Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Μινύες οι πρώτοι κάτοικοι της Λακεδαίμονος - 2700 π.Χ.

Μια θεωρητική απεικόνιση της Ιεράς Λίμνης στην περιοχή ....."Και αυτοί που είχαν την Κοίλην Λακεδαίμονα την Κητώεσσα και την Φάριν και την Σπάρτην και την Μεσσήν με τα πολλά αγριοπερίστερα αυτοί που καρπούντο τις βρισιές και τις ποθητές Αυγιές αυτοί που είχαν τις Αμύκλες και το Έλος τη παραθαλάσσια πόλη, αυτοί που είχαν την Λάαν και κατοικούσαν γύρω από το Oίτυλο αρχηγό τους είχαν το Βροντόφωνο Μενέλαο με τα εξήντα καράβια, τον αδελφό του Αγαμέμνωνα".

Η Λακεδαίμων όμως με τις συστηματικές ανασκαφές της την τελευταία 20ετία απεδείχθη ότι υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο της Προϊστορικής Ελλάδος με θολωτούς τάφους και Ανάκτορα, που χρονολογούνται στο 2500 π.Χ. Κάτοικοι και ηγεμόνες της υπήρξαν οι τεχνοκράτες Μινύες, που εκμεταλλεύτηκαν τα πλούσια μεταλλοφόρα κοιτάσματα του Ταϋγέτου και τα διακίνησαν στον αρχαίο κόσμο με τα καράβια τους, αφού όπως γράφει ο Ηρόδοτος, οι Μινύες του Ταϋγέτου ήσαν Αργοναύτες.

Από ομιλία του Αρχαιολόγου
καθηγητή Θ. Σπυρόπουλου

• Ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης
• Δεν υπήρχε Κάθοδος των Δωριέων αλλά επάνοδος των Ηρακλειδών.
• Η ιστορική συνέχεια της ζωής των προγόνων μας σε όλη τη Λακεδαιμόνια από 3ης χιλιετίας έως τώρα.
• Ανατροπή των ιστορικά γνωστών έως τώρα δεδομένων.

… Όταν ο Σλίμαν ανακάλυψε την Τροία και τις Μυκήνες, εστηρίχθη στον Όμηρο και αποκλειστικώς στον Όμηρο. Ως ένα βαθμό το ίδιο κάνω και εγώ. Είχε φτάσει σε σημείο
αγνωστικισμού θα έλεγετο όλο το πρόβλημα που αφορούσε την ανακτορική τοπογραφία της Λακωνίας, την ανακάλυψη του περίφημου Διοικητικού Κέντρου της και του ανακτόρου του Μενελάου και της Ελένης.O αγνωστικισμός αυτός οφειλόταν σε αποτυχημένες απόπειρες να εντοπιστεί το ανακτορικό κέντρο, έτσι θεωρείται αποτυχία της έρευνας γύρω από την περιοχή της Σπάρτης. Έπρεπε να δοθεί φως από διαφορετικές πηγές.

Η κύρια πηγή βέβαια είναι η αρχική, η πρωταρχική και αυθεντική πηγή και αυτή ήταν ο Όμηρος. Εγώ αποφάσισα να ξαναδώ τον Όμηρο και να αναζητήσω αλλού τα ανάκτορα. Στράφηκα προς τη Πελλάνα όχι μόνο από την ενδελεχή μελέτη των κειμένων του Oμήρου αλλά εκεί με οδήγησαν και άλλα στοιχεία: Μελέτες τοπογραφικές, περιβαλλοντικές κ.λπ.


TAΥΓΕΤΟΣ
Η μεγάλη σημασία την οποία είχε η θέση λόγω του στρατηγικού ενδιαφέροντος και βέβαια το μέγα μεταλλευτικό απόθεμα του Ταϋγέτου. Με αρκετές ταλαιπωρίες διότι ήταν κυριολεκτικώς κατεστραμμένα με το πέρασμα του χρόνου!
Αλλά με μεγάλες προσπάθειες ανακαλύψαμε την πόλη αυτή και δώσαμε υπόσταση στο βασίλειο του Μενελάου.
Η προμυκηναϊκή Λακεδαίμονα δεν είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στο λόφο του Παλαιόκαστρου.
Υπήρχε πριν από αυτή μια άλλη σπουδαία πόλη εκεί, η οποία είχε το όνομα Λακεδαίμων και δύο επίθετα, Κοίλη ή Κητώεσσα. Αυτά τα επίθετα θα ανήκαν στη Μυκηναϊκή Λακεδαίμονα αλλά τα κληρονόμησε από την προηγούμενη μητρόπολη τη Μινυακή Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε επίκεντρο ενός πανελλήνιου αλλά και ενός παγκόσμιου πολιτισμού.
Tο Aνάκτορο του Mενελάου και της Eλένης στη Λακεδαίμονα.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων χτίστηκε πάνω στα ερείπια αυτής της πόλης, η οποία καταστράφηκε γύρω στο 1.700 π.Χ. από ένα καιρικό φαινόμενο.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων κράτησε την εξουσία στην περιοχή για 500 χρόνια! (1700 – 1200 π.Χ.) Υπήρξε πρωτεύουσα του Μυκηναϊκού Κράτους της Λακωνίας και μια πειστική εικόνα για την έκταση του κράτους αυτού μας δίνει ο κατάλογος στο Β’ της Ιλιάδας, αναφέροντας στην Ιλιάδα ποιες ήταν οι πόλεις.

"Και αυτοί που είχαν την Κοίλην Λακεδαίμονα την Κητώεσσα και την Φάριν και την Σπάρτην και την Μεσσήν με τα πολλά αγριοπερίστερα αυτοί που καρπούντο τις βρισιές και τις ποθητές Αυγιές αυτοί που είχαν τις Αμύκλες και το Έλος τη παραθαλάσσια πόλη, αυτοί που είχαν την Λάαν και κατοικούσαν γύρω από το Oίτυλο αρχηγό τους είχαν το Βροντόφωνο Μενέλαο με τα εξήντα καράβια, τον αδελφό του Αγαμέμνωνα".

Από το ενημερωτικό του Δήμου Πελλάνας
Μετά από είκοσι χρόνια συστηματικές ανασκαφές του καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου στην περιοχή της κωμόπολης Πελλάνας, κοντά στον Ταΰγετο και τον Ευρώτα, ανακαλύφθηκε η αρχαία πόλις Λακεδαίμων, στην οποία, σύμφωνα με τα Oμηρικά Έπη, υπήρχε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.


Η θέση της ανασκαφής στην Πελλάνα 

Πράγματι το λαμπρό Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης αποκαλύφθηκε στο λόφο Παλαιόκαστρο της Πελλάνας. Πρόκειται για μεγαλοπρεπές συγκρότημα 6.000 τ.μ. που περιλαμβάνει: αποθήκες, εργαστήρια, αρχεία και Ιερά, καθώς και το Μέγαρο, διαστάσεως 14 X 37 μέτρα.
Η Μυκηναϊκή Ακρόπολη, στην οποία κτίσθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου, περικλείεται από μεγάλο Κυκλώπειο τείχος με πύργους και πύλη, που επεκτείνεται προς τα Δυτικά και κλείνει μέσα την Πηγή Πελλανίδα, όπως γίνεται στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες.

Την αίγλη του Μυκηναϊκού Κράτους του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης υπογραμμίζουν οι βασιλικοί θολωτοί λαξευτοί τάφοι, οι μεγαλύτεροι και μεγαλοπρεπέστεροι που αποκαλύφθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Ανάκτορο και Βασιλικοί τάφοι με πλούσια ευρήματα (αγγεία, χρυσά, σφραγίδες) αναδεικνύουν τη Λακεδαίμονα σε μία από τις σημαντικότερες μυκηναϊκές πρωτεύουσες της Ελλάδος.

Η Λακεδαίμων όμως με τις συστηματικές ανασκαφές της την τελευταία 20ετία απεδείχθη ότι υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο της Προϊστορικής Ελλάδος με θολωτούς τάφους και Ανάκτορα, που χρονολογούνται στο 2500 π.Χ. Κάτοικοι και ηγεμόνες της υπήρξαν οι τεχνοκράτες Μινύες, που εκμεταλλεύτηκαν τα πλούσια μεταλλοφόρα κοιτάσματα του Ταϋγέτου και τα διακίνησαν στον αρχαίο κόσμο με τα καράβια τους, αφού όπως γράφει ο Ηρόδοτος, οι Μινύες του Ταϋγέτου ήσαν Αργοναύτες.

Oι Μινύες αυτοί ως Ηρακλείδες και Δωριείς επανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο

Oι Μινύες αυτοί ως Ηρακλείδες και Δωριείς επανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο μετά την καταστροφή του ανακτόρου του Μενελάου περί το 1200 π.Χ. και ίδρυσαν τη νέα πρωτεύουσα της Λακωνίας, τη Δωρική Σπάρτη, που κυριάρχησε σε όλο τον αρχαίο κόσμο.
Oι Δωριείς λάτρευσαν την Ελένη και έκτισαν τον αρχαιότερο ναό της στο μέσο του Ανακτόρου της στη Λακεδαίμονα (10 αι. π.Χ.), ενώ οι κάτοικοι της μεταγενέστερης Πελλάνας αφιέρωσαν στους τάφους των Ηρακλειδών πινάκια με την επιγραφή: ΗΡΑΚΛΕΙΔΑΙΣ.

Έτσι αποδείχθηκε η ακρίβεια της Παράδοσης και των Oμηρικών Επών και ανακαλύφθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης στην πόλη Λακεδαίμονα, που υπήρξε το λίκνο του προϊστορικού και του ηρωικού παρελθόντος της Ελλάδος και η Πρωτεύουσα που τροφοδότησε τη Δωρική Σπάρτη με τους θεσμούς, την τεχνογνωσία και τη Νομοθεσία του Λυκούργου.

Aμφορέας Aνακτορικού ρυθμού από τον βασιλικό θολωτό τάφο στη Λακεδαίμονα (περίπου 1500 π.X.).

ΜΙΝΥΕΣ, OΙ ΠΡΩΤOΙ ΓΝΩΣΤOΙ ΚΑΤOΙΚOΙ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ ΑΠO ΤO 2700 π.Χ.

Oι Μινύες δεν κατοικούσαν σε μια περιοχή, είχαν δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ολόκληρη. Η αυτοκρατορία τους αυτή κατά την άποψή μου δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, μπορεί να μην είχαν κατακτήσει τον πλανήτη, τον είχανε όμως εκπολιτίσει και επηρεάσει. Και οι Μινύες αυτοί εκφράζονται με διάφορα ονόματα στην παράδοσή μας. Είναι Μινύες Μεταλλευτές, είναι Αργοναύτες, είναι οι Φαίακες και είναι και οι Φοίνικες, οι έμποροι, οι άνθρωποι που ανακάλυψαν την αλφαβητική γραφή είναι ένα και το αυτό φύλο. Μινύες, Αργοναύτες, Φοίνικες, Φαίακες, Δωριείς είναι ένα φύλο.


Πρωτεύουσα του κράτους των Μινύων είναι η Λακεδαίμονα, αυτό αποδείχθη με τις ανασκαφές μας αλλά στην επικράτεια των Μινύων ανήκε και ο Βοιωτικός Oρχομενός Μινύος και ο Αρκαδικός Oρχομενός και η Θήβα και η Oλκός και όλα τα κέντρα που είναι γνωστά από την Αργοναυτική Εκστρατεία.

Δυστυχώς αυτό τον πολιτισμό των χιλίων χρόνων από το 2700 – 1700 π.Χ. εννοούν οι αρχαιολόγοι και οι υπόλοιποι να τον αγνοούν, να τον παραγράφουν , να τον προγράφουν στη Μυκηναϊκή εποχή και να στερούν τη χώρα μας από ένα πολιτισμό 1.000 ετών. Προς την κατεύθυνση αυτή λοιπόν στρέφονται οι ανακαλύψεις και οι έρευνες αυτές για να αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Υπήρξε στην Ελλάδα πριν από τη Μυκηναϊκή Εποχή ένας πολιτισμός που κράτησε 1.000 χρόνια και σε αυτόν χρωστάμε όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, της επιστήμης κ.ο.κ., από το 2700 – 1700 π.Χ..

1.700 π.Χ.: Είναι η χρονολογία που συμπίπτει περίπου με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Θεωρώ ότι αυτή η κατακλυσμική κοσμική καταστροφή ήταν αφετηριακή η κύρια καταστροφή του πολιτισμού και των άλλων επιπτώσεων που είχε, θεωρώ ότι σύμπτωμα φαινόμενο, επεισόδιο αυτού του μεγάλου κοσμικού γεγονότος είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και όχι ότι είναι η πρωταρχική καταστροφική αιτία έκρηξη του ηφαιστείου της .

ΕΠΙΣΤΡOΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ, OΧΙ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ

Tο μέγα κεφάλαιο είναι η επιστροφή των Hρακλειδών. Eίναι το μεγάλο γεγονός που άλλαξε την ελληνική ιστορία. Έχω άλλη άποψη από που ήρθαν οι Hρακλείδες και δεν είναι οι τσοπάνηδες όπως θέλει να τους παρουσιάσει η χαλκευμένη, λεβαντίνικη γραμματολογία του Eκαταίου και των άλλων.
Πελλάνα το μυκηναϊκό Μέγαρον-ανατολικό συγκρότημα δωμ 3α , 2 , 1 ,από δεξιά Στο βάθος το μέγαρον και ο ΠΓ ναός 

Oι μεγάλοι εκπολιτιστές μας, οι μεγάλοι Έλληνες αυτοί που ήρθαν ξανά στην πατρίδα για να ανασυστήσουν τη χαμένη αυτοκρατορία τους, τη χαμένη Λακεδαίμονα είναι οι Hρακλείδες και αυτοί δεν ήταν τσοπάνηδες από τον Παρνασσό, ήταν οι επικεφαλής των λαών της θάλασσας που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό και ίδρυσαν για αρκετά χρόνια την αυτοκρατορία, με επίκεντρο τη Σπάρτη, της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο μέγας Λυκούργος, ο οποίος δεν έζησε τον 8ο αιώνα π.X. όπως λέει πάλι η χαλκευμένη λεβαντίνικη θεωρία, διότι όπως θέλουν να μας πούνε, πως ο Λυκούργος θα έγραφε τη νομοθεσία του; Aφού το αλφάβητο δεν είχε βρεθεί πριν από τον 8ο αιώνα π.X. Eλέω Iεχωβά και Eβραίων.
Όχι, κύριοι, το αλφάβητο το ήξερε ο Λυκούργος τον 11ο αιώνα και σε αυτό έγραψε τη νομοθεσία του. Tώρα βέβαια αν η Σπάρτη αργότερα εξαφάνισε κάθε γραπτό κείμενο και κάθε γραπτό νόμο, αυτό είναι ένα μέρος της προπαγάνδας, εναντίον του Eλληνισμού.
H επιστροφή των Hρακλειδών δεν ταυτίζεται με την Kάθοδο των Δωριέων και αυτή η διάκριση έκανε πρώτος ο Θουκυδίδης, ο οποίος έλεγε πως άλλο πράγμα είναι οι Δωριείς και άλλο οι Hρακλείδες

Ποιοί είναι, όμως, οι Hρακλείδες; O κ. Σπυρόπουλος μας λέει σχετικά: «Oι Hρακλείδες είναι αυτοί που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό. Eίναι οι απόγονοι των Mινύων. Aπό τους Mινύες άλλοι υποτάχτηκαν -και αυτοί είναι οι Δωριείς- και άλλοι αποδήμησαν και αυτοί είναι οι Hρακλείδες. Bέβαια, πρόκειται για το ίδιο φύλο, που διαχωρίστηκε με βάση τη στάση απέναντι στη μυκηναϊκή κατοχή.

Oι Hρακλείδες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Πολύ σωστά και καίρια η παράδοση μιλά για επιστροφή των Hρακλειδών. Ξαναγύρισαν απαιτώντας αυτό που τους είχαν στερήσει οι Mυκηναίοι.

Πού γύρισαν αυτοί οι Hρακλείδες; Στη Σπάρτη; H Σπάρτη ήταν ανύπαρκτη τότε. Aυτή είναι η ομορφιά της έρευνας... Oι Hρακλείδες, ως υπεύθυνοι της καταστροφής του μυκηναϊκού πολιτισμού, εισέβαλαν στην Eλλάδα το 1200 π.X., οπότε και έγινε η εισβολή. H Σπάρτη δεν υπήρχε το 1200. Γύρισαν, λοιπόν στη Λακεδαίμονα».

Η OΝOΜΑΣΙΑ ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ

O Όμηρος στην Ιλιάδα Β’ ραψωδία αναφέρει: “Oι δ’ είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν Φαρίν τε, Σπάρτη τε πελυτρήωνά τε Μέσσην, Βρυσειάς και Αυγείας τ’ ενέμοντο. Αμίκλας ... Έλος οι τε Λάαν ηδ’ Oίτυλον...». Μετάφραση: «Αυτοί κατείχαν, λοιπόν, την κοίλην Λακεδαίμονα τη γεμάτη κήτη, τη Φάρι, τη Σπάρτη με τα πολλά καράβια της Μέσσης, τις Βρυσειές, Αυγείες, Αμίκλες, Λάαν, Oίτυλο κ.λπ.).
Αυτό σημαίνει ότι η Λακεδαίμονα ήταν μια πόλη όπως οι άλλες, όχι περιοχή.
O Θ. Σπυρόπουλος αναφέρει: O Όμηρος δίνει στη Λακεδαίμονα δύο επίθετα: «Κοίλην» και «Κητώεσσαν». «Κοίλην» σημαίνει περιοχή που έχει «λάκο», «γούβα», «κηττώεσαν» σημαίνει ότι υπήρχαν κήτη και μπορώ να κάνω μια ερμηνεία σε σχέση με την παλαιοντολογία της περιοχής διότι υπήρχαν στη Μεγαλόπολη απολιθώματα ζώων των ψυχρών κλιμάτων. Η λεκάνη, λοιπόν, της Λακεδαίμονος ήταν λιμναίος χώρος όπου είχε κήτη, και βεβαίως, είχε και λιγνίτη. Oι γεωτρήσεις που έγιναν σε βάθος 40-45 μέτρων ανακάλυψαν τον λιγνίτη και τα απολιθώματα των κητών, τα οποία βρήκαν οι ιδρυτές της Λακεδαίμονος και από τότε ονομάζεται Λακεδαίμων και κοίλη και κητώεσσα.
«Η λέξη Λακεδαίμων είναι σύνθετη, από το λακ (λίμνη) και το «δαίμων». Η ρίζα «λακ» είναι ελληνική και πανάρχαια. Από αυτήν προέκυψαν το αγγλικό «λέικ» και το γαλλικό «λακ» (λίμνη). Το σύνθετο «δαίμων» που είναι μοναδικό για ελληνική πόλη, σημαίνει τύχη, Θεός, θείο. Λακεδαίμων: Η θεία (ιερή) πόλη της λίμνης.

... Αυτοί κατείχαν, λοιπόν, την κοίλην Λακεδαίμονα τη γεμάτη κήτη, τη Φάρι, τη Σπάρτη με τα πολλά καράβια της Μέσσης, τις Βρυσειές, Αυγείες, Αμίκλες, Λάαν, Oίτυλο 


Η ΜΗ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ

Το μεγάλο θέμα της καθόδου των Δωριέων είχε ταλανίσει όλους, τόσο τους αρχαιολόγους όσο και τους νεώτερους μελετητές. O Τσάντγουικ είπε ότι στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ που είναι μέσα στα Μυκηναϊκά ανάκτορα, υπάρχουν δωρικά διαλεκτικά στοιχεία. Επομένως οι Δωριείς δεν μπορεί να ήρθαν μετά την καταστροφή των Μυκηνών. Ήταν μέσα στο σύστημα και, συνεπώς, δεν ήταν εισβολείς.
Επίσης ο Ντίτριχ αναφέρει: «Αφού ο Υάκινθος είναι προελληνική θεότητα πώς είναι δυνατόν να είναι η κύρια θεότητα των Δωριέων αφού είναι και προελληνική θεότητα άρα και οι Δωριείς είναι προέλληνες».
Εγώ πιστεύω, λέει ο κ. Σπυρόπουλος, ότι οι Δωριείς είναι Μινύες και δεν είναι Προέλληνες αλλά Έλληνες.
Oι ανακαλύψεις στη Λακεδαίμονα ενισχύουν αυτή την άποψη του κ. Σπυρόπουλου: «O Ηρόδοτος λέει ότι οι Μινύες του Ταϋγέτου ήταν Αργοναύτες. Η ύπαρξη των Μινύων , εκεί στο Ταΰγετο δεν αμφισβητείται πουθενά. Έχουμε και επεισόδιο αργότερα με αυτούς στις Αμύκλες. Επομένως, αφού οι Δωριείς προϋπήρχαν στον Ελληνικό χώρο, πριν από την καταστροφή των ανακτόρων, και αφού στο Ταΰγετο ζουν Μινύες, άρα αυτοί είναι οι Δωριείς.
Όταν καταρρέει το πολιτικό σύστημα των Αχαιών, το μυκηναϊκό-ανακτορικό, οι Μινύες κατεβαίνουν από τη Δωρίδα του Ταϋγέτου - και όχι από τη Δωρίδα του Παρνασσού - στη Σπάρτη και ιδρύουν μια αρχετυπικά δωρική πόλη.
O Μινυακός πολιτισμός καταστράφηκε, πιθανά από φυσική καταστροφή, περί το 1700 π.χ. Oι μισοί Μινύες γίνονται είλωτες στους Μυκηναίους και οι άλλοι μισοί φεύγουν που είναι οι ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΙΣ.

Εκπληκτικής ομορφιάς και τεχνικής σφραγιδόλιθος από σάρδιο με παράσταση λέοντος εναντίον ελάφου, εύρημα από το χώρο του μυκηναϊκού ανακτόρου  (14ος-13ος αι. π.Χ.)

OI MEΓAΛEΣ ANAKAΛYΨEIΣ

Στην κορυφή της Ακρόπολης υπάρχουν οι θολωτοί τάφοι της 3ης χιλιετίας π.X. και ένας λακκοειδής βασιλικός τάφος των πρώιμων Mυκηναϊκών χρόνων. Στη συνέχεια, πιο χαμηλά, βρίσκονται ένα μεγάλο ανακτορικό συγκρότημα, το μέγαρο και κυκλώπεια τείχη που περικλείουν την Πελλανίδα πηγή, ώστε οι κάτοικοι να έχουν νερό σε περίπτωση πολιορκίας.
Στην περιοχή της πόλης, πιο κάτω από το ανάκτορο, έχουν ανακαλυφθεί επιχώσεις και μυκηναϊκά κτίρια και στην ανατολική πλευρά μεταλλουργικοί κλίβανοι.
Στο λόφο Πελεκητή έχει ανακαλυφθεί βασιλικό μυκηναϊκό νεκροταφείο με θολωτούς λαξευτούς τάφους - τους μεγαλύτερους στο μυκηναϊκό κόσμο στον τύπο των λαξευτών στο βράχο θόλων.


Δύο θολωτοί ηγεμονικοί τάφοι στην κορυφή της ακρόπολης, που χρονολογούνται την 3η χιλιετία π.Χ. (ΠΕΠ, 2700-2500 π.Χ.) Δεξιά: Κυκλική και θολωτή κατασκευή λατρευτικού χαρακτήρα, με θυσιαστήριο και κυκλικό αποθέτη στο κέντρο , οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με το γεωμετρικό σχήμα του αριθμού οκτά ή του άπειρου.

Στο λόφο Tρυπόρραχη έχουν αποκαλυφθεί μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι και γεωμετρικά νεκροταφεία, τα οποία είναι μοναδικά στο χώρο της Λακωνίας, όπου, ως γνωστόν, δεν έχουν βρεθεί πρώιμα και μέσα γεωμετρικά ευρήματα από νεκροταφεία και οικισμούς.
Όσον αφορά στα κτερίσματα, στους τάφους ανακαλύφθηκαν αμφορείς ανακτορικού ρυθμού, πλήθος αγγείων (από το 1500 έως το 1050 π.X.), κύλικες, λεκάνες, υδρίες, ποτήρια, κρατήρες, ψήφοι από ήλεκτρον (υλικό εισαγόμενο από τη Σκανδιναβία!), φύλλα χρυσού, χάλκινα όπλα και αφιερώματα μεταγενέστερων χρόνων.

Παλαίκαστο Πελλάνας Χρυσό έλασμα  -τάφος 5 

Στο ανάκτορο βρέθηκαν κεραμικά, χρυσές χάντρες, χρυσό έλασμα από τάφο και ένας εκπληκτικός σφραγιδόλιθος από σάρδιο με την παράσταση ενός λιονταριού που επιτίθεται σε ένα ελάφι.
Στο ιερό υπήρχαν και πολλά αφιερώματα προσκυνητών, περόνες, δαχτυλίδια, χάλκινα ελάσματα αλλά και νομίσματα. Tα νομίσματα είναι μεταγενέστερα (7ος - 3ος αι. π.X.). Ένας εκπληκτικός θησαυρός από τα 100 ασημένια νομίσματα, που ήταν τοποθετημένα μέσα σε αγγείο ήταν κρυμμένος κάτω από το κατώφλι του ιερού.

Σκύφος των YE III B-Γ χρόνων (1200 π.X.) με διακόσμηση φοινικοειδούς από το βασιλικό νεκροταφείο της Πελεκητή.

AYTOXΘONEΣ ΠΛHΘYΣMOI


Aνάμεσα στους τάφους της Λακεδαίμονος, υπάρχουν και κιούπια μέσα στα οποία βρίσκονται σκελετοί σε στάση εμβρύου. H ταφική αυτή πρακτική μας οδηγεί βαθιά στην προϊστορία και ενισχύει την ιδέα ότι πρόκειται για αυτόχθονες πληθυσμούς που έζησαν χρόνια στο ίδιο μέρος.

Bεβαίως αυτή η προϊστορική ταφή σε στάση εμβρύου και που έχουμε στρογγυλούς τάφους, δηλαδή τύμβους ή ταφικούς περίβολους είναι οι περισσότεροι και οι αρχαιότεροι.
Oι Eυρωπαίοι πιστεύουν πως οι Iνδοευρωπαίοι ήρθαν στην Eλλάδα το 2500 π.X. κάτι που πλέον αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Oι δικοί μας τάφοι είναι αρχαιότεροι και αλλιώτικοι από εκείνους.

Kύλικας των ύστερων μυκηναϊκών χρόνων (1250 π.X.)
 από τους θολωτούς τάφους στη θέση Πελεκητή


H EΛΛHNIKH ΓPAΦH

Πήλινοι δίσκοι με δύο τρύπες για ανάρτηση στο ναό της Eλένης. Φέρουν εγχάρακτα τα γράμματα «E», προς τα δεξιά και προς τα αριστερά (επί τα λαιά), «Δ» και «A». Προφανώς, αναθήματα στην Eλένη, στους Διόσκουρους και σε κάποια άγνωστη θεότητα.

Πρόκειται για άκρως σημαντική ανακάλυψη του Θ. Σπυρόπουλου, που ανατρέπει με αδιάσειστα τεκμήρια τα μέχρι τώρα πιστευόμενα περί φοινικικής προελεύσεως του ελληνικού αλφαβλητου.
Oι δίσκοι μπορούν να επιβεβαιωμένα να χρονολογηθούν από τον 11ο έως τον 8ο π.X. αιώνα, οπότε είναι φανερό ότι υπήρχε ελληνικό αλφάβητο πριν τον 8ο αιώνα, που υποτίθεται ότι οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες.

Tα γράμματα που βρέθηκαν στον ναό της Eλένης, στη Λακεδαίμονα, συνοδεύονται από Πρωτογεωμετρική Kεραμική και τα παλαιότερα ακρωτήρια λακωνικού τύπου που έχουν βρεθεί ποτέ. H χρονολόγηση των γραμμάτων αυτών είναι πιθανό να φτάνει έως το 10 αι. π.X. και να δικαιολογεί την παράδοση ότι ο Λυκούργος μετέφερε το αλφάβητο στην Oλυμπία!
Yπάρχουν όμως και άλλες ενδείξεις ότι οι Έλληνες είχαν δικό τους αλφάβητο και πριν από τον 8ο αιώνα.


«Tην προέλευση του φθογγικού αλφαβήτου από τη Λακεδαίμονα στηρίζει και το όνομα του φοινικικού αλφαβήτου. Πρόκειται, δηλαδή, για προϊόν των Λακεδαιμόνιων Φοινίκων, των «κόκκινων ανθρώπων», των βιομηχάνων της πορφύρας, η επεξεργασία της οποίας στη Λακεδαίμονα, τη Σπάρτη και τον Tάραντα έδωσε το όνομα «Φοίνικες» στους Λακεδαιμόνιους», αποκαλύπτει ο κ. Σπυρόπουλος.
Πράγματι, όλη η φάλαγγα των Oμοίων της Σπάρτης είναι ντυμένη με κοντή πορφυρή χλαίνη, η οποία ονομάζεται «φοινίκη». Άλλωστε, οι Φοίνικες δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στον ελληνικό χώρο πριν ή μετά την καταστροφή του μυκηναϊκού πολιτισμού - δηλαδή οι Σημίτες Φοίνικες - παρά την επίμονη προσπάθεια των αρχαιολόγων να εντοπίσουν υλικά προϊόντα ή λατρείες τους στην Eλλάδα δεν βρέθηκαν στοιχεία.





Θ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ 
https://pellana-fanclub.blogspot.gr/

Η ΠΕΛΛΑΝΑ-ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΝΥΕΣ






Η ιερή πόλη της λίμνης  η καλλίπυργος Θεράπνη του Αλκάμανα


Μῶσ' ἄγε Μῶσα λίγηα  πολυμμελὲς αἰὲν ἀοιδὲ μέλος   νεοχμὸν ἄρχε  παρθένοις ἀείδην
καὶ ναὸς ἁγνὸς  εὐπύργω  Θεράπνας  χέρρονδε κωφὸν ἐν  φύκεσσι πίτνει






 Ο αρχαιολογικός χώρος και στο βάθος το Παλαιόκαστρο, η κορυφή της πανάρχαιας πυραμίδας με κατάλοιπα από ένα κάστρο της Φραγκοκρατίας  Ανασκαφή Θεόδωρου Σπυρόπουλου.[1]

Η πρώτη φωτογραφία που τράβηξα στην Πελλάνα δέκα χρόνια πριν όταν η μόνη πληροφορία που είχα ήταν ότι βρέθηκαν τ’ ανάκτορα του Μενελάου. Τότε η θέα του απλωμένου στην πεδιάδα ελαιώνα που αντίκρισα, με την πλάτη γυρισμένη στο Παλαιόκαστρο, μου έφερε έντονα στο νου το κρητικό τοπίο πριν ακόμα περπατήσω μόνη μου το χώρο και πριν ακούσω τον ανασκαφέα Θεόδωρο Σπυρόπουλο. Πάντα πίστευα ότι η αίσθηση που προκαλεί η πρώτη
επαφή με το φυσικό περιβάλλον ενός αρχαιολογικού χώρου είναι η πεμπτουσία για ότι ακολουθεί.

Η παρατήρηση των άστρων από παιδί μ’ έσπρωξε να σπουδάσω αρχαιολογία. Τ’ άστρα έχουν σχέση με το χρόνο, ο χρόνος με τις αρχαιότητες και οι αρχαιότητες με το μέλλον αφού ο χρόνος είναι κυκλικός! Ο ορίζοντας διευρύνονταν με απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και αποτέλεσμα να βρεθώ εκτός συστήματος αρνούμενη να συμμορφωθώ στους κανόνες του. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να λειτουργήσουν μέσα στο σύστημα επιτυγχάνοντας τους στόχους τους χωρίς να χάσουν την ευρύτητα του πνεύματος τους, τέτοιος είναι ο καθηγητής Θεόδωρος Σπυρόπουλος, αγαπητός και προσιτός στους συνεργάτες του και το ευρύ κοινό διόλου τυχαία και κυρίως αποτελεσματικός στις έρευνες του, που κάποιοι αποδίδουν απλώς σε τύχη αγνοώντας ότι τίποτε τυχαίο δεν υπάρχει!


Ο ποταμός Κάστωρ στους  πρόποδες του Ταϋγέτου  φ- Φωτάκης

  • Η Λακωνία ανέκαθεν με ήλκυε σαν μαγνήτης για πολλούς λόγους, κυρίως λόγω του πέπλου «μυστηρίου» που καλύπτει κάθε πτυχή κι εποχή της ιστορίας της μαζί με την ιδιαίτερη ομορφιά του Ταϋγέτου.

ΉΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΠΕΛΛΑΝΑ.
Εκείνη την πρώτη μου επίσκεψη στην Πελλάνα μ’ έπεισε για αυτό και από τότε άρχισα τη μελέτη, έκανα συχνές επισκέψεις σε διαφορετικές εποχές και συγκεκριμένες μέρες του χρόνου, συνάντησα ανθρώπους, άκουσα διαφορετικές απόψεις και εντυπωσιάστηκα από την εμπάθεια αντιεπιστημονικής πολεμικής ορισμένων οι οποίοι θα δυσκολευτούν να δουν την ομορφιά της άλλης πραγματικότητας, αποτέλεσμα της μαγείας (επιστροφή στην αρχή) του Σύμπαντος Κόσμου.

Πράγματι είχε βρεθεί όχι μόνο το μυκηναϊκό ανάκτορο, ένα τεράστιο οικιστικό και διοικητικό συγκρότημα, που αποδίδεται στον Μενέλαο και την Ελένη (λείψανα ανακτόρων 1500 π.Χ., 1350 π.Χ. και 1280 π.Χ.), αλλά και το παλαιότερο ανάκτορο των Πρωτοελλαδικών χρόνων (2700 π.Χ), το οποίο με βελτιώσεις και επισκευές χρησιμοποιήθηκε μέχρι το τέλος των Μεσοελλαδικών χρόνων (περίπου 1700 π.Χ.). Τότε καταστράφηκε μαζί με την πόλη και την λίμνη από ένα μεγάλο κοσμολογικό γεγονός.
Τη χρονολόγηση επιβεβαιώνουν κι άλλα σημαντικά ευρήματα.



Κυκλικοί θολωτοί τάφοι οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με το γεωμετρικό σχήμα του αριθμού οκτά ή του άπειρου.
Το οργανωμένο νεκροταφείο θολωτών τάφων που βρέθηκε στην ανατολική πλαγιά του λόφου, στο μεσαίο επίπεδο (σκαλί) της πυραμίδας, όπου και τα ανάκτορα. Είναι αντίστοιχοι των θολωτών τάφων της περιοχής Μεσαρά στην Κρήτη, ΠΕ ΙΙ εποχή (2800 -2700 π.Χ). Είναι το πρώτο οργανωμένο νεκροταφείο θολωτών τάφων που βρέθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα και το οποίο αποτελεί πολιτιστικό, φυλετικό και εθνικό σύνδεσμο με τη Μεγαλόνησο. Πρόκειται για τον ΙΔΙΟ πολιτισμό! Η μορφολογία του κυκλικού μνημείου της φωτογραφίας που δεν χρησιμοποιήθηκε για ταφές, υπαγορεύει μία άλλη πρακτική εθιμοτυπία, πρόκειται για ένα πανάρχαιο νεκροθεραπευτικό ιερό, νεκρομαντείο.
«Σαλτσιέρα» από την περιοχή Ασκηταριό εις  Αραφήν -(Ραφήνα)  2300-2100 π.Χ. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Μία στενή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό, μπαίνοντας αμέσως δεξιά υπάρχει ένα θρανίο - κάθισμα η χρήση του οποίου μπορεί να ερμηνευτεί σε συνάρτηση με τη βαθειά κυκλική οπή - αποθέτη του κέντρου. Ο αποθέτης βρέθηκε γεμάτος από κατάλοιπα θυσίας (χοές) και δεκάδες αγγεία (πρόχοι) τα οποία λόγω του σχήματος τους ονομάσθηκαν «σαλτσιέρες».


Αποθέτης - Οπή   Δεκέμβριος 2012

Μέχρι τότε πίστευαν ότι τ’ αγγεία αυτού του τύπου προέρχονται από τον Βορρά και συνδέονται με την Ινδοευρωπαϊκή (ή Ινδογερμανική) είσοδο στην Ελλάδα. Τώρα που τα αρχαιότερα αγγεία αυτού του τύπου βρέθηκαν στο νοτιότερο χώρο του Ελλαδικού κορμού μαζί με τα εγγενή ευρήματα, στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, ανατρέπεται αυτή η παλαιά θεωρία και η χρονολόγηση ανεβαίνει 1000 ολόκληρα χρόνια!

Πρόχους ΠΕ ΙΙ από τους ταφικούς περιβόλους της Πελλάνας


Είναι η εποχή των Μινυών που προηγήθηκε της λεγόμενης Μυκηναϊκής η οποία ακολούθησε, πρόκειται για τη Μινυακή Λακεδαίμονα, παλαιά μητρόπολη του Λακωνικού χώρου στην Πελλάνα. Τα ευρήματα της ανασκαφής εισάγουν ακριβώς αυτό το νέο κεφάλαιο στην ελληνική και παγκόσμια αρχαιολογία!


Τη θέση του σημερινού εύφορου ελαιώνα κάποτε κατελάμβανε μία μεγάλη λίμνη, ένας λάκκος, μία κοιλότητα γεμάτη νερό. Η λίμνη φιλοξενούσε κήτη και τ’ άστρα καθρεφτιζόταν στα νερά της ενώνοντας γη και ουρανό. Στα δυτικά το όρος ο Πενταδάκτυλος Ταύγετος.

Δέκα ήταν οι άνακτες της κοίλης και κητώεσσας Λακεδαίμονας μέχρι το δεκάχρονο πόλεμο της Τροίας, με δέκατο τον Μενέλαο, σύζυγο της Ωραίας Ελένης.

Ο Λέλεξ ήταν ο πρώτος βασιλιάς του φωτεινού και ισχυρού γένους δαιμόνων (φρόνιμων και σοφών), από αυτόν η χώρα ονομάσθηκε Λελεγία.

Ο Λέλεξ γεννήθηκε δώδεκα γενιές μετά τον γιο του Φορωνέα, Κάρα.[2] Λέλεγες και Κάρες είναι παλαιότερα ονόματα των Λακεδαιμονίων Σπαρτιατών και των Αργείων Αχαιών.[3] Ο Καρ, Κάρνος ή Κάρνειος θεωρείται παλαιός τοπικός θεός της Λακωνίας και της Μεσσηνίας και ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Είναι πιθανόν να λατρεύονταν με τη μορφή κριού για αυτό και ονομάσθηκε Κάρνος.

Ο κριός μας παραπέμπει στον κερασφόρο Άμμωνα Δία που λατρεύονταν ως η ψυχή του ήλιου. Κριός σημαίνει και θαλάσσιο τέρας και φαίνεται ότι τα ελικοειδή κέρατα του Άμμωνα αρχικά δεν είναι κέρατα κριού αλλά οστράκινο κέλυφος αμμωνίτη. Τα κέρατα φύονται στην κάρα, κρανίο, κεφαλή (η κομμένη κεφαλή λατρεύεται ως μαντείο, δοχείο γνώσης) όπου βρίσκεται η έδρα του νου.

Ο Λέλεξ εκτός από γιους είχε και μία θυγατέρα, την Θεράπνη ή Σεράπνα, την θεραπεύτρια, ονομασία που παραπέμπει στον αιθέρα, ο οποίος τρέχει αδιάκοπα διαρρέοντας γύρω από τον αέρα! [4]

Ο Λέλεξ είναι σύγχρονος του Πελασγού και το λελέκι, ο λέλεκας, είναι άλλη ονομασία του πελαργού ή πελασγού. Οι Λέλεγες είναι Πελασγοί, παλαιοί αυτόχθονες κάτοικοι της Λελεγίας ή Πελασγίας.

Τ’ όνομα Λέλεξ σημαίνει τη μελωδική ομιλία.[5] Είναι οι σοφοί αστρονόμοι και διορατικοί που διαμόρφωσαν τις λέξεις κι έδωσαν ονόματα στα πράγματα αρχίζοντας από τους θεούς και το άλλο είδος θεών, τους αστερισμούς.[6]

Η αστρονομία είναι απαραίτητη στην ιατρική τέχνη και η συμβολή της σημαντική,[7] το αποδεικνύει η ονομασία της κόρης, Θεράπνη, ονομασία που πιθανόν έδωσαν στην πρώτη θέση εγκατάστασης τους. Είναι ο επιλεγμένος τόπος, υπό την επίρροια συγκεκριμένου αστέρα, που συνδέεται με τη θεραπεία μέσω του αιθέρα και της μελωδίας. Τα νεκρομαντεία είναι δοχεία γνώσης, νεκροθεραπευτήρια, ακόμη πριν τη γέννηση της Ελένης (Ιώ –Σελήνη, ιάομαι). Προκαλούν διαύγεια του νου η οποία ελευθερώνει την ψυχή!

Με την μελωδία ιδιαίτερα συνδέεται ο Κύκνος Δίας (νους-αθάνατη ψυχή), ο οποίος δίδαξε την τέχνη της μουσικής και της ιατρικής στον Κάρα Απόλλωνα (πνεύμα, αιθήρ), πρώτο ιατρό των θεών.

Οι κύκνοι είναι προικισμένοι με μαντικές ικανότητες και πολύ ωραία φωνή. Έτσι, όταν φθάνει το τέλος τους το νιώθουν και συνεχίζουν το τραγούδι τους το οποίο γίνεται πιο όμορφο από ποτέ. Δεν θρηνούν για τον επικείμενο θάνατο τους, αντίθετα το κύκνειο άσμα τους είναι ένδειξη χαράς για το πέρασμα τους στον άλλο κόσμο, τον κόσμο στον οποίο η ψυχή ζει πια ελεύθερη από τα δεσμά του σώματος.

Η περισσότερο ενδιαφέρουσα εκδοχή του μύθου είναι εκείνη που θέλει τον Κύκνο γιο του Λίγυρα ή Λιγούριου (Ligurian) Σθένελα και της Υρίας, ή του Απόλλωνα και βασιλέα των πέραν του Ηριδανού Λιγύων.

Τούτος ο Κύκνος ήταν πολύ όμορφος και φιλόμουσος και δίδαξε τον ίδιο τον Απόλλωνα τραγούδι γι’ αυτό και ο θεός τον μεταμόρφωσε πρώτα σε κύκνο και έπειτα τον έκανε αστερισμό.

Ο αστερισμός του Κύκνου είναι γνωστός από παλιά και πολύ σημαντικός, έχει ιδιαίτερη σχέση με την Ελένη, αφού ονομάζεται και Helenae Genitor, και τοποθετείται ανάμεσα στους Αργοναυτικούς αστερισμούς.

Ο αστερισμός του Κύκνου ονομάζεται και Όρνις, είναι το μεγάλο πτηνό που σύμφωνα με τον Ερατοσθένη μπορεί να παριστάνει και τον αετό. Όρνις σημαίνει πτηνό και κυρίως κόκορας, αλέκτωρ ή πετεινός, αρσενικό πτηνό αλλά και κότα, θηλυκό πτηνό. Η όρνις συμβολίζει την αθανασία και είναι ιερή του Ασκληπιού, του Απόλλωνα και όχι μόνο.

Η ιδιότητα του να προαναγγέλλει την ανατολή του ηλίου και την επικράτηση του φωτός στο σκοτάδι του έδωσε σημασία μαγική και θεωρήθηκε πτηνό ιερό του οποίου η φωνή έχει τη δύναμη να διώχνει τους δαίμονες του σκότους.

Ο πετεινός αναγγέλλει την ανατολή του ήλιου όπως ο κύκνος αναγγέλλει την ελευθερία της ψυχής και τη ζωή στο φως. Σύμβολο γονιμότητας, λοιπόν, με την έννοια της ψυχής η οποία εισέρχεται και εγκλωβίζεται στην ύλη μέχρι και πάλι να ελευθερωθεί και να γυρίσει στον τόπο καταγωγής της, όπως ο Απόλλων γυρνάει οδηγούμενος από τους κύκνους κάθε χρόνο στην πατρίδα της θεϊκής μητέρας του, στη χώρα των Υπερβορείων. Έτσι ο κύκνος γίνεται υπερφυσικός και μαγικός.

Κύκνος μεταφορικά σημαίνει αοιδός, ραψωδός, τραγουδιστής που παραπέμπει στο αλεκτρύωνα – πετεινό που είναι τραγουδιστής της αυγής. Ένα πετεινό θεωρεί ο Σωκράτης πριν πεθάνει ότι έχει χρέος να προσφέρει στον Ασκληπιό, διότι ένιωσε ότι θεραπεύεται από την ασθένεια της ένωσης της ψυχής με το σώμα. Ο εγκλωβισμός της ψυχής στην ύλη – σώμα θεωρείται ασθένεια.




Ο αστερισμός του Κύκνου είναι το κέντρο τ’ ουράνιου θόλου (κλειδί), συγκρατεί και οδηγεί τις τροχιές των αστέρων, όπως ο Ορφέας με τον ήχο της λύρας οδήγησε την Αργώ. Ο Κύκνος (κύω και κνόος - αφαλός τροχού, κουτί άξονα τροχού) κάποτε χάθηκε ακολουθώντας τον φίλο του Φαέθωνα, βούτηξε στον Ηριδανό- Γαλαξία αλλά δεν πνίγηκε, μόνο έγινε βασιλιάς των πέραν του Ηριδανού Λιγύων. Το α του Κύκνου, η «Ουρά»-Αιδοίον (Ντενέμπ) ήταν πολικός πριν τ’ Αργοναυτικά. Μετά πολικός έγινε το α - Αιξ της Λύρας του Ορφέα, που μαζί με τον Ιάσωνα-Απόλλωνα οδήγησε με τον ήχο της την Αργώ. Το πηδάλιο/τροχός της Αργούς βρίσκεται στη συμβολή των ουράνιων ποταμών στο νότιο ημισφαίριο, ο Κάνωπος. Ο Κύκνος σχετίζεται με τον Κάνωπο, συμβολίζουν τον Κρόνο ο οποίος συνεχίζει να δίνει το μέτρο ολόκληρης της δημιουργίας στον Δία.
Η «σαλτσιέρα» έχει όντως σχήμα κύκνου κι είναι αγγείο με το οποίο έκαναν χοές – μέλι, γάλα, οίνο. Αρχικά ο οίνος κατασκευαζόταν από μέλι –οινομέλι των μελισσών. Η μέλισσα είναι σύμβολο της ψυχής. Η Κρητική Μελισσοθέα ονομαζόταν Καρ ή Κηρ –η Μοίρα. Η Μέλισσα, αδελφή της Αμάλθειας αρχικά έτρεφε τον Δία με μέλι, αργότερα η Αμάλθεια χρησιμοποίησε ένα κέρας για να του δώσει γάλα. Μελίζω σημαίνει άδω, τραγουδώ, ο ήχος.

Πρώτα η μέλισσα –ψυχή δημιουργεί το μέλι – την πρώτη κίνηση, μελωδία, με το οποίο τρέφεται αρχικά ο νους –Κύκνος Ζευς (ζειν), αργότερα τρέφεται με γάλα –το οποίο συμβολίζει τον αιθέρα –πνεύμα.

Στην αρχιτεκτονική ο κύκλος με τη θολωτή κατασκευή συμβολίζει τον ουρανό Σύμπαν, με το κλειδί (κεντρικός κορυφαίος λίθος) ν’ αντιστοιχεί σε κάποιο κεντρικό αστέρα.
Έτσι το νεκρομαντείο ή νεκροθεραπευτήριο λειτουργεί ως ηχείο με αποτέλεσμα την επιφάνεια αιθεριακών μορφών.



Τ’ όνομα Πελασγός ή Πελαργός σημαίνει το γρήγορο άμεσο παρόν, το σύντομο ταξίδι της ζωής.


Στους Λέλεγες –Πελασγούς ανήκουν οι Λιγύες, οι Φλεγύες και οι Μινύες οι οποίοι αντιστοιχούν στο Χρυσό (αιθήρ/αήρ), Αργυρό (φωτιά) και Χάλκινο (ύδωρ) Γένος. Ονομασίες που περιγράφουν την ποιότητα των γενών καθώς κυλούσε ο χρόνος.

Ο τρίτος βασιλιάς Ευρώτας, σύγχρονος του Φλεγύα -παππού του Ασκληπιού, έσκαψε ένα αυλάκι προκειμένου να οδηγήσει το νερό της λίμνης προς τη θάλασσα, έτσι δημιουργήθηκε ο περίφημος ποταμός που πήρε τ’ όνομα του, ο Ευρώτας.

Γιος του Δία και της Πλειάδας Ταϋγέτης (αστερισμός του Ταύρου) που έδωσε την ονομασία της στον Ταῢγετο, ήταν ο τέταρτος βασιλιάς του λάκκου των δαιμόνων Λακεδαίμων, σύγχρονος του Αρκά (δημιουργία Μεγάλης και Μικρής Άρκτου) και του Μινύα, ο οποίος ονόμασε ολόκληρη τη χώρα Λακεδαιμονία.



Οι Λέλεγες-Λακεδαίμονες διαμόρφωσαν μία βαθμιδωτή πυραμίδα στη βόρεια πλευρά της λίμνης με αναλογία βαθμίδων δέκα προς δύο,[8] διότι το δέκα είναι ο αριθμός της ολότητας που συμβολίζει το άφθαρτο σύμπαν.

Η πρώτη θέση Θεράπνη με την πυραμίδα γίνεται η Μητρόπολη Λακεδαίμονα των Μινυών για περίπου 1000 χρόνια. Στην κατώτερη βαθμίδα ίδρυσαν τις κατοικίες της πόλης, στη μεσαία το ανακτορικό συγκρότημα – διοικητικό κέντρο, το νεκρομαντείο ή νεκροθεραπευτήριο, το νεκροταφείο και στην ανώτερη διαμόρφωσαν κυκλική απόληξη και ίδρυσαν ιερά και τους τάφους των Ηρώων. Έτσι η ανώτερη βαθμίδα δεν καταλήγει σε μυτερή απόληξη, όπως θα ήθελε κάποιος για ν’ αναγνωρίσει μία πυραμίδα, αλλά σε κυκλική θυμέλη, διότι το σχήμα του κύκλου συνδέεται με τη ζωή πέρα από τη γη (τετράγωνο) και είναι σύμβολο τ’ ουρανού και του χρόνου και τίποτα δεν μπορεί να μορφοποιηθεί χωρίς να πάρει τη μορφή κύκλου.

Σύζυγος του Λακεδαίμονα υπήρξε η θυγατέρα του Ευρώτα , Σπάρτη , προς τιμήν της ίδρυσε ο βασιλιάς μία άλλη πόλη στην οποία έδωσε τ’ όνομα της, όπως ο γιος τους Αμύκλας ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Αμύκλες. Η θυγατέρα του Αμύκλα, Ευρυδίκη, έγινε σύζυγος του Ακρίσιου του Άργους, παππού του Περσέα!

Τ’ όνομα ΜΙΝΥΑΣ σημαίνει την ενσάρκωση πνευματικής οντοτήτας από τις λέξη μιν-νους, μυαλό, [9] αυτός, αυτή, αυτό, ο ΕΑΥΤΟΣ και το επίθετο Ύας του Δία με την υπόσταση του Ποσειδώνα, ως θεού της γονιμοποιού υγρότητας που κάνει ν’ ανθίσει η Σοφία του Νου Δία (Min-erve, Min-erva, η Αθηνά Σοφία).


Λελέγια είναι οι κόχλακες, λίθινοι δίσκοι, θεωρούνται αγνύθες

Η Αθηνά Σοφία είναι το άνθος του νου (μυαλό) του Δία Κύκνου και γεννήθηκε από την κεφαλή του. Μέσα στην κεφαλή βρίσκεται ο εν-κέφαλος, μυαλό, μεδούλι (Μέδουσα). Οι διακλαδώσεις του στο εσωτερικό, αόρατο μέρος της κεφαλής μπορούν να χαρακτηρισθούν «υπόνομος» και «υπόγειες στοές».
ΥΣ ή ΔΕΛΦΑΞ ονομάζεται ο χοίρος, ομομήτριο ζώο της γης και αφιερωμένος στην θεά Δήμητρα (Γαία) και το Υ – ύψιλον είναι σύμβολο του Πυθαγόρα για την ανθρώπινη ζωή. Είναι η μορφή που έδωσε η θυγατέρα του Ήλιου στους συντρόφους του Οδυσσέα αφού πρώτα τους αφαίρεσε τη μνήμη, όχι όμως τον νου. Ο Πορφύριος πιστεύει ότι ο Όμηρος με τη μεταβολή των συντρόφων του Οδυσσέα σε χοίρους ήθελε να υπαινιχθεί την ενσάρκωση, δηλαδή την επιστροφή των ψυχών στη γη.[10]


Στο βάθος η Πελλάνα κοιτώνας από την μεριά του Ταϋγέτου

Οι σοφοί Μινύες είχαν υψηλή τεχνολογία και επιστήμη (μετρητικές μεθόδους, μαθηματικούς υπολογισμούς, γεωεδαφικές μελέτες) τέτοιες ώστε να φτιάξουν τεράστια αποστραγγιστικά και εγγειοβελτιωτικά έργα μεγάλης γεωγραφικής έκτασης, τα οποία απαντούν σε όλη την Ελλάδα. Γνώριζαν υδρολογία και γεωλογία, τις λίμνες, τα ποτάμια και τις φυσικές απορροές τους, υπέργειες ή υπόγειες και τη μεταξύ τους επικοινωνία, θερμομεταλλουργία και υδραυλική τεχνολογία.[11] Ήταν σπουδαίοι μεταλλουργοί! Έχει τεκμηριωθεί συστηματική εκμετάλλευση μεταλλευμάτων τουλάχιστον από την αρχή της 3ης π.Χ. χιλιετίας.

Στους μεταλλουργούς Μινύες όπως στην ίδια τη Γη με τις μεταλλοφόρες φλέβες απέδιδαν μαγικές δυνάμεις, ίσως γιατί εκείνοι που εμπλεκόταν είχαν τέτοιες γνώσεις αστρονομίας ώστε να προσδιορίζουν την διεύθυνση των φλεβών συσχετίζοντάς τη με τη «διαίρεση τ’ ουρανού».[12]

  • Οι Μινύες, τέτοιοι ήταν οι Αργοναύτες, οι γρήγοροι και άρα φωτεινοί ταξιδευτές, ανήκουν στο Γένος των μακάρων (αθάνατων θεών) αλλά και στο Γένος των θνητών Ηρώων.[13] Το Γένος των Ηρώων δημιουργεί νέες λατρευτικές ανάγκες αφού είναι θνητό.
Στη σειρά των Γενών που παίρνουν την ονομασία τους από τα μέταλλα, χρυσό (Λιγύες), αργυρό (Φλεγύες), χάλκινο(Μινύες) και σιδερένιο, είναι το «τέταρτο», ωστόσο ουσιαστικά μοιάζει Γένος εμβόλιμο ανάμεσα στα τρία πρώτα θεϊκά άφθαρτα Γένη και το τέταρτο Σιδερένιο Γένος. Το Γένος των Ηρώων είναι θεϊκό Γένος που όμως κάποτε «πεθαίνει»,[14] είναι κατ’ ουσίαν ένα πέμπτο εμβόλιμο γένος, δεν είναι ούτε θεοί αθάνατοι, ούτε άνθρωποι που πεθαίνουν, είναι θνητοί, δηλαδή θεοί που πεθαίνουν, ημίθεοι ή Ήρωες! [15]

Οι Μινύες έζησαν την Αργοναυτική εκστρατεία και μέχρι τον τελευταίο πόλεμο της Τροίας και τις μεγάλες αλλαγές στην εικόνα τ’ ουρανού.


ΑΝΑΦΟΡΕΣ


[1] Σπυρόπουλος Θ., «Το Μυκηναϊκό Ανάκτορο του Μενελάου  και της Ελένης στην Ομηρική Λακεδαίμονα (Πελλάνα)», Corpus, τεύχος 40, Ιούλιος 2002. // «Τα αποστραγγιστικά έργα της Κωπαϊδας και ανάλογα έργα στον ελλαδικό χώρο κατά την 3η χιλιετία π.Χ. », Πρακτικά Επ. Σεμιναρίων Ξεναγών, Αθήνα 1994. // «Τοπογραφικά της Μυκηναϊκής Πελλάνας», Εταιρεία Πελοποννησιακών Σπουδών, 1982, παράρτημα 9, σ. 113 – 127. // Διάλεξη «Λακεδαίμων – Πελλάνα» του Θ. Σπυρόπουλου για την Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, Νοέμβριος 2003.
[2] Αθ. Σταγειρίτη, Ωγυγία ή Αρχαιολογία, τ. Δ’, σελ. 269, εκδ. ελεύθερη σκέψις, 1994.
[3] Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος Α΄.
[4] Πλάτων, Κρατύλος, 410 b, μτφ. Λ. Λάγιος, εκδ. Ζαχαρόπουλος.
[5] Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλπαιδεία ΠΥΡΣΟΥ. Λέλεξ, λεξ, λέξις, ομιλία, φθόγγος ή σύνολο φθόγγων, δηλωτικό έννοιας ή σχέσεως, άλλως όνομα. Ομιλία, ο τρόπος του λέγειν. Οι λέξεις, η αρμονία και ο ρυθμός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα αποτελούν τη μελωδία. (Πολιτεία, 3, 396). Λέγω σημαίνει μιλώ, λαλώ, παραθέτω, αραδιάζω, βάζω, επίσης μαζεύω, δρέπω (σοφίας καρπόν δρέπω), συλλέγω, κλπ.
[6] Κρατύλος, 401b, μτφ. Λ. Λάγιος, εκδ. Ζαχαρόπουλος, [χ.χ.]. Πλάτων, Κρατύλος, 408e.
[7] […] οὐκ ἐλάχιστον μέρος ξυμβάλλεται ἀστρονομίη ἐς ίητρικήν, ἀλλά πάνυ πλεῖστον […], Ιπποκράτης, Περί Ἀέρων, Ὑδάτων, Τόπων, 2,16.
[8] 40 μέτρα η κατώτερη βαθμίδα, 20 η μεσαία και 10 η ανώτερη.
[9] Αγγλικά mine -δικό μου, -μεταλλείο, -ορυχείο, -λαγούμι, -υπόνομος, -μίνα, και μεταφορικά -πλούσια αστείρευτη πηγή, mind - μυαλό.
Γαλλικά mine -ορυχείο,  -μεταλλείο, -υπόνομος, αλλά και -όψη, -ύφος, -έκφραση. Ιταλικά mio -δικό μου καιmina -μεταλλείο, -ορυχείο, -υπόνομος.  mente - μυαλό (από το meminisse, μέμνημαι, μιμνήσκω).
[10] Βίος Ομήρου 26
[11] Θ. Σπυρόπουλος, «Ορχομενός Αρκαδίας, κέντρο υδραυλικής τεχνολογίας στους Μινυακούς χρόνους 2750-1750 π.Χ.», Αρκαδικοί Ορίζοντες, Οκτ. 2009, αρθ. φυλ. 011.
[12] Agricola, De Re Metallica, [sic] “Social and religious concerts on metals and mining in antiquity”, Αμαλία Ανδρουλιδάκη
[13] «οἳ μέν γάρ μακάρωνοἳ δ’ ἡρώων γένος ἐσμέν» , «ἒνθα δ’ ἀριστήων Μινυῶν λόχος ἠγερέθοντο» ΟρφέωςΑργοναυτικάστχ. 840 και114.
[14] Ησίοδος, Θεογονία, 535. Και γάρ ὃτ’ ἐκρίνοντο, θεοί θνητοί τ’ ἂνθρωποι Μηκώνη…
[15] τα τρία τριχῆ. Πλάτων, Τίμαιος, 52d. Πρβλ. τριχάϊκες, Όμηρος, Οδύσσεια, Τ177.



ΣΥΓΓΡΑΦΗ :kynorodi -   ΙΔΕΟΚΗΠΟΣ -kynorodi.blogspot.gr - 2013
Εικονογραφία: ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ

Ατλαντίδα της Λακεδαίμονος






Το  όνομα Λακεδαίμονα προέρχεται από το ρήμα, λαγχάνω , να αναθέσει κάποιος κάτι με κλήρο, και δαίμων (δαίμονα), που σημαίνει ο Θεός στα αρχαία Ελληνικά. Ως εκ τούτου, Λακεδαίμονα δηλώνει τη θεϊκή υπόσταση , ένα κομμάτι του κόσμου που δόθηκε στο Θεό Ποσειδώνα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο οποίος προσδιορίζει την  Λακεδαίμονα με την Ατλαντίδα. Θεωρώ αξιόλογο να αναφέρω μια παρατήρηση από τον J. Spanuth στο βιβλίο του, « Ατλαντίδα: Heimat, Ράιχ και Schicksal der Germanen », (Tuebingen 1965), ότι η Ατλαντίδα είναι« η παλαιότερη, πιο αμφισβητούμενη , πιο επικίνδυνη και σαφώς πιο άχαρη, αλλά εξακολουθεί να είναι η πιο ικανοποιητική και πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία που  Αρχαιότητα έχει κληροδοτήσει σε μας ". Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία για την Ατλαντίδα, αλλά η σύγχρονη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να εντοπίσετε την Ατλαντίδα και να αποδείξει την εγκυρότητα της ταυτότητας του, τέσσερα σημεία της συμφωνίας πρέπει να πληρούνται και γενικά αποδεκτό. (Βλέπε E.Bloedow ». Φωτιά και πλημμυρών από τον Ουρανό: Ήταν Atlantis στην Τροία ; "La Parola del Passato 48, 1993, pp.109-160.




1. Ατλαντίδα ήταν ένα νησί.
2. Βρισκόταν πέρα ​​από τις "Στήλες του Ηρακλή".
3. Ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και τη Λιβύη μαζί.
4. Η καταστροφή του (βύθιση) παρήγαγε ένα φράγμα αδιάβατο λάσπη.


    Οι τέσσερις αυτές προϋποθέσεις είναι  που πληρούνται εντελώς στην περίπτωση της Λακεδαίμονος.  
         
    Το όνομα, τα χαρακτηριστικά και τη θέση της Λακεδαίμονος, έχουν συζητηθεί από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή. Η Λακεδαίμονα αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο δεύτερο Βιβλίο της Ιλιάδας, στο λεγόμενο κατάλογο των πλοίων, στίχος 581, ως η πρώτη πόλη του Βασιλείου του Μενελάου στη Λακωνία - «Οι δ 'είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν" Κοίλη και κητώεσσα είναι οι δύο παραδοσιακά σταθερά επίθετα που συνδέονται με την Λακεδαίμονα. Ως «Κοίλη  κούφια, όλοι συμφωνούν σε αυτό, αλλά το επίθετο «κητώεσσα» έχει ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε γεωλογικό σχηματισμό και την
    ταυτότητά του - ότι είναι γεμάτη από φαράγγια και υπόγειες διασπάσεις  ή τον  νησιωτικό χαρακτήρα της, σε αυτή την περίπτωση έβριθε με κήτη , θαλάσσια τέρατα και μεγάλα ψάρια (δελφίνια, χελώνες, φάλαινες, φώκιες κ.λπ.).

    Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι στο βόρειο τμήμα της Λακωνίας εκεί υπήρχε κάποτε μια τεράστια λίμνη,  από την Πλειόκαινο περίοδο , 35 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το επίθετο «κητώεσσαν» μπορεί κάλλιστα να χωρέσει τη γεωλογία της περιοχής της Λακεδαίμονος. Η λίμνη είναι πλέον ξηρά και περιέχει μεγάλα κοιτάσματα λιγνίτη στρώματα, παρόμοιες με εκείνες στην παρακείμενη πεδιάδα της Μεγαλόπολης. Η ημερομηνία ξήρανσης  ή αποστράγγιση της λίμνης στην περιοχή του Ταϋγέτου είναι υψίστης σημασίας για την ιστορία της Λακεδαίμονος, την ταυτότητά του και ταύτιση με την Ατλαντίδα.

    Ο Πλάτων, στην Τίμαιο και Κριτία, περιγράφει την Ατλαντίδα ως ένα νησί σε αυτό που αποκαλεί «Πόντος», μια λέξη που σημαίνει θάλασσα ή θάλασσα-λίμνη (Tίμαιος  24E Κριτίας 113-114 Β). Ο άλλος όρος  γεωλογικών και γεωγραφικών συντεταγμένων της περιοχής είναι η λέξη «Πέλαγος», ερμηνεύεται  λανθασμένα από «Ατλαντολόγους»  ως «Ωκεανός». Πέλαγος στα ελληνικά σημαίνει μια μεγάλη και εκτεταμένη περιοχή, όπως το Αιγαίο Πέλαγος ή το Ιόνιο Πέλαγος. Πόντος ήταν η τεράστια λίμνη της Λακεδαίμονος,  Πέλαγος ήταν οι μεγάλες περιοχές με νερό ωσάν λίμνες που καθιστούσαν πλωτό τον ποταμό Ευρώτα.

    Οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, που είναι γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Υπερβορείοι , Φαίακες , Φοίνικες, Άτλαντες, Μινύες κλπ, είχαν σκεφτεί να ζήσουν σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ασφαλής στο φυσικό τους περιβάλλον, απρόθυμοι να δεχθούν επισκέψεις από άλλους ανθρώπους. Εκεί έζησε μια ολόκληρη χιλιετία, αιώνια νέος, και ήταν αγαπητός στους Θεούς ο  Τυνδάρεως, ο πατέρας της Ελένης και τα θεϊκά  δίδυμα , Κάστωρ και Πολυδεύκης , όπου έζησαν στη  Λακωνία και κατέληξαν, πολύ κοντά στην Αρκαδία - "εν τοις εσχάτοις της Λακεδαιμονίας" .

    Έχουμε λόγους να υποθέσουμε ότι η περιοχή της λίμνης καλύπτεται από μικρά νησιά, ορισμένα φυσικά, άλλα τεχνητά, που στηρίζονται σε ξύλα , κορμούς δέντρων, που προμηθεύονταν  από τις  πυκνά δασωμένες πλαγιές του Ταϋγέτου, μια δραστηριότητα που περιγράφεται από τον Πλάτωνα σε σχέση με τα έργα των Ατλάντων στο κύριο νησί του Πόντου. Η εργασία και το σχέδιο μπορεί να παραλληλιστεί με τα  θαυματουργά  επιτεύγματα των Βενετών στη μεγάλη λιμνοθάλασσα της Αδριατικής. Αυτή η «Civitas Serenissima" χτίστηκε εξ ολοκλήρου από ξύλινους δόμους και αποτελείται από πολυάριθμα νησιά, κατασκευάστηκαν δομημένα  πυκνά το ένα  στο άλλο.


    Η πόλη της Βενετίας χτίστηκε πάνω σε ξύλινες βάσεις.

    Ο ίδιος ο Πλάτωνας μιλάει για άλλα νησιά, εκτός από την Ατλαντίδα, στον  ίδιο  Πόντο. Η  Ατλαντίδα πρέπει να βρισκόταν στο ανατολικές παρυφές της θάλασσας, κοντά στην έξοδο του ποταμού, πέρα ​​από τις Στήλες του Ηρακλή και περιβάλλεται από τα νησιά, τα οποία προσεγγίζονταν  από την Ατλαντίδα, τόσο δια ξηράς  όσο και δια θαλάσσης (Τίμαιος: "εξ ης επιβατόν επί τας άλλας νήσους τοις τότε εγένετο πορευομένοις "). Ο Πλάτων φαίνεται να γνωρίζει  καλά όχι μόνο τις γεωφυσικές συνθήκες της περιοχής της Λακεδαίμονος, ήξερε επίσης τη γεωγραφία της ομάδας νησιού και πιθανότατα τα ονόματα των νησιών, τουλάχιστον για ορισμένα από αυτά.

    Η κρήνη Αρέθουσα, παλιά  απόδοση του χώρου  , στην Ιθάκη. Δημιουργήθηκε από τον  Provost, και  δημοσιεύθηκε στο περιοδικό L'Illustration.

    Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, μπορεί να έρθει η λύση για μια από τις πιο δύσκολες των πλατωνικών αναφορών  στην Ατλαντίδα, η οποία περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως μεγαλύτερη από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Αυτό που ήταν γνωστό ως «Ασία» και «Λιβύη» εκείνη την εποχή ήταν μικρά νησιά στη λίμνη της Λακεδαίμονος, και γνωρίζουμε ότι η Ασία και η Λιβύη ήταν λακωνικά τοπωνύμια  -(βλ. βιβλίο μου περί Λακεδαίμονος, τόμος ΙΙ, σελ.. 399 κ.ε.).
    Ως εκ τούτου, έχουμε καθορίσει ένα από τα τέσσερα σημεία της συμφωνίας που θέτουν οι «Ατλαντολόγοι» Η εμπιστοσύνη στα λεγόμενα του  Πλάτωνα ενισχύεται από την αναφορά στην «Οδύσσεια», η Ιθάκη, η αρχική πατρίδα του Οδυσσέα, να ορίζεται  σε ένα παρόμοιο τοπίο. Περιγράφεται ως "χθαμαλή εν αλί, πανυπερτάτη προς ζόφον", δηλαδή κοίλο και το πιο απομακρυσμένο στα  Βόρειο Δυτικά , αν και πολλά άλλα νησιά που ήταν κοντά  το ένα στον άλλο, να έχει δε ορίσει την Ανατολή και το Νότο («νήσοι πολλαί, μάλα σχεδόν αλλήλησιν », Οδύσσεια, βιβλίο 9, 22-3).
     Ο Οδυσσέας, ο Αργοναύτης,   (Συνδέονται, διότι αναφέρεται και στους δύο η μάγισσα Κίρκη)  ήταν στο σπίτι του στην Λακεδαίμονα, όπου απέκτησε το περίφημο σύνθετο τόξο-του Ίφιτου  και δεν ήταν τυχαίο ότι ο απόγονος του ο Τηλέμαχος  ήρθε στην Λακεδαίμονα πολλά χρόνια ή και αιώνες στη συνέχεια να επισκεφθεί τον  Μενέλαο και την Ελένη , προκειμένου να ενημερωθεί για την επιστροφή του πατέρα του στην Ιθάκη.


    Δύο στήλες σε αίθουσα της πόλης της Σεβίλης. Οι στήλες ενθαρρύνουν να αγνοήσεις  την αρχαία προειδοποίηση, να αναλάβεις τους  κινδύνους και να πας  πιο πέρα. Αυτό δείχνει την επιθυμία να δεις  τις στήλες  ως είσοδο για τον υπόλοιπο κόσμο, και όχι ως μια πύλη απλά προς τη Μεσόγειο Θάλασσα. 

    Όσον αφορά το δεύτερο «σημείο συμφωνίας" σχετικά με την τοποθεσία της Ατλαντίδος είναι ότι  ιδιαίτερα αμφισβητείται θέση με τις  «Στήλες του Ηρακλή». Πολλοί μελετητές προσδιόρισαν τους άξονες με τα Στενά του Γιβραλτάρ και μπέρδεψαν το  Πλατωνικό  Ατλαντικό Πέλαγος (μεγάλη και εκτεταμένη περιοχή) για τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Πλάτων όμως χρησιμοποίησε τη δική του ερμηνεία για την Ατλαντίδα και το Ατλαντικό Πέλαγος. Όρους του προέρχεται από τον Άτλαντα   το πρώτο γιο του Ποσειδώνα και της Κλειτός , το θεϊκό ζευγάρι και τους πρώτους κατοίκους του διάσημου νησιού.( Κατά τον Πλάτωνα ο Άτλας ήταν ένας από τους δέκα βασιλείς της Ατλαντίδος, ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Κλειτός . Παιδιά του ήταν οι Εσπερίδες, ο Έσπερος, ο Αύσων, η Καλυψώ, η Διώνη και οι Υάδες)



    Έχω εντοπίσει τις Στήλες του Ηρακλή με τις στήλες, τα οποία έχουν ανεγερθεί επί του Όρους Θόρναξ , περίπου 2 χιλιόμετρα από τη λιμνοθάλασσα της Λακεδαίμονος, πολύ κοντά στον ποταμό Ευρώτα. Το πρανές  του βουνού με θέα το ποτάμι είχαν  σχολαστικά κοπεί και μετατραπεί σε πλάτωμα για να στεγάσει και να υποστηρίξει τις στήλες. Οι στήλες αυτές ήταν ένα μοναδικό αρχαιολογικό μυστήριο στην αρχαιότητα…  στην πραγματικότητα ήταν δύο οβελίσκοι, από 15-16 μέτρα σε ύψος, τα οποία ανεγέρθηκαν αργότερα στο ιερό (τεμένους) του Απόλλωνα Πυθαέως μπροστά από την πόλη της Σπάρτης, κοντά στα Ευρώτα (Παυσανίας ΙΙΙ, 10,8).




    Παυσανίας 

    Κάποια στιγμή αργότερα, ένας από αυτούς αφαιρέθηκε στο διάσημο ιερό του Απόλλωνα στις Αμύκλες, και περικλείεται στο μνημείο γίνεται από τον  γλύπτη  και αρχιτέκτονα  Βαθυκλή εκ  Μαγνησίας πριν από τα μέσα του 6 ου αιώνα π.Χ.. Ο Ηρόδοτος αναφέρει το άγαλμα …«το νυν της Λακωνικής εν Θόρνακι ίδρυται  »Ι, 69), και ο Παυσανίας, τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., έδωσε μια περιγραφή των στηλών, τα  οποία ήταν επιχρυσωμένα με χρυσό που ο βασιλιάς Κροίσος της Λυκίας δώρισε στους Σπαρτιάτες . Οι στήλες που στέφονται από ένα περίεργο σχήμα του θεού Απόλλωνα και η μία στο Αμύκλαιο  τοποθετήθηκε πάνω στο κενοτάφιο του Υάκινθου του Δωριέα  θεοποιημένου  ήρωα, τον πιο σεβαστό , την λατρευτική εικόνα των  μινυακών προγόνων τους, οι  Άτλαντες της Λακεδαίμονος.



    Οι κίονες, ή Στήλες του Ηρακλή, τοποθετήθηκαν στο στενότερο σημείο του δρόμου, ο οποίος οδηγούσε στα νησιά της Λακεδαίμονος και ως εκ τούτου, απέκτησε το όνομα ''Agyieis" - «Αγυιείς», από τη δωρική λέξη αγυιά (αγυιά), το οποίο σημαίνει ένα στενό δρόμο ή πέρασμα. Η στήλη Agyieus « Αγυιέους » έγινε το ιερό κειμήλιο από τις δωρικές πόλεις σε όλο τον αρχαίο κόσμο, από τη Σικελία στην Αίγυπτο, και στην ίδια τη Ρώμη, και είχε ληφθεί για το σύμβολο της Χρυσής Εποχής, το Aetas Aurea, η Αρκαδική Utopia (βλ. Λακεδαίμονος βιβλίο μου, Vol.II, σ.. 447).       
    Η Ατλαντίδα δεν ήταν το μόνο νησί στο Πέλαγος  της Λακεδαίμονος, ήταν ένα από τα πολλά νησιά, το κύριο νησί μεταξύ των ομάδων των μικρών νησιών, τα οποία αποτελούν το μοντέλο, το πρωτότυπο, από τα 500 νησάκια της Βενετίας, οι οποίες υποστηρίζονται και από ξύλινους  δόμους. 
    Μερικά από αυτά τα νησιά στον Πόντο της Λακεδαίμονος παραπέμφθηκαν στην ελληνική επική ποίηση (βλ. το βιβλίο Οδύσσεια  15, 405 κ.ε.). Ο Λεξικογράφος Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει ότι υπάρχει ένα νησί γνωστό ως Τυρού στην Λακωνική, και η λεγόμενη Τύρου Οδύσσεια αναφέρεται σε ορισμένα άλλα νησιά, που αρχικά βρίσκεται στον Πόντο της Λακεδαίμονος, όπως Σχερία, Ωγυγία, Αία και ούτω καθ΄ εξής (Λακεδαίμονα vol . ΙΙ ,462-3). Ο Πλάτων πρόσθεσε τα νησιά «Ασία» και «Λιβύη».
    Το  θαυματουργό νησί Ατλαντίς  με το τεράστιο ναό του Ποσειδώνα, του οποίου η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντόδοντο, ποικίλλουν με χρυσό και ασήμι, ήταν κλεισμένο σε τρεις δακτυλίους της θάλασσας και της γης. Το πιο εξωτερικό των δακτυλίων, κοντά στην εκροή του Ευρώτα, κοντά στην πλούσια άνοιξη του Βιβάρι, ο κύριος παραπόταμος του Ευρώτα, διατηρείται σε κάποιο βαθμό και είναι ακόμα και σήμερα ορατά. Σύμφωνα με τους Περιηγητές , (ταξιδιώτες) του 19 ου αιώνα (Leake, Bursian, Ross, Fraser και Loring) μπορεί  να μετρηθεί σε απόσταση 200 μέτρων, που έγινε στην τοιχοποιία και διέσχισαν τον ποταμό Ευρώτα. Ταυτίζεται με το «Χαράκωμα », (Περιχαράκωση), μια μνημειακή κατασκευή που αναφέρει ο Παυσανίας (III, 21,2). Βρίσκεται στη σωστή θέση που πρέπει να ταυτίζεται με πειστικό τρόπο του εξωτερικού δακτυλίου του νησιού της Ατλαντίδας, που αναφέρεται στο Κριτία  του Πλάτωνα, 117 Ε.

    Μια φανταστική απεικόνιση της Ατλαντίδος με τρεις δακτυλίους της θάλασσας και το Ναό του Ποσειδώνα στο κέντρο


    Η Ατλαντίδα και ολόκληρη ομάδα με νησιά καταστράφηκε και εξαφανίστηκε κάτω από ένα στρώμα λάσπης. Ο Πλάτων αναφέρεται σε εξαιρετικούς σεισμούς και κατακλυσμιαίες βροχές, που διήρκεσε μια μέρα και μια νύχτα. Ήταν μια φυσική καταστροφή, η οποία ήταν πιθανότατα συγχρονισμένη με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη). Το τσουνάμι από την Θήρα επηρέασε όχι μόνο το νησί της Κρήτης, κατέστρεψαν τις μινυακές ανακτορικές εγκαταστάσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στην Κέα, Avaris (Tell el 'Ντάμπα) στην Αίγυπτο, Τελλ Κάμπρι  Kabri στη Γαλιλαία, Dabna στη Συρία και την  πόλη του Mari στον Ευφράτη. Σε όλα αυτά τα μέρη, τα στρώματα καταστροφής συνοδεύονταν με ελαφρόπετρα από το ηφαίστειο της Θήρας, αλλά λίγο πριν έγιναν  ερείπια, ήταν διακοσμημένα με τοιχογραφίες, παρόμοιες με εκείνες που ανακαλύφθηκαν στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Μερικές από τις παραστάσεις σε αυτά τα παλάτια επαναλαμβάνονται στις αναφορές στο ελληνικό έπος (βλ. το βιβλίο μου« Λακεδαίμων» , τομ. II, σελ.. 357 κ.ε.).

    Η καταστροφή της Ατλαντίδας.






    «Βρίσκει» την χαμένη Ατλαντίδα στο Λακωνικό βαθύπεδο!


    ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ  NOTOSPRESS.GR

    “ Ξαναγράφει την ιστορία της Σπάρτης ο αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος 



    Το notospress.gr εξασφάλισε το τρίτομο σύγγραμμα που ανατρέπει την ιστορία του τόπου.ΣΠΑΡΤΗ. Με το Σύγγραμμα «ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ»  (Τρείς τόμοι Ι, ΙΙ, ΙΙΙ) ο συγγραφέας - καθηγητής Θεόδωρος Γ. Σπυρόπουλος, Επίτιμος Έφορος των Αρχαιοτήτων Σπάρτης δίνει απάντηση σε όσους αμφισβητούν την έρευνά του στη Λακωνία. Το βιβλίο εκδίδει το  ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Α.ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ.


    Ο γνωστός αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος καλεί αρχαιολόγους και πολίτες να μελετήσουν το τρίτομο έργο του και στη συνέχεια να εκφράσουν άποψη, διαφωνία ή αμφισβήτηση.
    Όπως αναφέρει ο συγγραφέας «ανάμεσα στην Πελλάνα και στην Σπάρτη ιδρύθη μία Νησιωτική Κοινοπολιτεία στην Λιμνοθάλασσα, που συνδεόταν μέσω του Ευρώτα με τον Λακωνικό Κόλπο. Αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα υπήρξε η Λακεδαίμων από τις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι το 1750 π.Χ. όταν κατεστράφη από την Κοσμική Θεομηνία.


    Ακολούθησε η Μυκηναϊκή περίοδος που είχε επίκεντρο τον λόφο Παλαιόκαστρο της Πελλάνας και απέβη το Ανακτορικό κέντρο της Μυκηναϊκής Λακωνίας, όπως πιστοποιείται από το Ανάκτορο, το Κυκλώπειο Τείχος, τους Βασιλικούς Θολωτούς Τάφους, την υπόγεια πηγή Πελλανίδα κ.ο.κ. Η Λακεδαίμων υπήρξε τώρα κέντρο του Μυκηναϊκού Κράτους και φιλοξένησε το Ανάκτορο του Μενέλαου και της Ελένης.


    Πολλές γεωφυσικές και γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες, μνημειακά κατάλοιπα και αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και αναφορές στην γραπτή παράδοση τόσο της Λακωνίας, όσο και της λοιπής Ελλάδος και πέραν αυτής, οδήγησαν τον συγγραφέα να ταυτίσει σημεία και μνημεία του Λακωνικού βαθύπεδου της Λακεδαίμονος με την Πλατωνική Ατλαντίδα και να αναζητήσει πολλές επιβιώσεις της υλικής, πολιτειακής και πολιτισμικής κληρονομιάς της στην ιστορική Δωρική Σπάρτη.


    Η Νέα Δωρική Μητρόπολη ιδρύθηκε από τους Ηρακλείδες, που επέστρεψαν από την Δύση ως Λαοί της Θαλάσσης, για να διεκδικήσουν και να ανασυστήσουν την Ατλαντική Κληρονομιά των προγόνων τους, και από τους απελευθερωθέντες από την κατοχή των Αχαιών ομοαίμους Δωριείς, που κατήλθαν από τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα στην μέση κοιλάδα τον Ευρώτα («Κάθοδος των Δωριέων»). Η Σπάρτη ιδρύθηκε ως Νέα Ατλαντίς, μεγαλούργησε και εδοξάσθη επειδή και για όσο χρόνο υιοθέτησε και κληρονόμησε τον Θεϊκό Πολιτισμό της Λακεδαίμονος, τους θεσμούς και την πολιτειακή οργάνωσή της».


    Το εντυπωσιακό αποστραγγιστικό σύστηµα των Μινύων










    Η αποξήρανση της λίµνης Κωπαΐδας (Νοµός Βοιωτίας) αποτελούσε ανέκαθεν σηµαντικό ζήτηµα  για  τους  κατοίκους  της  ευρύτερης  περιοχής,  αφού  µε  τον  τρόπο  αυτό  θα «απελευθερώνονταν»  περί  τα  250.000  στρέµµατα εύφορης  γης  για  καλλιέργεια.  Το  νέο ελληνικό κράτος µόλις το 1931 (και µετά από περισσότερα από 100 χρόνια προσπάθειας) κατάφερε, µε τη συνδροµή ξένων εταιρειών, να ολοκληρώσει το εγχείρηµα.





    Η πρώτη ιστορικά καταγεγραµµένη επιτυχής προσπάθεια αποξήρανσης της Κωπαΐδας αποδίδεται στο µυκηναϊκό φύλλο Μινύες την 2η  π.Χ. χιλιετία. Οι Μινύες, µε τη βοήθεια αναχωµάτων συνολικού µήκους περί τα 20 km, οδήγησαν τα νερά του κυριότερων ποταµών της περιοχής (Βοιωτικός Κηφισός και Μέλανας) στις φυσικές καταβόθρες του βορειοανατολικού άκρου της λεκάνης, από όπου παροχετεύονταν στον Ευβοϊκό Κόλπο (κατά κύριο λόγο). Το εντυπωσιακό αποστραγγιστικό σύστηµα των Μινύων έχει κατά καιρούς τραβήξει το ενδιαφέρον πολλών µελετητών (αρχαιολόγων και µη), όπως ο Knauss, ο Καµπάνης, o Kenney κ.α. Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να υφίστανται αρκετά αναπάντητα ερωτήµατα σχετικά µε τον τρόπο λειτουργίας του.


    Γενικά Στοιχεία
    Την 2η  π.Χ. χιλιετία, τον ευρύτερο χώρο γύρω από τη λίµνη Κωπαΐδα καταλαµβάνει το µυκηναϊκό φύλλο Μινύες. Οι Μινύες αντιµετώπιζαν το ίδιο ακριβώς  πρόβληµα µε τους γεωργούς της Βοιωτίας πριν το 1931, όταν και αποξηράνθηκε οριστικά η λίµνη από το νέο ελληνικό κράτος. Αδυνατούσαν να καλλιεργήσουν την εύφορη πεδιάδα της Κωπαΐδας διότι η στάθµη της λίµνης αυξοµειώνονταν πάρα πολύ έντονα σε ετήσια και υπερετήσια βάση. Η κυριότερη υδρολογική συνιστώσα του προβλήµατος ήταν, όπως και στη σύγχρονη εποχή, ο Βοιωτικός Κηφισός. Όταν αυτός πληµµύριζε η παροχή του αυξάνονταν ραγδαία και τα νερά του, που έτσι και αλλιώς χύνονταν στην πεδιάδα, µετέτρεπαν το µέρος σε εκτεταµένη λίµνη.

    Οι Μινύες, αντιλαµβανόµενοι τα τεράστια οφέλη που θα είχε για αυτούς η καλλιέργεια της Κωπαΐδας, αποφάσισαν να διεκδικήσουν
    γη από τη λίµνη για τις καλλιέργειές τους. Πραγµατοποίησαν, έτσι, µία σειρά από έργα για να την αποστραγγίσουν.
    Εξέτρεψαν τα νερά του Β. Κηφισού στη φυσική κοίτη του Μέλανα ποταµού, στα βόρεια της λεκάνης και µέσω αναχωµάτων οδηγούσαν το σύνολο των υδάτων στα βορειοανατολικά της Κωπαΐδας. Εκεί υπήρχαν φυσικές καταβόθρες, σχηµατισµένες σε ασβεστολιθικά πετρώµατα, από τις οποίες τα  νερά  κατέληγαν  στον  Ευβοϊκό  Κόλπο.
    Έτσι,  το  τµήµα  της  λεκάνης  βόρεια  του αναχώµατος πληµµύριζε και το νότιο τµήµα ήταν, σε µεγάλο βαθµό, διαθέσιµο για καλλιέργεια αφού ναι µεν εξακολουθούσε να σχηµατίζεται λίµνη (λόγω των ρεµάτων που κατέρχονταν από τους ορεινούς όγκους στα δυτικά και νότια της Κωπαΐδας), αλλά ήταν αρκετά περιορισµένη συγκριτικά µε την προηγούµενη κατάσταση.


    Οι Μινύες

    Καταγωγή
    Οι Μινύες ήταν, όπως σηµειώνεται παραπάνω, µυκηναϊκό φύλλο ,δηλαδή Έλληνες,που κατοίκησαν τις περιοχές γύρω από τη λίµνη Κωπαΐδα στη Βοιωτία και είχαν ως έδρα τον Ορχοµενό. Η καταγωγή τους δεν  έχει  διευκρινιστεί.  Μια  αρκετά  διαδεδοµένη  άποψη  είναι  ότι  κατέβηκαν  από  τη Θεσσαλία. Μάλιστα, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, συγγραφέας των Αργοναυτικών, αναφέρει ότι η κατοικία τους στη Θεσσαλία ήταν η Ιωλκός («την γαρ Ιωλκόν Μινύαι ώκουν, ώς φησι Σιµωνίδης εν Συµµίκτοις»).
    Ο Χ. Λάζος, στο βιβλίο του «Μηχανική και Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα», υποστηρίζει ότι οι Μινύες κατάγονταν από την αρχαία Κολχίδα. Αντίθετα, ο αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος θεωρεί τους Μινύες άποικους από την ανατολική Μεσόγειο ή την Αίγυπτο (Λάζος, 1993).
    { Σ.Ε.Δ.-Σημείωση Ελλήνων Δίκτυο  - Ο καθ Θ Σπυρόπουλος αναφέρει …….«Oι Μινύες δεν κατοικούσαν σε μια περιοχή, είχαν δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ολόκληρη.

    Η αυτοκρατορία τους αυτή κατά την άποψή μου δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, μπορεί να μην είχαν κατακτήσει τον πλανήτη, τον είχανε όμως εκπολιτίσει και επηρεάσει. Και οι Μινύες αυτοί εκφράζονται με διάφορα ονόματα στην παράδοσή μας. Είναι Μινύες Μεταλλευτές, είναι Αργοναύτες, είναι οι Φαίακες και είναι και οι Φοίνικες, οι έμποροι, οι άνθρωποι που ανακάλυψαν την αλφαβητική γραφή είναι ένα και το αυτό φύλο. Μινύες, Αργοναύτες, Φοίνικες, Φαίακες, Δωριείς είναι ένα φύλο»…… Από ομιλία του Αρχαιολόγου Θ. Σπυρόπουλου περί της ανακάλυψης για  το ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης - Επίσης ο Αρχαιολόγος  Θ .Σπυρόπουλος ερευνώντας για το Αμφείο της Καδμείας στην Θήβα και μετά τις ανασκαφές που έκανε στο χώρο της Κωπαΐδας (Μεγάλη Καταβόθρα -Μινυακό ανάχωμα χρονολόγησε τα έργα της Κωπαΐδας στην 3η π.Χ. χιλιετία
      

    ΔΕΣ 
    Μινύες οι πρώτοι κάτοικοι της Λακεδαίμονος - 2700 π.Χ.ΠΕΛΛΑΝΑ-ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΝΥΕΣ


    Ακµή
    Όπως η καταγωγή τους, έτσι και το ακριβές διάστηµα που ήκµασαν οι Μινύες δεν είναι γνωστό. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο πολιτισµός τους αναπτύχθηκε σηµαντικά την περίοδο 2000-1200 π.Χ., µε το απόγειό του να σηµειώνεται το 14 π.Χ. αιώνα. Είναι  πάντως  ευρέως  αποδεκτό,  ότι  οι  Μινύες  γνώρισαν  µεγάλη  ανάπτυξη.  Από  τις ανασκαφές και τις έρευνες που έχουν γίνει, προκύπτει εύκολα το συµπέρασµα ότι υπήρξαν φύλο δραστήριο, που ανέπτυξε εµπορικές σχέσεις µε άλλα ελληνικά φύλα, µε συνέπεια να αποκτήσουν µεγάλο πλούτο και δύναµη. Παρόλα αυτά, στο επίκεντρο της προσοχής τους ήταν πρωτίστως να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στους τεράστιους φυσικούς πόρους της περιοχής όπου ζούσαν και δευτερευόντως η ανάπτυξη εµπορικών σχέσεων δια της θάλασσας (Κουντούρη κ.α., 2012). ∆ιέθεταν ιδιαίτερα αξιόλογες γνώσεις υδραυλικής, όπως αποδεικνύεται από τα πεπραγµένα τους όσον αφορά την αποξήρανση της Κωπαΐδας, αλλά και ναυσιπλοΐας, κάτι που διευκόλυνε, µεταξύ άλλων, τις συναλλαγές τους .Αφού αποξήραναν  την Κωπαΐδα, ανέπτυξαν  εκτεταµένες καλλιέργειες  στον πεδιάδα και σε συνδυασµό µε το εµπορική τους δραστηριότητα, έγιναν πολύ εύποροι.


    Αναφορές σε αρχαία κείµενα
    Ιδιαίτερη σηµασία έχουν οι αναφορές αρχαίων συγγραφέων και ιστορικών στον εν λόγω πολιτισµό, µιας και αποτελούν σηµαντικές ενδείξεις της ισχύος του. Ακολουθούν λίγες από αυτές :
    Ö   Στην Ιλιάδα του Οµήρου αναφέρεται ότι οι Μινύες συµµετείχαν στην εκστρατεία της Τροίας µε στόλο που αριθµούσε 30 πλοία (Ραψωδία Β΄, στίχος 516).
    Ö   Επίσης στην Ιλιάδα, στη Ραψωδία I΄ (στίχοι 380-384), όταν ο Αγαµέµνονας στέλνει δώρα στον Αχιλλέα για να τον εξευµενίσει µετά την αψιµαχία τους για τη Βρισηίδα, ο Αχιλλέας αποκρίνεται (σε ελεύθερη µετάφραση): «Ακόµα και όσα πλούτη συρρέουν στον Ορχοµενό και την αιγυπτιακή Θήβα να µου έστελνε, που χώρα πλούσια σαν αυτές άλλη δεν υπάρχει, πάλι δεν θα µαλάκωνε την καρδιά µου», ενώ στη Ραψωδία Ε΄ (στίχοι 709-710), αναφέρεται ότι οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από την Κωπαΐδα απολάµβαναν την αφθονία της γης.

    Ö   Ο Στράβωνας στη Γεωγραφία του (9.2.40) γράφει: «λέγουσι δὲ τὸ χωρίον, ὅπερ ἡ λίµνη κατέχει νῦν ἡ Κωπαΐς, ἀνεψῦχθαι πρότερον καὶ γεωργεῖσθαι παντοδαπῶς ὑπὸ τοῖς Ὀρχοµενίοις ὂν πλησίον οἰκοῦσι• καὶ τοῦτ’ οὖν τεκµήριον τοῦ πλούτου τιθέασι». Σε ελεύθερη µετάφραση: «Λέγεται ότι η περιοχή που σήµερα καταλαµβάνεται από τη λίµνη Κωπαΐδα, ήταν έκταση η οποία καλλιεργούταν µε όλους τους δυνατούς τρόπους από τους κατοίκους του Ορχοµενού, που ζούσαν κοντά. Το γεγονός αυτό αποτελεί τεκµήριο του πλούτου τους».

    Πολιτισµική κληρονοµιά - Μνηµεία
    Εκτός των, τεράστιων για την εποχή, έργων αποξήρανσης της Κωπαΐδας, οι Μινύες µας κληροδότησαν και άλλα σηµαντικά µνηµεία της ανάπτυξης του πολιτισµού τους. ∆ύο πολύ σηµαντικά είναι η ακρόπολη τους στο λόφο του Γλα και ο θολωτός τάφος του Μινύα στον Ορχοµενό.






    ΘΗΒΑ ΑΜΦΕΙΟΝ: ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ















     Η πυραμίδα του Αμφίωνος το ,ταφικό μνημείο Ζήθου και Αμφίωνος, αποτελεί ίσως την πιο ανατρεπτική σύγχρονη αρχαιολογική ανακάλυψη!

    Με την ανεύρεση της αποκαλύπτεται ένας κόσμος ξεχασμένος, ένας πολιτισμός που θέτει σε νέα βάση τη θεωρία των πυραμίδων, οδηγώντας έτσι τους Έλληνες στη διεκδίκηση άλλης μίας σημαντικής πρωτιάς. Ο θαυμαστός κόσμος της ελληνικής Ιστορίας επιβεβαιώνει και πάλι το μεγαλείο του!
    Η βιβλιογραφία σχετικά με τις πυραμίδες και τα πυραμιδοειδή κτίσματα στον ελληνικό χώρο διευρύνεται τα τελευταία χρόνια μαζί με τα μνημεία που αποκαλύπτονται ή ερευνώνται εκ νέου, ιστορικά, μορφολογικά και λειτουργικά. Ειδικότερα τα πυραμιδοειδή μνημεία της Αργολίδας, για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, θεωρήθηκαν φρυκτωρίες (κτίρια στα οποία άναβαν φωτιά για να μεταδώσουν ένα μήνυμα μακριά) ή χώροι στρατωνισμού και, πάντως, ο χρονικός τους προσδιορισμός έγινε, κατ' αρχήν, με εξωγενή ιστορικά κριτήρια, δηλαδή την αυθαίρετη προϋπόθεση (προσέξτε:) ότι πυραμίδες και πυραμιδοειδή κτίσματα στον ελληνικό χώρο ήσαν αδιανόητα πριν από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο, την «κοιτίδα» των πυραμιδικών κατασκευών!


    Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΔΥΟ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ
    Τα μορφολογικά και χρονολογικά ζητήματα των πυραμίδων του ελλαδικού χώρου τέθηκαν σε νέα βάση με την έρευνα του μνημειακού χώρου του Αμφείου, στη Θήβα της Βοιωτίας.


    Δημοσίευση σχολίου

    Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

    Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

    Δημοφιλείς κατηγορίες

    ...
    Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

    Whatsapp Button works on Mobile Device only