Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΗΣ

 «Το λευκό κρασί ανέκαθεν κυριαρχούσε στο νησί, αλλά και το κόκκινο είχε πάντα μια θέση στη Ζάκυνθο, ίσως επειδή οι ντόπιοι όπως σημείωνε ο Salvator[1847-1915], τον χειμώνα αρέσκονται στα κόκκινα κρασιά .

Η σπουδαιότερη ποικιλία που χρησιμοποιείται είναι ο άστατος, αλλά ντόμπρος, «Αυγουστιάτης», άλλο ένα σταφύλι ονοματισμένο από τον Αύγουστο, που σήμερα λέγεται πως είναι «κατάλληλο για οινοποίηση πριν από τα μέσα Σεπτεμβρίου».

Κατά την άποψη του Sibthorp[(1758-1796) καθηγητής Βοτανολογίας στην Οξφόρδη, περιηγητής που πέρασε κι από την Ζάκυνθο] ταυτίζεται με τη μαυροδάφνη, αλλά οι Έλληνες αμπελογράφοι δεν γνωρίζουν τίποτα τέτοιο και μεταχειρίζονται τον αυγουστιάτη σαν ποικιλία εντελώς ξεχωριστή από το φημισμένο σταφύλι της Πάτρας.

Όπως συμβαίνει και με αρκετές άλλες ποικιλίες του νησιού, είναι γνωστές και μαύρες και κόκκινες παραλλαγές του Αυγουστιάτη, τις οποίες οινοποιούσαν κατά παράδοση χωριστά, αν και συνήθως μαζί με άλλες της ίδιας νοηματικής απόκλισης, ώστε να φτιάξουν κρασιά που αποκαλούσαν «μαύρα» ή «κόκκινα».

Ο Sibthorp επισημαίνει ότι το περισσότερο ζακυνθινό κόκκινο κρασί ήταν μαύρο, και ότι πολύ λίγο κόκκινο παραγόταν. Μνημονεύει επίσης τα χωριά Λιθακιά και Φαγιά σαν τα καλύτερα για μαύρο κρασί και το Μαχαιράδο για κόκκινο. Ο Αυγουστιάτης καλύπτει σήμερα περίπου 5% των αμπελώνων. Άλλες κόκκινες ποικιλίες είναι η Κατσακούλια, το Σταφιδάμπελο (ένα κρασοστάφυλο παρόμοιο με τη σταφίδα) και η Μαυρορόμπολα, αλλά όλες αυτές οι κόκκινες ποικιλίες μαζί με τον Αυγουστιάτη απασχολούν μόνο 10% των αμπελώνων.

Πολλά ζακυνθινά κρασιά με κλίση προς τις βιολέ αποχρώσεις ήταν προσφάτως ερυθρά με τα κριτήρια του νησιού, αλλά οι παραγωγοί τους προτίμησαν να συνδιαλλαγούν με τον τρέχοντα συρμό χαρακτηρίζοντας τα «ροζέ». Στα μάτια των Δυτικών μπορεί να μη φαίνονται μήτε πραγματικά κόκκινα, μήτε πραγματικά ροζέ».

LAMBERΤ-GOCS MILES, «ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ», ΤΡΙΑΙΝΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

.

Ο Αυγουστιάτης προέρχεται από μια σπάνια ελληνική ποικιλία σταφυλιού που καλλιεργείται στην Ελλάδα τουλάχιστον από τον 14ο αιώνα.

Σήμερα, ο Αυγουστιάτης είναι στενά συνδεδεμένος με το νησί της Ζακύνθου, αποτελώντας σημαντικό μέρος της αμπελοκαλλιέργειας στο κόκκινο σταφύλι (πάνω από 1800 στρέμματα). Είναι ανθεκτικός στην ξηρασία, με μετρίου μεγέθους ρόγες, ενώ η καλλιέργειά του έχει μικρές αποδόσεις, επικεντρώνοντας στην ποιότητα και την αυθεντικότητα του κρασιού. Ο Αυγουστιάτης μπορεί να καταναλωθεί χωρίς παλαίωση λόγω των πλούσιων πρωτογεννών αρωμάτων του και των μαλακών τανινών του. Επίσης μπορεί να παλαιωθεί σε δρύινα βαρέλια.Βέβαια, παλαίωση για περισσότερα χρόνια θεωρείται ότι θα μπορούσε να του δώσει μια διαφορετική ταυτότητα.

Χάρη στο μικροκλίμα και τις ημιορεινές τοποθεσίες καλλιέργειάς του, ο Αυγουστιάτης δίνει χρώμα βαθύ και ζωηρό κόκκινο και απαλές τανίνες με μέτρια προς υψηλή οξύτητα. Τα αρώματά του σε φρούτα ή βότανα ποικίλουν από πιπέρι, κακάο, καρύδι και βανίλια μέχρι βατόμουρο, μύρτιλλο και βύσσινο, γεμίζοντας την ισορροπημένη γεύση του και αφήνοντας μακρά επίγευση.

Αρκετοί οινοποιοί παράγουν κρασιά συνδυάζοντας τον Αυγουστιάτη με άλλες, ελληνικές ή ξένες ποικιλίες, όπως Monastrell, Μαυροδάφνη, Αγιωργίτικο, Μαυροτράγανο κ.ά., εξ ου και η σπανιότητά του σε μονοποικιλιακές εμφιαλώσεις. Πρόκειται για ένα σχετικά ελαφρύ κόκκινο κρασί που ξεχωρίζει από τις κλασικές ποικιλίες, εκπλήσσοντας ευχάριστα και τον πιο έμπειρο οινογνώστη. Όχι τυχαία, ο Αυγουστιάτης κατατάσσεται στην κατηγορία των εξεζητημένων κρασιών (fringe wines), λόγω της σπάνιας ποικιλίας σταφυλιού, της παραδοσιακής καλλιέργειας αυτού και της μικρής παραγωγής του.

Συνδυάζεται κυρίως με κόκκινο κρέας, πουλερικά ή/και λαχανικά με κόκκινη σάλτσα, πιάτα με έντονη γεύση και μπαχαρικά και κίτρινα τυριά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΤΡΑΣ, ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟ, ΖΑΚΥΝΘΟΣ

πηγη

Dionisis Vitsos