Eντυπώσεις ενός Γάλλου περιηγητή από τα Τρίκκαλα του 1881
(Άρ. 20. 15-27 Φεβρουαρίου 1882)
ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ DE DREE
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ
Υπό Ν. ΣΚΩΤΙΔΟΥ, ύποπροξένου» της Ελλάδος εν Αλεξανδρεία
 |
| ΕΣΠΕΡΟΣ 1882 |
Αί μοναί των Μετεώρων όλίγον άπέχουσι τής μικράς πόλεως τών Τρικκάλων, όπου έσταμάτησα κατά τήν έκ Θεσσαλονίκης περιοδείαν μου.
Ο οδηγός μου Δημήτριος
Εν Θεσσαλονίκη εΐχον λάβει ώς ύπηρέτην καί διερμηνέα Δημητρόν τινα, έλληνα, ύπήκοον όθωμανόν (ραγιάν), λαλούντα όλίγον πάσας τάς γλώσσας τών φυλών τούτων, καί τήν γαλλικήν, όπως- δήποτε καταληπτώς.
Η φυσιογνωμία του δέν (ήγγυάτο ούδέν, προέδιδε μάλιστα αύτόν ώς άχάριστον ώς έκ τής γενεαλογίας του δέ ήδύνατο τις νά παραδεχθή ότι έν ταϊς φλεψίν αύτού έρρεε καί όλίγον άλβανικόν αίμα.
Εΐχε τό ήθος μάλλον Κλέπτου η (παρα) άπογόνου τών ύπηκόων τοΰ Αλεξάνδρου, τύπον δέ ληστοΰ (— καί τοιούτους άπαντα τις πολλούς έν τή χώρα ταύτη —) φυσιογνωμίαν ισχνήν καί φρικωδώς έστιγματισμένην ύπό τής εύλογίας, ρίνα όξεΐαν καί πολύ κυρτήν, μακρόν μύστακα μέλανα, οφθαλμούς έχοντας τό αύτό χρώμα καί άφανεΐς ύπό πυκνάς όφρΰς, καί κόμην μέλαιναν βοστρυχηδόν πίπτουσαν ύπό κάλυμμα άλβανικόν προσκεκολλημένον έπί τού μετώπου.
Διεκρίνετο έπί τω βλοσυρά αύτού βλέμματι, πρός ο δυσκόλως συνωκειώθην, καί τό όποιον έπί πολύν χρόνον δέν κατώρθωσα νά διαγνώσω · άλλ’ έπί τέλους ένόησα ότι ή αιτία τής βλοσυρότητος ήτον ότι εΐχεν ένα μόνον οφθαλμόν, όστις κινητός όσον ό έχων αύτόν ήτο ζωηρός, παρηκολούθει πάσας τάς κινήσεις του, έν ω ό έτερος ήτο άκίνητος.
Ή άνακάλυψις αυτή ήλάττωσε τήν δυσπιστίαν μου καί μοί έδίδαξεν, ότι δέν πρέπει νά θεωρώμεν σπουδαίας τάς άντιπαθείας, άς έμπνέει συνήθως ή κατ’ επιφάνειαν παρατήρησις προσώπων τινών.
Τα Τρίκκαλα
Ότε άφικόμην έν Τρικκάλοις ό Δημήτριος έγκατέστησεν έμέ τε καί τούς τρεις ίππους μου έν οικία τινί εύπρεπεΐ.
Τά έφόδιά μου μετεκομίσθησαν είς μέγα τι δωμάτιον γυμνόν, έχον μόνον κύκλω αντί παντός άλλου έπίπλου οίονεί κλιντήράς τινας, έφ’ ών έπρόκειτο νά προετοιμασθή ή κλίνη μου.
Μετά τινας στιγμάς έτίμησα άηδές τι γεύμα, τό όποιον μετά πολλής χάριτος μοί προσέφερεν ή σύζυγος τού φιλοξενούντός με.
Πόσα κακά πράγματα άναγκάζεταί τις νά δεχθή όταν προσφέρωνται μετά τρόπων χαριέντων.
Πολλοί ξενοδόχοι καί έμποροι γνωρίζουσι τό μυστήριον τοΰτο.
Ό σύζυγος, άξιότιμος θεσσαλός, οπαδός τού ελληνικού θρησκεύματος, τεσσαρακοντούτης περίπου, ύψηλός καί εύρωστος, εΐχεν ικανήν νωχέλειαν, ώς άπαντα τις τοιούτους έν παντί τόπω, όλίγον περισπωμενους ύπο τών φροντιοων τοΰ κόσμου τούτου καί μόνον περί τών ήδονών αύτών μεριμνώντας.
Μετά τό γεύμα καπνίζων μετ’ αύτού κατώρθωσα νά λάβω πληροφορίας τινάς χρησίμους- έμαθον ότι καίτοι έχων έπιστολήν τοϋ έπισκόπου Λαρίσσης δέν ήδυνάμην ν’ άποφύγω νά έπισκεφθώ καί τόν τών Τρικκάλων, όστις διετέλει είς άμέσους σχέσεις μετά τών μοναχών τών Μετεώρων μέ έβεβαίωσε δέ ότι θά μέ ύπεδέχοντο καλώς είς τό Έπισκοπεΐον καί ότι θά εΰρισκον έκεϊ όδηγόν συνωκειωμένον πρός τάς έκδρομάς ταύτας καί άρκούντως άνεπτυγμένον, όπως δύνηται νά διερμηνεύη έπαρκώς όλους τούς μετά τών «πατέρων” διαλόγους μου.
Καίτοι ή κλίνη μου ήτο σκληρά ήγέρθην τήν έπιοΰσαν καλώς διατεθειμένος καί εξελθών άμα τή ήοΐ ύποφωσκούση μετά τού Δημητρίου ήρχισα περιερχόμενος τήν πόλιν μέχρι τής ώρας, καθ’ ήν ήθελον δυνηθή νά παρουσιασθώ είς τό Έπισκοπεΐον.
Η μυθολογική ιδρυσις τών Τρικκάλων έξαφανίζεται έν τω σκότει τών αιώνων. Άποδίδουσιν αύτήν είς τήν νύμφην Τρίκκαν, κόρην τοΰ Πηνειού. Ο Όμηρος όμιλών περί αύτής λέγει ότι ήτο ιδιοκτησία τών ύιών τοΰ Ασκληπιού, οΐτινες συνώδευσαν τούς Έλληνας είς τόν κατά τής Τροίας πόλεμον, καί ότι ώνομάζετο Τρίκκα. Έν τοΐς συγγράμμασι δέ Άννης τής Κομνηνής, κατά τόν δωδέκατον αιώνα φαίνεται δτι τό όνομα τούτο ηΰξησε κατά μίαν συλλαβήν, καί έγένετο Τρίκκαλα.
Ο πληθυσμός τής πόλεως ταύτης, όστις άλλοτε άνήρχετο είς 25.000, εΐναι πολύ ήλαττωμένος σήμερον καί μόλις θά συμποσούται είς 7.000.
Από τοΰ έτους 1770, ότε οί Τούρκοι τιμωρήσωσι διότι φίλα εφρόνει προς τους Ρώσους, δέν ήδυνήθη ή πολίχνη αυτή νά έπανακτήσει την παλαιάν αύτής σημασίαν.
Επεσκέφθην τό φρούριον, τό όποιον φαίνεται έλληνικής άρχιτεκτονικής. Κεΐται έπί τής κορυφής τοΰ λόφου, έπί τών κλιτύων τού όποιου εΐναι έκτισμένη ή ύψους τούτου θέα εΐναι γοητευτικωτάτη, διότι καθορώνται έκεΐθεν όλα τά τμήματα, τής άλύσσου τοΰ Πίνδου καί τής εύφορου πεδιάδος, ήν διαρρέει ό Τρικκαλινός, μικρός ρύαξ τοΰ Πηνειού.
Αί οίκίαι κατέχουσι μέγα μέρος τής πολίχνης έν μέσω κήπων χλοερών καί τερπνών. Ύπό αρχαιολογικήν έποψιν ή πόλις δέν έχει τί άξιον λόγου, διότι ίχνη τινά μόνον άπαντα τις τής άρχαιότητός της.
Αί έλληνικαί έκκλησίαι καί τά τζαμία ούδέν ενδιαφέρον παρέχουσιν έν τώ Έπισκοπείω βλέπει τις λείψανα τής Βυζαντινής τέχνης, πρό πάντων δέ στοάν τινα άξίαν προσοχής.
Τήν κατάλληλον ώραν παρουσιάσθην είς τό Έπισκοπεΐον.
Ο επίσκοπος*
Ό κληρικός τής ορθοδόξου έλληνικής έκκλησίας, όστις έκάθητο έπί τού θρόνου τών Τρικκάλων, μέ ύπεδέχθη φιλοφρόνως. Ήτο ώραΐος γέρων εξηκοντούτης περίπου καί πολύ καταβεβλημένος, ήρξάμην ο εύκόλως συνδιαλεγόμενος μετ’ αύτού- ύποθέτων άνευ λόγου ότι ήσκουν επιρροήν τινα έπί τής έν Κωνσταντινουπόλει γαλλικής πολιτικής μοί ελάλησε πολλά περί τών συμφερόντων τής έπισκοπής του καί τών προσωπικών σχέσεών του πρός τόν Πατριάρχην τής Κωνσταντινουπόλεως, ού τήν συστατικήν έπιστολήν τω έδειξα- εΐτα μοί έδωκεν έπιστολήν πρός τόν ήγούμενον ή αρχηγόν τών μονών τών Μετεώρων.
*
Επίσκοπος Τρίκκης 1876-1887 ήταν ο Μελέτιος
Το Επισκοπείο που επισκέφθηκε ο περιηγητής, δηλαδή τα Γραφεία της Μητροπόλεως, κατά την Τουρκοκρατία και λίγο μετά το 1881, βρισκόταν κοντά στον τότε μητροπολιτικό ναό του Αγίου Στεφάνου. (φωτο σημείο 4)
Το επί χρόνια Επισκοπείο Τρίκκης σε σπάνια φωτογραφία των Τρικάλων στα 1904 με πρώτο πλάνο το ανάντι του ποταμού Ληθαίου
Δεξιά (1) η οκτάκρουνη βρύση της Γούρνας που είχε κατασκευαστεί από τον Δήμαρχο Κωνσταντίνο Ραδινό λίγα χρόνια μετά την Απελευθέρωση της πόλης.
Το άνω κωνοειδές τμήμα της βρύσης καταστράφηκε στην πλημμύρα του 1907, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ’20 η βρύση στέρεψε και ισοπεδώθηκε.
Δίπλα (2) διακρίνουμε ακόμη την ξύλινη κατασκευή που τότε δεν ήταν άλλη από την αρχική γέφυρα της Γούρνας και εξυπηρετούσε την διέλευση των πεζών κατά τους θερινούς μήνες.
Αριστερά (3) πρόχειρη ξύλινη κατασκευή για την διέλευση του ποταμού από τους πεζούς, παρακείμενη του σημείου όπου σήμερα έχει κατασκευαστεί η γέφυρα Βούλγαρη στην πλατεία Βουβής.
Το εξαιρετικά καλαίσθητο και μεγαλόπρεπο κτίριο (4) είναι η τότε Επισκοπή Τρικάλων.
Στο στιγμιότυπο Τρικαλινές πλένουν τα στρωσίδια σους στα νερά του ποταμού και στη συνέχεια τα απλώνουν για στέγνωμα στο παρακείμενο τοιχίο.
Πηγή φωτο Επισκοπείου: Σωτήρης Κύρμπας – Φωτογραφικό “ταξίδι” στην ιστορία της πόλης
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.