Μη φοβασαι.

Τα πάντα είναι δυναμικά κλειστά και απομονωμένα.
Τι άραγε να χει συμβεί και να μην είμαι σε θέση να δω ,να καταλάβω και να καταννοήσω το χώρο ,το χρόνο που ζω και διαδραματίζονται αυτές οι σκέψεις,που πάνε να σπάσουν το κεφάλι μου και να τρελλάνουν το μυαλό μου?

Μα να μην υπάρχει πουθενά διέξοδος,μια δίοδος να βγω ,να δω λίγο εκείνο το άσπρο ,το φωτεινό ,απ ότι θυμάμαι,φως πρέπει να λέγεται ή κάπως έτσι .

Γιατί Θεέ μου να κολλάει το μυαλό μου ,να μην μπορώ να ολοκληρώσω μια πρόταση και όλα να είναι συγκεχυμένα ,μέσα στο κεφαλάκι μου?

Θα σπάσει...πωπω ,,τι είναι αυτό που θέλει να βρει,να σκεφτεί ,γιατί να μην μπορώ να δω ,έστω και σα μιαν εικόνα ,κάτι απ τη ζωή μου,κάτι που να μου θυμίσει,που ήμουν πριν από δω ,που ζούσα και με τι ασχολιόμουν.

Τίποτα δεν μπορώ να δω,η αναπνοή μου βρίσκεται στα όριά της ,θα πεθάνω εδώ μέσα ,χωρίς να προλάβω να δω,αυτό που τόσο αγαπώ και μου λείπει αφάνταστα .

Μα καλά ,τίποτα ,ούτε ένα παράθυρο ,να αυτό που άνοιγα και χανόμουν στο κοίταγμα του ουρανού ,που τόσο μου άρεσε να βρίσκομαι κοντά του,αλλά γιατί άραγε?

Τι καλά να μπορούσα να βρω την αιτία ,που με έφερε εδώ μέσα ,γιατί όμως να μην ανοίγει και αυτό το ξύλινο πράγμα,άραγε πώς να λέγεται,τέλος πάντων,θέλω να βγω έξω ,να φύγω ,δε μου αρέσει εδώ ,είναι όλα σκοτεινά ,όλα είναι άσχημα,εγώ έμαθα να είμαι ελεύθερος να πετάω σαν πουλί.

Αα κάτι εικονες έρχονται στο μυαλό μου,πρέπει να μείνω ήσυχος ,ήρεμος ,όπως διάβαζα παλιά ,να ταραχτώ και να μη φύγω απο δω .

Επιτέλους βρήκα τη λύση,το μυστήριο θα λυθει ,θέλω να πιστεύω .

Από μικρός,μου άρεσε να πετάω ,στα σύννεφα ,αλλά γιατί ,ήθελα να γίνω ,κάποιος που να ναι κοντά στον ουρανό...δίπλα στο Θεό ,να του μιλάω ,γιατί οι άνθρωποι ,όσοι περπατούν εδώ σ αυτην την πόλη ,είναι κακοί και θέλουν να κάνουν ο ένας ,κακό στον άλλον.

Αα κάτσε ,να πάω να δω τι γίνεται ,ακούγεται φασαρία,,θα φωνάξω ,θα πάω κοντά τους ,θα με ακούσουν και ελπίζω να με βγάλουν από δω μέσα ,πριν έρθουν κάτι μικρά ,δεν τα θυμάμαι κιόλας ζωάκια και μου φάνε και κανένα κομμάτι κρεατάκι μου...

Παναγίτσα μου ,,,αα άρχισε λες να λειτουργεί το κεφαλάκι μου,το μυαλό μου,ότι έχει τέλος πάντων εκεί μέσα .

Ωωω έρχομαι ,μη φύγετε ,περιμένετέ με ,σας παρακαλώ ,πρέπει να με βγάλετε ,ναι ,κάτι ακούω ,,,αα ένας μεγάλος κύριος,πρέπει να είναι ,άπ τη βροντερή του φωνή,καταλαβαίνω,ψάχνουν κάποιον,φωνάζουν Ευκλείδη ,,,αα εμένα λες να φωνάζουν,αλλάτώρατι απαντάω,ωχχ τι πρέπει να πω ,,,,αα θυμήθηκα ,όταν με φώναζε η μαμά μου μικρό ,έλεγα ..ναιιιι εδώ είμαι .

Ευτυχώς με άκουσαν ,πωπω ένας μεγάλος ήλιος που μπήκε ,το σκοτάδι διαλυθηκε και η ψυχή μου πια δε φοβάται,είμαι με άλλους ανθρώπους κι ας θέλουνε να μου κάνουν και κακό ,δε με πειράζει,τώρα πια έχω παρέα ,δεν είμαι μόνος.

Δεν ξέρω πως να το πω αυτο που ένοιωσα,αλλα με τρόμαξε,φοβήθηκα και δε θέλω να βρεθω άλλη φορά εδώ,σ αυτό το μέρος ,το σημειο.

Μαζι με το μεγάλο Κύριο και μια όμορφη γυναίκα ,με άσπρα ρούχα ,άσπρα παπούτσια ,καλά θα πάει αυτή στα χιόνια ,κι αν παέι ,δε θα κρυώσει,έλεγα από μέσα μου,αλλα σ αυτήν τίποτα ,κουβέντα,αν με άφηναν εδώ ,δεν ήθελα ,πάλι σκοτάδι ,πάλι μόνος.

Ελα μου είπε Ευκλείδη,μη φοβάσαι,θα γίνεις καλά ,όπως και πριν ,αλλά πρέπει να έρθεις μαζί μου μια μικρή βολτούλα .

Ναι,,θα έφευγα απ τα κλειστά παράθυρα ,το σκοτάδι ,τη μεγάλη εκείνη ,ξύλινη ,αα πόρτα τη λένε ,το θυμήθηκα.

Ελα,,μου είπε ,ηρέμησε και όλα θα γίνουν όπως παλιά ,ένα ατύχημα ήταν την ώρα που έδινες εξετάσεις να πάρεις την άδεια πο0υ τόσο αγαπούσες και λάτρευες ,του πιλότου .

Μμ πιλότος ,τι είναι αυτός?τον ξέρω?είπα στην κοπέλα που ήταν πολύ καλή και δεν ήθελε ,το έβλεπα μέσα στα ματάκια της ,να μου κάνει κακό.

Είναι αυτός που αγαπά τον ουρανο,θέλει να πετά και να βρίσκεται κοντά στο Θεό.

Αα αυτά τα λόγια τα ήξερα ,τα θυμόμουν επιτέλους,ήταν τα αγαπημένα μου,πάντα και θα είναι για μια ζωή .

Αέρας,σύννεφα ,Θεός ,ναι ,εγώ ήμουν αυτός κι από ότι είπε η κοπέλα ,είχα πάθει ατύχημα,έπεσα με το αεροπλάνο μου,όταν ήθελα να πάρω το δίπλωμά μου.

Τα αγαπούσα αυτά τα σιδερένια πουλιά ,άραγε θα θυμηθώ πως τα λένε?
Θεέ μου ,που τόσο σε αγαπάω και θέλω να είμαι κοντά σου,βοήθησέ με να πετάξω πάλι στον αέρα ,να θυμηθώ πως τα λένε αυτα τα σιδερένια πουλιά ,να θυμηθώ όλη μου τη ζωή,αλλά πιο πολύ να θυμηθώ να δώσω δυο γλυκά φιλιά στο μάγουλα σε εκείνη την κοπέλα ,που με πήρε απο κείνο το απαίσιο και φοβερό μέρος .

Ναι,ήμουν ο αεροπόρος,έτσι είπαν ,που με έψαχναν μέρες,κάποιος με βρήκε,με άφησε μέσα ,αλλα δε μου έδωσε τίποτα ,ούτε νερό,πρέπει να λέγεται εκείνο που πίνω και νοιώθω μια φρεσκάδα στο στόμα μου.

Ενας κακός άνθρωπος ,ήθελε να πεθάνω ,μα υπάρχει και καλός άνθρωπος και με έσωσε .

Ποτέ δε θέλω να έρθω εδώ ,πάρε με καλή κοπέλα ,μακριά απο δω ,όπου θες εσύ,εγώ θα ρθω.






πηγη  ANNA ZANIDAKH