«Συνέβη να έλθη[ ο Γρηγόριος Δικαίος} εις φιλονικίαν μετά του Επισκόπου Μονεμβασίας, και δια τούτο δυσαρεστηθείς ανεχώρησεν από την Βελανιδιάν, και επέρασεν εις την μονήν Ρεκίτσας, […], και εκεί εμόναζεν ως απλούς μοναχός και διάκονος.
Πλησίον δε των ορίων και των κτημάτων της μονής ταύτης, ισχυρώς Τούρκος εκ Λεονταρίου, Χουσείν-αγάς, Σερντάρης επονομαζόμενος, επίσημος και πλούσιος πολύ, είχε και χωρία πολλά (τσιφλίκια), άλλας προς τούτοις γαίας πλησίον των κτημάτων της μονής. Ο Τούρκος ούτος εβουλήθη ν’ αφαίρεση τας πλησίον των ιδικών του γαιών κειμένας ιδιοκτήτους γαίας της μονής Ρεκίτσας, και καθ’ εκάστην ημέραν επαρηνόχλει τους πατέρας, διατηρών τας γαίας του λιβάδιον με σκοπόν να στενοχωρήση τους μοναχούς, και, μεταβάλλων κατ’ έτος τα όρια, ν’ αποσπάση τας γαίας των, και να προσθέση αυτάς εις τας ιδικάς του.
Ένεκα δε τούτου εγεννήθη μεταξύ του Τούρκου και των μοναχών φιλονικία σφοδρά, ήτις κατήντησε την υπόθεσιν ταύτην εις τα δικαστήρια των Τούρκων. Ο Παπά Φλέσας εξυπνότερος των άλλων μόνον, θέλων να υπερασπισθή την ιδιοκτησίαν της μονής, και ν’ απομακρύνει εκείθεν τον Τούρκον, επεννόησε το ακόλουθον. Κατά τον μήνα Σεπτέμβριον του 1816 έτους, έπεισε τους πατέρας της μονής να ομολογήσουν με πολύ θάρρος, ότι από τους προκατόχους των εγνώριζον τα όρια των κτημάτων·και προς επιτυχίαν της υποθέσεως ταύτης, εσυμβούλευσεν αυτούς και ήνοιξαν τρεις μεγάλους λάκκους εις τινα μέρη, φαινόμενα ως φυσικά όρια προς διάκρισιν. Εντός των λάκκων αυτών έχωσαν κάρβουνα, και τα εσκέπασαν επιτηδείως. Κατά τον Μάρτιον του επομένου έτους ήλθον οι απεσταλμένοι του Χουσείν-αγά να θέσουν τα σημεία προς διάκρισιν των λιβαδίων, κατά την συνήθειαν. Ούτοι έθεσαν τα σημεία, και εντός αυτών συμπερνέλαβον και τας φιλονικουμένας γαίας της μονής ως λιβάδιον. Τότε θυμωθείς ο Παπά Φλέσας, απέστειλε και αυτός τους υπηρέτας της μονής, και κατέστρεψαν τα προ ολίγου τεθέντα σημεία, παρόντων και των ανθρώπων του Αγά. Παρήγγειλε δε προς αυτούς με τους ιδίους υπηρέτας και λόγους, να μη ξαναζυγώσουν εκεί, διότι θέλει τους βαρέσει με τα όπλα. Την ιδίαν δε εσπέραν έστειλε γράμματα εις τους αδελφούς του Νικήταν καν Ηλίαν, εις τον Π. Κεφάλαν καν τον Παναγ. Κολωβόν από το χωρίον Δυρράχι έστειλε προσέτι καν έφερεν εις το μοναστήριον καν άλλους φίλους του Έλληνας οπλισμένους. Όλοι ούτοι οι προσκληθέντες είχον τα όπλα, καν έφερον αυτά διαρκώς προφυλαττόμενοι από τους Τούρκους. Εγύριζαν δε εις τα βουνά και εις τα δάση δια να μην απαντώνται με τους Τούρκους.
Την ακόλουθον ημέραν το πρωί, ήλθε καν αυτός ο Αγάς εις την μονήν, αφού έμαθεν, ότι του εχάλασαν τα σημεία. Έφερε δε μαζί του καν περισσοτέρους των 30 δορυφόρων, αλλ’ οι μοναχοί δεν άφησαν αυτόν να έμβη εντός του μοναστηρίου. Ο δε Παπά Φλέσας του είπεν, ότι «αν έχης δίκαιον, να το ζητήσης από τα δικαστήρια- την ιδιοκτησίαν μας δεν σου την δίδομεν».
Ο δε Αγάς, κατά την συνήθεναν των Τούρκων, ερεθίσθη, ύβρισεν, είπεν ό,τι ήθελε, μακρόθεν όμως, καν έπειτα έφυγεν εκείθεν. Ο δε Παπά Φλέσας την επομένην ημέραν υπήγεν ενς τον Μιστράν και διηγήθη τα συμβάντα εις τους προεστώτας της επαρχίας εκείνης, και εζήτησε την συνδρομήν των.
[…]
Αφού δε εκείνοι υπεσχέθησαν την συνδρομήν των, ανεχώρησεν εκείθεν καν ήλθεν εις Τρίπολιν, την πρωτεύουσαν τότε της Πελοποννήσου, και έδωκεν αναφοράν προς τον Πασάν πολύ παραπονετικήν εναντίον του Σερντάρη. Ο δε Πασάς εξέδωκε μετά ταύτα διαταγήν εις τους δύο κατήδες του Μιστρά και του Λεονταρίου να μεταβούν ούτοι επιτοπίως, καν να εξακριβώσουν το δίκαιον καν τα όρα των φιλονικουμένων γαιών. Μεταβάντες δε κατήδες[δικαστές] εκεί, εξέτασαν μάρτυρας έξω εις το ύπαιθρον και του ενός μέρους και του άλλου. Οι δε καλόγηροι ομολόγησαν, ότι είχον ακούσει παρά των προκατόχων των περί των ορίων των κτημάτων της μονής, καν ότι εις την δείνα καν δείνα θέσιν, μέσα εις την γην ευρίσκονταν κάρβουνα χωμένα. Τότε ον κατήδες διέταξαν την ανασκαφήν των υποδειχθέντων τόπων, και ευρέθησαν τα κάρβουνα. Ένεκα δε τούτου εξέδωκαν την δικαστικήν απόφασίν των υπέρ της μονής.
Μετά δε ταύτα ο Τούρκος Χουσείν-αγάς ελύσιαξε κατά του Παπά Φλέσα, και έκτοτε εκαιροφυλάκτει να τον φονεύση, μη υποφέρων την τόσην αδικίαν, να αφαιρεθώσι δηλαδή, δια της ειρημένης αποφάσεως, και ιδικαί του γαίαι και να προστεθώσιν εις τας της μονής, και προσέτι δια την ύβριν, την οποίαν έπαθε.
Κατά το 1817 εγένετο εκεί ενός συνοικεσίου η διάλυσις, αποδοθείσα εις τας ενεργείας του Παπά Φλέσα, τον οποίον παρέστησαν τότε ως άνθρωπον ταραξίαν εις τον Πασάν, όστις απέστειλεν αμέσως εκ Τριπόλεως δώδεκα Τούρκους στρατιώτας (καβάσιδες) να τον συλλάβωσιν. Οι δε στρατιώται ούτοι πορευθέντες εύρον αυτόν εις τα καλύβια Αγρύλου της Πολιανής μετά των αδελφών του. Αφού δε ούτοι είδον τους στρατιώτας ερχομένους, κατεννόησαν ότι ζητούν να συλλάβουν τον Φλέσαν, όστις αμέσως έλαβε τον δρόμον προς το Γαρδίκι, μετόχιον του μοναστηριού. Οι δε αδελφοί του αντεστάθησαν εις τους Τούρκους διά των όπλων, περάσαντες πέραν του ξηροποταμίου του μεταξύ Αγρύλου και Γαρδικίου, οχυρωθέντες εις τινα ευρεθείσαν εκεί ασβεστοκάμινον, και απειλούντες τους Τούρκους, οίτινες υποχωρήσαντες ίσταντο έφιπποι εις μέρος επίπεδον, υβρίζοντες και πυροβολούντες τον Παπά Φλέσαν. Ενώ δε εγένοντο ταύτα, ο Παπά Φλέσας σηκωθείς επάνω εφώναξε δυνατά και είπε· «Βρε κερατάδες Τούρκοι να πάτε πίσω εις τον αφέντη σας τον κέρατά, να του ειπήτε, ότι εγώ φεύγω δια την Πόλιν, και δεν θα γυρίσω πίσω απλούς καλόγηρος. Ή δεσπότης θα έλθω, ή πασάς.» Εντεύθεν εγεννήθησαν τα αίτια της φυγής του από την Πελοπόννησον, αλλά δεν είχε τότε διόλου ιδέαν περί της εταιρίας των φιλικών.
Από δε την Πελοπόννησον ο Παπα Φλέσας επέρασεν εις την Ζάκυνθον, και έμεινεν ολίγον καιρόν εκεί, όπου εφωτίσθη περί της πολιτικής του κόσμου και περί της ζωής του ανθρώπου, και ότι ούτος πρέπει να είναι ελεύθερος.
ΦΩΤΑΚΟΣ (ΦΩΤΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ)(1798-1878), Υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, «ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ»
.
[ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ(1788-1825): Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας, υστερότοκος γιος, από δεύτερο γάμο, του Δημητρίου Δικαίου, ο οποίος είχε συνολικά 28 παιδιά.
Το επίθετο Δικαίος είναι το πραγματικό της εν λόγω οικογένειας και απαντάται ακόμη και σήμερα στο χωριό του την Πολιανή Μεσσηνίας. "Δικαίος" ήταν μοναστηριακός τίτλος που σήμαινε τον επιστάτη ή διαχειριστή μοναστηριού ή ασκητηρίου. «Το δε Φλέσσας ή Φλεσσαίος, εικάζεται ότι αποτελεί παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. Πολλοί δε θεωρούν πως κατάγονται από εκεί.]
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.