ΑΥυτοεκτίμηση μέτα τα 40.

Δεν είναι καθόλου παράξενο,ούτε φυσικά ασυνήθιστο ,ή απρόσμενο και απροσδόκητο.
Οταν περνάς μια ζωή και νοιώθεις υπεύθυνη,ή μάλλον καλύτερα ,σε κάνουν οι άλλοι να νοιώθεις υπεύθυνη για τα πάντα και να αναζητάς την παραμικρή αναπνοιά ζωής και ανάσας,τότε κάποια στιγμή,έρχεται και αυτή η ρημάδα η αυτοεκτίμηση.

Ενα συναίσθημα απολύτως δικαιολογημένο και συνειφασμένο με την απαξιωτική αντίδραση και στάση των άλλων απέναντί μας,μα κυρίως των δικών μας ανθρώπων που παραμόνευαν και μας έστηναν καρτέρι,στα πιο γλυκά και τρυφερά μας χρόνια,

Τότε που όλοι νομίζαμε,ότι ζούσαμε σε μια γυάλα και ένα δήθεν αγγελικά πλασμένο κόσμο,
Μόνο οι σατανάδες και τα διαβολικά σχέδια ,κάναν έντονη την παρουςία τους και εμείς βρισκόμασταν ένα βήμα ,απο την εσωτερική μας εξαθλίωση.

Μα αυτό τότε δε γινόταν αντιληπτό,γιατί είχαμε άλλες φροντίδες ,έννοιες,ζητήματα να λύσουμε και να επιλύσουμε,βασιζόμενα στην ανατροφή και στη διαπαιδαγώγησητων παιδιών μας,στο να στηρίξουμε το θεμέλιο λίθο της οικογένειας και τα θεμέλιά της ,να ναι βάσιμα ,υπολογίσιμα και ποτέ σαθρά και σάπια.

Μετά τα 40 πια,επέρχεται μια ωριμότητα,αποδεικνυόμενη ,πως αφού τα παιδιά,τελειώνουν τις σπουδές τους,ή ακόμα φεύγουν απο το σπίτι,ή και σε μια άλλη περίπτωση,αν και μένουν στο ίδιο σπίτι με μας,ανάλογα με το πότε ,σε ποια ηλικία ,παντρεύτηκαν οι γονεις,το χάσμα όσο πάει και ελαττώνεται και λιγοστεύει,μα τότε δυστυχώς,έρχεται η από νέου ξανά σύσταση των γονέων,

Μέσα στη ρουτίνα και την οικογενειακή παραζάλη ,με τα έξοδα ,τις υποχρεώσεις και γενικά ότι συνεπάγεται σε μια σωστή και αξιοπρεπή οικογένεια,έρχεται ως σίφουνας,τι άλλο?η θέση της ίδιας της μητέρας,όχι όμως απέναντι στους άλλους,αλλά στον ίδιο της τον εαυτό,

Αυτός είναι που την εκδικείται και την κρατά σε γρήγορση και αγωνία,τόσο των συναισθημάτων της,όσο και των τύψεων,των κάποιων αναπάντητων ερωτημάτων,που απο καιρό ζητούσαν να βρουν απάντηση,μα πάντα είχαν υποστεί την αναβλητικότητα των αποφάσεων .

Καθώε και κινήσεων που θα αποσκοπούσαν στην κάλυψη του χαμένου ως τώρα χρόνου,ιδιαίτερα προσωπικού μα κυρίως και χώρου,τόσο της προσωπικής της ζωής,όσο και του αποπνικτικού και ασφυκτικού περιβάλλοντος,που είχε δεχθεί να υπάρξει και να συνυπάρξει ανάμεςά τους.

Τόσα χρόνια έχω διαπραγματευθεί μέσα μου ,σε εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μου,το εξής,μότο πείτε το,εγώ το λέω αυτό που πλέον με καθόρισε και χτύπησε τον κώδωνα του δικού μου κινδύνου,το δικό μου σήμα κινδύνου,ότι χανόμουν ανάμεςά τους,έχανα τον ΄διιο μου τον εαυτό και έπρεπε εγώ κάτι να έκανα,όσο ο χρόνος ήταν απλόχερος και καταδεκτικός με τη δική μου θέληση και επιθυμία,

Αυτό φυσικά και έκανα,
Η αυτοεκτίμηση μου χτύπησε ολόκληρο καμπαναριό.
Το μόνο που είχα να κάνω,ήταν να ακούσω όλο αυτό ,να μην κωφεύσω θελλημένα και να κάνω πράξη πλέον,ένα όνειρο που το είχα αμπαρώσει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της δικής μου ιστορίας ,λες και είχα πετάξει κάπου το κλειδί ή το ήθελα αφημένο κάπου,να χαθεί ,να ξεχαστεί,

Μα τα δεδομένα γίνονται απωθημένα και τα απωθημένα ζητούμενα,αυτό λοιπόν και εγώ έκανα πράξη και δεν το διαπραγματεύομαι με τίποτα,εγωιστικό μεν,αλλά κρύβει αλήθεια. 


ΠΗΓΗ
ANNA ZANIDAKH