Ὁπωσδήποτε οἱ δεσμοὶ αἵματος τοῦ Κωνσταντίνου ἐβάρυναν κατὰ τῆς συμμετοχῆς τῆς χώρας μας στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀλλά, ἐὰν σήμερα μελετήσουμε μὲ ψυχραιμία τὴν Ἱστορία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου μᾶλλον ἦταν ἀτυχὴς ἡ συμμετοχή μας.
Ἐν τούτοις, παρὰ τὶς ἀντιῤῥήσεις τοῦ Κωνσταντίνου, καθὼς καὶ μεγάλου μέρους τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης, ἀνευρέθη εὔκολα ὁ …ἀντικαστάτης του στὶς ἀποφάσεις μὴ συμμετοχῆς μας.
Στὶς 20 Σεπτεμβρίου (4 Ὀκτωβρίου) τοῦ 1915, κατόπιν προ-συνεννοήσεως (ἢ καὶ σκέτης προσκλήσεως) τοῦ Βενιζέλου, «συμμαχικά» γαλλικὰ στρατεύματα (περὶ τoὺς 10.000 ἄνδρες, ἀλλὰ ἡ συμφωνία ἀνέφερε γιὰ 130.000 ἀκόμη, ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν ἤ 150-200.000 ἄνδρες συνολικῶς), ὑπὸ τὸν στρατηγὸ Σαράιγ ἀπεβιβάσθησαν στὴν Θεσσαλονίνη, ἀκυρώνοντας ἐμπράκτως τὴν ἑλληνικὴ οὐδετερότητα καί, καταληκτικῶς, μετέτρεψαν ὅλην τὴν Μακεδονία σὲ πεδίον μαχῶν.
Λίγες ἡμέρες μετὰ ὁ Βενιζέλος ἔπαυσε νὰ εἶναι πρωθυπουργὸς καὶ τὴν θέσιν του ἀνέλαβε ὁ τραπεζίτης Ἀλέξανδρος Ζαΐμης.
Ἐν τούτοις, ἕνα ἔτος ἀργότερα, παρὰ τὴν ἀπώλεια τῆς πρωθυπουργικῆς του θέσεως, ὁ Βενιζέλος, ἀπολύτως …«δημοκρατικῶς» ἐπανῆλθε στὰ τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας, μὲ σαφεῖς ὑπὲρ τῶν «συμμάχων» μας προθέσεις.
Στὶς 26 Σεπτεμβρίου (9 Ὀκτωβρίου) τοῦ 1916, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ὁ ναύαρχος Παῦλος Κουντουριώτης καὶ ὁ στρατηγὸς Παναγιώτης Δαγκλῆς, μὲ πρόσχημα τὸν (πραξικοπηματικό) σχηματισμὸ κυβερνήσεως «Ἐθνικῆς Ἀμύνης», ἀγνοώντας τὶς ἐπίσημες θέσεις τῆς κυβερνήσεως καὶ τὶς ἀποφάσεις τοῦ βασιλέως, ἀκύρωσαν ἐν τοῖς πράγμασι τὴν βασιλεία τοῦ Κωνσταντίνου, ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ πολίτευμα, χωρίζοντας τὴν Ἑλλάδα στὰ δύο καὶ ἐξαπολύοντας ἀνοικτὸ πόλεμο κατὰ τῶν διαφωνούντων, συμμαχώντας μὲ τοὺς …«συμμάχους» μας, κατὰ τῶν …Ἑλλήνων!!!
Ἡ τρομοκρατία ξεκίνησε.
Καταληκτικῶς ἐπέτυχαν, ἐκβιάζοντας, τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἑλλάδος στὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ὁ Κωνσταντῖνος φυσικὰ αὐτομάτως κατήντησε …ἀνεπιθύμητος καὶ παραλλήλως μπῆκαν σὲ ἐφαρμογὴ ὅλες οἱ μέθοδοι «ἀποκαθηλώσεώς του», μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους, ἐπισήμους κι ἀνεπισήμους.
Ὑπὸ τὶς νέες αὐτὲς συνθῆκες οἱ Γάλλοι ἠξίωσαν νὰ παραδοθοῦν στοὺς «συμμάχους» μας ὅλα τὰ πολεμικά μας πλοῖα, νὰ ἀφῳπλισθῇ ἡ χώρα καὶ νὰ ἐκχωρηθῇ στοὺς «συμμάχους» μας τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τοῦ ὁπλισμοῦ τοῦ στρατοῦ μας. Ὡς …«ἀντάλλαγμα» θὰ εἴχαμε τὴν ἡσυχία μας, στὶς περιοχὲς τῆς χώρας ποὺ δὲν ἠλέγχοντο ἐκ τῶν βενιζελικῶν δυνάμεων.
Οἱ συμφορὲς τῆς χώρας μας ἐκείνην τὴν περίοδο εἶναι ἀνομολόγητες. Τὰ σιτηρὰ τῆς Θεσσαλίας, γιὰ παράδειγμα, κατεσχέθησαν ἀπὸ τοὺς …«συμμάχους» μας καὶ ἀπηγορεύθη πάσα μεταφορὰ τροφίμων ἀπὸ κάθε περιοχὴ ποὺ ἤλεγχε ἡ βενιζελικὴ πλευρὰ πρὸς τὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ ὅλην τὴν Νότιο Ἑλλάδα καὶ τὰ νησιά, ὅπου οἱ πληθυσμοὶ ἦσαν πιστοὶ στὸν βασιλέα. Ὅπου δῆλα δὴ διεβίουν βασιλικοὶ ἐλλόχευε καὶ ὁ κίνδυνος τῆς γενοκτονίας τους, ἐφ΄ ὅσον στόχος αὐτῶν τῶν κινήσεων ἦταν ἡ ἄσκησις πιέσεως στοὺς Ἕλληνες, μέσῳ τῆς λιμοκτονίας τους, πρὸ κειμένου νὰ ταχθοῦν στὸ πλευρὸ τῶν βενιζελικῶν γραμμῶν.
Κάποια ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς, μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ πιστὴ χρονολογικὴ σειρά:
Κατελήφθῃ ὑπὸ τῶν «συμμάχων» (Γάλλοι) τὴν 11η Ἰανουαρίου (25 Ἰανουαρίου) τοῦ 1916 ἡ Κέρκυρα (μὲ πρόσχημα τὴν περίθαλψιν Σέρβων τραυματιῶν) καί, ἀκολούθως, τὴν 1η Φεβρουαρίου (15 Φεβρουαρίου) Ἰταλοὶ ἐπίσης ἐνίσχυαν τὰ γαλλικὰ στρατεύματα, ἐπεκτείνοντας τὴν δική τους κατοχὴ στὴν χώρα μας. Ἡ Κέρκυρα παρεδόθη στὴν Ἑλλάδα τὸν Ἰούνιο τοῦ 1919 ὁριστικῶς (ἀποχώρησις Γάλλων στὸ πέρας τοῦ 1918 καὶ Ἰταλῶν στὰ μέσα τοῦ 1919).
Κατελήφθησαν χωριὰ γύρω ἀπὸ τὴν Κατερίνη, στὶς 19 Ὀκτωβρίου (2 Νοεμβρίου) τοῦ 1916, ἐνᾦ ἡ πόλις γιὰ κάποιες ἡμέρες ἐδέχετο διαρκῶς ἐπιθέσεις, ἀπὸ τὸν τότε λοχαγὸ (ἢ κατ’ ἄλλους ταγματάρχη) Νικόλαο Πλαστήρα, ἐνᾦ εἴχαμε τοὺς πρώτους νεκροὺς τοῦ νέου αὐτοῦ ἐμφυλίου (τοὐλάχιστον δέκα εὔζωνοι!). Οἱ μὴ βενιζελικοὶ κάτοικοι τῆς Αἰκατερίνης κατέφυγαν στὴν Λάρισσα γιὰ νὰ σωθοῦν, ἐνῷ ἐνισχύσεις κυβερνητικῶν σωμάτων κατέφθασαν ἀπὸ τὸν Βόλο καὶ τὴν Λάρισσα γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν οἱ 600 ἐπιτιθέμενοι (βάσει τῶν δημοσιευμάτων).
Στὶς 25 Ὀκτωβρίου τοῦ 1916 (8 Νοεμβρίου) τελεσίγραφον ἀπὸ τοὺς «συμμάχους» πρὸς τὸν βασιλέα, θεωρεῖ τὰ τριάντα (30) ἤδη κατασχεθέντα πολεμικὰ πλοῖα ὡς …«συμμαχικά», παύοντας οὐσιαστικῶς καὶ ὁριστικῶς τὶς διαπραγματεύσεις καί, στὴν οὐσίαν, ἀκυρώνοντας τὸν Κωνσταντῖνο, ἐνᾦ ἀνακοινώνεται πὼς θὰ ἐπανδρωθοῦν τὰ πολεμικά μας πλοῖα ἀπὸ Γάλλους. Ἀπαιτοῦν ἐπίσης οἱ Γάλλοι νὰ παραδοθῇ στὶς «συμμαχικές» δυνάμεις ὅλος ὁ ἐξοπλισμὸς τοῦ μηχανικοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ.
Τὴν ἰδίαν περίοδο ξεκινοῦν διώξεις καὶ συλλήψεις ξένων πρέσβεων στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς συμμάχους. (Γερμανίας, Αὐστρίας, Βουλγαρίας, Τουρκίας καὶ Νορβηγίας), καταργώντας στὴν οὐσία τὴν Ἑλληνικὴ οὐδετερότητα.
Σῦν τῷ χρόνῳ οἱ σιδηρόδρομοι σταθμοί, οἱ σταθμοὶ Χωροφυλακῆς καὶ οἱ λιμένες περνοῦσαν ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῶν «συμμάχων» μας, βάσει μόνον …ἀνακοινώσεων. Τὰ ἔκτροπα μόλις ξεκίνησαν.
Πλοία ἑλληνικά, ποὺ μετέφεραν τρόφιμα καὶ σιτηρά, κατήσχοντο ἀπὸ τοὺς «συμμάχους» κυρίως στὴν Μάλτα.
20.000 ἄνθρωποι τοῦ Βενιζέλου, στὰ μέσα Νοεμβρίου τοῦ 1916, περιεκύκλωσαν τὴν Ἀθήνα, ἐνᾦ ἐπισήμως ξεκινᾶ ὁ «Ἐθνικὸς Διχασμός».
Πλοῖα τῶν συμμάχων ἀπέκλεισαν τὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ τὴν 18η Νοεμβρίου (1η Δεκεμβρίου) τοῦ 1916, στὸ Φάληρο καὶ στὸν Πειραιᾶ ἀπεβιβάσθησαν 2.500 ἄνδρες, Ἀγγλογάλλοι κυρίως, ἀλλὰ καὶ τοὐλάχιστον 500 Ἕλληνες, φανατικοὶ βενιζελικοί, καταλαμβάνοντας καίρια σημεῖα τῆς πρωτευούσης (λόφος Μουσῶν, Ζάππειον, Ἀκρόπολις Ἀθηνῶν, περιοχὴ Α΄ Νεκροταφείου), καὶ βομβαρδίζοντας τὰ ἀνάκτορα, ἀρκετοὺς σημαντικοὺς στρατιωτικοὺς (ἐπισήμως) στόχους, ἀλλὰ ὄχι μόνον, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκοτωθοῦν 82 Ἕλληνες ὑπερασπιστὲς τῆς πόλεως. Μεγάλο τμῆμα τῶν δυνάμεων τῶν Ἀγγλογάλλων ἀπηρτίζετο ἀπὸ Σενεγαλέζους, κάτι ποὺ προσέβαλε ἀνεπανόρθωτα, ἀκόμη καὶ ᾡρκισμένους φιλοβενιζελικούς.
Ἡ ἀντίστασις τῶν Ἑλλήνων εἶναι παροιμιώδης καί, δυστυχῶς μας, δὲν ἀναφέρεται στὴν ἐπίσημο ἱστοριογραφία ὡς κάτι, γιὰ τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα ὑπερήφανοι.
Τὴν ἰδίαν ἡμέρα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπομένη, 18 Νοεμβρίου καὶ 19 Νοεμβρίου (1η Δεκεμβρίου καὶ 2α Δεκεμβρίου) τοῦ 1916, πέριξ τοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν, σημειώνονται σκληρὲς μάχες, ὅπου οἱ Ἐπίστρατοι (ὑπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ στρατηγοῦ Καλάρη καὶ τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ) παίζουν σημαντικὸ ῥόλο στὴν ἄμυνα τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀπῴθησαν τὶς «συμμαχικές» δυνάμεις, καθὼς φυσικὰ καὶ τοὺς Ἕλληνες βενιζελικούς, ἀνακόπτωντας (πρὸς ὥρας) ἕναν ἐμφύλιο.
Στὶς 19 Νοεμβρίου (2α Δεκεμβρίου) τοῦ 1916 βομβαρδίζονται ἐπίσης τὰ ἀνάκτορα ἀπὸ τοὺς …«συμμάχους» μας.
Ἄγνωστος φυσικὰ παραμένει (ἀκόμη καὶ σήμερα) ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀμάχων θυμάτων, ἐφ΄ ὅσον οἱ περισσότεροι νεκροὶ ἦσαν «παράπλευρες ἀπώλειες». (Κάτι σὰν τὴν Συρία σήμερα!!!)
Κατελήφθη στὶς 2 Δεκεμβρίου (16 Δεκεμβρίου) τοῦ 1916 ἡ Ζάκυνθος ἀπὸ Γάλλους, ἐνᾦ παραλλήλως ἡ Κέα, ἡ Σύρος καὶ ἡ Μυτιλήνη κατελήφθησαν ἀπὸ «συμμαχικές» δυνάμεις, ἀλλὰ καὶ χωροφύλακες βενιζελικούς, γιὰ νὰ …συνετισθοῦν καί, ἐφ΄ ὅσον (τοὐλάχιστον) ἡ Μυτιλήνη ἦταν φιλοβασιλική, ἐπλήρωσε μὲ τὴν κατάσχεσιν φορτίων σίτου τὶς ἐπιλογές της.
Στὰ μέσα τοῦ Δεκεμβρίου οἱ σύμμαχοι ἀπέδωσαν τελεσίγραφον στὸν Κωνσταντῖνο, ἀπαιτώντας του πλέον ἀνοικτὰ νὰ παραιτηθῇ καὶ νὰ ἀποσύρῃ τὶς δυνάμεις του ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο. Ἕνα ἀπὸ τὰ τελεσίγραφα ἠξίωναν τὸν Ἰσθμὸ καὶ τὸ λιμάνι τῶν Πατρῶν νὰ περάσουν στὸν ἔλεγχο τῶν Γάλλων.
Στὶς 11 Ἰουνίου οἱ Γάλλοι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Jonnart, κατέλαβαν τὸν Ἰσθμό τῆς Κορίνθου, ἀλλὰ καὶ τὴν Πάτρα, γιὰ νὰ πιέσουν περισσότερο τὴν Ἑλλάδα.
Ἡ Πελοπόννησος, ἀλλὰ καὶ ὅλη, ἡ πιστὴ στὸν βασιλέα Ἑλλάς, πεινοῦσε καὶ σὲ κάποιες περιοχὲς ὑπῆρξαν ἀκόμη καὶ θάνατοι ἐκ τῆς ἀσιτίας.
Τέλος, τὸ χείριστον (καὶ καταστροφικότερον) μέτρον πιέσεως τῶν «συμμάχων» μας ἦταν ἡ ἀναγνώρισις ἀλβανικοῦ κράτους. Οἱ Ἰταλοὶ (ἐπεκτείνοντας οὐσιαστικῶς τὰ ἐδάφη τους) κατέλαβαν τὴν Ἤπειρο (κατόπιν τῆς ἤδη ἐγκαταστάσεώς του στὴν Κέρκυρα) καὶ εἰσῆλθαν στὰ Ἰωάννινα [στὶς 26 Μαΐου (8 Ἰουνίου) τοῦ 1917], δημιουρώντας, ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, τὴν σημερινὴ Ἀλβανία καὶ κρατώντας γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους τὸν ἔλεγχό της. Σημαντικὴ παράμετρος ἡ ἀκύρωσις τῆς προσαρτήσεως τῆς Βορείου Ἠπείρου στὸν Ἐθνικὸ κορμό, ἂν καὶ ἤδη ἀπηλευθερωμένη, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἐξῆς οἱ Ἀλβανοὶ (ὑπὸ τὴν σκέπη τῶν Ἰταλῶν) ὁρίζουν τὴν τύχη της..
Ὁ Κωνσταντῖνος παρητήθη καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὴν Ἰταλία στὶς 2 Ἰουνίου (15 Ἰουνίου) τοῦ 1917.
Στὶς 29 Μαΐου (11 Ἰουνίου) ὁ Jonnart καταλαμβάνει τὸ Ἰσθμὸ κι αὐτομάτως ἐπιδίδει στὸν Ζαΐμη τελεσίγραφο ζητῶντας τὴν παραίτησιβ Κωνσταντίνου. Ὁ Ζαΐμης προτείνει τὴν παραίτησιβ τοῦ Κωνσταντίνου ὑπὲρ τοῦ υἱοῦ του πρίγκηπος Ἀλεξάνδρου. Ὅμως ὁ Jonnart δὲν εἶχε τὴν σύμφωνο γνώμη τῶν ὑπολοίπων δυνάμεων γιὰ ὅσα ἔπραξε. Τελικῶς ὁ Κωνσταντῖνος, γιὰ νὰ ἡρεμήσουν οἱ καταστάσεις, παραιτεῖται τυπικῶς καὶ ἀναχωρεῖ μὲ τὴν βασιλικὴ οἰκογένεια γιὰ τὴν Ἰταλία στὶς 2 Ἰουνίου (15 Ἰουνίου) τοῦ 1917.
Στὶς 30 Μαΐου (12 Ἰουνίου) ὁρκίζεται ὁ Ἀλέξανδρος ὡς βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος.
Στὶς 2 Ἰουνίου ὁ ἀποκλεισμὸς ἔληξε καὶ διενεμήθησαν στοὺς κατοίκους τῶν Ἀθηνῶν τὰ τρόφιμα ποὺ στεροῦσαν οἱ σύμμαχοι τόσους μῆνες. Τὴν ἰδίαν ἡμέρα συγκροτήθηκε κατάλογος μὲ τριάντα πρόσωπα ποὺ ἐθεωροῦντο φιλογερμανικά, ἤ στὴν πραγματικότητα πιστὰ στὸν βασιλέα.
Ὁ Jonnart μάλλιστα ἔβγαλε διάγγελμα μὲ τὸ ὁποῖον ἰσχυρίζετο πὼς ὅσα ἔκανε τὰ ἔκανε γιὰ τὴν προάσπισιν τοῦ (δικοῦ μας) Συντάγματος.
Στὶς 11 Ἰουνίου παραιτεῖται ἡ κυβέρνησις Ζαΐμη πρὸς ὄφελος Βενιζέλου, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσῃ ἀπὸ τὶς 7 Ἰουνίου στὸν Πειραιᾶ καὶ περίμενε νὰ τοῦ παραδόσουν τὴν ἐντολὴ σχηματισμοῦ κυβερνήσεως στὸ γαλλικὸ καταδρομικὸ «Jurien de la Braniere». Στὶς 13 Ἰουνίου τοῦ 1917 ἡ νέα κυβέρνησις Βενιζέλου ἦταν ἕτοιμη!
Πρῶτο μέλημα τῆς νέας κυβερνήσεως ἦταν ἡ κήρυξις τοῦ πολέμου στὶς Κεντρικὲς Δυνάμεις τὴν 15η Ἰουνίου τοῦ 1917. Πράξις ποὺ ἐπισημοποίησε τὴν ἤδη κήρυξι πολέμου τῆς 10ης Νοεμβρίου καὶ τῆς 11ης Νοεμβρίου τοῦ 1916, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη.
29 Μαΐου 1917. Ὁ Κωνσταντῖνος παραιτεῖται ἐκβιαζόμενος ἀπὸ τὴν Entente.
Ἀμέσως βέβαια μετὰ τὴν παραίτησιν τοῦ Κωνσταντίνου, ὁ Βενιζέλος ἀφίχθη εἰς τὰς Ἀθήνας γιὰ νὰ ἀνακοινώσῃ κι ἐπισήμως τὴν προσχώρησιν τῆς Ἑλλάδος στὴν «ἐγκαρδία (τους) συνεννόησιν».
Ἦταν 28 Ἰουνίου τοῦ 1917 (15 Ἰουνίου μὲ τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον).
Ἡ Entente (Ἐγκαρδία Συνεννόησις), δημιούργημα ἀρχικῶς τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Μεγάλης Βρεταννίας, (ἐνᾦ στὴν συνέχεια προσεχώρησαν σὲ αὐτὴν ἡ Ἰταλία, ἡ Σερβία, τὸ Βέλγιον, ἡ Ἰαπωνία, ἡ Ῥουμανία, οἱ ΗΠΑ καὶ ἐκβιαζομένη ἡ Ἑλλάς, κατόπιν τῶν μεθοδεύσεων Βενιζέλου), σκοπό της εἶχε, πέραν τῆς γενικῆς ἐμπολέμου ἀναστατώσεως στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, νὰ ἀνακόψῃ τὴν γερμανικὴ ἐπεκτατικότητα τοῦ Κάιζερ, νὰ καθορίσῃ τὰ νέα σύνορα τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, καθὼς ἐπίσης καὶ νὰ περιορίσῃ τὴν (προετοιμαζομένη γιὰ σοβιετισμό) Ῥωσσία, στὰ πέραν τῆς Μαύρης Θαλάσσης ἐδάφη της.
Αὐτά, τοὐλάχιστον ἐπισήμως, ἦταν τὰ κίνητρά της.
Τὸ ἐὰν ἦσαν καὶ τὰ ἀληθῆ, εἶναι μία ἄλλη Ἱστορία, ποὺ ἐμεῖς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴν γνωρίζουμε.
Φιλονόη
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.