Τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται όλο αυτό σαν να το χω ξαναζήσει.Βλέπετε τα χρόνια τα προβλήματα οι πόλεμοι έρχονται και επανέρχονται δριμύτατοι τιμωροί ,ενός καθωσπρεπισμού που θα έπρεπε να διέπη ..πόλεις κράτη ηπείρους.
Σε αντίθεση με όλο αυτό,ακόμα υπάρχουν κορμάκια αθώα ψυχούλες ακίνδυνες που ζητούν και ικετεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Εκείνα τα χρόνια δεν΄ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο των προσφύγων,γιατί μάλλον οι καρεκλοκένταυροι της γης..θα χαν να ασχοληθούν με άλλα δικά τους προβλήματα.
Όταν σκεφτούν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες των λαών,τότε όλοι δεινοπαθούν και βρίσκονται στο έλεος της τυχόν στιγμής όπου θα παρθεί και η ανάλογη απόφαση ..επιβίωσής τους.
Όσο τα σκέφτομαι ,΄τόσο πιο πολύ τα βάζω και με τον εαυτό μου,γιατί μάθαμε να στήνουμε συμβούλια δικαστήρια απαλασσομένων των ευθυνών μας,αν και ξέρουμε πολύ πολύ καλά ότι όλοι έχουμε βάλει κι από ένα λιθαράκι..ρατσισμού τρομοκρατίας και αποξένωσης.
Εύχομαι και απεύχομαι χρόνια τώρα,να μη γίνεται εσείς μάρτυρες τέτοιων απάνθρωπων καταστάσεων περιπτώσεων.
Όμως ξέρω κι εγώ και όλοι πως δε φτάνει μόνο να τα λέμε όλα αυτά και να τα συντηρούμε διαιωνίζοντας το φόβο και την αμάθεια.
Καταλαβαίνουμε πολλές φορές ότι μη ξέροντας πράγματα και παραπληροφορώντας μας,γιατί η ημιμάθεια όπως λένε σκοτώνει,βρισκόμαστε στην άσχημη θέση του κριτή κι όχι του κρινόμενου.
Αθώα ματάκια και τότε προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε,γιατί να τα ζούσαν όλα αυτά ,μα οι γονείς ανήμποροι και κατάκοποι,δεν είχαν στάλα κουράγιο δύναμη..όχι να εξηγήσουν κιόλας τα διαδραματιζόμενα.
Η κατοχή είναι άτιμο βέβηλο και μιαρό αδίκημα.είτε αφορά λαούς είτε αφορά οικονομική δυσχέρεια.
Όσοι είναι αντάξιοι μιας ανάξιας δικής τους ευθύνης..δηλαδή ..ανικανότητας αποδοχής ή παραδοχής των θέσεων απόψεων ή και των προβλημάτων που τίθενται επί τάπητος να λυθούν..προβάλλουν ότι το πιο εύκολο.
Μετάτοπιση ευθυνών θα την έλεγα ..κόσμια και με παντός ίχνος απαξίωσης καθώς μας έχουν στείλει όχι στον Καιάδα..γιατί ίσως να ταν και λυτρωτικό,αλλά μας σέρνουν σ έναν αργό θάνατο αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.
Ακόμα και τότε ,ο εργάτης που κλήθηκε να δώσει κατάθεση ..δεν εναντιώθηκε στον εκεί τότε πρόσφυγα,μονολογώντας με τρεμάμενη φωνή.
Αν βρισκόμουν και εγώ στην ίδια θέση ,και κινδύνευε η ζωή των παιδιών μου της οικογένειάς μου,ίσως να χα προβεί και σε χειρότερες κινήσεις.
Ο αστυνομικός που χε ηγηθεί της επιχειρήσεως απόδωσης δικαιοσύνης ,του εν λόγω πρόσφυγα τότε,βούρκωσε και με χέρια που είχαν ιδρώσει από την αγωνία και την αντίληψη της όλης κατάστασης είχε γράψει.
Ο κατηγορούμενος απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών..μα μέσα του ήξερε πολύ καλά και ήταν γνώστης όλης αυτής της παραζάλης που συμμετείχε..πως η απόγνωση ο φόβος μη χάσει τους δικούς του ανθρώπους τον έτρεψε στο να σηκώσει ένα δοκάρι ,και με τρόπο όχι απειλητικό κατά της ζωής του,αλλά αποτρεπτίκο..το ενέτεινε για να του δώσει τα χρήματα τα λιγοστά που κι ο φτωχός εργάτης είχε πάρει ,για το μεροκάματό του.
Η ζωή συνεχίστηκε και ο καθένας είχε βρει το δρόμο του.
Ο εργάτης ζούσε ειρηνικά με τα παιδιά του την οικογένειά του και πάσχιζε με κόπο και ιδρώτα να τα φέρει εις πέρας.
Ο πρόσφυγας κατέφυγε σε ένα μετέπειτα φιλικό ζευγάρι και είχε βρει το σωτήριο καταφύγιο μαζί με την οικογένειά του.
Τα χρόνια κυλούσαν ήρεμα και τα παιδιά του πρόσφυγα είχαν εγκλιματιστεί στη νέα τους πατρίδα και είχαν αφομοιωθεί πλήρως.
Έκαναν παρέες φιλίες μα ποτέ δε στάθηκε ικανό το γεγονός εκείνο ,ως εμπόδιο ή αποτρεπτικό ευρέσεως εργασίας του ανθρώπου που πάλευε με νύχια και με δόντια να προστατεύσει τους δικούς του ανθρώπους.
Η οικογένεια είχε αποκτήσει πολύ καλή φήμη στη γειτονιά.Ήταν ήσυχα άτομα που κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους και είχαν ζήσει με την ελπίδα ,κάποια στιγμή να γύρναγαν πίσω στην πατρίδα που γεννήθηκαν μεγάλωσαν οι γονείς,μα δεν κατάφεραν να μείνουν μαζί με όλη τους τη φαμίλια.
Ο δάσκαλος ήταν πολύ ευχαριστημένος από τη μικρή τους την κορούλα ..η οποία είχε γεννηθεί στην Ελλάδα και της χάρισαν το όνομα Ελευθερία.
Η μικρούλα η Ελευθερία όσο μεγάλωνε ζούσε με τον πόθο και τη λαχτάρα των γονιών της ,να επιστρέψουν πάλι πίσω.
Στο σχολείο την είχαν καλοδεχτεί.Πολλά παιδάκια βλέπετε δε φταίνε τα ίδια ,για την άσχημη ή απρεπή συμπεριφορά τους ,απέναντι στα άλλα τα παιδάκια.
Να ξέρετε πολύ καλά ,ότι κι αυτά έχουν δικαίωμα στη μόρφωση στο παιχνίδι ακόμα ακόμα και στη διαμαρτυρία.
Οι αρχές που της είχαν δώσει άγγιζαν τη μικρούλα της ψυχούλα ,όπου αποζητούσε κι αποζητούσε χρόνια τώρα ,να συναντήσει τον άνθρωπο που κατάλαβε την αγωνία του πατέρα της και χάρη σ αυτόν..δεν τους είχαν στείλει..στα ματωμένα χώματα της πατρίδας τους..δεν τον είχαν απελάσει.
Γιατί ούτε η Ελευθερία θα χε γνωρίσει τις τόσο καλές της φίλες που τη βοηθούν τη συμπαραστέκονται και την προσέχουν,προστατεύοντάς την ,από κακόβουλες παιδικές ψυχές και γυμνές άδειες καρδούλες.
Το κυριότερο ήταν για αυτήν .την μικρή κοπελίτσα που χε μάθει να αναγνωρίζει το καλό και το κακό μήνυμα που εξέπεμπε ο καθένας τάχα αρμόδιος σε θέματα μετανάστευσης.
Ότι και να κανε,πάντα το τρυφερό της μυαλουδάκι κυριευόταν από τον πόνο του μισεμού του φευγιού τους απ το σπίτι των γονιών της.
Τους χειμώνες όλοι μαζευόταν γύρω από τη σόμπα κι εξιστορούσε η μαμά διάφορες ιστορίες που χαν αποτυπωθεί σκληρά στα βασανισμένα απ την κούραση χέρια της.
Ήθελε να τα γράφει και μετά να τα διαβάζει.την ευχαριστούσε που αναπολούσε τις ευτυχισμένες πάλαι στιγμές και της δινόταν η ευκαιρία ,μ αυτόν τον τρόπο να περιγράψει,όσο το δυνατόν καλύτερα και ζωντανότερα τα γεγονότα αυτά.
Στον καμβά των αποχρώσεων της ψυχής της είχε κατατεθεί ακάνθινο στεφάνι.Γιομάτο ελπίδες φροντίδες καθημερινές σκέψεις απόψεις και ιδέες,μα όλες ανέπαφες απέλπιδες φρούδες.
Τα παιδιά την κοιτούσαν αποσβολωμένα και βλέπαν στη θωρριά της .έναν πνιγμό αναστεναγμού ανάσας .Απαισιόδοξης πολλές φορές ,μα πάλι αυτή έβλεπε στα μάτια τους ,αυτό που η ίδια έπρεπε να μεταφέρει.Το μήνυμα χαράς αισιοδοξίας ..αλλά πως??
Προσπαθούσε μέσα απ τις περιγραφές τα λόγια της τα παραδείγματα να δείξει και να αποδείξει,ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει πίστη και αντοχή..δύναμη λέγεται..τους έλεγε.
Τους προέτρεπε να διαβάζουν ποιήματα απλά αντιληπτά για την ηλικία τους ,ώστε να γαλουχηθούν με αξίες ενάρετες και ισάξιες των χαρακτήρων τους.
Ο πατέρας έλειπε συνεχώς για τα μεροκάματα.Προσδοκούσε να μην τους λείψει τίποτα και το μόνο που παρακάλαγε,ήταν να χει την υγειά του.
Πάντα τους έλεγε ..έχει για όλους ο καλός Θεούλης.Μα τα παιδάκια ήταν μικρά και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη δύναμη των λόγων των σκέψεων των γονιών τους,
Ευτυχώς για όλους ,ο Θεός τους έδινε υγεία αγάπη και ομόνοια.
Όποιος τα άκουγε ,τους έλεγε,,,μη φοβάστε τίποτα..εσείς είστε ευλογημένοι απ αυτόν.
Με το πέρασμα των χρόνων ,η μικρή Ελευθερία μεγάλωσε και άπλωσε τα φτερά της να πετάξει.
Από μικρή της άρεσε πολύ το διάβασμα και παρέα με τη μητέρα της ,είχε εντριφήσει για τα καλά στον Κόσμο των Βιβλίων.
Ακολούθησε την Παιδαγωγική Ακαδημία..της άρεσε να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις της τις πεποιθήσεις της στα αθώα και ευτυχισμένα ματάκια που την κοίταγαν με λατρεία.
Ήθελε να δείξει και να αποδείξει σε όλους που κάποια στιγμή την είχαν αμφισβητήσει..ότι είχε σταθεί αντάξιο τέκνο της νέας της πατρίδας,
Στο μυαλό της πάντα ήταν καρφωμένη η ιδέα της συνάντησης με το φτωχό τότε εργάτη,
Ήθελε να το δει να τον ευχαριστήσει αλλά κυρίως να του αποδείξει το πόση ευγνόμων του ήτανε,αυτή και η οικογένειά της.
Παιδεύτηκε πολύ,γύρισε πολλές πόλεις ,γιατί είχε μάθει,ότι ο γιος του είχε διορισθεί κι αυτός ως γιατρός σε πόλεις που ήταν σε εμπόλεμες ζώνες.
Όσο κι αν προσπάθησε όσο κι αν πάλεψε,τίποτα δεν κατάφερε,μάταιος κόπος.
Μα αυτό όλο και κρατούσε ζωντανή τη θύμηση του γεγονότος,που ο πατέρας της ,δεν έχανε ποτέ τον καιρό ,να αναφερθεί στην καλή και γενναία του εργάτη πράξη.
Τα σχολεία είχαν φτάσει στο τέλος της εκπαιδευτικής των δασκάλων χρονιάς.
Είχαν ξεχυθεί στο δρόμο τα παιδάκια ,και χαρούμενες φωνούλες ηχούσαν και βοούσαν υπέροχα.
Η γλυκιά δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά,έτσι τη λέγανε,και τα διαπεραστικότατα καταγάλανα ματάκια ,,,στιγμή δεν άφηνε ανεκμετάλλευτη.
Ήθελε να προσφέρει πάντα,,,είτε στα παιδιά της ,,όπως τα αποκαλούσε ,είτε στο συνάνθρωπό της ,που θα την είχε ανάγκη.
Έτσι τα Καλοκαίρια ,γραφόταν στις Κατασκηνώσεις της περιοχής της ,κι εκεί παρείχε γνώση φροντίδα νοιάξιμο και κυρίως αγάπη στους μικρούς της εισβολείς.
Κάθε μέρα το χαμόγελο και το γλυκό της γέλιο,ζέσταινε τις ψυχούλες των παιδιών που ίσως είχαν κι αυτές τα ζόρια τους ,τα προβλήματά τους.Πάντα τα είχε τόσο προστατευμένα ,από κάθε είδους τυχόν κίνδυν.είτε σωματικό μα κυρίως ψυχικό.
Βλέπετε είχε ζήσει δύσκολα χρόνια ,και οι μνήμες όσο κι αν μην ήταν νωπές,είχαν αφήσει τα στίγματά τους,
Πάσχιζε με κάθε τρόπο να δίνει δύναμη κουράγιο και ελπίδα στα κατσουφιασμένα μικρά γλυκά προσωπάκια,
Έλεγε ,όσο έχουμε την υγειά μας,μη φοβάστε τίποτα,Έτσι,αντιλαμβανόταν ,ότι επαναλαμβάνονταν πολλές φορές φράσεις λέξεις αποφθέγματα των γονιών της.
Ήταν απολύτως αναμενόμενο όλο αυτό,καθώς η αγάπη για τον άνθρωπο ,είχε ταυτιστεί απόλυτα με τις ιδέες της την ιδιοσυγκρασία της.
Το καλοκαίρι όπως πάντα κύλησε όμορφα ήσυχα μα ταυτόχρονα και πολύ γρήγορα.Έτσι ήρθε ξανά ο καιρός να συναντήσει τα αγαπημένα της παιδάκια.
Η λαχτάρα και η λατρεία .ήταν ζωγραφισμένη κι αποτυπωμένη στο ηλιοκαμένο της πρόσωπο,που έλαμπε από ευτυχία και ηρεμία,
Εντελώς ξαφνικά ,την ειδοποίησαν,ότι κάποιος μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος΄,ζητά να τη συναντήσει,Φυσικά το μυαλουδάκι της δασκάλας..που να πάει ,,,ποιος ήταν αυτός ο ξαφνικός επισκέπτης.
Με δάκρυα στα μάτια ,,πρίν καλά καλά τη συναντήσει.ένα παλικάρι ,κοντά στην ηλικία της,της εξήγησε ποιος τη ζήταγε .
Έχω έρθει για λίγο καιρό,καθότι υπηρετώ στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα..είπε κοιτάζοντάς την αποσβολωμένος.βλέπετε τα γαλανά της διαπεραστικά μάτια ,δεν αφήναν κανέναν ανεπηρέαστο,
Το βλέμμα της μικρής Ελευθερίας ,ήταν ατόφιο καθαρό και κυρίως….μιλούσε από μόνο του.
Μέσα στη συγκίνηση των στιγμών ,αισθάνθηκε μια καρδιά να καταρρέει και τους παλμούς της σαν να χαν σταματήσει επιδεικτικά.
Καλά μου παιδάκια,,,συνέχισε την αφήγηση η δασκάλα..ήταν΄ότι το πολυτιμότερο είχα ζητήσει…να συναντήσω τον καλοκάγαθο εργάτη,που χε σώσει τη ζωή του πατέρα μου και της οικογένειάς μου όλης.
Μα όσο αφηγιόταν η δασκάλα ,τόσο ο χείμαρρος απ τα καταγάλανα μάτια της θάμπωνε και με το ζόρι έβγαινε η παραμικρή της κουβέντα.
Το επάγγελμα που κάνω το αγαπώ το λατρεύω και πάντα θα το υπηρετώ με αγάπη κι αυταπάρνηση,έλεγε και ξανάλεγε στα παιδάκια της.
Ο εργάτης είχε σταθεί ανήμπορος τότε,,,γιατί ένα μυστικό κρυβόταν για τα καλά στα σωθικά του.
Όταν είχε σώσει τον πατέρα της γλυκομίλητης δασκάλας.,,εκείνα τα παλιά τότε χρόνια,δεν είχε ξεχάσει συγχρόνως και την καλοσύνη που κανε ο ίδιος ο πρόσφυγας…
Κατά τη διάρκεια των χρόνων που χαν περάσει,ο εργάτης είχε χάσει τη γυναίκα του ,κατά τη διάρκεια της γέννας.
Σώθηκε μόνο το κοριτσάκι του ,αλλά δυστυχώς η μαμά του μωρού ,είχε ταξιδέψει,
Στα ουράνια πια ήταν ο θρόνος της,Ο εργάτης είχε έναν ακόμη γιο,που τον πήρε και είχαν φύγει κοντά στη μητέρα του,για να αναθρέψει το εγγόνι της και ο ίδιος να σταθεί στα πόδια του,καταβεβλημένος απ το κακό που τον είχε βρει.
Η οικογένεια της Ελευθερίας ..ζώντας από κοντά το δράμα ,είχαν πάρει την απόφαση να ζητήσουν από τον άτυχο εργάτη,να δώσει το παιδάκι του σ αυτούς.
Εκείνος ήξερε ότι θα ζούσε με τίμιους και καλούς ανθρώπους.Ότι θα το λάτρευαν και δε θα το ξεχώριζαν απ΄τα δικά τους τα παιδιά.Άλλωστε ,γονιός δεν είναι όποιος τα γεννάει,αλλά αυτός που ξενυχτά και αγωνιεί μαζί τους σε εύκολες και δύσκολες ώρες στιγμές λεπτά και χρόνια.
Εκείνη τη στιγμή,η δασκάλα η όμορφη και γλυκιά τραύλιζε τα λόγια της..βλέπετε αν της το χαν πει νωρίς,,όλα θα ταν διαφορετικά
Θέλετε ο φόβος για την απόρριψη η ανασφάλεια των γονιών .η κρίση η λανθασμένη..για το τι θα σκεφτεί το μικρό τότε κοριτσάκι,,οδήγησαν στο να ζήσει την οδύνη και την ξαφνική αποκάλυψη του γεγονότος.
Όμως στιγμή δε δείλιασε ,,δεν έκανε πίσω..καλοδέχτηκε και αγκάλιασε τον πατέρα της με στοργή και φροντίδα,,μα του εξήγησε τώρα πια όντως μεγάλη..
ΟΤΙ:ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΘΕΣΗ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΕΞΕΧΟΥΣΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ…..ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΖΗΤΑΓΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ .
πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.