Ο θαμπωμένος καθρέφτης του εαυτού.

Η σκιά μας ,μας ακολουθεί πάντα,είτε θέλουμε είτε όχι.
Είναι το μόνο πράγμα,κατάσταση,που δεν μπορούμε ,ούτε να διώξουμε,μα ούτε και να αποχωριστούμε.

Αυτό που θέλουμε και ζητάμε εναγωνίως,δεν είναι τίποτα άλλο παρά ,το είδωλό μας σε έναν καθρέφτη,να αντικατοπτρίζει τον αληθινό μας εαυτό και όχι έναν ψεύτικο,έναν καμουφλαρισμένο,φοβισμένο ,μήπως και φανεί η αλήθεια του και τρομάξουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι.

Ο εαυτός μας ,αχώριστος και αδιάσπαστο κομμάτι του ίδιου μας του εγώ ,του είναι,αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα,στα πιστεύω μας ,τις πεποιθήσεις μας ,ακόμα και στα υποστηριζόμενα ή μη ιδεώδη και αξίες.

Δεν είναι λίγες οι φορές ,που από το φόβο μας ,να αντικρύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ,φοβόμαστε κα τρέμουμε να κοιταχτούμε στον ίδιο μας τον καθρέφτη,λες και θα μας μουντζώσει για την εν γένει αλήθεια που του κρύβουμε,αλλά κυρίως από το πως θα αντιμετωπίσουμε και θα αποκρούσουμε την εικόνα εκεινη,που ο ίδιος ο καθρέφτης θα αντικατοπτρίσει και το δικό μας είδωλο,θα φανεί ως έρμαιο ,ποιου άλλου>μα του ίδιου μας του εαυτού,

Ολοι μέσα μας κρύβουμε τον καλό και τον κακό μας εαυτό,
Οι πιο πολλοί φροντίζουμε να επιδεικνύουμε και να προτάσσουμε αυτόν,ακόμα και από φόβο και από ανασφάλεια,αρκεί να μη φανεί η δική μας αδυναμία,ή ακόμα και η δική μας υποχωρητικότητα.

Με ανασφάλεια μια και μοναδική,μην τύχει και οι άλλοι τη δουν και θελήσουν,να μας ισοπεδώσουν και βάσει της αδυναμίας του χαρακτήρα μας,επιφέρουν τα δεινά στον εσωτερικό μας κόσμο,που σαν πληγές θα αιμορραγούν και πάντα θα ζητούν το ίαμα και γιατρικό τους.

Υποτιθέμενες καταστάσεις ,γεγονότα,άλλοτε υπαρκτά και άλλοτε όχι,συγκλίνουν στις απόψεις.,τεκμεριωμένες και αληθινές,πως και η ψυχή μας,ο πολυποικιλτος εσωτερικός μας κόσμος,ταλαντεύεται και παραπονιέται ,για τη μη σταθερότητα και παλιμπαιδισμό,αισθημάτων και κινήσεων,που δρουν και επιδρούν,ενάντια στο είναι του και με κάθετο ,αντίθετο συμβολισμό ,προς το θεαθήναι,αυτό που παρουσιάζεται άρτιο και ικανό να αντιμετωπίσει τους πάντες και τα πάντα,μα κατά βάθος και κυρίως των εσωψύχων μας την αρτιότητα ,δεν την αποτελεί σημαντικό και σημαδιακό κομμάτι του εαυτού μας.

Ετσι ο καθρέφτης που στέκεται απέναντί μας,είτε θαμπός είναι,εξαιτίας της μη διαύγειας και καθαρότητας των συναισθημάτων μας,είτε θαμπώνει από τους αχνούς,που εξωτερικεύονται ,απο τους κατά βάθος και ουσιαστικούς αναστεναγμούς,από τα πολλλά τα άχ και τα βάχ.

Τι να σου κάνει όμως και αυτός ο άμοιρος?
Οταν το είδωλο παραπαίει και αμφιταλαντεύεται?
Το μόνο σίγουρο και ποτέ ανώφελο,είναι να παλεύει ο καθένας μας και κυρίως από μόνος του ,σε εσωτερικό αποκλειστικό διάλογο και ποτέ μονόλογο με τον εαυτό του,ώστε να παίξει αποτελεσματικό και καθοριστικό παράγοντας σκέψης,πράξης ,διαπραγμάτευσης και επίτευξης,η κατά μέτωπον επίθεσις ,αυτό που λέμε τετ α τετ ,με τον εαυτό μας ,χωρίς να τον κοροιδεύουμε και να εθελλοτυφλούμε εμείς οι ίδιοι ,επιδεικτικά και ανώριμα.

Τότε και μόνο τότε ,θα είμαστε και εμείς ήσυχοι και εκείνος νηφάλιος ,ώστε να δηλωθεί η καθαρότητα του εαυτού μας,η καθάρια σκέψη μας και να αποτελεί αυτή η θαμπάδα και η μουντάδα του καθρέφτη μας ,ανεπιστρεπτή επαναφορά απεγνωσμένων θέλω μας.





ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH