Πήγαινα στο λύκειο όταν διάβασα το Γυάλινο Κώδωνα.

Ημουν μικρή και δεν ήξερα τότε τι μπορούσε να σημαίνει για τον καθένα μας ,ένα απλό αγγείο,ένα απλό βάζο.

Η εικόνα που είχε πάνω του ,ήταν ένα κουδούνι,που όλοι ψάχναν χρόνια να δουν,να αντιληφθούν και να καταλάβουν ,τι ήταν και γιατί αυτό το αγγείο,το δοχείο,σηματοδοτούσε τόσα πολλά και σημαντικά,που δενέπρεπε να μετακινηθεί καν από τη θέση που τον είχαν κάποιοι τοποθετήσει.

Καιρό τώρα ,είχα αποφαςίσει να ψάξω και να δω  τι γίνεται με αυτό το περίεργο απ τη μιά,αλλά τόσο επιβλητικό αγγείο ,απ την άλλη μεριά.

Πολλές κουβέντες,φευγαλέες οι ματιές,όσων επισκεπτόταν εκείνο το σπίτι,που όντως έκρυβε από ότι κατάλαβα ,πολλά μυστικά,για τα καλά κρυμμένα και σωσμένα,λες και ήταν η περιουςία εκείνου του σπιτιού.

Τα πάντα στο γύρω χώρο,καταμαρτυρούσαν το περίεργο κλίμα,το έντρομο μπορώ να πω καμιά φορά ,μην τυχόν,μετακινηθεί,ιδίως μη χαθεί,μη σπάσει από καθαρή απροσεξία των επισκεπτών,των φιλοξενούμενων,που όλοι θα χαν και κάτι να πουν,να σχολιάσουν,γι αυτό το κομψοτέχνημα,το έργο τέχνης,θα πω εγώ .

Ηταν το διάστημα από ότι θυμάμαι που προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις,τα νεύρα στο αποκορύφωμα,οι εντάσεις αδιάψευστοι μάρτυρες της δική μου εναγώνιας προσπάθειας να αποστηθίσω εκείνα τα τεράστια ακόμα και τώρα ,κείμενα,της Ιστορίας,που τυραννούσαν το μυαλό μου.

Ακόμα και σήμερα ,θυμάμαι τι έντονες και απέλπιδες μου προσπάθειες να καταφέρω να μην ξεχάσω και το παραμικρό και ,ώστε να φανώ αντάξια των προσδοκιών και των ελπίδων που πάντα έφεραν οι γονείς μου,το σόι μου,αλλά κυρίως μη λάχει και επισπευθεί ο φόβος μου και ο τρόμος μου,για μια δήθεν,αποτυχία.

Στην ιδέα και μόνο ότι δε θα χα καταφέρει να φέρω εις πέρας την αποστολή μου ,ως καλή μαθήτρια,προς όλα προσκολλημένη και ποτέ αφημένη,παραδόξως στην παραμικρή ατασθαλεία ή ζαβολιά των μαθητικών μου χρόνων.

Ετρεμα και μόνο που περνούσε σαν ιδέα απ το μυαλό μου,
Ηθελα να ναι περήφανοι όλοι τους και κανείς να μη βρεθεί να πει τίποτα για μένα,για τη στάση μου και την αποφασιστικότητά μου,σχετικά με το μέλλον μου,άσχετα κι αν διαδραματιζόταν ,πάνω σε μια σκηνή θεάτρου,άλλοτε παραλόγου και άλλοτε μη.

Μια μαριονέτα που έπρεπε ,επιτασςόταν να ακούει ,να διαπραγματεύεται μόνο με τον εαυτό της και να τηρεί τυφλή υπακοή και πίστη στους κανόνες των άλλων,που όμως όλοι αυτοί ,ήρθαν κάποια στιγμή και με έπνιξαν και απέδωσα πλέον τα του Καίσαρει τω Καίσαρα.

Σε όλη αυτή την πορεία,σε όλες αυτές τις φάσεις ,τις μεταβάσεις τις ηλικιακές μου,κανόνας και γνώμονας,τι άλλο?

Να μαι σωστή,υπεύθυνη και πάντα να τηρείται το πρωτόκολλο της οικογενείας,παραμερίζοντας τις ανάγκες και τα προσωπικά ωφέλη τα δικά μου,παραγκωνίζοντάς τα και αρχειοθετώντας τα ,μόνο και μόνο ,στο δικό μου κιτάπι,της καρδιάς,της ψυχής και του μυαλού μου.

Ενός μυαλού που βαςάνιζαν οι σκέψεις,τα πάντα που τριγύριζαν και είχαν στήσει τη δική τους πλεκτάνη,το δικό τους ιστό,ανώφελο προς τους άλλους,αλλά χρήσιμο για μένα,σαν ένα πέπλο κάλυψης,όχι των αναγκών μου,αλλά των δικών μου αγωνιών,φιλοδοξιών,αλλά πάντοτε καλά φυλαγμένες και τηρημένες ,κατά τα δικά μου κατάστιχα ψυχής,μοναξιάς
Ηθελα πάντα να ανακαλύπτω και να μη μένω κολλημένη ,σε ότι μου λένε,όπως μου τα παρουσιάζουν,αλλά πάντα αναζητούσα και προσδοκούσα να βρω το δικό μου λιμάνι,τη δική μου Ιθάκη,που το μόνο που με ένοιαζε,θα ήταν το ταξίδι της κι όχι τόσο ο προορισμό της.

Είχα βάλει τα δυνατά μου,κατέβαλλα υπεράνθρωπες προσπάθειες ,με ξενύχτια ,ολοένα και περισςότερες ώρες στο φροντιστήριο,με δική μου προσωπική ενασχόληση,ώστε να καταλάβω και να καταννοήσω εγώ η ίδια ,τι ήταν εκείνο που με τραβούσε και δεν άφηνε το βλέμμα μου να απαιχμαλωτιστεί και να αφεθεί ελεύθερο,από εκείνο το αγγείο.

Η απάντηση δεν είχε αργήσει να έρθει,μα συνάμα ήρθε και μια φριχτή για τους άλλους διαπίστωση,αλλά λυτρωτική για μένα.

Χρόνια πριν,σε εκείνο το σπίτι,που τώρα ζω με τους γονείς μου,τηνοικογένειά μου,έμενε ένα ζευγάρι ,που ήταν πολύ πλούσιοι μεν,αλλά είχαν χάσει τη μονάκριβη κορούλα τους,από ένα δεινό μυστικό,για μερικούς τότε,αλλά πλέον είχε μαθευτεί ,μετέπειτα.

Μαζί τους ,έμενε και η γιαγιά τους,μια καλοκάγαθη,όπως φαινόταν ,αλλά στρίγγλα και κακόψυχη ,όπως φάνηκε αργότερα.

Τα πάντα της έφταιγαν,τα πάντα την πείραζαν ,αφού όλο έψαχνε αιτίες και αφορμές,ακόμα και εκεί που δεν υπήρχε λόγος ,εκείνη θα έβρισκε και θα δημιουργούσε φασαρίες.

Ολοι στη γειτονιά τη φώναζαν,αρχοντο μάγισσα.

Θες τα άσπρα της μαλλιά ,θες τα γκριζογάλανα μάτια της ,που λες και έβλεπε τα πάντα και τα παρατηρούσε ,με εκείνο το βλέμμα ,που όποιος την αντίκρυζε,πάγωνε ,ακίνητος έμενε,σα να ήταν μαγεμένος.

Κι όμως τίποτα απ όσα άρχισαν να σιγοψιθυρίζονται αργότερα,δεν ήταν ψέμματα.
Τα πάντα είχαν αρχίσει και είχαν μια απόλυτα συνδεδεμμένη αλληλουχία και οι καταστάσεις,ερχόταν πάντα να τα υποστηρίξουν.

Οντως είχε ασχοληθεί με τη μαύρη μαγεία,με την καταπάτηση της ελευθερίας του ατόμου,σε τέτοια φάση ,που να γίνεται πειθήνιο όργανό της κάποιος και να μην μπορεί να σκεφτεί και να αποφαςίσει με δική του βούληση και σκέψη.

Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της γειτονιάς.
Ολοι την πήγαιναν με το καλό,μην και τυχόν,μπαίναν στο στόχαστρο της κυρά Αρχοντο Μάγισσας και δεν ήταν ικανοί μετά,όχι να σκεφτούν απλά ,αλλά και να ζήσουν ελεύθεροι και απαλλαγμένοι απ τα μάγια της.

Αυτά τα μαγικά κόλπα ,που μια της απέδιδαν σε μια τυχαία δήθεν ανακάλυψή της,πως τα κατάφερνε μόνη της,κάτι σαν ένα χάρισμα,αλλά κάκιστο που σκορπούσε φόβο κι απ την άλλη σε μια άλλη κακιά ψυχή,γερόντισα τότε ,που της είχε δώσει εκείνο το αγγείο .

Μέσα εκεί είχε κρύψει τα μάγια έλεγαν και κανείς δεν έπρεπε να το μετακινήσει και να το αγγίξει καν.

Φτιαγμένο από ένα εξαιρετικά όμορφο χρώμα γυαλιού,μελανό ,σαν τις σκέψεις που πλανιόταν μέσα του,αλλά κυρίως εκείνο το κουδούνι,που επιβλητικό ,σε κατατρόμαζε.

Αφού βγήκαν τα αποτέλεσματα κι είχα περάσει στο πανεπιστήμιο,μια μέρα καθώς το κοίταγα ,επίμονα,έσπασε.

Μαζί του ,λύθηκαν και τα μάγια,αφού είχαν πει...
Οποιος το κοιτάξει και σπάσει,θα χει τέτοια δύναμη ψυχής,αλήθεια ,που κανείς δε θα ναι σε θέση να του κάνει κακό ,ούτε σε εκείνον ούτε και στο περιβάλλον του.

Κι όμως ,αυτό ήταν ένα όνειρο,που είχα δει,το βράδυ ,που θα πήγαινα να δώσω τις εξετάσεις,ζωγραφισμένο και περιτριγυρισμένο ,από την τεράστια πλανώμενη αγωνία και το φόβο ,για τυχόν αποτυχία.





πηγη  ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ,