Συλλογισμός και παραλογισμός.

Στις ζωές των  άλλων,έχουμε μάθει να παρεισφρύουμε,είτε θέλουν οι άλλοι  είτε όχι.
Στόχος πάντα θα είναι να αποδείξουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά,ότι οι άλλοι κάτι κάνουν λάθος.
Αν ήμασταν εμείς στη θέση τους ,θα τα καταφέρναμε και δε θα φτάναμε στο σημείο ,που έχουν φτάσει οι ίδιοι.

Αυτή όλη η σκέψη,ο τρόπος αντίληψης και διεκδίκησης χώρου,στις ζωές των άλλων,δεν είναι τίποτα,παρά ένας συλλογισμός,που δε θα αργήσει όμως,να φτάσει και τα όρια του παραλογισμού.

Πολλές φορές ,ίσως και να τα ξεπερνάμε κιόλας.
Κανείς δεν είναι σε θέση,να αρκεστεί,σε μια συμβουλή,συμβολή,παρά θα πρέπει να φανεί τόσο αδιάκριτος και διαχυτικός ταυτόχρονα,ώστε να προβληματίσει τους γύρω του,για τον τρόπο συμπεριφοράς του.

Συλλογιζόμαστε διάφορες μεθόδους και τρόπους λύσεω,απλά διεξοδικά,ακόμα και καταλυτικά.
Δεκτό και αποδεκτό ,όλο αυτό το κλίμα και το σύστημα,σκέψης και σύσκεψης,,με τον εαυτό μας καΙ με τις διάφορες θέσεις και προθέσεις μας,για επιλύσεις θεμάτων,ακόμα και παροχής βοήθειας .

Αυτή θα δωθεί φυσικά,όταν κι εφόσον μας ζητηθεί και κληθούμε να αποτελέσουμε μέσα ή παράγοντες διεξαγωγής,προβλημάτων και τυχόν θεμάτων που θα προκύψουν.

Το να θελησουμε με έντονο,επιδεικτικό,αλλά κατά κύριο λόγο,με ύφος διδακτικό,τύπου,ας πρόσεχες,τότε περνάμε τα εσκαμμένα και προσελκύουμε αρρωστημένο,νοσηρό τρόπο επαφής ατόμου,ώστε να επιδείξουμε και να αποδείξουμε το δικό μας Αλάθητο.

Μα όπως ξέρουμε,τον τίτλο αυτόν,τον κατέχει μόνο ο Πάππας κι αυτό,προς συζήτηση.
Καθώς αδυναμίες έχουμε όλοι οι θνητοί,επί γήινου εδάφους.





ΠΗΓΗ ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ