Μέγα λάθος τρανό σφάλμα.

Δεν είναι λίγες οι οικογένειες που ζούν το δράμα ,το ενδοοικογενειακό σφάλμα,μιας απολύτου απρόσμενης συνταξιοδότησης των πατεράδωντου κυρίως.

Πολλά χρόνια πριν,υπό τύπο αστεισμού και κυρίως καλαμπουριού ,λέγαμε για τις συνταξιοδοτήσεις των ανδρών μας,νυν και πρώην,χωρίς να είμαστε σε θέση να καταννοήσουμε και να αντιληφθούμε τη δίνη στηνοποία ,καταφέραμε,ή αναγκαστήκαμε να στροβυλλιστούμε,μόνοι μας ή και παρέα.

Τα αναπάντητα γιατί,τα εξακολουθητικά διότι,όλα αυτά ,γίνανε θηλιές και ήρθαν και αποτελείωσαν έναν πνιγμό,έναν αργό ,ζωντανό θάνατο,που το μόνο που είχε προσκομήσιε,ήταν η δική μας ζωή σε ένα χαρτί,σε μια οθόνη ,ενος κινηματογράφου,όπ εξελλιςόταν το θέατρο ενός παραλόγου.

Συμμετείχαμε κυρίως εμείς ,ως πρωταγωνιστές,κάποιες φάσεις της ζωής μας και μετά σαν κομπάρσοι,αφήνοντας και επιτρέποντας διαφόρων ειδών παρεισφρήσεις,που τότε φάνταζαν,ανώδυνες και ακίνδυνες.

Μα ο καιρος έχει πολλά γυρίσματα και ανηφοριές και κατηφοριές,
Πάντα έλεγα και θα το υποστηρίζω,πως ο καλός ο καπετάνιος,στην φουρτούνα φαίνεται και δεν αντιλέγω διόλου προς αυτό.

Το θέμα είναι να αντέξει,να καταφέρει να τα φέρει εις πέρας,μα με τη μόνη σιγουριά και ειλικρίνεια,που θα του αποπνέει και το ταίρι του,αλλοιώς τα πάντα είναι δώρο ,άδωρο.

Οι κυβερνήσεις ,εν αγνοία τους ,έχουν συντελέσει και διατελλέσει αυτόπτες μάρτυρες,πολλών διαζυγίων πλέων,πολλών χωρισμών,που διαφαίνεται εντονότατα και μαζικά,σε ομάδες που φροντίζουν,με τα μέτρα που λαμβάνουν ,να ωθούν τα άτομα,σε προωρη συνταξιοδότηση και κατά συνέπεια σε πρόωρο μαρασμό και γήρυνση.

Κανείς δε θα το παραδεχτεί ,κανείς δε θα θελήσει να δει και λίγο ,πέρα από τα δικά του όρια και περιθώρια,που έχει ήδη στήσει και περιστοιχήσει,τόσα χρόνια ,τόσο καιρό.

Με τον τρόπο τους,με το δικό τους θέλω,υπερίσχυαν,συστήναν και αποτελούσαν ομάδες ,πληρώματα,όπου η γνώμη τους έπαιζε καθοριστικό και αποτελεσματικό ρόλο.

Τώρα όμως όλα αυτά τελείωσαν και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Ελα όμως που η συνήθεια και δύσκολο πράγμα και αναμφίβολα ,δυσκολοχώνευτο,καθώς τα χρόνια,οι ηλικίες που θα συνταξιοδοτηθούν,είναι τόσο μικρές και ανάξιες προς αυτό.

Αντρες και γυναικες,στην ηλικία των 45 ή και των 50 ετών,είναι ανεπίτρεπτο να τίθενται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στο περιθώριο,στη σύνταξη,καθώς υπάρχουν διάφοροι κλάδοι,που αφήνουν τα κόκκαλά΄τους,μεταφορικά πάντα,στο χώρο εργαςίας τους,

Αλήθεια έχετε ρωτήσει και το οικογενειακό περιβάλλον,τι αντίκτυπο έχει και με τι αντίτιμο αμοίβεται η μέχρι τώρα στήριξη και υποστήριξη,του εν λόγω συνταξιοδοτούμενου?

Οικτρό και φοβερό το λάθος,
Πάγια τακτική,που εν τέλλει φρόντισαν και την ξεκαλούπωσαν από τον πάγο και της δίνουν ζωή και δράση για ακόμα κάποια χρόνια.

Για να μην παρεξηγηθώ,που δε θα το ήθελα με κανέναν τρόπο,δεν τάσσομαι και αντιτάσσομαι κατά της συνταξιοδότησης,αλλά αυτά τα χρόνια και μ αυτές τις συνθήκες τις εργασιακες ,που επικρατουν σε διάφορους ιδιωτικούς φορείς,είναι πρόκληση η μειωμένη υπηρεςία εργασιακής παροχής.
Αν δεν είσαι στο χορό,δε μαθαίνεις και να χορεύεις,όπως και έξω από το χορό.πολλά τραγούδια λέμε.

Οταν έχει μάθει κάποιος να λείπει,να αναλώνεται και να καταναλώνεται,γιατί ίσως το βολεύει,το συμφέρει,ίσως γιατί το επάγγελμάτου είναι τόσο ,πόρωση και εξάρτηση,που έχει θυσιάσει την οικογένειά του και την υπόλοιπη ζωή του,χάρη σ αυτό και εγώ τα έχω όλα συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μου,καθώς καταλαβαίνω ότι καλύπτουν με κάποιο τρόπο,δικές τους εσωτερικές ανάγκες.

Ερχεται όμως το πλήρωμα του χρόνου ,που εξηγείται και εκδικείται ,για την όλη αδιαφορία,παραμέληση,καθώς και για τις συστηματικές αποχές αν και παρουςίες,με μεν ναι το κορμί,αλλά το μυαλό,να τρέχει και να ταξιδεύει χιλιόμετρα μακριά ,στις ανάγκες,στις καθοδηγούμενες ,αν και κάποιες φορές ,παράλογες διαταγές,αλλά που θα έπρεπε να τελεσθούν και να εκτελεσθούν εις το έπακρο αυτών.

Ισως να μη φταίνει και αυτοί,που μάθανε ή τους έμαθαν να ακούνε τυφλά και να υπακούνε,παραγκωνίζοντας θεσμούς και ιδέες μονάκριβες και αναντικατάστατες.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο,πως από το φιλικό μου περιβάλλον,ουκ ολίγα ζευγάρια,είναι υπό το καθεστώς της διάζευξης του εγγάμου βίου τους,διόλου παράξενο και δυσνόητο.

Παλιά έλειπαν ,εκτελούσαν και διατελούσαν εντολές,παραγγέλματα,τώρα έρχονται να ζησουν και να συμβιώσουν σε ένα σπίτι,με το ταίρι τους,το οποίο για τους δικούς του λόγους ο καθένας το αισθάνεται ξένο σώμα,ξένη συνύπαρξη.

Αφοσιωμένοι και συνεπαρμένοι για τους δικούς του λόγους ο καθένας και δίνοντας το μέγιστο ή το κατά δύναμει μεγαλύτερο ενδιαφέρον του,αφήσαν τη σχέση να χαθεί στο πέρασμα,να απομακρυνθούν,με αποτέλεσμα και δεινή κατάληξη,να ζούν κάποια στιγμή σα δυο ξένοι,δυο άτομα ,που βρέθηκαν ναι μεν σε ένα γάμο,αλλά δε φανήκαν δυνατοί και προνοήμονες για τη μακροβιότητά του.

Το μόνο που μπορώ να πω και να συνεισφέρω τη δική μου γνώμη και άποψη,είναι πως όταν θέλουν αληθινά και πραγματικά και οι δύο,σώζεται και περιςώζεται.

Οταν αποσκοπούν στο να πληγώσουν και να πληγωθούν,τότε έχει λήξει το συμβόλαιο αυτό ,προπολλού και εθελλοτυφλούν,στην απόλυτη συγκατάβαση και αποδοχή,λήξης του.

Δεν αφορά όλη τη πληθυσμιακή μάζα,αλλά το μόνο βέβαιο είναι πως κάποια επαγγέλματα ,δρουν και επιδρούν καταλυτικά στη μετάλλαξη ενός αρακτήρα,που όντως από μόνος του,ευάλωτος και αδύναμος,υποκύπτει σε όλη αυτή την επιρροή.

Ας γίνουμε δυνατοί και ας μηναφήσουμε τους άλλους,να μπουν στη ζωή μας,γιατί ,πονάει και μάλιστα θλίβει και συνθλίβει,σκέψεις ,ψυχές ,ζωές,καρδιές ,τα πάντα.



πηγη ANNA ZANIDAKH