Τι να το κάνω τώρα πια ?

Λόγια συστεγάζονται και δρουν ίσως ευεργετικά ,ανασταλτικά,λυτρωτικά,ακόμα και αυτό μπορώ να πω.

Μα βεβαιότητα ,σε όλα αυτα ,δίνει μία και σίγουρα στάση,μια κατάσταση,που δε θα αμφισβητούμε και δε θα αμφιταλλαντευόμαστε,καθώς οι ίδιοι ,από μόνοι μας ,έχουμε στώσει και κατασττώσει το δικο μας πλάνο και σχέδιο ζωής,χωρίς να διαδραματίσει κάποιος άλλος ή άλλη ,σταθερό κι όχι διακυμαινόμενο παράγοντας,αξιολόγησής μας και αυτοεκτίμησής μας.

Μπορέι να φαίνεται δύσκολα,ως και παράδοξο,πολλές φορές,αλλά θα πρέπει ,να βλέπουμε και να αφουγκραζόμαστε,τι έννοιες και τα θέλω μας ,τα ενδιαφέροντά μας και εκείνες τις συνισταμένες και τις συνιστώσες,που θα δηλώσουν και δε θα καθηλώσουν ,τα πρέπει ,τα όνερια και τα επιδιωκόμενα για όλους μας,κατατόπια της σκέψης μας .

Να μη μείνουν αμέτοχα και να μη συμβαδίσουν μόνο με τα δικά μας απόλυτα αποδεκτά και παρορινόμενα,από διάφορα σχέδια,συνθήκες ,που εμείς οι ίδιοι θα δρομολογήσουμε και θα διεκπαιρεώσουμε ,τις συνιστώσες.του δικού μας ορίζοντα,του δικού μας πεδίου δράσης και αντίδραςσής μας .

Αν φτάσουμε,ή μας φτάσουν στο σημείο,να παραπαίουμε και να κλονιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι ,αν αυτό που αποζητούμε και θέλουμε με όλη μας την ψύχη,όχι που δε θα αξίζει,γιατί αυτό το ξέρουμε εμείς και μόνο εμείς.αλλά θα ναι τόσο ηχηρό και ενδιάμεσο,σε μια συμβίωση,απολύτως αληθινής βλέψης ,φροντίδας κι όχι μιας μόνιμης παράβλεψης και συννειδητής αποτρεπτικής και καθοριστικής,αποδιοπομπής ,ενός τράγου,που όσο υπομονή και να είχε ,θα ξεπερνούσε κι εκείνο το καημένο το γαιδουράκι,πόυ όσο υπομονή κι αν δείξει,οι άλλοι ,θα ξελήσουν να του φορτώσουν τόσα και άλλα τόσα ,αγόγγιστα εκ μέρους τους ,ακοπα και αδιαμαρτύρητα,από εκείνο.

Κι όμως τα γαιδουράκια ,γεννήθηκαν για να υπομένουν,αν κι αυτά πολλές φορές ,δηλώνουν τις αντιστάσεις τους και τις αντιδράσεις τους,με το δικό τους μοναδικό και αξιαγάπητο ,εκ μέρους τους τρόπο και ένδειξη.

Εμείς όμως,που έχουμε λογική ,σύννεση,νου και συνοδευόμαστε κι από μια αισθητή και πάντα διαμέσου της ,τσακίζουμε κόκαλα είτε όχι,πρέπει και αποτελεί ανάγκη ,προσωπική του καθενός μας ,να εκφραστούμε και να δείξουμε τα δικά μας στοιχεία,επιβολής, μεν ,αλλά ποτέ υποτακτικής απαίτησης,πααρά να εισακουστούμε κι εμείς ,να φανεί και ο δικό ςμας λόγος,να καταλάβουμε το χώρο που μας αρμόζει και μας αναλογεί,χωρίς να θέλουμε οι άλλοι ,να φανούν ,υποδεέστεροι ημών.

Ισως ,σίγουρα ,όταν καθίσουμε να αναλογιστούμε τα μερίδια ευθυνών μας,να καταλήγουμε και να προσφεύγουμε στα δικά μας ,αλύτρωτα και βασανιστικά μας μαρτύρια,που υποβάλλουμε τους εαυτους μας ,που αυτοτυρρανιόμαστε ,στη σκέψη και μόνο ,ότι έχουμε εμείς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης,εκ της εκάστοτε ανεύθυνης στάσης μας μεν,αλλά και της πλήρους συννειδητους αποφάσεως,ότι η κάθε σχέση μάλλον,έχει και τη δική της ημερομηνία λήξης.

Κι όπως τα προιόντα ,όταν λήξουν,συνοδεύονται από διάφορες κακωσμίες και δυσωσμίες ,έτσι κι εμείς,πρέπει να τις προλάβουμε και να μοσχοβολούν μόνο ευωδίες και οσμές,καλοσύνης ,ανθρωπιάς και κυρίως αλληλο σεβασμού μας .                                                                                                           
 πηγη       ANNA ZANIDAKH