απελευθέρωση και συγκρότηση.
Ο πρώτος που έριξε την ιδέα αυτή είναι ο μεγαλέμπορος της Κερασούντας Κώστας Κωνσταντινίδης. πρότεινε την ίδρυση ανεξάρτητου ποντιακού κράτους ως προϋπόθεση για την διάσωση του ποντιακού ελληνισμού.
Τύπωσε χιλιάδες ταχυδρομικά καρτ ποστάλ με τον χάρτη του ανεξάρτητου πόντου κάτι σαν τη χάρτα του ρήγα . και το έστειλε σε όλες τις ποντιακές οργανώσεις.
Από κάτω έγραφε στα Γυαλικά:
Πολίτες του Πόντου ξεσηκωθείτε θυμίστε στα φιλελεύθερα έθνη τα ύψιστα δικαιώματά σας στη ζωή και την ανεξαρτησία.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια τα πατριωτικά και τα εθνεγερτικά ο Αιμίλιος Χαντζηγεωργίου θα πραγματοποιήσει ένα επικίνδυνο και περιπετειώδες  διπλωματικό ταξίδι από την Σαμψούντα στη Θεσσαλονίκη .
Καλείται  από τον Γερμανό Καραβαγγέλη  και τον Έλληνα λοχαγό και πρώην αντάρτη  Χρυσόστομο Καραϊσκο που διέφυγε στην πόλη   και του αναθέτει  να φύγει μυστικά στην Ελλάδα  και να συναντηθεί με την πολιτική ηγεσία προκειμένου να στηρίξουν στρατιωτικά και πολιτικά το αντάρτικο κίνημα.
Ο Αδελφός του Αιμίλιου ο Μιλτιάδης μετά τις σπουδές του στην Ρωσία επέστρεψε και ζούσε το 1919 στη Θεσσαλονίκη.
Εδώ κατεύνασε ο Αιμίλιος και εξοπλισμένος με τα απαραίτητα διπλωματικά έγγραφα που του εμπιστεύθηκε  ο Μακεδονομάχος Καραβαγγέλης.
Ο Αιμίλιος άρχισε τις επαφές με τους πολιτικούς της Θεσσαλονίκης.
Για τον Αιμίλιο Κατόγλου θα γράψει ο σύνδεσμος ελεύθερος πόντος της Θεσσαλονίκης : Πρόκειται για αξιόλογο οπλαρχηγό , ο οποίος με εντολή των αρμοδίων οργάνων που έχουν αναλάβει την υπόθεση του ιερού αγώνα , στέλνονταν σε διάφορες αποστολές, για να συγκεντρώσει και μεταφέρει στον πόντο όπλα και διάφορα πολεμοφόδια.
Για ην επιβεβαίωση  προβλέπεται και έγγραφο του συνδέσμου
΄΄ Ο ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Όταν πραγματοποίησε  τις επαφές του ο Αιμιλίας έπρεπε να ξαναγυρίσει πάλι πίσω στην Σαμψούντα και να συναντηθεί με τον δεσπότη και τους οπλαρχηγούς και να τους ενημερώσει για τις απόψεις του Βενιζέλου για το ποντιακό ζήτημα.
Ο αδελφός του Μιλτιάδης τον αποθάρρυνε ενημερώνοντας τον για το κεμαλικό κίνημα που ήδη θέριεψε στην Τουρκία. Και τον επέμενε να μείνει στην Ελλάδα να μην πάει στον πόντο γιατί είναι ρευστή η κατάσταση..
Ο συνεπής όμως οπλαρχηγός ένοιωθε άσχημα έπρεπε να ολοκληρώσει την εθνική ευθύνη που ανέλαβε .  αφού εφοδιάστηκε με ανάλογο έγγραφο από τον σύνδεσμο Θεσσαλονίκης  ελεύθερος πόντος κατέβητε στην Κωνσταντινούπολη
Και εκεί η ύπατη ελληνική αρμοστεία Κωνσταντινούπολης με ειδικό παπόρι τον έστειλε σε μυστικό λιμάνι  στην περιοχή της Σαμψούντας όπου και αποβιβάστηκε. Μέσα στον χειμώνα του 1919.
Ο Αιμιλίας Καδίογλου άνθρωπος που ενέπνεε εμπιστοσύνη που ήξερε να κερδίζει την εκτίμηση των αντιπάλων του .που σέβονταν την ανθρώπινη ζωή έδειξε τα αλτρουιστικά του αισθήματα σε ένα μπλόκο όπου συν ελήφθησαν πολλοί αιχμάλωτοι μεταξύ αυτών και η γυναίκα του στρατιωτικού διοικητή της Σαμψούντας.  Ο Οπλαρχηγός λυπήθηκε τις γυναίκες και είπε στους αντάρτες ότι  θα τις σκοτώσω εγώ
. τις πήρε την πήγε μακριά σε μια χαράδρα πιο κάτω και αφού τις συμβούλεψε ότι θα ρίξει στον αέρα , τις είπε να φύγουν και τις χάρισε την ζωή.
Μεταξύ των γυναικών ήταν και η γυναίκα του στρατιωτικού διοικητή της Σαμψούντας.
Μετά από λίγο όμως ο Αιμίλιος προδομένος πιάστηκε σε ένα μπλόκο μέσα στο Καπίκιοι στο χωριό του  όταν τον πήγαιναν στις φυλακές τον είδε η γυναίκα του διοικητή τον ενημέρωσε ότι αυτός ήταν που την έσωσε και ο διοικητής τον φυγάδεψε και έτσι γλύτωσε από βέβαιο θάνατο.
Την άλλη ημέρα 69  φυγόστρατοι θα κρεμαστούν στην κεντρική πλατεία της Σαμψούντας.
Σε μια άλλη αποστολή για εξεύρεση οπλισμού ο Αιμίλιος έστησε μπλόκο σε κάποιους Τούρκους  και αντί να τους σκοτώσει φοβούμενος αντίποινα χτύπησε τους είπε να αφήσουν τα όπλα και να φύγουν.
Στην δεύτερη περίοδο του αντάρτικου  από την άφιξη του κεμάλ στην πλατεία της Σαμψούντας στις 19 του Μάη μέχρι και την συνθήκη της ανταλλαγής το 1922
Το ποντιακό αντάρτικο όπως είπαμε θα αποκτήσει χαρακτηριστικά εθνικό απελευθερωτικά. Η απόφαση αυτή παίρνεται στην στις 17 Νοεμβρίου του 1918 στη συνδιάσκεψη των ποντιακών οργανώσεων στο Παρίσι.
Στην Αμερική ο ποντιακός σύλλογος ζητάει από τον Ουίλσον την απελευθέρωση των ποντίων από τον Τουρκικό ζυγό.
Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση Βενιζέλου ενθαρρύνει την παλιννόστηση 500000 ποντίων που ζουν στη Ρωσία.
Τον Μάιο συγκροτείται η εθνοσυνέλευση των ποντίων στο Βατούμ που ονομάζεται και κυβέρνηση εξορίας.
Και ο Φίλωνας Κτενίδης θα γράψει τον ύμνο του ελεύθερου πόντου.
Ήρθε η μέρα η ώρα που προσμέναμε με χρόνια
στα δεσμά στην καταφρόνια και στην τουρκική σκλαβιά.
Οι Τούρκοι με το πρόσχημα του μικρασιατικού πολέμου εξορίζουν όλον τον ελληνικό πληθυσμό των παραλιακών πόλεων. και εξοντώνουν όλη την οικονομική και μορφωτική ελίτ του πόντου.
Οι διώξεις κορυφώνονται και παίρνουν τη μορφή γενοκτονίας το καλοκαίρι του 1921.
Οι οπλαρχηγοί για δύο περίπου χρόνια 1920 1922 προστάτευαν τα γυναικόπαιδα στις υψυλέ2ς κορυφές του τουΑγιού τεπέ ΝεπένταγΚοτσάνταγ.
Από τον δυτικό πόντο 800 άτομα κρεμάστηκαν στον δι αγχόνης θάνατον ως υποκινητές της ανεξαρτησίας του πόντου.
Την ίδια εποχή ο ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής στον πόντο Καθενιώτης ζητά από τους Άγγλους να σταλεί τάγμα 4000 εθελοντών στον πόντο ενώ η επιτροπή ποντίων Αθηνών κάνει πρόταση στον Βενιζέλο για απόβαση ελληνικού στρατού στον πόντο με το εξής σκεπτικό.
Αον οι κυρίες δυνάμεις του Κεμάλ ήταν στην Σεβάστεια και αυτές μπορούσαν να ελεγχθούν από τους αντάρτες.
Β ο πόντος διέθετε 4οοο αντάρτες στα βουνά της Αμισού.
Υπήρχαν 18 χιλιάδες ένοπλοι που μπορούσαν να συγκροτήσουν ένοπλα σώματα. Και 10000 ένοπλοι στη ρωσική μεραρχία των ελληνοποντίων του Καυκάσου. τελικά ο Βενιζέλος απέρριψε τα αιτήματα.  Ο ίδιος όμως τον Σεπτέμβριο του 1920 πρότεινε στον Ουίλσον απόβαση στρατού στον πόντο με σκοπό την καταστροφή των δυνάμεων του Κεμάλ..
Μετά ένα μήνα χάνει τις εκλογές και τα σχέδιά του ματαιώνονται.
Το 1921 το αντάρτικο στον πόντο είναι αποκομμένο από κάθε υποστήριξη,  δεν υπάρχει ούτε και υποστήριξη των Ρώσων γιατί από τις 16 Μαΐου υπέγραψαν συνθήκη φιλίας με τον Κεμάλ.
Τώρα όλη η αντίσταση είναι καταδικασμένη. από τους οπλαρχηγούς άλλοι σκοτώνονται και άλλοι συλλαμβάνονται.
Ο Αιμίλιος συλλαμβάνεται και μαζί με άλλους οδηγείται εξόριστος προς το Ερζερούμ διαμέσου των πόλεων Τσορούμ και Αμάσειας. Χιλιάδες δυστυχισμένα πλάσματα οδηγούνται στο άγνωστο.
Ο Αιμίλιος γνωρίζοντας την τύχη που τον περιμένει θα τον παραδώσουν στα δικαστήρια ανεξαρτησίας για κρέμασμα .
Τότε όπως μας περιγράφει ο Ιάκωβος Κουλοχέρης ο οποίος ήταν στην ίδια φάλαγγα και μπόρεσε να γλυτώσει μας περιγράφει.
΄΄ Η Αμάσεια διασχίζεται από τον ποταμό Ίριν . τα δύο τμήματα της πόλης συνδέονται μεταξύ τους με τρις γέφυρες που έγιναν ιστορικές από την πολύπαθη διάβαση  ομάδων Ελλήνων που  οδηγούνταν στην εξορία. Σε μια τέτοια περίπτωση ο νεαρός καπετάνιος από την Σαμψούντα ονόματι Αιμίλιος Χαντζηγεωργίου πήδησε στο ποτάμι και παρά τα πυρά των συνοδών Τούρκων χωροφυλάκων κατόρθωσε να περάσει  κολυμπώντας στην αντίπερα όχθη και να σμίξει με τους Έλληνες αντάρτες που είχαν τα λημέρια τους στα πέρα από την Αμάσεια βουνά.
Το τελευταίο  δράμα του Αιμίλιου θα παιχθεί στο γνώριμο μέρος το Αγιού  τεπέ οι πόντιοι οπλαρχηγοί καλούνται  από την κεμαλική  διοίκηση να παραδώσει  τα όπλα και να κατέβουν στην παραλία  να πάρουν τα καράβια και να φύγουν  ο Ιστύλ αγάς και ο Αιμίλιος δεν δέχονται. Δεν εμπιστεύονται τους Τούρκους . τους προτείνει να φύγουν από την περιοχή της Αμισού και από άλλο λιμάνι να φύγουν κρυφά . δυστυχώς η πρότασή του δεν γίνεται δεκτή και όσοι κατεβαίνουν στο λιμάνι της Σαμψούντας σκοτώνονται και βιάζονται.
Ο Αιμίλιος με έναν αντάρτη θα φύγουν και μετά από 20 μέρες; Θα φτάσουν σ’ ένα χωριό της Αργυρούπολης το Καρμούτ εκεί θα τους φιλοξενήσουν οι συμπατριώτες τους . και θα γλυτώσουν . θα έρθουν με τη συνθήκη της ανταλλαγής το 1924 πρόσφυγας στο Καραπουρνάκι  Θεσσαλονίκης  και από εκεί  στην καβάλα .  το 1932  εγκαταστάθηκε στο Ανατολικό Πτολεμαΐδας και απέκτησε έξη παιδιά. Πέθανε σε ηλικία 80 χρονών  στο ανατολικό .
Ο πολιτιστικός σύλλογος ανατολικού η ανατολή τον τίμησε με τα αποκαλυπτήρια του πορτρέτου  του . το  1987.
Τον Αιμίλιο ΚαδίογλουΧαντηγεωργίου όπως και δεκάδες ποντίους οπλαρχηγούς που ήρθαν στην Ελλάδα  δεν τους τίμησε ποτέ το ελληνικό κράτος . αγνόησε προκλητικά  τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Το χρέος και την πρωτοβουλία αυτή ανέλαβε ο πολιτιστικός σύλλογος ανατολικού  και τίμησε τον οπλαρχηγό σε μια σεμνή εκδήλωση που έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου με τα αποκαλυπτήρια του πορτρέτου, που ο σύλλογος μας  το έδωσε για  το προβάλουμε στα χνάρια της Ρωμανίας.
Στον αθάνατο ήρωα του ποντιακού αντάρτικου που άφησε τηντελευτέα του πνοή στα δυτικομακεδονικά χώματα στο Ανατολικό Πτολεμαίδας τα χνάρια της ρωμανίας αφιερώνουν στην μνήμη του το τραγούδι του αιμίλιουκαδίογλου.
γ) Σπουδαιότερες μάχες στο Δυτ. Πόντο
1) 16/11/1916, όρος Αγιού τεπέ: Ύστερα από σύγκρουση των ανταρτών του Παντέλ Αγά με χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες, σκοτώθηκαν 119 στρατιώτες και 8 αξιωματικοί και σώθηκαν χιλιάδες γυναικόπαιδα που συνόδευαν το αντάρτικο σώμα.
2) Το «Αρκάδι του Πόντου»: Τέλη του 1917, στο σπήλαιο της Παναγίας (νότια της Πάφρας), έχομε το ολοκαύτωμα των υπερασπιστών αυτού του σπηλαίου για την αποτροπή της ομαδικής ατίμωσης των γυναικών. Το «Αρκάδι» της Κρήτης (1866) έχει τη συνέχειά του στον Πόντο, πενήντα, περίπου, χρόνια αργότερα.
3) 7/7/1921: Ο αντάρτης Ιστύλ Αγάς σώζει 6.000 γυναικόπαιδα από τα στίφη του Τοπάλ Οσμάν.
4) 1921-1922: Οι μάχες είναι συνεχείς.
Αρχηγοί αντάρτικων ομάδων του δυτικού Πόντου.
1) Βασίλ Αγάς, 2) Αντών Πασά με τη σύζυγό του Πελαγία, 3) ΚοτσάΑναστάς (ο Κολοκοτρώνης του Πόντου), 4) Ιστύλ Αγάς, 5) Ιπποκράτης, 6) ΝικολούνΑναστάς, 7) Ταστσόγλου Σάββας, 8) Ασλανίδης Σάββας, 9) Μεγαλομύσταξ Γεώργιος, 10) Τσακίρης Γεώργιος, 11) Μανουσάρτς, 12) Καρά Ηλίας, 13) Αλέκος Τερλόγου, 14) Νικόλας, 15) Αντώνιος, 16) Σωκράτης, 17) Αντόν”, 18) Καλλίνικος, 19) ΠιτςΒασίλ κ.ά. Με το τέλος του Μικρασιατικού Πολέμου (1922) οι εν λόγω αρχηγοί κατέφυγαν στη Ν. Ρωσία και στον Καύκασο.
Οι πρώτοι αντάρτες προέρχονταν από τα Τάγματα Εργασίας
(ΑμελέΤαμπουρού)
Ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης, στα Απομνημονεύματά του για τον Πόντο αναφέρει τα εξής για τη δημιουργία του αντάρτικου:
(Θρεψιάδου-Μπέλλου Αντιγόνη, «Μορφές Μακεδονομάχων και τα ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», Αθήνα 1984.)
Το Αρκάδι του Πόντου
Στην Κρήτη, ο Κώστας Γιαμπουδάκης, τη στιγμή που οι Τούρκοι έμπαιναν στη Μονή του Αρκαδίου, πυροβολεί στην πυριτιδαποθήκη και όλοι μαζί, Έλληνες και Τούρκοι, τινάζονται στον αέρα. Έτσι γράφτηκε μια ακόμα εποποιία του Ελληνισμού. Ήταν μια ηρωική πράξη. Μια απόφαση της στιγμής ενός παλικαριού. Το ολοκαύτωμα έμεινε στην ιστορία, φωτίζοντας τον ορίζοντα της φυλής.
Το ίδιο έγινε και στο Σούλι και αλλού με τους: Σαμουήλ, Καψά¬λη, Βρατσάνο, Γεωργάκη Ολύμπιο κ.ά. Αυτό όμως που έγινε στον Πόντο δεν έχει ξαναγίνει πουθενά. Να τι μας παραδίνει η ζωντανή ακόμα μέχρι τις μέρες μας παράδοση:
Οι σφαίρες των υπερασπιστών του σπηλαίου που υπεράσπιζαν οι πολεμιστές με εξακόσια και πλέον γυναικόπαιδα τελείωσαν. Άλλη λύση δεν υπήρχε παρά μόνο η παράδοση.
«Υπάρχει κι άλλη λύση», φωνάζει ο αρχηγός Καραβασίλογλου Γιώργης. «Θα παραδώσουμε τα πτώματά μας στους Τούρκους. Θα σκοτώσει ο ένας τον άλλον για να σώσουμε τα γυναικόπαιδα».
Κοιτάζονται τα παλικάρια ίσια στα μάτια. Η απόφαση είναι σκληρή, είναι απόφαση υπέρτατης θυσίας. Τη δέχονται όλοι, αφού θα σωθούν 650 περίπου γυναικόπαιδα. Δίνει το περίστροφο στον Ταγκάλ Γιώργη.
«Θα μας σκοτώσεις όλους και αφού σηκώσεις άσπρη σημαία θα σκοτωθείς και εσύ».
Αγκαλιάζονται και φιλιούνται οι άγριοι πολεμιστές με δάκρυα στα μάτια. Οι θρήνοι των γυναικών και τα κλάματα των παιδιών έρχονται στ” αυτιά τους σα μοιρολόγια. «Για την πίστη και την πατρίδα μας», λέει με συγκινητική και βροντερή φωνή ο αρχηγός.
Ο Ταγκάλ Γιώργης πυροβολεί. Ο πρώτος υπερασπιστής του σπηλαίου πέφτει. Ύστερα άλλος κι άλλος κι άλλος. Φτάνει στα δύο του παιδιά, σταματάει λίγο, τα κοιτάζει κατάματα, βλέπει τα θαρραλέα μάτια τους και ύστερα ρίχνει. Δεν ξέρει πια τίποτα. Δε βλέπει. Ρίχνει συνέχεια. Ύστερα σταματάει για λίγο. Αρπάζει ένα άσπρο πανί το καρφώνει στο ξίφος του και το σηκώνει ψηλά.
Οι Τούρκοι βλέποντας την άσπρη σημαία τους αλαλάζουν από τη χαρά τους.
«Γιασασίν, γιασασίν, τεσλίμγκιαουρλάρ», ακούγονται οι ζητωκραυγές τους. Πλησιάζουν οι Τούρκοι. Να, ένας τσετές ανεβαίνει κιόλας προς το σπήλαιο. Ο Ταγκάλ Γιώργης κοιτάζει την κάνη του περιστρόφου του και ύστερα πιέζει τη σκανδάλη. Ο τελευταίος των γενναίων υπερασπιστών πέφτει μαζί με τη λευκή σημαία του. Οι άντρες, οι Έλληνες, είναι όλοι νεκροί. Για την τύχη των γυναικόπαιδων το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι έγιναν έρμαια της άγριας βουλιμίας των βαρβάρων της Ανατολής. Και το ολοκαύτωμα αυτό έμεινε στην αφάνεια και διασώθηκε μόνο στην παράδοση.
(Αχιλ. Ανθεμίδη, «Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24».)
Το 1989 όταν γράψαμε τα τραγούδια της ποντιακής γενοκτονίας ένα από αυτά το αφιερώσαμε στην μαγαρά της Παναγιάς
Με τον χαρακτηριστικό πρόλογο.
Εκεί στη σπηλιά της Παναγιάς αμέτρητα κι ανυπεράσπιστα θύματα μιας προμελετημένης γενοκτονίας δόξασαν τη ρωμιοσύνη πάνω στα ματωμένα κορφοβούνια της πάφρας.
Εκεί στην στην Παναγιά της μαγαράς η λήθη με την ιστορία αντιπαλεύουν δυναμικά μέχρι τις μέρες μας.
Φίλες και φίλοι το ποντιακό αντάρτικο χτυπήθηκε ολοκληρωτικά μετά τη μικρασιατική καταστροφή τα παλικάρια του πόντου πολέμησαν με τις οθωμανικές και τις κεμαλικές ορδές.
και αγωνίστηκαν μέχρι το τελευταίο τους τουφέκι. Για οράματα και αξίες . κάτι εξ άλλου που το έχουν κάνει πολλοί λαοί στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι Νεότουρκοι  με την  βοήθεια του γερμανικού σοβινισμού,  και την ένοχη σιωπή των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, εφάρμοσαν τον πείραμα της καθαρής Τουρκίας , εξυπηρετώντας  τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.
Στέρησαν  από τους πόντιους το δικαίωμα στη ζωή και την ύπαρξη.
Οι πόντιοι αντάρτες απλά επανέλαβαν  το μολόνλαβέ που εκστόμισε  ένας περήφανος προγονός τους.
Φίλες και φίλοι κλίνοντας την σημερινή μας εκπομπή πιστεύουμε πως το ποντιακό αντάρτικο θα πρέπει να ενταχθεί ως μάθημα ιστορίας στα σχολεία.
Αλλά και στον στρατό ο αγώνας ήταν πάντα άνισος ιδιόμορφος αποτελεσματικός,
Σε καμιά μάχη με τους Τούρκους  δεν αποδεκατίστηκε ή παραδόθηκε αντάρτικο σώμα.
Οι αντάρτες κράτησαν ακόμα και μετά την ήτα του ελληνικού στρατού στον Σαγγάριο
Οι αντάρτες έφυγαν με τα όπλα στο χέρι από τον πόντο.
Ο Λιβά πασάς θα ομονοήσει για τους πόντιους αντάρτες:
΄΄ Εγώ από το 1912 πολεμάω με όλα τα μιλέτια Βουλγάρους Σέρβους Ρώσους … Αλλά σαν και αυτούς πολεμιστές αλύγιστους δεν αντάμωσα…:
Τραγούδι αντάρτικο και τέλος.
Θα κλείσουμε με ένα ακόμα τραγούδι  αφιερωμένο στους πόντιους αντάρτες.
Η ελληνική ιστορία του ελληνισμού της Ανατολής πέρα από τον ελλαδικό χώρο δεν ερευνήθηκε και δεν καταγράφηκε, γιατί πολιτικές σκοπιμότητες και δόγματα επέβαλαν ένα πέπλο σιωπής και παραχάραξης. Αποτέλεσμα αυτής της σκοπιμότητας ήταν η ιστορία του αντάρτικου να παραμείνει στη λήθη και στην απόκρυψη για περισσότερα από 80 χρόνια. Στα σχολεία τα ποντιόπουλα θα μαθαίνουν μόνο για τον Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα. Ούτε λέξη για τους πόντιους ήρωες ( Υψηλάντηδες, Μουρούζηδες, Καρατζάδες, Γρηγοράντες και τους μαυραετούς του αντάρτικου.)
Εμείς, η τρίτη προσφυγική γενιά, απαλλαγμένοι από τη φόρτιση μιας άδικης και παρατεταμένης προσφυγιάς, έχουμε τη μεγάλη ευθύνη να διασώσουμε τις ιστορικές μνήμες, που μας επιφόρτισαν οι γονείς και οι προγονοί μας.



















"Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος." (ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 18-3-1919)

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
''Δεν θελω να πεθανει το Εθνος μου,το Εθνος αυτο, που τοσα εκαμε στην ζωη του, το εξυπνο,το τοσο ανθρωπινο. Για να το φυλαξω απο τον θανατο πρεπει τωρα να το καμω πεισματαρικο στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ,στον ΕΘΝΙΣΜΟ, ας ειναι και υπερβολικο το αισθημα που θελω να δωσω στους Ελληνες. Μονον ετσι θα ζησει το ΕΘΝΟΣ.''

''Σε οποιους με κατηγορουν η με περιγελουν, γιατι τους κεντρω το Εθνικο τους αισθημα και τους μιλω αποκλειστικα,θα λεγω:Λοιπον θελετε να πεθανει το Εθνος σας;Αν το θελετε,πεστε το καθαρα,μην κρυβοσαστε''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Η ΡΗΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ


πισταμνους πρς εδτας τι δκαια μν ν τ
νθρωπείῳ λγ π τς σης νγκης κρνεται, δυνατ δ
ο
 προχοντες πρσσουσι κα ο σθενες ξυγχωροσιν. –
κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του"
ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ε89

Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ι. ΜΕΤΑΞΑ

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfYCfdjAOguZ1mdFZk73z5LnUtsij06sRhoLX2r5Hzg26eHhOvClc5GbbO6ei3Kb-ASzcQWZzpUemx_xuIHcnheCIj0sFWw0p58csmivLlsxMJJFEdZQs6k_4DOVae3QxiGCWfbRRj5b8/s400/%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%A3+%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9E%CE%91%CE%A3.jpg
“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών.
  πηγη https://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com


Σας προσκαλώ να εγγραφείτε στο νέο κανάλι μου στο you tube
Να το στηρίξετε και να έχετε έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση.
Όπως επίσης μπορείτε να μου στέλνετε στο mail μου dsgroupmedia@gmail.com   τα  video σας να τα ανεβάζουμε άμεσα.

Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση 




Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only