Πορείες.

Ζωής που χαράξαμε εμείς και μόνο εμείς,ίσως τώρα να θέλουμε να τις διαγράψουμε ,να πατήσουμε ένα μαγικό θαυματουργό κουμπάκι ,για να εξαφανισθούν διά παντός από μπρος μας,ακόμα και από το μυαλό μας.

Δε γίνεται όμως όλο αυτό.όσο κι αν παλεύω ,αν προσπαθώ και αν ικετεύω τον εαυτό μου να μη σκέφτεται ,να μην απολογείται,αλλά κυρίως να μη τον παραθέτω βορρά σε άγρια θηρία,όπως είναι η κρίση ,η αυτοκριτική,αλλά κυρίως,μια και μοναδική για όλους μας,η σκληρή μας αλήθεια.

Αυτήν που όλοι την ξέρουμε αλλά για δική μας κάλυψη,αυτοπροσταςία και συγκάλυψη,αρνούμαστε ,όχι μόνο να τη δούμε κατάματα ,αλλά και προσπαθούμε διάφορους τρόπους και τερτίπια να την επιχρυςώσουμε και να βελτιώσουμε όλο και πιο πολύ,στη διαστρέβλωςή της.

Αραγε θα φανεί κάποιος να πει,ναι ρε παιδιά ,έσφαλλα ,το πλήρωσα αλλά και τώρα ακόμα είμαι σε θέση να το δω,να το διορθώσω το ζήτημα και να νοιώσω ανακουφισμένος,ελεύθερος και απαλλαγμένος από τις τύψεις και τις ερινύες μου.

Ειλικρινά ,από μικρό παιδιί που ήμουν κι αν έκανα και καμιά σκανταλιά,αλλά όπως λέει κι η μαμά μου,προβατάκι του Θεού ήμουν,χωρίς εξεγέρσεις και επαναστάσεις,τότε.

Μάλλον ο εαυτός μου ,που τον είχα καταπλακώσει με τα σωστά τα πρέπει τα καθωσπρέπει και δεν είχα αφήσει να ξεχειλλείσει ητότε μου αγανάκτηση και οργή,για το οτιδήποτε ήξερα πως με πονούσε και ήθελα να βρεθώ απέναντί του και να το αντιμετωπίσω ,ακόμα και με πόνο ψυχής.

Αυτός ο θαυμασμός,αυτοί οι έπαινοι και κυρίως το δικο μου άλλοθι να μη στεναχωρήσω κανένα ,να μη βρεθεί κανες να πει το παραμικρό,να μην εκθέσω και να μην εκτεθώ,φέραν τα πράγματα και τις καταστάσεις ,να εναντιωθούν στο δικό μου έκδηλο και φανερό,απαλλαχτικό βούλευμα που χα δώσει,για κάθε μια τυχαία ή σκόπιμη σκέψη,που ποτέ δεν είχε αποκτήσει,σάρκα και οστά.

Αλλά να είμαστε σίγουροι πως ο εαυτός μας,όταν ξέρει ότι πονάμε,μας πονάνε,άδικα ή δικαίως,θα βρει τρόπο να επαναστατήσει και να μας ζητήσεικαι τα ρέστα ,γιατί τον απορρίψαμε,τον παραβλέψαμε,ακόμα και τον αγνοήσαμε.