στο Γυμνάσιο της αρχαίας Μεσσήνης Ένα λαμπρό ταφικό μνημείο

Το ταφικό μνημείο Κ3 μετά την αναστήλωση-φωτ.: Πέτρος Θέμελης

Πρωτότυπος τίτλος :Το Ταφικό Μνημείο Κ3 στο Γυμνάσιο της αρχαίας Μεσσήνης

Το ταφικό μνημείο Κ3, στο Γυμνάσιο της αρχαίας Μεσσήνης, με τους οκτώ

κιβωτιόσχημους τάφους στον θάλαμό του, κατασκευάστηκε κατά το πρώτο τέταρτο του 3ου αι. π.Χ. για να δεχθεί τα σώματα οκτώ αφηρωϊσμένων νεκρών μιας μεγάλης και ισχυρής οικονομικά και πολιτικά οικογένειας

της μεσσηνιακής ελίτ, τριών γυναικών και πέντε ανδρών, των οποίων τα ονόματα, χωρίς τα πατρώνυμα, αναγράφονται στην ανατολική πλευρά θέασης του θαλάμου Ἐπικράτεια, Νικοξένα, Νικίχα, [- - - -]τίνος, Αγησίστρατος, Επικράτης, [- - - ]ιππος και Ξένιππος).

Κατά τη διάρκεια του 1ου αιώνα μ.Χ. τα μέλη μιας άλλης μεσσηνιακής, επίσης αριστοκρατικής, οικογένειας, αυτής του Διονυσίου Αριστομένους, χρησιμοποίησαν το ίδιο λαμπρό ταφικό μνημείο Κ3 του 3ου αι. π.Χ., μετά από κάποιες εργασίες επισκευής και αναδιάταξης των τάφων του θαλάμου, για τον ενταφιασμό τους και έστησαν τα μαρμάρινα αγάλματα επιφανών αφηρωϊσμένων νεκρών τους μπροστά από το μνημείο, στα βάθρα προγενέστερων χάλκινων ανδριάντων, ασκώντας την προσφιλή για την εποχή αυτή πρακτική της «ανακύκλωσης».

Η θητεία των εφήβων της πρωτεύουσας Μεσσήνης,  συμπεριλαμβανομένων  και  των εφήβων από διάφορες πόλεις της μεσσηνιακής επικράτειας επί τρία χρόνια, από την ηλικία των 17 ως 20 ετών, στο Γυμνάσιο της Mεσσήνης, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο των διαβατήριων εθίμων, των μυητικών τελετουργιών που απαιτούνταν προκειμένου να περάσουν σταδιακά οι νέοι στην τάξη των ανδρών, να αναδειχθούν σε ανδρείους πολεμιστές, μεγάλους αθλητές και άξιους εν συνέχεια πολίτες.1

►H επαφή με τον κόσμο των ηρώων και των νεκρών και με τις παραδόσεις και υποχρεώσεις που πλαισιώνουν αυτό τον κόσμο, καλλιεργούνταν σκόπιμα από την πολιτεία κατά τη διάρκεια της θητείας των εφήβων ως μέρος των διαβατήριων εθίμων. 

Έτσι ερμηνεύεται, επί παραδείγματι, και ο ουσιαστικός ρόλος των εφήβων της Σαλαμίνας στον ετήσιο εορτασμό προς τιμήν του Aίαντα,2 ενώ κάτι ανάλογο πρέπει να δεχθούμε  ότι γινόταν και στη Mεσσήνη, με τον θρυλικό ήρωα των μεσσηνιακών πολέμων Aριστομένη να τιμάται από τους Μεσσήνιους εφήβους.

 Ο Παυσανίας, άλλωστε, είδε στο Στάδιο της Μεσσήνης το ιερό του Αριστομένη, με έναν υψηλό κίονα μέσα σε αυτό, γύρω από τον οποίο τελείτο ετησίως μαντικό δρώμενο (Παυσ. 4.32.3). 

Ο υψηλός δωρικός κίονας, ο οποίος στέκει αναστηλωμένος μπροστά από την ανατολική κιονοστοιχία του Σταδίου, φαίνεται ότι έφερε τον χάλκινο ανδριάντα του Μεσσήνιου ήρωα και ταυτίζεται με τον «μαντικό» κίονα που αναφέρει ο Παυσανίας (εικ. 1).

ΕΙΚ1 Ο δωρικός κίονας που έφερε τον ορειχάλκινο ανδριάντα του Αριστομένη 

H παρουσία σημαντικών ελληνιστικών ταφικών μνημείων στο Γυμνάσιο της Mεσσήνης, με διαφορετική το καθένα αρχιτεκτονική μορφή και με διαφορετικό αριθμό ενταφιασμένων ατόμων (εικ. 2α-β) (το μνημείο K1 για επτά νεκρούς, το K2 για τέσσερις και το K3 για οκτώ επιφανείς νεκρούς), αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, μολονότι η παρουσία Hρώων-Mαυσωλείων intra muros και σε σχέση με Γυμνάσια δεν είναι άγνωστη.3 

ΕΙΚ  2α) Μερική κάτοψη της δυτικής στοάς του Γυμνασίου με τα ταφικά μνημεία Κ1, Κ2 και Κ3

β)  αεροφωτογραφία της δυτικής στοάς με τα ταφικά μνημεία και τα βάθρα των αγαλμάτων

Αυτά τα τρία δεσπόζοντα ταφικά μνημεία, συμπεριλαμβανομένου και του Μαυσωλείου των Σαιθιδών στο τέρμα του στίβου (εικ. 3), ανιδρυμένα κατά μήκος της οδού που περνούσε πίσω από τη δυτική στοά του Γυμνασίου και οδηγούσε από το Πρόπυλο στην Παλαίστρα,4 προορίζονταν προφανώς να διαδραματίσουν ρόλο ουσιαστικότερο από εκείνον της ματαιόδοξης επίδειξης των οικογενειών της μεσσηνιακής αριστοκρατείας• αποτελούσαν για τους εφήβους, που ασκούνταν επί τρία χρόνια στο Γυμνάσιο, το λαμπρό παράδειγμα των «προγόνων».5

ΕΙΚ3 Το δωρικό ναόσχημο Μαυσωλείο των Σαιθιδών στα νότια του Σταδίου 

█Το ταφικό μνημείο

Το επιβλητικό ταφικό μνημείο Κ3, συνολικού ύψους 9,25 μ., κατασκευάστηκε για τον ενταφιασμό μιας μεσσηνιακής οικογένειας αριστοκρατών και λειτούργησε ως οικογενειακό Ἡρίον του πρώιμου 3ου αι. π.Χ.. Περιβάλλεται από τοίχους, οι οποίοι σχηματίζουν έναν ορθογώνιο περίβολο ταφικού τεμένους, διαστάσεων 14,80X5,80μ. (εικ. 4). 

ΕΙΚ 4.α) Αριστερά: το ταφικό μνημείο Κ3 μετά την αναστήλωση , β) Δεξιά: τρισδιάστατο μοντέλο του μνημείου Κ3 (σχέδιο: Juko Ito)

Ο δυτικός τοίχος του περιβόλου, που σώζεται σε ύψος 2,50 μ., είναι κατασκευασμένος από ακατέργαστους λίθους δομημένους σε ένα χαλαρό πολυγωνικό σύστημα και λειτουργεί ως ανάλημμα του υπερκείμενου ανδήρου, έρχεται μάλιστα σε «ηθελημένη» αντίθεση προς τις επιμελώς κατεργασμένες, λείες επιφάνειες των λιθόπλινθων της ανωδομής του μνημείου Κ3 (εικ. 5).

ΕΙΚ 5 Το ταφικό μνημείο Κ3 και ο ταφικός περίβολός του 

Με ιδιαίτερη επιμέλεια είναι κατεργασμένη η ανατολική πλευρά του μνημείου, η στραμμένη προς την οδό θέασης και όχι, όπως θα ανέμενε κανείς, η νότια κύρια πλευρά της εισόδου προς τον ταφικό θάλαμο. Ιδιαιτέρως εμφανείς στην ανατολική πλευρά, η οποία φέρει και τα ονόματα των πρώτων νεκρών, είναι οι υποτομές, οι περιτένειες και η πινάκωση (εικ. 6). 

ΕΙΚ6.-Σχεδιαστική αποκατάσταση της ανατολικής πλευράς του ταφικού μνημείου Κ3 

Η βόρεια και η νότια πλευρά του μνημείου βρίσκεται σε απόσταση πέντε μέτρων από τις αντίστοιχες του περιβόλου, δημιουργώντας δύο μικρά και ισομεγέθη αίθρια και έναν στενόμακρο υπαίθριο χώρο, πλάτους 1 μ., κατά μήκος της δυτικής πλευράς του περιβόλου.

Η πρόσβαση στον περίβολο γίνεται από ανατολικά, ενώ στο μνημείο η πρόσβαση γίνεται, όπως σημειώσαμε, από νότια μέσω μονολιθικού κεκλιμένου επιπέδου διαστάσεων 1,12Χ1,94 μ. Η είσοδος στον ορθογώνιο ταφικό θάλαμο φράζεται με μονόφυλλη λίθινη θύρα, η οποία αποκαταστάθηκε στη θέση της κατά την πρόσφατη αναστήλωση (εικ. 4).

►Λείπουν όλα τα μεταλλικά στοιχεία της θύρας (κλειδαριά, λαβές, μηχανισμός ανάρτησης και περιστροφής), καθώς επίσης οι σύνδεσμοι, οι τόρμοι και οι μολυβδοχοήσεις από όλα τα αρχιτεκτονικά μέλη του μνημείου, που αποκαλύφθηκαν κατά την ανασκαφή ως λιθοσωρός, αποτελούμενος από τα πολυάριθμα ασβεστολιθικά μέλη της ανωδομής.

 Η βίαιη απόσπαση των μεταλλικών στοιχείων, που συνετελέσθη κατά τη διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων» (7ος-9ος αι. μ.Χ.), είναι έργο των γνωστών μας γηγενών «μεταλλοκυνηγών» (όχι σεισμών ή «βάρβαρων» εισβολέων), οι οποίοι και προκάλεσαν τη διάλυση και την κατάρρευση του ταφικού οικοδομήματος, όπως και όλων των οικοδομημάτων της πόλης.6

Μετά τη μελέτη των διάσπαρτων μελών του ταφικού μνημείου Κ3, τη σχεδιαστική αποκατάστασή του από τον Ιάπωνα καθηγητή της αρχιτεκτονικής Juko Ito, και την έγκριση του Υπουργείου Πολιτισμού, άρχισε η σταδιακή αναστήλωσή του, η οποία ολοκληρώθηκε αισίως στις 26 Σεπτεμβρίου 2018 με χρηματοδότηση του Ιδρύματος «Ι. Φ. Κωστόπουλος».

ΕΙΚ-7. Ενταφιασμός σκύλου στον περίβολο του ταφικού μνημείου

Αμφότερα τα αίθρια (βόρειο και νότιο) και κυρίως ο πίσω, δυτικά του μνημείου, στενός χώρος του περιβόλου χρησιμοποιήθηκαν για είκοσι τρεις εγχυτρισμούς νηπίων και τέσσερις ενταφιασμούς σκύλων, που έχουν παρουσιασθεί αναλυτικά σε δημοσίευμα του 2010 (εικ. 7).7

ΕΙΚ 8 Πήλινο πτυκτό κάτοπτρο, μίμηση μεταλλικού με παράσταση Ηούς με Μέμνονα

 Στο βόρειο αίθριο ήλθε στο φως ένας λακκοειδής τάφος γυναίκας πλούσια κτερισμένος.8 Ανάμεσα στα κτερίσματα ξεχωρίζει ένα πήλινο πτυκτό επικασσιτερωμένο κάτοπτρο του πρώιμου 3ου αι. π.Χ. (αρ. ευρ. 9579), με παράσταση της Ηούς που μεταφέρει το νεκρό σώμα του γιου της Μέμνονα (εικ. 8), και ένα σπάνιο πήλινο απορραντήριο (αρ. ευρ. 9581), επίσης επικασσιτερωμένο (εικ. 9).

ΕΙΚ 9. Πήλινο απορραντήριον (ραντιστήρι) μίμηση μεταλλικού 

Στο εσωτερικό του τετράγωνου (διαστ. 4,32Χ 4,32 μ.) ταφικού θαλάμου, ο οποίος εδράζεται σε τετραμερές (στην ανατολική πλευρά) κρηπίδωμα και έχει συνολικό ύψος 3,25 μ., βρίσκονται οκτώ κιβωτιόσχημοι τάφοι, συμμετρικά ανά δύο και στροβιληδόν διαταγμένοι γύρω από κεντρική τετράγωνη θήκη (εικ. 10α-β).

ΕΙΚ.10 α) Άνω: η διάταξη των οκτώ κιβωτιόσχημων τάφων στον θάλαμο του ταφικού μνημείου Κ3 πριν από την αναστήλωση

10 β) Κάτω: κάτοψη του ταφικού θαλάμου του Κ3 με τους τάφους (σχέδιο: Juko Ito)

Παρά τη σύληση των τάφων αποκαλύφθηκαν ορισμένα κτερίσματα, σημαντικά για τη χρονολόγηση της κατασκευής του μνημείου στον 3ο αι. π.Χ. και της δεύτερης χρήσης του. Ο θάλαμος έφερε εσωτερικά ξύλινη οροφή και ήταν επιχρισμένος.

Στην κορυφή της αμφίκοιλης κωνικής στέγης του ταφικού μνημείου Κ3, η οποία έχει ύψος 6,00 μέτρων, εδράζεται κορινθιακό κιονόκρανο, ύψους 0,50 μ., αποτελούμενο από δύο χωριστά δουλεμένα επάλληλα μέρη (εικ. 11). 

ΕΙΚ 11 Λεπτομέρεια του κορινθιακού κιονόκρανου στην κορυφή του ταφικού μνημείου Κ3

H βαθιά κυκλική εγκοπή (διαμέτρου 0,20 μ. και βάθους 0,12 μ. στην άνω επιφάνεια του κιονοκράνου) δεχόταν τη βάση ενός λίθινου αγγείου, ύψους 0,95 μ., μέγιστης διαμέτρου 0,50 μ., σε σχήμα υδρίας ή αμφορέα, που βρέθηκε κατά την ανασκαφή πεσμένο στα ανατολικά του μνημείου και τοποθετήθηκε στη θέση του (εικ. 12).

ΕΙΚ 12. Το λίθινο συμπαγές αγγείο στην κορυφή του ταφικού μνημείου Κ3 

 Στην ταινία των ελίκων του κιονοκράνου είναι γραμμένο το όνομα του πρώτου νεκρού, και γενάρχη πιθανώς, της οικογένειας (ΕΥΚΛΕΙ[…]), του οποίου τα λείψανα είχαν εναποτεθεί στη θήκη στο κέντρο των οκτώ τάφων.

• H μορφή του ταφικού οικοδομήματος είναι αδόκιμη για τα ελλαδικά δεδομένα (εικ. 4-6). Συγκρίσιμα παραδείγματα ως προς τη μορφή της στέγης τουλάχιστον απαντώνται γενικώς στην Aνατολή και τη Σικελία.9 

Ας μη ξεχνάμε τη μορφή της στέγης του περίφημου Ωδείου του Περικλή, δίπλα στο θέατρο του Διονύσου στη δυτική κλιτύ της αθηναϊκής Ακρόπολης, η οποία σύμφωνα με τις φιλολογικές μαρτυρίες, παραπέμπει στην πολυτελή σκηνή του Πέρση βασιλιά και στην ήττα του κατά την ιστορική ναυμαχία της Σαλαμίνας.10

█Ονόματα νεκρών και ανδριάντες

Την ανωδομή του τετράγωνου θαλάμου εξωτερικά στέφει ιωνικό επιστύλιο, με δύο επάλληλες ταινίες, συμφυές με γεισίποδες και γείσο (εικ.5-6). Πάνω στις ταινίες μιας από τις πλίνθους του ανατολικού επιστυλίου (μήκους 106μ., ύψους 0,26μ., πλάτους 0,61μ.), σώζονται τα ονόματα των πρώτων νεκρων, ανδρών και γυναικών που χρονολογούνται στον 3οαι. π.Χ., σύμφωνα και με τον τύπο των γραμμάτων

(αρ. ευρ. 9609)11:

Ἐπικράτεια vv Νικοξένα vv Νικίχα v

[- -].τῖνος v Ἀγησίστρατος v Ἐπικράτ[ης]

Tα ονόματα Νικίχα και  Ἐπικράτ[ης]  στο  τέλος των δύο στίχων έχουν γράμματα ύψους 0,025μ. και αποτελούν προσθήκες μετά τα αρχικά ονόματα, τα οποία έχουν γράμματα ύψους 0,045μ. Τα ονόματα Ἀγησίστρατος καί Ἐπικράτης είναι γνωστά στην Πελοπόννησο από επιγραφικά κείμενα, βλ. LGPN III.A, s.vv. 

ΕΙΚ 13-Τα δύο βάθρα των αγαλμάτων του φιλοσόφου και του Ερμή από ΒΑ, σε σχέση με το ταφικό μνημείο Κ3

Eνδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στον πρώτο στίχο είναι γραμμένα ονόματα μόνο γυναικών ενώ τα ανδρικά εμφανίζονται στο δεύτερο στίχο. Η απουσία γενικώς πατρώνυμων δηλώνει, σύμφωνα με άλλα μεσσηνιακά παραδείγματα, αφηρωϊσμό των νεκρών.12

Σε λιθόπλινθο της ανωδομής της βόρειας πλευράς βρίσκεται χαραγμένη η επιτύμβια επιγραφή του Διονυσίου και της Πλεισταρχίας κόρης του Διονυσίου, κάτω από τα ελλιπώς σωζόμενα ονόμα- τα προγενέστερων νεκρών

 (αρ. ευρ. 4203)13:

[- - - - - - - -]ιππος.

[- - - - - -] Ξένιππος.

vacat 0,05μ.

3 Διονύσιε v χαῖρε.

Πλεισταρχία Διονυσίου χαῖρε.

Ύψ. γραμμ. 0,05μ. Τα ονόματα των δύο πρώτων στίχων, γραμμένα με μικρότερα γράμματα (ύψους 0,03μ.), είναι προγενέστερα, χρονολογούνται στα ελληνιστικά χρόνια και δεν σχετίζονται με τα ονόματα των στίχων 3 και 4 του 1ου αι. μ.X. Ο Διονύσιος (στ. 3) και η κόρη του Πλεισταρχία (στ. 4) ήταν μέλη επιφανούς οικογένειας.

Σε λιθόπλινθο του ίδιου μνημείου, ύψ. 0,625μ., μήκ. 1,28μ., πάχ. 0,44μ., τοποθετημένη δεξιά της κυρίας νότιας εισόδου, έχουν αναγραφεί τα ονόματα νεκρών μεταγενέστερων ενταφιασμών, σε μια δεύτερη χρήση του μνημείου από άλλες οικογένειες της μεσσηνιακής αριστοκρατείας κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ.

 (αρ. ευρ. 9283)14:

Nικήρατε Θέωνος πρ(εσβύτερε) χαῖρε. Eἰσοκράτια Ἀριστομένους χαῑρε.

 Η επιγραφή του δεύτερου στίχου είναι χαραγ- μένη με μικρότερα γράμματα, ύψους 0,025μ. έναντι ύψους γραμμάτων 0,035μ. του πρώτου στίχου, και είναι προγενέστερη. Οι αναγραφόμενοι ήταν προφανώς σύζυγοι. Η Eισοκράτεια Aριστομένους ήταν κόρη της Πλεισταρχίας Διονυσίου. 

O Nικήρατος Θέωνος ο πρεσβύτερος (ο προσδιορισμός δηλώνει ότι υπήρχε και συνώνυμος νεώτερος) ήταν ο πατέρας του Tιβέριου Kλαύδιου Θέωνος, το ενεπίγραφο βάθρο (αρ. ευρ.6650) και το μαρμάρινο άγαλμα του οποίου αποκαλύφθηκαν κατά την ανα- σκαφή στο παρακείμενο δωμάτιο αριθμός IX της δυτικής στοάς του Γυμνασίου (εικ. 13).15 

Στο δωμάτιο αυτό (αρ. IX) ήλθαν στο φως κατά χώρα δυο ενεπίγραφα ασβεστολιθικά βάθρα και δυο μαρμάρινα αγάλματα πεσμένα μπροστά τους. Tο πρώτο άγαλμα είναι ακέφαλο (ύψους 1,71μ.) και εικονίζει ιματιοφόρο άνδρα (εικ. 14). 

ΕΙΚ14. Το μαρμάρινο άγαλμα του Θέωνος Νικηράτου

H δέσμη ειληταρίων παπύρου, δίπλα στο αριστερό του πόδι τον χαρακτηρίζει ως φιλόσοφο ή ρήτορα, ο οποίος, όπως σημειώσαμε ταυτίζεται με τον Tιβέριο Kλαύδιο Θέωνα, γιο του Nικήρατου. 

Tα τεχνοτροπικά στοιχεία του έργου, η μαρτυρία της πτυχολογίας, η απουσία σωματικότητας εμφανέστερη στις πλάγιες όψεις,  η απόδοση των ραδινών και άψυχων δακτύλων της δεξιάς παλάμης που προβάλλουν από το ιμάτιο, επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε το έργο με τη συνηγορία και της επιγραφής στο βάθρο του, ως δημιουργία του 1ου αιώνα μ.X.

Προγενέστερη επιγραφή στην πίσω πλευρά του βάθρου αναφέρεται σε ανδριάντα Γυμνασίαρχου που έστησαν προς τιμήν του οι «ὑπ’ αὐτόν» έφηβοι.16 

►Γνωρίζουμε τον Nικήρατον Θέωνος (χωρίς να δηλώνεται αν είναι ο πρεσβύτερος ή ο νεώτερος) και από τη μεγάλη οικοδομική επιγραφή του 1ου αι. μ.X., που ήλθε στο φως στο Ασκληπιείο της Μεσσήνης (αρ. ευρ. 1014, στ. 19. SEG 23,1968, 205.207) καθώς επίσης έναν Nικήρατον επιμελητή του ιερού της Oυπησίας Αρτέμιδος το έτος 42 μ.X. (αρ. ευρ. 1013. SEG 38, 337).

Tο δεύτερο μαρμάρινο άγαλμα (ύψους 2,32μ.) βρέθηκε σπασμένο σε πολλά συνανήκοντα θραύσματα, αλλά χωρίς ουσιαστικές ελλείψεις (εικ. 15-16). Tο βάθρο του (αρ. ευρ. 8059. ύψ. 0,89μ., πλ. κάτω 0,64μ., πλ. άνω 0,69μ., πάχ. 0,55μ.) είναι μικρό σε σχέση με το μέγεθος του έργου. 

ΕΙΚ-15.Το μαρμάρινο άγαλμα του Ερμή Ψυχοπομπού 

Φέρει βαθύ και ευρύ υστερογενές κυκλικό λάξευμα στο μέσο της άνω πλευράς του (διαμ. 0,38μ. και βάθους 0,365μ.) για τη στήριξη μιας νέας στέψης (μεγαλύτερης της αρχικής), κατάλληλης για την έδραση του μεταφερμένου από άλλη θέση μεγάλου αγάλματος του Ερμή.

ΕΙΚ-16. Λεπτομέρεια του αγάλματος του Ερμή Ψυχοπομπού που ταυτίζεται με τον αφηρωϊσμένο νεκρό 

 H δεύτερη χρήση του βάθρου αυτού επιβεβαιώνεται χάρη στο γεγονός ότι φέρει προγενέστερη επιγραφή στη στραμμένη προς τoν τοίχο, πίσω πλευρά του. Το φαινόμενο αυτό της ανακύκλωσης, της νέας διαχείρισης του ελληνιστικού παρελθόντος, αλλιώς της επανέκδοσης των προγενέστερων γλυπτών στα χρόνια της ρωμαιοκρατίας δεν χαρακτηρίζει μόνο την αρχαία Μεσσήνη άλλα και άλλα αστικά κέντρα του ελλαδικού χώρου και της Μικράς Ασίας.17

Στη δυτική στοά του Γυμνασίου, στο δωμάτιο αρ. XI, που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο μνημείο Κ3, αποκαλύφθηκε στη θέση του ασβεστολιθικό βάθρο που έφερε το μαρμάρινο εικονιστικό άγαλμα του ήρωα (=αφηρωισμένου νεκρού) Διονύσιου Ἀριστομένεος, σύμφωνα με την επιγραφή της πρόσθιας όψης (εικ. 17). 

ΕΙΚ-17. Το βάθρο του αγάλματος του Διονύσιου Αριστομένους μπροστά στο ταφικό μνημείο Κ3 

O Διονύσιος Aριστομένους ήταν μέλος γνωστής οικογένειας ευπατριδών της Mεσσήνης. Περιλαμβάνεται σε κατάλογο εφήβων της Yλλίδος φυλής του έτους 3 μ.X. (αρ. ευρ. 4201), ενώ αργότερα εμφανίζεται να προσφέρει χρήματα στη μνήμη της μητέρας του Πλεισταρχίας για την επισκευή του ναού της Δήμητρας (αρ. ευρ. 1014. SEG 23, 205.207). Δεύτερη προγενέστερη τιμητική επιγραφή στην πίσω πλευρά του ίδιου βάθρου αναφέρεται σε χάλκινο ανδριάντα του επιστάτη των εφήβων Φίλωνος Πάπου. Oι επιστάτες, σύμφωνα με ό,τι γνωρίζουμε από άλλες πόλεις, ήταν υπεύθυνοι για την εκπαίδευση των εφήβων ως δάσκαλοι και προπονητές γυμναστικής.18

Πέτρος Θέμελης
Διευθυντής Ανασκαφών Αρχαίας Μεσσήνης, τ. Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας Τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας Πανεπιστήμιο Κρήτης
© φωτ.: Πέτρος Θέμελης

Σημειώσεις

1. Themelis, P., Roman Messene. The Gymnasium, στο Salomies O. (επιμ.), The Greek East in the Roman Context. Proceedings of a Colloquium organized by the Finnish Institute at Athens May 21 and 22, 1999, Helsinki 2001, 119–126. Την τριετή θητεία των εφήβων στο  Γυμνάσιο φαίνεται ότι δηλώνει η επωνυμία «τριετίρενες», η οποία απαντάται σε όλους σχεδόν τους εφηβικούς καταλόγους της Μεσσήνης: Π. Θέμελης, ΠAE 1992, 71-73; ΠAE 1996, 157-159; IG V1, 1398 και 1400.

2. L. Deubner, Attische Feste, 1932, 228. W. Burkert, Greek

Religion (μετάφραση από τα Aγγλικά John Raffan), Cambridge Mass. 1985, 208.

3. E. Dyggve, F. Poulsen, K. Rhomaios, Das Heroon von

Kalydon, 1934, 120-122. D. Kurtz, J. Boardman, Burial Customs, 1971, 297-306. K. Pωμαίος, Tο Hρώον της Aλυζίας, AE 1930, 141-159. Iω. Παπαδημητρίου, ΠAE 1940, 28-31. K. Zάχος, Aρχαιολογικές έρευνες στό Γυμνάσιο της Aκτίας Nικοπόλεως, στo ΦHΓOΣ τιμητικός τόμος γιά τόν καθηγητή Σ. Δάκαρη, Iωάννινα 1994, 450-457.

4. P. Themelis, Das Stadion und das Gymnasion von Messene,

Nikephoros  22 (2009), 59-78. Π. Θέμελης, ΠAE 1995,

77-79• ο ίδιος, ΠAE 1996, 162.

5. Π. Θέμελης, Αριστομένης και Επαμεινώνδας: Εναγισμοί στον τάφο-ιερό του Αριστομένη, Μεσσηνιακά Χρονικά 2 (2000-2), 13-36.

6. Π. Θέμελης, Ανασκαφή Μεσσήνης, ΠΑΕ 1997, 100-105,

πίν. 56α.

7. Themelis P.-Bourbou Chr., Child Burials from Messene, στο Guimiers-Sorbets A.-M. και Morizot Y. (εκδ.), L'enfant et la mort dans l'Antiquité I: Nouvelles recherches dans les nécropoles grecques. Le signalement des tombes d’ enfants, Paris 2010, 111-128.

8. Π. Θέμελης, Ήρωες και Ηρώα στη Μεσσήνη, Αθήνα 2000,

143-147.

9. J. Fedak, Monumental Tombs of the Hellenistic Age, Toronto 1990, 143-144, εικ. 205α,β-206. Bλ. καί H. Lauter, Die Architektur des Hellenismus, Darmastadt 1986, 214-218, εικ. 74.

10. Θ. Παπαθανασόπουλος, Το Τρόπαιον (διδ. διατριβή), Αθήνα 1995.

11. Π. Θέμελης, ΠΑΕ 1997, 102, εικ. 9, πίν. 57β (SΕG 47, 410)•

Π. Θέμελης, Ήρωες και Ηρώα στη Μεσσήνη, Αθήνα 2000, 131-132, εικ. 123-124 (SΕG 50, 433).

12. Π. Θέμελης, Ήρωες και Ηρώα στη Μεσσήνη, Αθήνα 2000,

143-147.

13. Π. Θέμελης, ΠΑΕ 1997, 104, εικ. 10 (SΕG 47, 412)• Π.

Θέμελης, Ήρωες και Ηρώα στη Μεσσήνη, Αθήνα 2000, 134, εικ. 125.

14. Π. Θέμελης, ΠΑΕ 1997, 102, πίν. 59α (SΕG 47, 411)• Π.

Θέμελης, Ήρωες και Ηρώα στη Μεσσήνη, Αθήνα 2000, 132.

15. Π. Θέμελης, Υστερορωμαϊκή και Πρωτοβυζαντινή Μεσσή- νη, στο Θέμελης Π.- Kόντη B. (εκδ.), Πρωτοβυζαντινή Μεσσήνη και Ολυμπία. Αστικός και αγροτικός χώρος στη Δυτική Πελοπόννησο, Πρακτικά του Διεθνούς Συμποσίου, Αθήνα 29-30 Mαΐου 1998, Aθήνα 2002, 31, εικ. 13α-β. Έργον 1996, 53, εικ. 36. ΠAE 1966, 159-162. Ο Νικήρατος Θέωνος αναφέρεται και στην επιγραφή IG V 1, 1374 μεταξύ ιερέων της Αρτέμιδος (Λιμνάτιδος).

16. Π. Θέμελης, ΠA E 1991, 63.

17. R.R.R. Smith, The second life of classical monuments in late antique Aphrodisias, στο Στεφανίδου-Τιβερίου, Θ., Καραναστάση, Π., Δαμάσκος, Δ. (εκδ.), Κλασική παράδοση και νεωτερικά στοιχεία στην πλαστική της ρωμαϊκής Ελλάδας, Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 7-9 Μαΐου 2009, Θεσσαλονίκη 2012., 57-76. Π. Θέμελης, Η Μεσσήνη της ρωμαιοκρατίας και η ανακύκλωση της ιστορίας (τυπώνεται).

18. M. Holleaux, Études d’ épigraphie et d’ histoire grecque, III, Paris 1942, 409-417 καί 427-432. J. Winand, Les Hiéro- thytes, Bruxelles 1990, 107-109. B. Kοντορίνη, Ψήφισμα προξενίας δωρικής πόλης γιά ενα Pόδιο επιστάτη (3ος-2ος αι. π.X.), στο ΦHΓOΣ τιμητικός τόμος γιά τόν καθηγητή Σ. Δάκαρη, Iωάννινα 1994, 579-587.

ΕΚ ΤΟΥ :

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ -ΘΕΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ 2018, 2(2): 188-203

ΑΓΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ

Η αρχαία Μεσσήνη ήταν η πρωτεύουσα της Μεσσηνίας. Ήταν ιδρυμένη κοντά στο σημερινό χωριό Μαυρομάτι, στις δυτικές υπώρειες του όρους Ιθώμη. Η Ιθώμη ήταν το ισχυρότερο φυσικό και τεχνητό οχυρό της Μεσσηνίας.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΙΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Η πόλη ιδρύθηκε από το Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα το 369 π.Χ. ο οποίος ελευθέρωσε τη Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες. Η Μεσσήνη γνωρίζει μέγιστη ακμή κατά τους ελληνιστικούς και πρώιμους αυτοκρατορικούς χρόνους.

ΒΟΡΕΙΟ ΤΕΙΧΟΣ Η ΑΡΚΑΔΙΚΗ ΠΥΛΗ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ

Οι πρώτες μαρτυρίες ανθρώπινης εγκατάστασης στην αρχαία Μεσσήνη ανάγονται στην Ύστερη Νεολιθική περίοδο (4300-3000 π.Χ.) ή στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (2800-1900 π.Χ.).

• Κατά τον 9ο αι. π.Χ. υπήρχε ήδη οργανωμένος οικισμός στην περιοχή του Ασκληπιείου, ενώ στην περιοχή της κρήνης Κλεψύδρας, μέσα στο σημερινό χωριό Μαυρομάτι, λειτουργούσε ιερό αφιερωμένο στον ποτάμιο θεό Αχελώο. 

Στα 800-700 π.Χ., το ιερό του Διός Ιθωμάτα στην Ιθώμη βρισκόταν σε πλήρη λειτουργία. Στην κάτω πόλη ιδρύεται το πρώτο ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος και το πρωιμότερο ασκληπιείο. Το πρώιμο αυτό πόλισμα με τα ιερά του, φέρει προφανώς, το όνομα Ιθώμη.

Το κράτος των Μεσσηνίων τελεί υπό μακρόχρονη σπαρτιατική κατοχή (8ος - 5ος αι. π.Χ.), που καταγράφεται στους τέσσερις, γνωστούς στην ιστορία, ως Μεσσηνιακούς πολέμους. 

Ο τρίτος Μεσσηνιακός πόλεμος (510-490 π.Χ.) συνδέεται με το όνομα του θρυλικού ήρωα Αριστομένη. Κατά τον 4ο Μεσσηνιακό πόλεμο (464-456 π.Χ.) πολιορκείται επί πολλά έτη η ακρόπολη της Ιθώμης, και η εξέγερση των υπόδουλων Μεσσηνίων καταλήγει σε συνθηκολόγησή τους.

•  Οι φυγάδες Μεσσήνιοι εγκαθίστανται στη Ναύπακτο, ενώ το 399 π.Χ. εκδιώκονται από τους Σπαρτιάτες και καταφεύγουν στη Σικελία και την Κυρηναϊκή. 

Μετά τη μάχη στα Λεύκτρα της Βοιωτίας (471 π.Χ.) και την ήττα των Σπαρτιατών, ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας και οι Αργείοι σύμμαχοι ιδρύουν το ανεξάρτητο κράτος των Μεσσηνίων (369 π.Χ.). 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΙΘΩΜΗΣ Η ΜΕΣΣΗΝΗ ΦΩΤ ΧΑΡ .ΠΑΠΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η νέα πρωτεύουσα κτίζεται στις υπώρειες της Ιθώμης, τειχίζεται με ισχυρό και επιβλητικό οχυρωματικό περίβολο, και ονομάζεται Μεσσήνη από την ομώνυμη μυθική προδωρική βασίλισσα. 

• Κατά την περίοδο ανάμεσα στον 3ο αι. π.Χ. και 1ο αι. μ.Χ. οικοδομείται σύμφωνα με το ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα, αποκτά κτήρια, ιερού-θρησκευτικού αλλά και πολιτικού-δημόσιου χαρακτήρα, και κοσμείται με αξιόλογα έργα τέχνης, κυρίως με τα κολοσσιαία γλυπτά του Μεσσήνιου γλύπτη Δαμοφώντος.

Τα δεδομένα του πλήθους των επιγραφών και των νομισμάτων, που ήρθαν στο φως κυρίως κατά τις πρόσφατες ανασκαφές, συνδέουν την πορεία της με ιστορικά γεγονότα της περιόδου των διαδόχων, του βασιλείου των Μακεδόνων, της Αχαϊκής Συμπολιτείας, του Κοινού των Αρκάδων και των Αιτωλών, αλλά και της παρέμβασης της Ρώμης στα ελληνικά πράγματα.

ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ

Η πόλη παρακμάζει από τον 3ο αι. μ.Χ. και εξής, μετά από την καταστροφή της από τους Γότθους το 395 π.Χ. Εγκαταλείπεται οριστικά γύρω στα 360-370 μ.Χ. Πάνω στα ερείπιά της εγκαθίσταται οικισμός πρωτοβυζαντινών χρόνων (5ος-7ος αι. μ. Χ.), ενώ η ζωή συνεχίζεται στο χώρο και κατά τους επόμενους βυζαντινούς αιώνες (8ος- 15ος αι. μ.Χ.).

Ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας επισκέπτεται τη Μεσσήνη στους χρόνους του Αντωνίνου του Ευσεβούς (155-160 μ.Χ.). Την εποχή αυτή η πόλη αποτελεί ακόμη σπουδαίο πολιτικό και καλλιτεχνικό κέντρο, με τα δημόσια λατρευτικά ή κοσμικά της κτίσματα σε καλή κατάσταση και διατηρεί αμετάβλητο τον ιπποδάμειο οικοδομικό της ιστό.

 Η περιήγησή του Παυσανία στην Μεσσήνη καταγράφεται στα Μεσσηνιακά του (4.26.3, 4.27.8 και 4.31.4-33.2). Αιώνες αργότερα Ευρωπαίοι περιηγητές καθοδηγούμενοι από την δική του μαρτυρία, παρουσιάζουν τα πρώτα στοιχεία για τα σωζόμενα κατά την εποχή τους μνημεία της πόλης.
Το έργο του περιηγητή W.M.Leake, Travels in the Morea (Λονδίνο 1930) και κυρίως η μνημειώδης δημοσίευση της Γαλλικής Επιστημονικής Αποστολής του Μορέως υπό τον αρχιτέκτονα Abel Blouet (1831-1838), αποτελούν την πρώτη προσπάθεια εμπεριστατωμένης μελέτης της αρχαίας πόλης.

Συστηματική ανασκαφική έρευνα στη Μεσσήνη πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Σάμιο αρχαιολόγο και μετέπειτα πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη (1895), κατόπιν από τον Γεώργιο Οικονόμο (1909 και 1925), και αργότερα από τον ακαδημαϊκό Αναστάσιο Ορλάνδο (1957-1975). Το 1987 άρχισε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα εκτεταμένο ανασκαφικό και αναστηλωτικό έργο στην αρχαία Μεσσήνη υπό την αιγίδα της Αρχαιολογικής Εταιρείας με διευθυντή τον καθηγητή Πέτρο Γ. Θέμελη. Στο μικρό τοπικό αρχαιολογικό μουσείο εκτίθενται αντιπροσωπευτικά ευρήματα της παλαιότερης και πρόσφατης ανασκαφικής έρευνας  -  Γεωργία Χατζή- Σπηλιοπούλου, αρχαιολόγος

ΕΚ.ΤΟΥ.ΣΥΝΕΡΓΆΤΗ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ