Το ίδιο το κράτος μας κάνει όχι να μισούμε τους ίδιους, που ίσως και αθώοι, κατέφυγαν στα μέρη μας, στα πάτρια εδάφη μας, ή με σχέδιο κάποιου ίσως τόξου, επεκτατικού κι απόλυτα αναμενόμενοι, να δρούν ως πιόνια, ή συμμετέχοντες σ’ όλο αυτό το κλίμα.
Ρατσιστές δεν είμαστε, μας κάνει η εκάστοτε κυβερνητική εντολή και διαταγή, που μας βγάζει απ τα προσμετρήσιμα ποσοστά, αναλογιών, κατάληψης, θέσεων, ώστε να μοριοδοτούνται, σαφώς με περισςότερα μόρια και να κρινόμεθα τα υπολοιπα τα άτομα, ως ανεπαρκείς για τις ανάλογες θέσεις και ευθύνες που αναλογούν σ’ αυτές.
Οι πολύτεκνοι δεν θέλουν επιδόματα, στυγνά, στείρα, χωρίς την ανθρώπινη ματιά και την ανάλογη οπτική γωνία και αγωνία, για το μέλλον τους, το σήμερα και το καθημερινό τους άρτον τον επιούσιον.
Είναι άτομα, με σέβας και δέος στηνοικογένεια, στους θεσμούς, στα ήθη και στα έθιμα, που τους αναλογούν και τους αρμόζουν.
Στηρίζουν και νουθετούν, κανόνες, βάσιμους ιερούς και άξιους, όσο αφορά τα δεσμά της οικογένειας, καθώς πολυμελλείς και αρτιμελείς, παλεύουν και επιδιώκουν το αύριο, να λάμψει, χωρίς τον παρεμφερή σκοταδισμό, που θα επιβάλει το εκάστοτε, κυβερνητικό εξουσιαστικό μοτίβο και πεπρωμένο.
Δεν επαιτούνε αλλά απαιτούνε μεταχείριση ισάξια και ισότιμη, προς ότι τους αφορά και τους αρμόζει.
Τα παιδιά μας, έρμαια καταστάσεων, που αυτά σίγουρα δε φτάινε, αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως ούτε κι εμείς φέρουμε την ανάλογη ευθύνη, καθώς οι κραταιοί της γης, αποφασίσουν και διατάσσουν εντελώς με συνοπτικές διαδικαςίες, όχι το μέλλον μας, αλλάτο αφαιρετικό τους είναι, σε σχέση μ ε τα όνειρα τα σχέδια και ότι μέλλει γενέσθαι στο κοντινό τους σήμερα και στο μακρινό τους αύριο.
Είναι κρίμα απ το θεό και άδικο μεγάλο, να αποδεκατίζονται και να χάνονται οικογένειες, συννειδησιακά, καταθλίψεις, ψυχολογικά φαινόμενα, άγνωστα ως τώρα, που φυσικά συμπεριλαμβάνουν τεράστιες ομάδες του ελληνικού μας πληθυσμού.
Είναι κρίμα κι άδικο να χάνονται τα κίνητρα και τα οφέλη, από καταστάσεις, που θα δύνατο να συμπαρασταθούν και να τεθούν προς όφελος των παιδιών μας, χωρίς να ναι αναγκασμένα να καταφύγουν σε άλλες χώρες, άλλες ηπείρους.
Είναι ευπαθή ομάδα, όχι γιατί δεν έχουμε δυναμη, πειθώ ή πυγμή, απλά μας αποδυναμώνουν ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα, να χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια μας, χωρίς να ‘μαστε στη θέση να χειραγωγήσουμε και να διαχειρισθούμε τις κατευθυντήριες οδούς και παραχαράξεις, που θέτουν σε λειτουργία, άτομα και προσωπικότητες, απόμακρες απ’ τα δικά μας ιδεώδη, τα δικά μας συμφέροντα, αγνοώντας παντελώς τις ελλείψεις μας… και συμπράτοντας υπέρ όχι μόνο του κεφαλαίου και της τέλειας αναπαραγωγής, ψευδαισθήσεων, αλλά και παράγοντας άτομα, με μειωμένη την αυτοεκτίμηση τον αυτοσεβασμό, όταν βλέπει πως κανείς δε θέλει αν και μπορεί να του δώσει μία χείρα βοηθείας, παρά τον εντάσει ως μέλλον θανών, με μια μέλλουσα χείρα απελπισίας.
Μακάρι να δουν, να καταθέσουν τις ψυχές τους, γιατί εμείς μόνο αυτές καταθέτουμε, και είμαστε πάντα σε γρήγορση και εφόρμηση, να ρίξουμε τα κάστρα και να νικήσουμε κάθε εχθρό, αλλά πάντα σε σύμπραξη και καθοδήγηση, κάποιων, που απλά ξέρουν και αφουγκράζονται τον απλό πολίτη, την πολύτεκνη μάνα, που κι αυτό ακόμα το επίδομα της κατακρεούργησαν και της αφαίμαξαν, συννειδητά και επιδιωκόμενα.
Αν νομίζουν πως θα σωθούν και μάζι μ αυτό και η ψυχή τους, τους το χαρίζουμε, απλόχερα και αληθινά, γιάτι εμείς μάθαμε να παλεύουμε και να ορμάμε σαν λιοντάρια κι όχι να επωφθαλμιούμε το λάκκο των λεόντων, που θα δρομολογήσουμε την ανάλογη πορεία και κατεύθυνση, για να στείλουμε, άλλους εκεί μέσα…
Οταν καταφέρουνε και αποδεκατίζουν την κεφαλή ενός σώματος, όπως είναι ο πατέρας, χωρίς δουλειά, να χει την παραπανίσια ευθύνη, πως όσο και να θέλει να προσφέρει, άλλοι δεν τον αφήνουνκαι του αφαιρούν τις παροχές που είναι καθόλα έκδηλες και φανερές, απέναντι στα μέλη της οικογένειά τους, ταυτόχρονα τον τοποθετεί σε άβολη και άβουλη θέση, έναντι των μελών της οικογένειά τους.
Φυσικά χωρίς να θέλει να δείξει την παραμικρή ενόχλησή του, ιδίως απέναντι στα παιδιά του, ώστε να μη γίνουν κι αυτά φορείς φορτίου αδικαιολόγητου για τις παιδικές τους ψυχούλες, τρομοκρατούνται απ’ τα συνήθη πλέον φαινόμενα, και προσπαθούν να απαλύνουν με το δικο τους τρόπο, το βάρος, το εναποθετημένο, από άλλους, πολυάσχολους και πολυποίκιλτους παράγοντες, έξω απ’ αυτούς.
Κι όμως η ελληνική κοινωνία, η οικογένεια, πρέπει, να επιβιώσει και να βγει απ’ τους κυκαιώνες και τα αδιέξοδα, να δωθεί ο μίτος της ξανά, να μη χαθούν πορείες ζωής, αλλά μέσα από διαμαρτυρίες, να θέσουν οι υπεύθυνοι υπό τους τύπόυς των ίλων τους, εκείνα τα χνάρια, τα αποτυπώματα, που κανένα, παραμικρό ψεγάδι, δε θα αγγίξει τις εσώψυχές τους αναζητήσεις, ώστε να επικρατήσει σύννεση και απόλυτα δικαιολογημένη, συμπαράσταση και επικράτηση, μιας λογικής, απόμακρης από παραλογισμούς και απαιτήσεις ,που καθιστούν τους πολύτεκνους στο περιθώριο, που τους καθιστούν ανήμπορους, να αναλάβουν εκείνα τα ηνία, για τα οποία θέλησαν δραματικά τους αποσπούν και τους αποκόπτουν, παρά τη δική τους θέληση για κατοχή και διαχείρηση, οικογενειακού οβολού.
ΔΕ ΘΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ....ΤΕΛΟΣ...ΟΙ ΕΜΠΑΙΓΜΟΙ ΣΑΣ...
πηγη ANNA ZANIDAKH
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.