Αττική ερυθρόμορφη υδρία. Ανάγνωση ποίησης της Σαπφούς. Από τη Βάρη Αττικής. Ομάδα Πολυγνώτου. 440-430 π.Χ. (Α 1260).
Η νικηφόρος έκβαση των περσικών πολέμων (479 π.Χ., Μάχη των Πλαταιών) είχε καταλυτικές συνέπειες σε πολιτικό, πολιτιστικό και στρατιωτικό επίπεδο σε όλον τον ελληνικό κόσμο. Οι πόλεις όμως που είχαν κεντρικό ρόλο ήταν δύο, η Αθήνα και η Σπάρτη. Γύρω τους συσπειρώθηκαν όλες σχεδόν οι ανεξάρτητες πόλεις-κράτη σε δύο μεγάλους σχηματισμούς την Α’ Αθηναϊκή Συμμαχία (478 π.Χ.) και την Πελοποννησιακή Συμμαχία. Ο ανταγωνισμός και η σύγκρουσή τους, που επεκτάθηκε σε όλον τον ελληνικό κόσμο από τη Μικρά Ασία έως τη Μεγάλη Ελλάδα (Πελοποννησιακός Πόλεμος, 431-404 π.Χ.), είχε ως αποτέλεσμα, παρά την στρατιωτική νίκη της Σπάρτης, την τελική εξασθένηση και των δύο.
Χωρίς αμφιβολία η πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία της Αθήνας, όχι μόνο κατά την διάρκεια της στρατιωτικής ηγεμονίας της (479-431 π.Χ.), αλλά καθ’ όλο το χρονικό διάστημα που καλύπτει η κλασική περίοδος (479 π.Χ.-323 π.Χ.), υπήρξε καταλυτική όχι μόνο για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, αλλά και μέσω της ρωμαϊκής τέχνης για όλο τον σύγχρονο δυτικό κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ό όρος κλασικός (λατ. Classicus: αυτός που ανήκει στην υψηλότερη τάξη πολιτών, ο εξαιρετικός, ο εξέχων) χρησιμοποιήθηκε από τους ρωμαίους γραμματικούς του 2ο αι.π.Χ., για να αξιολογήσουν και ταξινομήσουν κατά σειρά σπουδαιότητας τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έτσι σε καλλιτεχνικό επίπεδο ο όρος κλασικός ταυτίσθηκε από τους ιστορικούς της Τέχνης με την αισθητική τελειότητα, την αρμονία και την αυθεντία και τελικά με όλες τις εκφάνσεις της ελληνο-ρωμαϊκής αρχαιότητας (φιλοσοφία, θέατρο, αθλητισμός, καλές τέχνες, μουσική κλπ).
Η αρχαία Αθήνα υπήρξε ο κύριος μοχλός αυτού του φαινομένου. Η ίδρυση της αθηναϊκής δημοκρατίας από τον Κλεισθένη το 508π.Χ., και η διεύρυνση των εξουσιών του σώματος των πολιτών από τον Περικλή και τον Εφιάλτη το 451π.Χ. γέννησε ένα νέο σύστημα αστικής διακυβέρνησης, το οποίο σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε άμεση αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Από αυτό κατάγονται όλες οι παραλλαγές των σύγχρονων αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών πολιτευμάτων. Η συμμετοχή στα κοινά οδήγησε με την σειρά της στην βαθύτερη αυτογνωσία του πολίτη και την κατανόηση του υπεύθυνου ρόλου του μέσα στην πολιτική και κοινωνική ζωή.
Στην τέχνη η κλασική περίοδος χωρίζεται σε μικρότερες περιόδους, που σηματοδοτούνται από αντίστοιχες πολιτικά γεγονότα και κοινωνικές εξελίξεις, ως εξής:
Η πρώιμη κλασική περιόδος ή αυστηρός ρυθμός (479-450 π.Χ.)
Ώριμη κλασική περίοδος (450-425 π.Χ.)
Περίοδος του «Πλούσιου ρυθμού» (425-380 π.Χ.)
Ύστερη κλασική περίοδος (380-323 π.Χ.)
Κατά την κλασική περίοδο η Αθήνα αναδεικνύεται σε πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο όλου του ελληνικού κόσμου, όπου συρρέουν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, φιλόσοφοι και ποιητές. Με την έμπνευση και καθοδήγηση του Περικλή εξελίσσονται μεγαλεπήβολα οικοδομικά προγράμματα στην Ακρόπολη, με κορυφαίο την οικοδόμηση του Παρθενώνα (447-432 π.Χ.)
Στην Αθήνα παρουσιάζουν για πρώτη φορά τα θεατρικά έργα τους ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης. Εργάζονται αρχιτέκτονες, όπως ο Μνησικλής, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ζωγράφοι, όπως ο Μίκων και ο Πολύγνωτος, γλύπτες όπως ο Φειδίας, ο Πολύκλειτος, ο Αγοράκριτος, και στον 4ο αι. π.Χ. ο Πραξιτέλης. Διδάσκουν φιλόσοφοι όπως ο Πρωταγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης.
Στις κατακτήσεις της φιλοσοφίας προτάσσεται ο Λόγος απέναντι στον Μύθο. Τα έργα τέχνης διαπνέονται από ανθρωποκεντρική αντίληψη που δίδει ιδιαίτερη έμφαση στην αρμονική σύνδεση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο, και χαρακτηρίζονται από το λεγόμενο κλασικό ήθος συνοδευόμενο από εγκράτεια πάθους και γαλήνια πνευματικότητα. Βαθμιαία, όσο προχωρούμε στον 4ο αι., οι καλλιτέχνες κατακτούν και την τρίτη διάσταση του χώρου (Λύσιππος) φαινόμενο που εκδηλώνεται με μεγαλύτερη ένταση όσο πλησιάζουμε προς τα όρια της ελληνιστικής περιόδου και ταυτόχρονα μεταβάλλονται δραματικά οι φιλοσοφικές αντιλήψεις σχετικά με τη θέση του ατόμου απέναντι στο κοινωνικό του περιβάλλον, το νέο περιβάλλον της επερχόμενης ελληνιστικής περιόδου.
Αττικό ερυθρόμορφο επίνητρο. Από την Ερέτρια. Του Ζωγράφου της Ερέτριας. 430-420 π.Χ. (Α 1629).
Στη μία όψη εικονίζεται η νύφη Άλκηστη την ημέρα των Επαυλίων μαζί με την Θεώ, την Χάρι, τη Θεανώ, την Αστερόπη και την Ιππολύτη. Β. Η νύφη Αρμονία με την Αφροδίτη, τον Έρωτα, την Πειθώ, την Κόρη, την Ήβη και τον Ίμερο. Στο μπροστινό τμήμα του επινήτρου η πάλη του Πηλέα με την Θέτιδα και η προτομή της θεάς Αφροδίτης. Πίσω από την προτομή στο επάνω μέρος του σκεύους εικονίζεται η απαγωγή της Θέτιδος από τον Πηλέα.
Νέος πολεμιστής κάθεται στα σκαλιά του τάφου του. Πλάι του γυναίκα που κρατά το κράνος και την ασπίδα του και νέος άνδρας.
Η παράσταση εικονίζει σκηνή αποχαιρετισμού και ανήκει στα ωραιότερα έργα της αττικής αγγειογραφίας. Στα αριστερά μία γυναικεία μορφή που κάθεται αναπαυτικά σε κλισμό, αποχαιρετά πολεμιστή που στέκεται μπροστά της.
Η σκηνή εικονίζει την περιπέτεια του Ηρακλή στην Αίγυπτο. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Βούσιρις σκόπευε να θυσιάσει τον ήρωα στο βωμό του Δία προκειμένου να σώσει τη χώρα του από τον λιμό. Ο Ηρακλής έχοντας αρπάξει από το πόδι έναν ιερέα επιτίθεται στον Βούσιρι και τους άλλους ιερείς μπροστά στον βωμό.
Εικονίζεται νεαρός άνδρας μεταξύ φτερωτών Ερώτων. Σύμφωνα με την επιγραφή το αγγείο ανήκε στον Ασοπόδωρο.
Αττικός ερυθρόμορφος χους. Άνδρας ετοιμάζεται να καθίσει παιδί σε αιώρα. Πιθανώς από το Κορωπί Αττικής. Του Ζωγράφου της Ερέτριας. 425-420 π.Χ. (ΒΣ 319).
πηγη namuseum.
Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. ⭐Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.