Φωναζω ...βαζω δυναμη

Αλλά εσύ στρέφεις το βλέμμα αλλού, με αγνοείς
Το συνήθισα, το έμαθα,απλά, δεν το δέχομαι, δε θέλω
Η ζωή απαιτεί θυσίες,ναι, αλλά όχι πάντα, με μέτρο
Αντιστέκομαι, αναπολώ, θαυμάζω, εγκρίνω, κρίνω, μετά

Τι θα αποφασίσω, τι θα ξεκινήσω, τι θα δω με τα μάτια της ψυχής μου;
Την απόλυτη αλήθεια, την κοροϊδία, τον εμπαιγμό, την έπαρση, τη ζητιανιά;
Ποτέ δε θα το εγκρίνω, ποτέ δε θα επιτρέψω να γίνω εγώ του εαυτού μου
Θύμα, θύτης, απώλεια ευθυνών και εγκεκριμένων συνυπάρξεων;
Το τώρα, το παρελθόν, το μέλλον ασφυκτιούν, ενεργά, παθητικά;
Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να το φανταστεί; κανένας,καμία,τίποτα ,ανίκανα!
Τα πάντα, το περιβάλλον, οι σκιές, οι ενοχές, οι θλίψεις, οι καταθλίψεις;

Όλα ενεργούν, διενεργούν, συμβάλλουν, αποβάλλουν, καταβάλλουν
Προσπάθειες, εγωκεντρικές συνευρέσεις του είναι με το διά ταύτα
Τα ανυπολόγιστα γιατί, εγκεκριμένα και συγκεκριμένα, μα χάνονται!
Σε έναν όλεθρο, μια καταστροφή, ένα συμβάν, γεγονός απωθημένο, δεδομένο
Κατεκλεισμένο από συρροή απολογιών, νεκρικών βουβών στιγμών
Θανάτου, θρήνου, φόβου, καημού και σπαραγμού, αλώβητης όμως αυτής
Της κίνησης, της παρακίνησης, της διακίνησης, ποτέ αγαθών προθέσεων!

Μα καταπονημένων και άκυρων συμβουλών στο να διώξεις, να κατατρέξεις
Αλλά ποιόν; τον άνθρωπό σου; το ήδη στήριγμά σου; αλλά σε τι θεμέλια;
Σαθρά, υποκινούμενα, παρακινούμενα, άτιμα, δόλια και ύπουλα;
Δε θα πέσω σ αυτήν την πλάνη και την αποπλάνηση του νου μου, του ταξιδιού!
Που γίνεται στο παρελθόν, στις άσημες και ασήμαντες στιγμές, του εγώ
Μα του καθωσπρέπει ανθρωπισμού που αποτελείται όλο μου το είναι
Το δικό του, ναι, αλλά παλιά, τώρα είμαι σε έναν άγνωστο, στρατιώτη
Της ζωής μας, της ζωής μου, που δε θα τον κηρύξω λιποτάκτη!

Τον εαυτό μου, την περηφάνια μου, το θάρρος και τη δύναμη που αντλώ
Από σένα, από το φύλακα άγγελό μου, που στάθηκε, στέκεται και θα στέκεται
Το ξέρω, το είδα ,το κατανόησα, το αντιλήφθηκα, ένα συναίσθημα που λείπει
Από πολλούς, πολλές, πολλά γεγονότα, να θαυμάζουμε, να αξιώνουμε και να ζητούμε!
Πάντα να νικά τους φόβους του, τις ανησυχίες του, τα τερτίπια του μυαλού του

Ανθρώπινα, ζεστά, με αλήθεια στην καρδιά, στο μυαλό του στα πάντα που ξέρει
Που έμαθε του μάθανε αλλά κυρίως σε ότι κατάφερε μόνος του, μόνη του
Μια αχτίδα φωτός στο μουντό και γκρίζο ουρανό, ένα συνεχές ουράνιο τόξο ελπίδας, ζωής.
Δε μ ακούς, κάνεις τα δικά σου, θέλω, όνειρα, τα δε θέλω, τις λημνάζουσες


Αναζητήσεις, πορείες, που στις χάραξαν, δεν τις ανέτρεψες, μα μετέτρεψες την κυριαρχία
Των χαμένων θαλασσών σου και οριζόντων σου ,σε ένα αχανές πεδίο, μια δίνη, στυγνή
Που ρουφά, στροβιλίζει, αναποδογυρίζει και συγχέει το καλό και το δικαιο με την επιταγή
Ανάγκη να επιβάλλεσαι ,να διαπρέπεις,να άρχεις ,μα στο δικό μου φρούριο έχασες την ευκαιρία!!!
Την έχει όποιος δεν αλώνει, δεν ξεσαλώνει και κυρίως δεν αλλοιώνει ψυχές, συνειδήσεις
Απαλλοτροιώνει, εδάφη, εκτάσεις, πάτριες, με μυστικά επτασφράγιστα, τα αποκαθηλώνεις.