Τα απεννενοημένα διαβήματα.

Έχουμε συνηθίσει να ακούμε για απεννενοημένα διαβήματα,ανθρώπων που βρισκόμενοι σε πλήρη απόγνωση ,με μόνη λύτρωση και παρηγοριά,να βάλουν το επιθυμητό τέλος,στην ανάλογη στιγμή για εκείνους.

έχουμε γίνει μάρτυρες,όσο αφορά ,ακουστικοί,θα λεγα ,χαριτολογώντας,στις ειδήσεις ,που ρίχνονται διάσπαρτες,αναφερόμενες σε διάφορα διαβήματα,πολιτικά,συγκλινόμενα ή αποκλινομενα της εκάστοτε κυβερνήσεως,που τίθενται προς ομαλοποίηση συνθηκών και καταστάσεων,με μόνο στόχο και σκοπό ,βασικό τους μέλλημα,η ώθηση καιπροώθηση των θέσεών τους,με ειρηνικά μέσα και ειρηνευτικές διαβουλεύσεις,

μα τώρα τελευταία ,συναντούμε,είτε σε φίλους μας,γνωστούς,ακόμα και σε μας τους ίδιους,τις προσπάθειες που γίνονται,φυσικά όχι μονομερώς,γιατί ποτέ δε θα χει σημασία και δε αποκτά τη δέουσα και αξιόλογη προσοχή,

Αν παραμερίσουμε ένα σαράκι,εν ονόματι,εγωισμός,που τρώει τα σωθικά μας,κουλαντρίζει τις σκέψεις μας και το κυριότερο ενώ αφουγκράζεται τςι ανάγκες μας,δρα και αντιδρά ,αντίθετα σ αυτές,με μόνη δικαιολογία και προβαλλόμενη αιτιολογία,ότι είμαστε και εμείς εδώ και θέλουμε την απαραίτητη προσοχή και σημαςία.

όμως το κλειδί και το μυστικό σ όλο αυτό,είναι να μη δείξουμε ότι το απαιτούμε ή το παρακαλούμε,σα να ζητιανεύουμε ψίχουλα αγάπης,μα η ψυχούλα μας το χει ανάγκη ,το διεκδικεί και κυρίως και βασικά τάσσεται και συντάσσεται υπέρ αυτού με μοναδικό γνώμονα το κοινό καλό και το συμφέρον στην καλυτερευση και τη μακροημέρευση ενός δεσμού,σχέσης,ενός γάμου περαιτέρω.

Δεν είναι όμως λίγες οι φορές ,που στην προσπάθειά μας ,να εισακουστούν οι δικές μας ανάγκες ,χρονοτριβεί απαθέστατο το ταίρι μας,με αποτέλεσμα οι προσπάθειες του ενός να πάνε στο βρόντο,ως κυρίαρχο σκοπό και αυτοσκοπό,να επαγρυπνήσουμε και να αφυπνήσουμε το σύντροφό μας,τη σύντροφό μας,ώστε όχι απλά να γίνουμε αποδεκτοί και αρεστοί σ αυτούς,αλλά μετην αξιοπρέπειά μας ,να τους δείξουμε ότι είμαστε και εμείς εδώ και αξίζουμε της προσοχής του ενδιαφέροντος ,άμεσα και ουσιαστικά.

Προςόν της αφ υψηλού καταννόησης μεν,αλλά παραπλανητικής ,ως διόλου αντιλαμβανόμενης κρίσης και επίκρισης ,που δέχεται ο άλλος,το κατείχαν οι άντρες,ως δυναμικά από τη φύση τους όντα,αρεσκόμενοι σε αυτή τη διακριση και τον κατάφορο διαχωρισμό.

Ήρθαν όμως τα χρόνια που και η γυναίκα πλέον,οικονομικά πάντα ισχυρή και μη εξαρτόμενη από τον άντρα της ,να ναι σε θέση να χειριστεί και να διαχειριστεί τις δικές της ψυχικές ανάγκες,να καλύψει τα δικά της απεριόριστα και αχανή κενά,μα πάντα υπό την επίρρεια της ενοχής ,της τύψης και διόλου του αντίποινου και του οδόντος αντί οδόντα,

Από τη φύση της η γυναίκα,ευαίσθητη,παρορμητική,κυκλοθυμική,τώρα τελευταία,βρίσκεται υποταγμένη στα πρέπει των άλλων,μη αντιλαμβανόμενη,ότι υπερτερούν πρώτα τα θέλω της,μα πάντα σε συνδυασμό και διαχείρηση υπέρ των μελλών που απαρτίζουν την οικογένειά της ,γιατί πρώτα είναι μητέρα ,σύζυγος και μετά όλα τα άλλα,

σε φάση και αντίφαση με το εγώ της,το υπέρ εγώ της,κρίνεται και συγκρίνεται,μα η μόνη σωτήρια λέμβος που μπορεί να αποβεί λυτρωτική και όχι μοιραία ,είναι η δική της αυτογνωςία,αυτοσεβασμός αυτοκριτική,συννειφασμένη με τη στήριξη και υποστήριξη ,του ενός και μοναδικού ατόμου,που είναι πλέον ένα σώμα ,μια ψυχή,

έτσι και μόνο έτσι θα ισορροπήσει,μέσα από τα λάθη της,τα αμέτρητα ξενύχτια της και τις μοναχικές στιγμές αποζήτησης και αναζήτησης συγχώρεσης της,κατόπιν ειλικρινούς και αληθινούς μεταμελλείας της.

αν το ταίρι της ,ο σύντροφος,σύζυγος,της γυρίσουν την πλάτη,τότε πολύ απλά και ωμά οι ίδιοι θα ναι αίτιοι και υπαίτιοι για οποιαδήποτε δυςάρεστη εξέλιξη ,που θα συμβεί στη μετέπειτα ζωή της.

αναφερόμενη σε όλα αυτά ,θέλω να δείξω και να υποδείξω ,το πόσο αναπόφευκτο και μη αμελλητέο,μπορεί να κριθεί το παραμικρό γεγονός,που δε θα συντελέσει στην από κοινού ώθηση για μια σωτήρια λύση,παρά και η ελάχιστη αναφορά ,θα συντελέσει ως μια θηλιά στο λαιμο της,που άλλες τη σφίγγουν και λυτρώνονται και άλλες χειριζόμενες μόνες τους όλες αυτές τις καταστάσεις,τις σφίγγουν ολοένα και περισςότερο με αυτοσκοπό ,απεγνωσμένα να οδηγηθούν στην αυτοκαταστροφή,που δε θα χει πια γυρισμό .

γιατί δε ζητουμε και αποζητούμε κομμάτια ,ξεροκόματα αγάπης,συμπόνοιας ,συμπαράστασης,από τα εναπομείναντα ,αποθηκευμένα σε μια μεριά ως φιλοδώρημα προς φτωχό,αλλά αντίθετα θέλουμς και επιδιώκουμε μερίδιο σε μια κοινή ζωή,μια συμπόρευση και ποτέ να κρινόμαστε και να επικρινόμαστε για τα λάθη μας ,συνεχώς και αδιαλλείπτως.

αυτό αφορά και τα δυο φύλα,που μόνο η ωρίμανση του συναισθηματικού μας κόσμου,μπορεί να επιφέρει το επιθυμητό και επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

πηγη ANNA ZANIDAKH