Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018

Το λάγνο το τριήμερο.


Τίποτα δεν προμήνυε,το καταιγιστικο εκείνο τριήμερο,που θα καλούνταν να περάσουν και ποτέ να προσπεράσουν,η Ζιζέλ με τον Αλφρέντο της .

Ηταν τόσο όμορφα .που αναζητούσαν απ την πρώτη στιγμή,ο ένας το βλέμμα του άλλου,ο ένας την ανάσα του άλλου,έστω και μέσα από μια ψυχρή τηλεφωνική γραμμή.

Είχε φροντίσει η μοίρα,να τους επιλέξει,να στοχεύσει εκείνο το αγγελάκι το όμορφο και το σγουρομάλλικο,σε τέτοιο σημείο,επώδυνα μεν,αλλά ανώδυνα για το βάθος και το εύρος,τόσο των συναισθημάτων τους,όσο και των προδιαγραφών ,που προβλέπονταν και είχαν αρχίσει δειλά δειλα στην αρχή και πιο έντονα μετέπειτα ,να διαγράφονται και να προμελετούν ,ένα έγκλημα,αλλά όχι φθόνου,ένα έγκλημα,κατακερμαισμού,επιλογής,διαλογής,αλλά κυρίως το να αντιληφθούνε,πως δεν κάναν ο ένας,στιγμή,χωρίς τον άλλον.

Τι κι αν η ηλικία ήταν ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για τη Ζιζέλ,τι κι αν έπασχε και πάλευε μέσα της να μην το αποδεχθεί,να βρίσκει χίλιες δυο δικαιολογίες ,τα πάντα είχαν γραφτεί γι αυτους ,το ριζικό τους ,έπρεπε αργά ή γρήγορα να το αποδεχθεί,να συμβιαστεί και να συνυπάρξει,με το μεγάλο έρωτα της ζωής της.

Μα ,από όσα μου χε πει,στα καφεδάκια μας,στις παρείστικές μας συντροφιές,πίστευε ,πως ήταν ευτυχισμένη,πως είχε βρει το μεγάλο έρωτα της ζωής της,πως της κάλυπτε κενά και μη,πως ήταν ο άνθρωπός της ,ο φύλακας άγγελός της ,όπως τον αποκαλούσε ,όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν.

Μα είχε κάνει τόσο τραγικό λάθος,είχε μπερδέψει τόσο έντονα τα συναισθήματά της ,που δεν ήταν σε θέση,να καταλάβει,να καταννοήσει και να ξεχωρίσει ,την ερωτική της αγάπη ,που έτρεφε ,την αλήθεια της ψυχής τους ,που είχαν αρχίσει να συγκαταλέγονται ,απ τα πιο τυχερά ζευγάρια ,απ τους πιο ευτυχείς ανθρώπους πάνω στη γη?

Ηταν δυνατόν ,να χε πέσει τόςο έξω ,με τον ίδιο της τον εαυτό ,να χε ξεγελαστεί και τώρα ,τώρα να βρισκόταν σ αυτό το τεράστιο δείλλημμα ,σ αυτό που ξέσκιζε την ψυχή της και αιμορραγούσε όλο το είναι της?

Πώς θα τον αντίκρυζε κατάμματα,πώς θα του λεγε πόσο της είχε λείψει και πως μέσα στην αγκαλιά του,έβρισκε ως τώρα εκείνο το αραξοβόλι,που όντως ήρεμη και κατασταλαγμένη ,απολάμβανε τη ζεστασιά και τη θέρμη της αγκαλιάς και των φιλιών του?

Πώς μπορούσε να κάνει ένα τός μεγάλο κακό ,στον άνθρωπο ,που της στάθηκε ,τη στήριξε και πως δίχως αυτόν,το μόνο σίγουρο ήταν,πως θα χε αποδημήσει εις Κύριον,πράγμα που έπραξε δυο φορές.ευτυχώς γι αυτήν και για μας ,ανεπιτυχώς ,και βρίσκεται και πάλι ανάμεσά μας?

Τι να ήταν εκείνο το δυνατό σημείο,που είχε εξεγείρει,όχι τη φαντασία της μόνο ,αλλά της είχε συνεπάρει όλο της το κορμί,όταν συζητούσαμε και σπαρταρούσε να βρεθεί στην αγκαλιά του Αλφρέντο της ?

Μα ήταν πλέον σίγουρη,τα χε ξεκαθαρίσει απ την αρχή.
Με τίποτα δεν ήθελε να πληγώσει,να τραυματίσει την ήδη ταραγμένη ψυχή του Εδουάρδου της ,αυτου του αγγέλου,που και τη ζωή της θα έδινε ακόμα ,αρκεί να μη χανόταν το γέλιο ,η ευτυχία μέσα απ την ψυχή του.

Ηταν πεπεισμένη για τα καλά ,καιρό τώρα ,πως το κέντρο αναφοράς του ,ήταν αυτή ,τα παιδιά του ,τα παιδιά της ,αλλά πιο πολύ ,ήταν τα σχέδια και τα όμορφα πλάνα ζωής,που είχε αρχίσει να καταστρώνει,αφότυ γνωρίστηκαν. Και αρχίσαν να κάνουν για από κοινού σχέδια και όνειρα για τη ζωή τους .

Μια ζωή ,που η Ζιζέλ ήξερε κα ήταν απόλυτα σίγουρη,πως θα ταν ευτυχισμένη,θα ήταν εκείνη η βασίλισσα που το πριγκηπόπουλό της ,είχε φροντίσει να της παρέχει ,όχι μόνο τα τελείως απαραίτητα ,αλλά συγχρόνως,είχε φροντίσει να της παρέχει τις ανέσεις εκείνες ,που αδιαμφισβήτητα ,ήξερε πως είχε βρει ,όχι το άλλο της μισό,αλλά εκείνη τηνπλήρη ταύτιση ,αγάπης ,έννοιας ,φροντίδας και ελευθερίας ,της δημιουργικότητάς της και των πλάνων ζωής ,που χε αυτή σχεδιάσει η ίδια ,για τα θέλω της και εναντιωμένη ,τελευταία ,πολύ ,στα πρέπει των άλλων.

Η καρδιά της είχε αρχίσει να σπάει ,χίλια δυο κομμάτια,χωρίς να ήταν σε θέση να δει ,να καταλάβει και να καταννοήσει,’όχι το τι της γινόταν,που ήταν απόλυτα βέβαιη,αλλά γιατί να τη βάλει σ αυτή τη θέση,να τη διχάσει και να μην καταφέρει,να της απαλύνει,τον ως τότε πόνο και οδυρμό ,που της είχε επιφέρει,ένας άλλος άντρας,που χε μοιραστεί πολλά χρόνια μαζί του,τον είχε κηρύξει στο μυαλό της και τον είχε διακηρύξει στο είναι της.το βασιλιά της ζωής της ..μα όχι άδικα ως τότε.

Ήθελε να βγει έξω και να φωνάξει ,δυνατά ,να την ακούσουν και να συμμεριστούν την αγάπη της ,τον πόθο και τη λατρεία της ,με τον Αλφρέντο της,αλλά συνάμα ήθελε να πάει να κρυφτεί και να χαθεί σε μια πλημμύρα δακρύων,ένα χείμαρρο που ανέβλυζε ,απ τα βάθη της καρδιάς της και της πονεμένης και χιλιολαβωμένης της ψυχής.

Δεν ήθελε να κάνει κακό ,ποτέ και για τίποτα ,στον Εδουάρδο της ,δεν ήθελε να τον πονέσει ,αλλά μέςα της ήξερε πολύ καλά ,είχε κατασταλάξει και πονούσε διπλά και τριπλά ,γιάτι είχε αθετήσει τους όρκους της ,είχε αντισταθμήσει εκείνους τους παράγοντες ,που πάντα επέβλεπαν προς την ισορροπία και τη διευθέτηση εκείνων των δαπανημένων ωρών της ,περισυλλογής και αυτογνωσίας της,που έπιανε ήδη τον εαυτό της ,όχι απλά αδιάβαστο ,αλλά να πλέει σε πελάγη ευτυχίας μεν,αλλά αμάθειας δε .

Τι της έφταιγε εκείνος ο τόςο καλοσυνάτος της Εδουάρδος ,που ακόμα και τις εξόδους του θυσίαζε γι αυτήν,που τα πάντα τα χε δρομολογήσει,υπέρ αυτής και όχι μόνο?

Δεν ήταν σάπια σε χαρακτήρα,η φίλη μου ,η Ζιζέλ,αλλά είχε βρεθεί σε ένα ατέρμονο και ανυπολόγιστο αδιέξοδο,χωρίς καν να το προβλέψει ή να το αντιληφθεί.

Οποτε στα καφεδάκια μας ,άνοιγε αυτή τη συζήτηση,πάντα τόνιζε ,πως απ την αρχή ,το έβλεπε να ρχεται όλο αυτο το σκηνικό και ήθελα με νύχια και με δόντια να το αποφύγει ,να το απομακρύνει ,άπ το δικο της εκείνο βεληνεκές,χωρίς όμως να σταθεί όπως φάνηκε τυχερή.

Φυσικά τυχερότατη είναι ,από ότι ομολογεί η ίδια ,από όσα άφησε να φανούν απ τα δικά της λόγια που τα περιτυλίξει με στοργή και αγάπη,με την ανάγκη εκείνη του Αλφρέντου της ,να κατασταλάξει και να δημιουργήσει μαζί του ,το δικό του όνειρο ,εκείνο που του το στέρησαν και του το απομάκρυναν άλλοι ,με θεμμιτά ή αθέμιτα μέσα και επιδιώξεις.

Για κακή του τύχη,όταν ήταν ακόμα νιάτο ,μικρό ,ανεξέλεγκτο και πάντα μαχώμενο,ενάντια σε εκείνο τον άδικο και χαραγμένο στη μνήμη του κόσμο,ενάντια στο άδικο και τις κακοτοπιές ,που χε φροντίσει η μοίρα να το ράνει και να μην επιδιώξει,δίχως τη συνεισφρορά ,τηνπροσφορά και την παρουσίας ,μιας μάγισσας,που με το ραβδάκι της ,κινούσε τα νήματά του και περνουσε τα δικά της και μόνο μηνύματα .

Μα εγώ ήξερα ,πως οι μάγισσες με το ραβδάκι ,είναι καλές,συμπονετικές και πως σαν μια άλλη Σταχτοπούτα ,όπως είχε αρχίσει να νοιώθει τον εαυτό του,θα του επέφερε το μαγικό και μαγευτικό κόσμο,που στα αθώα του ως τότε παιδικά μάτια ,είχε αρχίσει να χαράζεται και να διαγράφεται μια ζωή,ανέμμελη ,αγαπησιάρικη και ολοφάνερα δοσμένη ,συμπονετική ,λατρευτική ,ερωτική συνάμα .

Μα η κακιά η μάγισσα ,είχε καταστρώσει το δικό της σχέδιο,από όσα μπόρεσα να καταλάβω ,απ τα τόσα αξημέρωτα βράδια που μας βρήκαν με τη φίλη μου ,καθώς εμπνευσμένη και θέλοντας να αποτυπώσει τη ζωή της ,το όμορφο εκείνο λάγνο της τριήμερο,μου τα αφηγήθηκε,όχι φυσικά και με την παραμικρότερη λεπτομέρεια,αλλά άφησε να εννοηθεί ,πως θα ταν αξέχαστη,εμπειρία,συγκυρία και συνάντηςη δυο ψυχών,

Δυο ψυχών που διψούσαν για νοάξιμο,φροντίδα,έρωτα ,πάθος κι όχι μόνο .

Η Ζιζέλ ,μέσω του Εδουάρδου της ,ήταν πλήρως καλυμένη σε όλα αυτά ,αλλά ένα μικρό παραθυράκι ,τους ειχε ξεφύγει ,μια μικρή χαραμαδούλα ,απ την ευτυχία τους,είχε κάνει φτερά και είχε αφήσει /ένα ανήλιαγο ,ένα ψεγάδι,μέσα στην ψυχούλα της .

Ακόμα και τώρα κατηγορεί τον εαυτό της ,που φυσικά με τίποτα δεν το θεώρησε ευάλωτο ,ποτέ δεν το μετάνοιωσε ,αλλά κυρίως ,το επεδίωξε,δε θα το λεγα ,αλλά λες και το σύμπαν ,είχε συνομοτίσηςι,να βρεθούν αυτές οι δυο ψυχές ,να νοιώσουν η μία την άλλη ,μα να αφήσουν το κομμάτι τους έρωτά τους ,ανεκπλήρωτο , ,ημιτελές .

Απ τις συζήτήσεις τους,ώρες στο τηλέφωνο ,απ τις επικοινωνίες τους με μηνύματα,αφέθηκε να εννοηθεί ,πως ναι ήταν αποφασισμένοι ,να κάνουν παρέα ,να μοιράζονται τιςι στιγμές τους ,έστω και από μακριά ,αλλά με τίποτα ,να μη δεθούν παραπάνω ,με τίποτα να μην αθετήσει το λόγο της ,που πάντα το τηρούσε και το διατηρούσε ως κόρη οφθαλμού,στα πιστεύω της και στις επιδιώξεις της.

Μα άλλα σχεδίαζαν αυτοί και άλλα το πεπρωμένο τους είχε γράψει,με  ανεξίτηλα γράμματα ,, αγάπης ,έρωτα ,λατρείας και ποτέ εφησυχασμού,παρά αναμονής,προσμονής,ευτυχιας και απεριόριστης δύναμης,να ειναι μαζί ,να παλέψουν για την αγάπη τους ,έστω και διαμελλημένη ,αλλά να μη φύγουν ποτέ ο ένας μακριά απ τον άλλον,να τον κουβαλούν μέσα τους και να πορεύονται μαζί και χώρια .

Αυτό το χώρια,ηταν που ρήμαζε τις ψυχές τους και διέλυε το είναι τους .
Δεν ήθελαν με τίποτα να αποχωριστούν,δεν ήθελαν με τίποτα να αφήσουν ο ένας τη ματιά του άλλου ,το άγγιγμά του,αλλά κυρίως και πιο πολύ ,την έκδηλη και φανερή παρουσία ,της χημείας τους ,

Εκείνης της χημείας τους ,που δεν κατάφεραν να την νικήσουν,να την παραμερίσουν και να προχωρήσουν ,ο καθένας χώρια τη δική του ως τώρα ,προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής τους .

Τα πάντα ,ότι συζητούσαν,ότι συνδιαλέγονταν,ότι τους αφορούσε,όλα ήταν ,λες και ήταν σχεδιάσμένα ,κομμένα και ραμμένα για τα δικάτους μέτρα και τα δικά τους σταθμά.

Απ την πρώτη στιγμή,τους ένωσε η αγάπη τους ,για τη μουσική,τη δημιουργία στίχου,τη δημιουργία παλμών τετοιων και ρυθμών,που έιχε έρθει και είχε για τα καλά ,κλειδώσει και αμπαρώσει ,τα συναισθήματά τους,ο κλειδοκράτοράς της πλέον,δεν ήταν ο Εδουάρδος της ,ήταν ο Αλφρέντο της ,που πάλευε με νύχια και με δόντια ,να μην το αποδεχθεί ,να μη συμμορφωθεί με το τι η ψυχή της είχε επιλέξει ,αλλά με το να θέλει να αντιτάσσεται ,με την ψυχρή της και πάγια λογική της .

Μα μέσα της ,τώρα πια ήξερε για τα καλά ,πως εκείνο το τριήμερο που είχαν βρεθεί για να παρουσιάσουν την απο κοινού Συναυλία ,την πρώτη του εκείνου,που είχε εμπιστευθεί στα χέρια της δικής του Ζιζέλ,που ήξερε καλά να την εναρμονίζει και να τη χειρίζεται αρμονικά και σαν περίτεχνος μαέστρος να την κάνει εμφανή και να δηλώσει με τηνπαρουσία της ,την απόλυτή της στήριξη και υποστήριξη,την ταύτισή της ,με το μικρό της εκείνο αγγελάκο ,όπως τον αποκαλούσε ,το ν Ποντικομικρούλη της.

Τα αισθήματα δυνατά ,καταιγιστικά ,ομοβροντίες των συναισθημάτων,καταιγίδες παλιές ,που η μάγισσα είχε είδε προκαλέσει και προσκαλέσει,άρχισαν να χάνονται και να εξαφανίζονται μονομιάς απ τον ορίζοντά του .

Μόνο τα ουράνια τόξα,άρχισαν να προβάλλουν και να δυναμιτίζουν με το είναι τους ,τα πάντα γύρω τους ,τα εσώψυχά τους ,τα θέλω τους ,τα πρέπει τους ,τα πάντα που κινούνταν γύρω απ αυτους ,για αυτούς και μόνο γι αυτούς .

Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο,για τρείς,ακόμα και τώρα παλεύει η καημένη η κολλητούλα μου ,να τα ξεχωρίσει,να τα διασταυρώσει και να τα διαλευκάνει,αλλά η φύση,η ψυχή,η καρδιά είναι πιο δυνατή και δεν υποκύπτει σε περιορισμούς και ορισμούς της στείρας και πλάνης λογικής .

Ναι ,εκείνο το τριήμερο της έκανε να νοιώσει ,πως ναι ,είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον .
Εκείνη η περιποίηση που ένοιωσε ,τα συνεχή βλέμματά τους και οι ματιές τους ,πυροδότιζαν την ατμόσφαιρα ,που όςο και να μην ήθελαν,γινόντουσαν αντιληπτοί αλλά δεν τους ένοιαζε διόλου .

Κυκλοφορούσαν στα στενά σοκάκια της Σύμης,όπου είχε γίνει ,η έναρξη της συναυλίας,με τόση άνεση ,με τόση χαρά ,που και η τυχόν,διαχυτικότητά τους ,δεν ήταν διόλου αισχρή ή προκλητική,,,μόνο εκείνη η διαφορά ,μάτωνε και ματώνει ακόμα,την ψυχή και το είναι της Ζιζέλ.

Μα δεν τη νοιάζει ,ούτε εκείνη,ούτε τον Αλφρέντο της ,που όταν τους είδα μαζί ,αλήθεια ,τους είπα,να μην αλλάξετε ΠΟΤΕ ,εσύ φιλενάδα μου ,να μείνεις η αίωνια έφηβος στην ψυχούλα σου και συ μικρέ μου Αλφρέντο ,ώριμος όπως είσαι,ζήσε την ,μαζί της ,όπως το θες και το επιθυμείς .



ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH




Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only