Φιγούρες.

Απόμακρες,ξένες ,αποστασιωποιημένες.
Μα είναι μάλλον γνωστές,οικείες κι όμως δε μας λένε τίποτα ή δε θέλουμε καν να αφουγκραστούνε τι νοιώθουμε και τι αισθανόμαστε.

Κάποτε ζούσαμε μαζί.μοιραζόμασταν τα ίδια όνειρα,τις ίδιες μάλλον ψευδαισθήσεις.
Οράματα καταλυτικά του νου,που γείραν και απέλπιδαν είχαν στήσει τα θέατρα παραλόγου και επικινδυνευμένου τρόπου φυγής ,διαφυγής και προσφυγής του εγώ μας.

Αλύτρωτου ,ακαθόριστου ,μα πάντα συμφεροντολογικού χαρακτήρα και αποφασιστικό τροπαιούχο,λαφύρων,κατάντιας ψυχής και κάμματου λογισμών και επιδιώξεων.

Φιγούρες απλές,μα ποτέ πλέον καταφατικές και θετικές υποκλινόμενες,σε λάθη,πάθη,διορατικές διαδραστικές κινήσεις,συμπάθειας,συγχώρεςης,

Τα πάντα μαύρα,σκοτεινά,πέπλα που λες και δεν τα γνωρίζαμε ή απαξιούσαμε να τα χρωματίσουμε,με τα δικά μας πολύχρωμα γενναιόδωρα χαρίσματα ψυχής,ευγένειας και ειλικρίνειας.

Μα τόσα πολλά ευγενή συναισθήματα,χαθήκαν,πήραν το δρόμο του γυρισμού,του λυτρωτικού μεν σπαραγμού συννείδησης,συννειδητοποίησης,αΠοχής και απομάκρυνσης,αλλά κυρίως ποτέ πισωγυρισμάτων και ανέξοδων,ροών,δακρύων και ξεχειλλισμένων καταρρακωμένων,τύψεων,απόψεων κρίσεων αποφάσεων ζωής,υφής αυτής.

'Ναι,υπάρχουν,τις συναντούμε,τις αποφεύγουμε ή επιδιώκουμε συναντήσεις,τηλεφωνικές επιδιώξεις,μα ανώφελα πια όλα ,τα πάντα ,αφού ξέρουμε ,καταλαβαινόμαστε ήδη.

Τα ζευγάρια μάτια,θολά,τα χέρια ακίνητα,τα πόδια ,παγωμένα,στερεωμένα ,λες και φοβούνται το επόμενο βήμα.

Μα η καρδιά μας σπαρταρά ,λυγά ,ρυγά ,σε λέξεις,πράξεις,εθελούσιες εξόδους λύτρωσης ,έναρξης ,αρχής,νέας ζωής,νέων οριζόντων,πολυπράγμονων και ουσιαστικών,υπέροχων και αληθινών,ατόφιας ψυχής και συνδιαλλαγής μ αυτήν.

Φιγούρες πολλές,ξένες,αληθινές,ψεύτικες,δοκούν,επιδιώκουν και ίσως αλλαζονικά να μοχθούν για υπεκφυγές ,ποτέ για έναστρες πεποιθήσεις,παρά μουντές,γκρίζες προβλέψεις και προαισθήματα,λάθους ,πάθους,μα μεταμέλλοιας κάποτε ,αρεστής,ναι το ξέρουμε όλοι αυτό.

Επικρινόμαστε και συνθλίβουμε το κάθε τι που μας οδήγησε σε αλλοπαρμένα σχέδια καταγραφής και κυνηγιού μαγισςών,μα ποτέ δεν είναι αργά ,πάντα ο Πλάστης θα μερυμνεί για μας ,για σας ,για όλους μας.

Τώρα πια όλοι το γνωρίζουμε και επιδιώκουμε να συμβεί,το λογικό ,το θεμιτό ,το αρεστό και το επιτρεπτό όνειρο,ενός Παραδείσου,που διεκδικήσαμε και μας το στέρησαν,θελλημένα,γιατί αρκέστηκαν σε εγωιστικά τερτίπια του νου,του εφησυχασμού,αλλά κυρίως,ανέπαφων και ανέγγιχτων χορδών,ευαισθηςίας και καλλαισθηςίας .

Καρικατούρες απεδείχθησαν οι προσπάθειες,οι έντονες επ'ιμονες θελήσεις και επιμονές,που ζήτούσαν με πόνο ψυχής ,σπαραχτικά και αληθινά,με ένταση και υπόσταση,καταβολής,και ποτέ αναβολής,συνειδήσεως και ατόφιας μεταμέλλοιας..συγχωρήσεως,χωρίς αυτή να γίνει δεκτή,μα ξέρουμε πως το ξέρουν κι ας το αγνοούν,επιδεικτικά και προκλητικά.

ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH