Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

ΚΙ ΟΜΩΣ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ.

Πολλές φορές τα ταξίδια με το νου ,μας παραθέτουν συνθήκες και καταστάσεις ,διαφορετικές από ότι τι έχουμε προγραμματίσει και θα θέλαμε να τις ζήσουμε.

Ισως πιο ανώδυνες ,πιο ανέπαφες με μια σκληρή πραγματικότητα ,με ένα σκληρό καθεστώς ,αποδιοπομπαίου τράγου,κατσίκας,ότι θέλετε πείτε ,μα με γνώμονα πάντα ,το καλό ,είτε το κοινο ,είτε των παιδιών μου.

Κι όμως ήμουν εκεί,ανάμεσά τους ,καμάρωνα ,διηύθυνα ,με μαεστρία τις κινήσεις του,τον παλμό του,ακόμα και της καρδιάς του ,

Μόνο μια μάνα ξέρει,πότε το παιδιί της υποφέρει,πότε πονά ,πότε φέρεται και συμπεριφέρεται,σκληρά και άγρια ,προκαλώντας πόνο είτε τρυγμό ,στις σχέσεις ,όχι φυσικά στις φιλικές και στις διαπροσωπικές ,παρά σ αυτή τη σχέση ,που με πόνο,κόπο,αλήθεια ψυχής και μια παραμικρή απαλλαγή ,ολοκληρωτικής ευθυνης και αποτυχίας,επιτυγχάνεται ,μόνο και μόνο αν το ίδιο το θέλει..χωρίς την παρότρυνση κανενός ,.

Μια μάνα καταλαβαίνει ,και υποφέρει και η ίδια ,οταν βλέπει να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος,στην ανασφάλεια,στο φόβο και στην τρομακρατία,στον εμπαιγμό και στον τραμπουκισμό,λαθραίες παρεισφρύσεις άκαιρων και άκυρων ,άσκοπων και δόλιων μέσω και συμπεριφορών .

Μα πάλι το δέχεται ,σιωπηλά ,σιωπά,απομακρύνεται και αποσπά την προσοχή της ,από ένα γεγονός ,που περίμενε πως και πως, να αντικρύσει ,να καμαρώσει ,να χειροκροτήσει,να θαυμάσει,γιατί πάντα θα ναι το καμάρι της,πάντα στην ψυχή της θα κυλά το δάκρυ,της άδικης αντιμετώπιςής της ,του άδικου τροπαιοφόρος τίτλου ,που της έχει χαρίσει,γιατί απλά ,κάποια άλλη ,αρρωστημένη και φανερά ,ανυπόφορη ψυχή ,δε θέλησε να δει και να καταννοήσει τις αλήθειες της ,αφού εκείνη διαβεβαίωσε τους πάντες ,πως δε αφήσει το χρόνο να της σκοτώσει ότι πιο δυνατό και αλήθινό κραυγάζει από μέσα της ,την αλήθεια της ,την επιδίωξή της και τη δίωξη της ψευδούς εσκεμμένης συμπεριφοράς,με καλοφορεμένο ένα στεφάνι,δήθεν οσιομάρτυρα,αλλά εν τέλει ,ενός καλοβοβλεμένου σατανά ,διαβολικών συμπτώσεων και προκαλούμενων καταστάσεων.

Οι άγγελοι δε χάθηκαν,κυκλοφορούν ανάμεσά μας ,κι αυτό το φωνάζω και το δηλώνω καιρό τώρα .

Δε χρειάζεται να ναι ξανθοί ,με γαλάζια μάτια ,με φτερά ,αρκεί να υφίστανται υπάρξεως.

Κι ο δικός μου είναι ,υπάρχει και γι αυτόν ζω και αναπνέω ,γι αυτόν και τα παιδιά μου ,τα παιδιά μας ...να γίνουμε καλύτεροι ο ένας για τον άλλον κι όλοι μαζί ,για μια οικογένεια,μικτή...αποκαλούμενη ,με τα νέα δεδομένα και μαντάτα της ζωής μας .

Μια ζωή που θελήσαμε απλά και μόνο να την απολαύσουμε με τα όμορφα και τα άσχημά ΤΗΣ ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ .

Κι όμως ήμουν,είμαι και θα είμαι ,πάντα εκεί,μαζί τους ,δίπλα τους ,έστω και με το νου ,με τη σκέψη.

ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΛΗΡΩΣΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ...
ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΡΩΤΩ ,ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΩ ....ΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ???ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ .

Αυτό δεν ήταν επιθυμητό κι αν είσαι λαοπλάνος ,μεταφοράς ψευδέστατα ν καλοβολεμένων ειδήσεων και παραπληροφορήσεων,μια χαρά,,,,

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ..κι ετσι ΚΑΘΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΨΥΧΗ ΑΣΦΥΚΤΥΑ ΒΑΝΑΥΣΑ.







πηγη  ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ, 

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only