Χάνω.

Ρήμα δυνατό,παραπέμπει σε μια απώλεια,σε μια δύναμη ψυχής ,πρέπει να επικαλεστούμε ,για να τη βρούμε και να την αφήσουμε να μας διευθύνει και να κατευθύνει ,τον εσωτερικό μας,ταλαιπωρημένο,πονεμένο ,καταβεβλημμένο ,κόσμο.

Χάνω το χρόνο μου,αμελώντας να μαι υπεύθυνος και να αντιμετωπίζω ώριμα,τα χρονικά περιθώρια που μου διαθέτουν για μια εργασία ή εγώ θα πρεπε να τα ορίσω για να επικαλεστώ αργότερα,πως ίσως δε μου έφτασε ή εγώ δεν το προγραμμάτισα καλά κι οφέλιμα προς εμένα και προς το τι έχω να διεκπαιρεώσω.

Τα λόγια μου ,άσκοπα ,άκαιρα και άκυρα,να θέλω να συμμετέχω,να βοηθήσω,να συμπαρασταθώ,όταν ο άλλος έχει τη δική του γνώμη κι αρνείται επιδεικτικά να ακούσει μία άλλη,να δει τα πράγματα και τις καταστάσεις,από άλλη οπτική γωνία,αφού η δική του,τον παραπέμπει συνέχεια σε λάθη και πάθη.

Ευκαιρίες,στιγμές,λεπτά ,δεν αναπληρώνονται μετέπειτα και ούτε φυσικά θα δράσουν θετικά και ανεπηρέαστα .

Επηρρεάζουν τις στάσεις ζωής μας ,τον τρόπο σκέψης μας ,ακόμα κι αν αξίζει να μπούμε σε διαδικασίες,να τις δώσουμε ,αλλά πώς θα μας τις επιστρέψουν είναι το ζήτημα.

Δεν είναι λίγες οι φορές,που αντιλαμβανόμαστε,πως όσες ευκαιρίες δίνουμε,τόσο πιο αισχρά και ποταπά είναι τα ανταλλάγματα ,οι επιστροφές συμπεριφορών τους ,

Βάσιμα και βέβαια.το ότι εντάξει ,μου την έδωσε,καιρός να ριξω στάχτη στα μάτια και ξανά προς τη δόξα τραβά ,,μα δεν είναι έτσι,μαθαίνουν να παίζουν με τις ψυχές των άλλων ,με τα συναισθήματά τους και κυρίως με την καλόβολη και ευπρόσδεκτη τους διάθεση ,για εκεχχυρίες και συμφιλιώσεις..μα άδικα ,,μάταια όλα αυτά ,

Ενας άνθρωπος όταν μάθει να χάνει,μαθαίνει και στην απώλεια,θανάτου,ζωντανού ή μη.
Συμβιβάζεται με τις καταστάσεις και ενώ έχει χάσει,ή μάλλον έχει κερδίσει,τι άλλο,την ψυχή του και την ηρεμία του,καλείται να επισπεύσει και να διαπραγματευτεί συνθήκες,καταστάσεις,δηλώσεις,αποδοχής της,χωρίς καν να δουν οι άλλοι ,τη δική του ψυχική του ισορροπία ,που έχει επέλθει κι ας έχασε,προνόμια,δικαιώματα ,,,δεν το νοιάζει τίποτα πλέον.

Ναι ,,έχασε στον πόλεμο ,γιατί μάθαν κάποιοι να φιλονικούν,να διαμάχονται να παλεύουν την ύπαρξή τους,επίμονα και επιβλητικά ,για το σπίτι τους ,φερόμενοι ως σύζυγοι και γονείς δήθεν,μα δεν είναι παρά ,εγκληματίες ψυχών,υφών και χορδών αυτών,αλλά νίκησε μια για πάντα τη ζωή της ,μέσα απ την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό της .

Δεν τη νοιάζει αν τους λείψει ,αν την πεθυμήσουν ,έστω και για το παραμικρό που πιστεύει πως προσέφερε ,,τη νοιάζει που έσωσε ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ.




πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,