9η Αυγούστου 1956, Δεύτερος - Τριπλός Απαγχονισμός - Ζάκος, Μιχαήλ, Πατάτσος, Αγωνιστές της ΕΟΚΑ

Ε Ν Ν Α Τ Η Αυγούστου 1956.
Ανδρέας Ζάκος.
Χαρίλαος Μιχαήλ.
Ιάκωβος Πατάτσος.
Δεύτερος στη σειρά απαγχονισμός.
Τριπλός.
Προηγήθηκε διπλός ο πρώτος, τρεις μήνες νωρίτερα, 10η Μαΐου 1956:
Των πρωτομαρτύρων Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου.
Θ’ ακολουθούσε, 21η Σεπτεμβρίου 1956, ο τρίτος, ξανά τριπλός: Στέλιου Μαυρομμάτη, Ανδρέα Παναγίδη και Μιχάλη Κουτσόφτα.
Μονός και τελευταίος, 14η Μαρτίου 1957, του 18χρονου ήρωα και ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Η Αγχόνη που έστησαν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες.
Και τα Φυλακισμένα Μνήματα.
Για ν’ ανακόψουν την ένοπλη απελευθερωτική πάλη της ΕΟΚΑ του κυπριακού λαού.
Εναντίον του οποίου φρόντισαν να ενορχηστρώσουν δολίως την Τουρκία.
Και να επιστρατεύσουν τους αιμοβόρους της ηγεσίας της τουρκικής μειονότητας.

Α Γ Γ Λ Ι Α ! Ηγέτιδα, πριν μια δεκαετία, του αγώνα των ελευθέρων λαών κατά του Ναζισμού και του Φασισμού.
Που δεν δίστασε ν’ αντιγράψει τις μεθόδους των για να καταπνίξει τη λευτεριά των Κυπρίων – που η ίδια τούς την είχε υποσχεθεί – και για να κρατήσει σκλαβωμένη αποικία και βάση της το νησί.

Δεν το χωρούσε το μυαλό, φαίνεται, ούτ’ εκείνου του Βρετανού ταγματάρχη, που ‘πιασε τον Ζάκο και τον Μιχαήλ.
Είχε πολεμήσει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμπολεμιστής Ελλήνων Ιερολοχιτών κατά των Γερμανών στη Β. Αφρική και στην Ελλάδα.
Βρέθηκε στην αδέξια ενέδρα που έστησαν, με της καρδιάς το πύρωμα, άπειροι, ανεκπαίδευτοι, αντάρτες της νεοσύστατης ΕΟΚΑ 15.12.1955 στο Μερσινάκι των αρχαίων Σόλων.
Σκότωσε τον Χαράλαμπο Μούσκο.
Κι αιχμαλώτισε τον Ανδρέα Ζάκο και τον Χαρίλαο Μιχαήλ.
Κι όταν τους ρώτησε «γιατί» και τ’ αποκρίθηκαν «για τη λευτεριά», παλάβωσε!
«Μα, για τη λευτεριά πολέμησα κι εγώ, με Έλληνες συμπολεμιστές», είπε.
Δεν το χωρούσ’ ο νους του!
Δεν ήξερε, ίσως, το βάθος της βρετανικής πολιτικής.
Από τον Μπέντζαμιν Ντισραέλι και τον Χάρολντ Μακμίλλαν ως την κάθε Τερέζα Μέη;

Ο Μάριος Τόκας, που έκαμε τραγούδια και τις ύστατες, προ της Αγχόνης, επιστολές του μελλοθάνατου Ζάκου, το ήξερε, ψυχή τε και σώματι, πάρα πολύ καλά:

Φερμένο μέσα από τους ελληνικούς αιώνες, ακέραιο, φρέσκο κι ανόθευτο.
«Εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον».
Και, «ελευθερίης γλιχόμενοι», «ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Επειδή, «τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς».
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένης και των Ελλήνων, Ζάκου, Μιχαήλ και Πατάτσου τα Ιερά.
Όπως οι ίδιοι το έψαλλαν, με τον Εθνικό μας Ύμνο, καθώς ανέβαιναν στο ικρίωμα, σαν σήμερα πριν 62 χρόνια.

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
Σημερινή
infognomonpolitics.blogspot.com