ΤΟ ΧΕΡΙ

...ένα  θράσμα  από χαλκό  στο γαλάζιο βυθό , 
μας   ΄΄μιλά΄΄ για  ομορφιά  κι   γι΄ άγγιγμα    ...

...ιδωμένο   αλλιώς   
....Απρίλης κι ο ήλιος καλά ταμπουρωμένος στην πρωινή αχλή.
Η πρωινή υγρασία σηκωνόταν απ’ τη γη κι εξατμιζόταν. Αθόρυβα έστρωνε παντού τ’ άσπρο της σεντόνι...
...κάτω  από τις βαθιές ξέρες των Αντικυθήρων  και  μέσα  στη  γαλάζια   σιωπή του βυθού ,ένα χάλκινο χέρι  από τον ώμο μέχρι τα ακροδάχτυλα,ένα δεξί χέρι, μονάχο του, που τείνεται μέσα στο απροσμέτρητο χάος  είναι   σα να μας δεξιώνεται (να τείνει την δεξιά) μέσα από το μέγα μυστήριο της ομορφιάς και της αιωνιότητας. 


Κοιτάζοντας  τη φωτογραφία αυτού του χεριού  , νοιώθει κανείς   πως  μέσα στην πληρότητα μιας τέτοιας ομορφιάς δεν μοιάζει  με απόσπασμα αγάλματος, αλλά   σαν   έργο ολόκληρο. 

Το έργο της αιώνιας χειρονομίας του Ενός προς τον Άλλον. 

....ύστερα από τόσους αιώνες, 
ένα οξειδωμένο  από την αλμύρα  και τη λήθη   χέρι ...,  
 η πληρότητα της ερειπίωσης που ανασταίνει τους νεκρούς έτσι ώστε να κατανοήσουμε σε ποιούς απευθύνεται ο Οδυσσέας Ελύτης , όταν λέει «τους νεκρούς να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα»....«τα έργα της αγάπης, τα έργα της θάλασσας», 
έρχεται   μέσα από  το ΄΄βυθό του χρόνου ΄΄,  να    μας    θυμίσει   
το «Άξιον Εστί»   εκείνων  που ΄΄τραγουδούν΄΄   με την τέχνη  τους  το   αθάνατο  της ανθρώπινης  Ύπαρξης,  σμιλεύοντας   στην πέτρα ή στο μέταλλο   ,     κινήσεις και  εκφράσεις  της  ,σαν  αυτή  που  διακρίνουμε στο χέρι  ετούτο του βυθού   , 
 .....αυτό το μοναχικό χέρι   με την πετρωμένη  κίνηση  , νοιώθεις να σε παρηγορεί. Νοιώθεις ότι  κάτι σου νεύει, ότι τείνεται  για  να  σε αγγίξει, να σου  δείξει  ότι όταν Δίνεις, Υπάρχεις !!  Να ησυχάσει το φόβο για το επέκεινα και το φόβο για το χτεσινό  αύριο που «ως όναρ παρήλθε» κι έγινε κιόλας φόβος για το αυριανό χτες.  
Δεν  χρειάζεται να γνωρίζεις - αν είναι χέρι άνδρα ή γυναίκας.  Είναι  ένα χέρι συμφιλιωμένο με το άπειρο,  το άχρονο, καθώς  κάθε  ώρα  , εποχή , αιώνα  
είναι πάντα  χαράματα του κόσμου  μέσα στη χειρονομία τέτοιων χεριών , που μας δείχνουν πως να μην χάνουμε την ρότα μας  πηγαίνοντας  για την  δική μας Ιθάκη,  που είναι   ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ  !!   . Γιατί   «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι , Υπάρχει…» .Και  τούτο το χέρι   απλώνεται  σαν να  θέλει  να   αγγίξει  , να  χαρίσει ,  να  αγγιχτεί , να  μοιράσει  και να μοιραστεί ....

Κάποτε , καθώς «ανθοβολά  το νερό  στης Ζωής  το τιμόνι »  τρικυμισμένο  από  του άγριου  Ποσειδώνα  την τρίαινα  , κορμιά και χέρια  σαν  κι αυτό  βυθίζονται.  Χάνονται. Και  μετά  περιμένουν.  Κι αφήνουν τη θάλασσα να κάνει τη δουλειά της όπως μονάχα αυτή ξέρει. Να κάνει δηλαδή την ομορφιά «αλλιώς ωραία», έτσι που να φανεί κάποτε ότι ο χρόνος δεν είναι θάνατος. Τα χέρια των ανθρώπων, τα βυθισμένα χέρια όλων των σπαραγμών και όλων των ερώτων έχουν υπομονή. Γιατί ξέρουν ότι θα έρθει η ώρα τους να ξαναπούν, τι σημαίνει να αφήνεις το χέρι σου «να το λικνίζει η ρυθμική αναπνοή της σιωπής».
Γιατί πάντοτε από τα ελάχιστα πράγματα έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Από τα ίδια ελάχιστα πράγματα έχει ανάγκη ο χρόνος:      ένα χέρι που να τείνεται προσφέροντας.  Όχι παρακαλώντας.   Προσφέροντας . Αυτό το χέρι θα έρθει η ώρα που θα το νιώσεις  να σε αγγίζει. Ίσως γι’αυτό να βρέθηκε κατάμονο ένα χέρι στο βυθό των Αντικυθήρων. Άλλωστε το ξέρουμε πιά:
 «Το κορμί αρχίζει από τα χέρια./ Κι ύστερα δεν τελειώνει πουθενά»

....ακολουθώντας   το   χέρι  ετούτο   του βυθού    ,  ας  τείνουμε   το χέρι  στον άλλον  προσφέροντας   της  αγάπης  το άγγιγμα ,  έχοντας   τη βεβαιότητα   ότι  ετούτο   το δώρισμα  είναι    μια υπόσχεση του αιώνιου   ότι τίποτα δεν χάνεται, η φροντίδα κ η αγάπη είναι πάντα εκεί , αρκεί να την δούμε... και  αυτή   έχει τη δύναμη  να καταργεί τη φρίκη, το σκοτάδι, τη φθορά και τον χρόνο ακόμα.