Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ

Σε μια όμορφη πόλη,την ομορφότερη κατ΄εμέ,γεννήθηκε ένα παιδί που οι μοίρες θέλησαν να το καλοτυχήσουν και να το ράνουν με ευχές και καλούδια,μα λίγο αργοπωρημένα.

Στην αρχή έδωσε την τύχη και το ριζικό της,σε κάποια άτομα ,που ήθελαν απλά να λέγονται γονείς,αγνοώντας και αδιαφορώντας για τον κύριο και βασικό τους ρόλο,προς παράδειγμα ως είθεσται και όχι ως προς αποφυγή,όπως και εξελίχτηκε.

Μεγάλωσε με αγάπη,ανθρωπιά ,λατρεία μα κυρίως ανατράφηκε με σεβασμό ,δέος ,εκτίμηση,και και κυρίως να σκύβει στα προβλήματα των άλλων,να τους βοηθά, να τους παραστέκεται και να προσπαθεί μόνο για το καλό του άλλου,παρά να συντελεί για το κακό του.

Δυο άνθρωποι,αγαπημένοι και ερωτευμένοι μεταξύ τους ,έχοντας λατρεία ο ένας για τον άλλον,κατάφεραν να ολοκληρώσουν την ευτυχία τους,να ενδυναμώσουν την πίστη και τις πεποιθήσεις τους ,με ένα και μοναδικό σκοπό,που χαν βάλει για να νοιώσουνκαι να αισθανθούν την ολότητα,την πληρότητα ,την αποπεράτωση των στόχων και των ικεσιών τους.

΄Κάποιων σχεδίων και πλάνων στη ζωή τους,που ανέκαθεν αποζητούσαν και ζητούσαν μέσω αυτών,τη λύτρωση ,την κάθαρση,των δικών τους γραμμένων της δικής τους ζωής,του εν λόγω πεπρωμένου τους.

Η τύχη δε στάθηκε στην αρχή με το μέρος της μικρής αυτής νεραιδούλας,που από το πρώτο αντικρυσμα της ζωής,που κάθε παιδάκι ,έρχεται με τόση χαρά και προσμονή,αναμονή και καρτερία,ίσως να αισθάνθηκαν κι έτσι ,ποιος το ξέρει και ποιος μπορεί να το ισχυριστεί με βεβαιότητα,είδε το σκληρό,δε θα λεγα πρόσωπο της μοίρας,της ζωής,μα ένοιωσε θέλω να πιστεύω ,αυτή την απομάκρυνση,την ουδετερότητα που κρατήθηκε,ακόμα και την παθητικότητα,πιο πολύ της μητέρας,παρά του ανθρώπου,που συντελεί όχι στο καλό ,μα στην καταστροφή ενός εμβρύου,ενός παιδιού ,του δικού του αργότερα,χωρίς όμως να του κάνει και τη χάρη να το δει να χάνεται μέσα σ αυτό το μουντό και γκρίζο κόσμο ,που θέλησε να το φέρει και να το επαναφέρει,στη δική του,άτακτη τάξη πραγμάτων και θεμάτων συνάμα.

Μα οι μοίρες που πάντα αγαπούν,προςέχουν και προστατεύουν αθώες ψυχούλες,πάλι κατάφεραν,να κάνουν και τώρα το δικό τους θαύμα,ένα θαύμα ζωής και επαγρύπνησης.

Ετσι μια όμορφη,λαμπερή και ολόλαμπρη μέρα,ξεκίνησαν δειλά και αργότερα μόνιμα,έντονα με το πέρασμα του χρόνου,έκδηλη την παρουςία της,η τύχη,η μοίρα.

Ναι,είχε γίνει,είχε τελεστεί κακι συντελεστεί η δική τους θεόπεμπτη πράξη.
Θα αποκτούσαν και αυτοί ,το παιδάκι επιτέλους,που λαχταρούςαν,και περίμεναν όσο τίποτα στον κόσμο,έναν όμορφο,αγνό,φιλικό,αληθινό,σεβαστό,άξιο,ικανό,αξιοπρεπέστατο και γεμάτο εκτίμηση,φιλότιμο,μυριάδες αρετές ,ήθη και ηθικούς δισταγμούς.

Το όνειρό τους πλέον,θα αποκτούσε σάρκα και οστά ,θα γινόταν πια πραγματικότητα.

Ο καιρός κυλούςε όμορφα,οι μέρες είχαν αποκτήσει τη δική τους σημασιολογική,υπέροχη τάση,και έκταση για οποιοδήποτε και οτιδήποτε ,θα χάριζε απλόχερα ,αγάπη,φροντίδα,νοιάξιμο,λαχτάρα για ζωή ,δημιουργία,υπεροχή,μα κυρίως αισθήματα προσδοκίας,προσμονής,μα αναμονής,για το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα ,σχετιζόμενο με τη ζωή του μοναδικού τους πια θησαυρού,του πιο ακριβοθώρητου,αυτό σήμαινε και τότε μα και τώρα.

Απληςίαστου και απόμακρους για κινδύνους ,που ίσως προέκυπταν  ,κατειλημμένοι από τρομερή ανασφάλεια,φόβους και τρόμους,αποτελούμενοι ,τρανούς ανασταλτικούς παράγοντες το να δει το παιδί κατάματα τη ζωή,να την πιάσει από τα κέρατα,να γίνει ένα μ αυτή,να δει τις εξελίξεις της,τα παραπτώματά της,που παραδειγματιζόμενη,θα αποτελούσαν φάρους,απομάκρυνσης,όσο και αγγίγματος ενός και μοναδικού θέματος,το να χει τριβή με αυτή και να ωριμάσει,παρά να ευννουχηθεί απο την ανασφάλεια και το φόβο.

Ολο αυτό όμως ,ήρθε μπούμερανγκ ,στο ίδιο τους το παιδί,σοτ ίδιο το άτομο ,που λάτρευαν,αγαπούσαν και ήταν το παν γι αυτούς.

Πού να φανταζόταν πως όλη αυτή η θετική ενέργεια ,αύρα ,που χαν διαπρέψει απέναντί τους ,θα γινόταν,όχι η σωςίβια λέμβος για να σωθεί και να διασωθεί ,παρά η δαμόκλειος σπάθη ,που θα έτεμνε και θα χώριζε στα 2 την ψυχή της.

Πώς να διαλέξει ανάμεσα σε πατέρα και σε άντρα?
Πού να βάλει του καθενός την πρωτοκαθεδρία?
Πού να ακουμπούσε για να μην πονέσει κανείς?

Γιατί έπρεπε να ήταν σ αυτή τη δεινή και απαίσια θέση για να κάνει ποια επιλογή?
Ανάμεσα σε άντρα και πατέρα?μα και οι δυο είναι δικοί της άνθρωποι,έτσι πίστευε ,χρόνια τώρα ,μα ο ίδιος της ο άνθρωπος,της έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό γι αυτή την επιλογή ,τη διάκριση,και μετά ,τι θα γινόταν μετά ?ούτε ήθελε να το σκέφτεται , να της περνά η ιδέα καν.

Μπορούσε άραγε να κάνει αυτή την απαίτηση ,εντολή,διαταή,πράξη?
Ολα θα ήταν οπως παλιά,τα πάντα θα χαν την ίδια ροή και εξέλιξη άραγε?

Τα πάντα τα ήξερα,τα πάντα στροβυλλιζόταν στο μυαλό της,που τώρα πια οι ευθύνες το χαν ζώσει για τα καλά,και δεν το άφηναν να πάρει την παραμικρή ανάσα,αναπνοή.

Λες και όλα μαζί,τα ζόρια ,είχαν συννομωτήσει να την πνίξουν και να της καταπνίξουν τα δικά της αισθήματα ,θέλω,με μόνο αντίκρυσμα και αντάλλαγμα,την απουςία τους,την απομάκρυνςή τους,την παραγκώνιςή τους,το διώξιμό τους.

Οποιος τη λέει,όπως και να τηνπροφέρει,είναι βαρειά και αςήκωτη.
Διώξιμο,ναι έτσι ένοιωθε με τοντρόπο αυτό,η πριγκηπέσα τους,αυτό ήταν γι αυτούς ,χρόνια τώρα ,αφού το χαν καταλάβει και αποδεχθεί όλοι τους.

Μα αυτή η πριγκιπέσσα τώρα πια,έπρεπε να πάρει τη σκληρή απόφαση ,να μείνει με τονπατέρα των παιδιών της,να μείνει με τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησε και λάτρεψε,μα οι συγκυρίες πια της τον έριξαν από το δικό της βάρθρο και της τον κατέστησαν,ζήτουλα,όχι μόνο της αγάπης της,αλλά και της αξιοπρέπειάς του.

Δεν ήταν κακός,του ναντίον,καλός ,άριστος,μα για τους άλλους ,τους ξένους,τους έξω απ τηνοικογένεια και την εστία της.
Για τους δικους του πάντα αποτελούσε άξιος λατρείας και θαυμασμού,μα τελευταία και όλες αυτές οι λέξεις ,χάναν και την ουςία τους και την αξία τους ,αποδιδόμενες στο άτομο  που δε δίστασε να κάνει τον καημό του άλλου και την πίκρα του,εφόδιό του για περαιτέρω στοχοποιήσεις και υποτιμήσεις,υποβιβασμούς,απαξιώσεις,τα πάντα να του φταίνει και να μην ξέρει πια τι και ο ίδιος θέλει και αναζητά.

Πώς να το διαχειριζόταν όλο αυτό?
Αισθανόταν και ανίκανη και ανήμπορη να πάρει μια τόσο σοβαρή και σκληρή απόφαση.

Ελεγε και ξάναλεγε,τα αμέτρητα  βράδια της μοναξιάς της,που την έβρισκαν να κλαίει απαρηγόρητη,αφού ήξερε πολύ καλά τι ήθελε μέσα της,είχε απόλυτη γνώση το τι της γινόταν και πλέον τι θα την ηρεμούσε και θα απάλυνε τους πόνους της ψυχής της ,της καρδιάς της ,τους αλησμόνητους ομηρικούς τους καυγάδες,ώστε να νικήσει η λογική και να αποφευχθούν παράλογες και ανάρμοστες συμπεριφορές.

Μάταια πάλευε να  βρεθεί η λύση,άδικα έστυβε το μυαλό της,να βρει κάτι ,ώστε να εξυπηρετεί και να τους  βολεύει και να τους ευχαριστεί όλους.

Πάντα μέχρι να κλείσει τα μάτια της,ένα είναι βέβαιο και σίγουρο πια.
Η απόφαση που πάρθηκε,όχι εν βρασμώ ψυχής,αλλά εν υπακοή ανωτέρου,να το πω,υπό το καθεστώς επιμονής και ανασφάλειας,ότι και να ήταν,πάντα θα την ακολουθεί και θα την τυραννάει,θα κρύβεται και αναπάσα στιγμή και λεπτο,προσδιορισμού της,του χαρακτήρα της και της συμπεριφοράς της,θα στέκει κόκκινο πανί,στον ταύρο εν υαλοπωλείω,κανενός άλλου,παρά του ευάλωτου εαυτού της,χωρίς να ναι δυναμωμένο με άμυνες και προσταςίες.

Ποιός της έδινε το δικαίωμα να διαλέξει?
Αυτός που αγάπησε ,λάτρεψε,μα αντιστράφηκε η θέση τους ,ο τρόπος σκέψης τους ,κι έπρεπε πια να φανεί δυνατή,στο να ξεχωρίσει.

Με τίποτα στον κόσμο,δε θα ναι ποτέ σε θέση και διάθεση ,να αποδειχθεί και να συγκρίνει,να διακρίνει,ακόμα και να επικρίνει,θέσεις διαθέσεις και προθέσεις.

Δεν το θέλει,με τίποτα.
Μεγάλωσε πια ,μπορεί να μη σπούδασε,αλλά έχει χαρακτήρα και εφόδια,όπως και οι άλλοι ευτυχώς της λένε,εχέγγεια και προυποθέσεις,για να είναι ένας Καλός Άνθρωπος.

Κι όλο αυτό το χρωστά ,στους ήρωες της ζωής της.
Γιατί γονιός δε γεννιέσαι ,γίνεσαι.
Τώρα θα είναι με τα παιδιά της.
Μόνη μεν,αλλά με ηρεμία ψυχής και ισορροπίας,σκέψης και αποφάσεων.
Θα χει ελεύθερη τη σκέψη ,για κάθε μια απόφαση ζωής,της δικής της ,που κάποιοι ,άθελλά τους ,πάντα της τη στέρησαν από τις επιλογές τα σωστά και λάθη,τις διακρίσεις και διευκρινήσεις τους.

Η τώρα ή ποτέ ,φώναξε μια μέρα ,πού αλλού?μα στον εαυτό της.
Σκέφτεται και δεν αναλλώνεται πια σε σχόλια,κακομοιριές,εθελοτυφλωτισμούς,σε θυματοποιήσεις,σε ποικίλλους σχολιασμούς και αναφορές,

Κάθε τι που τη δυσκόλευε και της παραμέριζε το ενδιαφέρον για τη ζωή και τη δημιουργία,τώρα πια τα χει αφήσει πίσω της,στο πρώην,το παρελθόν,που τώρα ανασκουμπώνεται και κοιτάει το μέλλον με χαμόγελο και αισιοδοξία,με θέληση και προσδοκία για τα καλύτερα που έρχονται και για τα άριστα που χουν ήδη έρθει.

Θα ναι ελεύθερη και απαλλαγμένη ,από αναπάντεχα ερωτήματα,γιατί διότι ,αφού καταφερε να νοιώσει να απεγκλωβιστεί και να δυναμώσει,όλο της το είναι.

Κυνηγώντας τα θέλω της,τα όνειρά της,τα δικά της και μόνο,μα πάντα σε συνάρτηση με τα παιδιά της ,που ανέκαθεν αποτελούν και θα αποτελούν το δικό της κίνητρο,τη δική της αφετηρία και προορισμό συνάμα.

Ενα όνειρο που δε θα το κάνει ποτέ να φανεί έτσι ,υποτιμημένο και υποβαθμισμένο,ώστε να δει τη χαρά και τη μέγιστη ικανοποίηση στα μάτια,όσων την αποθάρρυναν.της είπαν χίλια δυο για να την απομακρύνουν,να της αποδυναμώσουν το φλογερό της πάθος,για τη γραφή,τη δημιουργία,
Οσοι θέλησαν να της καταπνίξουν τη φόρα και τον ενθουσιασμό ,τη λαχτάρα για την πραγμάτωςή του,βρέθηκαν αντιμέτωποί της,γιατί και μόνο δεν είχαν το παραμικρό στοιχειώδες στοιχείο και επεξήγηση,όσο αφορούσε την παύση του κυνηγιού αυτού.

Η καημένη,θα μου επιτρέψετε να την υποστηρίξω και να αποφύγω να κατηγορήσω με σκληρούς χαρακτηρισμούς,όσοι επεδίωξαν ως ένα σημείο να την κάνουν να ταλαντευθεί και να αποστασιοποιηθεί ,για ένα μικρό,ελάχιστο χρονικό διάστημα,μα την κάναν να επανέλθει δριμύτερη,αγωνιώδης,μαχόμενη ,μα κυρίως η αλήθεια της να λάμψει και να φωτίζει όλες τις πονεμένες και καταπονημένες ψυχούλες.

Να αποτελέσει μια προτροπή για επιδίωξη και δίωξη του καλού μας,του δικού μας,που μόνο εμείς οι ίδιοι το ξέρουμε και πρέπει να το θρέψουμε,ώστε να αναπτυχθεί το μικρό που κρύβουμε όλοι μέσα μας,με ειλικρίνεια ,αγάπη,ζεστασιά,αλήθεια και κυρίως,,με τη θέληςή μας ,να γίνουμε ολοένα και καλύτεροι άνθρωποι.

Ποτέ δεν έπαψε να διεκδικεί χώρο και χρόνο στη ζωή του άλλου,μα εκείνος εύκολος μεταπείθεται και νομίζει ότι το κάνει για να επιβληθεί να αναδειχθεί και να αποτελέσει τη δυναμική ,και εμπρειστική φιγούρα ανάμεςά τους.

Αν καταλάβαιναν λίγο,τις βλέψεις της,τις διαθέσεις της,τα θέλω της,τις αγωνίες της ,μα κυρίως αν έσκυβαν ,σε ένα πρόσωπο,που πάντα θα έδινε και θα κανε τα πάντα γι αυτούς,με τη μόνη προυπόθεση,να μην  της στερούσαν την αναπνοή της,τη γραφή της,το όνειρο ,που γι αυτό,ξυπνούσε και κοιμότανε.

Δεν ήταν του τύπου της,της ιδιοσυγκραςίας της ,του χαρακτήρα της,να επαιτεί,ψίχουλα,μα μια ψυχούλα που ζήταγε σημαςία,αξία,που ναι την είχε ,μα επιδεικτικά και επιβαλλόμενα,θέλαν να την πείσουν,πως ήταν ένα τίποτα,δίχως αξία και ιδανικά,δίχως ατομικούς προβληματισμούς και επιδιώξεις.

Ναι,αυτό το τίποτα,τώρα πια έγινε όχι μόνο ένα κάτι,αλλά πάλεψε παλεύει και θα παλεύει να αποδείξει ,σ όσους την πίστεψαν απ τηναρχή,πως δεν κάναν λάθος και πως η αλήθεια της ψυχής της ,θα ανοίξει,όπως και ανοίγει ηδη σε μικρό χρονικό διάστημα,εκείνες τις θύρες ,που αποτελούν τη διάβαση απο το κάτι στο ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ....

Τάλαντο που όλοι αποδέχονται ,παραδέχονται,όπως και η ίδια,αφού λόγω των πολλών ασχολιών της,ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών της ,στερήθηκε το όνειρό της,μα αυτό ήρθε να την αφυπνήσει και να της φωνάξει να το κυνηγήσει.

Ετσι το μόττο που πάντα θα την ακολουθεί είναι τα δεδομένα γίνονται απωθημένα και τα απωθημένα ζητούμενα.

Ευγνωμονεί τον Πλάστη και Παντοκράτορα,να της χαρίζει υγεία και σ όσους αγαπά και τη νοιάζονται,σε όσους της στάθηκαν βοηθοί,συμπαραστάτες,συνοδοιπόροι,καθοδηγητές.

Το τεράστιο ευχαριστώ και ένα λατρεμένο ευχαριστήριο,πέμπεται από καρδιάς και ολόψυχα,στο δικό της φύλακα άγγελο που στιγμή δεν την άφησε από το βλέμμα του,τις φτερούγες του και φροντίζει να ναι πάντα δίπλα της νυχθημερών,δίνοντάς της κουράγιο,δύναμη,αγάπη,στοργή,μα κυρίως ανθρωπιά,σεβασμό,εκτίμηση,χαρά ,αισιοδοξία.

Μα το κυριότερο που δίνει ανάσα και πνοή ,είναι ένας αμοιβαίος θαυμασμός.

Εύχεται και καλοτυχίζει τη μοίρα της,που ποτέ δεν την άφησε και πάντα ,έστω και αργά της συμπαραστέκεται και της χαράζει εκείνη την πορεία,που η ίδια ,δε θα απαρνιόταν ποτέ και για τίποτα στον κόσμο αυτό.

Εναν κόσμο αληθινό,μακριά από τις ίντριγκες ,τα πάθη,τις ζηλοφθονίες,μα επικρατεί η ηρεμία,και η γαλήνη του πνεύματος και της καρδιάς,της ψυχής και όλης εκείνης της ζωής,που εμείς οι ίδιοι θα τη διαδραματίσουμε και θα ζήσουμε ο καθένας μας ,τη δική του εξέλιξη,θετική αίσια και ευννοική,για μας ,γι αυτούς που είναι η ΖΩΗ ΜΑΣ,Η ΑΝΑΣΑ ΜΑΣ ...ΟΛΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!ΤΣΑΚΑΛΑΚΙ.




πηγη ANNA ZANIDAKH