Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2020

Του Μινωικού πολιτισμού Μια σύντομη αναδρομή της ιστορίας του




Ο μινωικός πολιτισμός που γεννήθηκε στην Κρήτη και εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο προτού καταρρεύσει «μυστηριωδώς» ίσως «ενέπνευσε τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας», αναφέρει μεταξύ άλλων, το Νational Geographic στο εκτενές αφιέρωμα του με τίτλο «Η άνοδος και η πτώση των πανίσχυρων Μινωιτών». Ο Όμηρος εξαίρει στην «Οδύσσεια» ένα νησί που βρίσκεται «…μακριά στη σκοτεινή θάλασσα, μια πλούσια και πανέμορφη γαλαζοπράσινη γη, πυκνά κατοικημένη, με 90 πόλεις και πολλές διαφορετικές γλώσσες…»


Ο εκλεπτυσμένος αυτός τόπος δεν είναι απλά ένα τυχαίο σημείο στη Μεσόγειο. Ο Όμηρος περιγράφει με σαφήνεια την Κρήτη, το νοτιότερο από τα ελληνικά νησιά, γη στην οποία άνθισε ένας τους αρχαιότερους και λαμπρότερους πολιτισμούς της Ευρώπης.

Η Κρήτη κατοικήθηκε ήδη από τη Νεολιθική εποχή -ο πρώτος οικισμός στην Κνωσό χρονολογείται γύρω στο 7.000 π.Χ. Ο πολιτισμός που άκμασε στο νησί κατά τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο.
  •  Η επαφή με τους μεγάλους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής και της Αιγύπτου οδήγησαν στην υιοθέτηση όχι μόνον συγκεκριμένων μεθόδων διοικητικής οργάνωσης, αλλά επίσης λατρευτικών πρακτικών και νέων καλλιτεχνικών τάσεων, υλικών και τεχνικών κατεργασίας. 

Η κυριαρχία της Κρήτης στις θάλασσες επηρέασε καθοριστικά, κυρίως μέσω της τέχνης και της αρχιτεκτονικής της, τον διάδοχο μυκηναϊκό πολιτισμό.

Οι χρονολογικές παράμετροι που ορίζουν την Μινωική περίοδο της εποχής του Χαλκού αφορούν κυρίως στο χρονικό διάστημα 3000 έως 1000 π.Χ.. με κυρίαρχα γεγονότα την οικοδόμηση της Κνωσού 1900 π.Χ., την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (περίπου 1500 π.Χ.) και την καταστροφή της Κνωσού 1375 π.Χ. Στην Κρήτη άκμασαν περί τις 100 Μινωικές πόλεις.




Στον Λαβύρινθο του μύθου 

Ως γνωστόν, ο Μινωικός πολιτισμός πήρε το όνομά του από τον μυθικό βασιλέα της Κνωσού Μίνωα. Πολλοί είναι οι μύθοι που περιστρέφονται γύρω από τον Μίνωα, γιο του Δία και της πριγκίπισσας Ευρώπης, κυρίως το αφήγημα που θέλει τον «πατέρα θεών και ανθρώπων» να μεταμορφώνεται σε λευκό ταύρο και να αρπάζει την Ευρώπη.
  •  Εξού και ο Μίνωας ως βασιλιάς της Κρήτης είχε σύμβουλο του τον ίδιον τον Δία. Στα χρόνια της βασιλείας του δημιούργησε μία μεγάλη ναυτική δύναμη και νίκησε την αντίπαλο πόλη της Αθήνας.


Μεταξύ των διαδεδομένων μύθων είναι και αυτός του Λαβύρινθου, της σύνθετης, περίτεχνης κατασκευής στην Κνωσό, που κατασκευάστηκε από τον Αθηναίο εφευρέτη - μηχανικό Δαίδαλο για τον Μίνωα, προκειμένου να απομονώσει τον Μινώταυρο, το πλάσμα που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ταύρος.
Σύμφωνα με τον μύθο οι Αθηναίοι έστελναν 7 νέους και 7 νέες κάθε χρόνο στον Λαβύρινθο. Σε κάθε περίπτωση, οι εν λόγω μύθοι δημιουργήθηκαν σε δεύτερο χρόνο, μετά την πτώση του Μινωικού πολιτισμού.




Ο Θουκυδίδης για τον Μίνωα.
Πέραν της μυθολογίας, ο Θουκυδίδης (5ος αι. π.Χ) γράφει για τον Μίνωα, «αντιμετωπίζοντας» τον ως ιστορικό πρόσωπο, ότι ήταν «ο πρώτος στον οποίο η παράδοση αποδίδει την κατοχή στόλου».

Ο Θουκυδίδης περιγράφει τον Μίνωα ως κατακτητή, σημειώνοντας ότι επέκτεινε τα εδάφη της Κρήτης με την κατάκτηση των Κυκλάδων -τα 30 περίπου νησιά που είναι διασκορπισμένα στη θάλασσα του Αιγαίου, βόρεια της Κρήτης, όπως εξηγεί το δημοσίευμα- εκδιώκοντας τους Κάρες (σ.σ. οι οποίοι συνδέονται με τον Πρωτοκυκλαδικό πολιτισμό) και τοποθετώντας ως κυβερνήτες τους γιους του. Ο ιστορικός ισχυρίζεται επίσης ότι, προκειμένου να «προστατεύσει τα έσοδά του από τα νησιά, ο [Μίνωας] επιδίωξε, στον βαθμό που αυτό ήταν δυνατόν, να ‘καθαρίσει’ τη θάλασσα από τους πειρατές».


Η αντίληψη του Θουκυδίδη για την αρχαία Κρήτη ήταν αυτή μίας κυρίαρχης ναυτικής δύναμης, μίας «θαλασσοκρατορίας», άποψη που πιθανώς αντικατοπτρίζει τη δική του ανησυχία του για το ποιος «διαφέντευε» τη θάλασσα στον καιρό του, παρά την πραγματικότητα για την αρχαία Κρήτη, την οποία, οι σύγχρονοι ιστορικοί αντιμετωπίζουν ως μία δύναμη που ενδιαφερόταν περισσότερο για την εμπορική κυριαρχία της στη θάλασσα, παρά για τις κατακτήσεις.


Το μέγιστο της ακμής
Το αφιέρωμα αναφέρεται στη συνέχεια στις ανασκαφές του Βρετανού Άρθουρ Έβανς (1900-1913 και 1922-1930) που αποκάλυψαν ολόκληρο το ανάκτορο της Κνωσού (σ.σ. παραλείποντας τις πρώτες ανασκαφές από τον Ηρακλειώτη Μίνωα Καλοκαιρινό το 1878), σημειώνοντας ότι, παρά τη σημασία που έχει η Κρήτη για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η αρχαιολογική σκαπάνη ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα, μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα.


Τα αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν ότι κατά την τρίτη χιλιετία π.Χ. η Κρήτη ήταν το κέντρο ενός εκτεταμένου δικτύου εμπορικών συναλλαγών χαλκού από τις Κυκλάδες και κασσίτερου από τη Μικρά Ασία.

  • Στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. ξεκινά η ανέγερση των υπέροχων ανακτόρων και η κατασκευή των μεγάλων αστικών οικισμών κοντά σε λιμάνια. Πρόκειται για την περίοδο που είναι γνωστή ως Νεοανακτορική (1700-1490 π.Χ.) και η οποία σηματοδοτεί τη φάση της μέγιστης ακμής του μινωικού πολιτισμού.

  • Ο αρχαιολογικός χώρος της Κνωσού καλύπτει περισσότερα από 20.000 τετραγωνικά μέτρα. Η πόλη αναπτύχθηκε σε μεγάλη έκταση και ο πληθυσμός της υπολογίστηκε από τον Έβανς γύρω στις 80.000 κατοίκους.


 Είναι χαρακτηριστικό ότι, πόλεις και ανάκτορα παρέμειναν ατείχιστα, επιβεβαιώνοντας τη λεγόμενη pax minoica. Η καθημερινή ζωή ήταν απλή αλλά άνετη. Η εγχώρια οικονομία βασιζόταν κυρίως, στην αμπελουργία και την ελαιοκαλλιέργεια.



Επιρροές
Η πολιτική και πολιτιστική επιρροή των Μινωιτών δεν αποτυπώνεται μόνο στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, αλλά όπου έφτανε το εμπόριο των Κρητών. Η μόδα των Μινωιτών ήταν δημοφιλής στην ανατολική Μεσόγειο. Η κεραμική και τα υφάσματα τους είχαν εξελιχθεί σε σύμβολο κύρους.
  • Η παρουσία των εμπόρων Μινωιτών «ανάγκασε» τις μακρινές νησιωτικές κοινότητες με τις οποίες διατηρούσαν οικονομικές συναλλαγές να υιοθετήσουν έως και τα συστήματα μέτρησης βάρους και μήκους των Κρητών.

 Ίσως, η πιο σαφής απόδειξη της επιρροής τους ήταν η επίδραση του μινωικού συστήματος γραφής στις γλώσσες μεταγενέστερων πολιτισμών.
  •  Η Γραμμική Α («ανακαλύφθηκε» από τον Έβανς) θεωρείται πλέον πρόγονος της Γραμμικής Β, η οποία είναι μυκηναϊκή.
 Το Ακρωτήρι της Θήρας αποτελεί επίσης, τεκμήριο των σχέσεων που διατηρούσε το νησί με τη Μινωική Κρήτη, καθώς οι ανασκαφές που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1970, αποκάλυψαν εντυπωσιακές, ζωηρόχρωμες τοιχογραφίες, η τεχνοτροπία και η θεματική των οποίων παραπέμπουν είτε σε Μινωίτες, είτε σε ντόπιους καλλιτέχνες με βαθιές επιρροές από τον μινωικό πολιτισμό.



Από τις στάχτες στους Μυκηναίους
Ο Μινωικός πολιτισμός παρήκμασε στα τέλη του 15ου αι. π.Χ., ωστόσο, η ακριβής αιτία παραμένει άγνωστη. Η πιο αποδεκτή υπόθεση εργασίας συνδέεται με την κοσμογονική έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας και τους σεισμούς που κατέστρεψαν πόλεις οι οποίες βρίσκονταν κατά μήκος των μινωικών εμπορικών οδών, γεγονός που επέφερε δραματικές οικονομικές επιπτώσεις.

  • Η έκρηξη του ηφαιστείου δεν έπληξε άμεσα τη ζωή στη νήσο -που βρίσκεται σε απόσταση 70 μιλίων νοτίως της Θήρας- ωστόσο, οι καταστροφές ήταν μεγάλες. Οι συνέπειες της έκρηξης επηρέασαν γενιές ολόκληρες, ενώ η αρχαιολογική έρευνα αποκάλυψε στοιχεία εισβολής στα μέσα του 15ου αι. π.Χ. 
  • Ανάκτορα στην κεντρική και νότια Κρήτη καταστράφηκαν και οικισμοί εγκαταλείφθηκαν. Οι εισβολείς ανέτρεψαν την κυβέρνηση των Μινωιτών και πήραν τον έλεγχο της νήσου, γράφοντας τους τίτλους τέλους στην εποχή της κυριαρχίας των Κρητών.


Παρά το αιφνίδιο τέλος, η επιρροή του Μινωικού πολιτισμού επιβίωσε. Η μινωική παράδοση παρέμεινε ζωντανή και μετά τις καταστροφές του 1500 π.Χ. Η κατάκτηση της Κνωσού από τους Μυκηναίους γύρω στο 1450 π.Χ. άνοιξε τον δρόμο για τη μετάδοση των λαμπρότερων Κρητικών επιτευγμάτων στην ηπειρωτική Ελλάδα και έγραψε μια νέα σελίδα στην Ιστορία.


ικός κατάλογος  και μικρά περιήγησης στους τόπους των  Κρητομινωιτών. Όλες οι τοποθεσίες που αναφέρονται στην επιστημονική βιβλιογραφία και έχουν συνδέσεις σε πρόσθετες περιγραφικές και οπτικές πληροφορίες στο μέτρο του δυνατού, με ορισμένες εξαιρέσεις.




ΑΙΓΑΙΟ


Όλες οι τοποθεσίες που αναφέρονται στην επιστημονική βιβλιογραφία και έχουν συνδέσεις σε πρόσθετες περιγραφικές και οπτικές πληροφορίες στο μέτρο του δυνατού, με ορισμένες εξαιρέσεις. 


ΑΙΓΑΙΟ - ΙΕΡΑ ΚΟΡΥΦΗΣ 
Κέα, Τρούλλος 45

Κύθηρα, Άγιος Γεώργιος 373
ΑΙΓΑΙΟ - ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ 

Χίος, Εμποριό Emporio

Κέα, Αγία Ειρήνη

Κως, Σεράγια Serayia

Κύθηρα, Καστρί

Κύθνος, Σκουριών

Λήμνος, Κουκονήσι

Λήμνος, Πολιόχνη

Λέσβος, Θέρμη

Μήλος, Φυλακωπή

Πάρος, Παροικιά

Πάρος, Πρόδρομος

Ρόδος, Ασώματο Κρεμαστής

Ρόδος, Ιαλυσός

Ρόδος, Τριάντα

Σαμοθράκη, το Μικρό Βουνί

Θήρα (Σαντορίνη), Ακρωτήρι

Θήρα (Σαντορίνη), Μπάλος

Θήρα (Σαντορίνη), Χαλαροβούνια Chalarovounia

Θήρα (Σαντορίνη), Μαυρομάτης

Θήρα (Σαντορίνη), Ποταμός

Θήρα (Σαντορίνη),Ράος Raos

Μ.ΑΣΙΑ - ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ 

Κρήνη -Çesme - Baglararasi

Ιασός

Κνίδος

Σμύρνη Liman Tepe

Μίλητος

Τροία
ΚΡΗΤΗ - ΣΠΗΛΑΙΑ 

Άγιος Χαράλαμπος

Αμνισός (Ειλειθυίας)

Αφέντης Χρήστος

Αρκαλοχώρι

Αρκουδιώτισσας

Γεράνι

Ιδαίο

Καμάρες

Λιλιανό

Τρύπα Μαμελούκου

Μελιδόνι

Πατσός

Πελεκητά

Φανερωμένης

Ψυχρό

Σεντόνι Ζωνιανών

Σκοτεινό

Στραβομύτη

Τράπεζα Τυλίσσου

Τράπεζα Τζερμιάδων

Τσούτσουρος
ΚΡΗΤΗ - ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ 

Φαράγγι του Χα

Το Φαράγγι της Ίμπρου

Καμάρες Φαράγγι

Κουρταλιώτικο Φαράγγι

Οροπέδιο Λασιθίου

Λασιθιώτικα Όρη (Δίκτη) Όρη

Λευκών Ορέων (Λευκά) Όρη

Μεσαράς

Ορ. Δίκτη 2115

Ορ. Πάχνες 2432

Ορ. Ψηλορείτης (Ίδη) 2435

Οροπέδιο Νίδα

΄Όρνων Όρη Ornon

Οροσειρά Ψηλορείτης

Το φαράγγι της Σαμαριάς

Ταλλαία Όρη

Φαράγγι Θερίσσου

Όρη Θρυπτής

Ζάκρου Φαράγγι των Νεκρών

Ζήρος Οροπέδιο

ΚΡΗΤΗ – ΝΕΟΑΝΑΚΤΟΡΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ 



ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ 
Αγία Τριάδα

Κνωσός – Μικρό Παλάτι

Κνωσός – Βασιλικό ανάκτορο

Μάλια - Σπίτι Ε Έψιλον

Ζάκρος - Ένα σπίτι

ΑΣΤΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ 

Κομμός - Βόρεια Βουλή

Μόχλος - Σπίτι C

Παλαίκαστρο - Κτίριο Ένα

Πετράς - Ένα σπίτι

Ψείρα - Πλατεία Σπίτι

Σταυρωμένος

Τύλισος – Μία οικία
ΑΓΡΟΤΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ 

Αχλάδια

Αμνισός - Βουλή των Κρίνων

Αποδούλου

Αγίου Γεωργίου (Προφήτη Ηλία)

Αζοκέραμος

Χονδρός

Επάνω Ζάκρο

Kannia Χανιά (μητρόπολη)

Καστέλι - Πεδιάδος

Κληματαριά- Μανάρες

Μακρύγιαλλος

Μοναστηράκι

Μύρτος-Πύργος - Βίλα

Νεροκούρου

Νιπιδιτός

Νίρου Χάνι

Πιτσιδιάς

Πλατύ

Πρασσά

Σκλαβόκαμπος

Σύμη - Κτίριο S

Βασιλική - Βίλα

Βαθύπετρο

Βρύσες

Ξερή Καρά

Ζώμινθος

Ζου

ΚΡΗΤΗ - ΠΑΛΑΤΙΑ 

Αρχάνες

Γαλατάς

Γουρνιά

Κνωσός

Κυδωνία (Χανιά)

Μάλια

Μάλια – Μου

Φαιστός

Ζάκρος
ΚΡΗΤΗ - ΙΕΡΑ ΚΟΡΥΦΗΣ 

Πρωτο-ανακτορική μόνον

Αγίας Κυριακής Γκρέμνακας Gremnakas 133

Αγίου Μάμα Κοπίδα Kopida 944

Ανατολή Κορυφή Παντοτινού Pandotinou 402

Ατσιπάδης Κορακιάς 682

Δεμάτι 608

Ephendi Εφέντι Χρήστου Ephendi 128

Ετιανή Κεφάλα Etiani 710

Γωνιές Φιλόρομος Filioromos 768

Γουρνιά - South Hill Νότιος Λόφος 128

Καλαμάκι 159

Κάστελλος Κούπα 1167

Κέρια 1185

Korakomouri Κορακομούρι 183

Κορφή του Μαρί 784

Λιλιανό 538

Μαύρου Κορυφή 902

Μάζα 448

Μόδι 504

Πισκοκέφαλο Piskokephalo 83

Πλακιάς Paligremnos Παλίγκρεμνος 192

Κορυφή 371 Πρέβελη

Προφήτη Ηλία 78

Σπήλι 788 Βορίζι Vorizi

Ταινίες Πάνω Καστέλλο 1067

Thylakas Θύλακας 495

Trochilas Τρόχιλας Φανερωμένης 35

Ξερόκαμπος Βίγλα 173

Ξυλοκέφαλο Xykephalo 731

Ζάκρος Βίγλα 683

Ζήρος Πλαγιά 805


ΠΡΩΤΟ & ΝΕΟΑΝΑΚΤΟΡΙΚΗ 
Καρφί 1073

Κόφινα 1166

Πετσοφάς 231

Πρινιάς 768

Σύμη 1137

Τραόσταλο 495

Τύλισσος Πύργος 670

Βρύσινα 827

Γιούχτας Youkhtas 783


ΚΡΗΤΗ - ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ 
Αντρομίλι Adromili

Αγίας Κυριακής

Αγία Πελαγία

Αμάτου Καστελλάκια

Αμνισός

Ανεμόσπηλια

Αρμένη

Αβδού

Αγία Φωτιά

Αζοριά Azoria

Χαμαίζι Chamaizi

Χοιρόμαντρες Choiromandres

Χρυσοκάμινο Chrysokamino

Χρυσοκάμινο Chrysokamino - EM

Χρυσόλακκος Chrysolakkos

Φούρνου Κορυφή - EM

Γαλένι

Γκάζι

Γόρτυνα

Γούβες

Ηράκλειο

Ίτανος

Καλαθιανά

Καλό Χωριό

Καρδαμούτσα

Καρφί 1091

Κατσάμπα

Κατσουνάκη

Καβούσι

Κεφάλια

Κομμός

Κριτσά

Κρουσσώνα

Λαράνι

Λάστρος

Λεβήνας

Λιθίνες

Λύκτος ή Λύττος Lyktos ή Ξυδάς

Μίλατος

Μόχλος

Μουράκια

Μύρτος-Πύργου

Νεάπολη

Παλαίκαστρο

Παπαδιόκαμπος

Παπούρα

Πέτρας

Πινακιανό

Πλακιάς

Πόρος Ηρακλείου

Πραισός

Πρέβελη

Πρινιάτικος Πύργος

Ψείρα

Σχοινιά

Σίσσι λόφος Κεφάλα

Σητεία

Στύλος

Τρυπητή - EM

Τρούλλος

Τύλισσος

Βασιλική

Βίτσιλα

Βόνη

Βροντά

Ξιδά Xida ή Λύττος

Ζήρος

ΚΡΗΤΗ - ΘΟΛΩΤΟΙ ΤΑΦΟΙ 

Απεσωκάρι

Αποδούλου

Αρμένη

Άγιος Κύριλλος

Γερόκαμπος Gerokampos

Καμηλάρι

Κουμάσας

Κράσι

Νέα Ρούματα

Οδηγήτρια

Παπούρα

Φουρνί - Μια

Φουρνί - Β

Φυλακή

Πλάτανος

Στύλος


ΗΠ. ΕΛΛΑΔΑ - ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ 


Άγιος Στέφανος

Κολόνα Kolonna

Παυλοπέτρι

Αλφαβητικός Κατάλογος πόλεων της Αρχαίας Κρήτης

Αγία Τριάδα,[9] 3 χιλιόμετρα δυτικά της Φαιστού, Νομός Ηρακλείου
Αγνείον,[9] Άγιος Σώστης Κισάμου, Νομός Χανίων
Άηρος,[10] πιθανόν Ζήρος, Νομός Λασιθίου
Αίνα,[9] Καστέλι Καινούργιου, Νομός Ηρακλείου
Αίπεια,[11]
Άκυτος,[9] Θοδωρού ή Άγιοι Θεόδωροι Αγίας Μαρίνας Χανίων (νησίδα), Νομός Χανίων
Άλας[12] Αλάς ή Λασαία, 2,5 χιλιόμετρα ανατολικά από τους Καλούς Λιμένες, Νομός Ηρακλείου

Άλασσα[13] ή Λασαία, 2,5 χιλιόμετρα ανατολικά από τους Καλούς Λιμένες, Νομός Ηρακλείου
Άλβα,[9] Άρβη, Νομός Ηρακλείου
Άλβη,[9] Άρβη, Νομός Ηρακλείου
Αλλαρία,[9] (οι κάτοικοι: «Ἀλλαριῶται»),[14] Σταυρωμένος Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Αμνισός,[9] Καρτερός Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Άμπελος,[9] Ξερόκαμπος Σητείας, Νομός Λασιθίου
Αμύκλαιον,[15] Κόκκινος Πύργος, Πυργιωτίσσας, Νομός Ηρακλείου
Αμφιμάλιον,[16] Αμφίμαλα Απoκορώνου, Νομός Χανίων
Ανώπολις,[16] (οι κάτοικοι: «Ἀνω[πο]λῖται»),[14] Ανώπολη Σφακίων, Νομός Χανίων
Αξός,[16] (οι κάτοικοι: «Ἄξιοι»),[14][17] Αξός Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Απολλωνία Κρήτης Α’[16] ή Απολλωνία (Β. Κρήτης), (οι κάτοικοι: «Ἀπολλωνιᾶται»),[14][17] Αγία Πελαγία Μαλεβυζίου, Νομός Ηρακλείου

Απολλωνία Κρήτης Β’[18] ή Ελεύθερνα ή Απολλωνία (Ν. Κρήτης), (οι κάτοικοι: «Ἐλευθερναῖοι»),[17] Ελεύθερνα, Νομός Ρεθύμνης
Απολλωνιάς,[19] Αργουλές, Σφακίων Νομός Χανίων
Άπτερα [16] ή Άπταρα, (οι κάτοικοι: «Ἀπταραῖοι»),[14] Παλαιόκαστρο Αποκορώνου, Νομός Χανίων
Αραδήν[16] ή Ηραδήν, Αράδαινα Σφακίων, Νομός Χανίων
Άρβις[20] ή Άρβη, Αμιρά Βιάννου, Νομός Ηρακλείου
Αρκάδες ή Αρκαδία,[16] (οι κάτοικοι: «Ἀρ[κ]άδες»),[14] Αφρατί Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Αρσινόη,[16] (επίνειο = λιμάνι) της Λύκτου, Λύκτος, Νομός Ηρακλείου
Άσος,[16] κοντά στο Βουρβουλίτη Καινούργιου, Νομός Ηρακλείου
Αστάλη[16] ή Ατάλη, Μπαλί Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Αστερουσία,[16] άγνωστη θέση, (ασυμφωνία ερευνητών). Πιθανόν, Αστερούσια, Νομός Ηρακλείου
Ατάλη ή Αστάλη, Μπαλί Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Άτρικος,[21]
Αυλών,[16] Αυλή Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Αχάρνα,[22] Αρχάνες Τεμένους, Νομός Ηρακλείου
Άωρος,[16] Ελεύθερνα, Νομός Ρεθύμνης
Βήνη,[16] περιοχή Γόρτυνας, Νομός Ηρακλείου
Βιάννος,[16] (οι κάτοικοι: «Βιάννιοι»),[14] Άνω Βιάννος, Νομός Ηρακλείου
Βίεννος,[16] μεταξύ Φαλάσαρνας και Κριού Μετώπου, Νομός Χανίων

Βιώννος,[23] Κεραμέ Αγίου Βασιλείου, Νομός Ρεθύμνης
Βοίβη,[16] Πόμπια Καινούργιου, Νομός Ηρακλείου
Βοιαί ή Βοίον[16] ή Βοιαί
Γάζα,[24]
Γλαμία[25]
Γληνός,[26] Μεσαρά, Νομός Ηρακλείου
Γόρτυνα, Γόρτυν[27] ή Γόρτυς και Γορτύνη, (οι κάτοικοι: «Γορτύνιοι»).[14] Παλαιότερα λεγόταν Ελλωτίς (διότι έτσι καλούσαν οι Κρήτες την Ευρώπη), έπειτα την έλεγαν Λάρισσα ή Λάρισα, αργότερα Κρημνία,[28] κοντά στο χωριό Άγιοι Δέκα, 35°3′48″N 24°56′49″E, Νομός Ηρακλείου
Γουρνιά,[28] 19 χιλιόμετρο ε.ο. Αγίου Νικολάου - Σητείας, Νομός Λασιθίου
Γράμμιον,[28] Ερημούπολη Σητείας, Νομός Λασιθίου
Δαίδαλα,[28]
Δία,[28] πιθανώς βυθισμένη πόλη, (κάτοικος: Διεύς, και το θηλυκό Διάς), ανευρεθέν λιμάνι από Ζακ-Υβ Κουστώ, νησίδα Δία του Κρητικού Πελάγους που υπάγεται στην κοινότητα Ελαίας, της επαρχίας Πεδιάδας, Νομός Ηρακλείου
Διατόνιον,[28] Αϊτάνια Πεδιάδος ή μέρος της Λυκάστου, Νομός Ηρακλείου
Δίον,[28] Μεσαρά & Φόδελε, Νομός Ηρακλείου
Δουλόπολις,[28] κοντά στη Σκλαβοπούλα Σελίνου, Νομός Χανίων
Δραγμός,[28] Παλαίκαστρο Σητείας, Νομός Λασιθίου
Δρήρος,[28] (οι κάτοικοι: «Δρήριοι»),[17] ύψωμα Άγιος Αντώνιος Νεάπολης Μεραμβέλου, Νομός Λασιθίου
Είνατος ή Ίνατος[28] Τσούτσουρος Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου

Ελαία,[29] Ελιά Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου ( ή/και Γραμβούσα Κισάμου, Νομός Χανίων)
Ελεύθερνα ή πιθανώς Ελευθεραί[30] ή Απολλωνία Κρήτης Β’, (οι κάτοικοι: «Ἐλευθερναῖοι»),[14][17] Ελεύθερνα Μυλοποτάμου, Πρίνες, Νομός Ρεθύμνης
Ελλωτίς,[31] Γόρτυνα, Νομός Ηρακλείου
Ελτυνία,[32] (οι κάτοικοι: «Ἐλτυνιεῖς»,[17] ή «Ἐλτυναιεῖς»)[14] ή Κουνάβοι Πεδιάδας, Νομός Ηρακλείου
Έλυρος,[33] (οι κάτοικοι: «Ἐλύριοι»),[14] Ροδοβάνι Σελίνου, Νομός Χανίων
Έρρανος ή Έρωνος, Παπούρα, Νομός Λασιθίου
Ερταία,[34] (αναφορά από επιγραφή της Κνωσού), Νομός Ηρακλείου
Έρωνος,[32] (οι κάτοικοι: «Ἐρώνιοι»),[14] Παπούρα, Νομός Λασιθίου
Ζάκρος,[32] σήμερα Ζάκρος, Κάτω Ζάκρος, Νομός Λασιθίου
Ετέα ή Ητεία ή Ήτις, Πετράς Σητείας & Σητεία, Νομός Λασιθίου
Ηραδήν ή Αραδήν, (οι κάτοικοι: «Ἠραδήννιοι»),[14] Αράδαινα Σφακίων, Νομός Χανίων
Ηράκλεια,[32] Ηράκλειο, Νομός Ηρακλείου
Ηράκλειον,[32] (οι κάτοικοι: «<Ἡ>ρακλεῶται»),[17] Ηράκλειο, Νομός Ηρακλείου
Ητεία ή Ήτις ή Ετέα, Πετράς Σητείας & Σητεία, Νομός Λασιθίου[32] Πετράς Σητείας & Σητεία, Νομός Λασιθίου
Θεναί,[32] επαρχία Πεδιάδας, από Σαμπά μέχρι Αμνισό με πιθανότερη θέση το Ανάκτορο του Γαλατά Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Θέραπναι,[32] μεταξύ Ελεύθερνας και Κυδωνίας, Νομός Ρεθύμνης
Θήβη,[35] Σίβα Πυργιωτίσσας, Νομός Ηρακλείου
Ιεράπολις[32] ή Ιεράπολη, Λεβήνα ή Μάλια, Νομός Ηρακλείου
Ιεράπυτνα,[32] (οι κάτοικοι: «Ἱεραπύτνιοι»),[14] Ιεράπετρα, Νομός Λασιθίου
Ιλλατία,[32] μεταξύ Αλλαρίας και Συβρίτου, Νομός Ρεθύμνης

Ιναχώριο,[32] κοντά στο Άνω Σφηνάρι Κισάμου, Νομός Χανίων
Ιπποκορώνιον[32] ή Τάνος, κοντά στην Κυδωνία, στον Αποκόρωνα, Νομός Χανίων
Ίστρος, Ιστρών ή Ιστοί, επίνειο του Ιστρώνος, Καλό Χωριό Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου[32] (οι κάτοικοι: «Ἰστρώνιοι»),[14][17] δίπλα στον ποταμό Ίστρωνα, Ίστρων (ποταμός) και το επίνειο του τον Ίστρο ή Ιστοί, Καλό Χωριό Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Ιστοί,[36] ή Ίστρος, επίνειο του Ιστρώνος, Καλό Χωριό Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Ίτανος,[32] (οι κάτοικοι: «Ἰτάνιο[ι]»),[17] νότια Ερημούπολης Σητείας, Νομός Λασιθίου
Καινώ,[32] Κάινα Αποκορώνου, Νομός Χανίων
Καίρατος,[37] Κνωσός, Νομός Ηρακλείου
Καλαμύδη,[32] Παλαιόχωρα Σελίνου, Νομός Χανίων
Καμάρα,[32] Άγιος Νικόλαος Μεραμπέλου, Νομός Λασιθίου
Κάντανος,[32] Κάντανος Σελίνου, Νομός Χανίων
Καρνησσόπολις,[32] Λύττος, Νομός Ηρακλείου
Κάτρη,[32] Λεκανοπέδιο Κράπης, Νομός Χανίων
Καυδώ ή Κλαύδος ή Κλαύδη ή Καυνός,[38]
Καύνος ή Καύδος,[38] Το νησί Γαύδος
Κεραία,[38] (οι κάτοικοι: «Κεραῗται»),[14] Ρόκκα Κισάμου, Νομός Χανίων
Κίσσαμος Α’,[38] ή Κίσσαμος πόλις (επίνειο = λιμάνι) της Πολυρρηνίας, Καστέλι Κισάμου, Κίσσαμος, Νομός Χανίων

Κίσσαμος Β’,[38] Καλάμι Αποκορώνου, Κίσσαμος, Νομός Χανίων
Κνωσός,[38] (οι κάτοικοι: «Κνώσιοι»),[14] 5 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο, Νομός Ηρακλείου
Κομμός ή Κομός, (επίνειο = λιμάνι) της Φαιστού
Κόριον,[38] κοντά στη Λίμνη Κουρνά Χανίων, Νομός Χανίων
Κρημνία, άλλη ονομασία της Γόρτυνας,[39] Νομός Ηρακλείου
Κυδωνία,[38] (οι κάτοικοι: «Κυδωνιᾶται»),[17] Χανιά, Νομός Χανίων
Κύτα ή Κύταιον, το Παλαιόκαστρο[38] Ροδιάς Μαλεβυζίου, Νομός Ηρακλείου
Κώρυκος,[38] ακρωτήριο Γραμπούσα της Κισάμου;
Λάμπη ή Λάππα,[38] (οι κάτοικοι: «Λαππαῖοι»),[14] ή Στίμπολις (κατά τον Μεσαίωνα) ή σήμερα Αργυρούπολη Ρεθύμνης, Νομός Ρεθύμνης Αργυρούπολη Νομός Ρεθύμνης
Λάμων,[38] πιθανών Πλακιάς Αγίου Βασιλείου, Νομός Ρεθύμνης
Λάρισα,[38] Καλαμαύκα Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Λασαία[38] ή Λάσαια ή Λασός ή Αλάς ή Αλάσσα, 2,5 χιλιόμετρα ανατολικά από τους Καλούς Λιμένες, Νομός Ηρακλείου
Λασός,[40] Λάππα;
Λατώ, (οι κάτοικοι: «Λάτιοι»),[14][17] διακρινόμενη σε Λατώ Ετέρα και Λατώ προς Καμάραν, Νομός Λασιθίου
Λατώ Ετέρα,[38] 3 χιλιόμετρα βόρεια της Κριτσάς, Νομός Λασιθίου
Λατώ προς Καμάραν,[34][41] (επίνειο = λιμάνι) της Λατούς, Άγιος Νικόλαος Μεραμβέλου, Νομός Λασιθίου
Λεβήν,[38] Λέντας, Νομός Ηρακλείου
Λισός ή Λισσός,[38] (επίνειο = λιμάνι) της Ελύρου Αϊ Κυρκός Σελίνου, Νομός Χανίων
Λύκαστος,[38] Βιτσιλιά Τεμένους, Νομός Ηρακλείου
Λύκτος,[42] μεταξύ Ξιδά - Κασταμονίτσας και Ασκών Πεδιάδας, σήμερα Λύττος, Νομός Ηρακλείου
Λύττος ή Λύκτος, (οι κάτοικοι: «Λύττιοι»),[14][43] μεταξύ Ξιδά - Κασταμονίτσας και Ασκών Πεδιάδας, σήμερα Λύττος, Νομός Ηρακλείου
Μάλια,[42] Μάλια Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Μάλλα,[42] (οι κάτοικοι: «Μαλλαῖοι»),[14] Μάλλες ή Μάλες Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Μαραθούσα,[44] πιθανόν Λάππα, Νομός Ρεθύμνης
Μαρώνεια ή Μαρωνεία,[42] πιθανόν Μαρωνιά Σητείας, Νομός Λασιθίου
Μάταλλον ή Μάταλλα,[42] (επίνειο = λιμάνι) της Φαιστού, Μάταλλα ή Μάταλα Πυργιώτισσας, Νομός Ηρακλείου
Μίλατος ή Μίλητος,[42] (οι κάτοικοι: «Μιλάτιοι»),[17] Μίλατος, Νομός Λασιθίου
Μινώα Α’ Μινώα,[45] Μαράθι Κυδωνίας, Νομός Χανίων
Μινώα Β’ Μινώα,[46] Παχειά Άμμος Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Μυκήναι ή Μυκήνες,[47] δυτικά των Χανίων, Νομός Χανίων
Μύρινα,[48] Σύβριτος, Νομός Ρεθύμνης
Μωδαίοι,[42] μεταξύ Κισσάμου και Κυδωνίας, Νομός Χανίων
Ναξία ή Νάξος,[49] κοντά στον Πλακιά Ελούντας, Νομός Λασιθίου
’Οαξος,[42] Αξός Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Οιός,[50] άγνωστη θέση.
Ολόπυξος,[51] κοντά στον Πατσό Αμαρίου, Νομός Ρεθύμνης
Ολούς,[42] (οι κάτοικοι: «Ὀλ<ο>ύντιοι»),[17] Ελούντα, Νομός Λασιθίου
Ονύχιον,[42] πόλη ή τοποθεσία της Κρήτης με αποικία των Αμυκλαίων.
Όριον, βυζαντινή πόλη, στη Βιράν Επισκοπή Ρεθύμνου, Νομός Ρεθύμνης
Όριον,[42] περιοχή Σελίνου, Νομός Χανίων
Οσμίδα,[52] Ονιθέ, κοινότητας Όρους Ρεθύμνου, Νομός Ρεθύμνης
Παννόνα,[53] Άγιος Θωμάς Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου
Πάνορμος,[42] επίνειο της αρχαίας Ελεύθερνας, σήμερα Πάνορμο, Νομός Ρεθύμνης
Παντομάτριον,[42] Φόδελε Μαλεβυζίου, Νομός Ηρακλείου
Παραισός,[54] Πραισός, Νομός Λασιθίου
Πελκίν ή Πέλκιν ή Πέλκις,[55] Πελεκάνες Σελίνου, Νομός Χανίων
Πέργαμος ή Περγαμία ή Πέργαμον,[42] Κολυμπάρι ή Κολυμβάρι Κισάμου, Νομός Χανίων
Πέτρα,[56] (οι κάτοικοι: «Πετραῖοι»),[17] περιοχή Ιεράπετρας, Νομός Λασιθίου
Ποικιλασσός ή Ποικιλασός ή Ποικιλάσιον,[42] (επίνειο = λιμάνι) της Ελύρου, μεταξύ της Σούγιας και της Αγίας Ρουμέλης & Βουκιλάσι Σφακίων, Νομός Χανίων
Πολίχνα,[42] κοντά στην Κυδωνία, Νομός Χανίων
Πολυρρηνία,[57] (οι κάτοικοι: «Πολυρρήνιοι»),[14] Πολυρρήνια Κισάμου, Νομός Χανίων
Πραισός,[57] (οι κάτοικοι: «Πραίσιοι»),[14][17] Νέα Πραισός Σητείας, Νομός Λασιθίου
Πρεπσίδαι ή Πρεπσίδες,[58] μεταξύ Δρήρου και Μιλάτου, Νομός Λασιθίου
Πριαισός,[59] Πριανσός, Νομός Ηρακλείου
Πριανσός,[57] (οι κάτοικοι: «Πριάνσιοι»[17] και «Πριανσιέες»),[14] Καστελιανά Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου
Πρώνος,[60] Έρωνος, Παπούρα, Νομός Λασιθίου
Πύλωρος,[61] Απεσωκάρι – Πλώρα Καινούργιου, Νομός Ηρακλείου
Πύρανθος,[62] Πυράθι Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου
Ραμνούς[63] ή Ραμνούντας, Στόμιον ή Στόμιο Κισάμου, Νομός Χανίων
Ραύκος,[57] (οι κάτοικοι: «Ῥαύκιοι»),[14][17] Άγιος Μύρων Μαλεβυζίου, Νομός Ηρακλείου
Ριζηνία,[57] 2 χιλιόμετρα από τον Πρινιά Μαλεβυζίου, στο λόφο Πατέλλα, Νομός Ηρακλείου
Ρίθυμνα,[64] Ριθυμνία, Νομός Ρεθύμνης
Ριθυμνία,[57] Ρέθυμνο, Νομός Ρεθύμνης
Ρύτιον ή Ρυτιασσός ή Ρυτιασός,[57] Ροτάσι Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου
Σάτρα,[65] Ελεύθερνα, Νομός Ρεθύμνης
Σάωρος,[66] Ελεύθερνα, Νομός Ρεθύμνης
Σίκινος,[67] Θέση άγνωστη.
Σιπηλήν,[68] μεταξύ Ελεύθερνας - Κυδωνίας, Νομός Ρεθύμνης
Σισαία,[57] Σίσες Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Σουλήνα ή Σουλίνα,[69] Σουλία, Νομός Ρεθύμνης
Σουλία,[57] Αγία Γαλήνη Αγίου Βασιλείου
Σουλίνα ή Σουλήνα, Σουλία, Νομός Ρεθύμνης
Στάλαι ή Στάλες,[70] Στήλαι, Νομός Ηρακλείου
Στήλαι ή Στήλες,[71] κοντά στα Καστελιανά Μονοφατσίου, Νομός Ηρακλείου
Στρήνος,[72] Ιστρών, Νομός Λασιθίου
Σύβριτα,[73] Σύβριτος, Νομός Ρεθύμνης
Σύβριτος,[74] (οι κάτοικοι: «Συβρίτιοι»),[14] στις ρίζες του Ψηλορείτη, στη θέση των σημερινών χωριών Θρόνος Αμαρίου και Αγία Φωτεινή, Νομός Ρεθύμνης
Συία ή Συΐα ή Σίβα,[74] (επίνειο = λιμάνι) της Ελύρου Σούγια Σελίνου, Νομός Χανίων
Σύρινθος,[75] Μακρύς Γιαλός Σητείας, Νομός Λασιθίου
Σωσάνδρα,[76] στη νήσο Σωσάνδρα, κοντά στην Κρήτη
Τάνος,[77] κοντά στην Κυδωνία, στον Αποκόρωνα, Νομός Χανίων
Τάρρα,[74] (οι κάτοικοι: «Ταρραῖοι»),[14] μεταξύ των πόλεων Φοίνικος και Ποικιλασσού και κοντά στην Έλυρο (της οποίας ήταν και επίνειο = λιμάνι), Αγία Ρούμελη Σφακίων, Νομός Χανίων
Τεγέα,[78] κοντά στην Πολυρρήνια, Νομός Χανίων
Τρίποδος,[79] Τριπόδω Μυλοποτάμου, Νομός Ρεθύμνης
Τρίτα,[80] Κνωσός, Νομός Ηρακλείου
Τύλισος ή Τύλισσος,[74] (οι κάτοικοι: «Τυλίσιοι»),[17] σήμερα Τύλισος Μαλεβυζίου, Νομός Ηρακλείου
Υδραμία ή Ύδραμον,[74] Δράμια Αποκορώνου, Νομός Χανίων
Υρσός ή Υρσώ,[74] (οι κάτοικοι: Υρταίοι), Μεσαρά, Νομός Ηρακλείου
Ύρτακος ή Υρτακίνα,[74] (δες και λήμμα: Ύρτακος), (οι κάτοικοι: «Ὑρτακίνιοι»),[14] Τεμένια Σελίνου, Νομός Χανίων
Φαιστός,[74] (οι κάτοικοι: «Φαίστιοι»),[14] Φαιστός Καινούργιου, Νομός Ηρακλείου
Φάλαννα ή Φαλάνναι,[74] Γένη Αμαρίου, Νομός Ρεθύμνης
Φαλανναία,[81] Φάλαννα , Νομός Ρεθύμνης
Φαλάσαρνα,[74] ή Φαρραί, Λιγόρτυνος, Νομός Ηρακλείου
Φελαία,[82] Ακρωτήριο Τράχηλος Κισάμου, Νομός Χανίων
Φοινικούς,[74] Λουτρό Σφακίων, Νομός Χανίων
Φοίνιξ Λαμπαίων,[83] Πλακιάς Αγίου Βασιλείου, Νομός Ρεθύμνης
Χαλκητόριον,[84] Άγνωστη θέση.
Χερρόνησος,[74] (οι κάτοικοι: «Χερ[σ]ονάσιοι»),[14] Χερσόνησος Πεδιάδος, Νομός Ηρακλείου
Χερσόνησος,[85] (οι κάτοικοι: «Χερσονήσιοι»),[17] Ακρωτήριο Σφηνάρι Κισάμου, Νομός Χανίων
Ψυχίον,[86] Ακρωτήριο Μέλισσα Αγίου Βασιλείου, Νομός Ρεθύμνης
Ώλερος,[74] Μεσελέροι Ιεραπέτρας, Νομός Λασιθίου
Διάφορες ιστορικές τοποθεσίες της Αρχαίας Κρήτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρκαίνσιον Άντρον ή Ιδαίον Άντρον
Δία,[28] νησί του Κρητικού Πελάγους που υπάγεται στην κοινότητα Ελαίας, της επαρχίας Πεδιάδας,
Νομός Ηρακλείου

Δικταίον Άντρον,[28]
Σπήλαιο Ειλείθυιας,[28]
Ιδαίον Άντρον ή Αρκαίνσιον Άντρον,[34]
Ιερά νήσος,[87]
Καλοί Λιμένες,[88] Καλοί Λιμένες Ηρακλείου
Λητώα ή Λητώαι,[89]

Αποικίες Κρητών εκτός Αρχαίας Κρήτης

Αστερουσία,[90]

Κρητομυκηναϊκές Διαδρομές στην Ευρώπη
ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΚΡΗΤΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!
Την παραπάνω ανακοίνωση έκανε ο καθηγητής Εθνολογίας και Ιστορίας του Πολιτισμού Hans – Peter Dorr (Χανς Πέτερ Ντυρ), τον Απρίλιο του 2008!..






ΛΕΝΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ :Οι Μινωίτες Κρήτες ήσαν εκείνοι που πρώτοι πάτησαν το πόδι τους στο Νορντ Φρίσλαντ της νυν Γερμανίας. Κι αυτό συνέβη κατά το 1300 π.Χ.
Εάν αυτήν την ίδια ακριβώς ανακοίνωση την έκανε ένας δικός μας καθηγητής ή επιστήμονας, θα είχαν πέσει όλοι πάνω του να τον «φάνε» και να του κρεμάσουν την ρετσινιά του «εθνικιστή». Εγώ προσωπικά έχω ξαναγράψει πως η Βιέννη επήρε το όνομα της από την Βιάννου της Κρήτης, όταν άποικοι εκ της Μεγαλονήσου συνέπτυξαν πρώτοι στην θέση της εμπορικό οικισμό.
Η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Ντυρ κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα έπειτα από πολυετείς
ανασκαφές στην προαναφερόμενη περιοχή (Βαττ), στα Βόρεια της μικροσκοπικής νήσου Ζίντφαλ, στην Θάλασσα Βάντεν. Εκεί ευρίσκονται και τα υπολείμματα του – άλλοτε πλούσιου – λιμανιού Ρούνγκχολτ κάτω από ένα στρώμα τύρφης του οποίου ευρέθησαν τα μινωικά απομεινάρια…Ανάμεσα στα ευρήματα, που στηρίζουν την ανωτέρω άποψη, είναι μια ορειχάλκινη λόγχη, κεραμικά δοχεία και αγγεία, αλλά το κυριότερο μια μινωική σφραγίδα – η πρώτη που εντοπίζεται εκτός Αιγαίου.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στην μια της όψη εικονίζεται ένας ταύρος και στην άλλη ένα πλοίο με υπερυψωμένη πρύμνη! Ίσως – κατά τον καθηγητή – να ήταν φυλακτό, που φοριόταν στον λαιμό ή στον καρπό του χεριού. Συμβόλιζε δε την Λευκοθέα (την Ινώ), θεά των λευκών αφρών της θαλάσσης. η λατρεία της οποίας ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη στην Κρήτη… Ίσως μάλιστα κάποια χαράγματα επί αυτών, αργότερα να αναγνωρισθούν ως γράμματα της γραμμικής Α. Στα ευρήματα επίσης υπάρχουν θυμίαμα από την νυν Σομαλία, κοπάλη από την ΝΑ Αφρική, λαζούλιθος από τις μακρινές Ινδίες1″, καθώς και σαλιγκάρια από την Ερυθρά Θάλασσα, όλα προϊόντα που εμπορεύονταν οι Κρήτες. Αυτά μετέτρεψαν το «φερόμενο έως τότε αδιανόητο, σε ιστορική πραγματικότητα», έγραψε γι’ αυτό το γερμανικό περιοδικό “Focus”.


Ότι τα ευρήματα παρασκευάσθηκαν περί το 1300 π.Χ. σε εργαστήριο της Νοτίου Κρήτης απέδειξε το Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βόννης, με την μέθοδο της νετρονικής ενεργοποιήσεως. (Παρόμοια σκεύη έχουν ευρεθεί μόνον σε ένα σημείο του πλανήτη, στην αρχαία κρητική πόλη Κομμό, στα Ανατολικά των Ματάλων).                             
Ο Ντυρ ισχυρίζεται πως σίγουρα μια κρητική αποστολή το 1300 π.Χ. είχε σταλεί προς εξερεύνηση της Β. Θαλάσσης. Το ταξίδι της ξεκίνησε από τον Κομμό, πέρασε Δυτικά της Πελοποννήσου, Νότια της Ιταλίας, Βόρεια της Σαρδηνίας και από εκεί η Κρητική αποστολή έφθασαν έως τις ακτές της νυν Γαλλίας, περίπου όπου σήμερα το Μονπελιέ, απ’ όπου και συνέχισαν πεζή την εμπορική – επιστημονική αποστολή τους, κατά τον καθηγητή. Εκεί αποσυναρμολόγησαν τα πλοία τους και τα μετέφεραν επί αμαξών, που έσερναν βόδια, έως το νυν λα Ροσέλ. Εκεί τα ξανασυναρμολόγησαν και συνέχισαν πλωτά έως το Νορντ Φρίσλαντ, κατέληξε ο καθηγητής.
Το να έφθαναν οι Μινωίτες έως την Β. Θάλασσα, γι’ αυτούς δεν θα ήταν τόσο δύσκολο, υπερθεμάτισε ο πρύτανης της Αρχαίας Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης Βάλτερ Μπούκερτ2!


ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΣΕ ΓΡΑΜ.Β

Σημειώστε δε, πως στην περιοχή αυτή ομιλείται μια διάλεκτος, η φριζική (frysk), που ανήκει σε μια παμπάλαια δυτική γερμανική ομάδα πληθυσμού, τους Φρίζες, όπως τους λεν. Αυτοί δεν είναι παρά οι αρχαίοι Έλληνες (Μακεδονο-Θράκες Φρύγες), που έφυγαν από τις πανάρχαιες εστίες τους, στην Μ. Ασία και τον Πόντο, και κατοίκησαν έπειτα από περιπέτειες τις Βόρειες χώρες της Ευρώπης (εξ αυτών οι Φράγκοι, η Μπρυζ του Βελγίου, κλπ.). Κάποιοι εξακολουθούν να λένε πως η φριζική ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, όταν η θεωρία του ινδοευρωπαϊσμού έχει προ πολλού καταπέσει! Πάντως η φριζική έχει κοινά στοιχεία με την ολλανδική (και την αγγλική) και έχει γραπτά κείμενα από τον 10ο μ.Χ. αι. Στην δε επαρχία Φρίσλαντ (Friesland) της Ολλανδίας, περίπου 440.000 άτομα μιλάνε ακόμη την φριζική διάλεκτο! Εξ αυτών, οι περίπου 350.000 την δηλώνουν και ως μητρική γλώσσα τους!
Είναι επίσης γνωστό, πως οι Μινωίτες Κρήτες έφθαναν έως την Κορνουάλλη για να πάρουν κασσίτερο, που τους ήταν απαραίτητο, να το αναμείξουν με χαλκό, για να κατασκευάσουν όπλα και άλλα αντικείμενα από ορείχαλκο, λέει ο καθηγητής Χάρτμουτ Μάτχαουζ. Επίσης, έπαιρναν από την Β. Ευρώπη κεχριμπάρι και έδιναν κρητικά κρασιά (οι Ευρωπαίοι τότε αγνοούσαν την τέχνη του κρασιού), αρώματα, υφάσματα και πολύτιμους λίθους.
Πράγματι, τον 14ο αι. π.Χ. οι Κρήτες είχαν αυξημένες ανάγκες όπλων. για να αντιμετωπίσουν τις πολεμι¬κές διαθέσεις των Αιγυπτίων και των Χετταίων. Και γι’ αυτά οι πρώτες ύλες που χρειάζονταν, δεν υπήρχαν στο νησί τους.



ΠΗΓΕΣ: Eφημερίδα ‘Έθνος», εφημερίδα του Πανεπ. Κύπρου, εφημερίδα-Κέρδος I3.4.2008.,  Λεκάκης Γ. «Ο Πόντιος Γάλλος, οι Γάλλοι, or Γαλάτες και οι Φρύγες Φράγκοι», άρθρο στην εφημερίδα ‘Ελληνική Αγωγή’.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1) Κατά τον Ενήμερο, ότι οι Κρήτες είχαν εγκατασταθεί στο νησί Παγχαία στον Ινδικό Ωκεανό, όπου και έκτισαν ιερό ναό αφι¬ερωμένο στον κορυφαίο θεό τους τον Δία.

(2) Πρόκειται για τον συγγραφέα του βιβλίου «Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός-Η επίδρα¬ση της Ανατολής», (μτφρ. Αμ. Α. Λογιάκη. εκδ. Παπαδήμα*) το οποίο υποστηρίζει ότι στην «ανατολίζουσα περίοδο* (μέσα 8ου -μέσα 7ου αι. π-Χ.) – αυτήν που λέμε ομηρική εποχή – η ελληνική θρησκεία και λογοτε¬χνία επηρεάσθηκε από ανατολικά πρότυπα! Και του βιβλίου -Η οριενταλιστική εποχή στην ελληνική θρησκεία και λογοτεχνία (του I984).

Γιώργος Λεκάκης Συγγραφέας – Λαογράφος
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα : Χρονικά Κισάμου & Σελήνου,Φεβ. 2009. Πρόσθετα στοιχεία από : 1/http://politesgr.com/content/οι-μινω…αν-τη-γερμανία


Η ΜΙΝΩΪΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ
ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΙΣΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ
ΤΗΝ ΛΕΞΗ «ΖΑΧΑΡΗ» ΣΕ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β.

Κατά πόσο τα επίμαχα ευρήματα προέρχονται από κάποιο ναυάγιο ή από τον τάφο κάποιου Μινωίτη απεσταλμένου, σήμερα, περισσότερα από 3.000 χρόνια μετά, είναι δύσκολο να το πει κανείς μετά βεβαιότητας. Η μινωική σφραγίδα, ωστόσο, την οποία ανέσυρε στο φως η ομάδα του Ντούερ, είναι η πρώτη που εντοπίζεται εκτός του Αιγαίου Πελάγους. 

Όντως η Γερμανία και γενικά η Ευρώπη αποδεδειγμένα είχε αποικισθεί από πρωτοελληνικά φύλα πολύ νωρίτερα απ’ ότι είναι επισήμως παραδεκτό, αν και τέτοιου είδους ασυμφωνίες τείνουν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Ήδη απο το 1905 στην περιοχή Bernstorfer Berg, στην κοιλάδα του ποταμού Amper, στην ευρύτερη περιοχή του Μονάχου της Γερμανίας έχει γίνει μια ανασκαφή από τον Josef Wensel ο οποίος ανέσκαψε ένα κυκλικό οχύρωμα μήκους 1,8 χμ. Αργότερα το 1994, βρέθηκαν εκεί καμμένα υπολείμματα από το παραπάνω ξύλινο οχύρωμα μαζί με πήλινα αγγεία, ευρήματα τα οποία είχαν εκτιμηθεί τότε με την μέθοδο του άνθρακα 14, ότι ήταν του 14ου π.Χ. αιώνα.

Το 1997 ο γιατρός Manfred Moosauer, ερασιτέχνης αρχαιολόγος σε μια τυχαία εξόρυξη χαλικιού στην ίδια περιοχή, ανακάλυψε ίχνη χρυσού, που τον οδήγησαν σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη… μια σειρά από πολλά χρυσά αντικείμενα (διαδήματα, περόνη, διακοσμητικά φύλλα) Μυκηναϊκής τεχνοτροπίας και μαζί με αυτά, νεκρική μάσκα από ήλεκτρο, χάνδρες από ήλεκτρο (κεχριμπάρι), θραύσματα από διακοσμημένα αγγεία, όλα αυτά με εκπληκτική ομοιότητα με αντίστοιχα ευρήματα των Μυκηνών.

Όμως το πιο σημαντικό εύρημα της περιοχής, ήλθε το 1998 όπου βρέθηκαν δύο αντικείμενα από ήλεκτρο με χαραγμένα επάνω τους σύμβολα της Γραμμικής Β ! Τα σύμβολα αυτά όπως διαβεβαίωσαν οι Γερμανοί επιστήμονες είναι συγκρίσιμα με αντίστοιχα της Πύλου, μεταγράφονται ως pa-nfa-ti και επιδέχονται μια σειρά από ερμηνείες με βάση την γραμμική Β.
Οι αναλυτικές εξετάσεις στις οποίες υπεβλήθησαν όλα τα ευρήματα από την κρατική επιστημονική επιτροπή του Μονάχου, αλλά και του ινστιτούτου Doemer και του πολυτεχνείου του Μονάχου, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την γνησιότητα και την παλαιότητα τους η οποία ανάγεται στο 1.560 π.Χ. !

Β ΟΨΗ - Η βασιζόμενη στη μέθοδο της νετρονικής ενεργοποίησης ανάλυση των αρχαιολογικών ευρημάτων στο εργαστήριο πυρηνικής φυσικής του πανεπιστημίου της Βόννης απεφάνθη πως αυτά παρασκευάστηκαν περίπου το έτος 1.300 π.Χ., κάπου στις νότιες ακτές της Κρήτης. Αλλωστε, πανομοιότυπα σκεύη έχουν εντοπιστεί μόνο σε ένα ακόμη μέρος της υφηλίου: στον Κομμό, την τοποθεσία ενός μινωικού οικισμού ανατολικά από τα Μάταλα.

Ο Ντούερ βλέπει στα εν λόγω ευρήματα «αναμφίβολες ενδείξεις πως μια κρητική αποστολή στη Βόρεια Θάλασσα πρέπει να είχε λάβει χώρα πριν από περίπου 3.300 χρόνια». Ο Γερμανός δεν διστάζει, μάλιστα, να «χαράξει» και την υποτιθέμενη πορεία των ταξιδευτών, οι οποίοι φέρονται να ξεκίνησαν από το λιμάνι του Κομμού, να κινήθηκαν δυτικά της Πελοποννήσου έως τη νότια Ιταλία και να πέρασαν, εν συνεχεία, βόρεια της Σαρδηνίας μέχρι τη νότια Γαλλία.

Επίσης είναι βέβαιο ότι δεν σχετίζονται με τις δέκα διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες ευρημάτων της 1ης εποχής του χαλκού στην Ν. Γερμανία ! Πολλοί πιστεύουν ότι τα ευρήματα αυτά υποδεικνύουν μια μετακίνηση των φυλών της Μεσογείου προς τον Βορά, την οποία διευκόλυνε η πλευστότητα του ποταμού Δούναβη, μέσω του οποίου θα πρέπει να γινόταν το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Μεταγενέστερα ευρήματα δείχνουν ότι υπήρχε και εμπορική επικοινωνία με την περιοχή της Τοσκάνης των Ετρούσκων.

Εάν η διείσδυση των Μυκηναίων στην Ευρώπη όπως διαφαίνεται από τα παραπάνω είναι πραγματική για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το δείγμα αυτό της παρουσίας τους δεν θα μπορούσε να είναι μοναδικό …Πράγματι η πρόσφατη ανασκαφή πολλών Μυκηναϊκών δειγμάτων αρχιτεκτονικής, αγγειοπλαστικής, και μεταλλουργικής τέχνης από περιοχές της Νοτίου Ιταλίας, της Σαρδηνίας, της Νοτίου Γαλλίας, της Ισπανίας, και της Βορείου Αφρικής, αποδεικνύουν την εκτεταμένη παρουσία και τις πολύπλευρες εμπορικές και πολιτισμικές σχέσεις των Μυκηναίων με όλες τις περιοχές αυτές όπου η πρόσβαση με πλοία είναι εφικτή, που σύμφωνα με τους αρχαιολόγους καλύπτουν χρονολογικά μια πολύ μεγάλη περίοδο μεταξύ του 1.600 και 1.100 π.Χ. Πρέπει να επισημάνουμε πάντως ότι η η διαχρονική ομοιομορφία ανάλογων ευρημάτων πολλές φορές έχει συμβάλλει στην σύγχυση των χρονικών περιόδων, με αποτέλεσμα τον περιορισμό τους σε συμβατικώς αποδεκτά όρια.

Παρ’ όλα αυτά τέτοιες ανακαλύψεις εγείρουν ούτως ή άλλως βασανιστικά ερωτήματα … όπως π.χ. πως γίνεται σήμερα, 10 χρόνια μετά από την ανακάλυψη της Μυκηναϊκής παρουσίας στην Γερμανία τουλάχιστον, να θεωρούμε ακόμα επίσημα ότι ο Μυκηναϊκός πολιτισμός ξεκίνησε το 1.600 π.Χ., τη στιγμή που ο ίδιος αποδεικνύεται με αδιάψευστα επιστημονικά στοιχεία πως έχει δημιουργήσει τόσο μακρινές αποικίες σχεδόν ταυτόχρονα με την υποθετική του εκκίνηση ;. Κ.ΣΚΑΝΔΑΛΗΣ - Γ. ΣΚΑΦΙΔΑ  -




Ο ΚΡΗΤΟΜΥΚΗΝΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΒΗΡΙΚΗ





Ο πολιτισμός - Los Millares  και ο πολιτισμός  El Argar  
 ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ  - ΟΙ ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΕΣ ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ  - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ  ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ

Η πόλη Lος Millares ήταν ένας μεγάλος οικισμός εξόρυξης χαλκού όπου διέμεναν πάνω από 1.000 άτομα. Τους ιθαγενείς πληθυσμούς τους οργάνωσαν και τους δίδαξαν οι Μινωίτες του Αιγαίου, πολιτισμό με κεντρική Μινωική διοίκηση και φυσικά και οικιστές τεχνίτες από την Μινωική θαλασσοκρατορία. Την συνέχεια  την παρέλαβαν οι Μυκηναΐοι για αρκετούς αιώνες.
 Σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, σεβάστηκαν την ιδιοσυγκρασία τους και τα τοπικά χαρακτηριστικά τους αλλά σε εποχές που ήταν αδιανόητο εκπολίτισαν και δημιούργησαν τον μοναδικό πολιτισμό που είχε ποτέ η ιβηρική για πολλούς αιώνες  αφού οι επόμενοι, οι  κέλτες που εισέβαλαν σε ορδές οπισθοδρόμησαν μεγάλες περιοχές της χερσονήσου  εκτός από τα παράλια της ανατολικής ακτής. 2000 χρόνια πολιτισμός του Αιγαίου στην Ιβηρική .

ΕΚ.ΤΟΥ.ΣΥΝΕΡΓΆΤΗ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot   





Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only