Ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους του κόσμου βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για το Λύκειο του Αριστοτέλη. Ας το δούμε, ας γνωρίσουμε τον Αριστοτέλη.

Στην οδό Ρηγίλλης, στο κέντρο της Αθήνας, στον χώρο νότια του Σαρόγλειου Μεγάρου και βόρεια του Ωδείου Αθηνών έχουν αποκαλυφθεί τα κατάλοιπα της παλαίστρας ενός από τα πρώτα γυμνάσια της αρχαίας Αθήνας, του γυμνασίου του Λυκείου. Σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες το Λύκειο ήταν ένα ειδυλλιακό, κατάφυτο προάστιο στα ανατολικά της Αθήνας, έξω από την Πύλη του Διοχάρους. Στα νοτιοδυτικά οριζόταν από το Ολυμπιείο και τα άλλα παριλίσια ιερά, στα νότια από τον ποταμό Ιλισό και στα βόρεια από τον Λυκαβηττό και τον Ηριδανό. Η περιοχή φαίνεται ότι είχε πάρει το όνομά της από το Ιερό του Λυκείου Απόλλωνος, που προϋπήρχε του γυμνασίου αλλά δεν έχει ακόμη εντοπιστεί. Ο Λύκειος Απόλλων λατρευόταν στην περιοχή από τους πανάρχαιους χρόνους, ίσως ως ποιμενικός θεός, προστάτης των κοπαδιών από τους λύκους.

Η αρχαία ανατολική Αθήνα σε σχέση με την σημερινή πόλη

Η παλαίστρα του Λυκείου, χώρος


προπόνησης των αθλητών στην πάλη, στην πυγμαχία και στο παγκράτιο (συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας) έχει αποκαλυφθεί σε έκταση 2,5 στρεμμάτων (50 x 48 μ.). Πρόκειται για ένα μεγάλο κτήριο με διαμήκη άξονα από βορρά προς νότο, το οποίο θεμελιώθηκε στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε, με επισκευές και προσθήκες, για περίπου επτά αιώνες, ως τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., οπότε και εγκαταλείφθηκε οριστικά. Ωστόσο, μετά τα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. μάλλον δεν λειτουργούσε ως παλαίστρα.

Ανάγλυφη βάση επιτύμβιου αγάλματος με παράσταση πάλης απο τον Κεραμεικό. Γύρω στο 510 π.Χ. (Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)

Το κτήριο αποτελείται από μία εσωτερική αυλή (23 x 26μ.) που περιβάλλεται στις τρεις πλευρές της από στοές πλάτους 3,5 έως 4 μ., πίσω από τις οποίες αναπτύσσονται με αξιοπρόσεκτη συμμετρία ευρύχωρα, ορθογώνια δωμάτια. Η κεντρική είσοδος στην παλαίστρα ήταν πιθανόν στη νότια πλευρά της, που δεν έχει ερευνηθεί ακόμα. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. κατασκευάστηκε στη βόρεια πλευρά της αυλής δεξαμενή ψυχρού λουτρού για τους αθλητές, με αψιδωτές τις στενές πλευρές της. Στην ίδια περίοδο εντάχθηκαν με απόλυτη συμμετρία στο βορειοανατολικό και βορειοδυτικό τμήμα της παλαίστρας τα λουτρά που πιθανότατα αντικατέστησαν τους προγενέστερους λουτρώνες των κλασικών χρόνων.


Συνυφασμένα με το θεσμό της γυμναστικής ως συστήματος εκπαίδευσης και με την έννοια του «καλοκάγαθου», τα γυμνάσια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη φυσική και πνευματική αγωγή των νέων. Σταδιακά, εξελίχθηκαν σε σπουδαία πνευματικά κέντρα. Τον 4ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκαν στα γυμνάσια οι πρώτες φιλοσοφικές σχολές, κατ΄ ουσίαν τα πρώτα Πανεπιστήμια: στην περιοχή του Λυκείου ίδρυσε, το 335π.Χ τη σχολή του ο Αριστοτέλης και δίδαξε για περίπου δώδεκα χρόνια, τα πιο δημιουργικά της ζωής του.

Άποψη της ανασκαφής το 1996

''Από το 1997 που ο χώρος ανακαλύφθηκε και ταυτίστηκε με το Λύκειο του Αριστοτέλη από την αρχαιολόγο Εφη Λυγκούρη, δεν έπαψαν οι αριστοτελιστές, κυρίως, και οι μελετητές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας να αναζητούν τον αρχαιολογικό αυτό χώρο για να τον «προσκυνήσουν''

Ο αρχαιολογικός χώρος του Λυκείου αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τόπους της ιστορίας του ανθρωπίνου πνεύματος. Το μνημειώδες διανοητικό οικοδόμημα του Αριστοτέλη και της Σχολής του συγκεφαλαίωσε όλες τις φιλοσοφικές και επιστημονικές αναζητήσεις του αρχαίου κόσμου και είχε ανυπολόγιστη επίδραση στην διαμόρφωση της Χριστιανικής Πατερικής Θεολογίας. Επί 18 αιώνες, έως την Αναγέννηση, ο Αριστοτέλης ήταν το άπαν της ανθρώπινης σοφίας και η αδιαμφισβήτητη αυθεντία σε κάθε σχεδόν τομέα του επιστητού.

Κάτοψη του βόρειου τμήματος της παλάιστρας. Ανατολικό και δυτικό λουτρό μαζί με τα υπόκαυστα.

Χωροθέτηση αρχαιολογικού χώρου στο Λύκειο του Αριστοτέλη

Δυτικό λουτρό

Λουτρικές εγκαταστάσεις

Η παλαίστρα του Λυκείου αποκαλύφθηκε το 1996 στη διάρκεια των σωστικών ανασκαφών της Γ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στο οικόπεδο εμβαδού έντεκα στρεμμάτων, που είχε παραχωρηθεί από το ελληνικό Δημόσιο στο Ίδρυμα Β. και Ε. Γουλανδρή για την ανέγερση Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Ανατολικό υπόκαυστο. Τα υπόκαυστα ήταν χαμηλοί και συνήθως υπόγειοι χώροι, κάτω απο τα δάπεδα δωματίων των λουτρών. Δημιουργούνταν με την έδραση των δαπέδων σε στυλίσκους, αποτελούμενους απο πολλές επάλληλες συνήθως κυκλικές πλάκες, οι οποίες άντεχαν τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονταν σε αυτούς τους χώρους. Ο θερμός αέρας παραγόταν απο την φωτιά που έκαιγε στον προθάλαμο καύσης και κυκλοφορούσε κάτω απο το δάπεδο.

Αναπαράσταση υπόκαυστης αίθουσας ρωμαϊκών χρόνων (Δημήτρης Κούκουλας 2013)

Υδραγωγείο

Επιφανειακός υδατοαγωγός.

Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στη φυτοτεχνική μελέτη, που έχει εκπονηθεί από τον Κάρολο Χανικιάν. Μελετώντας ο κ. Χανικιάν τη φυτοτεχνική των αρχαίων, με πρώτο τον Θεόφραστο, μαθητή του Αριστοτέλη, που ίδρυσε τον 4ο αι. π.Χ. τον πρώτο Βοτανικό Κήπο στον κόσμο, επέλεξε και φύτεψε στο Λύκειο ελιές, ροδιές, κυπαρίσσια και μυρωδικά φυτά, όπως θυμάρι, δάφνες, δεντρολίβανο, ελίχρυσο, κ.ά.

Ποιός ήταν ο Αριστοτέλης

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε μεταξύ Ιουλίου και Δεκεμβρίου του έτους 384 π.Χ. στα Αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής (σημερινή ονομασία της περιοχής Λιοτόπι, μισό χιλιόμετρο νοτίως της Ολυμπιάδας). Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία ιατρικής και ένα φυσικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.

Ο Αριστοτέλης πρόωρα ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο. Ο Πρόξενος, που φρόντισε τον Αριστοτέλη σαν δικό του παιδί, τον έστειλε στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.), για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια (367 - 347), μέχρι τη χρονιά δηλ. που πέθανε ο δάσκαλός του. Στο περιβάλλον της Ακαδημίας άφηνε κατάπληκτους όλους και τον ίδιο το δάσκαλό του, με την ευφυΐα και τη φιλοπονία του. Ο Πλάτωνας τον ονόμαζε "νουν της διατριβής" και το σπίτι του "οίκον αναγνώστου".

Όταν το 347 π.Χ. πέθανε ο Πλάτωνας, προέκυψε θέμα διαδόχου στη διεύθυνση της σχολής. Επικρατέστεροι για το αξίωμα ήταν οι τρεις καλύτεροι μαθητές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης και ο Σπεύσιππος. Ο Αριστοτέλης τότε μαζί με τον Ξενοκράτη εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Άσσο, πόλη της μικρασιατικής παραλίας, απέναντι από τη Λέσβο. Την Άσσο κυβερνούσαν τότε δύο πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο Έραστος και ο Κορίσκος, στους οποίους είχε χαρίσει την πόλη ο ηγεμόνας του Αταρνέα και παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Οι δύο φίλοι, κυβερνήτες της Άσσο, είχαν ιδρύσει εκεί μια φιλοσοφική σχολή, ως παράρτημα της Ακαδημίας.

Στην Άσσο ο Αριστοτέλης δίδαξε τρία χρόνια και μαζί με τους φίλους του κατόρθωσε ό,τι δεν μπόρεσε ο Πλάτωνας. Συνδέθηκαν στενά με τον Ερμία και τον επηρέασαν τόσο, ώστε η τυραννία του να καταστεί ηπιότερη και δικαιότερη. Το τέλος του τυράννου όμως ήταν τραγικό. Επειδή προέβλεπε την εκστρατεία των Μακεδόνων στην Ασία, συμμάχησε με το Φίλιππο. Γι' αυτό τον συνέλαβαν οι Πέρσες και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.

Το 345 π.Χ. ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαθητή του Θεόφραστου, πέρασε απέναντι στη Λέσβο και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε και δίδαξε μέχρι το 342 π.Χ. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί την ανιψιά και θετή κόρη του Ερμία, την Πυθιάδα, από την οποία απέκτησε κόρη, που πήρε το όνομα της μητέρας της. Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου ο Αριστοτέλης συνδέθηκε αργότερα στην Αθήνα με τη Σταγειρίτισσα Ερπυλλίδα, από την οποία απέκτησε ένα γιο, το Νικόμαχο. Το 342 π.Χ. τον προσκάλεσε ο Φίλιππος στη Μακεδονία, για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του Αλέξανδρου, που ήταν τότε μόλις 13 χρονών. Ο Αριστοτέλης άρχισε με προθυμία το έργο της αγωγής του νεαρού διαδόχου. Φρόντισε να του μεταδώσει το πανελλήνιο πνεύμα και χρησιμοποίησε ως παιδευτικό όργανο τα ομηρικά έπη. Η εκπαίδευση του Αλέξανδρου γινόταν άλλοτε στην Πέλλα και άλλοτε στη Μίεζα, μια κωμόπολη της οποίας τα ερείπια έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη· βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η σημερινή Νάουσα της Μακεδονίας. Εκεί το 341 π.Χ. πληροφορήθηκε το θάνατο του Ερμία.

Ο Αριστοτέλης έμεινε στη μακεδονική αυλή έξι χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των Θηβαίων και αποκατέστησε την ησυχία στη νότια Ελλάδα, ο Αριστοτέλης πήγε στην Αθήνα (335 π.Χ.) και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή. Για να εγκαταστήσει τη σχολή του διάλεξε το Γυμνάσιο, που λεγόταν και Λύκειο, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και τον Ιλισό, κοντά στην πύλη του Διοχάρους. Εκεί υπήρχε άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Με χρήματα που του έδωσε άφθονα ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης έχτισε μεγαλόπρεπα οικήματα και στοές, που ονομάζονταν "περίπατοι". Ίσως γι' αυτό η σχολή του ονομάστηκε Περιπατητική και οι μαθητές του περιπατητικοί φιλόσοφοι.

 

Άποψη της Αθήνας απο τις νότιες υπώρειες του Λυκαβηττού. Σε κύκλο ο χώρος του Λυκείου του Αριστοτέλη

Η οργάνωση της σχολής είχε γίνει κατά τα πρότυπα της Πλατωνικής Ακαδημίας. Τα μαθήματα για τους προχωρημένους μαθητές γίνονταν το πρωί ("εωθινός περίπατος") και για τους αρχάριους το απόγευμα ("περί το δειλινόν", "δειλινός περίπατος"). Η πρωινή διδασκαλία ήταν καθαρά φιλοσοφική ("ακροαματική"). Η απογευματινή "ρητορική" και "εξωτερική".

Η σχολή είχε μεγάλη βιβλιοθήκη τόσο καλά οργανωμένη, ώστε αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για την ίδρυση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Ο Αριστοτέλης μάζεψε χάρτες και όργανα χρήσιμα για τη διδασκαλία των φυσικών μαθημάτων. Έτσι σύντομα η σχολή έγινε περίφημο κέντρο επιστημονικής έρευνας. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε ο Αριστοτέλης στην Αθήνα δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, που προκαλεί το θαυμασμό μας με τον όγκο και την ποιοτική του αξία. Γιατί είναι άξιο απορίας, πώς ένας άνθρωπος σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε και κατέγραψε τόσες πολλές πληροφορίες.

Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού  κράτους, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα  και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.

Ο Αριστοτέλης απεβίωσε μεταξύ πρώτης και εικοστής δευτέρας Οκτωβρίου του έτους 322 π.Χ. στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα, όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Οι συμπολίτες του τον ανακήρυξαν "οικιστή" της πόλης και έχτισαν βωμό πάνω στον τάφο του. Στη μνήμη του καθιέρωσαν γιορτή, τα "Αριστοτέλεια", και ονόμασαν έναν από τους μήνες "Αριστοτέλειο". Η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος των συνεδρίων της βουλής.

Φεύγοντας από την Αθήνα, διευθυντή της σχολής άφησε το μαθητή του Θεόφραστο, που τον έκρινε ως τον πιο κατάλληλο. Έτσι το πνευματικό ίδρυμα του Αριστοτέλη εξακολούθησε να ακτινοβολεί και μετά το θάνατο του μεγάλου δασκάλου.

Για την δημιουργία και τη λειτουργία του κόσμου ο Αριστοτέλης θεμελιώνει την δική του επιστημονική άποψη και υποστηρίζει το αιώνιον «γίγνεσθαι».

Δεν έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε την ύλη χωρίς μορφή, ούτε τη μορφή χωρίς ύλη.Η σχέση ύλης - μορφής είναι άμεση. Η ύλη είναι τόσο αγέννητη όσο και η μορφή. Και τα δύο είναι αιώνια. Ό,τι γεννιέται ήδη υπάρχει μέσα στο «γίγνεσθαι» και αποτελεί την λειτουργία από μία ύλη και μία μορφή να προκύπτει μία νέα ύλη και μία νέα μορφή. Το «γίγνεσθαι» δηλαδή η συμπαντική μηχανή, είναι η μετάβαση από μία δυνατότητα σε μία πραγματικότητα, μέσω της κίνησης.Όμως όλα αυτά είναι αιώνια. Η «κινητική αρχή» δεν άρχισε ποτέ, είναι νόμος που υπάρχει από πάντα και έχει σαν ουσία της την καθαρή ενέργεια. Αυτή η «αρχή» είναι εντελώς άϋλη, απόλυτα καθαρή, ολοτελής και πλήρης στον έλεγχο της λειτουργίας του παντός. Αυτή είναι το απόλυτο Πνεύμα που ορίζει την ιδιότητα του Θεού.
Όμως, τι είναι αυτή η αιώνια ενέργεια της «κινητικής αρχής»; Είναι η καθαρή νόησις του εαυτού της. Ο Συμπαντικός «Νους» καταλαβαίνει τον εαυτό του, όταν η Θεότητα «στοχάζεται τον εαυτό της». Είναι «Νόησις Νοήσεως». Ο Θεός μόνον το θείον μπορεί να σκέφτεται, μόνον δηλαδή τον Εαυτό του. Ο κόσμος μόνον από το θείον προέρχεται και στο θείον ανήκει. Η ζωή κάθε μορφής ύλης είναι ενέργεια του πνεύματος και ο άνθρωπος είναι το μοναδικό έμψυχο ζώον της φύσεως που μετέχει, στο πνεύμα της δημιουργίας, είναι δηλαδή «μέτοχος Θεού».

 Α Ρ Ι Σ Τ Ο Τ Ε Λ Η Σ

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΕΛΑΣΓΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ...Κατά τον Αριστοτέλη: «Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς» (Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30)
«Είναι φυτά τ' ουρανού οι Έλληνες, και όχι της γης, γιατί στον ουρανό Βρίσκονται οι ρίζες τους. Τους ανέθρεψε η Αθηνά.» (Πλάτωνας Τίμαιος 23 d - e).

Πιο διαφωτιστικό για την εξωγήινη προέλευση του Έλληνα αναφέρεται στην ουσία Ιχώρ. Για την ουσία Ιχώρ ( ή Ιγώρ), έχουμε αρκετές αναφορές από τους Έλληνες σοφούς-επιστήμονες, όπως τον Όμηρο, και τον Πλάτωνα. Είναι η ουσία που κυκλοφορούσε στο αίμα των Ελλήνων Θεών και τους ξεχώριζε από τους κοινούς θνητούς ώστε να γράψει ο Όμηρος:«ρέε δ'άμβροτον αίμα θεοίο, ιχώρ, οις περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν» (Ιλιάς Ε 340 και Οδύσσεια 405).

Κατά τον Πλάτωνα: «Ο ιχώρ, το υγρόν, ο ορός του αίματος είναι απαλός, της μαύρης και οξείας χολής είναι δριμύς, όταν αναμειγνύεται ένεκα θερμότητος με αλμυρά συστατικά, τότε το ονομάζουμε οξύ φλέγμα»! (Πλάτων :Τίμαος,39,3)
Η άποψη πως το Ελληνικό γένος προέρχεται από άλλον πλανήτη δεν είναι καινούρια αλλά έχει τις ρίζες της στους ένδοξους προγόνους μας όπου κατά πολλούς ερευνητές είχαν αρκετά πιο προηγμένη τεχνολογία από αυτήν που κάποιοι θέλουν να πιστεύουμε.

Αναφορές για το γένος των Ελλήνων γίνονται από τον Αριστοτέλη, Πλάτων, Όμηρο αλλά και πολλούς ακόμη μέσα από τα κωδικοποιημένα για πολλούς κείμενά τους. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως με τον όρο Έλληνα δεν εννοούμε τον άνθρωπο όπου είναι γεννημένος στην Ελλάδα καθώς ο Έλληνας είναι είδος.

Από την απώτερη αρχαιότητα, ο άνθρωπος κοίταζε τον ουράνιο θόλο και προσπαθούσε να μετρήσει τα αστέρια. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο αριθμός των αστεριών είναι μεγάλος, αλλά όχι άπειρος, κι ένας παρατηρητής με οξύ μάτι μπορεί να μετρήσει το πολύ 25.000 άστρα, όταν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι καλές. Η απεραντοσύνη όμως του ουρανού, ακόμη και κάτω από το φως της σύγχρονης γνώσης, είναι δεδομένη και πάντα προκαλούσε κι εξακολουθεί να προκαλεί δέος σιον άνθρωπο. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε, η γνώση των άστρων και των αστερισμών και η επίκληση τους με συγκεκριμένα ονόματα, δημιουργεί στον άνθρωπο ένα αίσθημα ασφάλειας και ικανοποίησης.

Πολλά από τα ονόματα των αστεριών που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα είναι ελληνικά. Και οι Έλληνες ήταν ίσως οι πρώτοι που έδωσαν ονόματα σε συστάδες αστεριών και δημιούργησαν καταλόγους αστέρων. Για αυτόν το λόγο μπορούμε να δηλώσουμε με βεβαιότητα πως η ιστορία της αστρονομίας άρχισε στην αρχαία Ελλάδα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι κατά τη μυθολογία, ο Έλληνας θεός Ερμής ήταν ο πρώτος που παρατήρησε την τάξη στα πράγματα του ουρανού και υπολόγισε τη διάταξη των άστρων και τα διαστήματα των εποχών. Η πρώτη σαφής αναφορά για την έστω και στοιχειώδη γνώση των ονομάτων κάποιων άστρων και αστερισμών προέρχεται από τον Όμηρο και συγκεκριμένα από τα επικά έργα του Ιλιάδα και Οδύσσεια, που γράφτηκαν τον 8ο π.Χ. αιώνα.

Στην Ιλιάδα, περιγράφοντας την ασπίδα του Αχιλλέα, ο Όμηρος κατονομάζει τις Πλειάδες, τις Υάδες, τον Ωρίωνα και τη Μεγάλη Άρκτο. Επίσης, παρομοιάζει την απαστράπτουσα περικεφαλαία και την ασπίδα του Διομήδη με το «φθινοπωρινό αστέρα», δηλαδή το Σείριο. Ο Σείριος, ως «κύων του Ωρίωνος» λόγω της θέσης του κοντά στον αστερισμό αυτό, χρησιμοποιείται και σε παρομοιώσεις που αφορούν τον Αχιλλέα και τον Έκτορα.

Στην Οδύσσεια, υπάρχουν αναφορές σε όλους τους παραπάνω αστέρες και αστερισμούς, π.χ. τον Βοώτη. Επίσης, σε αυτό το έπος συναντάμε και μια σαφέστατη αναφορά στις τροπές του Ήλιου «τροπαί ηελιοιο». Από τις αναφορές λοιπόν του Ομήρου μπορούμε να συμπεράνουμε πως ήδη τον 8ο π.Χ. αιώνα, κάποιοι αστερισμοί, αλλά και κάποια ουράνια φαινόμενα ήταν γνωστά στους Έλληνες. Διάφοροι αστέρες είχαν κατονομαστεί και μάλιστα θεώρούνταν τόσο οικείοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν σε παρομοιώσεις που αφορούσαν θεούς και ανθρώπους.

Ίσως οι πλανήτες να μην είχαν ακόμη διαφοροποιηθεί, μια και δεν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο, ωστόσο θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν και ενδείξεις που να υποδηλώνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ικανές να μας πείσουν όιι η συσχέτιση της κατάστασης του ουρανού και το πέρασμα του χρόνου στη γη ήταν ευρέως γνωστά, βάσει παρατηρήσεων.

Την ίδια εποχή με τον Όμηρο ή λίγο αργότερα, ο Ησίοδος, στο βιβλίο του Έργα και Ημέραι, αναφέρει πολλούς επίσης αστερισμούς, που ο γεωργός πρέπει να συμβουλευτεί για τις καθημερινές ασχολίες του. Για παράδειγμα, συνιστά να αρχίζει ο θερισμός όταν ανατέλλουν οι Πλειάδες και η σπορά όταν πλησιάζουν σιη δύση τούς. Ο Ησίοδος κάνει αναφορά σε όλους τους αστέρες και αστερισμούς που είχε κατονομάσει και ο Όμηρος, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο Σείριο και στον Αρκτούρο. Στο Έργα και Ημέραι υπάρχουν επίσης τρεις αναφορές στα ηλιοστάσια. Μια φήμη μάλιστα λέει ότι ο Ησίοδος έγραψε κι ένα έργο αποκλειστικά για τους αστερισμούς, που όμως χάθηκε όπως και πολλά άλλα από τα έργα του.

ΣΕΙΡΙΟΣ

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι Σείριος είναι το αστέρι που αναφέρεται σε όλες τις θρησκείες του κόσμου με τα ονόματα Σείριος, Σούρια, Σουρ, Σήειρ, Οσιρις κ.α. Από το Περού και το Μεξικό μέχρι την Αυστραλία και Ιαπωνία και από την Ισλανδία μέχρι την Ν. Αφρική, μια παράδοση ζει χιλιάδες χρόνια, παρά τις προσπάθειες εξαλείψεως της, για να θυμίζει στον άνθρωπο την σχέση του με το μακρινό αστέρι και πως οι θεοί-βασιλιάδες εποικιστές, έφεραν το σπέρμα της ζωής στον απόμακρο τούτο πλανήτη του γαλαξία μας.

Στο Κουρδιστάν στην θέση Γκόμπεκλι Τεπέ επιστήμονες θεωρούν ότι  ναός 11000-9000 π.Χ. ετών είναι στραμμένος προς τον Σείριο

θα γίνει προσπάθεια συσχετισμού της ζωής της γης με το μυστηριώδες αστέρι, όσο πιο πειστικά, με βάση τα στοιχεία από τις παραδόσεις των λαών της γης. Αυτοί οι λαοί παρά την τεράστια απόσταση του άστρου από την γη, ήτοι κατά τους αστρονόμους 8,8 έτη φωτός ή 83.255.040.000.000 χιλιόμετρα, γνωρίζουν παραδόξως πάρα πολλά γι' αυτό το άστρο, που αποτέλεσε αντικείμενο λατρείας των αρχαίων λαών.

Αφετηρία εκκινήσεως, των θεών που εποίκησαν την γη υπήρξε ο Σείριος χωρίς να αποκλείουμε και την συμμετοχή πιο μακρινών άστρων. Αφετηρία των θεών Θεωρείται ο Σείριος και όχι κάποιο άλλο άστρο. Αυτό δικαιολογείται αφού σε παγκόσμια κλίμακα ο Σείριος αποτέλεσε αντικείμενο λατρείας, λατρεία που χρονολογείται ταυτόχρονα με την εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στην γη. Παρά την τεράστια για τα ανθρώπινα δεδομένα απόσταση, ο Σείριος είναι ένα πολύ κοντινό άστρο για τα συμπαντικά δεδομένα και τους θεούς. Παρακάτω αναφέρονται τα ουράνια σώματα που αποτελούν το αστρικό σύστημα του Σείριου και πληροφορίες που τα αφορούν, σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα.

(Σείριος Α΄) είναι ένα άστρο τεραστίων διαστάσεων, ήλιος-γίγαντας σε σχέση με τον ήλιο του ηλιακού μας συστήματος.Είναι ένα πολύ λαμπερό αστέρι. Έχει ακτίνα 1,5 φορά μεγαλύτερη από τον ήλιο, η μάζα του είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη από την μάζα ίου ήλιου και 35,5 φορές φωτεινότερος από αυτόν. Έχει θερμοκρασία επιφανείας 11.200C τόση όση είναι σε χιλιόμετρα η απόσταση μεταξύ Πυραμίδων Χέοπος και Γιουκατάν Μεξικού, αλλά τόση είναι σε μέτρα ανά δευτερόλεπτο και η ταχύτητα διαφυγής των σωμάτων από την έλξη της γης.

(Σείριος Β') Είναι βαρύ αστέρι, άσπρος νάνος, έχει χρώμα άσπρο και είναι αόρατος με γυμνό οφθαλμό. Ανακαλύφθηκε ΜΟΛΙΣ το 1862 με ισχυρό τηλεσκόπιο και τονίζω το έτος γιατί θα χρειαστεί πιο κάτω. Επί 50 χρόνια καλύπτεται από τον Σείριο "Α" και η ορατή περίοδος του είναι άλλα πενήντα (50) χρόνια. Είναι 65.000 φορές πυκνότερος από τον δικό μας ήλιο και έχει το 95% της μάζας αυτού ενώ είναι 10.000 φορές πιο σκοτεινός από τον Σείριο "Α"

(Σείριος Γ') ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΣΤΡΟ Ο αστρονόμος Φόξ ισχυρίζεται ότι είδε τον Σείριο Γ" το 1920. Είναι τέσσερις φορές ελαφρύτερος από τον Σείριο "Α" και κινείται όπως ο Σείριος "Β". Έχει έναν δορυφόρο "Ε" που είναι ο πλανήτης του συστήματος που κατοικείται και από αυτόν ξεκίνησε ο εποικισμός της γης.
Ο πλανήτης αυτός επηρεάζεται καθ' ολοκληρία από τον Συνοδό. Τα πενήντα χρόνια της περιόδου του Συνοδού είναι διάχυτα στην Ελληνική παράδοση.

H ύπαρξη του Σείριου ήταν γνωστή σε αρχαίους πολιτισμούς, ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, όπως μαρτυρούν αρχαία κείμενα και αρχαίες παραστάσεις. Το «περίεργο» της όλης υπόθεσης, έγκειται στο οτι ο Σείριος Β΄ και ο Σείριος Γ΄ δεν φαίνονται με «γυμνό μάτι», γεγονός που προϋποθέτει την ύπαρξη φακού, τηλεσκοπίου ή κάποιου άλλου τεχνολογικού επιτεύγματος για να διαπιστωθεί η ύπαρξή τους, ή κάποια επαφή των αρχαίων προγόνων μας με εξωγήϊνους και -γιατί όχι;- την πιθανή καταγωγή τους από αυτούς...

Το Ελληνικό γράμμα E υπήρχε στην μετόπη του ιερού του Απόλλωνα, θεού φωτός, στους Δελφούς και συνέδεε την θεϊκή επιλογή του χώρου με την φυλή που τον λάτρευε, την θεϊκή φυλή των Ελλήνων οι ρίζες της οποίας υπάρχουν στον ουρανό στο άστρο E του Σείριου.
Αν πάρουμε την τροχιά του αστερισμού Σείριου "Β" και την συνδέσουμε με τις τρεις οριακές θέσεις του με τον Σείριο "Α" το γίγαντα άστρο του συστήματος, τότε έχουμε την εικόνα του Ελληνικού γράμματος E. Οι τρεις θέσεις που επιλέχτηκαν είναι οριακές θέσεις, ανατολή-δύση-ζενίθ του Σείριου "Β", επειδή αποτελούν καθοριστικά σημεία της ορατής τροχιάς του γύρω από τον "Α" που διαρκεί 50 χρόνια.
Ο τελευταίος θεϊκός εποικισμός της γης έγινε από τον Δία το 25.000 πΧ και είχε αφετηρία το άστρο E του Σείριουπου οι Ντόκον ονομάζουν «Αστρο της Δημιουργίας», τυχαίο; αδύνατον. Εάν δεν τους είχε δοθεί δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες να το γνώριζαν. Η αστρική αποστολή του Δία και η αστροπολιτεία του έπρεπε να δείχνουν το άστρο εκκίνησης τους και έπρεπε να είναι η κυρίαρχη εικόνα για λόγους ασφαλείας και αναγνώρισης.

Αριστοτέλης

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, γεννήθηκε το 384 π.Χ. στην πόλη Στάγειρα της Χαλκιδικής, η οποία ήταν ελληνική και πρώτοι την είχαν αποικήσει οι Άνδριοι το 665 π.Χ.

Ο πατέρας του, Νικόμαχος, από οικογένεια γιατρών Ασκληπιαδών, που καταγόταν από τον ομηρικό Μαχάονα, ο οποίος κατά την μυθολογία ήταν γιος του Ασκληπιού, ήταν επίσης γιατρός, συγγραφέας μερικών έργων φυσικής, πλούσιος, φίλος δε και γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα του Β΄, στην αυλή του οποίου και έζησε μέχρι τον θάνατό του. Σύζυγος του Νικομάχου, από την οποία είχε τον Αριστοτέλη και δυο άλλους γιους, ήταν η Φαιστιάς, προερχόμενη από παλαιά και διαπρεπή οικογένεια των Χαλκιδέων.

Σε πολύ μικρή ηλικία ο Αριστοτέλης έχασε την μητέρα του, δεν ήταν δε ακόμη έφηβος όταν πέθανε και ο πατέρας του. Τότε ανέλαβε την κηδεμονία του Αριστοτέλη και των αδελφών του κάποιος φίλος του πατέρα τους ονομαζόμενος Πρόξενος. και μαζί του διέμεναν για κάποιο χρονικό διάστημα στην πατρίδα του Ατάρνα, Αιολική πόλη της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Λέσβο. 

Με αγάπη και ευγνωμοσύνη αναφέρει επανειλημμένως σε μερικά από τα έργα του ο Αριστοτέλης τους κηδεμόνες του εκείνους τον Πρόξενο και την γυναίκα του. Και στην διαθήκη του, η οποία σώθηκε από τον Διογένη τον Λαέρτιο, ορίζει να στηθούν ανδριάντες σε εκείνους προς ένδειξη της ευγνωμοσύνης του.

Σε ηλικία 17 ετών, το 368 π.Χ. ο Αριστοτέλης έχοντας όπως φαίνεται ήδη την διαχείριση της εκ πατρικής και μητρικής κληρονομιάς σημαντικής περιουσίας του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, το σπουδαιότερο τότε και περιφημότερο πνευματικό, καλλιτεχνικό και αστικό κέντρο του πολιτισμένου κόσμου. Και είναι πιθανό ότι είχε έκτοτε όχι μόνο αξιόλογη προκαταρκτική μόρφωση, ώστε να μπορεί να φοιτήσει κοντά στους ρήτορες ή τους φιλοσόφους, αλλά και, σαν γόνος Ασκληπιαδών, μερικές ιατρικές γνώσεις, ιδίως στην ανατομία.

 Και πρώτα, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από πληροφορίες των βιογράφων του, υπήρξε ακροατής του Ευδόξου, ου φιλοσόφου και ιδίως μαθηματικού από την Κνίδο, ο οποίος είχε διατελέσει μαθητής του Πλάτωνα, αλλά κατόπιν ασπάσθηκε και δίδασκε τις ηδονιστικές δοξασίες του Αριστίππου, των οποίων κέντρο ήταν η φρόνηση και το μέτρο, δηλαδή δυο ηθικολογικές αντιλήψεις που επικρατούν σε όλο το έργο του Αριστοτέλη. Πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή ο Πλάτωνας, του οποίου κυρίως αναφέρεται να είναι μαθητής ο Αριστοτέλης, έλειπε από την Αθήνα, είχε αναχωρήσει το 367 ή 366 για τις Συρακούσες και επέστρεψε μετά μία εξαετία.

Σε εκείνη την περίοδο της νεανικής ηλικίας του Αριστοτέλη αναφέρονται και πολλά από αυτά για τα οποία τον κατηγόρησαν διάφοροι, μεταξύ των οποίων και ο φιλόσοφος Επίκουρος της επόμενης γενεάς. Λέει ο Επίκουρος ότι ο Αριστοτέλης 'νέος ών κατέφαγε την πατρική περιουσία, έπειτα δε συνεώσθη επί τω στρατεύεσθαι, κακώς δε πράττων εν τούτοις επί τω φαρμακοπωλείν, ήλθεν, έπειτα αναπεπταμένης πάσι της του Πλάτωνος Ακαδημείας εισώρμησεν εις αυτήν». Αλλά ότι αυτά και άλλα παραπλήσια δεν αληθεύουν, γίνεται φανερό από το ότι αυτός, αφού εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, έδειξε να είναι πολύ επιμελής και ασχολήθηκε με την μάθηση γενόμενος μαθητής του Πλάτωνα και διακρίθηκε γρήγορα πάνω από όλους, αυτό δε και αυτοί οι κατήγοροί του δεν τόλμησαν να το αρνηθούν.

 Απεναντίας αναφέρεται σχετικά με την φιλοπονία του, ότι συχνά μελετώντας την νύχτα στο κρεβάτι του κρατούσε στα αριστερά μια χάλκινη σφαίρα, ώστε όταν αποκοιμιόταν να πέφτει και να ξυπνά από τον κρότο. Και αυτό που πιθανώς δίνει αφορμή για κακολογίες ήταν ότι ο Αριστοτέλης ο οποίος ήταν βραχύσωμος, ισχνός, με μικρά μάτια και φαλακρός, αρεσκόταν στον καλλωπισμό και στην επίδειξη. Ίσως δε και λόγω της ευπορίας του να διήγε δαπανηρότερη και κοσμιώτερη ζωή.

Όντας μαθητής του Πλάτωνα μέχρι τον θάνατο αυτού (347 π.Χ.), διδάσκοντας δε ίσως τα τελευταία έτη της μαθητείας του την ρητορική στην Ακαδημία, αποχώρησε από αυτήν έπειτα, όταν την διεύθυνσή της ανέλαβε ο Σπεύσιππος. Και τότε, ίσως γιατί ήδη δεν τον έβλεπαν οι Αθηναίοι με καλό μάτι σαν 'μακεδονίζοντα' , έφυγε μαζί με τον Ξενοκράτη, επίσης φιλόσοφο και μαθητή του Πλάτωνα, στην Ατάρνα, όπου εφιλοξενήθη από τον τύραννο των Αταρνών και της Άσσου Ερμεία.
Ήταν δε ο Ερμείας απελεύθερος, ο οποίος αφού παρακολούθησε μαθήματα ρητορικής από τον Αριστοτέλη στην Αθήνα, με την αρετή και την αξία του έφθασε στο αξίωμα του τυράννου (ηγεμόνος) στην πατρίδα του και αναδείχθηκε προστάτης της αυτονομίας των ελληνικών πόλεων στην Μικρά Ασία, την οποία με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να καταλύσουν οι Πέρσες.

Ο Αριστοτέλης έμεινε κοντά στον Ερμεία τρία χρόνια και κατόπιν έφυγε στην Λέσβο, όταν με προδοσία συνελήφθη ο Ερμείας από τους Πέρσες και εφονεύθη. Φαίνεται δε ότι ο θάνατός του πολύ ελύπησε τον φιλόσοφο, γιατί συνδεόταν μαζί του με φιλία και ευγνωμοσύνη, και συνέθεσε, όπως λέγεται, προς τιμήν του εκείνον τον έξοχο παιάνα στην αρετή:

Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω
θήραμα κάλλιστον βίω...

Την ανιψιά και θετή θυγατέρα του Ερμεία, Πυθιάδα, μετά τον φόνο του φίλου του την παντρεύτηκε ο Αριστοτέλης, και μαζί της απέκτησε μια κόρη την οποία ονόμασε επίσης Πυθιάδα. Αργότερα δε έστησε σε μνήμη του Ερμεία ανδριάντα στους Δελφούς, στην βάση του οποίου χάραξε το επίγραμμα:

Τόνδε ποτ' ουχ οσίως παραβάς μακάρων θεών θέμιν αγνήν
έκτεινε Περσών τοξοφόρων βασιλεύς,
ου φανερώς λόγχη φονίους εν αγώσι κρατήσας,
αλλ' ανδρός πίστει χρησάμενος.

Στην Μυτιλήνη ο Αριστοτέλης έμεινε για δυο χρόνια συγγράφοντας, ίσως και διδάσκοντας. Και πιθανώς μερικά από τα έργα του να είναι της εποχής εκείνης. Από εκεί αναχώρησε προσκληθείς από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο, σαν δάσκαλος του γιου του Αλέξανδρου, τότε δεκατριών ετών. Η επιστολή με την οποία προσκλήθηκε, αλλά ίσως όχι γνήσια, διασώζεται από τον Γέλλιο (ΙΧ, 3) και έχει ως εξής:

«Φίλιππος Αριστοτέλει χαίρειν. Ίσθι μοι γεγονόταν υιόν, πολλήν ουν τοις θεοίς χάριν έχω ουχ ούτως επί τη γενέσει του παιδός ως επί τω κατά την σην ηλικίαν αυτόν γεγονέναι. Ελπίζω γαρ αυτόν υπό σου τραφέντα και παιδευθέντα άξιον έσεσθαι και ημών και της των πραγμάτων διαδοχής».

Συνδυάζοντας τις παρεχόμενες από τους βιογράφους πληροφορίες μπορούμε να συμπεράνουμε ότι διδάσκαλος μεν και παιδαγωγός του Αλεξάνδρου διετέλεσε για τρία χρόνια, κοντά του σαν δικός του άνθρωπος και σύμβουλός του έμεινε πέντε ακόμα χρόνια, μέχρις ότου δηλαδή ο Αλέξανδρος εκστράτευσε (335 π.Χ.) κατά της Ασίας. 

Το διδακτήριο του Αριστοτέλους στην μακεδονική Μίεζα

Κατά την διαμονή του στην μακεδονική αυλή συνέγραψε μερικά από τα έργα του, πιθανώς ιδικά για τον μαθητή του μεταξύ δε αυτών είναι και το χαμένο έργο 'περί βασιλείας' και το αμφισβητούμενο 'ρητορική εις Αλέξανδρον'. Τότε δε και επιμελήθηκε την αντιγραφή της Ιλιάδας επίσης χάριν του Αλέξανδρου. Το αντίγραφο εκείνο πήρε μαζί του στην εκστρατεία ο Αλέξανδρος, βρίσκοντας δε μεταξύ των λαφύρων πολύτιμο νάρθηκα (πολυτελές κιβώτιο) το φύλασσε από τότε σε αυτό, και έτσι η έκδοση εκείνη από τον Αριστοτέλη του Ομήρου, κατά την αρχαιότητα, ονομάσθηκε 'εκ του νάρθηκος' (Πλουτάρχου Αλέξ. 8).

Μετά την αναχώρηση από την Μακεδονία του Αλέξανδρου, ο Αριστοτέλης επέστρεψε στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ δε συζώντας με κάποια Σταγιρίτισα ονομαζόμενη Ερπυλλίδα, την οποία κατόπιν κάποιοι αναφέρουν σαν σύζυγό του, απέκτησε έναν γιο τον Νικόμαχο, για τον οποίο έγραψε και προς τον οποίο απηύθυνε το έργο του «Ηθικά Νικομάχεια'.

Τότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ίδρυσε σχολή ρητορικής, δηλαδή ανώτερης μορφώσεως, αντίπαλο της περίφημης τότε σχολής του Ισοκράτους, αλλά και της Ακαδημίας, δηλαδή της πλατωνικής σχολής, την οποία διηύθυνε, όπως λέγεται, ο Σπεύσιππος. Δημιούργησε τη σχολή του στο Λύκειο, ευρύχωρη δενδρόφυτη δημόσια έκταση αφιερωμένη στον Λύκειο Απόλλωνα, που εκτεινόταν κάτω από τον Λυκαβηττό, δηλαδή σε μέρος της πόλης διαμετρικά αντίθετο στην Ακαδημεία. Και ένεκα της πολυμάθειας και της ικανότητάς του στην διδασκαλία η νέα σχολή γρήγορα ευδοκίμησε και ξεχώρισε. Ονομάσθηκε δε 'περιπατητική' από την συνήθεια που είχε ο Αριστοτέλης να διδάσκει περπατώντας.

Το Λύκειον του φιλοσόφου στην Αθήνα 

Τα μαθήματα στην σχολή γίνονταν σε δυο παραδόσεις, το πρωί και το απόγευμα, και από αυτό ονομάστηκαν 'εωθινός και δειλινός περίπατος'.

Κατά μεν τον εωθινόν δίδασκε τους αρχαιότερους και σημαντικότερους μαθητές τις βαθύτερες επιστημονικές γνώσεις και την δική του συστηματική φιλοσοφία, αναπτύσσοντας και ελέγχοντας, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από τα συγγράμματά του, και τις θεωρίες και δοξασίες άλλων διασήμων προγενεστέρων και συγχρόνων του φιλοσόφων. Κατά δε τον δειλινόν δίδασκε τους αρχαρίους μαθητές και άλλους ακροατές στοιχειώδη μαθήματα ρητορικής, φιλοσοφίας, γραμματολογίας και άλλα μάλλον κάπως σαν διάλεξη. Έτσι τα μεν πρωινά μαθήματα ονομάσθηκαν 'ακροαματικοί λόγοι', τα δε απογευματινά 'εγκύκλιοι' ή 'εν κοινώ' ή 'εξωτερικοί λόγοι'.

Μολονότι αργότερα λέχθηκε ότι ήταν οι ακροαματικοί λόγοι κάποια ιδιαίτερη και απόκρυφη διδασκαλία, ώστε να υπάρξει φήμη ότι υπήρξε και μυστική αριστοτελική φιλοσοφία, όμως από την μελέτη των αριστοτελικών έργων και από τον ενιαίο σαφή και καθορισμένο τρόπο θεωρίας σε αυτά, συνάγεται το ασφαλές συμπέρασμα ότι μία και μόνη υπήρξε η αριστοτελική φιλοσοφία και μία επίσης η επιστημονική σκέψη, όπως μας παρουσιάζονται σήμερα.

Η μεγάλη και μοναδική ευρυμάθεια του Αριστοτέλη, ο οποίος, αν και εξακολούθησε μέχρι τέλους της ζωής του τις μελέτες, τις έρευνες, τα πειράματα, τις κάθε είδους φυσικές συλλογές του και ταξινομήσεις, είχε όμως ήδη αποθησαυρίσει, όταν ίδρυσε την σχολή του, το μεγαλύτερο μέρος των θεωρητικών και πρακτικών του γνώσεων, και εκτός αυτών, η σαφής και ευάρεστη, αν και από τους εχθρούς του αναφέρεται σαν τραυλός, ρητορική δεινότητά του, έφερε και άλλους πολλούς Αθηναίους όπως και από άλλα μέρη ακροατές στο Λύκειο. 
Γιατί εκτός της μεγάλης, όπως λέγεται, σοφίας του, όση είχε αποκτήσει από την πρώτη επίσκεψή του στην Αθήνα, φαίνεται ότι και κατά τους χρόνους της διαμονής του στην Μικρά Ασία και στην Μυτιλήνη, μακρά από τον σοφιστικό συρμό και ευρισκόμενος σε ησυχία και γαλήνη, μεγάλωσε τις γνώσεις του με ακριβή μάθηση αυτών που και παλιότερα και κατά την εποχή του δίδασκαν οι φιλόσοφοι της Ιωνικής Σχολής, οι κυρίως περί τα φυσικά ασχολούμενοι και πάνω στη βάση αυτών και από αυτά κάθε ένας ανέπτυσσε την δική του φιλοσοφία.

Κατόπιν, κατά το διάστημα που εκπαίδευε τον Αλέξανδρο στην μακεδονική αυλή, είχε άνεση να συστηματοποιήσει μεν τις άπειρες γνώσεις του κατά τρόπο διδακτικό, καθώς και τα ηθικά και πολιτικά πορίσματα που συνεπάγονταν, να αυξήσει δε σε μεγάλο βαθμό και με δικά του πειράματα και παρατηρήσεις τις γνώσεις του καιρού του για την φυσική και την φυσιολογία. Γιατί του παρέχονταν άφθονα μέσα από τους βασιλείς της Μακεδονίας, και τότε και κατόπιν, όταν κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία μισθοδοτούνταν χιλιάδες ανδρών από τον βασιλιά για να συλλέγουν και να αποστέλλουν στον Αριστοτέλη όλα τα ζώα, τα φυτά και τα περίεργα εν γένει πράγματα της ασιατικής χώρας, όπως αναφέρει ο Πλίνιος.

 Αν δε πιστέψουμε τον Αθήναιο, για τον καταρτισμό των επιστημονικών συλλογών και της βιβλιοθήκης του Αριστοτέλη χορήγησε ο Αλέξανδρος επτακόσια τάλανα δηλαδή τέσσερα και πλέον εκατομμύρια χρυσών φράγκων. Έτσι δημιούργησε την 'περί ζώων ιστορίαν' και τα άλλα έργα πάνω σε φυσικές επιστήμες, θαυμαστά μέχρι σήμερα για την μέθοδο και όχι σπάνια εκπληκτικά για την ακρίβεια, τα οποία συνέγραψε κατά την δεύτερη διαμονή του στην Αθήνα και μετά την σύσταση της δικής του Περιπατητικής Σχολής.

Ήταν δε ο Αριστοτέλης την εποχή κατά την οποία ίδρυσε την σχολή του ηλικίας πενήντα και πλέον ετών. Ώστε εύλογα να μπορεί κανείς να υποθέσει, ότι τις μεν θεωρητικές γνώσεις του είχε μέχρι τότε συμπληρώσει, την δε ταξινόμηση της από αυτόν συναχθείσης ποικίλης θεωρητικής και πρακτικής ύλης και την συνέχιση των πειραμάτων του και των παρατηρήσεων και την διαρρύθμιση των περισσότερων και σημαντικότερων έργων του εξακολούθησε έκτοτε και μέχρι το τέλος της ζωής του. Βοήθησε δε πολύ στην ταξινόμηση και στην κατασκευή η καθημερινή και συστηματική διδασκαλία και όχι λίγο συνετέλεσε η υπό την επίβλεψη και τις οδηγίες του και κατά αρχικό δικό του σχέδιο συνεργασία των μαθητών του.

Γι' αυτό δε και στα σωζόμενα συγγράμματα του Αριστοτέλη, από τα οποία ίσως μερικά γράφτηκαν από τους μαθητές του όπως αυτός υπαγόρευε και οδηγούσε, καταφαίνεται μεγάλη φροντίδα και ικανότητα σε συστηματικοποίηση και σαφήνεια, λίγη δε επιμέλεια ύφους και πλαστικής απεικόνισης. Ώστε και κατά την ύλη και κατά την μορφή να θυμίζουν τύπο Εγκυκλοπαιδείας η οποία περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν των τότε γνώσεων, αλλά υπό μορφή και κατά σύστημα και σύμφωνα προς την φιλοσοφία ενός μόνου συγγραφέως. 

Τόσο δε είναι το πλήθος των γνώσεων όσες τα αριστοτελικά συγγράμματα περιέλαβαν και τόσες πρόδηλα είναι οι νέες παρατηρήσεις και οι νέες θεωρίες, όσες σε κάθε ένα θέμα ο φυσιοδίφης και φιλόσοφος συγγραφέας δικές του προσέθεσε και τόση είναι η δύναμη της διευκρινίσεως και της συστηματοποιήσεως ώστε δίκαια λέχθηκε από Γερμανού σοφού ότι άλλος Αριστοτέλης ούτε γεννήθηκε, ούτε θα γεννηθεί, αλλά ούτε είναι ανάγκη να γεννηθεί.

Από τα συγγράμματα του Αριστοτέλη λίγα, μόνο το ένα τρίτο, διασώθηκαν. Και αυτό το συμπεραίνουμε από πολλούς αρχαίους συγγραφείς που αναφέρονται στα αριστοτελικά έργα άγνωστα σε μας, μάλιστα δε από τον κατάλογο του Διογένη Λαέρτιου και από τους καταλόγους του Μεναγίου και του Άραβα Εζ Καζίρ. 

Πιθανότερο όμως είναι ότι η απώλεια αριστοτελικών έργων δεν είναι τόσο μεγάλη και ότι έχουμε ακόμη και τώρα το κυριότερο και σημαντικότερο μέρος των έργων του. Και χάθηκαν μεν βεβαίως μερικά, αλλά ποια ήταν ακριβώς τα συγγράμματα αυτά και ποιοι οι τίτλοι τους δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς, γιατί στην παράθεση αυτών από τους αρχαίους και στις μεταγενέστερες απαριθμήσεις επικρατεί ασάφεια και αοριστία. Αλλά όμως η σημαντικότερη των απωλειών μπορεί να θεωρηθεί η απώλεια της «Συναγωγής Πολιτειών», ενός πολύ ογκώδους έργου.

Τα έργα του Αριστοτέλη από τους αρχαίους ήδη χρόνους κατατάχθηκαν συστηματικά και κατά διαφόρους τρόπους. Έτσι χωρίσθηκαν σε 'υπομνητικά', δηλαδή αποτελούμενα από σημειώσεις, και 'συνταγματικά' δηλαδή αποτελούμενα από πλήρεις πραγματείες, από άλλης δε απόψεως σε 'εσωτερικά' δηλαδή που περιέχουν τις υψηλές διδασκαλίες του Αριστοτέλη, και 'εξωτερικά ή εν κοινώ', δηλαδή προπαιδευτικά.

Και ο ίδιος ο Αριστοτέλης επιτυχώς διαχώρισε τα φιλοσοφικά μόνο έργα του, τα ονομασθέντα από αυτόν 'λόγοι', σε 'οργανικούς λόγους' ή λογικούς, σε 'θεωρητικούς' και σε 'πρακτικούς'.

Από τις νεώτερες κατατάξεις επικράτησε αυτή της πρώτης Αλδείου εκδόσεως, η οποία χωρίζει τα σωζόμενα έργα σε:

1) Λογική, η οποία περιλαμβάνει τα έργα: Κατηγορίαι, Περί ερμηνείας, Αναλυτικά πρότερα, Αναλυτικά ύστερα, Τυπικά και Περί σοφιστικών ελέγχων. Η σειρά αυτή ονομάσθηκε από τους νεώτερους «ΟΡΓΑΝΟΝ».

2) Φυσικά, κατά την αρχαία έννοια του όρου, που περιλαμβάνουν τις πραγματείες: Φυσικής ακροάσεως βιβλία οκτώ, Περί ουρανού, Περί γενέσεως και φθοράς, Μετεωρολογικά, Περί ψυχής, Περί αισθήσεως και αισθητών, Περί μνήμης και αναμνήσεων, Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος, Περί νεότητος και γήρατος, Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, Περί μαντικής εν τοις ύπνοις, Περί ζωής και θανάτου, Περί αναπνοής, Περί ζώων ιστορίας, Περί ζώων γενέσεως, Περί ζώων κινήσεως, Περί ζώων μορίων, Περί ζώων πορείας, Περί ζώων χρωμάτων, Περί ακουστών, Φυσιογνωμικά, Περί φυτών (το οποίο διασώθηκε στην λατινική και αραβική μετάφραση), Περί θαυμασίων ακουσμάτων, Μηχανικά προβλήματα και Περί Ατόμων γραμμών.

3) Τα μετά τα φυσικά, περιλαμβάνοντας δεκατέσσερα βιβλία και τις διατριβές Περί Μελίσσου, Περί Ξενοφάνους και Περί Γοργίου.

4) Τα πρακτικά, τα οποία περιλαμβάνουν τα Ηθικά Νικομάχεια, τα Μεγάλα Ηθικά και τα Ηθικά Ευδήμεια, τα Πολιτικά, την Αθηναίων Πολιτεία, την Ρητορική, την Ρητορική εις Αλέξανδρον (αμφισβητούμενη) και την Ποιητική, και

5) Τα αποσπάσματα (δηλαδή τα σωζόμενα παρενθετικά σε έργα αρχαίων συγγραφέων) Τις επιστολές (αμφισβητούμενες κατά το πλείστον) και τα ποιήματα επίσης κατά το πλείστον αμφισβητούμενα.

Οι τίτλοι αυτοί απλά χωρίς επεξηγήσεις παρατιθέμενοι μπορούν να δείξουν την ευρύτητα, την ποικιλία και το τεράστιο μέγεθος του αριστοτελείου έργου, το οποίο, όπως στην αρχή είπαμε, αποτέλεσε τον επιστημονικό και φιλοσοφικό κώδικα της πολιτισμένης ανθρωπότητας για δυο και πλέον χιλιάδες χρόνια, αποτελεί δε και τώρα ακόμη το πνευματικό έθιμο σχεδόν όλης της συνήθους επιστημονικής και φιλοσοφικής δημιουργίας.

Και ανάλυση μεν του φιλοσοφικού συστήματος του Αριστοτέλη και έκθεση της επιστημονικής του εργασίας, έστω και στοιχειωδώς επιχειρούμενες θα κατέληγαν αναγκαστικά σε μια ογκώδη πραγματεία. Αυτό μόνο μπορεί να λεχθεί συμπερασματικά και από μια μόνο άποψη, γενική και όχι συνολική, ότι ο Αριστοτέλης βάση της επιστήμης έθετε το πείραμα και την παρατήρηση, σαν σκοπό δε κάθε επιστήμης όριζε την γνώση των αιτίων των πραγμάτων και φαινομένων εκείνων, όσα υπόκεινται στην πείρα. Έτσι, όπως και ο ίδιος διευκρινίζει: 'Η πείρα μεν μας παρέχει το γεγονός, η επιστήμη δε ζητά το αίτιον και διότι είναι πρώτο.

Από κάθε αφετηρία ξεκινώντας, ο Αριστοτέλης κρίνεται σαν αντίθετος της πλατωνικής φιλοσοφίας, ενώ ίσως βαθύτερη μελέτη του πλατωνικού και παράλληλα του αριστοτελικού έργου θα έδειχνε την αριστοτελική φιλοσοφία, αντίθετα με την γνώμη και την απόφανση του μεγάλου της ιδρυτή, ότι ασχολείται κυρίως με ένα μέρος των πλατωνικών αντιλήψεων και ακολουθεί μια από τις μεθόδους διανοητικής εξέλιξης και γνώσης του επιστητού, τις οποίες διετύπωσε η καταπληκτική αντιληπτική διάνοια του Πλάτωνα, η οποία διείδε σαν ορισμένο μεν και ωφέλιμο τον βαθμιαία πλατυνόμενο ορίζοντα των γνώσεων την ανθρώπινη δηλαδή συνθήκη και συμφωνία -, αόριστο δε και ατέρμονα τον ορίζοντα της όλης ζωής, προς τον οποίο αναγκαστικά και από εσωτερική ορμή βλέπει ο ανθρώπινος νους και έτσι συμπερασματικά χάραξε τους επάλληλους και ομόκεντρους κύκλους της Επιστήμης και της Υπόθεσης.

Την φιλοσοφική του σχολή διηύθυνε ο Αριστοτέλης μέχρι το 323 π.Χ., οπότε, επειδή το αντιμακεδονικό κόμμα είχε ενισχυθεί λόγω του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου, κινδυνεύοντας σαν φίλος της μακεδονικής δυναστείας, αναγκάσθηκε να φύγει στην Χαλκίδα της Ευβοίας, όπου και πέθανε μετά ένα έτος από χρόνιο οικογενειακό του νόσημα του στομάχου.

Οι σπερμολογίες τις οποίες συγγραφείς της παρακμής και μερικοί εκκλησιαστικοί ανέφεραν για τον Αριστοτέλη, σαν άστοργο προς τον προστάτη του τον Ερμεία και σαν αγνώμονα προς τον Πλάτωνα και ότι επιβουλεύθηκε την ζωή του μαθητή και ευεργέτη του Αλέξανδρου, όπως και ο μύθος περί αυτοκτονίας του, αποδεικνύονται από αυτά τα ίδια τα πράγματα δηλαδή από τα συγγράμματα του Αριστοτέλη και από τις αυθεντικές λεπτομέρειες της ζωής του, τελείως αστήρικτα μυθεύματα, ανάξια εκτενέστερης μνείας.

Μεταξύ των έργων του Αριστοτέλους εκείνων, όσα είτε συνετάχθησαν για την εξωτερική ή εν κοινώ διδασκαλία είτε εξ αυτής προέκυψαν, είναι και το φερόμενο υπό τον τίτλον «Συναγωγή Πολιτειών» ή απλώς «Πολιτείαι» (πολιτεύματα). Αυτό είχα χαθεί από πάρα πολύ παλιά, μόνο δε πριν από έναν περίπου αιώνα βρέθηκε σχεδόν ολόκληρο το σπουδαιότερο ίσως τμήμα του το πραγματευόμενο το πολίτευμα των Αθηναίων.

Στο σύγγραμμά του περί πολιτειών ο Αριστοτέλης περιέγραψε και ανέλυε κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο και τον Ησύχιο 158 πολιτεύματα αυτονόμων πόλεων και κρατών, κατά τον αραβικό κατάλογο τον λεγόμενο του Πτολεμαίο 161, κατά τον Αμμώνιον 240, κατά τον Μενάγιο 245 και κατ' άλλους τέλους 250 ή 255 πολιτεύματα, από τα οποία τα περισσότερα ήταν ελληνικά, μερικά δε βαρβαρικά. Πιθανόν δε φαίνεται ότι τα βαρβαρικά περιελαμβάνοντο όλα σε μια μόνη πραγματεία υπό τον τίτλο Νόμιμα βαρβαρικά, πλην του πολιτεύματος των Καρχηδονίων, το οποίο αποτελούσε ιδιαίτερο βιβλίο.

Την τόση έκταση της Συναγωγής Πολιτειών μαρτυρεί και ο Κικέρων, παρέχοντας σχόλια για την ύλη της στο σύνολο της συγγραφής.

Και προκειμένου μεν περί του αριθμού των βιβλίων των αποτελούντων την συγγραφή το πιθανότερο είναι, ότι η διαφορά προέρχεται από το ότι οι μεν όσοι αναφέρουν τον μικρότερο αριθμό υπολογίζουν τα βαρβαρικά νόμιμα σαν ένα βιβλίο, οι δε όσοι αναφέρουν τον μεγαλύτερο (250-255) υπολογίζουν και συναριθμούν ένα έκαστο των κεφαλαίων τούτου σαν ένα ξεχωριστό βιβλίο.

Ο συνολικός αριθμός των πολιτειών του Αριστοτέλη όπως προκύπτει από τα αποσπάσματα, όσα σε διάφορους συγγραφείς διασώθηκαν είναι 99. Στα 51 από αυτά τα αποσπάσματα το όνομα του Αριστοτέλη και ο τίτλος των Πολιτειών αναφέρονται ειδικά ως επί το πλείστον έτσι: «Αριστοτέλης εν τη ......ων πολιτεία». Σε άλλα 16 αναφέρεται ο Αριστοτέλης, αλλά όχι και το όνομα της πολιτείας. Και στα υπόλοιπα είναι πρόδηλα από το περιεχόμενο και του Αριστοτέλους το όνομα σαν συγγραφέας και το όνομα της πολιτείας.

1

Έτσι καταρτίσθηκε ο κατάλογος των πολιτειών του Αριστοτέλους:


Αθηναίων

Κυρηναίων

Αντανδρίων

Επιδαμνίων


Αιγινητών

Λακεδαιμονίων

Αδραμυτηνών

Ερετριέων


Αιτωλών

Λευκαδίων

Επιδαυρίων

Ερυθραίων


Ακαρνάνων

Λοκρών

Θηβαίων

Εστιαίων


Ακαγαντίνων

Λυκίων

Ιασέων

Ζαγκλαίων


Αμβρακιωτών

Μασσαλιωτών

Κρητών

Ηραιέων


Αργείων

Μεγαρέων

Κροτωνιατών

Ηρακλεωτών


Αρκάδων

Μεθωναίων

Κυθηρίων

Θηραίων


Αχαιών

Μηλιέων

Μηλίων

Ιστιαίων


Βοττιαίων

Ναξίων

Μιλησίων

Καρχηδονίων


Γελώων

Νεαπολιτών

Ρηγίνων

Καταναίων


Δελφών

Οπουντίων

Ροδίων

Κλαζομενίων


Δηλίων

Ορχομενίων

Σολέων

Κώων


Ηλείων

Παρίων

Συβαριτών

Λαρισαίων


Ηπειρωτών

Πελληναίων

Τηνίων

Λεοντίνων


Θετταλών

Σαμίων

Χαλκηδονίων

Μαγνήτων


Ιθακησίων

Σαμοθρακών

(16)

Μαντινέων


Ιμεραίων

Σικυωνίων

Μολοσσών


Κίων

Σινωπαίων

Αμφιπολιτών

Μυτιληναίων


Κερκυραίων

Συρακοσίων

Αντισσαίων

Ροδίων


Κιανών

Ταραντίνων

Απολλωνιστών

Φαρσαλίων


Κολοφωνίων

Τεγεατών

εν Πόντω

Χαλκιδέων


Κορινθίων

Τενεδίων

Αρυδηνών

Χίων


Κυθνίων

Τροιζηνίων

Αφυταίων

Ωρειτών


Κυμαίων

Φωκαέων

Βυζαντίων


Κυπρίων
(51)


Για την προπαρασκευή του συγγράμματος ο Αριστοτέλης θα χρησιμοποίησε βέβαια πολλούς συνεργάτες και μάλιστα τους επιδεξιώτερους από τους μαθητές του. Την συγγραφή του όμως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι την έκανε ο ίδιος.

Πρώτη στο όλο έργο όπως έχουμε πει ήδη ήταν η Αθηναίων Πολιτεία, σαν αυθεντική αλλά η οποία χάθηκε και πιο νωρίς από τα άλλα έργα. Γιατί και ο Φώτιος που την γνώρισε από κάποια επιτομή, και ο παλαιότερός του Ησύχιος δεν αναφέρουν κανένα ακριβές της απόσπασμα. Είναι δε περίεργο ότι συνέβη τόσο νωρίς η απώλειά της, γιατί βέβαια υπήρχαν πολλά αντίγραφά της, και της αποδιδόταν πολύ μεγάλη σημασία καθόσον είχε γραφεί από ίδια και προσωπική αντίληψη του Αριστοτέλη, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του έμεινε στην Αθήνα. Από το έργο του αυτό πολλοί από τους επόμενους συγγραφείς δανείζονταν πληροφορίες, κρίσεις και περικοπές. 

Ο Κικέρων είχε το έργο αυτό στην βιβλιοθήκη του, ο Πλούταρχος από αυτό ιδίως άντλησε τον βίο του Σόλωνα και με αυτό διευκρίνισε πολλά στους βίους του Θησέα, του Περικλή και του Νικίου. Ο Αρποκρατίων δε τέλος και άλλοι λεξικογράφοι από αυτό το έργο πήραν σαφείς πληροφορίες για τους Αθηναϊκούς θεσμούς. Αυτή την χρησιμοποίηση του έργου από πολλούς συγγραφείς, αναφέρει και ο Th. Reinach σαν αιτία της απώλειάς του, ισχυριζόμενος ότι οι Βυζαντινοί αντιγραφείς θεωρούσαν ανωφελές να επιχειρούν την αντιγραφή έργου το οποίο ολόκληρο σχεδόν, κατά την αντίληψή τους, περιλαμβανόταν αποσπασματικά σε άλλα συγγράμματα.

Οπωσδήποτε βέβαιο είναι ότι ήδη από την εποχή της Αναγεννήσεως η Αθηναίων Πολιτεία θεωρείτο απωλεσθείσα οριστικά, και από τότε μόνο τα συλλεγέντα από πολλές μεριές αυθεντικά ή αλλοιωμένα αποσπάσματα, 90 περίπου, και η δισέλιδη περίληψη των περιεχομένων της, η γνωστή με τον τίτλο «εκ των Ηρακλειδών περί πολιτείας Αθηναίων», έδιναν κάποια ιδέα αυτής και της όλης πραγματείας των πολιτευμάτων από τον Αριστοτέλη.

Το 1885 όμως σε φθαρμένο πάπυρο της βιβλιοθήκης του Βερολίνου ανέγνωσαν αποσπάσματα ιστορικής ύλης, τα οποία αναγνωρίσθηκαν ότι ανήκαν στην Αριστοτελική Αθηναίων Πολιτεία. Επειδή δε ο πάπυρος προερχόταν από την Αίγυπτο, όπου είχαν ήδη βρεθεί οι λόγοι του ρήτορα Υπερείδη και το Παρθένιον του ποιητού Αλκμάνος, γεννήθηκε η ελπίδα ότι εκεί θα βρισκόταν και η Αθηναίων Πολιτεία, καθώς μάλιστα σε κάποιον κατάλογο Αιγυπτιακής βιβλιοθήκης ο οποίος βρισκόταν στην Πετρούπολη βεβαιωνόταν πως το έργο βρισκόταν στην Αίγυπτο κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα.

Και η ελπίδα πραγματοποιήθηκε μετά από λίγο καιρό. Το 1891 αναγγέλθηκε στο Λονδίνο ότι μεταξύ δέσμης παπύρων, άγνωστο πως και πότε εισαχθέντων στο Βρετανικό Μουσείο, ανευρέθη η Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη. Μετά από λίγες εβδομάδες εκδόθηκε από τον Kenyon κατά πρώτη φορά.
Από την αρχή το κείμενο, σύμφωνα άλλωστε και με τα σωζόμενα αποσπάσματα, αναγνωρίσθηκε σαν αυθεντικό, διαπιστώθηκε μάλιστα και η μεγάλη αρχαιότητα του αντιγράφου, που αναγόταν στον 1ο μ.Χ. αιώνα.

Αν και ο γραφικός χαρακτήρας στο σύνολό του είναι κανονικός και επιμελημένος, η ανάγνωση όμως παρουσίασε δυσχέρειες εξ αιτίας της συνεχόμενης γραφής όλων των λέξεων, της μη στίξεως, της συντμήσεως των τελικών συλλαβών των λέξεων και της φθοράς σε πολλά σημεία του παπύρου. Ώστε πράγματι ήταν πολύ μεγάλο κατόρθωμα η πρώτη ανάγνωση από τον Άγγλο φιλόλογο Κένυον. Αν και τα σχετικά λίγα λάθη της πρώτης έκδοσης διορθώθηκαν έπειτα, σίγουρα απομένουν και άλλα, ουσιωδέστερα, λάθη οφειλόμενα στους παλαιούς αντιγραφείς.

 Και από αυτήν την άποψη, ο πάπυρος της Αθηναίων Πολιτείας μας παρέχει σημαντικότατα ωφελήματα, γιατί μας δίνει να καταλάβουμε το πλήθος των παραφθορών και αλλοιώσεων οι οποίες έγιναν στα αρχαία κείμενα από τους αντιγραφείς. Λέξεις αλλοιωμένες, φράσεις μετατοπισμένες, κακή ανάγνωση του αντιγραφόμενου, παραλείψεις, φράσεις αυθαίρετα εξηγητικές, που αντικαθιστούν μερικές φορές το αρχικό κείμενο ή παρεμβάλλονται δίπλα στις γνήσιες, αλλοιώνουν σε πολλά μέρη το κείμενο. Μεγαλύτερη ακόμη αλλοίωση, όπως απέδειξε η κριτική μελέτη του κειμένου, προήλθε από την παρεμβολή περικοπών άλλου προγενεστέρου αλλά ασημαντότερου συγγράμματος πάνω στο ίδιο θέμα παρεμβολή που έγινε μεθοδικά μεν σύμφωνα με τις χρονολογίες, αλλά αντιφάσκει συχνά με το κείμενο. Αφού αυτές οι παρεμβαλλόμενες φράσεις αφαιρεθούν, τότε φαίνεται το γνωστό ύφος του Αριστοτέλη, η λιτότητα και η ακρίβεια της φράσης και η ξηρή διατύπωση αυτού που σκοπεύει να πει, χωρίς πλεονασμούς και χωρίς ελλείψεις.

Από αυτό το ίδιο το σύγγραμμα μπορεί να ορισθεί η εποχή της συγγραφής του. Γιατί ο τελευταίος αναφερόμενος σε αυτό άρχοντας είναι ο Κηφισοφών (§ 54), επώνυμος του έτους 329 328 π.Χ. και δεν γίνεται κανένας λόγος για σημαντικές μεταβολές στο Αθηναϊκό πολίτευμα από αυτές που επέφερε ο Αντίπατρος το 322 π.Χ., δηλαδή ακριβώς το έτος του θανάτου του Αριστοτέλη. Ώστε είναι σίγουρο ότι η συγγραφή έγινε μεταξύ του 328 και του 322 π.Χ.

Το σύγγραμμα διαιρείται σε ιστορικό και σε περιγραφικό μέρος. Το ιστορικό μέρος όπως βρέθηκε στον πάπυρο, είναι ελλιπές στην αρχή του, γιατί δεν υπάρχει η ιστορία των Αθηνών μέχρι την συνωμοσία του Κύλωνα. Το δε περιγραφικό απομένει ατελές, γιατί λόγω φθοράς του παπύρου λείπει η περιγραφή του οργανισμού και των δικονομικών τύπων των αθηναϊκών δικαστηρίων. Και η απώλεια μεν της αρχής του έργου δεν είναι μεγάλη, γιατί και από αλλού μπορούμε να την συμπληρώσουμε σχεδόν από αυτό το ίδιο το αριστοτελικό κείμενο και οι ιστορικές πηγές από τις οποίες χρησιμοποίησε κομμάτια ο Αριστοτέλης, όσα αφορούν την γένεση και τις αρχές της αθηναϊκής πολιτείας, διασώθηκαν σχεδόν όλες μέχρι εμάς. Η έλλειψη όμως του τέλους αποβαίνει σημαντική, ιδίως για τους μελετητές του αττικού δικαίου.

Το πρώτο μέρος του έργου, το καθαρά ιστορικό, ακολουθεί αυστηρή χρονολογική σειρά, συντομότατη δε ή καμία μνεία γίνεται για τους άνδρες, έστω και επιφανείς, όσοι δεν συνετέλεσαν σε πολιτειακές ή διοικητικές μεταβολές. Έτσι πουθενά δεν αναφέρεται ο Αλκιβιάδης, ενώ απεναντίας αναφέρονται εκτενώς τα όσα έγιναν επί Σόλωνος, Κλεισθένη, τα της διοίκησης και πτώσης των Πεισιστρατιδών, το μετά την καταστροφή στην Σικελία ολιγαρχικό κίνημα, η άλωση των Αθηνών από τον Λύσανδρο, και τέλος η αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος το 403 π.Χ. 

Σταματά δε ο Αριστοτέλης στο σημείο αυτό, γιατί την θριαμβευτική επάνοδο του δήμου στην εξουσία με τον Θρασύβουλο την κρίνει ως την ενδεκάτη και τελευταία μεταβολή της πολιτειακής ιστορίας των Αθηναίων. Είναι αλήθεια ότι καθ' όλον τον 4ο π.Χ. αιώνα η αθηναϊκή πολιτεία εκτός από μερικές τροποποιήσεις στις λεπτομέρειες δεν υπέστη καμία ριζική μεταβολή.

Το δεύτερο μέρος του έργου ελάχιστα αναφέρεται σε ιστορικές πηγές, γιατί ο Αριστοτέλης σε αυτό περιγράφει το σύγχρονό του πολιτειακό σύστημα, αντιλαμβανόμενος και πληροφορούμενος αυτός ο ίδιος τα πράγματα. Και ενώ στο πρώτο μέρος, την ιστορική δηλαδή εξέλιξη της Αθηναίων πολιτείας, διακρίνεται δυνατή κριτική, ρέει δε ομαλά και καθαρά η διήγηση, στο δεύτερο μέρος, το περιγραφικό και αναλυτικό, επικρατεί τρομερή μεθοδικότητα και ο θαυμάσιος διασαφητικός τρόπος της αριστοτελικής διάνοιας. Συνολικά στο έργο αυτό ο Αριστοτέλης αποδεικνύεται βαθύτατος κριτικός και στην χρήση των ιστορικών κειμένων και στην εκλογή αυτών και στην εκτίμηση της σημασίας των γεγονότων.

Παρά τα πλεονεκτήματα αυτά ο Αριστοτέλης δεν μπορεί να θεωρηθεί το πρότυπο ιστορικού συγγραφέως όχι μόνο κατά την σημερινή αντίληψη της ιστορίας, αλλά ούτε παραβαλλόμενος προς τους επιφανείς αρχαίους ιστορικούς συγγραφείς. Γιατί την ιστορική του αφήγηση δεν την ολοκληρώνει το βαθύ εκείνο και ιδιότυπο κριτικό ύφος του Θουκυδίδη, το οποίο καθιστά το σύγγραμμα του Πελοποννησιακού πολέμου ένα σύνολο άρτιο και αδιάσπαστο, ούτε εμψυχώνει αυτή η υψηλότερη και γενική κοσμοπολίτικη αντίληψη των γεγονότων, που διαπνέει και διακρίνει την ιστορία του Πολύβιου.

Επίσης αν και ασχολείται με αρκετές λεπτομέρειες ο Αριστοτέλης, δεν είναι πάντα και σε αυτές αλάθητος χρονογράφος. Αυτό θα πρέπει να αποδοθεί στο εσπευσμένο της συγγραφής και στην μη εκ των υστέρων αναθεώρηση και εξέταση του έργου μάλλον, παρά σε άγνοια ιστορικών πηγών και αυθεντικών κειμένων. Έτσι ιστορεί τον Κίμωνα νέον κατά την εποχή της εξασθένισης των εξουσιών του Αρείου Πάγου, ενώ τότε, δηλαδή μετά τον θάνατο του δημαγωγού Εφιάλτη, εκείνος ήταν τουλάχιστον 40 ετών. Ομοίως για τις περί ειρήνης προτάσεις των Λακεδαιμονίων ορίζει ότι έγιναν μετά την ναυμαχία στις Αργινούσες ενώ έγιναν μετά την ναυμαχία στην Κύζικο.

Αλλά και από διευκρινιστικής άποψης και καθορισμού των συμβάντων παρουσιάζει μερικές ανακρίβειες. Έτσι εξηγεί λάθος την σεισάχθεια που έγινε επί Σόλωνος, συγχέοντας τα επιβεβλημένα βάρη επί των ακινήτων κτημάτων με τα ενυπόθηκα επ' αυτών ιδιωτικά δάνεια. Επίσης βεβαιώνει εσφαλμένα ότι όλοι οι κατά το έτος της ναυμαχίας των Αργινουσών Αθηναίοι στρατηγοί καταδικάσθηκαν σε θάνατο και άλλα παρόμοια.
Αλλά αυτές οι ανακρίβειες, ελάχιστες στον αριθμό και σχετικά ασήμαντες, δεν ελαττώνουν την αυθεντικότητα και την ακρίβεια του όλου κειμένου της Αθηναίων Πολιτείας.

Άλλα διακριτικά χαρίσματα αυτού του Αριστοτέλειου έργου είναι η απ' αρχής μέχρι τέλους υπάρχουσα καλή πίστη του συγγραφέως και το διαυγές, λιτό και αβίαστο αφηγηματικό ύφος, για το οποίο με ενθουσιασμό μίλησαν κατά την αρχαιότητα από τον Κικέρωνα ο οποίος ονόμασε τον αριστοτέλειο λόγο σαν 'ποταμό χρυσού', μέχρι του Διονυσίου του Αλικαρνασσέως, ο οποίος θαυμάζει την διαύγεια και το θέλγητρο των αριστοτελικών σαφηνίσεων, και μέχρι του Πλουτάρχου, ο οποίος εξαίρει την δύναμη και την χάρη του ύφους του. Έτσι δε όχι μόνο από ιστορικής αλλά και από φιλολογικής απόψεως η Αθηναίων Πολιτεία είναι ένα από τα πολυτιμότερα κειμήλια, που κληροδοτήθηκαν σε μας από την ελληνική αρχαιότητα όταν βρισκόταν στην ακμή της.

Η αρχή της Αθηναίων πολιτείας έχει χαθεί αλλά υπάρχουν μερικά αποσπάσματα είτε αυτολεξεί είτε περιγραφικά σε μεταγενέστερους συγγραφείς, όπως στον Ηρακλείδη, στον λεξικογράφο Αρποκρατίωνα, στον Πλούταρχο, στον ανώνυμο του Πατμιακού λεξικού, σε ένα από τους σχολιαστές του Πλάτωνα και σε έναν από τους σχολιαστές του Ευριπίδη. Και δεν αποκαθίσταται μεν από αυτά τα αποσπάσματα αλλά με τον συνδυασμό τους σύμφωνα με όσα ιστορεί ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, από τους οποίους ο Αριστοτέλης πήρε στοιχεία, και ο Πλούταρχος, ο οποίος πήρε στοιχεία από τον Αριστοτέλη, καταρτίζεται μια πιθανή περίληψη των περιεχομένων του. Για τον λόγο αυτό πρώτα παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα δηλώνοντας τις πηγές τους και μετά θα μπούμε στο κείμενο του παπύρου.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)

ΑΠΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

1)

Οι Αθηναίοι αρχικά μεν κυβερνώνταν από βασιλεία όταν δε ο Ίων κατοίκησε (με αυτούς) τότε κατά πρώτον ονομάσθηκαν Ίωνες.

Ο δε Πανδίων, που βασίλευσε μετά τον Ερεχθέα, μοίρασε την βασιλική εξουσία στους γιους του. Και αυτοί (οι Αθηναίοι) συνεχώς ευρίσκονταν σε στασιαστικές διενέξεις μεταξύ τους.

Ο Θησέας δε τους συγκάλεσε με προκήρυξή του και τους συνένωσε θέτοντας ισονομία και όμοια δικαιώματα.

Αυτός αφού μετέβη στην Σκύρο πέθανε εκεί αφού τον έριξε πάνω σε βράχους ο Λυκομήδης, επειδή φοβήθηκε μην σφετερισθεί (ο Θησέας) το νησί. Οι δε Αθηναίοι ύστερα μετά τους Περσικούς πολέμους μετέφεραν τα οστά του στην Αθήνα.

Από δε τους Κοδρίδες (τους απογόνους του Κόδρου) δεν εκλέγονταν πια βασιλείς γιατί θεωρούνταν ότι ήταν τρυφηλοί (αγαπούσαν την καλοπέραση) και είχαν γίνει μαλθακοί. Ο δε Ιππομένης, ένας από τους απογόνους του Κόδρου, θέλοντας να καταρρίψει την κατηγορία αυτή, όταν συνέλαβε με την κόρη του την Λειμώνη κάποιον μοιχό, εκείνον μεν τον εφόνευσε αφού τον έδεσε μαζί με την κόρη του και τον έσυρε πίσω από το άρμα του, αυτήν δε (την κόρη του) την έκλεισε μαζί με ένα άλογο έως ότου πέθανε.

2) ΟΜΟΙΩΣ

Αυτούς που συνέπραξαν μαζί με τον Κύλωνα για εγκατάσταση της απολυταρχίας (τυραννίδας) αφού κατέφυγαν στον βωμό της θεάς, τους εφόνευσαν εκεί, οι οπαδοί του Μεγακλέους. Και τους δράστες της πράξης αυτής εξόρισαν (οι Αθηναίοι) σαν ιερόσυλους.

3) ΟΜΟΙΩΣ

Ο Σόλων δίνοντας νομοθεσία στους Αθηναίους έκανε και αποκοπές των χρεών, δηλαδή την λεγόμενη σεισάχθεια.

Επειδή παρενοχλούσαν αυτόν μερικοί σχετικά με τους νόμους (του), ταξίδεψε στην Αίγυπτο.

4) ΟΜΟΙΩΣ

Ο Πεισίστρατος διατελέσας (απολυταρχικός κυβερνήτης) τύραννος τριάντα και τρία έτη, γέρων πλέον απέθανε.

Ο Ίππαρχος, ο γιος του Πεισιστράτου, ήταν φίλος των διασκεδάσεων και επιρρεπής σε έρωτες και φιλόμουσος, ο δεΘέσσαλος νεώτερος (γιος του Πεισίστρατου) και αυθάδης.

Αυτόν, μετέχοντα της απολυταρχικής εξουσίας, μη μπορώντας να φονεύσουν, εφόνευσαν τον Ίππαρχο, τον αδελφό του.

Ο δε Ιππίας έκτοτε σκληρότατα απολυταρχικά κυβερνούσε.

Και εισηγητής έγινε του νόμου περί εξοστρακισμού, ο οποίος τέθηκε (θεσπίστηκε) για τους επιδιώκοντες να γίνουν απολυταρχικοί κυβερνήτες. Και άλλοι δε πολλοί εξοστρακίσθηκαν και ο Ξάνθιππος και ο Αριστείδης.

5) ΟΜΟΙΩΣ

Ο Θεμιστοκλής και Αριστείδης

Και η βουλή του Αρείου Πάγου είχε μεγάλη (τότε) δύναμη.

6) ΟΜΟΙΩΣ

Ο Εφιάλτης...

(Ο Κίμων) άφηνε ελεύθερους στα κτήματά του να συλλέγουν καρπούς όσοι ήθελαν, εκ των οποίων (μάλιστα) πολλούς κρατούσε να δειπνούν (μαζί του).

7) ΟΜΟΙΩΣ

Ο Κλέων όταν ανέλαβε την αρχή, επέφερε την διαφθορά της πολιτικής ζωής.

Και ακόμη περισσότερο οι κατόπιν αυτού, οι οποίοι όλα τα γέμισαν με παρανομία και σκότωσαν όχι λιγότερους από χίλιους πεντακόσιους.

Όταν δε αυτοί εξεδιώχθηκαν από την εξουσία, ανέλαβαν την αρχή ο Θρασύβουλος και ο Ρίνων, ο οποίος ήταν άνθρωπος αγαθών διαθέσεων και ενάρετος...

8) ΟΜΟΙΩΣ

Και έχουν την επίβλεψη των οδών, για να μην κτίζουν μερικοί επ' αυτών ή εκτείνουν πολύ πάνω από αυτές τους εξώστες.

Ομοίως δε διορίζουν και τους ένδεκα τους άρχοντες την επιστασία αυτών που ήταν στο δεσμωτήριο.

Είναι δε και εννέα άρχοντες, (εκ των οποίων) θεσμοθέτες έξι, οι οποίοι αφού εξετασθούν, ορκίζονται ότι με δικαιοσύνη θα διαχειρισθούν την αρχή και δεν θα λάβουν δώρα, ούτε θα αναθέσουν υπέρ αυτών χρυσό ανδριάντα.

Ο δε (άρχων) βασιλιάς διαχειρίζεται αυτά που αφορούν τις θυσίες και ο (πολέμαρχος) τα πολεμικά.

9) ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΠΟΚΡΑΤΙΩΝΑ (στην λέξη ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΑΤΡΩΟΣ)

Απόλλων πατρώος ο Πύθιος. Είναι ένα από τα επώνυμα του θεού, ο οποίος έχει και άλλα πολλά. Τον δε Απόλλωνα οι Αθηναίοι γενικά τιμούν σαν πατρογονικό θεό (πατρώον) από τον καιρό του Ίωνα. Διότι αφ' ότου αυτός κατοίκησε μαζί (με τους Αθηναίους) στην Αττική, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, ονομάσθηκαν οι Αθηναίοι Ίωνες και ο Απόλλων επωνομάσθηκε σε αυτούς πατρογονικός.

10) ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ (ΒΙΟΣ ΘΗΣΕΩΣ, 25)

Θέλοντας δε ακόμη περισσότερο να αυξήσει την πόλη (ο Θησέας) προσκάλεσε όλους παρέχοντας ισονομία. και η δια του κηρύκου πρόσκληση 'εδώ ελάτε όλος ο λαός' λέγουν ότι έγινε από τον Θησέα όταν κάποτε έκανε συνέλευση όλου του λαού. Όμως δεν άφησε να γίνει η δημοκρατία άτακτη ούτε ανάμεικτη από το ανεξέλεγκτα συγκεντρωθέν πλήθος αλλά πρώτος αφού διαχώρισε σε ευπατρίδες και γεωργούς κτηματίες, και τεχνίτες, στους ευπατρίδες δε, αναγνωρίσας το δικαίωμα να έχουν την γνώση (την επιστασία) των θείων (των ιερών) και να παρέχουν από την τάξη αυτών τους άρχοντες και να είναι δάσκαλοι (ερμηνευτές και κριτές) των νόμων και εξηγητές των οσίων και των ιερών, κατέστησε αυτούς τρόπον τινά σε ίση μοίρα με τους άλλους πολίτες, γιατί οι μεν ευπατρίδες θωρούνταν έτσι υπέρτεροι κατά την δόξα, οι δε κτηματίες γεωργοί κατά την χρησιμότητα, και οι τεχνίτες κατά το πλήθος. Ότι δε πρώτος απέκλινε προς την κατωτέρα του λαού τάξη (τον όχλο) όπως λέγει ο Αριστοτέλης και παράτησε την μοναρχική εξουσία, φαίνεται να το μαρτυρεί και ο Όμηρος, στην απαρίθμηση των πλοίων (καταλόγων νεών), μόνους τους Αθηναίους επονόμασε δήμον.

11) ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΜΙΑΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ (ανωνύμου)

Γεννήται. Παλαιά το πλήθος των Αθηναίων, πριν ο Κλεισθένης φέρει την τακτοποίηση κατά φυλάς, ήταν διαιρεμένο σε γεωργούς και τεχνίτες. Και φυλές αυτών ήταν τέσσερις, κάθε μία δε των φυλών είχε τρεις τάξεις (μοίρας), τις οποίες ονόμαζαν φατρίες και τριττύες. Κάθε μια δε τούτων αποτελείτο από τριάντα γένη και κάθε ένα γένος είχε τριάντα άνδρες συντεταγμένους σε οικογένειες (οικογενειάρχες), οι οποίοι λέγονταν γεννήται, από τους οποίους τα αρμόζοντα (τα αναλογούντα) σε κάθε έναν ιερατικά λειτουργήματα δια κλήρου προσδιορίζονταν, ώστε οι Ευμολπίδες και οι Κήρυκες και οι Ετεοβουτάδαι, καθώς εξιστορεί στην Αθηναίων πολιτεία ο Αριστοτέλης, λέγοντας ως εξής: «ότι δε κατενεμήθησαν όλοι αυτοί ομού εις τέσσαρας φυλάς απομιμηθέντες τις εποχές (ώρες) του έτους, ότι δε κάθε μία των φυλών ήταν διηρημένη σε τρία μέρη, ώστε να γίνουν όλα τα μέρη δώδεκα, όπως οι μήνες στον χρόνο, ότι δε αυτά ονομάζοναν τριττύες και φατρίες. Σε δε την φατρία ήταν κανονισμένα τριάντα γένη, όπως οι ημέρες στον μήνα, το δε γένος αποτελούνταν από τριάντα άνδρες»

12) ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΑΞΙΟΧΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Αριστοτέλης λέγει ότι το όλον πλήθος χωρισμένο στην Αθήνα σε γεωργούς και σε τεχνίτες αποτελείτο από τέσσερις φυλές, ότι δε κάθε μία των φυλών είχε τρεις τάξεις (μοίρες), τις οποίας ονομάζουν τριττύς και φατρίας. Και ότι σε καθεμία τους ήσαν τριάντα γένη. Ότι δε το γένος συνίστατο καθένα από τριάντα άνδρες. Τούτους λοιπόν τους άνδρες τους προσδιορισμένους στα γένη ονομάζουν γεννήτας.

13) ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΠΟΚΡΑΤΙΩΝΑ (στην λέξη τριττύς)

Τριττύς είναι το τρίτον μέρος της φυλής. Διότι αυτή είναι διαιρεμένη σε τρία μέρη, (ονομαζόμενα) τριττύς και έθνη και φατρίας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτείαν.

14) ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΛΥΤΟ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ (κώδ. Βατικανού)

Ο Αριστοτέλης ιστορεί ότι ο Θησέας αφού ήλθε στην Σκύρο για να επισκεφθεί λεπτομερώς αυτήν, πιθανώς λόγω της συγγενείας του Αιγέα (με τον Λυκομήδη), βρήκε τον θάνατο κρημνισθείς από των βράχων από τον Λυκομήδη, ο οποίος βασιλεύοντας εκεί φοβήθηκε (μη του σφετερισθεί το νησί). Οι δε Αθηναίοι μετά τους Μηδικούς πολέμους συμμορφούμενοι με χρησμό, λαβόντες από εκεί τα οστά του τα έθαψαν στην Αθήνα.

Ο Θησέας στον Άδη- Δεξιά ο Ηρακλής 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ... του χαμένου στην αρχή τμήματος, μετά από συνδυασμό των αποσπασμάτων που παραθέσαμε και την ιστορία του Ηροδότου, του Θουκυδίδη και του Πλουτάρχου.

Τα αρχαία χρόνια οι Αθηναίοι κυβερνώντο από βασιλεία. Αφού ήλθε στην Αθήνα ο Ίων, και κατοίκησε μαζί με τους Αθηναίους, έδωσε το όνομά του στους αυτόχθονες, οι οποίοι έκτοτε επωνομάσθηκαν Ίωνες. Επιφανής μυθολογούμενος βασιλιάς υπήρξε ο Ερεχθέας, και ο μετά από αυτόν Πανδίων μοίρασε την βασιλική εξουσία στους γιους του. Λόγω αυτής της διανομής και διαίρεσης η χώρα βρισκόταν σε επαναστάσεις μέχρι την εποχή του Θησέα. Αυτός συνένωσε τους δήμους της Αττικής, έκανε δε πυκνότερο τον οικισμό των Αθηνών και τροποποίησε την κοινωνική και πολιτική οργάνωση ώστε να γίνει πιο δημοκρατική, απονέμοντας ίσα δικαιώματα και όμοια ισχύ στις τρεις τάξεις των πολιτών, τις οποίες διέκρινε σε ευπατρίδες, γεωργούς και τεχνίτες.

Σε μεταγενέστερους χρόνους επιφανής και φιλόπατρις βασιλιάς των Αθηνών υπήρξε ο Κόδρος, ο οποίος έπεσε στον πόλεμο. Μετά τον θάνατό του ορίσθηκε να μην είναι πλέον μονάρχης στην Αθήνα αλλά ισόβιος άρχων κυβερνήτης. Πρώτος ισόβιος άρχων έγινε ο γιος του Κόδρου Μέδων, και μετά από αυτόν οι απόγονοί του, οι οποίοι περιορίσθηκαν να άρχουν για δεκαετία.

Η επελθούσα μετά από αυτόν ηθική κατάπτωση πολλών από του βασιλικού οίκου των Κοδριδών και η ανάπτυξη των δήμων επέφεραν την κατάλυση του δικαιώματος αρχοντίας (βασιλικής εξουσίας), το οποίο είχε αποκλειστικά αυτός ο οίκος. Τότε δε η Αθήνα κυβερνήθηκε από παλαιές ευγενείς οικογένειες (ευπατρίδες). Αλλά οι μεταξύ αυτών αντιζηλίες και έριδες προκαλούσαν συνεχείς στάσεις.

Έως ότου κάποιος νέος ευπατρίδης, ο Κύλων, Ολυμπιονίκης, γαμπρός του Θεαγένους, τυράννου των Μεγάρων, επιχείρησε να αρπάξει την εξουσία. Πέτυχε να καταλάβει την Ακρόπολη, αλλά έσπευσαν από τους αγρούς πλήθος πολιτών και τον πολιόρκησαν εκεί. Χωρίς τρόφιμα όσοι ήσαν μέσα στην Ακρόπολη έγινε δύσκολο να συνεχίσουν. Και ο μεν Κύλων μπόρεσε κρυφά να διαφύγει, οι δε οπαδοί του κατέφυγαν ικέτες στον ναό της Αθηνάς. Εκεί συνθηκολόγησαν με τον άρχοντα Μεγακλέα, από τον οίκο των Αλκμεωνιδών, αρχηγό των πολιορκητών. Αλλά όταν βγήκαν από τον ναό, κατασφάγησαν, μερικοί μάλιστα κοντά στον βωμό των Ερινύων, όπου είχαν καταφύγει.

Αυτή η πράξη κατέστησε στον λαό μισητό τον οίκο των Αλκμεωνιδών, η δε φατρία του Κύλωνα, ενισχυθείσα έτσι, στασίαζε εναντίον τους. Για να δοθεί τέλος στους εμφύλιους σπαραγμούς αποφάσισε ο δήμος να υποβληθούν σε δίκη οι δράστες της εναγούς πράξης ενώπιον δικαστηρίου τριακοσίων ανδρών που είχαν εκλεγεί από τις επιφανείς πολίτες και ορκίσθηκαν στους βωμούς, για να κρίνουν την καταγγελία που είχε υποβληθεί από τον Μύρωνα.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Το πρώτο πολίτευμα

1.Έγιναν δε δικασταί τριακόσιοι ενώπιον των οποίων υπέβαλε την κατηγορία ο Μύρων, ορκισθέντες προ του βωμού επί των ιερείων, (οι οποίοι είχαν εκλεγεί) εκ των ευγενών την καταγωγήν. Απαγγελθείσης δε καταδίκης (εναντίον εκείνων) δια το ανοσιούργημα, αυτοί μεν (οι ανουσιουργήσαντες) εξεχώθησαν από τους τάφους τους, η δε γενεά των καταδικάσθηκε σε παντοτεινή εξορία. Ο Επιμενίδης δε ο Κρης ευθύς μετά ταύτα έκαμε θρησκευτικό εξαγνισμό της πόλεως.


2. Ύστερα δε από αυτά, επακολούθησε οξεία διάσταση μεταξύ των ευγενών και του λαού για πολύ χρόνο. Διότι το πολίτευμα αυτών ήταν και καθ' όλα τα άλλα ολιγαρχικό και επί πλέον μάλιστα οι πτωχοί ήσαν υποδουλωμένοι εις τους πλούσιους και αυτοί και τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους. Και ονομάζονταν πελάται και εκτήμοροι διότι κατ' αυτήν την αναλογία μισθώσεως καλλιεργούσαν τους αγρούς των πλουσίων. Όλη δε η γη (όλα τα κτήματα) ανήκε σε ολίγους. Και αν δεν έδιδαν όλο το μίσθωμα, ήσαν εκ του νόμου υποκείμενοι σε δουλεία αυτοί και τα τέκνα τους. Και τα χρέη από οποιανδήποτε αιτία επέφεραν υποχρέωση σωματικής δουλείας (του χρεώστου) έως τον καιρόν του Σόλωνος. Αυτός δε πρώτος έγινε προστάτης της λαϊκής τάξεως. Το σκληρότατο λοιπόν και πικρότατο (απ' όλα) σε εκείνη την πολιτική κατάσταση ήταν για τους πολλούς αυτός ο θεσμός της δουλείας, αλλά όμως και για τα άλλα πολιτικά πράγματα επίσης ήταν δυσαρεστημένοι. Διότι δεν είχαν καμίαν, να το πούμε έτσι, συμμετοχή στην διοίκηση της πολιτείας.

ΙΙΙ.Η δε οργάνωση του αρχαίου πολιτεύματος, εκείνου που υπήρχε προ του Δράκοντος, ήταν ως εξής: Οι μεν άρχοντες προήρχοντο από την αριστοκρατική και από την πλουτοκρατική τάξη. Και κατ' αρχάς μεν ισοβίως, έπειτα δε για μια δεκαετία. Τα πλέον μεγάλα δε και πρώτα αξιώματα ήταν ο βασιλεύς, ο πολέμαρχος και ο άρχων. Από αυτά δε πρώτο αξίωμα ήταν το του βασιλέως, διότι αυτό υπήρξε ανέκαθεν, δεύτερον δε αξίωμα ιδρύθηκε η πολεμαρχία, ένεκα του ότι υπήρξαν μερικοί από τους βασιλείς ανίκανοι στα πολεμικά πράγματα. 

Εξ αιτίας αυτού και είχαν προσκαλέσει τον Ίωνα (ως στρατηγό), όταν βρέθηκαν σε κρίσιμη περίσταση. Τελευταίο δε αξίωμα συνέστη αυτό του άρχοντος, διότι, όπως μεν λέγουν οι περισσότεροι, επί της αρχοντίας του Μέδοντος, όπως δε λέγουν μερικοί, επί της αρχοντίας του Ακάστου ιδρύθη το αξίωμα αυτό. Αυτοί δε προβάλλουν ως τεκμήριο του ισχυρισμού τους το ότι οι εννέα άρχοντες ορκίζονται και τώρα να τηρούν τις ενόρκους τους υποχρεώσεις, όπως αυτές ισχύουν από την εποχή του Ακάστου, ώστε επί της βασιλείας τούτου (συμπεραίνουν) παραχώρησαν οι απόγονοι του Κόδρου μέρος του βασιλικού αξιώματος σε αντάλλαγμα των δοθεισών εις τον τότε άρχοντα (εκ του γένους των) δωρεών. 

Το πράγμα λοιπόν, κατά ποια εκ των δύο υποθέσεων συνέβη, μικρή διαφορά παρουσιάζει ως προς την εποχή που συνέβη. Απόδειξη δε ης μεταγενέστερης ίδρυσης του αξιώματος του άρχοντος είναι το ότι αυτός δεν διοικεί καμία από τις πατροπαράδοτες τελετές, όπως ο βασιλιάς και ο πολέμαρχος, αλλά όλες οι τελετές, τις οποίες διευθύνει, είναι μεταγενέστερες. Γι' αυτό και το αξίωμα τούτο έχει μεγαλυνθεί σε νεώτερους χρόνους, αυξανόμενο βαθμηδόν με πρόσθετες δικαιοδοσίες. 

Οι θεσμοθέτες δε άρχοντες εξελέγησαν ύστερα από πολλά έτη, όταν πλέον γινόταν εκλογή των αρχόντων ετησίως, για τον σκοπό, καταγράφοντες τους ψηφιζόμενους νόμους να τους διαφυλάττουν, για να δικάζονται σύμφωνα με αυτούς οι παρανομούντες. Έτσι και είναι το μόνο αξίωμα τούτο που δεν είχε ποτέ διάρκεια περισσότερο του ενός έτους. 

Ως προς μεν λοιπόν τον χρόνο της ιδρύσεώς τους έχουν τα αξιώματα τέτοια διαφορά μεταξύ τους. Δεν ήταν δε όλοι εγκατεστημένοι σε ένα μέρος οι εννέα άρχοντες. Αλλά ο μεν βασιλιάς έμενε στο ονομαζόμενο τώρα Βουκαλείο, πλησίον του πρυτανείου. Απόδειξη δε αυτού είναι ότι ακόμη και τώρα εκεί γίνεται η σύμμειξη της γυναίκας του βασιλέως με τον Διόνυσο. Ο δε άρχων έμενε στο πρυτανείο, ο δε πολέμαρχος στο Επιλύκειο - το οποίο προηγούμενα μεν λεγόταν πολεμαρχείο, αφού δε ο Επίλυκος γενόμενος πολέμαρχος το ανοικοδόμησε και το καλλώπισε, ονομάσθηκε Επιλύκειο -, οι δε θεσμοθέτες έμεναν στο θεσμοθετείο. Στον καιρό δε του Σόλωνος όλοι μαζί οι άρχοντες συνήλθαν στο θεσμοθετείο. είχαν δε εξουσία να δικάζουν κατ' ουσίαν και απ' ευθείας τις δίκες και όχι όπως τώρα να ενεργούν μόνο προανάκριση. Ο οργανισμός λοιπόν της διοικήσεως έτσι ήταν.

Η δε βουλή των Αρεοπαγιτών είχε αποστολή το να επιβλέπει στην τήρηση των νόμων, διηύθυνε δε τα περισσότερα κυβερνητικά πράγματα της πόλης και τα μεγαλύτερα, έχουσα συγχρόνως εξουσία και να τιμωρεί και να επιβάλλει πρόστιμο σε όλους, ιδίως τους παραβαίνοντες τους κοινωνικούς θεσμούς. (Αυτό δε) διότι η εκλογή των αρχόντων γινόταν από την αριστοκρατική τάξη και πλουτοκρατική, από εκείνους δε όσοι είχαν διατελέσει άρχοντες γίνονταν οι Αρεοπαγίτες. Γι' αυτό και από όλα τα αξιώματα μόνο αυτό διατηρήθηκε ισόβιο μέχρι τώρα.

Οι νόμοι του Δράκοντος

IV. Η οργάνωση λοιπόν του πρώτου πολιτεύματος τέτοια ήταν στις γενικές γραμμές. Μετά δε αυτά, ύστερα από την πάροδο όχι πολλού καιρού, επί του άρχοντος Αρισταίχμου, ο Δράκων έθεσε τους πολιτικούς νόμους του. Το δε σύστημα των νόμων αυτό ήταν κατά τον εξής τρόπο. Τα πολιτικά δικαιώματα απενεμήθησαν στους έχοντες να εισφέρουν έναν πολεμικό οπλισμό στρατιώτου. Για δε τα αξιώματα των εννέα αρχόντων και των ταμιών ήταν εκλέξιμοι όσοι είχαν περιουσία όχι μικρότερη των δέκα μνων, ελεύθερη από κάθε βάρος, για δε τα άλλα αξιώματα τα μικρότερα, εκλέξιμοι ήταν όλοι οι εισφέροντες έναν πολεμικό οπλισμό στρατιώτη. 

Για δε τα αξιώματα των εννέα αρχόντων και των ταμιών ήταν εκλέξιμοι όσοι είχαν περιουσία όχι μικρότερη των δέκα μνων, ελεύθερη (από κάθε βάρος), για δε τα άλλα αξιώματα τα μικρότερα εκλέξιμοι ήταν όλοι οι εισφέροντες έναν πολεμικό οπλισμό. Στρατηγοί δε και ίππαρχοι γίνονταν από αυτούς που είχαν περιουσία όχι λιγότερη από εκατό μνες, ελεύθερη (από βάρη) και ήταν γνήσια τέκνα από νόμιμο γυναίκα και μεγαλύτερα των δέκα ετών. Αυτούς δε έπρεπε να κρατούν υπό εγγύηση οι πρυτάνεις και οι στρατηγοί και οι ίππαρχοι, από το περασμένο χρόνο, μέχρις ότου θα λογοδοτούσαν, ως εγγυητές δε ήταν δεκτοί τέσσερις από την ίδια τάξη των στρατηγών και των ιππάρχων.

Συστήθηκε δε Βουλή από τετρακόσιους και έναν, οριζόμενους δια κληρώσεως από αυτούς που είχαν πολιτικά δικαιώματα. Για την κλήρωση αυτή, καθώς και για τα άλλα αξιώματα, λαμβάνονταν οι άνω των τριάντα ετών, και ορίσθηκε να μη γίνεται δυο φορές άρχοντας ο ίδιος μέχρις ότου όλοι οι πολίτες να γίνονταν άρχοντες. Τότε δε πάλι να γίνεται εξ αρχής νέα κλήρωση (προς εκλογήν αρχόντων). Και αν κανείς από τους βουλευτές απουσίαζε από την συνέλευση όταν συνεδρίαζε η βουλή ή συνήρχετο ο δήμος, αυτός πλήρωνε πρόστιμο τρεις μεν δραχμές αν ήταν πεντακοσιομέδιμνος, δυο δε ο ιππεύς και μία ο ζευγίτης.

Η δε Βουλή του Αρείου Πάγου ήταν φύλακας των νόμων και επέβλεπε τους άρχοντες, όπως κυβερνούν σύμφωνα με τους νόμους. Είχε δε δικαίωμα κάθε αδικούμενος να καταγγέλει ενώπιον της βουλής των Αρεοπαγιτών, ορίζοντας τον νόμο, κατά παράβαση του οποίου αυτός (ο καταγγέλων) αδικείτο.
Τα χρέη όμως επέφεραν (και τότε) υποχρέωση σωματικής δουλείας, όπως έχει προαναφερθεί. Και η ιδιοκτησία της γης βρισκόταν στα χέρια ολίγων.

Νομοθεσία Σόλωνος

V. Ενώ δε τέτοια ήταν η πολιτική οργάνωση και οι πολλοί διατελούσαν δούλοι των ολίγων, έκαμε επανάσταση ο δήμος (ο λαός) εναντίον των επιφανών.
Επειδή δε η επανάσταση ήταν ισχυρή και οι αντίπαλοι επί πολύ καιρό βρίσκονταν σε διάσταση μεταξύ τους, εξέλεξαν από κοινού ως συνδιαλλακτήν και άρχοντα τον Σόλωνα και ανέθεσαν σε αυτόν να συντάξει την πολιτική οργάνωση, συνεπεία της ελεγείας (του ελεγειακού ποιήματος) την οποία αυτός είχε κάμει και η οποία αρχίζει ως εξής

Γνωρίζω εγώ και στην ψυχή μου μέσα φωλιάζει
η θλίψη που βλέπω έτσι την παλιότερη χώρα της Ιωνίας
δυστυχισμένη.

Σε αυτή (την ελεγεία) συνηγορεί και υπέρ των δυο αντιπάλων μερίδων και συζητεί τις αξιώσεις τους, και μετά ταύτα συμβουλεύει μαζί και τους δυο να καταπαύσουν την υπάρχουσα φιλονικία.

3. Ήταν δε ο Σόλων κατά μεν την καταγωγή και την υπόληψη μεταξύ των πρωτευόντων, κατά δε την περιουσία και την κατάσταση μεταξύ εκείνων της μεσαίας τάξης, όπως από άλλα πράγματα είναι ομολογούμενο και όπως αυτός ο ίδιος στα ακόλουθα ποιήματά του βεβαιώνει, συμβουλεύοντας τους πλούσιους να μην είναι πλεονέκτες.

Σεις δε πρααίνοντας στην ψυχή το δυνατό πόθο,
που απ' τα πολλά αγαθά τον χορτασμό πετύχατε,
σε μετριοπάθεια βάλετε την υψηλοφροσύνη σας τι ούτε εμείς
(αλλιώς) θα στέρξωμε, ούτε αυτά σε καλό θα σας βγουν.

και εν γένει πάντοτε την αιτία της επανάστασης (ο Σόλων στην ελεγεία του) επιρρίπτει στους πλουσίους. Γι' αυτό και στην αρχή της ελεγείας λέγει, ότι φοβάται 'και την φιλοχρηματία και την υπερηφάνεια', διότι εξ αιτίας αυτών προέκυψε η έχθρα.

VI. Αφού έγινε κύριος των πολιτικών πραγμάτων ο Σόλων και τον λαό αποκατέστησε σε ελευθερία, και κατά το παρόν και κατά το μέλλον, απαγορεύοντας να συνομολογούνται δάνεια με σωματική εγγύηση, και νόμους συνέταξε, και έκαμε κατάργηση των χρεών και των ιδιωτικών και των δημοσίων, την οποία ονομάζουν 'σεισάχθεια', διότι απέσεισαν τα βάρη.

2. Και ως προς τούτο μερικοί προσπαθούν να τον επικρίνουν με συκοφαντίες. Γιατί συνέβη στον Σόλωνα, ενώ επρόκειτο να εφαρμόσει την σεισάχθεια, να προείπει αυτό σε μερικούς από τους γνωστούς του. Έπειτα, όπως μεν λέγουν οι δημοκρατικοί, έγινε καταστρατήγηση του νόμου από τους φίλους προς όφελός τους, όπως δε λέγουν αυτοί που θέλουν να τον υβρίσουν, από την καταστρατήγηση ωφελήθηκε και ο ίδιος. Γιατί αυτοί (οι καταστρατηγήσαντες τον νόμο) δανείσθηκαν χρήματα και αγόρασαν πολλήν έκταση γης, και μετά από λίγο καιρό, όταν έγινε η αποκοπή των χρεών, βρέθηκαν πλούσιοι. Ως εκ τούτου λέγουν ότι έγιναν πλούσιοι και κατόπιν παρουσιάζονταν ως ανέκαθεν πλούσιοι.

3. Αλλά όμως πιθανότερο είναι εκείνο που λέγεται από τους δημοκρατικούς. Γιατί δεν είναι φυσικό ως προς μεν τα άλλα να δειχθεί ο Σόλων τόσο μετριοπαθής και φιλόπατρις, ώστε ενώ ήταν δυνατόν σε αυτόν, αφού προσεταιρισθεί την μια μερίδα, να γίνει τύραννος της πόλης, ν' αποκρούσει και τα δυο αυτά και να προτιμήσει το καλό και την σωτηρία της πόλης μάλλον παρά την δική του επικράτηση, για τόσο μικρά και φανερά να κατακηλιδώσει τον εαυτό του.

4. Ότι δε βρέθηκε να έχει τέτοια δικτατορική εξουσία, αυτό το μαρτυρούν και η άθλια πολιτική κατάσταση και τα ποιήματα του ίδιου του Σόλωνος, ο οποίος σε πολλά μέρη των ποιημάτων αναφέρει αυτό (ότι δηλαδή θα μπορούσε να γίνει απόλυτος άρχοντας) και όλοι οι άλλοι το ομολογούν. Αυτή λοιπόν η κατηγορία πρέπει να θεωρούμε ότι είναι ψευδής.

VII. Συνέστησε δε πολιτική οργάνωση και έφτιαξε άλλους νόμους. Οι δε πολιτικοί θεσμοί του Δράκοντος έπαυσαν να έχουν ισχύ εκτός των νόμων περί φόνου. Αφού χάραξαν δε τους νόμους στους κύρβεις, έστησαν αυτούς στην βασίλειο στοά και ορκίστηκαν να τους τηρούν όλοι. Οι δε εννέα άρχοντες; ορκιζόμενοι προ του ιερού λίθου, ομολογούσαν, ότι, εάν θα παρέβαιναν κανέναν από τους νόμους, θα προσέφεραν (ως πρόστιμο της παράβασης) έναν ανδριάντα χρυσό. Έτσι ακόμα και τώρα ορκίζονται.

2. Όρισε δε (ο Σόλων) να ισχύουν οι νόμοι αμετάτρεπτοι για 100 έτη και τακτοποίησε τον πολιτικό οργανισμό κατά τον εξής τρόπο.

3. Κατά το περιουσιακό εισόδημα (στο οποίο στηριζόταν η φορολογία) χώρισε τον λαό σε τέσσερις τάξεις (τέλη), όπως ακριβώς ήταν διαιρεμένος και πριν, δηλαδή σε πεντακοσιομεδίμνους, σε ιππείς, σε ζευγίτες και σε θήτες.

Και τα μεν άλλα αξιώματα έδωκε προνόμιο να τα έχουν οι πεντακοσιομέδιμνοι και οι ιππείς και οι ζευγίτες, δηλαδή αυτά των εννέα αρχόντων και των ταμιών και των πολιτών (οικονομικών υπαλλήλων) και των ένδεκα και των κωλακρετών, αφού έδωσε σε κάθε μια από αυτές τις τάξεις τα αξιώματα αυτά ανάλογα με την φορολογία. Σε δε την τάξη των θητών έδωσε το δικαίωμα να μετέχουν μόνο της γενικής συνέλευσης του λαού και των δικαστηρίων.

4. Ορίσθηκε δε να πληρώνει φόρους πεντακοσιομεδίμνου μεν εκείνος του οποίου η δική του περιουσία δίδει εισόδημα πεντακοσίους μεδίμνους (μέτρα χωρητικότητας) καρπών ξηρών και υγρών μαζί, ιππέως δε φόρους αυτός που είχε εισόδημα τριακοσίους μεδίμνους, όπως δε μερικοί λένε, αυτός που έχει τα μέσα να συντηρεί ίππο. Αυτοί δε σαν απόδειξη προβάλλουν και την ονομασία της πολιτικής αυτής τάξης, όπως προέκυψε από το πραγματικό αυτό γεγονός, και τα αφιερώματα των παλαιών. Γιατί υπάρχει στην ακρόπολη αναθηματική εικόνα κάποιου Διφίλου, στην οποία είναι γραμμένα τα εξής:

Ο γιος του Διφίλου Ανθεμίων αυτήν εδώ την εικόνα τους θεούς αφιέρωσε επειδή ανέβηκε από την τάξη των θητών στην τάξη των ιππέων.
... και βρισκόταν πλησίον της επιγραφής ίππος σε ένδειξη ότι αυτό (το σημείο) δηλώνει την τάξη των ιππέων. Αλλά εν τούτοις είναι πιο εύλογο το ότι (η τάξη των ιππέων) κανονίσθηκε από το εισόδημα, όπως ακριβώς η τάξη των πεντακοσιομεδίμνων. Στην τάξη δε των ζευγιτών κατατάχθηκαν οι εκ της περιουσίας των έχοντες εισόδημα διακοσίων μεδίμνων καρπών και από τα δύο είδη (ξηρούς και υγρούς). Οι δε άλλοι, η θητική δηλαδή τάξη, δεν είχαν συμμετοχή σε κανένα αξίωμα. Γι' αυτό και τώρα ακόμη, όταν ρωτώνται οι προσερχόμενοι σαν κληρώσιμοι για οποιοδήποτε αξίωμα, σε ποια τάξη (φορολογική) ανήκουν, κανείς από αυτούς δεν λέει ποτέ ότι ανήκει στην τάξη των θητών.


VIII. Τις δε αρχές όρισε να εκλέγονται με κλήρο από αυτούς που είχαν από πριν κριθεί (ως εκλέξιμοι), τους οποίους γι αυτόν τον λόγο υπεδείκνυε κάθε φυλή. Κάθε δε φυλή για το αξίωμα των εννέα αρχόντων υπεδείκνυε δέκα και από αυτούς γινόταν η κλήρωση. Από αυτό ισχύει ακόμα το να κληρώνει κάθε φυλή δέκα, από αυτούς δε κατόπιν να γίνεται η εκλογή δια ψηφοφορίας (δια κυάμων). Του ότι δε τα αξιώματα δια του κλήρου όρισε (ο Σόλων) να παρέχονται ανάλογα με τις τάξεις, απόδειξη είναι ο νόμος περί ταμιών, ο ισχύων ακόμη και τώρα. Γιατί ο νόμος ορίζει να κληρώνονται οι ταμίες από την τάξη των πεντακοσιομεδίμνων.

2. Ο Σόλων λοιπόν έθεσε τέτοιους νόμους για τους εννέα άρχοντες. Γιατί σε παλιότερη εποχή η Βουλή στον Αρειο Πάγοόριζε τους εκλέξιμους δια τα αξιώματα μεταξύ των μελών αυτής και απ' αυτούς εξέλεγε τους πιο ικανούς για κάθε αξίωμα τους οποίους όριζε για ένα έτος.

3. Οι φυλές δε διατηρήθηκαν όπως πριν τέσσερις, και φυλοβασιλείς ήταν τέσσερις. Κάθε δε φυλή υποδιαιρείτο σε τριττύεςμεν τρεις, σε ναυκραρίες δε δώδεκα. Αρχηγός δε κάθε ναυκραρίας ήταν ένας ναύκραρος ορισμένος να εποπτεύει τις εισφορές και τις πραγματοποιούμενες δαπάνες. Γι' αυτό και στους νόμους του Σόλωνα, τους μη εν χρήσει πλέον, υπάρχει σε πολλά μέρη η διάταξη ότι οι ναύκραροι εισπράττουν και δαπανούν από το ναυκραρικό χρήμα.

4. Ίδρυσε δε και βουλή από τετρακοσίους, εκατό από κάθε φυλή. Σε δε την βουλή του Αρείου Πάγου έδωσε να έχει την εποπτεία της τήρησης των νόμων, καθώς ήταν αυτή και πριν επόπτης του πολιτεύματος, έχοντας το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέρος της πολιτικής διαχείρισης, και δικαιούνταν να τιμωρεί τους παραβάτες και να επιβάλλει πρόστιμο και χρηματικές ποινές και να καταθέτει στο ταμείο της πόλης τα εισπραττόμενα πρόστιμα, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να παρέχει αιτιολογία των αποφάσεών της. Στην δικαιοδοσία αυτή ο Σόλωνας πρόσθεσε την εκδίκαση των κατηγορουμένων για συνωμοσία κατά των πολιτικών δικαιωμάτων του λαού.

5.Βλέποντας δε την μεν πόλη να στασιάζει συχνά, μερικούς δε από τους πολίτες από αδιαφορία (απέχοντες και) προκρίνοντες να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους, θέσπισε ειδικό νόμο γι' αυτούς, κατά τον οποίο 'όποιος, ενώ η πόλη βρίσκεται σε στάση, δεν επεμβαίνει ενόπλως, υπέρ μιας από τις αντίπαλες μερίδες, καταδικάζεται σε στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και δεν δικαιούται στο εξής να μετέχει στη διοίκηση της Πολιτείας'.


IX. Οι αφορώσες λοιπόν στα αξιώματα (στις αρχές) διατάξεις κανονίζονταν κατ' αυτόν τον τρόπο.
Φαίνεται δε ότι το πολίτευμα του Σόλωνος παρείχε τρεις υπερβολικά ευνοϊκές διατάξεις για τον λαό, τις εξής: Πρώτη μεν και μεγίστη το ότι απαγορεύθηκε η συνομολόγηση δανείων δια προσωπικής (δηλ. της ατομικής ελευθερίας) εγγυήσεως. Δεύτερον το ότι απέκτησε το δικαίωμα κάθε πολίτης (ο βουλόμενος) να υποβάλει μήνυση υπέρ των υφισταμένων κάποιο αδίκημα (εναντίον του αδικούντος). Τρίτη δε (διάταξη), δια της οποίας, όπως λέγεται, ισχυροποιήθηκε πολύ ο λαός, ότι έφεση εναντίον των αποφάσεων των αρχών θεσπίσθηκε να γίνεται ενώπιον του δήμου. Γιατί, γινόμενος κύριος της δια ψηφοφορίας αποφάσεως, ο δήμος, αποβαίνει έτσι κύριος της πολιτείας.

2.Τόσο μάλλον, όσον, επειδή οι νόμοι δεν έχουν διατυπωθεί με απλότητα και σαφήνεια, αλλά όπως παραδείγματος χάριν ο περί κλήρων και επικλήρων νόμος, προκύπτουν κατ' ανάγκην πολλές αμφισβητήσεις και για όλα αυτά και για τις δημόσιες και ιδιωτικές υποθέσεις, οριστικά αποφαίνεται το δικαστήριο του δήμου. Πιστεύουν λοιπόν μερικοί ότι αυτός (ο Σόλων) επίτηδες έκαμε ασαφείς τους νόμος, για να απομένει κύριος ο δήμος να τους ερμηνεύει. Αυτό όμως δεν είναι εύλογο, αλλά (εύλογο φαίνεται) το συνέταξε έτσι αυτούς, γιατί δεν μπορούσε ως προς όλα να περιλάβει την τελειότερη διάταξη. Γιατί δεν είναι δίκαιο να κρίνουμε την θέληση εκείνου (του Σόλωνος) από τα γινόμενα τώρα, αλλά από την άλλη πολιτική οργάνωση (την οποία αυτός συνέταξε).


Χ. Στους νόμος λοιπόν αυτούς φαίνεται ότι όρισε υπέρ του λαού τις νέες διατάξεις, προ της εφαρμογής δε της νομοθεσίας επιβαλών την αποκοπή των χρεών και μετά ταύτα ενεργήσας την διακανόνιση των μέτρων και των βαρών και την αύξηση του νομίσματος.

2. Διότι επί της εποχής εκείνου (του Σόλωνος) έγιναν και τα μέτρα μεγαλύτερα των Φειδωνείων, και η μνα έχουσα προηγούμενο βάρος (αξίζουσα) εβδομήντα δραχμές συμπληρώθηκε σε εκατό (δραχμές).

Ο παλαιός δε νομισματικός τύπος ήταν το δίδραχμο. Έκανε δε και μέτρα βάρους (σταθμά) σχετικά με το νόμισμα, με τάλαντο ισοδύναμο με εξήντα τρεις μνας, οι δε τρεις μνες κατανεμήθηκαν αναλογικά στον στατήρα και στα άλλα (μικρότερα) σταθμά.

ΧΙ. Αφού κανόνισε λοιπόν το πολίτευμα κατά τον τρόπο ο οποίος διατυπώθηκε παραπάνω, επειδή προσερχόμενοι σε αυτόν πολλοί τον ενοχλούσαν, άλλοι μεν επικρίνοντας, άλλοι δε ζητώντας ερμηνείες, επειδή ήθελε και να μην μεταβάλει τίποτα από τα νομοθετήματα και να μη γίνει μισητός μένοντας στην πόλη, ταξίδεψε με εμπορικό μαζί και περιηγητικό σκοπό στηνΑίγυπτο, αφού είπε ότι δεν θα επανέλθει πριν παρέλθουν δέκα χρόνια. Γιατί έκρινε ότι δεν ήταν δίκαιο παραμένοντας (στην Αθήνα) να εξηγεί τους νόμους, αλλά ότι κάθε ένας χρωστούσε να εκτελεί όσα είχαν αναγραφεί στους νόμους.

2. Συγχρόνως δε συνέβη σε αυτόν να διατεθούν εχθρικά εναντίον του πολλοί από τους επιφανείς πολίτες ένεκα της αποκοπής των χρεών και γιατί είχε δυσαρεστήσει και τις δυο πολιτικές μερίδες νομοθετώντας το πολίτευμα παρά τις προσδοκίες τους. Ο μεν δήμος δηλαδή είχε νομίσει ότι αυτός (ο Σόλων) θα προέβαινε σε εκ νέου διανομή όλων των περιουσιών. Οι δε ευγενείς απ' εναντίας, ότι θα έφερε πάλι σε ισχύ την παλαιά πολιτική κατάσταση ή κατά τι διαφορετική. Εκείνος όμως δείχθηκε αντίθετος και προς τους δυο, και ενώ ήταν δυνατόν σε αυτόν, προσεταιριζόμενος οποιανδήποτε από τις δυο μερίδες ήθελε, να γίνει τύραννος, προτίμησε να δυσαρεστήσει αμφότερους, σώζοντας (έτσι) την πατρίδα και καταρτίζοντας άριστη νομοθεσία.

ΧΙΙ. Αυτά δε ότι κατ' αυτόν τον τρόπο συνέβησαν, και οι άλλοι συμφωνούν, και αυτός ο ίδιος στο ποίημά του αναφέρει, κάνοντας γι' αυτά λόγο στους εξής στίχους:

Εις τον δήμο μεν έδωκα τόσο μερίδιο όσο του ήταν αρκετό

ούτε αφαιρώντας τίποτα από την ισχύ όση είχε ούτε αυξάνοντάς την.

Και για εκείνους δε όσοι είχαν δύναμη και υπερείχαν σε πλούτο,

και γι' αυτούς σκέφθηκα να μην έχουν τίποτα περισσότερο από το δίκαιο.

Στάθηκα δε στο μέσον προτάσσοντας ισχυρά ασπίδα απέναντι και στους δυο τους,

δεν επέτρεψα δε σε κανέναν από τους δυο να επικρατήσει άδικα.


2. Πάλι δε μιλώντας περί του λαού, πως δηλαδή πρέπει να φέρεται κανείς προς αυτόν, (λέγει):


Ο λαός δε κατά τον εξής τρόπο θα είναι δυνατόν να υπακούει

τους ηγεμόνες. Μήτε χαλαρό έχοντας το χαλινάρι μήτε πολυτεντωμένο,

γιατί γεννά η υπερβολή την αυθάδεια, όταν συγκεντρώνεται πολύς πλούτος,

στους ανθρώπους εκείνους, όσοι δεν έχουν άρτιο τον νουν.


3. Και πάλι δε κάπου αλλού λέγει για τους θέλοντες να γίνει διανομή περιουσίας:


Όσοι δε ήλθαν με σκοπό αρπαγών, είχαν πλούσια ελπίδα

κι ενόμιζαν ότι καθένας απ' αυτούς θα εύρη πλούτον πολύν.

Κι εγώ που μιλούσα σε αυτούς με πραότητα τους φάνηκα σκληρός,

ώστε δυσάρεστα μεν τότε για μένα σκέφθηκαν, τώρα δε, εναντίον μου

οργιζόμενοι, εχθρικά με κοιτάζουν όλοι, σαν αιτία καταστροφής.

Αυτό δεν έπρεπε. Γιατί όσα μεν είπα, με την βοήθεια των θεών εκτέλεσα,

άλλα δε όχι μάταια έπραξα. Ούτε σε μένα με τυραννική εξουσία

γεννάται ο πόθος να επιβάλω κάτι δια της βίας, ούτε την αγαθή γη

της πατρίδας (άφησα) να διανεμηθούν εξ ίσου οι ασήμαντοι και οι επιφανείς.


4. Πάλι δε και για την αποκοπή των χρεών και για τους δούλους μεν προηγούμενα, ελευθερωθέντες δε τώρα με την σεισάχθεια (γράφει):


Εγώ δε απ' εκείνα μεν, για τα οποία συνάθροισα γύρω μου

τον λαό, ποιο πριν να κατορθώσω απ' αυτά, σταμάτησα να ενεργώ;

Μάρτυς δε λαμπρή ως προς αυτά στην κρίση που ο χρόνος θα κάνει

θα μου είναι η μεγίστη μητέρα των Ολυμπίων θεών,

η μαύρη δηλαδή Γη, που αυτής εγώ κάποτε

αφαίρεσα τα σύνορα εκείνα, που σε πολλά μέρη ήταν μπηγμένα,

και η οποία, ήταν πριν δούλη, τώρα είναι ελεύθερη.

Πολλούς δε στην Αθήνα την θεοκτισμένη πατρίδα μας

ελευθέρωσα, πωληθέντες πριν σαν δούλους, άλλους άδικα

και άλλους νόμιμα, εκείνους δε που από αδυσώπητη

ανάγκη είχαν φύγει, και που την γλώσσα την Αττική

δεν μιλούσαν πλέον, περιπλανημένοι σε πολλά μέρη,

κι εκείνους που εδώ στον τόπο ανάρμοστη δουλεία

είχαν, φοβισμένοι από την αγριότητα των δεσποτών,

τους έκανα εγώ ελεύθερους. Αυτά μεν με ισχύ

εγώ, αφού συνάρμοσα μαζί την βία και τον νόμο,

τον εκτέλεσα και τα έφερα σε πέρας, όπως είχα υποσχεθεί.

Ομοίως δε νόμους, και για το κακό και για το αγαθό

αρμονικά έχοντας προνοήσει για καθένα απ' αυτά,

συνέθεσα. Την μάστιγα δε άλλος κανένας, όπως εγώ, λαβών,

κακομίλητος εάν ήταν και φιλοκερδής άνθρωπος,

δεν θα μπορούσε να εξουσιάσει πάνω στον λαό. Γιατί, αν εγώ ήθελα

όσα στους αντίθετους ήταν αρεστά τότε,

ή και απεναντίας αν δεχόμουν όσα οι άλλοι υπαγόρευαν,

αυτή εδώ η πόλη θα είχε στερηθεί από πολλούς άνδρες τώρα.

Και εξ αιτίας όλων τούτων επιδεικνύοντας σθένος προς όλους

στράφηκα απέναντί τους, όπως ο λύκος απέναντι σε πολλούς σκύλους.


5. Και πάλι ελέγχοντας ονειδιστικά τις (μετά την θέσπιση των νόμων) μεμψιμοιρία των δυο μερίδων (λέγει):


Εάν δεν πρέπει τον λαό τρανώς να επιτιμήσω,

(λέγω ότι) όσα έχει τώρα ποτέ στους οφθαλμούς του

δεν θα μπορούσε να τα ίδη και στον ύπνο του ακόμη.

κείνοι δε που μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι είναι

(το ίδιο) πρέπει να μ' επαινούν και φίλον να με κάνουν.


Διότι, λέγει (περαιτέρω ο Σόλων), εάν κανείς άλλος τύχαινε να λάβει αυτή την εξουσία,


δεν θ' άφηνε από την εξουσία του τον λαό και δεν θα έπαυε

πριν αφού ανατάραξε αυτόν θα αφαιρούσε το πάχος και το γάλα.

Εγώ δε αυτών (των αντιπάλων) καθώς έμεινα στο μεταίχμιο

έγινα σύνορο μεταξύ τους.


Οι τρεις φατρίες

ΧΙΙΙ. Την αποδημία λοιπόν επιχείρησε γι' αυτούς τους λόγους. Όταν δε έφυγε ο Σόλων, ενώ η πόλη βρισκόταν ακόμη σε ταραχές, για τέσσερα μεν χρόνια πέρασε ο λαός ήσυχα. Κατά δε το πέμπτο έτος μετά την αρχοντία του Σόλωνα δεν αναγόρευσαν άρχοντα εξ αιτίας της στάσεως, και πάλι κατά την διάρκεια του πέμπτου έτους ένεκα του λόγου τούτου έμειναν ακυβέρνητοι.

2. Κατόπιν δε τούτων, στην εποχή περίπου εκείνη, ο Δαμασίας αφού εκλέχθηκε διατέλεσε άρχοντας για δυο χρόνια και δυο μήνες, έως ότου εκδιώχθηκε από την αρχή με βία. Έπειτα δε αποφάσισαν, επειδή βρίσκονταν σε διάσταση, να εκλέξουν δέκα άρχοντες, πέντε μεν από την τάξη των ευπατριδών, τρεις δε από την τάξη των αγροτών, δυο δε από την τάξη των τεχνιτών (δημιουργών). Αυτοί δε (οι δέκα άρχοντες) έμειναν στην εξουσία το έτος το μετά την αρχοντία του Δαμασίου. Είναι δε φανερό ότι μεγίστη δύναμη είχε ο άρχοντας από το γεγονός ότι διαρκώς ξεσηκωνόταν στάση για απόκτηση αυτού του αξιώματος.

3. Εξακολουθούσαν δε να βρίσκονται σε όλως διόλου καλή πολιτική κατάσταση, άλλοι μεν σαν αιτία και πρόφαση έχοντας την αποκοπή των χρεών (γιατί είχε συμβεί σε αυτούς να καταντήσουν πένητες), άλλοι δε δυσανασχετούντες εναντίον του πολιτεύματος ένεκα της μεγάλης μεταβολής, η οποία είχε γίνει, μερικοί δε ένεκα της μεταξύ τους φιλονικίας.

4. Ήταν δε τρεις οι πολιτικές μερίδες. Μια μεν η μερίδα των παραλίων, της οποίας αρχηγός ήταν ο Μεγακλής ο γιος το Αλκμέωνος, οι οπαδοί δε της μερίδας αυτής φαίνονταν να στέργουν κυρίως τον μετριοπαθή τύπο πολιτεύματος. Άλλη δε μερίδα ήταν των πεδινών, οι οποίοι ζητούσαν την ολιγαρχία, αρχηγός δε αυτών ήταν ο Λυκούργος. Τρίτη δε μερίδα ήταν των διακρίων (των ορεινών), της οποίας την αρχηγία είχε ο Πεισίστρατος, φαινόμενος να είναι πάρα πολύ φίλος του λαού.

5. Μαζί δε με τούτους (τους διακρίους) είχαν συνταχθεί και οι απελευθερωθέντες από τα χρέη ένεκα της πτωχείας τους, και οι μη καταγόμενοι από γονείς ελεύθερους ένεκα του φόβου τους. Απόδειξη δε τούτου είναι ότι μετά την καθαίρεση των τυράννων έκαναν (οι Αθηναίοι) εκκαθάριση αυτών που είχαν πολιτικά δικαιώματα, με τον λόγο ότι όχι νόμιμα υπήρχαν πολλοί που μετείχαν των πολιτικών δικαιωμάτων. Είχε δε καθεμία πολιτική μερίδα την ονομασία της από τους τόπους τους οποίους καλλιεργούσαν οι οπαδοί της.


Τυραννία Πεισιστράτου

XIV. Ο Πεισίστρατος δε θεωρούμενος ότι ήταν κατ' εξοχήν φίλος του λαού και επειδή πολύ είχε ευδοκιμήσει στον πόλεμο κατά των Μεγαρέων, κατόρθωσε αφού αυτοτραυματίσθηκε σοβαρά σε διάφορα μέρη του σώματός του να πείσει όλον μαζί τον λαό ότι αυτά (τα τραύματα) είχε πάθει από τους αντίθετους, ώστε να δοθεί σε αυτόν σωματοφυλακή, μετά από πρόταση του σχετικού ψηφίσματος του Αριστίωνα. Όταν πήρε δε τους ονομαζόμενους ροπαλοφόρους και μαζί με αυτούς στράφηκε εναντίον του λαού κατέλαβε την ακρόπολη, κατά το τριακοστό δεύτερο έτος μετά την θέσπιση των νόμων, επί Κωμέουάρχοντος.

2. Λέγεται δε ότι ο Σόλων, όταν ο Πεισίστρατος ζήτησε σωματοφυλακή αντέκρουσε την αίτηση και ότι είπε, ότι αυτός άλλων μεν ήταν σοφώτερος, άλλων δε ανδρειότερος. Όσοι δηλαδή αγνοούν ότι ο Πεισίστρατος επιδιώκει να γίνει τύραννος, απ' αυτούς είναι σοφώτερος, όσοι δε γνωρίζοντες αυτό τηρούν σιωπή, απ' αυτούς είναι ανδριώτερος. Αφού δε λέγοντας αυτά δεν κατόρθωσε να πείσει τον λαό, αφού αφαίρεσε απ' επάνω του τα όπλα (τα οποία κρέμασε) μπροστά στις πόρτες (του σπιτιού του) είπε ότι αυτός μεν είχε παράσχει βοήθεια στην πατρίδα όσο του ήταν δυνατόν γιατί τώρα πια ήταν πολύ γέρος έχει δε την αξίωση και οι άλλοι το ίδιο να πράξουν.

3. Ο Σόλων λοιπόν τότε τίποτε δεν κατόρθωσε επίμονα συμβουλεύοντας. Ο δε Πεισίστρατος αφού κατέλαβε την εξουσία κυβέρνησε τα κοινά κατά τρόπο μάλλον ήπιο παρά αυταρχικό. Ενώ δε ακόμη δεν είχε αρκετά στερεωθεί η εξουσία του, συνενωθέντες οι περί τον Μεγακλέα και τον Λυκούργο εκδίωξαν αυτόν κατά το έκτο έτος μετά την πρώτη του άνοδο στην εξουσία, επί άρχοντος Ηγησίου.


4. Κατά το δωδέκατο δε έτος μετά από αυτά, από όλα τα μέρη στενοχωρούμενος ο Μεγακλής από την αντίθετη μερίδα, πάλι αφού έστειλε για συμβιβασμό κήρυκα προς τον Πεισίστρατο, υπό τον όρο να πάρει σε γάμο την κόρη του ο Πεισίστρατος, επανέφερε αυτόν κατά τρόπο παλλαϊκό και πολύ απλοϊκό. Αφού δηλαδή διέδωσε προηγουμένως φημολογία ότι τάχα η Αθηνάεπανέφερε τον Πεισίστρατο, βρίσκοντας μια γυναίκα ωραία και μεγαλόσωμη, καθώς λέγει ο Ηρόδοτος από τον δήμο Παιανιέων, καθώς δε μερικοί άλλοι λέγουν, από τον δήμο Κολυττού, δούλη από την Θράκη, που πουλούσε στεφάνους, η οποία ονομαζόταν Φύη, και την στόλισε μιμούμενος την θεά, την έφερε μέσα στην πόλη μαζί με αυτόν. Και ο μεν Πεισίστρατος εισερχόταν πάνω σε άρμα, στο οποίο, με πλήρη πανοπλία, δίπλα του στεκόταν ορθή η γυναίκα, οι δε πολίτες προσκυνώντας τον υποδέχονταν με θαυμασμό.


XV. Η πρώτη λοιπόν επάνοδος στην πόλη έγινε με τέτοιο τρόπο. Μετά από αυτά όμως, αφού δεύτερη φορά έπεσε από την εξουσία, κατά το έβδομο έτος περίπου από την επάνοδό του -, όχι γιατί τότε κατακρατούσε την εξουσία πολύ καιρό, αλλά γιατί δεν θέλησε να πάρει σύζυγο την κόρη του Μεγακλέους -, επειδή φοβήθηκε και τις δυο πολιτικές μερίδες έφυγε από την πόλη κρυφά.

2. Και πρώτα μεν κατοίκησε αυτός μαζί με τους δικούς του κοντά στον Θέρμαιο κόλπο ένα μέρος το οποίο ονομάζεται Ραίκηλος, από εκεί μετέβη στους τόπους που βρίσκονται κοντά στο Πάγγαιο όρος, από όπου αφού κέρδισε χρήματα και πρόσλαβε μισθωτούς στρατιώτες, ήρθε στην Ερέτρια πάλι κατά το ενδέκατο έτος επιχείρησε κατ'αρχάς να αναλάβει την εξουσία δια της βίας, με την πρόθυμη βοήθεια και πολλών άλλων, περισσότερο δε των Θηβαίων και του Λυγδάμιος του Ναξίου, εκτός δε αυτών και της τάξης των ιππέων που κυριαρχούσαν στην Ερέτρια.

3. Αφού δε νίκησε στην μάχη της Παλληνίδος και κατέλαβε την πόλη και αφαίρεσε τα όπλα του λαού, κατείχε στερεά πλέον την εξουσία σαν τύραννος. Και αφού κυρίευσε την Νάξο εγκατέστησε εκεί άρχοντα τον Λύγδαμι.

4. Αφαίρεσε δε τα όπλα του λαού κατά τον εξής τρόπο. Αφού προκάλεσε στο Θησείο ένοπλη συνάθροιση του λαού άρχισε να μιλάει ενώπιον της συνέλευσης του λαού. Και για λίγο χρόνο μίλησε. Όταν δε φώναξαν ότι δεν ακούνε καλά, πρότεινε σε αυτούς να ανεβούν μαζί του στο πρόπυλο της ακρόπολης, για να είναι περισσότερο ακουστός. Ενώ δε εκείνος εξακολουθούσε να αγορεύει προς τον λαό, αφαίρεσαν οι επίτηδες βαλμένοι από αυτόν τα (αποτεθειμένα) όπλα και φυλάξαντες αυτά στα πλησίον του Θησείου οικήματα ήρθαν κοντά στον Πεισίστρατο και του το ανήγγειλαν.

5.κείνος δε, αφού συμπλήρωσε την υπόλοιπη αγόρευσή του, είπε δε και για τα όπλα το ότι είχε γίνει και ότι δεν πρέπει να απορούν γι' αυτό ούτε να δυσανασχετούν, αλλά αφού φύγουν να φροντίζουν για τις ιδιωτικές τους υποθέσεις, για δε τις δημόσιες υποθέσεις, όλες, ότι αυτός θα φροντίσει.

XVI. Η τυραννίδα λοιπόν του Πεισίστρατου από της εμφανίσεώς της με αυτόν τον τρόπο ιδρύθηκε και αυτές τις μεταβολές υπέστη.

2. Ενεργούσε δε την διοίκηση των πολιτικών πραγμάτων ο Πεισίστρατος, όπως λέχθηκε, κατά μετριοπαθή τρόπο και μετά πολιτικότητας μάλλον παρά απολυταρχικά. Διότι και ως προς τα άλλα ήταν φιλάνθρωπος και ήμερος και σε αυτούς που έπεφταν σε παραβάσεις παρείχε συγχώρηση. Μάλιστα δε και στους φτωχούς έδιδε προκαταβολικά δάνεια για τις εργασίες τους, ώστε να διατρέφονται κατά τον χρόνο της καλλιέργειας.

3. Αυτό δε έκανε για δυο λόγους. Και για να μην διαμένουν μέσα στην πόλη, αλλά να βρίσκονται διασπαρμένοι στους αγρούς και, έχοντας κάποια μέτρια ευπορία και προσηλωμένοι στα ιδιωτικά τους συμφέροντα, ούτε να επιθυμούν ούτε να ευκαιρούν να φροντίζουν για τα πολιτικά πράγματα.

4. Συγχρόνως δε με το συμφέρον το δικό του ερχόταν έτσι και η αύξηση των εισοδημάτων με την καλλιέργεια της χώρας. Γιατί εισέπραττε σαν φόρο την δεκάτη (φόρος 1/10) των προϊόντων.

5. Έτσι διόρισε τους δικαστές σε κάθε δήμο και αυτός έβγαινε συχνά έξω στην αγροτική χώρα επιθεωρώντας και διαλύοντας τις διαφορές των διαδίκων, για να μην κατεβαίνουν στην πόλη και παραμελούν τις εργασίες τους.

6. Και σε μια τέτοια έξοδο του Πεισίστρατου λένε ότι του συνέβη το επεισόδιο με τον γεωργό που καλλιεργούσε στονΥμηττό έναν τόπο, ο οποίος ονομάσθηκε μετά αφορολόγητο χωριό. Βλέποντας δηλαδή έναν που έσκαβε και καλλιεργούσε έδαφος όλως διόλου πετρώδες, απόρησε και διέταξε τον δούλο (ο οποίος τον συνόδευε) να ρωτήσει τι προϊόν παράγεται από τον τόπο εκείνο. Ο δε γεωργός είπε: τα κακά και πανάθλια, και απ' αυτά όμως τα κακά και τα πανάθλια χρειάζεται να δίνω στον Πεισίστρατο την δεκάτη. Και ο μεν άνθρωπος βεβαίως αποκρίθηκε (έτσι) αγνοώντας (με ποιον μιλούσε), ο δεΠεισίστρατος ευχαριστήθηκε με την ελευθεροστομία του και την αγάπη στην εργασία του και έτσι άφησε αυτόν εντελώς αφορολόγητο.

7. Και ως προς τα άλλα δε δεν στενοχωρούσε καθόλου την λαϊκή τάξη με την εξουσία του, αλλά φρόντιζε πάντοτε να επικρατεί ειρήνη και διατηρούσε την ησυχία. Γι' αυτό και πολλές φορές λεγόταν ότι η εξουσία του Πεισίστρατου ήταν ο επί Κρόνου βίος, διότι συνέβη κατόπιν, όταν διαδέχθηκαν αυτόν οι γιοι του, να αποβεί πολύ πλέον τυραννική η διοίκηση.

8. Ο μεγαλύτερος δε από τους επαίνους ήταν ότι στην συμπεριφορά του ήταν δημοτικός και φιλάνθρωπος. Διότι και ως προς τα άλλα ήθελε να διοικεί όλα σύμφωνα με τους νόμους, μη παρέχοντας στον εαυτό του κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα, και κάποτε οδηγημένος ενώπιον του Αρείου Πάγου για καταγγελία εναντίον του για φόνο, αυτός μεν προσήλθε για να απολογηθεί, ο δε μηνυτής του φοβήθηκε και δεν προσήλθε.

9. Γι' αυτό και πολύ καιρό έμεινε στην εξουσία και όποτε έπεφτε απ' αυτήν πάλι εύκολα την αναλάμβανε. Γιατί τον ήθελαν οι περισσότεροι και από τους επιφανείς και από τον λαό γιατί εκείνους μεν με την φιλία, αυτούς δε με την συνδρομή του στα ιδιωτικά τους πράγματα τους προσήλκυε. Και προς τις δυο δε μερίδες (έτσι) προσαρμοζόταν καλά.

10. (Αλλιώς) δε και οι εναντίον των τυράννων νόμοι των Αθηναίων κατά την εποχή εκείνη (την προ του Πεισιστράτου) ήταν μετριοπαθείς, και όλοι μεν οι άλλοι και μάλιστα ο νόμος εκείνος ο αφορών στην τιμωρία απόπειρας για εγκαθίδρυση της τυραννίδας. Γιατί ως προς τούτο υπήρχε σ' αυτούς (τους Αθηναίους) ο εξής νόμος:

«Νόμιμα και πατροπαράδοτα των Αθηναίων είναι τα εξής:

Εάν μερικοί επιχειρήσουν στασιαστικό κίνημα αποβλέπον σε σύσταση τυραννικού πολιτεύματος ή εάν συνεργήσουν σε εγκαθίδρυση τυραννικής εξουσίας, στερούνται των πολιτικών δικαιωμάτων τους αυτοί και το γένος τους».

Οι γιοι του Πεισιστράτου

XVII. Ο Πεισίστρατος λοιπόν έμεινε μέχρι βαθειά γεράματα στην εξουσία και πέθανε μετά από αρρώστεια επί άρχοντοςΦιλονέου, από την εποχή μεν που πρώτη φορά έγινε τύραννος έζησε τριάντα τρία έτη, είκοσι δε έτη παρά ένα διέμεινε στην εξουσία. Γιατί τα υπόλοιπα ήταν εξόριστος.

2.Γι' αυτό και προφανώς λένε φλυαρίες οι ισχυριζόμενοι ότι ο Πεισίστρατος ήταν ερωμένος του Σόλωνα και ότι αυτός είχε την στρατηγία στον εναντίον των Μεγαρέων πόλεμο. Διότι δεν προσαρμόζονται αυτά με τις ηλικίες, αν κάποιος αναλογιστεί την ζωή του καθενός από τους δυο και επί εποχής ποιου άρχοντα απέθανε.

3. Αφού δε απέθανε ο Πεισίστρατος, την εξουσία κατέλαβαν οι γιοί του, διευθύνοντες τα πολιτικά πράγματα κατά τον ίδιο τρόπο. Ήταν δε δυο μεν από την νόμιμη σύζυγό του, ο Ιππίας και ο Ίππαρχος, δυο δε από την Αργεία γυναίκα του, ο Ιοφώνκαι ο Ηγησίστρατος, του οποίου πατρωνύμιο ήταν Θέσσαλος.

4. Γιατί πήρε ακόμη ο Πεισίστρατος γυναίκα από το Άργος, θυγατέρα κάποιου Αργείου του οποίου το όνομα ήταν Γοργίλος, ονομαζόμενη Τιμώνασσα, την οποία προηγουμένως είχε σύζυγό του ο Αρχίνος ο Αμπρακιώτης από το γένος των Κυψελιδών. Από το γεγονός δε αυτό δημιουργήθηκε και η φιλία του Πεισιστράτου προς τους Αργείους, από τους οποίους χίλιοι προσήλθαν συμπολεμιστές του στην μάχη της Παλληνίδος, οδηγώντας αυτούς εκεί ο Ηγήστρατος. Λέγουν δε ότι παντρεύτηκε την Αργεία γυναίκα άλλοι μεν μετά την πρώτη έκπτωση αυτού από την εξουσία, άλλοι δε ενώ ακόμη κατείχε την αρχή.

XVIII. Ήταν δε κύριοι των πραγμάτων, και λόγω της επίσημης καταγωγής και λόγω της (μεγαλύτερης) ηλικίας τους, οΊππαρχος και ο Ιππίας, μεγαλύτερος δε κατά την ηλικία ήταν ο Ιππίας και έχοντας εκ φύσεως πολιτική επιδεξιότητα και σύνεση προϊστατο της εξουσίας. Ο δε Ίππαρχος ήταν φίλος των νεανικών διασκεδάσεων και των ερωτικών απολαύσεων και των καλλιτεχνικών τέρψεων, και αυτός προσκαλούσε στην Αθήνα τον Ανακρέοντα, τον Συμωνίδη και τους φίλους τους και τους άλλους ποιητές.

2. Ο Θέσσαλος δε (ο Ηγησίστρατος) ήταν πολύ νεώτερος και κατά τη συμπεριφορά θρασύς και υβριστής, εξ αιτίας του οποίου και έγινε αρχή όλων των κακών. Γιατί αφού αγάπησε ερωτικά τον Αρμόδιο και απέτυχε στο να αποκτήσει την φιλία του δεν συγκρατούσε την οργή του, αλλά και ως προς τα άλλα έδειχνε προσβλητική συμπεριφορά προς αυτόν. Και ιδίως εμπόδισε την αδελφή του από το να παρακολουθήσει τα Παναθήναια ως κανηφόρος παρθένος, ενώ είχε εκλεχθεί αυτή, εκτός από αυτό, εξύβρισε μάλιστα με μερικές φράσεις τον Αρμόδιο σαν διεφθαρμένο. Από αυτό δε (το επεισόδιο) συνέβη, ερεθισμένος ο Αρμόδιος, να εκτελέσει μαζί με τον Αριστογείτονα τον φόνο με συμμετοχή (στο πραξικόπημα τούτο) πολλών.

3. Την ημέρα λοιπόν των Παναθηναίων, καθώς παρατηρούσαν τον Ιππία στην Ακρόπολη, γιατί αυτός περίμενε εκεί για να υποδεχθεί την πομπή, ενώ ο Ίππαρχος επιστατούσε στην εκκίνηση, βλέποντας (δε) ένα από τους συμμετέχοντες στην συνωμοσία με πολλή οικειότητα να συνδιαλέγεται με τον Ιππία και νομίζοντας ότι καταγγέλλει σε αυτόν την υπόθεση, θέλοντας να κάνουν κάτι πριν συλληφθούν, αφού κατέβηκαν και εκδήλωσαν την εξέγερσή τους πριν από τους άλλους, σκότωσαν τον Ίππαρχο κοντά στο Λεωκόρειο, ενώ τακτοποιούσε την πομπή, έβλαψαν δε έτσι το όλο συνωμοτικό κίνημα.

4. Από τους δύο δε αυτούς ο μεν Αρμόδιος εφονεύθη επί τόπου από τους δορυφόρους, ο δε Αριστογείτονας κατόπιν, αφού συνελήφθη και επί πολύ καιρό κακοποιήθηκε. Διατελώντας δε σε βασανιστήρια κατήγγειλε (σαν συνωμότες) πολλούς, οι οποίοι και κατά την καταγωγή ήταν επίσημοι και φίλοι των τυράννων επίσης. Γιατί έτσι δεν μπορούσαν αυτοί (οι τύραννοι) να προσκομίσουν ενδείξεις για την συνωμοσία. Όμως η επικρατούσα φήμη, ότι ο Ιππίας διέταξε να καταθέσουν τα όπλα τους όλοι όσοι ακολουθούσαν την πομπή, επειδή θεώρησε ως επ' αυτοφώρω συλληφθέντες συνωμότες εκείνους που είχαν εγχειρίδια, δεν είναι αληθινή. Γιατί δεν γινόταν ακόμη την εποχή εκείνη η πομπή με ενόπλους (ακολουθούντες αυτήν), αλλά αυτό αργότερα επικράτησε ως συνήθεια κατά τους δημοκρατικούς χρόνους.

5. Κατηγορούσε δε (ο Αριστογείτονας) ως συνωμότες τους φίλους του τυράννου, καθώς μεν λένε οι δημοκρατικοί, επίτηδες, για να τους καταδιώξει αυτός άδικα και έτσι οι τύραννοι να εξασθενήσουν στην δύναμή τους, φονεύοντε τους αθώους και φίλους τους. Όπως δε μερικοί λένε, δεν κατήγγειλε φανταστικά πρόσωπα ο Αριστογείτονας αλλά τους πράγματι συνωμότες.

6. Και τέλος, επειδή δεν κατόρθωνε παρ' όλες του τις προσπάθειες να πεθάνει, αφού υποσχέθηκε ότι είχε να καταγγείλει και πολλούς άλλους ακόμη και αφού έπεισε τον Ιππία να του δώσει το δεξί του σε επίσημη υπόσχεση, όταν πήρε το χέρι του αφού κορόϊδεψε τον τύραννο ότι στον φονέα του αδελφού του έδινε το δεξί του χέρι, τόσο πολύ θύμωσε τον Ιππία, ώστε αυτός από την οργή δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, αλλά αφού έσυρε το μαχαίρι του τον σκότωσε.

Oργάνων Όργανον

To "Oργάνων Όργανον" του Αριστοτέλη είναι συλλογή συγγραμμάτων του φιλοσόφου πάνω στην λογική. To αρχαίο ελληνικό κείμενο είναι πολύ σπάνιο και δυσεύρετο στην εποχή μας και σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι γράφει.


Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν στα χέρια των Νεστοριανών καλόγερων της Συρίας και μέσω αυτών έγινε γνωστό σε λόγους Άραβες λόγιους ενώ από τον 8ο αιώνα μ.Χ εμφανίστηκαν οι πρώτες του εκδόσεις, στην Ιταλία και στην Ισπανία στα λατινικά. Σαν κύριοι μελετητές και σχολιαστές του έργου του Αριστοτέλη αναφέρονται ο Δομινικανός καλόγερος Albert «The Great » και ο δάσκαλος του Thomas Aquinas (13ος αιώνας μ.Χ) . Στην Αραβική Αυτοκρατορία το έργο μελετήθηκε από Άραβες και Εβραίους λόγιους. Σήμερα το Οργανον υπάρχει και στα Αγγλικά και μάλιστα κυκλοφορεί στο Amazon.com

Πάνω στο βιβλίο αυτό του Αριστοτέλη στηρίχθηκε το βιβλίο του Γεωργίου Λευκοφρύδη του 1977 το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Ο Γιώργος Λευκοφρύδης ήταν δικηγόρος και ερευνητής της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας. Στην εισαγωγή της μελέτης αυτής πάνω στο βιβλίο του Αριστοτέλη αναφέρει ότι κατά την διάρκεια της μελέτης του των αρχαίων κειμένων διάβασε και το βιβλίο του Πλουτάρχου «Περί του Έψιλον εν Δελφοίς» στο οποίο ο Πλούταρχος προσπαθούσε να ερμηνεύσει τι σήμαινε το γράμμα "Ε" στο Μαντείο των Δελφών και το οποίο βρίσκοταν εξωτερικά αλλά και εσωτερικά στον ναό του Απόλλωνα.

Το εσωτερικό "Ε" στην αρχή ήταν ξύλινο, μετά χάλκινο και τέλος χρυσό, βρισκόταν μεταξύ των δύο Δελφικών ρητών «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν» οι οποίες υπήρχαν μέσα σε ένα ισοσκελές και αμβλυγώνιο τρίγωνο αέτωμα και το οποίο έβλεπαν όλοι όσοι έμπαιναν στον ναό.

Αυτό κίνησε το ενδιαφέρον του συγγραφέα ερευνητή σύμφωνα με τον πρόλογο του βιβλίου και αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στην έρευνα και αναζήτηση αυτής της ερμηνείας του "Ε" μέσα από διάφορα αρχαιοελληνικά συγγράμματα. Τελικά ανακάλυψε σύμφωνα με την περιγραφή του περί τα τέλη του 1960 το βιβλίο αυτό το Αριστοτέλη, το "Οργάνων Οργανο" από το οποίο κατάφερε να έχει ένα αντίγραφο από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης καθώς τότε δεν κυκλοφορούσε για το κοινό.

Ο συγγραφέας μελέτησε τα συγγράμματα του Αριστοτέλη τα οποία θεωρούνται από τα πιο δύσκατανόητα περίπου 5 χρόνια και μετά από 15 αναγνώσεις σελίδα προς σελίδα αλλά και λέξη προς λέξη το μετέφρασε για πρώτη φορά στα Νέα Ελληνικά σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του βιβλίου.

Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του "Οργάνων Οργανο" ανά 10 με 15 στίχους έγραψε προτάσεις που δεν έχουν νόημα γιαυτό το κάνουν και εξαιρετικά δυσνόητο. Παρότι μελετητές έλεγαν ότι αυτό έγινε για διδακτικούς λόγους ο εν λόγω ερευνητής το μελέτησε καθώς θεώρησε ότι αυτό ήταν ένας συγκεκριμένος κώδικας που χρησιμοποιησε ο μεγάλος φιλόσοφος και μέσω του οποίου κρύβονται πολλά μυστικά και για την αποκρυπτογράφηση του κώδικα αυτού χρησιμοποίησε διαφορετικές αποκωδικοποιητικές μεθόδους.

Η αποκρυπτογράφηση του βιβλίου είναι πραγματικά εντυπωσιακή και συνδέει τους αρχαίους Έλληνες αλλά και τον Αριστοτέλη και το "Ε" με αρχαίους κοσμοναύτες και τον αστερισμό του Λαγού αλλά και περιέχει μυστικές πληροφορίες για διαστημική τεχνολογία. Εξέδωσε δε το παρακάτω βιβλίο σε 50 αντίγραφα γραφομηχανής τα οποία αποσύρθηκαν μυστηριωδώς, ο συγγραφέας πέθανε και το έργο ξεχάστηκε.

Οταν ο Αριστοτέλης μας δίδασκε πώς να κατασκευάσουμε ένα...Αστρόπλοιο! Μια απίστευτη ιστορία συνωμοσίας

Ο Μέγας Δάσκαλος των Ελλήνων, ο Φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας Αριστοτέλης, είχε κρύψει στο αριστουργηματικό του έργο, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ, ένα "μυστικό" που παρα λίγο να τινάξει στον αέρα ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ...Ελληνική Ιστορία!

Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω απο 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί
το έγραψα σήμερα και όχι πριν, αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως γιατί βλέποντας από μακρυά τον απελπισμένο αγώνα

του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά εκτός του να γράφω και να δημοσιεύω εδώ σε τούτο το μπλόγκ και θέλω να του θυμίσω τη καταγωγή και τους προγόνους του. Ίσως πάλι, γιατί ήθελα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο, βλέποντας τους καραγκιόζηδες που παίζουν τον ρόλο που λέγεται Έλληνας πολιτικός, να χύνουν απ τη μια ελεεινά κροκοδείλια δάκρυα κι απ την άλλη να...υπογράφουν άλλη μια καταδίκη για τον ρακένδυτο πλέον λαό "τους". Ίσως γιατί προτίμησα να μη σπάσω τελικά την οθόνη του υπολογιστή μου, θεωρώντας πως έχει μεγαλύτερη αξία απ το...άδειο εντελώς κεφάλι ενός κλόουν που το παίζει "πρωθυπουργός" και ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς... Δε ξέρω... Μπορεί τίποτε απ όλα αυτά, μπορεί και όλα αυτά μαζί... Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι οτι...κάθε πράγμα αναδύεται από μέσα μας μόνον όταν έρθει η ώρα να αναδυθεί. Και όλα αυτά που προείπα να είναι εντελώς άσχετα. Ίσως λοιπόν συμπτωματικά, να ...είναι αυτή εδώ η ώρα για να βγει κάτι από μέσα μου που το κρατούσα από φοιτητής. Μια ιστορία απίστευτη, όπως την ανακάλυψα εγώ και την έμαθα εγώ. γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές αυτής της ιστορίας. Εγώ καταθέτω απλά τη δική μου εκδοχή και τίποτε άλλο. Το αν το αποτέλεσμα του πονήματός μου είναι σωστό ή όχι, αυτό θα το κρίνει πλέον η ίδια η Ιστορία...

Όταν άρχισα να μελετώ τον Αριστοτέλη, ήμουν 19 χρονών, δευτεροετής της Παντείου και...τρελαμένος με τη "μυστηριακή" του καταβολή και με το παράξενο, όσο και ...άκρως στρυφνό του έργο. Ομολογώ ότι τα βρήκα αρκετά σκούρα, γιατί απλά δεν είχα να κάνω με κάποιο - ο,τι ναναι - κείμενο, αλλά γιατί σίγουρα διότι είχα να κάνω ίσως με την κορωνίδα της Ελληνικής Αρχαίας Γραμματείας.

Φιλόλογος δεν ήμουν. Δεν σπούδαζα στη Φιλοσοφική. Στο τμήμα Κοινωνιολογίας ήμουν απλά, χωρίς καμιά σπουδαία περγαμηνή, πέραν των Αρχαίων Ελληνικών που είχα διδαχτεί στο Λύκειο. Γιατί όμως ...αποτόλμησα το...σχεδόν ακατόρθωτο για μένα; Μα για τον απλούστατο λόγο οτι ήμουν συνεπαρμένος από το έργο του μεγάλου αυτού Έλληνα, που άλλαξε με τις διδαχές και τις...αποκαλύψεις του τον ίδιο τον Κόσμο! Και θέλησα να τον γνωρίσω περισσότερο.

Αρχίζοντας να μελετώ το πλέον γνωστό απ όλα έργο του, τα "Φυσικά", παράλληλα έψαχνα να βρώ και όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσα για τη ζωή και το έργο του. Παρ΄όλο όμως που επρόκειτο για έναν απο τους μεγαλύτερους Ελληνες Φιλοσόφους και πολυεπιστήμων, εντούτοις ανακαλύπτω πως...γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα τόσο για τη ζωή του, όσο και για το ίδιο του το έργο.

Να φανταστείτε οτι ενώ έχει γράψει περι τα 320 έργα, εντούτοις σώζονται γύρω στα 102(!) κι αυτά διασώθηκαν από ...Έλληνες μοναχούς (καλόγερους του Αγίου Όρους), οι οποίοι και αντέγραψαν εκ νέου σε πάπυρους ό,τι μπόρεσε να βρεθεί από την κατεστραμμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καθώς και απο τις, επίσης καταργημένες, Πανεπιστημιακές σχολές των Αθηνών.

Τα περισσότερα έργα που είχαν διασωθεί απο τους ηρωικούς αυτούς μοναχούς, καταληστεύθηκαν από τους Ενετούς κυρίως, την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα, όταν οι Σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Κων/πολη το 1204 μ.Χ. και είχαν μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος των θησαυρών του Βυζαντίου στη Βενετία και το Βατικανό.

Κι έτσι, ένα μεγάλο μέρος των έργων του μεγάλου Έλληνα Δασκάλου, κατέληξε στη...Βιβλιοθήκη του ...Πάπα, απ όπου και...διαμοιράστηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφήνοντας τους, σκλαβωμένους στους Τούρκους, Ελληνες, στο σκοτάδι και την αγραμματοσύνη.

Σημειωτέον ότι ο Αριστοτέλης τιμάται από την Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία, εικονιζόμενος σε πολλές τοιχογραφίες (άνω φώτο, τρίτος από αριστερά) κυρίως σε μονές του Αγίου Όρους, ως Όσιος και Πρωτεργάτης της χριστιανικής Φιλοσοφίας και Ηθικής.

.........Πάμε παρακάτω.

Η...μυστηριώδης γέννηση και ο περίεργος...θάνατος!

Το γεγονός λοιπόν οτι εν τέλει...γνωρίζαμε πολύ λίγα για τη ζωή του, αυτό με ανάγκασε αφ' ενός να αφήσω για λίγο κατα μέρος τη μελέτη των Φυσικών και αφ' ετέρου να επικεντρωθώ στην αναζήτηση αυτών των περισσότερων στοιχείων που θα με οδηγούσαν στο να κατανοήσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή τη μεγάλη, αλλά και τόσο αινιγματική προσωπικότητα.

Μέσα από αυτή μου λοιπόν την αναζήτηση, ανακαλύπτω τρία πράγματα:

1) Ότι δεν υπήρξε πουθενά κάποιο στοιχείο, ουτέ καν σε ιστορικά κείμενα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, που να υποδηλώνει την ακριβή ημερομηνία γέννησής του (!)
2) Ότι επίσης δεν υπήρξε σαφής ημερομηνία...θανάτου του (!) παρά μόνο ΦΗΜΕΣ που εν τέλει δεν αποδείχτηκαν ΠΟΤΕ και

3) Την παράξενη ιστορία ενός βιβλίου που είχε γράψει ο δικηγόρος Γιώργος Λευκοφρύδης με τον τίτλο "Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Εψιλον" με θέμα το...πιο στρυφνό έργο του Αριστοτέλη, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ !

Για να γίνω πιο σαφής, πιάνω μία προς μία τα...συμπεράσματα των ..."ανακαλύψεών" μου.

Το πρώτο έχει να κάνει με την ημερομηνία γεννήσεώς του. Πράγματι, εδώ πέφτει ένα...μικρό σκοτάδι. Σχεδόν τα περισσότερα βιογραφικά του σημειώματα που είχαν δημοσιεύσει πολλά έγκυρα επιστημονικά εγχειρίδια, ελληνικά και ξένα, έχουν ως χρονολογία γεννήσεως του μεγάλου Έλληνα, το έτος 384 π.Χ. Εκεί όμως που διαφωνούν ριζικά, είναι ο...μήνας γέννησής του. Η Ιστορία του Ελληνικού Εθνους του Παπαρρηγόπουλου, αναφέρει ως μήνα γέννησης τον Δεκέμβρη του 384. Η εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου όμως, του Ιωάννη Πασσά, ένα από τα πλέον ΕΓΚΥΡΑ εγχειρίδια που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στην σύγχρονη ελληνική γραμματεία, αναφέρει ως μήνα γέννησής του τον...Ιούλιο του ιδίου έτους, ενώ η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια (επίσης ένα από τα πλέον έγκυρα επί διεθνούς επιπέδου εγχειρίδια) την τοποθετεί έναν μήνα...αργότερα, δηλαδή τον...Αύγουστο επίσης του ιδίου έτους! Εκεί δε που υπάρχει ...μέγα σκότος, είναι στην...ημέρα! Δεν αναφέρεται πουθενά, αλλά βέβαια αυτό είναι το λιγότερο! Εδώ δεν τα...βρίσκουν οι ερευνητές στον μήνα, στη...μέρα θα τα βρουν;

Πάμε στο δεύτερο, που είναι ακόμα πιο αινιγματικό: ο θάνατός του!
Η επίσημη ημερομηνία που καταγράφεται στην - ποια άλλη; - Ιστορία του Ελληνικού Εθνους του Παπαρρηγόπουλου, είναι η 22η του Οκτωβρίου του 322 π.Χ., δύο χρόνια δηλαδή μετά τον θάνατο του μεγάλου του μαθητή, του Αλέξανδρου και μάλιστα ως αιτία θανάτου του, αναφέρεται κάποια στομαχική λοίμωξη, σε συνδυασμό με την θλίψη και την μελαγχολία στην οποία και είχε πέσει με κύρια αιτία τον θάνατο του Αλέξανδρου μιας και με αφορμή το γεγονός αυτό, οι οπαδοί του αντιμακεδονικού "κόμματος" των Αθηνών νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του. Πιο αναλυτικά, το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη του ναού της Ελευσίνιας Δήμητρας, Ευρυμέδοντα, αλλά και η σχολή του Ισοκράτη με το Δημόφιλο ως πρύτανη, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.

Όλα ωραία και καλά μέχρις εδώ, αλλά στο θέμα του θανάτου είναι που το πράγμα μπερδεύει.
Κατ' αρχάς, πουθενά δεν βρίσκεται έστω και μια ένδειξη οτι ο Αριστοτέλης έπασχε από ...στομάχι. Δεν αναφέρεται σε καμία πηγή (τουλάχιστον γνωστή σε μένα).
Επίσης, ο Παπαρρηγόπουλος συνεχίζοντας, προχωράει ακόμη παραπέρα, λέγοντας ότι το σώμα του μεγάλου σταγειρίτη, μεταφέρθηκε στα...Στάγειρα (!) και μάλιστα ότι του έγινε μεγάλη κηδεία με όλες τις τιμές κλπ κλπ.
 Η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, διαψεύδει πλήρως τον Παπαρρηγόπουλο, γράφοντας απλά ότι...πέθανε μεν ο Αριστοτέλης αλλά ο τάφος του δε βρέθηκε...ποτέ!

Τα ίδια περίπου αναφέρει και η Μπριτάνικα της Οξφόρδης!
Για να μην πάμε και σε εκείνη την...απίστευτη δήλωση του καθηγητή Πυρηνικής Φυσικής και Μηχανολογίας Γεωργίου Γκιόλβα, ο οποίος και δήλωσε σε συνέντευξή του ότι ο Αριστοτέλης ήταν...εξωγήινος και...αντί να πεθάνει...επέστρεψε στον...πλανήτη του! (Θα τα δούμε πιο κάτω αυτά)

Από πού τα βρήκε λοιπόν όλα αυτά ο αείμνηστος Δάσκαλος του Γένους Παπαρρηγόπουλος;
Αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα που...δεν είναι ώρα να το αναλύσουμε.

Όσον αφορά δε την εγκυκλοπαίδεια του "Ηλίου", αυτή περιέργως αναφέρει ...ακόμη λιγότερα και μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Και λέω "περιέργως", διότι ο Ιωάννης Πασσάς, δημοσιογράφος, μελετητής της αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, της...παρα-ιστορίας αλλά και μέγας Ελληνολάτρης καθώς και...έμπορος χάρτου, δείχνει να έχει ...ιδιαίτερη αδυναμία στον Αριστοτέλη. Αναφέρει με εξαιρετική επιμέλεια σχεδόν τα ...πάντα (όσα ήταν γνωστά τελος πάντων) περί του βίου του μεγάλου Έλληνα Φιλοσόφου, αλλά στον ...θάνατό του, μας τα...χαλάει. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας λέει οτι ο Αριστοτέλης δεν πέθανε (μιας και η εκδοχή Παπαρρηγόπουλου δεν αποδεικνύεται απο πουθενά) αλλά...χάθηκε! Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ και τελευταία φορά που τον είδε κόσμος και η οικογένειά του, ήταν κάποια μέρα του Οκτώβρη του 322 μ.Χ. Εκτοτε, ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ!

Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα;

Και ερχόμαστε στο τρίτο. Στο αινιγματικό βιβλίο του Γιώργου Λευκοφρύδη, το οποίο και συνοδεύεται απο την πλέον σκοτεινή ιστορία συνωμοσίας, η οποία και παρα λίγο να ανατρέψει ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα για τις γνώσεις των αρχαίων παππούδων μας στον τομέα της τεχνολογίας και της ...τεχνογνωσίας.

Το "παράξενο" Εψιλον των Δελφών, ο Πλούταρχος και ο...Αριστοτέλης!

Ένα ερώτημα, που απασχόλησε πολλούς αρχαιολόγους κατά το παρελθόν, ήταν αυτό που αφορούσε ένα γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου, και πιο συγκεκριμένα το γράμμα Ε, το οποίο βρισκόταν ακριβώς στη μέση του αετώματος του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Αυτό το ερώτημα απασχόλησε και τον Ελληνα Μαθηματικό και γιατρό Στέφανο Καραθεοδωρή, γιο του μεγάλου φυσικού και μαθηματικού (και δασκάλου του Αινστάιν, για να μη ξεχνιώμαστε) Κων/νου Καραθεοδωρή, ο οποίος έκανε και μια πραγματεία-σπουδή πάνω σε αυτό το θέμα υπό τον τίτλο "Το Εν Δελφοίς ΕΙ" (Προσέξτε, όχι "Ε" αλλά..."ΕΙ")

Πρώτος απ όλους, το σύμβολο αυτό το αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του "Περι του Εψιλον του εν Δελφοίς". Το σύγγραμα αυτό του μεγάλου Έλληνα χρονικογράφου, βιογράφου και ιστορικού, φυλάσσεται στην Οξφόρδη σε έκδοση στα Αρχαία Ελληνικά, αντίγραφο του πρωτοτύπου το οποίο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού (και αυτό). (Στην ελληνική αγορά βιβλίου μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Ζήδρος, 2002).

Στο σύγγραμά του, αναφέρει το ιστορικό της τοποθέτησης του γράμματος αυτού στο αέτωμα του ναού του Απόλλωνα, αλλά δεν αναφέρει το ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. Για την ιστορία, να πούμε οτι το γράμμα "Ε" ήταν τοποθετημένο πράγματι στο αέτωμα του ναού (αέτωμα=ένα μεγάλο ευρύ ισοσκελές τρίγωνο) στη μέση μεταξύ των (γνωστών) γνωμικών - επιγραφών "ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ" και "ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ". Το πρώτο "Ε" ήταν ξύλινο και το είχε βάλει εκεί ο Σόλων ο Αθηναίος. Όταν το σύμβολο-γράμμα σάπισε με τα χρόνια, οι Αθηναίοι, περισσότερο για να τιμήσουν τον Σόλωνα παρά για το αυτό καθ' αυτό το σύμβολο που δεν ήξεραν και τι σήμαινε, τοποθέτησαν στη θέση του ένα άλλο ίδιο, φτιαγμένο από χαλκό αυτή τη φορά. Οταν πάλι με τα χρόνια, το χάλκινο "Ε" σκούριασε και η όψη του ήταν οικτρή, η Λιβία Δρουσίλα, γυναίκα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού Αυγούστου, το έβγαλε και στη θέση του έβαλε ένα πανομοιότυπο απο καθαρό χρυσό.... Και για να κάνει ιδιαίτερη μελέτη ο Πλούταρχος πάνω σε αυτό το αινιγματικό ζήτημα, φαίνεται ότι το σύμβολο που είχε δωρίσει η Λιβία Δρουσίλα υπήρχε ΑΚΟΜΑ επάνω στο αέτωμα και επειδή ο Πλούταρχος ήταν ο ...μεγάλος ερευνητής (ας πούμε) της εποχής, το συγκεκριμένο θέμα του δημιούργησε απορίες ως προς τον συμβολισμό του και τον λόγο της ύπαρξής του.

Μέσα στην πραγματεία του όμως, ο Πλούταρχος στήνει έναν διάλογο με μερικούς άλλους φιλοσόφους της εποχής, όπου ο ...καθένας λέει το...μακρύ και το κοντό του σχετικά με το γιατί της υπάρξεως του συμβόλου. Ένας λέει πως το "Ε", ως δεύτερο φωνήεν, δείχνει τον Απόλλωνα ΩΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΗ ΤΑΞΗ ΘΕΟ μετά τον Δία και γι αυτό το σύμβολο τοποθετήθηκε εκεί για να πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Ίνας άλλος το πάει ακόμη παραπέρα, λέγοντας πως συμβολίζει τη ...μαντική(!), οπότε το δεχόταν σαν..."ΕΙ" και όχι σαν "Ε" (νά λοιπόν γιατί ο Καραθεοδωρής στο σχετικό του δοκίμιο το παρουσιάζει κι εκείνος ως "ΕΙ" και όχι ως "Ε"), ένας τρίτος το...παρατραβάει και το αναγάγει ...ως μαθηματικό σύμβολο, υποστηρίζοντας ότι ...εξισώνεται προς το σύνολο της μαθηματικής επιστήμης, μιας και είναι το άθροισμα των πρώτων μονάδων - δηλαδή του ΤΡΙΑ και του ΔΥΟ και επειδή η μαθηματική επιστήμη θεωρούνταν πως πήγαζε κατ' ευθείαν απ τους θεούς, το "Ε" τοποθετήθηκε εκεί για λόγους ...δοξαστικούς και κάποιος τέταρτος διαφώνησε με όλους τους άλλους, υποστηρίζοντας ότι συμβολίζει ...απλά κάποια Θεότητα που δεν γνώριζαν ακόμη την ύπαρξή της.
Εν ολίγοις, άρες μάρες, κουκουνάρες.

Κι έτσι, μέσα και από αυτό το "ντοκουμέντο" της εποχής, καταλαβαίνουμε πως ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ γνώριζαν το ΓΙΑΤΙ της υπάρξεως αυτού του...περίεργου και αινιγματικού "Ε".

Μα αν δεν το γνώριζαν αυτοί, τότε ποιός στα κομμάτια μπορούσε να γνωρίζει;

Από εδώ, από ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ το σημείο, ξεκινάει η πορεία ενός "μύθου", ενός βιβλίου, ενός θρίλερ και μιας θεωρίας συνωμοσίας, που απασχόλησε αργότερα μέχρι και την ίδια την ίδια τη...CIA και που είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν τεχνολογικές γνώσεις που ίσως και να άλλαζαν τη πορεία της Ελλάδας αλλά και της ίδιας της Ανθρωπότητας!

Ο μοναχικός δικηγόρος και το βιβλίο-μύθος

Ο Γιώργος Λευκοφρύδης, υπήρξε ένα μοναχικό άτομο. Ενας άνθρωπος απίστευτα ευφυής, αλλά και...τρομερά παρορμητικός που συνήθως λόγω αυτού του παρορμητισμού του, ...έχυνε και τη καρδάρα με το γάλα, όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός. Ως δικηγόρος, δεν υπηρξε και πολύ γνωστός. Λίγοι τον ήξεραν. Ήταν Ποινικολόγος κι απ τους πολύ καλούς μάλιστα, αλλά...είχε ένα ιδίωμα: Ήθελε να υπερασπίζεται ΜΟΝΟ τους ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ άθώους! Δεν δεχόταν επ' ουδενί να υπερασπιστεί ενόχους (πράγμα που τον έφερε και κάποια στιγμή αντιμέτωπο με τον ίδιο τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών) και μάλιστα πολλές φορές είχε έρθει και σε σφοδρή σύγκρουση με γνωστούς συναδέλφους του, οι οποίοι κατόρθωναν μέσα από...όχι και τόσο "καθαρούς δρόμους" να αθωώνουν ή να γίνονται αιτία να...καταδικάζονται εγκληματίες με τις ελαφρότερες ποινές. Η υπόθεση "Λασκαρίδη" (ενός αθώου που κατηγορήθηκε άδικα για τον φόνο της εύπορης συζύγου του) ήταν αυτή που τον σημάδεψε, καθώς δεν μπόρεσε να αποδείξει την αθωότητα του πελάτη του κι αυτό τον έκανε να αλλάξει ειδικότητα και μετά να ασχοληθεί περισσότερο με την έρευνα αρχαίων κειμένων και στο τέλος να...πεθάνει μόνος και λησμονημένος.

Ο Λευκοφρύδης, μέσα απο την έρευνά του ως προς τη μελέτη της μαθηματικής λειτουργίας του ελληνικού αλφαβήτου, σκαλώνει στο...επίμαχο "Ε" των Δελφών και του ναού του Απόλλωνα. Η απορία του τόσο για την ύπαρξη του επίμαχου συμβόλου στο αέτωμα του πιο δημοφιλούς ναού της ελληνικής αρχαιότητας και όχι μόνο, τον έβαλε στο ...τρυπάκι να αρχίσει να ψάχνει. Ο Πλούταρχος, ως ο μόνος ερευνητής της αρχαιότητας ο οποίος έδινε και τα περισσότερα στοιχεία για την ύπαρξη του συμβόλου αλλά και την "ιστορία" του, δεν τον ικανοποίησε, και σωστότατα. Υπήρχαν πολλές αντιφάσεις, αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις και ...ισχυρισμοί που άγγιζαν τη γελοιότητα κι επειδή κανείς σύγχρονός του δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά πλην του Στέφανου Καραθεοδωρή με το θέμα, αποφάσισε αυτός από μόνος του να πάρει το ...θέμα στις πλάτες του.

Όπως μας αφηγείται ο ίδιος μέσα απο τη σύντομη βιογραφία του, απέρριψε με τη μία όλες τις απόψεις που παρέθετε ο Πλούταρχος (για τους πιο πάνω λόγους που παρέθεσα κι εγώ) και ξεκινάει ένα ...απίστευτο τόλμημα: Να ΞΕΣΚΟΝΙΣΕΙ ΟΛΗ την ...γνωστή ως σήμερα Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, δηλαδή κάπου 10.000(!!!) συγγράματα, τομίδια, κώδικες, πραγματείες, θεατρικά, πεζά, έπη, ολιγοσέλιδα ή πολυσέλιδα, μέχρι και...επιγραφές μήπως κάπου εκεί μέσα, ανακαλύψει μια ένδειξη - έστω - του λόγου της υπάρξεως του "Ε"!

Δέκα χρόνια (κατά τους ισχυρισμούς του ιδίου πάντα) ΑΝΕΛΕΗΤΗΣ δουλειάς που του στοίχισε μια...ολόκληρη περιουσία! Το "Εν Δελφοίς Ε" του είχε γίνει έμμονη ιδέα, τέτοια που δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να φτάσει στο ποθούμενο, δηλαδη να βρεί ένα κείμενο που δεν μπορούσε να το βρεί στην Ελλάδα και του έλειπε απο την έρευνά του. Εφτασε μάλιστα στο σημείο να απευθυνθεί ακόμη και σε...συλλέκτες και να πληρώσει τεράστια ποσά (τα οποία και δανειζόταν) για να πάρει ένα αντίγραφο ή μια σελίδα. Απο τους ισχυρισμούς του και μόνο, αντιλαμβανόμαστε οτι αυτός ο άνθρωπος δεν είχε πάρει...χαμπάρι το τι γινόταν, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο στην ταραγμένη δεκαετία του '60 όπου και έλαβε χώρα η αναζήτησή του. Διότι, πολύ απλά, πρέπει να δούλευε...νυχθημερόν και χωρίς ανάσα για να μπορέσει να βγάλει όλη αυτή την ύλη που είχε μαζέψει. Κι όλα αυτά κυριολεκτικά για το...ΤΙΠΟΤΑ, μιας και, όπως και πάλι ο ίδιος ισχυρίζεται, έψαχνε διακαώς και με πείσμα, ένα "κάτι" ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ!

Και φτάνει η στιγμή που περίμενε για να πάρει, όχι απλά κάποιες απο τις απαντήσεις τις οποίες αναζητούσε, αλλά κυριολεκτικά να βρεθεί μπροστά, ίσως στην πιο σημαντική ανακάλυψη απ' όλες: Στην αποκωδικοποίηση του κορυφαίου έργου του Αριστοτέλη "ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ" και τι ακριβως αυτό πραγματευόταν!

Φυσικά, δεν το ανακάλυψε απο μόνος του. ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ. Ισως τη σημαντικότερη! Απο δύο διάνοιες της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας. Τους πλέον γνωστούς, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τον καθηγητή Μεταλλειολογίας Σταύρο Κατράκη και την "Ομάδα" του και τον Πυρηνικό Φυσικό, Μαθηματικό και εφευρέτη Γιώργο Γκιόλβα.

Η "Ομάδα Κατράκη", η αριθμολογία και το μαθηματικό Ελληνικό Αλφάβητο!

Όσοι από εσάς είστε...ψαγμένοι και "μυημένοι" στην λεγόμενη "παρα-Ιστορία", έχετε σίγουρα ακουστά αυτήν την θρυλική ομάδα επιστημόνων, που είχε ως επικεφαλή της τον καθηγητή του Ε.Μ.Π Σταύρο Κατράκη.

Ο Κατράκης υπήρξε μια από τις πολλές διάνοιες που είχε τότε το Πολυτεχνείο, τότε δηλαδή που ο ρομαντισμός, η έφεση προς τη Γνώση και μόνον και φυσικά ο σεβασμός που απέπνεε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, στην κυριολεξία περίσσευαν. Πολλοί λένε πως ο Κατράκης πήρε τη θέση που είχε στο Πολυτεχνείο επειδή τον υποστήριξαν τόσο ο Αριστοτέλης Ωνάσης όσο κι ο Κων/νος Καραμανλής. Αλλιώς, σίγουρα θα είχε περίοπτη θέση σε κάποιο μεγάλο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, το Harvard ή το Yale, το οποίο και τον βολιδοσκοπούσε πεισματικά.

Ο Καραμανλής μάλιστα τον είχε καλέσει τρεις-τέσσερις φορές στο γραφείο του, για να τον ενημερώσει σχετικά με τις έρευνες που έκανε για τους υδρογονάνθρακες - ναι, το αν ξέρουμε σήμερα ότι ...είμαστε τίγκα στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, το χρωστάμε στον Κατράκη - το ουράνιο, το όσμιο (που κοστίζει σήμερα 65.000 ευρώ το...γραμμάριο!!!) και άλλα σπάνια μεταλλεύματα.

Το κοίτασμα του όσμιου μάλιστα ξεκινάει απ το Καστελλόριζο και καλύπτει σχεδόν όλη τη γραμμή των Δωδεκανήσων και κυρίως των ...Ιμίων! Ο Έλληνας καθηγητής δε, εξέδωσε και μια εκτενέστατη μελέτη το 1965 με τίτλο "Ο Ορυκτός Πλούτος και η οικονομική ανάπτυξη της Χώρας", ένα βιβλίο που έκανε πάταγο στην επιστημονική κοινότητα τότε και κυριολεκτικά... εξαφανίστηκε απ τα ράφια των βιβλιοπωλείων! Λίγα χρόνια αργότερα, η Χούντα των Συνταγματαρχών, φρόντισε διακριτικά και να το...εξαφανιστεί εντελώς απο την αγορά της Ελλάδας και φυσικά απο τις βιβλιοθήκες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Αντίτυπα του βιβλίου όμως είχαν σταλεί τόσο στον Αριστοτέλη Ωνάση (που σκόπευε μάλιστα να μπει ενεργά στο ενεργειακό παιχνίδι) όσο και στον ίδιο τον Καραμανλή, που τότε ήταν αυτο-εξόριστος στο Παρίσι. Σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη αυτής της μελέτης κι ακόμη πιο λίγοι το έχουν στις βιβλιοθήκες τους.

Ο Κατράκης λοιπόν, μόνο τυχαίος δεν ήταν. Υπήρξε μέλος της συντονιστικής Επιτροπής Προβολής Ελληνικής Οικονομίας, επίτιμο μέλος του Ανεξάρτητου Κέντρου Πυρηνικών και Επιστημονικών Ερευνών που είχε ιδρύσει η άλλη μεγάλη διάνοια της εποχής, ο πυρηνικός Φυσικός και Μηχανολόγος Γεώργιος Γκιόλβας και ασφαλώς μέλος της επιστημονικής ομάδας του Δημοκρίτιου Πανεπιστημίου Θράκης. Ο Σταύρος Κατράκης όμως είχε και τη...δική του ομάδα, αυτή τη θρυλική "Ομάδα Κατράκη", που τόσα πολλά έχουν γραφτεί γι αυτήν, κυρίως από τους λεγόμενους...αρχαιολάτρες, των οπαδών της παρα-φιλολογίας τύπου "Ομαδάς Ε" και λοιπά.

Ο Κατράκης ήταν ένας από τους λίγους επιστήμονες-διάνοιες που μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ήταν φλογερός πατριώτης. Με μεγάλο έργο στο ενεργητικό του, φρόντιζε πάντα να στέλνει τα... δικά του μηνύματα προς ...πάσα κατεύθυνση. Είχε βάλει την επιστήμη του ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της Πατρίδας, αλλά επειδή η Πατρίδα ανέκαθεν βρισκόταν στα νύχια ανίκανων, μειοδοτών, προδοτών και ανδρεικέλων, ο Κατράκης και το έργο του δεν είχαν ανάλογη συνέχεια.

Σχεδόν τα ίδια ισχύουν και για τον Γιώργο Γκιόλβα. Με σπουδές στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης και της Πάντοβας, γρήγορα έδειξε τις εκπληκτικές δυνατότητές του στην εφαρμογή της σύντηξης της ύλης. Αισθάνεται κανείς δέος μελετώντας το βιογραφικό του. Ιδρυτής του Ανεξάρτητου Κέντρου Πυρηνικών και Επιστημονικών Ερευνών, συνεργασίες με τη ΝΑSΑ και τον "Δημόκριτο" και εφευρέσεις που...κόβουν την ανάσα, ο Γκιόλβας υπήρξε κάποτε το ...μήλον της Εριδος μεταξύ των πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Η μεγάλη όμως αυτή διάνοια, έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία της Πατρίδας του ψυχή τε και σώματι. Και ό,τι μπορούσε να μάθει περισσότερα μέσα απο τις έρευνές του, το κανε για να την δεί κάποτε μεγάλη και ανεξάρτητη...

Ας γυρίσουμε όμως στον Λευκοφρύδη και στην πεισματική του αναζήτηση. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενά του, ο ερευνητής-δικηγόρος ξεκινώντας τη μελέτη του ΟΡΓΑΝΟΥ, αρχίζει να τα...χάνει και να βυθίζεται ολοένα μέσα σε έναν κυκεώνα εννοιών, δυσνόητων προτάσεων και ...ακαταλαβίστικων συμπερασμάτων. Εχοντας ίδιαν πείρα απο το γράψιμο του Αριστοτέλη και απο τη διατύπωση των διαφόρων εννοιών που αυτός συνήθιζε να κάνει, βλέπει πως ...κάτι δεν πήγαινε καλά σε ορισμένα σημεία των κειμένων του. Συγκεκριμένα, ο Λευκοφρύδης επισημαίνει (και δικαίως, καθώς το διαπίστωσα κι εγώ ο ίδιος προσπαθώντας να διαβάσω το ΟΡΓΑΝΟΝ) οτι γιατί, ενώ ο Αριστοτέλης γνωρίζει θαυμάσια Ελληνικά (τόσο τη δημοτική, όσο και τη λόγια γλώσσα), "τρώει" ένα 40% απο τις λέξεις που χρειάζονται απαραιτήτως για να γίνει κατανοητός στο ακέραιο; Κι ακόμα: ενώ γράφει μια χαρά, στρωτά και όσο το δυνατόν κατανοητά, γιατί κάθε 10 με 15 στίχους βάζει και μια φράση 10 με 15 λέξεις "άβαλα-μαντάβαλα ατάκτως ειρημένα" έτσι που να μη μπορεί κάποιος να την εξηγήσει με τίποτα; Εν ολίγοις, ΝΑ ΜΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ νόημα; Και διερωτάται ο Λευκοφρύδης: ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙ (ο Αριστοτέλης) ή ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ;

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια φράση απο τα "Κατοπινα - Επιλυτικά", χωρίο 99α, στίχοι 8-11 στη σελίδα 180:

"Οίον, διατί και εναλλάξ ανάλογον; Αλλο γαρ αίτιον εν γραμμαίς και αριθμοίς και το αυτό γε, η μεν γραμμή, άλλο, ή δ' έχων αύξησιν τοιανδί, το αυτό. Ούτως επι πάντων."

Μετάφραση:

"Γιατί το εναλλάξ είναι ανάλογο, ίσον γιατί το χιαζόμενο είναι αντίστοιχο. Επειδή άλλο είναι το αίτιο στις γραμμές και άλλο στους αριθμούς κι αυτό το ίδιο βέβαια, αν πρόκειται για γραμμή είναι άλλο, ενω αν έχει κάποια αύξηση, τότε θα ναι το...ίδιο"!!!!

Αν εσείς που διαβάζετε το κείμενο, βρείτε κάποιο νόημα σε όλο αυτό το γραφέν, ελάτε να μου το πείτε και μένα. Αλλά μην κουράζεστε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ!

Αν το θέσεις όμως το ζήτημα με τη...φαντασία που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ σε συνδυασμό με την ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ που έχει το αλφάβητό μας που ταυτόχρονα ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ, τότε βρίσκεσαι ΟΝΤΩΣ μπροστά στη ΛΥΣΗ του γρίφου!

Δηλαδή:

"Διαφορετική είναι η ΑΙΤΙΑ που σας βάζει να χαράσσετε γραμμές κι άλλη ΕΚΕΙΝΗ που ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να γράψετε αριθμούς. Κι έτσι, ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΛΟΓΟ είναι γραμμη Η ΓΡΑΜΜΗ κι άλλη πάλι είναι η αιτία που ΕΝΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΓΡΑΜΜΩΝ ή ΓΡΑΜΜΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΩΝ, εμφανίζει ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΞΗΣΗ. Ετσι συμβαίνει ΠΑΝΩ ΣΕ ΟΛΑ"!

Σαφέστατα εδώ ο Αριστοτέλης, ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΕ ...ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ! Στην ουσία, μας βάζει να...γεωμετρήσουμε, να χαράξουμε ΓΡΑΜΜΕΣ όπου χρειάζεται και αναγκαστικά σε άλλη περίπτωση να βάλουμε ΑΡΙΘΜΟΥΣ! Ομως, για ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ θα πρέπει να κάνουμε όλη αυτή τη διαδικασία; ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΤΑΝΟ θέλει να μας πεί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Σταγειρίτης πολυεπιστήμων; Κι αυτή η μικρή φρασούλα που αναφέραμε, δεν είναι τίποτα! Αν θες δηλαδή σχεδόν μια σελίδα ή δυό σελίδες σημειώσεων για να βγάλεις το νόημα που κρύβεται σε μια μόνο φράση, φαντάσου τι θα χρειαστείς για να αποδώσεις σωστά το τι κρύβεται μέσα στις 500 κοντά σελίδες ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ και των επιτομιδίων του!

Ο Λευκοφρύδης λοιπόν,. έχοντας μπλέξει...πολύ άσχημα με το "ΟΡΓΑΝΟΝ", κι όταν λέμε "μπλέξει", εννοούμε οτι είχε χάσει κυριολεκτικά τα αυγά και τα πασχάλια, είδε πως μόνος του δεν μπορούσε να κάνει κάτι ουσιαστικό. Αντιλήφθηκε το σοβαρόν της υπόθεσης και ...εμπέδωσε το γεγονός οτι βρίσκεται μέσα σε μια κρύπτη, όπου υπάρχει ένας θησαυρός ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗΣ ΑΞΙΑΣ. Κι αυτό διότι κατάλαβε πως δεν έχει να κάνει απλά με ένα βιβλίο, αλλα με ένα σύγγραμα που κρύβει μέσα του ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΥΓΓΡΑΜΑ! Ενα σύγγραμα που χρειάζεται ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ για να μπορέσει να αποκαλύψει το περιεχόμενό του! Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά, ξεκίνησαν απο μια...απλή αναζήτηση για το τι μπορούσε να σημαίνει ένα..."Ε" στην κορυφή ενός ...αρχαίου ναού! Ακόμη κι αν αυτός ο αρχαίος ναός βρισκόταν στο σημείο όπου εθεωρείτο ως ο...Ομφαλός της Γής!

Εδώ λοιπόν μπαίνει στο ...έργο και η "Ομάδα Κατράκη" και ο ίδιος ο Κατράκης. Ο Λευκοφρύδης γίνεται για λίγο κι αυτός μέλος της περίφημης ομάδας, προσπαθώντας να εξηγήσει το τι περίπου συμβαίνει και στους υπόλοιπους. Στο τιμ φυσικά, επιστρατεύεται κι ο Γεώργιος Γκιόλβας, όντας αυθεντία στη Μηχανολογία και την Πυρηνική Φυσική.

Τρία χρόνια εντατικής έρευνας και μελέτης, απ τη μία ο Λευκοφρύδης με την άριστη γνώση της Αρχαίας Ελληνικής και δη της Αττικής διαλέκτου (μιας και αυτήν χρησιμοποιούσε ο Αριστοτέλης στα συγγράμματά του) κι απ την άλλη...όλο το αφαν κατέ της Ελληνικής επιστημονικής διανόησης, έδωσαν το αποτέλεσμα που αναμενόταν. Μετά λοιπόν από - στην κυριολεξία - πολλά μερόνυχτα δουλειάς και εντριβής πάνω στο στρυφνότερο κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, το αποτέλεσμα που είδαν να αποτυπώνεται στα χαρτιά τους, τους έκανε να μείνουν...άφωνοι στη κυριολεξία επι ώρες!

Ο Αριστοτέλης, μέσα από το έργο του "ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ", έδινε στους Έλληνες αλλά και σε όλη την ανθρωπότητα, την τεχνογνωσία και τη δυνατότητα στο να κατασκευαστεί...ένα Αστρόπλοιο!

Το τελικό σχήμα του "Κοσμοσκάφους" που δημοσίευσε ο Λευκοφρύδης στο βιβίο του

IΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ "Ε" ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΑΝ ΔΙΑΚΑΩΣ ο Λευκοφρύδης, ο Καραθεοδωρής, ο Πλούταρχος και όλοι όσοι, μικροί, μεγάλοι ή ασήμαντοι, ΔΙΕΡΩΤΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣ...ΑΠΑΝΤΗΣΗ! ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΑΤΙ είχε τοποθετηθεί στο ΑΕΤΩΜΑ του θρυλικού Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς! Το πιο πάνω σχεδιάγραμμα, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ που υπάρχει στο - επίσης θρυλικό - βιβλίο του Λευκοφρύδη "Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Εψιλον", δείχνει σαφέστατα την απόλυτη χρήση ΓΡΑΜΜΩΝ και ΑΡΙΘΜΩΝ με τον συμβολισμό των ψηφίων να γίνεται και με τη χρήση ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ απο το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ!

Η αγωνία, το θρίλερ και η ...CIA!

H "Oμάδα Κατράκη" και ο Λευκοφρύδης, κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν στη κυριολεξία με μια άλλου είδους τεχνολογία, με μια ..."ΕΞΩΓΗΙΝΗ" τεχνολογία, μιας και όλα αυτά που συνάγονταν μέσα απο το κείμενο του Αριστοτέλη, δεν είχαν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την - τότε - ισχύουσα τεχνολογική γνώση. Βλέποντας μπροστά τους ό,τι τους είχε δώσει ο δρόμος που ακολούθησαν σύμφωνα με τα...ακαταλαβίστικα θεωρήματα του Αριστοτέλη, διαπίστωσαν όλοι οτι:

1) Η θεωρία της Σχετικότητας που διατύπωσε ο Αινστάιν (με τη βοήθεια του Κων/νου Καραθεοδωρή), μια θεωρία που συνοψιζόταν στον γνωστό τύπο Ε= m.c2, όχι μόνο ίσχυε, ΑΛΛΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΠΕΡΑ!

2) Η γνώση η οποία περνούσε πλέον στα χέρια τους, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΛΑΧΤΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ και να μελετηθεί ΟΣΟ ΠΙΟ ΕΚΤΕΝΕΣΤΕΡΑ ΓΙΝΟΤΑΝ, μέσα στα εργαστήρια του Ε.Μ.Π. αλλά και του Δημοκρίτιου, στο οποίο ...σχεδόν έλυνε και έδενε ο Γκιόλβας και

3) Η τεχνογνωσία αυτή θα μπορούσε να ήταν και το πολυπόθητο ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ για να εξέλθει η πατρίδα ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ στην οποία την είχαν καταδικάσει οι πολιτικοί - πατρώνες ξένων συμφερόντων που την ήθελαν ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ τους και δέσμια των επιδιώξεών τους.

Τα πολιτικά πράγματα ήσαν άκρως ασταθή, η δικτατορία έπνεε τα λοίσθια και συν τοις άλλοις...όλη η "Ομάδα" παρακολουθούνταν στενά από την Ασφάλεια και την ΕΣΑ. Στο μεταξύ, είχαν μεσολαβήσει και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και οι συνθήκες δεν ήταν και τόσο...ρόδινες για τους κορυφαίους επιστήμονες.
Παρ΄ ό,τι ο Κατράκης ήταν, ας πούμε, ουδέτερος ως προς την πολιτική κατάσταση, εν τούτοις βρισκόταν υπό στενή παρακολούθηση κι αυτό το είχε εμπιστευτεί κατά καιρούς σε πολύ στενούς του συνεργάτες.

Το καλύτερο λοιπόν που είχαν να κάνουν, ήταν να...καθίσουν "φρόνιμα" όλοι τους, μέχρι που οι συνθήκες το επιτρέψουν στο να άρχιζε η αξιοποίηση των νέων αυτών πληροφοριών που είχαν εκμαιεύσει μέσα από το κορυφαίο κείμενο του μεγάλου Σταγειρίτη επιστήμονα.
Όμως, τα πράγματα δεν είχαν την κατάληξη που όλοι τους επιθυμούσαν. κι αυτό οφείλονταν στον...παρορμητισμό του δικηγόρου, που έβλεπε ότι...πήγαιναν να του πάρουν την...πίττα απ το στόμα! Εν ολίγοις, τη...δόξα! Έτσι τουλάχιστον νόμιζε ο ίδιος, γιατί η συνετή στάση αφ ενός του ίδιου του Κατράκη πάνω στο καυτό αυτό ζήτημα και αφ΄ετέρου η αναμφισβήτητη εντιμότητα και ο ακέραιος χαρακτήρας του, δεν επέτρεπαν να φερθεί τόσο σκάρτα σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε σχεδόν τη μισή ζωή του και όλη τη περιουσία του για να φτάσουν κάποτε να κρατάνε όλοι αυτό τον θησαυρό στα χέρια τους.

Και μια μέρα, ο Λευκοφρύδης έκανε το ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ. Μη μπορώντας άλλο να περιμένει το...πότε οι συνθήκες θα...ωρίμαζαν, ο παρορμητικός του χαρακτήρας, τον οδήγησε να κάνει το σοβαρότατο ατόπημα ΝΑ ΒΓΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ και να ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ το αποτέλεσμα της δουλειάς του, γράφοντας κυριολεκτικά εν μία νυχτί, μια παρουσίαση των αποτελεσμάτων της δικής του δουλειάς (που ήταν όμως προιόν και της "Ομάδας Κατράκη") και αποφασίζει να την παρουσιάσει στην...Ακαδημία Αθηνων! Ο Κατράκης με τον Γκιόλβα προσπάθησαν να τον συνετίσουν, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Τότε οι δύο πανεπιστημιακοί προσπάθησαν να τον αποκλείσουν απο κάθε δημόσια εμφάνιση και τα κατάφεραν προς στιγμήν. Δεν υπολόγισαν όμως σωστά τον...παρορμητισμό του, ο οποίος βρήκε εν τέλει διόδους: Η πρώτη, είχε να κάνει με την εφάνισή του ως καλεσμένος στην εκπομπή της ΕΡΤ "Γεγονός είναι..." που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Γιώργος Ευθυμίου, ένας αμφιλεγόμενος τύπος, κατάλοιπο της παλιάς χουντικής ΕΙΡΤ όταν ο ίδιος τότε μετέδιδε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων με τον τίτλο "Ηχώ των Γεγονότων". Η πρώτη τηλεοπτική παρουσία του Λευκοφρύδη ήταν...πραγματικά αξιοθρήνητη. Μπέρδευε τις λέξεις, δεν είχε ειρμό η σκέψη του και τα επιχειρήματά του καταρρίπτονταν σχεδόν με τη μία απο τον παμπόνηρο Ευθυμίου. Η δεύτερη, ήταν η ΑΜΕΣΗ ΕΚΔΟΣΗ των χειρογράφων του (κυριολεκτικά απο τη γραφομηχανή στον...πολύγραφο!) και η αστραπιαία διανομή τους σε μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας!

Τότε ήταν που δημιουργήθηκε το βιβλίο-θρύλος "ΚΟΣΜΟΣΚΑΦΟΣ ΣΤΑ-ΓΥΡΟ ΕΨΙΛΟΝ" που άλλαξε μέσα σε μια νύχτα ό,τι υπήρχε μέχρι τότε ως ...στάτους στην παρα-φιλολογία και την...συνωμοσιολογία. Οπως βλέπετε, στην εικόνα απεικονίζεται το εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο δεν αναφέρει ούτε εκδοτικό οίκο, αλλα ούτε και κάποια ...αρίθμηση. Εχει μόνον την λέξη "ΑΘΗΝΑ" μέσα σε πλαίσιο, γεγονός που πιστοποιεί του λόγου το αληθές οτι...δημιουργήθηκε ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ, με το εξώφυλλο να το επιμελείται ο ίδιος ο συγγραφέας!

Το κείμενο στο σύγγραμμα είναι δυσανάγνωστο, μιας και φαίνεται ότι δεν έχει υποστεί καμία επιμέλεια, ουτε κάν...διόρθωση! Μάλιστα, σε πολλές σελίδες όπως αυτή που βλέπετε κάτω, υπάρχουν και οι...σημειώσεις του συγγραφέα που προστέθηκαν αυτούσιες, μιας και το βιβλίο...τυπώθηκε στον...πολύγραφο ή στο φωτοτυπικό μηχάνημα!

Το βιβλίο ίσα που κυκλοφόρησε σε...μόλις ...150(!) αντίτυπα! Το γεγονός αυτό έγινε γρήγορα αντιληπτό από τους...άλλους ενδιαφερόμενους και με μια κίνηση που...θύμιζε ...αστυνομική επιχείρηση, η "Ομάδα Κατράκη" και ο ίδιος ο Γκιόλβας, μάζεψαν απ όλα τα βιβλιοπωλεία της Αθήνας ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ που δεν είχαν ακόμη πουληθεί! Δηλαδή, κάπου 120 κομμάτια! Ο Λευκοφρύδης μέσα σε αυτό το...ελάχιστο χρονικό διάστημα, είχε κατορθώσει να πουλήσει μόλις...30 από αυτά, τα οποία και απέκτησαν όχι μόνο συλλεκτική αξία, αλλά κυριολεκτικά πήγαιναν από...χέρι σε χέρι από αυτούς που είχαν πλέον..."μυηθεί" στο μεγάλο "μυστικό".




Σε αυτό εδώ το καμμάτι ιστορίας, μπλέχτηκε ...αδίκως μέχρι και η ...CIA, η περιβόητη υπηρεσία αντικατασκοπείας της Αμερικής, που τότε, στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, βρισκόταν στο...απόλυτο φόρτε της. Οι "συνωμοσιολόγοι" που εκμεταλλεύτηκαν τον θρύλο του βιβλίου αλλά και όσα αυτό αφορούσε, την ενέπλεξαν σχεδόν επίτηδες, για να δοθεί έτσι και το...ανάλογο σασπένς, ο δράκος του παραμυθιού θα λέγαμε εμείς. Όχι, η CIA ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ το σημείο, ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΙΧΘΗΚΕ ΠΟΥΘΕΝΑ! Οχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά...γιατί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ οτι ένας ...σχεδόν άσημος δικηγόρος, θα μπορούσε να είχε κάνει μια τέτοιας υφής και βαρύτητας έρευνα και να είχε καταλήξει σε ένα τέτοιο, μεγίστης σημασίας, συμπέρασμα. Ασφαλώς και έπεσε στα χέρια της αντίτυπο του βιβλίου, αλίμονο εάν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Απλά, μέχρι να καταλάβουν οι...ινστρούχτορες των βρόμικων διαδρόμων του Λάγκλευ με τί είχαν να κάνουν, πέρασε καιρός! Αρκετός καιρός, μπορώ να πώ. Δεν ήταν λοιπόν αυτοί οι οποίοι είχαν μαζέψει μέσα σε ένα βράδυ όλη την...έκδοση (σιγά την έκδοση, αλλά τέλος πάντων, λέμε τώρα) του "Κοσμοσκάφους", αλλά η ίδια η "Ομάδα Κατράκη"! Αυτή είναι η αλήθεια και τίποτε άλλο.

Εν πάσει περιπτώσει, για να γυρίσουμε πάλι στον Λευκοφρύδη, εκεί που τα θαλάσσωσε παντελώς, ήταν όταν βρήκε τελικά ...ευήκοα ώτα και παρουσίασε ολόκληρη τη μελέτη στην αίθουσα διαλέξεων της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, όπου και...έπεσαν και οι πρώτες αποδοκιμασίες και αμφισβητήσεις. Δεχόταν ένα καταιγισμό ερωτήσεων, αντιθέτων απόψεων και εντόνων αμφισβητήσεων που είχαν κυρίως να κάνουν με το τεχνολογικό κομμάτι της έρευνας σε συνδυασμό με τη μετάφραση αφ' ενός και αφ' ετέρου με την ...τελική παρουσίαση των αμφιλεγόμενων κομματιών του ΟΡΓΑΝΟΥ. Εκεί δε που έγινε και ο τελικός χαμός, ήταν στο...τελικό σχεδιάγραμμα του "Κοσμοσκάφους". Για να σας δώσω μια, ας πούμε, εικόνα του τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ, φέρτε στη μνήμη σας την πολυδιαφημισμένη ταινία "Κώδικας Ντα Βίντσι" και το τι επακολούθησε στην επίσημη πρώτη προβολή της στο Φεστιβάλ των Καννών! Ε, κάτι ανάλογο και με τον Λευκοφρύδη...

Στο φιάσκο αυτό, τεράστιο ρόλο έπαιξε η απουσία των δύο μεγάλων διανοιών, του Κατράκη και - κυρίως - του Γκιόλβα. Ήταν κάτι παραπάνω από ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ. Ήταν φανερό πως χωρίς τη βοήθεια αυτών των δύο μεγάλων της επιστήμης, δεν μπορούσε να γίνει σε καμιά περίπτωση μια τέτοια αποκάλυψη. Τα τεράστια λάθη του παρορμητικού δικηγόρου, στοίχησαν ανεπανόρθωτα. Το...μεγάλο μυστικό ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ μαζί με τον ίδιο τον Λευκοφρύδη, ο οποίος ΑΠΑΞΙΩΘΗΚΕ παντελώς και αποσύρθηκε οριστικά. Λίγα χρόνια αργότερα, πέθανε εντελώς ξεχασμένος...

Παράρτημα

Τι πραγματεύεται το έργο του Αριστοτέλη "ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ" και ποιά η επιστημονική του ΑΞΙΑ

Τα έργα του Αριστοτέλη, χαρακτηρίζονται από δύο πράγματα: Το ένα είναι η χαρακτηριστική ΟΛΙΓΟΛΟΓΙΑ στη διατύπωση των εννοιών και το δεύτερο, η απόλυτη, η ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ θα έλεγα, διαύγεια στην αποτύπωσή τους με λέξεις που μοιάζουν σαν να επιλέχθηκαν όχι από ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά ...απο ένα κομπιούτερ που χρησιμοποιούσε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα γι αυτόν το σκοπό!

Ίσως όμως και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, να έγιναν η αιτία στο να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να τον αντιληφθεί πλήρως, παρά μόνον αυτός που θα είχε προετοιμάσει ΓΕΡΑ τον εαυτό του για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Σαν κάποιος να θέλει να πάει σε πόλεμο που θα διεξαγόταν ...στήθος με στήθος και θα έπρεπε να περάσει απο μια γερή εκπαίδευση. Ετσι θα το χαρακτήριζα εγώ τουλάχιστον, μιας και όταν καταπιάστηκα με τα "ΦΥΣΙΚΑ", γρήγορα κατάλαβα πως ...δεν θα μπορούσα έτσι, τόσο απλά, να αντιμετωπίσω νοερά τον μεγάλο αυτόν Δάσκαλο. Τρία χρόνια πάλεψα γερά, μέχρι να αντιληφθώ περί του...τίνος επρόκειτο. Κι αυτό μέσα από απόδοση στα νέα Ελληνικά, που κι αυτή στο τέλος δεν ήταν και τόσο...βοηθητική. Έπρεπε να καταφύγω - όπως και ο Λευκοφρύδης και ο οποιοσδήποτε "λευκοφρύδης", στα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ και στη συνέχεια με τη βοήθεια σημειώσεων, στην ...ελέυθερη - από μέρους μου - απόδοση του κειμένου. Κατά τη διάρκεια αυτού του υπέροχου "ταξιδιού" μου μέσα απ τις σελίδες του έργου του, πάρα πολλές φορές οργίστηκα με τον εαυτό μου, τά βαζα με τον ίδιο τον Αριστοτέλη και τις απίστευτες εμμονές του σε κάποια πράγματα (κάτι σαν να έλεγε:..."Συγνώμη, το καταλάβατε ή να το επαναλάβω και πάλι με άλλα λόγια;"), έριχνα...μπινελίκια του τύπου "Γ@μώ το κεφάλι μου μ@λ@κ@" - γελάτε; ναί, ακριβώς σαν αυτό που ξεστόμισε προχτές ο πανηλίθιος "πρωθυπουργός" μας όταν μέσ την αγωνία του να παίξει σωστά το...ρόλο του, τα βάλε με τον...ανύπαρκτο εγκέφαλό του!

Ώσπου στο τέλος, όταν και το ταξίδι αυτό έλαβε τέλος, αντιλήφθηκα πως ...τελικά έτσι θα πρέπει κάποιος να αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους εμπειρία. Σαν ένα "ταξίδι". Με φουρτούνες, με ανέμους, με θύελλες, με κάθε λογής εμπόδια και αναπάντεχα. Αλλιώς, δε ...βγαίνει το πράγμα.

Αλλά ας αφήσουμε αυτό κι ας πάμε στο ΟΡΓΑΝΟΝ, αυτό που Λευκοφρύδης και...συμπασα η ελληνική και ξένη διανόηση, χαρακτήρισε ως το...στρυφνότερο κείμενο που υπάρχει στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Το ΟΡΓΑΝΟΝ λοιπόν, είναι μια θεωρητική και πρακτική θεμελίωση της Λογικής που αναλύεται μέσα από 15 Βιβλία.

Το πρώτο το "Περί Ερμηνείας", μας αναλύει τα σχετικά με την ικανότητα της Έκφρασης, το δεύτερο, οι "Κατηγορίες", έχουν να κάνουν με τις αποδιδόμενες ιδιότητες και αναλύονται σε οκτώ υπο-βιβλία ("Τοπικών" Α', Β'. Γ', Δ', Ε', ΣΤ', Ζ' και Η'),το τρίτο, οι "Σοφιστικοί Έλεγχοι, Ι' Τοπικών", στο πώς ελέγχουν τη λογική οι Σοφιστές και ακολουθούν: "Αναλυτικών Πρότερων Α' και Β'" και "Αναλυτικών Ύστερων" Α' και Β', βιβλία δηλαδή που αναλύουν τα Πρότερα και τα Ύστερα της Λογικής.

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην - μετά τον Αριστοτέλη - θεωρητική γραμματεία για την ανάλυση των λογικών θεωριών και πρακτικών που διατυπώθηκαν απο μεγάλους Έλληνες και ξένους ειδικευμένους, δεν θα βρει τίποτε πιο μοντέρνο από αυτό που διατυπώθηκε στο ΟΡΓΑΝΟΝ, δηλαδή πριν απο 2.200 χρόνια! Επομένως, ό,τι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, αρχίζει και τελειώνει στον Αριστοτέλη. Οσον αφορά τα...υπόλοιπα που...προέκυψαν ΜΕΣΑ απο το ΟΡΓΑΝΟΝ, τα έχω ήδη γράψει πιο πάνω.

Όπως λοιπόν αντιλαμβάνεται κάποιος, η επιστημονική αξία του ΟΡΓΑΝΟΥ θα μπορούσε να συνοψιστεί μέσα σε μόνο μια λέξη: ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε με βεβαιότητα, οτι ΤΑ ΠΑΝΤΑ, δηλαδή ΟΛΟΣ Ο ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, βασίστηκε πάνω στη Λογική, όπως τη διατύπωσε ο μέγας σταγειρίτης πολυεπιστήμων. Απο αυτόν κυριολεκτικά, ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΛΑ.
Τελεία και παύλα.

Ο Γεώργιος Γκιόλβας και οι εφευρέσεις του που...απλώς "χάθηκαν"

Για τον μεγάλο αυτόν επιστήμονα, ό,τι και να γράψει κανείς είναι λίγο. Η ευφυΐα του υπήρξε παροιμιώδης. Εγώ προσωπικά, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως τον...αληθινό "Τόνυ Στάρκ", παρ' ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ...ιερόσυλο! Όμως, επειδή οι νεώτερες γενιές Ελλήνων δεν γνώρισαν τον Γκιόλβα, αλλά - αντιθέτως! - γνώρισαν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τον...χάρτινο ήρωα της ποπ υπο-κουλτούρας της MARVEL, γι' αυτό "τολμώ" να κάνω τις παρομοιώσεις αυτές.
Εξ άλλου, επειδή οι Αμερικάνοι δεν είχαν ποτέ έναν Γκιόλβα στ' αλήθεια, θα έπρεπε να τον...κατασκευάσουν. Εμείς όμως τον είχαμε. Και αυτόν, αλλά και τον Σταύρο Κατράκη και άλλους προγενέστερους (Κων/νος Καραθεοδωρής) και μεταγενέστερους (Σ. Φώσκολος του παν/μίου Κρήτης). Και νοιώθουμε ΠΕΡΉΦΑΝΟΙ γι αυτό, εκτός ίσως από τους άδειους τενεκέδες που λέγονται ...πολιτικοί.

Ο Γκιόλβας υπήρξε ένα ΣΥΜΒΟΛΟ. Οχι μόνο ως επιστήμων που η πολιτική αλητεία που κυβερνούσε την Ελλάδα τα τελευταία 50 με 60 χρόνια απαξίωσε και σε κάποιες φορές εκμεταλλεύτηκε και ξεπούλησε, αλλά και ως ένας ΗΡΩΑΣ πατριώτης, που αφιέρωσε όλο το έργο του και την ίδια του τη ζωή στη πατρίδα του. Ο Γκιόλβας ήθελε διακαώς να δεί την Ελλάδα ΜΕΓΑΛΗ. Ο ίδιος μπορούσε, μέσα απο τις εφευρέσεις του, πράγματι ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ. Κάποιοι όμως ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ και γι αυτό τον απαξίωσαν, μέσα απο τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνιακής τακτικής που χρησιμοποιούσαν. Οι εφευρέσεις του είχαν τη δύναμη όχι μόνο να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα την Ελλάδα και να την καταστήσουν ως ηγέτιδα περιφερειακή ΥΠΕΡ-ΔΥΝΑΜΗ, αλλά, στην κυριολεξία, και ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Το πρώτο του δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που έλαβε από το Διεθνές Γραφείο Ευρεσιτεχνιών για τις πρωτοποριακές έρευνες σχετικά με τη σύντηξη της ύλης και τη φωτοδέσμη πλάσματος, (θέματα που τον απασχολούσαν από τα φοιτητικά του χρόνια) φέρει την υπογραφή του ...ίδιου του Αινστάιν! Αυτό τα λέει ΟΛΑ!

Διαβάζουμε μέσα απο άρθρο που δημοσίευσε το ιστολόγιο elladatora.org:

"Ήδη από το 1948 είχε συντελέσει στην κατασκευή βελτιωμένων αλωνιστικών μηχανών σε σχέση με τις αγγλικές RUSTON που χρησιμοποιούνταν τότε στην Ελλάδα. Με τις νέες μηχανές είχε πετύχει διπλασιασμό της απόδοσης και μείωση της απώλειας των καρπών από 20% σε 2%.

Εκτός των πυλών ίδρυσε το ΣΚΕΜ (Στρατιωτικό Κέντρο Επιστημονικών Μελετών) μαζί με τους καθηγητές Δημ. Χόνδρο και Παν. Δελμούζο. Αργότερα ίδρυσε το Κέντρο Εφαρμοσμένων Επιστημονικών Ερευνών το 1956.

Το 1955 πέτυχε την παρασκευή ραδιενεργώς ενεργοποιημένου αερίου που έδινε κίνησε σε διάφορους τύπους οχημάτων και σε άρματα μάχης. (σ.σ. Στο Λιτόχωρο, διασταυρωμένο, παρουσιάστηκε εδώ και προσωπική μαρτυρία).

 Την επίδειξη είχαν παρακολουθήσει παράγοντες του Ελ. Στρατού και του ΝΑΤΟ και οι εργασίες είχαν γίνει με την επίβλεψη του καθ.φυσικής Ε.Μ.Π. Δημ.Χόνδρου.
 Επί του θέματος είχε αναφερθεί τότε ο κ.Χόνδρος στην εφημερίδα «Το Βήμα» (Μάιος 1955). Για την εκμετάλλευση του ραδιενεργού αερίου του ζητήθηκαν επίμονα τα σχέδια και στοιχεία.
Εκείνος αρνήθηκε την αποκάλυψη του «μυστικού» και έθεσε μόνος του και αυτοβούλως τότε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα ερευνών, με σκοπό τη δημιουργία ειδικών κινητήρων παραγωγής ενεργείας.
Σκοπός του επιστήμονα ήταν να καταφέρει να μην εξαρτάται η παραγωγή της ενέργειας ούτε καν από την προμήθεια ραδιενεργών μετάλλων! Ήθελε να υλοποιηθεί το όραμα του αυτό χωρίς να υποχρεωθεί να αποκαλύψει τα σχέδια του, επειδή φοβόταν για την τύχη τους…

Το 1963, ο Γ. Γκιόλβας παρουσίασε ένα σύστημα ακριβούς τηλεκατεύθυνσης, το οποίο δεν επηρεαζόταν από παρεμβολές άλλων πομπών και εφαρμόστηκε πειραματικά στην τηλεκίνηση και τηλεκατεύθυνση της βολής πολεμικών πλοίων και αρμάτων μάχης. Πραγματοποιήθηκε μάλιστα τηλεκατευθυνόμενη πτήση εκπαιδευτικού αεροσκάφους τύπου «Σιφτ» από την Ελευσίνα στη Ρόδο, ενώ κινήθηκε και ένα τανκ χωρίς τα «κλασικά» καύσιμα.

Η επινόηση αυτή, καθώς και τα σχέδια της χαρακτηρίστηκαν απόρρητα και προοριζόμενα αυστηρά για πολεμικούς σκοπούς και παρεδόθησαν στο NATO…

To 1965, προχώρησε στην κατασκευή αυτόματης ηλεκτρικής συσκευής ασφάλισης των ισόπεδων διαβάσεων των σιδηροδρόμων. (σ.σ. Υπάρχει σχετική σειρά κατοχυρωμένων πατεντών). Την εκμετάλλευση ανέλαβε η γερμανική εταιρία TYSSEN…

Το 1970, ο Γ. Γκιόλβας παρουσίασε μια συσκευή παραγωγής ηχητικών κυμάτων υπερχαμηλής συχνότητας σε hertz. Η επινόηση αυτή παρελήφθη από ινστιτούτο ραδιοακουστικής Ευρωπαϊκού κράτους-. Υπάρχει, όμως, το πρακτικό μυστικότητας που είχε τότε υπογραφεί… (σ.σ. ήδη παρουσιάστηκε εδώ η πατέντα με την ένδειξη «μυστική»)

Ανακάλυψε, επίσης, ένα σύστημα παροχής ηλεκτρικού ρεύματος από ραδιενεργά απόβλητα. Φανταστείτε πόσο σημαντικό θα ήταν να γλιτώναμε από την καταστροφή του περιβάλλοντος και, παράλληλα, να είχαμε δωρεάν ηλεκτροδότηση! Αλλά γι” αυτό ακριβώς δεν προωθήθηκε ούτε αυτή η εφεύρεση. Σημειώνουμε, όμως, ότι τα σχετικά πειράματα έγιναν και υπό την επίβλεψη του Πανεπιστημίου Θράκης. Και έκτοτε, αγνοείται, βεβαίως, η τύχη του εγχειρήματος ή η πιθανή εξέλιξη του…

Το αντιαεροπορικό υπερόπλο "Αρτεμις" και πώς ξεπουλήθηκε και αχρηστεύτηκε...

Η πιο γνωστή - στο ευρύ κοινό - εφεύρεση του Γκιόλβα, ήταν αναμφισβήτητα το απίστευτο υπερ-όπλο "Αρτεμις", ένα εκπληκτικό, απίστευτο πράγμα, βγαλμένο θαρρείς μέσα από ταινία επιστημονικής φαντασίας των στούντιο του Χόλυγουντ!

To θρυλικό υπερ-όπλο "Αρτεμις" που ξεπουλήθηκε εν μία νυκτί στην ισραηλινή ΜΟSSAD...

Οπωσδήποτε ο Γκιόλβας για να φτιάξει ένα τέτοιο όπλο, ΕΙΧΕ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ την τεχνογνωσία που συνάχθη μέσα απο την αποκρυπτογράφηση του βιβλίου του Αριστοτέλη "ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ". Το έχει ομολογήσει άλλωστε και ο ίδιος αρκετές φορές σε συνεντεύξεις του, ότι οι εφευρέσεις του που σχετιζόταν με τη τεχνολογία της σύντηξης της ύλης και της δέσμης πλάσματος, είχαν ως αφετηρία τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ και τα...συγγράμματά του.

H κατάθεση του "Μπέβατρον" στο Υπουργείο Εμπορίου από τον Γκιόλβα και η περιγραφή του από τον ίδιο καθώς και οι υπογραφές και οι σφραγίδες του Υπουργείου
Το "Μπέβατρον", ένα άλλο υπερόπλο που μελετούσε την ίδια περίοδο κατά την οποία βρισκόταν σε εξέλιξη και η τελική αποκρυπτογράφηση του ΟΡΓΑΝΟΥ μέσα από τον ίδιο, την Ομάδα του Κατράκη και τον Λευκοφρύδη, είναι μια τρανή απόδειξη των όσων έλεγε μετά για το θέμα αυτό.

Το "Άρτεμις" λοιπόν, ήταν ένα όπλο το οποίο είχε ως βάση του τη δέσμη πλάσματος, η οποία και κατηύθυνε τις σφαίρες ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙ στόχευση! Και εκτόξευε έναν πακτωλό αντιαεροπορικών πυρών, έτσι ώστε να δημιουργείται στην κυριολεξία ΜΙΑ ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ που όποιος ή ό,τι προσπαθούσε να τη διαπεράσει, τελείωνε επί τόπου!

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ένα μέρος μιας συνέντευξης που είχε παραχωρήσει ο Γκιόλβας σχετικά με την εφεύρεσή του και τη λειτουργία της, αλλά και το πώς πουλήθηκε το υπερόπλο στη CIA και τη ΜΟSSAD από..."Ελληνες" κυβερνητικούς υπαλλήλους των κυβερνήσεων Καραμανλή '74 - '80 και Α. Παπανδρέου '81 - '85:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η περισσότερο γνωστή επινόηση σας στην Ελλάδα είναι το αντιαεροπορικό σύστημα “Αρτεμις”,το οποίο όχι μόνο δεν περπάτησε στην παγκόσμια αγορά όπλων, όχι βέβαια εξαιτίας σας, αλλά πίσω από την παραγωγή του περιμένει για ξεκαθάρισμα ένα οικονομικο-πολιτικό σκάνδαλο ύψους 75 δισ. δραχμών περίπου. Αν και ακόμη η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο, μπορείτε να δώσετε κάποιες πληροφορίες για το τι κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία και αν το αντιαεροπορικό αυτό παραδόθηκε στην τελική μορφή του στις Ένοπλες Δυνάμεις, που το είχαν παραγγείλει;

ΓΚΙΟΛΒΑΣ: Ήταν μετά το ‘74. Ένα Βράδυ γύρω στις 9 με πήρε στο τηλέφωνο ο υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Κατσαδήμας και με παρακάλεσε να πάω αμέσως στο ΓΕΣ για μια πολύ σοβαρή σύσκεψη. Τότε εγώ έφτιαχνα το “Μπέβατρο”, ένα σύστημα για τη σύντηξη της ύλης.
Το αντιαεροπορικό “Αρτεμις” ήταν μέρος μόνο των γενικότερων σχεδίων του “Μπεβάτρου”, το οποίο έχει μέσα “Φωτοδέσμη πλάσματος” .

Τι σημαίνει αυτό;

Με απλά λόγια το πλάσμα που προέρχεται από τη σύντηξη της ύλης, εξαγόμενο από το μαγνητικό πεδίο, γίνεται φωτοδέσμη, δηλαδή ακτινοβολία.
Στη σύσκεψη λοιπόν εκείνο το βράδυ, πήραν μέρος πέντε άνθρωποι μαζί με μένα. Στις 12 τα μεσάνυχτα τους παρέδωσα τα σχέδια του “Αρτεμις” και τους είπα, "αν διαρρεύσει οτιδήποτε, αυτός που θα κάνει τη ζημιά πρέπει να εκτελεστεί επιτόπου". Ταυτόχρονα τους ξεκαθάρισα πως πρόκειται για ένα υπερόπλο στρατηγικής σημασίας, που θα εξασφαλίσει μια για πάντα τον εναέριο χώρο της Ελλάδας. Με αυτό το σύστημα δεν μπορούσε να περάσει κανένα αεροπλάνο σε οποιοδήποτε ύψος,αν δεν θέλαμε εμείς. Ο εντοπισμός του οποιουδήποτε αεροσκάφους γινόταν ταυτόχρονα με την είσοδο στον εναέριο χώρο μας και η στόχευση δεν χρειαζόταν καν ανθρώπινους χειρισμούς, ήταν αυτόματη.

To περίφημο "Μπέβατρον", η επονομαζόμενη και ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ! Το ηχητικό υπερόπλο, βγαλμένο μέσα απο το ΟΡΓΑΝΟΝ του Αριστοτέλη και μπορεί να...γκρεμίσει με μια μονο "κανονιά" ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΗ!

Τους έδωσα τα σχέδια για το σύστημα αυτό, εκπροσωπώντας το Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών που ίδρυσα το 1955 και είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Μου είπαν αυτό δεν μπορεί να το φτιάξει κανείς. Βοήθησε μας .

Και τους βοήθησα και εγώ και άλλοι. Το “Αρτεμις” παρήχθη. Αλλά ο πρώτος που το παρήγαγε ήταν πριν τέσσερα χρόνια το Ισραήλ, που τώρα τροφοδοτεί μεταξύ άλλων και την Τουρκία.
Το ένα βράδυ εγώ τους έδωσα τα σχέδια του συστήματος αυτομάτου-τυφλής σκοπεύσεως και την άλλη μέρα τα είχαν στα χέρια τους οι Ισραηλίτες.

Εμείς έχουμε μόνο ένα πειραματικό αρχικό, που έφτιαξα εγώ με τους συνεργάτες μου, που το γυρίζουν από εδώ κι από εκεί στις εκθέσεις οπλικών συστημάτων. Είναι να τρελαίνεσαι δηλαδή. Να δίνεις την ψυχή σου για ένα τέτοιο υπερόπλο που θα προστατεύσει μια για πάντα την πατρίδα σου και άνθρωποι που υποτίθεται ότι υπηρετούν την άμυνα της, και μάλιστα σε θέσεις κλειδιά,να παραδίνουν τα σχέδια στους χειρότερους εχθρούς τους ελληνισμού.

Είχα τότε γραφεία στην Πανεπιστημίου 58. Μες στη στοά ήταν η “Αστόρια”. Εκεί στην “Αστόρια” ήρθε και με βρήκε ένα πρωί, εκείνες τις μέρες, ένας πράκτορας της CIΑ.
"Γκιόλβα", μου λέει, "τι έγινε με το αντιαεροπορικό;"
"Ποιο αντιαεροπορικό", του λέω, παριστάνοντας τον ανήξερο.
Είχε μια τσάντα σαν μικρό μπαούλο, έτσι το θυμάμαι σα να ‘ναι τώρα. Την ανοίγει, βγάζει ένα φάκελο.
"Αυτό εδώ", μου κάνει και μου δείχνει το περιεχόμενο του.
Ήταν τα δικά μου σχέδια για το "Αρτεμις". Ο πράκτορας ερχόταν από το Τελ Αβίβ και πήγαινε στην Ουάσιγκτον, μεταφέροντας τις εντολές προς το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ. Οταν στην Ελλάδα κυβερνούν εθνοπροδότες σαν τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, τι άλλο να περιμένεις; Αυτήν τη στιγμή γνωρίζω πολύ καλά ότι υπάρχει μια λίστα με 9.080 προγραμμένους. Εάν τελικά δεν φύγουν από μπροστά μας αυτοί οι 9.080 και δεν φάει η φαλκονέρα ψάρια, εδώ μέσα στο ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα...

Η "Ομάδα Ε", ο Γκιόλβας και ο τσακωμός με τον Λευκοφρύδη

Οι περισσότεροι από εσάς, λίγο ή πολύ, έχετε ακούσει για τη θρυλική επίσης, "Ομαδά Ε", γύρω από την οποία δημιούργήθηκε μια ολόκληρη παρα-φιλολογία και, στην κυριολεξία, ένα είδους κοινωνικό "ρεύμα", που μεγάλωσε τουλάχιστον μια γενιά Ελλήνων. Ένα "ρεύμα" που χτίστηκε πάνω στη θεωρία της ύπαρξης μιας πανίσχυρης, μυστικής ομάδας επιφανών Ελλήνων, η οποία και δρα ως παράγων αντιδιαστολής ως προς τα ξένα συμφέροντα που επιβουλεύονται τον Ελληνισμό και όχι μόνο. Σκοπός της ομάδας αυτής, όπως λέει και η ιστορία γύρω από αυτήν, είναι η προστασία των ελληνικών συμφερόντων πέρα από κυβερνήσεις και διπλωματίες, η κατοχή υπερόπλων που σκοπό έχουν την έγκαιρη επέμβαση για την προάσπιση των εδαφών της πατρίδας και τέλος, το ενδελεχές ψάξιμο για την εύρεση εκείνου του ικανού Έλληνα, που θα αναλάβει τα ηνία της Ελλάδας τη στιγμή που πρέπει για να αναστήσει το Γένος μέσα απ τις στάχτες του.

Ως μέλη της ομάδας αυτής φέρονται να υπήρξαν μεταξύ άλλων και οι - ήδη - γνώριμοί μας Αριστοτέλης Ωνάσης, Σταύρος Κατράκης, Γιώργος Γκιόλβας, ο Ιωάννης Πασσάς, ο συγγραφέας Ιωάννης Φουράκης, ακόμη και ο ίδιος ο Ιων Δραγούμης παλαιότερα.

Η παρα-φιλολογία αυτή ξεκίνησε από έναν δημοσιογράφο-ερευνητή, ονόματι Ανέστης Κεραμυδάς, ο οποίος με μια σειρά απο βιβλία (που πωλούνταν κυρίως σε βιβλιοπωλεία εξειδικευμένων εκδόσεων αλλά και σε...βιβλιο-πανέρια αργότερα) που μιλούσαν για τη δράση των "Ε" ενάντια στον ...προαιώνιο εχθρό των Ελλήνων, τον Σιωνισμό. Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι τους "Ερχεται η ώρα των "Ε", "Η τελική μάχη: "Ομάδα Ε", "Ομάδα Ε" - Τα Μυστικά Οπλα", "Ο τελευταίος προορισμός".

Ο Κεραμυδάς ξεκίνησε τη δράση του ως...φορέας των "Ε" και παρουσίαζε συχνότατα τον εαυτό του ως τον...εκπρόσωπό τους. Η αφορμή δόθηκε - βεβαίως - μέσα απο τον θόρυβο που γέννησε το "Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Εψιλον" του Λευκοφρύδη και οι αποκαλύψεις του, αλλά και οι σχετικές βεβαιώσεις για την ύπαρξη της ομάδας αυτής από τον ...ίδιο τον Γεώργιο Γκιόλβα, που παρουσιάστηκε κάποτε σε συνέντευξή του σε μικρό ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι να απαντάει θετικά (!) στην σχετική ερώτηση που του απηύθυνε η παρουσιάστρια Αννίτα Πάνια για το αν ήταν μέλος της ομάδας αυτής!

Γιατί όμως στήθηκε όλο αυτό το...σκηνικό που θυμίζει έντονα τον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά σε μια πιο σύγχρονη μορφή του;

Οι απαντήσεις και οι εξηγήσεις είναι πολλές. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι οι σκοποί ήσαν δύο:
Ο πρώτος - και καλύτερος! - ήταν η εκμετάλλευση του απελπισμένου και προδομένου Έλληνα απο τις αισχρές και ελεεινές του κυβερνήσεις που τις συνόδευαν οι επίσης βρώμικες "ιδεολογίες" τους και δεύτερος λόγος ήταν το...πρώτο χτύπημα στον Χριστιανισμό, που, τουλάχιστον εκείνη την εποχή, ήταν ακόμη πολύ έντονος και δυνατός στις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων και άνοιξε το δρόμο στην ξενοκίνητη Νέα Εποχή του Υδροχόου, στην οποία ανήκουν και οι διάφορες - ανα τον κόσμο - παγανιστικές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας αρχαίας λατρείας του Δωδεκαθεισμού.

Ο νέος Ελληνας είχε την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ να πιστέψει σε κάτι, να ΠΙΑΣΤΕΙ απο κάτι. Γύρω του, τα πάντα έμοιαζαν σαν να βγαίνουν από ένα εικονικό θέατρο του παραλόγου, με γνήσιες καρικατούρες χαρακτήρων που μόνο τον γέλωτα προκαλούσαν.

  Η ...τσουναμική εισβολή της δυτικότροπης (αμερικάνικης) ποπ κουλτούρας, με τη ...θεοποίηση των μοντέλων, την απομάκρυνση της νεολαίας απο τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ τρόπο ζωής και έκφρασης, η σταδιακή απαξίωση και στο τέλος η κατάργηση των ελληνοκεντρικών μαθημάτων στα σχολεία (Αρχαία Ελληνικά, αλλοίωση Ιστορίας, παραδοσιακά Θρησκευτικά κλπ), η υποβάθμιση των Εθνικών Εορτών (25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) και η προβολή παντελώς ξένων (Αγγλοσαξωνικών) ως προς τον τρόπο ζωής των Ελλήνων και η τελική τους επιβολή στην ελληνική κοινωνία (Ημέρα Μητέρας, Εορτή Ερωτευμένων-Αγ. Βαλεντίνου κλπ), η "επιβολή" μέσω των ΜΜΕ των ...μοδάτων και "επώνυμων" ρούχων και αξεσουάρ και που αυτά με τη σειρά τους "επέβαλαν" τη λεγόμενη...επαγγελματική καριέρα στη γυναίκα (συζυγο-μητέρα) αφήνοντας την οικογένεια ...αφύλακτη και έρμαιο στις ορέξεις των διεστραμμένων της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δημιούργησαν την αμφίδρομη αντίδραση σε όσους απο τους νέους Ελληνες ήθελαν να αντισταθούν.

Η "Ομάδα Ε" και ο μύθος γύρω απο αυτήν και τους σκοπούς της, που είχαν δημιουργήσει ο Κεραμυδάς και όλες οι λεγόμενες..."ελληνοκεντρικές" ομάδες, ήταν η λύση που παρουσιάστηκε σχεδόν απ το...πουθενά.
Πολλοί παρομοιάζουν την περίπτωση αυτή με την...Φιλική Εταιρεία που, για να ξεσηκώσει το Γένος και να δημιουργήσει τους λεγόμενους απόστολους της Ιδέας, δημιούργησε τον μύθο της...Αόρατης Αρχής που θα κινούσε τα νήματα σε όλη την Ευρώπη και θα ανάγκαζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να υποκύψει - μέσω της μεγάλης πίεσης που θα ασκούσε στις Μεγάλες Δυνάμεις - και να δώσει στους Ελληνες την ανεξαρτησία τους. Πιθανόν να είναι κι έτσι.

Όμως, μετά από κάποια χρόνια και μετά απο τις ομολογίες του αείμνηστου πλέον Ιωάννη Φουράκη περί ...αισχρών ψεμμάτων (όσον αφορά την ύπαρξη και τους σκοπούς της "Ομάδας Ε") που είχαν ως σκοπό το...κέρδος (κέρδος απο πού; και γιατί;), η εκδοχή αυτή καταρρίφθηκε άμεσα. Το θέμα όμως περιέπλεξε η επίσημη αποδοχή της ύπαρξης της ομάδας αυτής απ τον ίδιο τον Γκιόλβα!
Πώς ήταν δυνατόν, μια τέτοιας υφής και αξίας, προσωπικότητα, να ...ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΕΙ με την παραδοχή αυτή, ένα ΤΕΤΟΙΟ ΨΕΜΑ;
Και γι αυτό όμως υπάρχουν εξηγήσεις. Ο Γκιόλβας, όπως είπαμε και πρίν, υπήρξε μια διάνοια. Ενα "μυαλό" ασύλληπτης αξίας και τρομερών ικανοτήτων. Και σαν τέτοιο, είχε και τα...λεγόμενα "κουσούρια" του. Οπως όλες οι...ανα τον κόσμον, διάνοιες.

Κατ' αρχάς ο Γκιόλβας ήταν φλογερός ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. Το ξεκαθαρίσαμε. Και όχι μόνον αυτό: υπήρξε ΠΡΟΔΩΜΕΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το θέμα της κατάληξης του φοβερού υπερόπλου "Αρτεμις" καθώς και του επίσης φοβερού υπερόπλου "Μπέβατρον", του στοίχησαν ανεπανόρθωτα. Και αυτά, απο μόνο τους, θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν, αν όχι στην ...τρέλλα, τουλάχιστον στην ψυχική αστάθεια. Κι αυτό το βλέπουμε ή μπορούμε να το διαγνώσουμε, μέσα απο τις τηλεοπτικές και έντυπες συνεντεύξεις του, που μιλάει για..."εξωγήινη" καταγωγή του Αριστοτέλη, οτι εκείνος ο ίδιος ΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΤΑΝ με "εξωγήινους", είχε απαξιώσει και δημοσίως ακόμη τον Λευκοφρύδη και μάλιστα με βαρείς χαρακτηρισμούς, ισχυριζόταν οτι αυτός ο ίδιος ΜΟΝΟ είχε κατορθώσει να αποκρυπτογραφήσει τα...κείμενα του Αριστοτέλη κλπ κλπ. Σίγουρα είχε πληγωθεί και οργιστεί απο την αμετροεπή στάση του Λευκοφρύδη σε όλη αυτή την ιστορία, αλλά τόσος πλέον απαξιωτισμός υπερέβαινε τα όρια. Ηταν φανερό πλέον οτι ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ. Είχε ΑΛΛΑΞΕΙ ΡΙΖΙΚΑ. Και αυτό - κι ας με συγχωρέσουν πολλοί οπαδοί του - ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, μιας και αυτό το εκπληκτικό μυαλό ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ και ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΕ απο τους χυδαίους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ του Ελληνισμού που τόσο ανιδιοτελώς εμπιστεύτηκε και πίστεψε. Εδώ ένας απλός άνθρωπος χάνει ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο (π.χ. το παιδί του ή τον/την συζυγό του) ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΤΕ, πόσο μάλλον μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ της υφής και της ΑΞΙΑΣ ενός Γκιόλβα!

Μα - τώρα θα μου πείτε - έρχεσαι σε πλήρη αντιδιαστολή με όλα όσα έγραψες πρίν για το έργο του Αριστοτέλη και το βιβλίο του Λευκοφρύδη; Οχι, σε καμιά περίπτωση. Η δουλειά που έγινε μέσα στα εργαστήρια της "Ομάδας Κατράκη" και στο γραφείο του Λευκοφρύδη υπήρξε μνημειώδης.

Ο ίδιος ο ΛΕΥΚΟΦΡΎΔΗΣ ΉΤΑΝ που τα έκανε...μαντάρα στο τέλος με τις ...απίστευτες αναφορές του σε ...αστερισμούς Λαγού, Μι- Λαγού, για...διαπλανητικά ταξίδια κλπ κλπ. Στο μοναδικό σημείο που ο Γκιόλβας είχε δίκιο για τον Λευκοφρύδη, ήταν στο γεγονός οτι ...ΕΒΑΛΕ ΜΕΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΤΕΚΑΝ! Εκεί αλλωστε βασίστηκε και η μεγάλη κόντρα με ...τους άλλους "σοφούς" της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, όταν και παρουσίασε το ...πόνημα "του".

Συμπεράσματα

Ο Αριστοτέλης μέσα απο το έργο του μας κληροδότησε μια Γνώση, που κατείχαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ στον ελλαδικό χώρο. Μια Γνώση ΠΟΥ ΠΕΡΙΗΛΘΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ όχι τυχαία ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί μέσα απο τη δουλειά αυτή. Και βάση αυτής της Γνώσης, ο Γκιόλβας δημιούργησε τις εκπληκτικές του εφευρέσεις, που ξεπερνούσαν κατα πολύ τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής του.

Το οτι υπήρξε μια απίστευτη τεχνολογική άνθιση σε χρόνους που...η επίσημη Ιστορία μας παρουσιάζει ως ...Εποχή του Λίθου, είναι πλέον ΜΗ ΑΜΒΙΣΒΗΤΗΣΙΜΟ ΓΕΓΟΝΟΣ. Γιατί ΚΑΙ ευρήματα έχουν έρθει στο φώς, ηλικίας πολλών χιλιάδων ετών που ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ πώς μπορεί να έχουν αυτή την ηλικία, αλλά και τοιχογραφίες σε...παλαιολιθικά σπήλαια που αναπαριστούν...μάχες με όπλα λέιζερ και...ελικόπτερα στύλ "Απάτσι"!!! Πώς θα μπορούσαν όλα αυτά να είχαν συμβεί, τη στιγμή που ο...άνθρωπος είχε ως κατοικία του τα δέντρα και ως όπλο του τους λίθους;

Για να μη μιλήσουμε για τα απίστευτα ευρήματα που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο του Ακρωτηρίου στη Σαντορίνη, που μοιάζουν με...κινητά τηλέφωνα(!!!) ή κάποιο άλλο είδος "gadgets" και τα οποία...εξαφανίστηκαν με όλη τη...διακριτικότητα που απαιτείται για τους σκοπούς αυτούς. 
Ο μεγάλος πολιτισμός αυτός, του οποίου απομεινάρι θεωρείται η Σαντορίνη, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΥΠΗΡΞΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ...ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ απο δικά του λάθη. Ασφαλέστατα υπήρξε χρήση πυρηνικής ενέργειας. Εχουν βρεθεί απομεινάρια αυτής της καταστροφής, ακόμα και στον ελλαδικό χώρο (κυρίως στην δυτική Μακεδονία). Ο θρύλος της Ατλαντίδας, ούτε τυχαίος είναι, ούτε και...μύθος.


Υπάρχουν ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ για την ύπαρξή της, πέραν των πλατωνικών διηγήσεων στον "Τιμαίο". Είναι ζήτημα χρόνου πλέον να βρεθούν ΚΑΙ οι αποδείξεις που θα πιστοποιούν του λόγου το αληθές....
Εγώ, κλείνοντας το αποψινό μου πόνημα, έχω να πώ δυό πράγματα.

 Ένα συμπέρασμα και μια προτροπή. 

Το συμπέρασμα είναι οτι ο Αριστοτέλης ακόμη δεν έχει κατανοηθεί σε όλη του την έκταση, ούτε ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ. Είμαι βέβαιος πως η δουλειά των Λευκοφρύδη, Κατράκη, Γκιόλβα και των συν αυτώ είναι ΗΜΙΤΕΛΗΣ! Υπάρχουν πολλά περισσότερα απ ό,τι είμαστε σε θέση να δούμε και να εκτιμήσουμε. Το "Κοσμοσκάφος" που έφερε στην επιφάνεια ο Λευκοφρύδης και η τεχνολογία (και η τεχνογνωσία) που το συνοδεύουν, είναι ΜΟΝΟ Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ.


Όσον αφορά την προτροπή μου, αυτή έχει να κάνει με εσένα τον ίδιο αγαπητέ μου συν-Ελληνα. Διάβασε. Ερεύνησε. Μάθε. Η Γνώση που σου κληροδότησαν οι παππούδες σου, είναι τόσο μεγάλη και τέτοιας αξίας, που αν την ...ξεσκονίσεις θα ΓΙΝΕΙΣ ΘΕΟΣ. Η απάντηση στη μιζέρια και στην απαξίωση, στη δυστυχία και στο έρεβος που σε έχουν ρίξει ΤΑ ΕΛΕΕΙΝΑ ΚΤΗΝΗ των ΥΠΑΝΘΡΩΠΩΝ που σε κυβερνούσαν χρόνια ολόκληρα και - ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ - ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ, είναι μόνο η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΟΥ μέσα απο τη ΓΝΩΣΗ, τη ΜΑΘΗΣΗ και τη συνειδητοποιηση του ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ και ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ!

"ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ", είχαν γράψει οι παππούδες σου (δια χειρός...Σολωνα του Αθηναίου) πάνω στο αέτωμα του εν Δελφοίς ναού του Απόλλωνα. Ήγουν, ΜΑΘΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, γνώρισέ τον επιτέλους. ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, ήγουν ΤΙΠΟΤΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ, συνόδευε την πρώτη φράση. Δηλαδή, γνωρίζοντας τον εαυτό σου, θα μάθεις μαζί και να κρατάς την αξιοπρέπειά σου! Στα χέρια σου ΚΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ!...Την Ελευθερία του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΟΥ


ΠΗΓΕΣ -Βιβλιογραφία

1. Γιώργος Λευκοφρύδης, "Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Εψιλον", έκδοση 1977
2.  Περιοδικο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τεύχος 38,
3. "Η Ομάδα Εψιλον" Σαράντης Λαβράνος, 
4. "Η Γνώση που χάθηκε", έκδόσεις Ζήδρος, 2003 
5. Ανέστης Κεραμυδάς, "Ομάδα Έψιλον, Η τελική αναμέτρηση Δελφών και Σιών" έκδοση 1988, Θεσ/νίκη 
6. Ανέστης Κεραμυδάς, "2011-2014 η Αποκάλυψη των Ε", εκδόσεις Ιερά Ελλάς 2005, Θεσ/νίκη
7.  Γιάννης Φραγκούλης, "Το χρονικό ενός κλωνοποιημένου Θεού", έκδοση 2005, Θεσ/νίκη 
8. Δημήτρης Φραγκιάς, "Το χρονικό ενός βιβλίου", εκδόσεις Εσοπτρον 1993,
9.  Αθήνα Ιωάννης Φουράκης, "Τα προ-μηνύματα των Δελφών", εκδόσεις Τάλως, 1988, Αθήνα
10. Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ: «Εκεί που θα με θάψουν να βάλουν και τα οστά της Πυθιάδας…

11. 

    Από τις τελευταίες επιθυμίες του, όπως τις κατέγραψε στη Χαλκίδα, προβάλλει η φιλευσπλαχνία κι ο «φιλελευθερισμός» του τόσο για τις γυναίκες , όσο και για τους δούλους. «Προικίζει» τη γυναίκα του για να ξαναπαντρευτεί και απελευθερώνει όσους υπηρέτησαν τον ίδιο και την οικογένειά του. ΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΚΕΛΟΥΔΑ

    
    

    
    

    
    
    Τα όσα σημαντικά αποκαλύπτονται τα τελευταία χρόνια  για τον τάφο του Αριστοτέλη, στ΄ αρχαία Στάγειρα της Χαλκιδικής, αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον για τη ζωή του. Ειδικά για τις συνθήκες θανάτου του στη Χαλκίδα και τη μεταφορά της τέφρας του στη γενέτειρά του.
    
    Σύμφωνα με πηγές, αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας ,« όταν ο Αριστοτέλης πέθανε στη Χαλκίδα σε ηλικία 63 χρόνων (Οκτώβριος 322 πΧ) , οι Σταγειρίτες έστειλαν και έφεραν την τέφρα του στην πατρίδα τους, την τοποθέτησαν μέσα σε χάλκινη υδρία και κατόπιν απέθεσαν την υδρία αυτή σε μια τοποθεσία, που την ονόμασαν «Αριστοτέλειον». Κάθε φορά που είχαν σημαντικές υποθέσεις και ήθελαν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, συγκαλούσαν σ΄ αυτόν τον τόπο τη συνέλευσή τους.»
    
    
    
    Αραβικά και βυζαντινά χειρόγραφα , βασισμένα σε αρχαίες πηγές , προσθέτουν κι άλλες σχετικές πληροφορίες. Όπως ότι «τα Στάγειρα, που είχαν καταστραφεί από τον Φίλιππο (349 π.Χ όταν ανήκε στο αντιμακεδονικό «Κοινό των Χαλκιδέων» ) , πέτυχε ο Αριστοτέλης (την περίοδο που ήταν δάσκαλος του Μ. Αλεξάνδρου) να ανοικοδομηθούν από τον βασιλιά και καθόρισε ο ίδιος εγγράφως τους νόμους και τη μορφή του πολιτεύματός τους… Οι συμπολίτες του, από την άλλη, λόγω αυτών των ενεργειών, με τέτοια τιμή τίμησαν αυτόν, ώστε να καθιερώσουν την τέλεση ετήσιων γιορτών και αγώνων, όσο ακόμη ήταν ζωντανός…”
    
    
    
    
    Ο Αριστοτέλης πέθανε από στομαχική πάθηση (καρκίνο του στομάχου) στο πατρικό σπίτι της μητέρας του Φαιστιάδας . Άλλες παραδόσεις περί αυτοκτονίας του ή «ότι έσκασε από το κακό του» δεν έχουν βάση.
    
    Στη Χαλκίδα (απ΄ όπου προέρχονταν και οι πρώτοι οικιστές των Σταγείρων) είχε αυτοεξορισθεί , αμέσως μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323πΧ), την επικράτηση του αντιμακεδονικού «κόμματος» στην Αθήνα , τις κατηγορίες εναντίον του για αθεΐα- ασέβεια και τις παρεπόμενες απειλές για τη ζωή του. Γι΄ αυτό εγκατέλειψε την Αθήνα , αφήνοντας διάδοχό του στο Λύκειο , αλλά και την τεράστια βιβλιοθήκη του στο στενό φίλο και συνεργάτη του Θεόφραστο.
    
    Στη Χαλκίδα έγραψε και τη διαθήκη του , η οποίο σώζεται από το γνωστό βιογράφο των φιλοσόφων Διογένη Λαέρτιο (3ος αιώνας μΧ). Αλλά και σε μεταγενέστερες αραβικές πηγές, που αντλούν από παλιότερους και αρχαίους συγγραφείς.
    
    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για γνήσια διαθήκη και οι αντιρρήσεις , που έχουν εκφραστεί από ορισμένους κατά καιρούς, δεν ευσταθούν.
    
    Μέσα από το κείμενο αυτό αναδεικνύεται ο άνθρωπος Αριστοτέλης . Ο χαρακτήρας και το ήθος του. Η ευσέβεια προς το δίκαιο, τους θεσμούς και τους θεούς. Η φιλευσπλαχνία και η αγάπη του για την οικογένεια. Αλλά και ο φιλελευθερισμός του για να χρησιμοποιηθεί ένας σύγχρονος όρος.
    
    
    

    

    Αναπαράσταση του τάφου (Ηρώου)  του Αριστοτέλη σύμφωνα με τα στοιχεία του αρχαιολόγου Κ. Σισμανίδη

    
    
    Έτσι , οι γνωστές απόψεις στα συγγράμματά του για την κατωτερότητα των γυναικών και τη θέση των δούλων «υπονομεύονται» , με μια έννοια, απ΄ όσα ορίζονται εκεί. Παραγγέλλει την απελευθέρωση και την οικονομική ενίσχυση των δούλων του. Δίνει όχι απλώς την άδεια στη σύζυγό του να ξαναπαντρευτεί , αλλά και να κατοικήσει σε όποιο πατρικό του σπίτι επιθυμεί , αφού πρώτα εξασφαλιστεί οικονομικώς.
    
    Κατά κοινή ομολογία των αριστοτελιστών,μέσα από το κείμενο αυτό , προβάλλει «η ζωηρή φροντίδα του για τους συγγενείς και υπηρέτες του . Ένα δείγμα νηφάλιας και γνήσιας φιλανθρωπίας». Τη στάση αυτή διαφωτίζει και μια αποστροφή σε μια από τις τελευταίες επιστολές του προς τον φίλο του Αντίπατρο: «Οσο πιο πολύ είμαι μόνος μου με τον εαυτό μου , τόσο πιο πολύ μου αρέσει να κουβεντάζω με τους άλλους».
    Στη διαθήκη του δεν διατυπώνει επιθυμία για τον τόπο της ταφής του. Σημειώνει , όμως, ότι όπου ταφεί ο ίδιος να τοποθετηθούν και τα λείψανα της πρώτης γυναίκας του, όπως η ίδια ήθελε.
    
    
    
    
    

    

    Ηρώον Αριστοτέλους Στάγειρα Χαλκιδικής 

    
    
    
    
    
    
    Πρόκειται για Πυθιάδα , ανιψιά ή θετή κόρη, του Ερμεία , ηγεμόνα του μικρασιατικού Αταρνέα και προστάτη του νεαρού Αριστοτέλη. Μια αριστοτελική ωδή (παιάνας) προς τιμή του δολοφονημένου από τους Πέρσες Ερμεία ήταν η αφορμή για την κατηγορία της «αθεΐας» το 323 πΧ στην Αθήνα .
    
    Σύμφωνα μ΄ ορισμένες πληροφορίες η γυναίκα του Αριστοτέλη ίσως υπήρξε και βοηθός του στη συλλογή στοιχείων. Με την ιδιότητα της βοτανολόγου συμπεριλαμβάνεται σε λεξικά για τις γυναίκες -επιστήμονες της αρχαιότητας. Ο θάνατός της τοποθετείται πριν από το 326 πΧ.
    
    Το όνομά της, μάλιστα, συγκαταλέγεται και σε κατάλογο γυναικών επιστημόνων της αρχαιότητας.
    
    Πρόκειται για την Πυθιάδα, ανιψιά ή θετή κόρη του Ερμεία, ηγεμόνα του μικρασιατικού Αταρνέα και προστάτη του Αριστοτέλη (είχε ορφανέψει μικρός). Μια αριστοτελική ωδή προς τιμή του δολοφονημένου από τους Πέρσες Ερμεία ήταν η αφορμή για την κατηγορία της «αθεΐας» το 323 π.Χ. στην Αθήνα.
    Από το γάμο με την Πυθιάδα απέκτησε κόρη, που πήρε τ΄ όνομα της μητέρας της.
    Μετά το θάνατο της γυναίκας του ο  είχε δεύτερη σύζυγο τη Σταγειρίτισα Ερπυλλίδα . Έχει χυθεί αρκετό μελάνι αν ήταν νομίμως γυναίκα του ή παλλακίδα (το πιθανότερο). Σημασία εδώ έχει η αγάπη και η φροντίδα , που εκδηλώνεται γι΄ αυτή στη διαθήκη.
    
    Μαζί της ο Αριστοτέλης απέκτησε τον Νικόμαχο (σ΄ αυτόν αφιερώνονται και απευθύνονται τα «Ηθικά Νικομάχεια») . Ο γιος ήταν ανήλικος , όταν πέθανε ο πατέρας του (μεγάλωσε με τη φροντίδα των επιτρόπων της διαθήκης, αλλά σκοτώθηκε νέος σε κάποια μάχη) .
    
    
    

    

    Ο χώρος που τοποθετείται το ταφικό μνημείο στα Στάγειρα

    
    
    Το κείμενο της διαθήκης
    
    « Εύχομαι να είστε καλά. Αν συμβεί κάτι , ο Αριστοτέλης ορίζει τα ακόλουθα. Για όλα και για πάντα επίτροπος να είναι ο Αντίπατρος. Μέχρι να αναλάβει ο Νικάνωρ , να έχουν τη φροντίδα ο Αριστομένης , ο Τίμαρχος , ο Ίππαρχος , ο Διοτέλης και ο Θεόφραστος , αν θέλει και μπορεί , των παιδιών , της Ερπυλλίδας και της περιουσίας μου. Όταν φτάσει η κοπέλα σε ηλικία γάμου , να την παντρευτεί ο Νικάνωρ. Αν της συμβεί κάτι – πράγμα που απεύχομαι- πριν τον γάμο ή αφού παντρευτεί και δεν έχει αποκτήσει παιδιά , τότε να αναλάβει ο Νικάνωρ… τη φροντίδα και της κοπέλας και του αγοριού , σαν να είναι πατέρας και αδελφός τους. Αν συμβεί κάτι στον Νικάνορα – κάτι που επίσης απεύχομαι – πριν παντρευτεί την κοπέλα ή μετά τον γάμο και πριν αποκτήσουν παιδιά , να ισχύσει ό,τι αυτόα αποφασίσει θα εχει αποφασίσει . Αν θελήσει ο Θεόφραστος να ζήσει μαζί με την κοπέλα . Διαφορετικά να αποφασίσουν από κοινού οι επίτροποι με τον Αντίπατρο και για την κοπέλα και το αγόρι , και να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
    
     Οι επίτροποι να φροντίσουν και τον Νικάνορα , αναλογιζόμενοι εμένα, και την Ερπυλλίδα που για μένα σήμαινε πολλά. Γι΄ αυτό να την φροντίσουν και όσο αφορά τα λοιπά θέματα και, όταν θελήσει να παντρευτεί να φροντίσουν να πάρει άντρα αντάξιο του ονόματός μας. Να της δώσουν επίσης και ασήμι αξίας ενός ταλάντου από την περιουσία μου και τρεις υπηρέτριες , αν θέλει, την μικρή που έχει τώρα και τον μικρό τον Πύρρο. Αν θέλει να κατοικήσει στη Χαλκίδα , να της παραχωρήσουν τον ξενώνα κοντά στον κήπο, αν θέλει στα Στάγειρα , το πατρικό σπίτι. Ό,τι από τα δύο επιλέξει …να το εξοπλίσουν έτσι ,που και σε κείνους να φαίνεται καλό και την Ερπυλλίδα να ικανοποιεί.
    
    
     Επίσης ο Νικάνωρ να φροντίσει και τον Μύρμηκα , έτσι που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου με τα υπάρχοντα που πήραμε απ΄ αυτόν (ο Αριστοτέλης μάλλον ήταν «κηδεμόνας» του) .
    
     Η Αμβρακίδα (δούλη) να ελευθερωθεί και, όταν παντρευτεί , να της δοθούν πεντακόσιες δραχμές και η μικρή που έχει.
    
     Να δοθούν και στον Θαλή , μαζί με τη μικρή που έχει και που την αγοράσαμε, χίλιες δραχμές και μια υπηρέτρια.
    
     Ο Σίμων , εκτός από τα χρήματα που του δόθηκαν πριν για άλλον υπηρέτη ή να αγοράσει υπηρέτη ή να πάρει χρήματα (Θαλής και Σίμων φαίνεται ότι ήταν ήδη απελεύθεροι δούλοι).
    
     Ο Τύχων να ελευθερωθεί , όταν παντρευτεί η κόρη μου, καθώς επίσης ο Φίλων και ο Ολύμπιος και το παιδί του.
    
     Κανείς από τους μικρούς που μα εξυπηρετούσαν να μην πουληθεί, αλλά να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους . Όταν ενηλικιωθούν να αφεθούν ελεύθεροι , αν το αξίζουν.
    
     Επίσης να ληφθεί μέριμνα για τα αγάλματα που κατασκευάζει ο Γρυλλίων , ώστε μόλις τελειώσουν να τοποθετηθούν, μιλάω για του Νικάνορα και του Πρόξενου , που σκεφτόμουν να κατασκευάσω , και της μητέρας του Νικάνορα. Να τοποθετηθεί αυτό που φτιάχτηκε για τον Αρίμνηστο , για να χρησιμεύσει ως μνημείο του, γιατί πέθανε χωρίς να αποκτήσει παιδιά.
    
    
     Το άγαλμα της μητέρας μου να αφιερωθεί στη Δήμητρα στη Νεμέα ή όπου θεωρηθεί καλύτερο.
    
     Εκεί που θα με θάψουν να βάλουν και τα οστά της Πυθιάδας , όπως εκείνη επιθυμούσε. Για τη σωτηρία του Νικάνορα , που ήταν ευχή δική μου γι΄ αυτόν , να αφιερωθούν λίθινα αγάλματα ύψους τεσσάρων πήχεων στους σωτήρες Δία και Αθηνά στα Στάγειρα»
    ( Η μετάφραση , όπως παρατίθεται, στ΄ τα άπαντα του Διογένη Λαέρτιου των εκδόσεων ¨Κάκτος¨)
    
    
    
    

    

    Η Σχολή του Αριστοτέλη (έργο του Γκ. Α. Σπάνγκεμπεργκ , τέλη 19ου αιώνα)

    Τα σενάρια για τους κληρονόμους
    
    Οι μελετητές της διαθήκης διχάζονται ως προς το πρόσωπο, που ήταν ο νόμιμος κληρονόμος του Αριστοτέλη. Τρεις είναι οι πιθανότητες:
    
    -Η κόρη του Πυθιάς ως «επίκληρος» (μοναχοκόρη κληρονόμος της πατρικής περιουσίας, που έπρεπε να παντρευτεί συγγενή από την πλευρά του πατέρα , ο οποίος και αναδεικνυόταν σε κληρονόμο).
    
    
    – Ο Νικάνωρ , ο οποίος ήταν μάλλον «εισποίητος» (υιοθετημένος ) από τον Αριστοτέλη .
    
    – Ο Νικόμαχος, με την προϋπόθεση ότι η Ερπυλλίδα ήταν νόμιμη σύζυγος ή ότι είχε υιοθετηθεί κι αυτός από τον Αριστοτέλη
    
    Η διαθήκη, πάντως, όπως παραδίδεται , προϋποθέτει ένα δεδομένο γενικό κληρονόμο , αφού μ΄ αυτή ο Αριστοτέλης ορίζει ειδικά κληροδοτήματα και δεν γίνεται εκεί αναφορά στο σύνολο της περιουσίας του. Διότι προφανώς και σπίτι είχε στην Αθήνα (πέραν των οικογενειακών στα Στάγειρα και τη Χαλκίδα ) και άλλη ακίνητη ή κινητή περιουσία .
    
    
    Τα πρόσωπα της διαθήκης
    
    Επίτροπος «πάντων και δια παντός» ορίζεται ο Αντίπατρος. Πρόκειται για το στρατηγό – αντιβασιλιά της Μακεδονίας ( ως το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου) και επιμελητή – αυτοκράτορα της μακεδονικής επικράτειας κατά την πρώτη φάση του πολέμου των διαδόχων.
    
    Την ίδια περίοδο ο Αντίπατρος είναι προστάτης της μακεδονικής βασιλικής οικογένειας . Επομένως και επίτροπος της γυναίκας του Αλεξάνδρου Ρωξάνης και του ανήλικου γιου της Αλέξανδρου Δ. Έχει καθυποτάξει την Αθήνα ,συντρίψει την αντιμακεδονική παράταξη και εγκαταστήσει μακεδονική φρουρά στην πόλη .
    
    Είναι επιστήθιος φίλος του Αριστοτέλης από τα χρόνια της παραμονής στη Μακεδονία . Η Χαλκίδα , όπως και οι περισσότερες ελληνικές πόλεις , αυτή την περίοδο βρίσκεται υπό μακεδονική επικυριαρχία.
    
    Ο Αντίπατρος αποτελεί την ασφαλέστερη εγγύηση για την εκτέλεση της διαθήκης του Αριστοτέλη. Έχει την εξουσία και τις δυνατότητες να επιλύσει τυχόν ζητήματα, που θα ανέκυπταν από διαφορετικούς νόμους περί κληρονομικού δικαίου, που θα ίσχυαν μεταξύ Αθήνας, Σταγείρων και Χαλκίδας.
    
    Ο Αντίπατρος πέθανε το 319-318 και δεν υπάρχουν πληροφορίες , αν συμμετείχε στην εκτέλεση της διαθήκης.
    
    Για τους τρεις από τους πέντε επιμελητές της διαθήκης (Αριστομένης, Τίμαρχος και Διοτέλης) δεν υπάρχουν στοιχεία. Μάλλον ήταν συνοδοιπόροι του στο Λύκειο. Ο Ίππαρχος αναφέρεται στη διαθήκη του Θεόφραστου , ως φίλος, συσχολιαστής και συμφιλοσοφών . Ίσως ήταν ο διαχειριστής της Περιπατητικής Σχολής . Ο Θεόφραστος τον όρισε εκτελεστή και της δικής του διαθήκης.
    
    
    

    

    Ο Αριστοτέλης με τον Θεόφραστο στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών

    
    
    Ο Θεόφραστος (371 – 287/85) είναι ο γνωστός διάδοχος και συνεχιστής του Αριστοτέλη στην Περιπατητική Σχολή. Ορίζεται υπό αίρεση επιμελητής της αριστοτέλειας διαθήκης (» εάν βούληται …) Το εντυπωσιακό είναι ότι αν επιθυμεί μπορεί ν΄ αντικαταστήσει τον Νικάνορα. Να πάρει δηλαδή αυτός ως σύζυγο την κόρη του Αριστοτέλη, αν ο Νικάνωρ πεθάνει πριν από το γάμο. Δεν αποτελεί έκπληξη για τα δεδομένα της εποχής η ηλικία του (είναι περίπου 50 χρόνων και η μέλλουσα νύφη Πυθιάς ανήλικη ακόμη) .
    
    Ο Νικάνωρ , είναι ο «πρωταγωνιστής» στη διαθήκη. Γιος του Προξένου , φίλου της οικογένειας και προστάτης του Αριστοτέλη από τα χρόνια της παραμονής του στη Μικρά Ασία και της φοίτησής του στην Ακαδημία του Πλάτωνα.
    
    Φαίνεται ότι από πολύ νωρίς και ενώ ακόμη η Πυθιάς ήταν μικρή ο Αριστοτέλης «εμνήστευσεν αυτήν προς τον Νικάνορα». Ισως τον τελευταίο να είχε υιοθετήσει ο φιλόσοφος μετά το θάνατο του Πρόξενου.
    
    Διατυπώνεται η άποψη ότι κατά την εποχή θανάτου του Αριστοτέλη και νωρίτερα είτε απουσίαζε όντας στην αυλή του Μ. Αλεξάνδρου ή κάπου αλλού , είτε ότι ασθενούσε ( ο Αριστοτέλης φροντίζει για τα σχετικά «τάματα» υπέρ της σωτηρίας του). Ίσως, όμως ,να ήταν απλώς ανήλικος γι΄ αυτό ορίζονται και επιμελητές μέχρι ν΄ αναλάβει την περιουσία.
    
    
    
    

    

    Στο «Άλσος του Αριστοτέλη» στα Στάγειρα Χαλκιδικής

    
    
    Ο Νικάνωρ έγινε πράγματι σύζυγος της Πυθιάδας. Πέθανε σχετικά νέος και η Πυθιάς παντρεύτηκε άλλες δυο φορές ( ένα Σπαρτιάτη κι ένα Αθηναίο γιατρό). Απέκτησε τρεις γιους , που μαθήτευαν στο Λύκειο . Ανάμεσά τους και τον Αριστοτέλη. Για τον τελευταίο ο Θεόφραστος παραγγέλλει στη δική του διαθήκη να τον φροντίζουν οι φίλοι του ώστε «να προαχθεί στη φιλοσοφία». Πράγμα που δείχνει ότι πολλά χρόνια μετά εξακολουθούσε να φροντίζει για τους απογόνους του Αριστοτέλη.
    ΜΕ ΠΗΓΗ  :fractalart.gr  Τάκης Κατσιμάρδος
    »Γιατί ο Αριστοτέλης είναι τόσο σημαντικός;
    
    
    Πρώτον, ο Αριστοτέλης αποτελεί το θεμέλιο όλης της μεταγενέστερης φιλοσοφίας. Σύμφωνα με τη διατύπωση του Barnes, «κανένας πριν από αυτόν δεν είχε συνεισφέρει τόσο πολύ στη γνώση και κανένας ύστερα από αυτόν δεν μπορεί να φιλοδοξεί να συναγωνιστεί τα επιτεύγματα του». Μέχρι τον 17ο αιώνα η ιστορία της φιλοσοφίας ταυτίζεται ουσιαστικά με τη διάδοση, την ερμηνεία και την κριτική του αριστοτελισμού.
    Η εμβέλεια και η συστηματικότητα της αριστοτελικής σκέψης την έκαναν να λειτουργεί ως πρότυπο για τη φιλοσοφία της ύστερης ελληνικής αρχαιότητας, του Βυζαντίου, των Αράβων, και του Δυτικού Μεσαίωνα. Θαυμαστή είναι επομένως η προσαρμοστικότητα της αριστοτελικής σκέψης σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό.
    
    Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αναγνώριζαν πάντοτε θεμελιώδεις αλήθειες στο αριστοτελικό σύστημα σκέψης.
    
    
    
    Δεύτερον, ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος που σχεδίασε, ιεράρχησε και υλοποίησε μια πλήρη εγκυκλοπαίδεια της γνώσης. Καθιέρωσε τη διαίρεση της φιλοσοφίας και της επιστήμης στους κλάδους που και σήμερα μελετούμε.
    Είχε σημαντική συμβολή σε όλα τα γνωστικά πεδία, δεν περιφρόνησε καμία γνώση ή δεξιότητα, ενώ είναι ο ιδρυτής πολλών νέων επιστημονικών αντικειμένων: η λογική, η φυσική, η μετεωρολογία, η βιολογία και η ποιητική είναι δικά του δημιουργήματα.
    
    
    Επιπλέον, αντιλήφθηκε την ανάγκη να καταγραφούν σημαντικές κατακτήσεις του παρελθόντος με συστηματικό τρόπο: τα ποικίλα πολιτεύματα και οι νόμοι των ελληνικών πόλεων, η ιστορία των επιστημονικών κλάδων, οι νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων (που για τους αρχαίους προσέφεραν και ένα μέτρο της χρονικής διαδοχής). Χάρη στην εργασία αυτή του Αριστοτέλη και της σχολής του, διασώθηκαν οι περισσότερες πληροφορίες που σήμερα διαθέτουμε για την πρώιμη αρχαιοελληνική σκέψη.
    
    Τρίτον, ο Αριστοτέλης εγκαινίασε τον σύγχρονο τρόπο γραφής της φιλοσοφίας και εμπλούτισε όσο κανείς άλλος το λεξιλόγιο της. Οι αριστοτελικές πραγματείες ως προς την οργάνωση και τη λογική τους θυμίζουν σύγχρονα επιστημονικά συγγράμματα. Είναι οργανωμένες κατά θέμα, αξιοποιούν τις κατακτήσεις των προγενεστέρων, εντοπίζουν σε κάθε τομέα φαινομένων τα σημαντικά προβλήματα, ενσωματώνουν τη διαλεκτική αντιπαράθεση.
    Και διέπονται από αντικειμενικότητα και νηφάλιο πνεύμα. Η πλειονότητα άλλωστε των σύγχρονων φιλοσοφικών, λογικών και επιστημονικών όρων έλκει την καταγωγή της από τον Αριστοτέλη: ύλη, δύναμη, αρχή, τέλος, ουσία, κατηγορία, υποκείμενο, θεωρία, πράξη, επαγωγή, συλλογισμός, ορισμός, γένος, είδος, φυσική, ποιητική, εντελέχεια, μεσότητα είναι μερικοί από τους όρους που έπλασε ή μεταποίησε ο Αριστοτέλης για να αποκτήσει η επιστημονική γνώση το όργανο της.
    

    

    Αθήνα -Το Λύκειον του Αριστοτέλους 

    
    
    Τέταρτον, ολόκληρα τμήματα της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη ισχύουν ακόμη και σήμερα. Η τυπική λογική είναι πλήρως αριστοτελική, η φιλοσοφία της επιστήμης και του δικαίου στηρίζονται στις δικές του βασικές διακρίσεις, ενώ η αριστοτελική ηθική έχει αναβιώσει στην εποχή μας και διατηρεί σημαντικούς υποστηρικτές.
    Διαβάζοντας σήμερα τον Αριστοτέλη, δυσκολεύεται κανείς να συνειδητοποιήσει, ότι τα κείμενά του γράφτηκαν πριν από 2.500 χρόνια. Δεν είναι λοιπόν παράλογο, ότι σε όποια χώρα του κόσμου υπάρχει γραπτή παράδοση, θα βρει κανείς ακόμη και σήμερα διακριτά ίχνη της επίδρασης του Αριστοτέλη.
    
    
    Πέμπτον, η επίδραση της αριστοτελικής σκέψης είναι οικουμενική -υπερβαίνει εμφανώς τα όρια της καταγωγής της, τόσο ως προς τον τόπο όσο και ως προς τον χρόνο.
    Ίσως μάλιστα ο Αριστοτέλης να είναι το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθεί κανείς τι πραγματικά σημαίνει οικουμενικός στοχαστής. Δεν νομίζω ότι υπάρχει στην ιστορία των ιδεών άλλη περίπτωση όπου ένα σύστημα σκέψης υιοθετήθηκε από τόσο πολλούς και τόσο διαφορετικούς λαούς και πολιτισμούς ή που άντεξε τόσο πολύ στο πέρασμα των αιώνων.
    Και είναι σημαντικό, ότι αυτό συνέβη χωρίς η αριστοτελική σκέψη να απολέσει τα σημάδια της ελληνικής της προέλευσης.eu-mathein.gr
12. Αριστοτέλης, ο πρώτος θαλάσσιος βιολόγος...!
13. 
    
14. Έρευνα αρχαί
15. 
    
    Πληροφορίες σχετικά με τη θαλάσσια βιοποικιλότητα αναζητούν, την τελευταία δεκαετία, μέσα από αρχαία κείμενα, επιστήμονες στο Εργαστήριο Ζωολογίας του Τμήματος Βιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με εφαλτήριο τον μεγάλο φιλόσοφο Αριστοτέλη ο οποίος θεωρείται ο πρώτος θαλάσσιος βιολόγος.
    
    «Διάφοροι μελετητές του έργου του, λόγιοι και επιστήμονες, έχουν δικαίως θεωρήσει ότι ο
    
    Αριστοτέλης ανακάλυψε την επιστήμη, ίδρυσε την επιστήμη της βιολογίας, τη φιλοσοφία της βιολογίας, και την επιστήμη της ζωολογίας και ότι υπήρξε πατέρας της ζωολογικής ταξινόμησης» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η καθηγήτρια βιολογίας του ΑΠΘ Ελένη Βουλτσιάδου η οποία πραγματοποιεί την έρευνα με συνεργάτες τους καθηγητές Χαρίτωνα Χιντήρογλου και Κώστα Γκάνια από το Εργαστήριο Ζωολογίας, Δρόσο Κουτσούμπα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Δημήτρη Βαφείδη από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, μαζί με φοιτητές του Τμήματος.
    
    Στοιχεία της μελέτης παρουσιάστηκαν στο 8ο Πανελλήνιο συνέδριο Οικολογίας όπου η κα Βουλτσιάδου αναφέρθηκε στη βιοποικιλότητα στο Αιγαίο 2.400 χρόνια πριν και στον Αριστοτέλη ως θαλάσσιο βιολόγο για τον οποίο ο Κάρολος Δαρβίνος, όταν διάβασε το Περί ζώων μορίων, έγραψε στον William Ogle που είχε επιμεληθεί την αγγλική μετάφραση: «Ο Linnaeus και ο Cuvier υπήρξαν οι δύο Θεοί μου … όμως μπροστά στο γερο-Αριστοτέλη δεν είναι παρά απλά μαθητούδια»…
    
    
    Όπως τόνισε η κα Βουλτσιάδου, στα ζωολογικά έργα του Αριστοτέλη ο μελετητής αντιλαμβάνεται ότι εν μέρει βασίζεται σε γνώσεις που απέκτησε με προσωπική παρατήρηση και μεθόδους όπως η ανατομία και εν μέρει σε πληροφορίες που του μετέφεραν οι αλιείς, άλλοι επαγγελματίες και απλοί άνθρωποι.
    
    «Παρόλο που ο στόχος δεν ήταν να δώσει μια ταξινόμηση των ζώων» σημείωσε, «ο Αριστοτέλης για πρώτη φορά τακτοποιεί τη χαώδη ποικιλότητα των οργανισμών διακρίνοντας τα είδη και τοποθετώντας τα σε ανώτερες ομάδες. Πρώτα από όλα διακρίνει τα ζώα που ζουν στο νερό, τα ένυδρα, σε θαλάσσια, ποτάμια, λιμναία και τελματιαία. Υποστηρίζει ότι η ποικιλότητα είναι μεγαλύτερη στο θαλάσσιο περιβάλλον απ’ ό,τι στο χερσαίο. Η παρατήρησή του είναι απόλυτα σωστή, σε επίπεδο ανώτερων ομάδων όπως σήμερα γνωρίζουμε. Ο Αριστοτέλης αποδίδει αυτό το γεγονός στην πιο φιλόξενη φύση του νερού και στο γεγονός ότι στη θάλασσα συμμετέχουν όλα τα στοιχεία, το νερό, ο αέρας και ο βυθός, στηρίζοντας έτσι οργανισμούς που ζουν και στα τρία αυτά περιβάλλοντα».
    
    Μάλιστα, το μοντέλο καθοδικής ταξινόμησης που ακολούθησε ο αρχαίος φιλόσοφος, έμελλε, σύμφωνα με την κα Βουλτσιάδου, να επικρατήσει στην ταξινομία για τα επόμενα 2.000 χρόνια, διακρίνοντας τα ζώα σε Άναιμα (ζώα χωρίς αίμα) που αντιστοιχούν στα σημερινά ασπόνδυλα και Έναιμα (ζώα με αίμα) που αντιστοιχούν στα σπονδυλωτά. Ο αριθμός των σύγχρονων ταξινομικών ομάδων που αναγνωρίστηκαν ύστερα από ενδελεχή μελέτη των περιγραφών του Αριστοτέλη ανέρχεται συνολικά σε 193 είδη.
    
    
    
    
    Άξια μνείας είναι για την καθηγήτρια βιολογίας και η μεγάλη συμβολή του Αριστοτέλη στη ζωολογική ονοματολογία, αφού μεγάλος αριθμός ονομάτων ασπονδύλων και ψαριών αναφέρονται για πρώτη φορά στα έργα του. «Είναι αληθινά εντυπωσιακό ότι πολλά από τα ονόματα αυτά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα ίδια ή ελαφρώς τροποποιημένα, κάνοντας φανερή τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, με παραδείγματα τα μαλάκια, τα μαλακόστρακα, τα οστρακόδερμα, τον αστακό και την πίννα», εξήγησε.
    
    
    
    
    
    «Όπως δείχνει η μελέτη των έργων του», συνέχισε, «ο Αριστοτέλης είχε σε γενικές γραμμές μια ισορροπημένη γνώση της ποικιλότητας των θαλασσίων ομάδων, τηρουμένων των αναλογιών, παρόμοια με αυτήν που έχει ο σημερινός θαλάσσιος βιολόγος στην ίδια περιοχή μελέτης. Τέτοιες παρατηρήσεις δείχνουν ότι η ζωολογική πληροφορία που ενυπάρχει στα αρχαία κείμενα μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια στους ιστορικούς της ζωολογίας και της ζωογεωγραφίας στην προσπάθειά τους να ανασυνθέσουν την πανίδα παλαιότερων εποχών και να κάνουν συγκρίσεις με τη σημερινή κατάσταση».
    
    
    
    
    
    Σύμφωνα με τη επιμελήτρια του έργου του «γερο-Αριστοτέλη», όπως τον αποκαλούσε ο Δαρβίνος, υπάρχει πολύ υλικό για εξέταση και ανάλυση για όποιον ενδιαφέρεται.
    
    «Πιστεύω πως είναι αληθινά χρέος των Ελλήνων επιστημόνων της θάλασσας να σκύψουμε με ενδιαφέρον στην παρακαταθήκη που μας άφησε και να φέρουμε στην επιφάνεια όλη την πληροφορία που κρύβεται σε αυτήν. Μέχρι στιγμής οι μόνοι που έχουν ασχοληθεί είναι οι φιλόσοφοι και κάποιοι Ευρωπαίοι επιστήμονες του 19ου αιώνα, λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας με αποτέλεσμα τα πολύ λίγα που έχουν γραφεί γι’ αυτό το μεγάλο έργο να εμπεριέχουν λάθη και ανακρίβειες», κατέληξε.http://www.archaiologia.gr/ων κειμένων από το Τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ
16. ΠΗΓΗ https://ellinondiktyo.blogspot.com/2014/10/blog-post_12.html
17. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. ⭐Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot    
18.