Με ξέρω .

Είχα μάθει να εντρυφίζω μέσα στο είναι σου,είχα μάθει να καταδιώκω τις ψευδαισθήσεις σου .

είχα μάθει να κυνηγώ τα θέλω σου ,να σε παροτρύνω για τα περαιτέρω σου σχέδια και όνειρα ζωής,πάλευα ..

Είχα θελήσει να μοιραστώ ,να χαρίσω ,να δώσω και να μου δωθεί,αυτοννόητη ενσυναίσθηση ,,,μα τίποτα ,φτωχικά .

Ασιτία του νου,φτώχεια της σκέψης,ζητιάνεμα ουσιαστικών διεκδικήσεων ζωής,υφής ,απτής πραγματικότητας και λειτουργικών αναγκών,διά μέσω αυτοννόητων ζητημάτων.

Με ξέρω ,όχι πολύ καλά ,αρχίζω να με μαθαίνω,να με ακούω ,να με σέβομαι,να με εκτιμάω,να με αγαπάω.

Οποιος δε νοιώθει τα παραπάνω για τον εαυτό του,εγκλωβίζεται στα πρέπει και τα μη και δίνει,σπαταλά χρόνο και χώρο,σε ανύπαρκτους λόγους και αιτίες ,δεν υφίστανται και δε χρειάζονται τις δικές μας βλέψεις,γιατί απλά και μόνο ,δε μας έχουν ζητηθεί...

Ακούω τα τύμπανα πολέμου,ηχήσαν ,οχι διακριτικά,αλλά έντονα και παρορμητικά,προτρεπτικά και ανατρεπτικά.

Δε συνθηκολόγησαν με προτάσεις και στάσεις,ή το ένα ή το άλλο ,ή τη γραφή ,ή εμένα,ή τη γραφή ή το σπιτικό σου..

Στάθηκα,όρθια ,ανεπηρέαστη και πήρα τη μεγάλη απόφαση,χάραξα εκείνη την κόκκινη γραμμή να δηλώνει τα δικά μου ,τα δικά σας ,όρια και περιθώρια.

Δεν αξίζει να χαλιόμαστε για κανένα και για τίποτα ,

‘ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ,ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΜΑΣ ,ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟ ...ΜΑΣ.

Εκανα ,ένοιωσα.προσπάθησα,άντεξα,υπέμεινα ,προκάλεσα ,προέτρεψα ,μα ποτέ για το κακό μας ,το κακό όλων τότε ,,μα για μια εσπευσμένη καλυτέρευση συνθηκών ζωής,αναπνοών ύπαρξης και δημιουργίας ,έμπνευσης και έφεσης αυτής ..

Κι όμως,’οταν άρχισα να πνίγομαι να μη μου φτάνει ο υπαρκός τότε υπαρξιακός μου χώρος,δεν έκανα τίποτα άλλο,παρά το αυτονόητο και το όφελος για μένα ..

ΑΠΟΧΩΡΗΣΑ ΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΕΚΔΙΩΞΑ ΚΑΘΕ ΤΙ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΠΟΝΟ ,,,ΣΠΑΡΑΓΜΟ ΚΑΙ ΜΑΡΑΣΜΟ..








πηγη
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,