Οσοι είχαν την τύχη να περιηγηθούν στα σπήλαια του Διρού θα θυμούνται την ανεπανάληπτη εμπειρία που έζησαν. Η ξακουστή για τους σταλακτίτες της «Βλυχάδα» δέχεται κοινό ώς τις 3 το μεσημέρι καθημερινά. Η πολύπαθη όμως και διάσημη «Αλεπότρυπα» παραμένει κλειστή και απρόσιτη στο κοινό από το 2006, που λειτούργησε για λίγους μήνες. Μια υπόγεια κιβωτός με μαρτυρίες των νεολιθικών χρόνων που όμοιά της δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Δικαιολογημένα είναι πικραμένος ο άοκνος διευθυντής των ανασκαφών και πρόεδρος του Κέντρου Νεολιθικών Μελετών Γεώργιος Α. Παπαθανασόπουλος, αφού έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό το μνημείο της φύσης, από το 1970. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 μάλιστα αποκάλυψε εντυπωσιακή ομαδική ταφή με σκελετούς ενηλίκων, σκεπασμένους με πέτρες. Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί το μικρό μουσείο. Τίποτε περισσότερο.
Ακριβώς γι' αυτό, η έκδοση «Το Νεολιθικό Διρό Σπήλαιο Αλεπότρυπα» της Μέλισσας και του Κέντρου Νεολιθικών Μελετών Διρού έχει ξεχωριστή σημασία. Στις 231 σελίδες παρουσιάζονται τα πιο αντιπροσωπευτικά αντικείμενα από τις ανασκαφές, τα στοιχεία της διαβίωσης του νεολιθικού ανθρώπου στον όρμο από τα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. έως το 3200 π.Χ., λεπτομέρειες για τα έργα της εποχής, τα εργαλεία, τα όπλα και τις καθημερινές του συνήθειές του. Ακόμη και για τις πρακτικές λατρείας των νεκρών, για τη μεταθανάτια ζωή στο σπήλαιο, αλλά και τις χθόνιες θεότητες.
Το σπήλαιο αποτέλεσε για πολλούς καταφύγιο, κατοικία, εργαστήριο, αποθηκευτικό χώρο, νεκροταφείο, ακόμη και τόπο λατρείας. Ατυχη ωστόσο στάθηκε η ομάδα ναυτικών που, κατά τη διάρκεια ταξιδιού της στη Μήλο όπου πήγαινε για να εφοδιαστεί τον πολύτιμο οψιδιανό, εγκαταστάθηκε στο σπήλαιο βλέποντας το νερό. Η νεολιθική κοινότητα που αναπτύχθηκε στον Διρό διακόπηκε από ισχυρό σεισμό, όταν έφραξε η είσοδος του σπηλαίου και οι εγκλωβισμένοι σ' αυτό πέθαναν από την πείνα. Από το 1970 ξετυλίγει το νήμα ο αρχαιολόγος. Οταν υπηρετούσε στην Εφορεία της Σπάρτης και είδε για πρώτη φορά σε τέσσερα -μεταξύ άλλων- κοφίνια, τα κομμάτια πίθων που είχαν φέρει από το σπήλαιο εργαζόμενοι της Σπηλαιολογικής Εταιρείας. Και όταν βρέθηκε από κοντά στον Διρό, επιβεβαίωσε ότι το σπήλαιο που εντόπισε το 1958 το ζεύγος των σπηλαιολόγων Γιάννη και Αννας Πετροχείλου ήταν πράγματι «ένα εκπληκτικής σημασίας εύρημα της νεολιθικής εποχής». Στην έκδοση παρακολουθούμε τον καθημερινό βίο της κοινωνίας που έζησε εκεί, τα τεχνικά έργα, τα εργαλεία και τα όπλα, την αγγειοπλαστική, τη γραπτή κεραμική, την εντυπωσιακή ανθρώπινη μορφή στην τέχνη του Διρού κ.ά. «Η Αλεπότρυπα λειτούργησε ως ανοιχτός επισκέψιμος χώρος μόνο για μια περίοδο έξι μηνών (Αύγουστος 2006 - Ιανουάριος 2007), λόγω αδυναμίας πρόσληψης φυλακτικού προσωπικού από την αρμόδια αρχαιολογική εφορεία» σημειώνει ο διευθυντής των ανασκαφών Διρού, θυμίζοντας πως η υλοποίηση της απόφασης για τη δημιουργία του Κέντρου Νεολιθικών Μελετών εκεί έγινε από το Πρωτοδικείο Αθηνών και αφού βοήθησαν το ζεύγος Κάρμεν και Βασίλη Κωνσταντακόπουλου και οι: Γ. Θεοδωρίδης, Χ. Κουκάκη, Αντ. Ξεπαπαδάκος. «Η επέκταση του μουσείου για την έκθεση των εκατοντάδων αγγείων που φυλάσσονται στα εργαστήρια συγκόλλησης δεν πραγματοποιήθηκε, ατυχώς, λόγω έλλειψης των αναγκαίων πόρων από το ΥΠΠΟ» καταλήγει με πίκρα. «Ούτε τώρα έχουν χρήματα» λέει στην «Κ». Ομως ο κ. Παπαθανασόπουλος «δεν το βάζει κάτω».
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.