Η μορφή του Κούρου αποτελεί την προσπάθεια της γλυπτικής, την αρχαϊκή περίοδο, να κατακτήσει τον ανοικτό χώρο και να αναμετρηθεί με το ζωντανό φως. Προβάλλοντας το αριστερό του πόδι δηλώνει από την πρώτη κιόλας στιγμή την πρόθεση του για κίνηση, να κάμει το πρώτο βήμα.
Ολόκληρο τον 6ο πΧ αιώνα ο γλύπτης διδάσκεται από τη φύση και από τη σχηματοποιημένη απόδοση του Κούρου του Σουνίου, φθάνει στο ζωντανό πλάσιμο του Αριστόδικου, στο τέλος του αιώνα αυτού.
Παρά την τεράστια αυτή πρόοδο, το άγαλμα παραμένει συνδεδεμένο με την επίσης μαρμάρινη βάση του, το ίδιο και η σύνθεση παραμένει αρκετά περιορισμένη. Η γλυπτική την περίοδο αυτή προσαρμόστηκε στις ιδιότητες-δυνατότητες του υλικού και της διαδικασίας της λάξευσης. Ο Κούρος, ως εκ τούτου, θα παραμείνει «πακτωμένος» στη βάση του και η εξ αρχής πρόθεση του για κίνηση θα παραμείνει για πάντα πρόθεση.
Την ίδια αυτή περίοδο, αρχίζει να εφαρμόζεται και να εξελίσσεται η διαδικασία της χύτευσης του χαλκού και αυτή της πλαστικής. Την ίδια στιγμή που λαξεύεται ο Αριστόδικος, την ίδια στιγμή πλάθεται και χυτεύεται και ο Απόλλων του Πειραιά. Μια απλή παράθεση των δύο αυτών έργων μπορεί να δείξει την εξέλιξη που έμελλε να έχει η γλυπτική μέσω της χαλκοχυτικής. Η σύνθεση απελευθερώνεται και ο βηματισμός του Κούρου επιτέλους ολοκληρώνεται στον μπρούντζινο Απόλλωνα του Πειραιά, ο οποίος προβάλει το δεξί του πόδι
. Η εξέλιξη αυτή αποτυπώνεται στη διαδρομή, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, από τον Κούρο του Σουνίου έως τον Έφηβο των Αντικυθήρων. Η διαδρομή αυτή, από την Αρχαϊκή στην Κλασική περίοδο της αρχαίας ελληνικής τέχνης, είναι συγχρόνως η μετάβαση από τη λάξευση στην πλαστική και τη χύτευση.
Η «καλλιτεχνική χύτευση-μέθοδος του χαμένου κεριού» δεν είναι κάποια επινόηση-εφεύρεση, που βρήκε εφαρμογή από τους γλύπτες, είναι η ίδια η Γλυπτική, είναι η ανάγκη της για την εξέλιξη της.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.