.Μια φορά κι έναν καιρό ,ήτανε δύο παιδάκια ,που μάθαιναν πάλη.

Στην οικογένεια του Κυρίου Ευρυσθένη Θεμιστοκλέους,στα ανάκτορα της πόλης ,της Βοιωτίας,υπήρχε ένα όμορφο και ταλαντούχο κοριτσάκι.

Το λέγανε Άρτεμις και ήταν μια πολύ καλή μαθήτρια.

Η μητέρα της,πάντα περηφανευόταν για την πρόοδό της και την εξέλιξή της μικρής της κόρης,που φυσικά δεν άργησε να φανεί .


Της άρεσε να μαθαίνει ότι η μητέρα της ,της μετέδιδε και πιο πολύ,λάτρευε το χορό και τη μουσική.


Η ίδια ,η μητέρα της,όταν ήταν κι αυτή μικρή,είχε αρχίσει να μαθαίνει άρπα ,από τη δική της μητέρα ,,όπως συνήθιζαν εκείνα τα χρόνια να γίνεται .


Καθόταν η μικρή Αρτεμούλα ,δίπλα στη μητέρα της και την Κυρία Αθηνά και σα μελισσούλα μικρή,ρουφούσε το κάθε τι που της δίδασκε ,με υπευθυνότητα΄και μεγάλη αγάπη.


Όταν μεγάλωσε ,έπρεπε να συνοδεύσει τη μητέρα της ,σε μια φίλη της ,που την είχε καλέσει ,γιατί ο γιος της θα πήγαινε να εξασκήσει το άθλημα που λάτρευε,στο Κλείνον Άστι..



Η Αρτεμις,καιρό τώρα ,μαζί με το νεαρό τότε Φοίβο,είχαν εξελίξει την Πλατωνική  ,κάποτε αγάπη τους ,σε έναν θυελλώδη και παθιασμένο έρωτα ,προσμονής και αναμονής,για να επισημοποιηθεί κάποια στιγμή,με το μυστήριο ,του γάμου.


Σε όλη αυτή τη σχέση,παρηγοριά και δύναμη ,όταν έλειπε ο καλός της,της έδινε ένα όμορφο και συνάμα αγριεμένο πουλάκι..μια κουκουβάγια.


Ήταν ένα δώρο,που της είχε κάνει ο Φοίβος,σε ένα απ τα κυνήγια του ,που προσπάθησε να το βαλσαμώσει και να της κρατάει συντροφιά …όταν εκείνος θα ήταν μακριά της.


Ήταν όλα τόσο όμορφα και ησυχα ,που τίποτα δεν προέδιδε την ταραχή και την τρικυμία,που θα περνούσε αργότερα.



Συμβόλιζε την εξυπνάδα ,τη σοφία της αγαπημένης του ,που χρόνια τώρα ,ολοι τη θαύμαζαν και την παίνευαν.

Της άρμοζε σα γάντι ,μα όλα αυτά τα ζήλεψε,μια κοινή τους φίλη,η Ήρα ,που με τίποτα δεν ήταν ευχαριστημένη ,


Ο πατέρας του ,ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος ..στο οίκημα του οποίου,γινόταν τα μαθήματα ως όφειλε και εξαρχής ήταν το μυστικό με τον καλό της . .



Μα δυστυχώς ,σε μια συζήτηση,χωρίς να το καταλάβουν,τους άκουσε ,δε θα το έλεγα,αλλα΄κρυφάκουσε η Ήρα κι έμαθε το μυστικό τους,που δεν πίστευαν ,πως κανένας το είχε μάθει και παρέμεινε κρυφό .


Η μητέρα της ,η Κυρία Αθηνά της είχε μάθει πολλά πράγματα ,αλλά σαν τη διδασκαλία του πατέρα του Φοίβου,κανένας δεν είχε βρεθεί να τον αντικαταστήσει και να υπερβεί ,στις γνώσεις του και στην αγωγή που μετέδιδε και εκπαίδευε τους μαθητές του


Μα όταν είδε η φίλη της Αρτεμις,ποια άλλη,παρά η κουκουβάγια ,το σοφό πουλί,το τι γινόταν και τι ψέμματα έλεγε η Ήρα ,στο Φοίβο για την αγαπημένη του,δεν άντεξε ,και με ανθρώπινη μιλιά τα εξιστόρησε όλα στον καλό της ,


Η Άρτεμις ήθελε ολοένα και περισσότερο να της δείχνει εμπιστοσύνη ,να την αγαπά και να τη φροντίζει,αλλά δυστυχώς.σε ότι είχε μάθε ως τώρα ,τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.


Η καλή της όμως φίλη,εκμυστηρεύτηκε στο Φοίβο ,το τι διαδραματιζόταν κι έτσι ,με δάκρυα στα μάτια της ζήτησε να το συγχωρέσει .


Η Ήρα ήθελε να τους χωρίσει και ως ένα σημείο ,είχε καταφέρει ,να επιφέρει ίντριγκες και έριδες ..διχόνοιες και φασαρίες ,εντάσεις.



Διέδιδε πως έβγαινε αργά το βράδυ η Άρτεμις ,πως δεν αγαπούσε πια το Φοίβο και κυνηγούσε να συναντιέται ,με ένα άλλο Διδάσκαλο ,που θα της μάθαινε υποκριτική ,,,ίσως να παραδειγματιζόταν απ τον εαυτό της .


Οι μάσκες πέσαν γρήγορα ,εξαιτίας της συμμετοχής της κουκουβάγιας ,που πάντοτε ήταν είναι και θα είναι ,η φίλη και σύμμαχος της Αρτέμιδός μας .



Στο τέλος ,αποφάσισαν να ορίσουν και την ημερομηνία τους γάμου τους ,να μην ακούνε κανένα και να μην επηρεάζονται από κανέναν και τίποτα


Έμαθαν να ζουν αγαπημένοι και να μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους,χωρίς να θέτουν ζητήματα ,εγώ ,εσύ ,παρά μόνο το εμείς και το κοινό καλό ,το συμφέρον και για τους δυο τους ,μόνο.

Εκ της συνεργάτιδός μου ΑΝΝΑΣ ΖΑΝΙΔΑΚΗ.