Μια φορά κι έναν καιρό ,ήτανε δύο παιδάκια ,που μάθαιναν πάλη.

ήταν ένα όμορφο ,για τα μάτια τους άθλημα,αλλά δεν έπαυε να ήταν ένα σκληρό ,για τον αντίπαλο μάθημα.

οι μαμάδες ,πήγαιναν στις διάφορες δουλειές ,που έπρεπε να φέρουν εις πέρας,αλλά μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο και το αξιόλογο,για τα μάτια των αντρών τους.

Μι α φορά κι έναν καιρό ,ήτανε δύο παιδάκια ,που μάθαιναν πάλη.ς,τώρα ,που είχαν αρχίσει και πάλι τα μαθήματα ,μετά τις διακοπές του καλοκαιριού,

μα τα αγόρια ,ήταν εκείνα που μορφωνόταν κι έπρεπε να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις ,γα τη ζωή όλων τους.

έτσι ένα απόγευμα,ο Κλεισθένης και ο Αγαμέμνονας,συνήθισαν να κάνουν τον περίπατό τους,να αποφορτιστούν ,μετά την τόσοσκληρή και επαναλαμβανόμενη προπόνησή τους.

στην παρέα τους ,ήρθε να προστεθεί και η Αφροδίτη,εκείνο το όμορφο ξανθομάλλικο,σγουρομάλλικο αγγελούδι.

δεν ήξεραν όμως τι ήθελε να κάνει κι ούτε τους περνούσε η ιδέα καν.

περπάτησαν πόση ώρα ,συζήτησαν για διάφορα θέματα κι ανανέωσαν τη συνάντησή τους,ξανά σε 3 μέρες .

ήταν όλα σχεδιασμένα και τίποτα δεν ήθελε να παραβλέψει και να της ξεφύγει.

έβλεπε πως ο Αγαμέμνονας,ζήλευε το φίλο και συναθλητή του και αποφάσισε να του δώσει ένα γερό μάθημα.

καθώς περπατούσαν ,έκανε πως στραβοπάτησε ,πέφτοντας στην αγκαλιά ,δήθεν τυχαία ..κατάφερε να κολλήσει ένα είδους μαγνήτη ,μα με μετάδοση ηχητικών ραδιοκυμάτων,κάτι σαν το σημερινό..κοριό....

κανείς δεν κατάλαβε τίποτα,η κάθε της κίνηση,πέρασε απαρητήρητη,γιατί σίγουρα δεν είχαν επενδύσει ,στην πονηριά και την εξυπνάδα της .

σε τρείς μέρες ,είχε διοργανώσει ένα συμπόσιο ,για χάρη των φίλω ν και να ανακοινώσει σε όλους τα έπαθλα απ τους αγώνες.

 το έπαθλο του Κλεισθένη,ήταν ένας χρόνος ακόμα δωρεά,της εκγύμνασής του,στην πάλη.

όσο για τον Αγαμέμνονα,εμφάνισε το μθυστήριο ,για κείνη,κάποια στιγμή,αντικείμενο...που φανέρωνε την εμπάθεια ,τη ζήλεια και την κακία του υποτιθέμενου φίλου του.

όσοι ήταν εκεί πάγωσαν,χωρίς να είναι σε θέση να αρθρώσουν κο9υβέντα .

μα πριν,ο Κλεισθένης,μίλησε τόσο όμορφα κι ενθαρρυντικά για το φίλο του..πομ ούτε  κι η ίδια η Αφροδίτη ,δεν το περίμενε.

ναι,,,όταν βγήκε στο φως.,όλο το σκοτεινό σκεπτικό του Αγαμέμνονα ....δίχως να μπορεί να κάνει την παραμικρή κίνηση..η μόνη του αντίδραση,να το βάλει στα πόδια και να φύγει απ την αίθουσα,το χώρο εκείνο.

μα ο Κλεισθένης τον ήξερε τόσα χρόνια,έτρεξε πίσω του,τον αγκάλιασε,αφού πρώτος ξέσπασε σε λυγμούς ο φίλος του και παίρνοντας ένα γερό μάθημα φιλίας,ορκίιστηκε παντοτινή φιλία και συμπαράσταση,ο ένας στον άλλον.

όσα χρόνια και να περάσουν,αυτή η φιλία,θα ναι σα φάρος,που φωταγωγεί και κατευθύνει κάθε αληθινή ψυχή.

πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,