Ο ξενος.

Την αγκαλιά οι άνθρωποι την έχουν ζεστή θαλπωρή ζέση φροντίδας
Εσύ μόνο για τις δικές σου ώρες ανάγκης κάλυψης δικών σου κενών αποθυμιάς κάποτε παιδικών χρόνων.

Φαντάζομαι και να τη γεύτηκες την αγάπη φέρθηκες ανάξια της τόσης που πήρες που σου δώσανε όλοι που σε λάτρεψαν μα εσύ
Φοβήθηκες τρόμαξες δεν ήξερες να δώσεις

Μόνο έπαιρνες χαμόγελα ευτυχίας εγκλωβίστηκαν σε μια ζωή σε τέσσερις αγγελικές ψυχές που ζήταγαν σε εκλιπαρούσαν για ένα χάδι λιγοστές οι ώρες

Οι στιγμές που θέλησες μ’ απλοχεριά ν’ αναστήσεις εκείνα τα θλιμμένα ματάκια
Εκείνες τις ψυχούλες που σκοτώσαμε
Που δε φερθήκαμε ώριμα γιατί άπλα

Βολευτήκαμε αποδιοργανωθήκαμε δε θέλαμε
Ν’ αναλάβουμε οικογένεια παιχνίδια όμως δεν ήταν απαιτούσε συνειδητή αποδοχή ηρεμία
Κινήσεων μα τα νεύρα εξασθένησαν καταχράστηκαν άθελα η και ηθελημένα

Σε παρατάξεις διατάξεις κανόνων ποινικών δικών μας κωδικών ατασθαλίας ροπής αμφιταλάντευσης μα πάντα εκεί… εγώ…
Φώναζα κραύγαζα βοήθεια στα θέλω μου

Τα πρέπει σου ντυθήκαν μανδύα επιταγής διαταγής ανώφελων εχθροπραξιών
Ραπίσματα ψυχής εδραιώθηκαν σε βάθρο
Τα σκήπτρα τ’ αποδίδαμε γενναία απερίσκεπτα

Τίποτα δε βλέπαμε ο εγωισμός κολλητάρι μας
Συνάδελφος σου ίδια σειρούλα με απαιτήσεις ψυχής από μένα να ανεβούμε το δικό μας Γολγοθά μα εντάσεις διαμαρτυρίες τριβές προστριβές πάντα… η εργασία οι φίλοι…

Εμείς… πουθενά το πρόγραμμα κατειλημμένο
Οι εργασίες καλυμμένες τα πρόσωπα μας δηλωμένοι ικέτες της ενεργούς σου αδράνειας
Απουσίας με παρόντα συνθήματα τάχα οικογενείας

Πάλεψα πάλεψες διαφορετικά ποτέ από κοινού
Έμαθες να άρχεις αλλά μόνος σε δικά σου πεδία εξοντώσεως ψυχών καταβολής οβολού
Έναντι εξαγοράσεων συνειδήσεως λαθών παθών.
Μα πάλι δίπλα σου μαζί σου έτσι μ’ έμαθαν

Αντέδρασα έβλεπα τα κύματα να πνίγουν τη ζωή μας τον ουρανό μας να κατακεραυνώνεται από καταιγίδες επερχόμενης λαίλαπας φιλικών διεισδύσεων

Δε φταίνε αυτοί εμείς αφήσαμε επιτρέψαμε τον όλεθρο το ολοκαύτωμα της ζωής μας
Μα έφυγες αγρίμι στα βουνά κυνηγάς την τύχη σου αυτήν που χάραζες πάντα μόνος με

πλαστογραφήσεις ψυχής δόσεων αληθείας
Προτρεπόμενων ψευδών συνδιαλλαγών αγάπης υλιστικών παροχών νευμάτων ικανοποιήσεως… σε αθώες ψίχες

καταξεσκιστηκαν τα ιμάτια της ψυχής μας
Κουρελιάστηκαν μα δεν το βάζω κάτω
Πείσμα γινάτι εγωισμός… δε θα χαθώ θα αναπνεύσω τον αέρα που αποπνέει η ελευθερία η απαλλαγή δεσμών από όλα

Κριτής επικριτής των πάντων τοις πάσι
Ο ξένος διαβάτης στα μονοπάτια των δικών μας πάντα ανήσυχων προβλέψεων προδιαθέσεων πότε αργών νωχελικών θανάτων οικογενειακού φάσματος

Μα ζωής υπόστασης ενεργούς μακριά απ’ την απάθεια και τη στοχευμένη αμάθεια άγνοια
Στοχοποιούμενος σαάκος μετατόπισης δικών σου απαλλαγών ποτέ… εγώ θα ζήσω γιατί πρέπει να αναστήσω θαμμένες αξίες ιδανικά μου.

πηγη ANNA ZANIDAKH