Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Οι παράξενοι έρωτες.


Στα τόσα χρόνια της εκπαίδευσής μου ,ακόμα και της μετεκπαίδευσής μου ,σε τομείς άμεσα ενδιαφερόμενους και απασχολούμενους με το αντικείμενο που έχω μάθει και αγαπώ ,δεν το έχω ξαναςυναντήσει ,τέτοιο αμοιβαίο πάθος.
Τέτοια αγάπη ,νοιάξιμο φροντίδα ,έρωτα,σε όλα του τα πλαίσια και όρια ,αντιπαρατιθέμενα και συστηνόμενα,από αλήθειας ψυχής,καρδιάς και νου.
Σκέψεις διάφορες τριβελλίζουν το μυαλό μου,παλεύουν με το είναι μου,αλλά διαμαρτυρόμενοι παρατηρητές όλων αυτών,τα δικά μου εσώψυχα,το δικό μου θησαυροφυλάκειο.

Εκεί μέσα ερμητικά και απόλυτα συστεγασμένα,μυστικά ,πράξεις,ακόμα και σκέψεις μελλοντικές και άμεσες προδιδόμενες ποτέ,παρά ευννοούμενες και συσχετιζόμενες με τη δική μου,ακαταμάχητη ένδειξη παρουσίας,δύναμης και αυτογνωσίας.
Αυτή η ιστορία,απ την αρχή,μου χε κεντρίσει την περιέργεια και θέλησα να την αποτυπώσω,τόσο στο χαρτί,όσο και στην ψυχή μου ,εκείνο το εύρος κι εκείνη η διαπλάτυνση των συναισθημάτων,που καταλάμβαναν χώρο και χρόνο στη ζωή τους.

Με το δίκιο να τους περιτριγυρίζει,με την αδικία να καταπνίγει τα σωθικά τους,μα εκείνη η αγάπη όλα τα κάλυπτε και τα συγκάλυπτε ταυτόχρονα.
Είχαν γνωριστεί σε ένα κοσμικό γεγονός ,απ αυτά που δεν περνάνε απαρατήρητα ,μα κυρίως το παλικάρι εκείνο ,θυμάμαι αδρά το όνομά του , ο Στοιβαρός και η λεπτοκαμωμένη σιλουέτα της Λυγερής ,που πρόβαλλε ξαφνικά ,ήταν το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα.
Το αγόρι ,λυγερόκορμο και εμφανίσιμο πάραυτα ,εργαζόταν ως ένας σερβιτόρος ,στο Κτήμα εκείνο του Αριστοτέλους ,που ειχε προσληφθεί για να παρέχει τις υπηρεσίες του ,καθώς η μοναχοκόρη της οικογένειας των Λεόντων ,είχε αγορευτεί ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως ,μιας  απ τις κυριότερες και σημαντικότερες Ανθρωπιστικές Οργανώσεις.
Ο πατέρας της που τη λάτρευε και την υπεραγαπούσε ,ήθελε να χαρίσει μια αξιόλογη ,όπως της άξιζε έκπληξη ,παραθέτοντας γεύμα και αργότερα ποτό σε εκείνο το εξαίσιο μέρος, που κλήθηκε να εργαστεί ο Στοιβαρός.
Σπούδαζε Δημοσιονομικές σχέσεις σε ένα Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό ,κατόπιν υποτροφίας,που είχε λάβει ,από ένα απ τα πιο ονομαστά Ιδρύματα της Χώρας μας.
Μα τα Καλοκαίρια του ,ποτέ δεν τα περνούσε άσκοπα και αλόγιστα ,παρά έβρισκε τρόπους και μεθόδους,να αποταμιεύει χρήματα,για τις τυχόν δυσκολίες ,που ίσως προέκυπταν.
Πάντα τα Καλοκαίρια ,ήθελε να τα μοιράζεται με τα αγαπημένα του πρόσωπα ,με όσους έδειχναν να τον έχουν ανάγκη και να υπολογίζουν τη γνώμη του .
Είχε δεινοπαθήσει από λυκοφιλίες και έψαχνε διεξοδικά και πολύ ,τις διάφορες παρέες του με τα άτομα που θα συναναστρεφόταν και θα επέλεγε για παρέα του.
Λες και η τύχη,η μοίρα,επεφύλασσε τα ίδια και στην κοπέλα εκείνη ,που το βλέμμα της ,ώρες ώρες,ήταν σα να χανόταν στο άπειρο ,σαν να είχαν συνομωτήσει η θλίψη και η κατάθλιψη μαζί ,για ένα ιδανικό ντουέτο απομάκρυνσης και απόλυτου πεσιμισμού.
Άλλοτε πάλι ,το πρόσωπό της ,χαρασόταν από ένα χαμόγελο,παγερό ,αδιάφορο ,σαν να ήθελε να αποκλείσει την οποιαδήποτε προσέγγιση,του τύπου,τι έχεις?τι σου συμβαίνει?
Σαν να επεδίωκε ,επιτηδευμένα και εύστοχα τα βλέμματα να απομακρύνονται απ το δικό της ,μα κάτι απαρηγόρητο ,ποτέ φευγαλλέο,αλλά μόνιμο συναίσθημα,να διακατείχε το μυαλό της και να διαπερνούσε κάθε της μόριο ,του εαυτού της.
Όλα αυτά τα συναισθήματα,είχαν έρθει και είχαν συμπληρώσει,εκείνο το πάζλ,που πάλευα κομμάτι κομμάτι να το συναρμολογήσω,κατόπιν της έντονης παρατηρητικότητάς μου καθώς και της οξυδέρκειας,που ανέκαθεν με διέκρινε.
Ήμουν κι εγώ καλεσμένη σε εκείνο το υπέροχο εορταστικο γλέντι,που χε στήσει ο πατέρας για τη μονάκριβή του κόρη.
Μα ήμουν μια αφανής ηρωίδα,όπως και τώρα που καταγράφω όλα αυτά που χαν διαδραματιστεί και εξελιχθεί εκείνη τη μοιραία βραδιά.
Απ όσα θυμάμαι,είχε αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος,οι προσκεκλημένοι,καθώς είχε φτάσει η στιγμή,της αναγγελίας,της υπέροχης εκλογής της και επιλογής της ,μέσα από σεβαστό αριθμό συμμετεχουσών κοριτσιών,στον Όμιλο εκείνο,που διακρίθηκε μόνο μια,αφήνοντας τις υπόλοιπες,να ελπίζουν για μια τους θέση,στον επόμενο διαγωνισμό και πρόσκλησή τους.
Ο Στοιβαρός,εξαιτίας της προυπηρεσίας του,σε συμμετοχές σε διάφορα κοσμικά γεγονότα,ήταν ήδη εξπέρ και άλλα άτομα,άκουγαν και υπάκουαν στις εντολές του,καθώς και ο ίδιος συμμετείχε,όπου το έκρινε απαραίτητο και έδινε τα δικά του φώτα.
Μα η Λυγερή,πλησίασε έντρομη θα έλεγα,όταν ο πατέρας της ,εκφώνησε το όνομά της .
Έπρεπε όπως είχαν συμφωνήσει νωρίτερα,ο Στοιβαρός,να ανοίξει τη σαμπάνια και να την προσφέρει στην κοπέλα,αφού έτσι είχε δώσει οδηγία,ο Πάτερ Φαμίλιας της οικογένειας των Βορείων Προαστείων της Αττικής,Κύριος Λέοντας,με το όνομα.
Όντως όνομα και πράγμα.
Δυνατή , ισχυρή προσωπικότητα , που έλυνε και έδυνε στα πεπραγμένα και προτιθέμενα γεγονότα,που θα λάμβαναν χώρα εις το μερίδιο που του ανήκε και του χε παραχορηθεί,στον τομέα,των Απορρήτων Συνδιασκέψεων και Συνδιαλλέξεων,του Επιχειρηματικού Κόσμου.
Όπως ήταν φυσικό,τη στιγμή,που το παλικάρι,άνοιξε τη σαμπάνια και θέλησε να προσφέρει το ποτήρι στην τιμώμενη κοπέλα,που όντως ήταν να την πιεις στο ποτήρι,ένοιωσε ένα πάγωμα,ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα .
Τα πάντα φάνηκαν να σταματούν,ο χρονος ,ο χώρος,να κυριεύεται από δράσεις και αντιδράσεις,που ο καθένας θα περίμενε να αφουγκραστεί,καθώς και τα δυο παιδιά ,σφρίζαν από νεότητα και καλή σωματικήκατάσταση
Όλοι κόλλησαν τα μάτια τους πάνω τους,καθώς οι καλογραμμένες σιλουέτες και των δυο παιδιών,δε θα περνούσαν ποτέ απαρατήρητες.
Μα και η κοπέλα,φάνηκε σε μας που τους παρατηρούσαμε,σαν να τη διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα ή να έπεσε ένας κεραυνός στο κεφάλι της.
Τότε κοντοζύγωςα μια φίλη,προσκεκλημένη κι εκείνη και της εκμυστηρεύτηκα..
Να δεις που θα χουμε ,θα ζήσουμε έναν κεραυνοβόλο έρωτα,είπα και μετά απομακρύνθηκα με τρόπο,ώστε να μη δώσω λαβές για σχόλια και κουτσουμπολιά.
Μετά από λίγο καιρό ,είχα μάθει,πως όντως κι έτσι είχε γίνει.
Η Λυγερή ,συνέχισε να συναντιέται και να διατηρεί το δεσμό,με τον Στοιβαρό,ο οποίος,είχε καταφέρει και τελείωσε το μεταπτυχιακό του.
Εργαζόταν ως υπεύθυνο και μεγαλοστέλεχος ,σε μια Εταιρεία του Εξωτερικού,όπου και του είχαν προτείνει εκείνη τη θέση,καθώς σ αυτή την εταιρεία ,έκανε και την Πρακτική του,πριν πάρει το Πτυχίο του,σπουδαστής ,χρόνια πριν.
Η Λυγερή ,όντως διατηρώντας τα προσόντα της και τα θέλγητρα,γνώσεων και καταρτήσεων στο αντικείμενο που λάτρευε και την απασχολούσε,είχε κάνει Αθήνα – Αμερική,ένα σύνηθες δρομολόγιο.
Το μόνο που ολοένα φούντωνε ,θέρριευε και αντάρευε,ήταν η αμοιβαία τους αγάπη,ο θαυμασμός και ο σεβασμός,του ενός απέναντι στον άλλον.
Μια παράξενη ιστορία,ένας παράξενος έρωτας,μεταξύ μιας πλούσιας κοπέλας και ενός σερβιτόρου,που κέρασε η ζωή στους ίδιους,μέλι ,ζάχαρη κι όχι πόνο και φαρμάκι.
Ένας έρωτας που χει γραφτεί στο κιτάπι της δικής μου σκέψης,συσχέτισης και ολοκληρωτικης καταστάλαξης,πως αν η αλήθεια του καθενός μας δώσει τα εχέγγεια για μια αγάπη,αδιαμαρτύρητα και απροβλημάτιστα,μπορούμε να δωθούμε και να παραδωθούμε σ αυτόν.
Αν τα βέλη του μικρού Θεού,στοχοποιήσουν για τα καλά την καρδούλα μας,αρκεί να δείξουμε εμπιστοσύνη και καλοσύνη,χωρίς να θελήσουμε να εκμεταλλευτούμε και να παραχωρήσουμε εις όφελός μας,μερίδια τέτοια που θα ναι εις΄βάρος του άλλου,εφόσον τα πάντα θα τα διέπει το φως κι όχι το σκοτάδι της ψυχής μας.
Παράξενοι έρωτες,υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα.
Στο χέρι μας είναι να τους δούμε,να τους αντιληφθούμε κι αν είναι γραφτό μας,να τους ζήσουμε και να ευτυχήσουμε μαζί τους.
Ας μην ξεχνάμε ,πως  αν εμείς έχουμε έστω και μια ελάχιστη χαραμάδα ,ανοιχτή,να μ πει το φως,ο ήλιος ,στο σκοταδεισμό ,που πάνε άλλοι να μας επιβάλλουν,πάντα θα βρεθεί εκείνος ο φύλακας άγγελος ,που θα δει την ταπεινότητά μας ,την αλήθεια της ψυχής μας.
Εκείνος θα ναι ο κλειδοκράτορας της δικής μας πόρτας,της καρδιάς και της αγάπης μας γι αυτόν.
Μόνο σ αυτόν θα παραδωθεί το κλειδί της δικής μας ασφαλούς και παραχωρούμενης καρδιάς,στα δικα του χέρια,τα στοιβαρά μπράτσα,εμείς οι λυγερόκορμες,της σκέψης και της παρουσίας.



ΠΗΓΗ ANNA ZANIDAKH



Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only