Το Τ.Α.Μ.Α.

Το ομορφότερο και το πιο χαρακτηριστικό πράγμα πλέον,σε μια παρέα,είναι αυτό το δέσιμο,το αληθινό,το ατόφιο,το ανθρώπινο.
Αυτό που κυριαρχεί και θέλουμε όλοι να συνυπάρχουμε με αυτό ,είναι η φιλία,αληθινή,ακατανίκητη,στο διάβα του χρόνου και των προβλημάτων,των θεμάτων,που ίσως εμφανιστούν,αλλά εμείς με τη μαεστρία και το θάρρος μας,να τα υπερνικήσουμε και να φανούμε ,αντάξιοί της .

Ετσι εδώ και καιρό ,στα ύψη,εκεί της Σκανδιναβίας,στα όμορφα εκείνα μέρη,άλλοτε ψυχρά και άλλοτε ζεστά,απ τις όμορφες αυτές ψυχές των παιδιών που απαρτίζαν εκείνη την όμορφη παρέα,εμφανίστηκε και η ονομασία,η καθοριστική ,βέβαιη και αληθινή,το Τ.Α.Μ.Α.

Δεν ήταν τίποτα άλλο,πάρα τα αρχικά των ονομάτων ,εκείνων των παιδιών,που κάποιοι γνωριζόντουσαν απο παλιά ,κάποιοι άλλοι ,ήρθαν τελευταία σε εκείνη την παρέα,αλλά έδεσαν τόσο πολύ,τόςο όμορφα και χωρίς εγωκεντρισμούς και εγωπάθειες ,που ήταν αδύνατον,σε μια απ τις κοπέλες,να μη θελήσει να τους ονομάσει έτσι.

Πολλά άτομα ,είχαν αναζητήσει,να ονομάσουν αυτό το όμορφο παρεάκι,ούτως ώστε ,αν κάποια άτομα ,αποκόπτονταν απ αυτή,να ήταν κατοχυρωμένα,στο μυαλό τους και στην καρδιά τους ,ούτως ή άλλως,ως μια όμορφη ,γλυκιά αναμνηστική τους βάπτιση.

Ετσι και έκαναν ,ένα όμορφο βραδάκι,καθώς συζητούσαν,γελούσαν και διακωμοδούσαν ,καταστάσεις και προβλήματα ,τους ήρθε στα ξαφνικά ,αυτό το όνομα.

Από τότε δεν το αποχωριζόντουσαν και ΄θελαν πάντα να αποκαλούνται με αυτό το όνομα,με αυτό το χαρακτηριστικό ,που τους ενέδιδε την τόλμη,το θάρρος αλλά συγχρόνως και ένα εσωτερικό τάμμα ,για μια αιώνια και ανθρώπινη επαφή,φιλία,όπου και να πάει ο καθένας,όπου και να βρεθεί και όποιες συνθήκες ,κληθεί να αντιμετωπίσει και να επικαλεστεί ...το όνομα αυτό ,το αληθινό δέσμο και το τόσο πασιφανές ένωμά τους .

Η μια απ τις κοπέλες,ήταν η Αντουανέτα ,γαλλικής καταγωγής,μα πάντα προσηλωμένη και αφοσιωμένη ,στο έργο που επιτελούσε και εκτελούσε συνάμα.

Ασχολούνταν τα τελευταία χρόνια ,με το να γράφει ,να καταγράφει και πολλές φορές να διαγράφει απ το ταλαιπωρημένο της ,απ τα χρόνια μυαλουδάκι,πρόσωπα και καταστάσεις.

Αν την άφηνες να σου μιλήσει για τα άτομα της παρέας,να είστε σίγουροι πως δε θα της έφταναν ώρες,να εξιστορήσει και να καταθέσει,τη γνώμη της,τις γνώμες της ,για όλα αυτά τα παιδιά ,που απ τη μια στιγμή στην άλλη,της είχαν γίνει τόσο απαραίτητα,τόςο δυνατά ήταν εκείνα τα συναισθήματα ,που έπρεπε μια και καλή ,να τα πει κάποια στιγμή,να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της και την αλήθεια της ψυχής της,στον καθένα τους χωριστά .

Ηξερε ,πως ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό και να καθησυχάσει τη συννείδησή της ,ήταν ,να πάρει χαρτί και μολύβι,το αγαπημένο της πληκτρολόγιο ,που μόνο δεσμοί φιλίας ,δεν τη συννέδεαν μ αυτό ,παρά έρωτας ,πάθος ,δίψα και συνεχή αναζήτηση,ώστε να προλαβαίνει πάντα,να αποτυπωνει τις απόψεις της,μήπως και τύχει καιτης ξεφύγει καμία .

Τα χρόνια της είχαν μάθει και της είχαν διδάξει,πως δύσκολα θα εμπιστευθείς,πως της φάνταζε σχεδόν ακατόρθωτο,να αποτελεί μέλος μιας τέτοιας όμορφης και ζηλευτής συντροφιάς,μιας ενωτικής και καθοριστικής και ποτέ συμβιβαστικής ,παρά συνεχώς,αναζητούμενης και αποκαλούνενης πλέον ΠΑΡΕΙΣΤΙΚΗΣ ,,,ομορφιάς ψυχών.

Οταν θέλησε να μου μιλήσει για όλα αυτά κα να καταφέρει,να γράψει,να δηλώσει,αλλά κυρώς να εκφράσει το τι πίστευε,το τι ζητούσε και το τι επεδίωκε χρόνια τώρα ,ήταν όλα τόσο εύκολα,λες και εκείνοι οι κώδικες επικοινωνίας,είχαν σταματήσει το χρόνο και ολοένα και περισσότερο,δένονταν και ο ένας καταλάβαινε,ακόμα και μια ματιά ,τον άλλον.

Τα άτομα ,αληθινά,δυσεύρετα,καθοριστικά για πολλές αποφάσεις της ζωής της ,για το καλό και για το κακό ,για το άδικο και το δίκιο,αλλά πάνω από όλα ,το σημαντικότερο,για την Αντουανέττα ,ήταν εκείνο το στήριγμα ,που χει ζήσει,που χε νοιώσει και που με ΄τιποτα στον κόσμο ,δε θα το διαπραγματευόταν καν,

Οι αλήθειες των ψυχών τους ,ξεπρόβαλλαν,μέσα απ το χαρακτήρα τους ,τα πρέπει κα τα θέλω τους.

Ειλικρινά ,όσο το σκέφτομαι ,είμαστε και οι 4 ,τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ,αλλάσυγχρόνως ταυτιζόμαστε τόσο πολύ σε διάφορα θέματα .

Η από κοινού μας εύρεςη ,στο καθημερινό μας στέκι,ανά τακτά χρονικά διαστήματα ,ένεκα και διαφόρων δραστηριοτήτων ,που χαμε επιλέξει ,αλλάκι εκεί συνευρισκόμασταν ,με αγάπη ,χαρά και αισιοδοξία,παρείστικα ,ανθρώπια και ποτέ δεν είχε παέι ο νους μας στο ερωτικό ,με την καμία.

Το μόνο αγάρι στην παρέα μας ,ο Συλβέστρος...ψυχή ,μάλαμα,τεφαρίκι ,που θα λέγαν και οι γονείς μας .
Ο γαμπρός για κάθε μια πεθερά ,ο σύντροφος και ο σύζυγος για καθεμιά κοπελιά ,αλλά κυρίως το πιο αληθινό και προσιτό άτομο,συγκαταβατικό ,καλοσύνάτο ,για μια όμορφη παρέα,που δε θα φοβηθείς να μιλήσεις,δε θα ντραπείς να του ανοιχτείς και να του μιλήσεις για ότι απασχολεί και παιδεύει το μυαλό σου .

Το πιο σημαντικό και το πιο αξιόλογο,που χω διακρίνει και φυσικά το χω εντοπίσει και στα υπόλοιπα άτομα ,που απαρτίζουν όλη αυτή την όμορφη παρέα,είναι εκείνη η φροντίδα,το νοιάξιμό μας ,ο ένας για τον άλλον,εκείνο το όμορφο φιλικό παρείστικο δέσιμο,που ειλικρινά ,όποιος και να μας βλέπει ,το επισημαίνει και φυσικά,του λέμε ,να μη μας ματιάξει.

Χαρακτήρες διαφορετικοί,με διαφορετικά ,εύκολα ή δύσκολα παιδικά ,κατάλοιπα ,απωθημένα ,αλλα με το μόνο όμορφο δεδομένο ,για μας ,χρόνια τώρα,να κρατηθεί ,να δεθεί ,να δυναμωθε’ι ,αλλά κυρίως να αντέξει στα χρόνια και στα εύκολα και τα δύσκολα ,του καθενός και της καθεμιάς μας .

Το Τ.Α.Μ.Α.σαυτό μας καθορίζει,μας καθοδηγεί και μας διευκρινίζει ,πορείες ,στόχους και συλλογισμούς ,απέναντι σε διάφορα θέματα .

Το να βρισκόμαστε ,να πίνουμε το καφεδάκι μας ,τις μπυρίτσες μας ,δίνει άλλο ρυθμό και ένταση στις ζωές μας ,μας δίνει τις δυνάμεις εκείνες ,που νομίζαμε ,πως απ τα ζόρια και τις κακουχίες της ζωής μας,ο καθένας ξεχωρισφτά ,δε θα αντιλαμβανόταν και θα κουραζόταν,ώστε να μην αντιληφθεί τις αληθινές του αντοχές και τις επιδιώξεις του,να στεφθεί αυτή η φιλία μας ,με δάφνες και με σέφανα πάντα φωτεινά και φανερά ,της καρδιάς και του μυαλού μας ,που θέλουμε ναγίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον,σε όποια δύσκολη ή εύκοληυ στιγμή ,μας ζητηθεί ή το αντιληφθούμε απο μόνοι μας .

Παραμένει να σας εξιστορήσω και για τα άλλα δύο άτομα,την Απολλωνία και την Αναστασάτη.

Κορίτσια ,απ τα λίγα,διαμάντια και αληθινά πετράδια,εκείνου του όμορφου τέμπλου φιλίας ,που χω εδώ και χρόνια σχεδιάσει και δημιουργήσει ,μέσα στο μυαλό μου.
Την Αναστασάτη,την είχα συναντήσει,χρόναι τώα ,μας δένουνε δεσμοί φιλίας,ανθρωπιάς,αλλά κυρίω ς εκείνου του αληθιού δεσίματος ,που αν και διαφορετικότατοι ,ως χαρακτήρες,έχουμε διατηρήσει τις ισορροπίες μας και τις αρμονίες μας,στην πάροδο του χρόνου,στο διάβα αυτών των ετών,που την ξέρω,απ το 1996.

Περάσαμε πολλά ,μοιραστήκαμε άλλα τόσοα ,αλά ποτέ δε θα ξεχάσω,το πόσο μου στέκεται και μου συμπαραστέκεται,το πόσο με αγαπά και πόσο θέλει να με βλέπει χαρούμενη κι ευτυχισμένη ,

Την ξέρω τόσα χρόνια τώρα,η μία διαβ’άζει την άλλη ,σαν ανοιχτότατο βιβλίο.
Οσα και να πω ,γι αυτό το πλάσμα ,γι αυτή τη φίλη ,και γι αυτό τον άνθρωπο,που χε έρθει στη ζωή μου και ευτυχώς δε με έχει εγκαλταλείψει,θα ναι όχι λίγα,παρά μηδαμινά .

Θέλω τόσο πολύ ,να τη βλέπω χαρούμενη,ευτυχισμένη,απαλλαγμένη από τυχόν τύψεις ή ενοχές ,που πάνε άλλοι να μας εγκλβωίσουν και να μας κάνουν να τις παραδεχτούμε,κι ας μη φταίμε ,ας μην εμπλεκόμαστε ούτε καν.

Είναι εκείνος ο ανεκτίμητος θησαυρός.που παλεύει ,καιρό τώρα ,με νύχια και με δόντια ,όπως εκείνη το προάσπιζε και νόμιζε ,πω ήταν το σωστό ,να με κρατήσει ,σε πιο ήπιους και πιο χαμηλούς τόνους,ώστε να μην κάνω εκείνο το βήμα,που ίσως το μετάνοιωνα μετά και χωρίς να είχα τις απαραίτητες προδιαγραφές ,βρισκόμουν επί ξύλω κρεμάμενη.

Οτι και να έλεγα και να χα αντιταχθεί ,στις αποφάσεις της ,στις δικές της θέσεις και απόψεις,πάντα ήξερα ,πως κατά βάθος είχε δίκαιο.

Δεν ήταν ο εγωισμός,που με έκανε να μην το παραδεχτώ μπροστά της ,έλεγε και μου ξαναέλεγε ,η Αντουανέττα,ενώ χείμαρροι δακρύων,δεν έλεγαν να ηρεμήσουν,την επί έτών πολλών τώρα,ταραγμένη της καρδούλα .

Η κολλητούλα μου έλεγε και ξανάλεγε χωρίς σταματημό ,είναι και θα είναι εκείνος ο στήλος ,που ίσως το ξέρει,ίσως το μαθαίνει και τώρα ,που πάντα θα τη βασίζομαι ,θα τη ρωτάω ,θα εξαντλώ τα δικά μου όρια και περιθώρια,αλλά πάντα οι απόψεις της ,όπως και των άλλων παιδιών,μέσα απ την παρέα ,θα αποελούν το δικό μου φάρο ,το δικό μου αραξοβόλι,που ο καθένας σας θα ευχόταν,να συνυπήρχε ,να συνδιαλλεγόταν,αλλά κυρίως,να γελούσε και να μοιραζόταν,ότι πολυτιμότερο είχε,τον ελεύθερό του χρόνο.

Οπως ο φαντάρος μετρά τις μέρες να απολυθεί ,έτσι και εγώ ,απ τη στιγμή,που τους αποχωρίζομαι ,κάθομαι και μετράω ,τις μερες ,που θα βρεθούμε πάλι,θα πούμε τις όμορφες γλυκές μας χαζομαρούλες,αλλα και που θα εντρυφήσουμε σε αξιοθαύμαστα  γεγονότα,δικά μας ή άλλων ,χωρίς να εντείνουμε ιδιαίτερα σε στυλ κουτσομπολιού,παρά ενός κοινωνικού σχολίου ,που δε θα μας άφηνε ποτέ ,παντελώς αδιάφορους  προς αυτό.

Οσα και να πω,να μιλήσω ,να καταγράψω,γι αυτό το όμορφο ,αληθινό και αξιοθαύμαστο παρεάκι,θα ναι λίγα,μηδαμινά ,μπρος στο εύρος και στο θάρρος ,στην αγάπη και στη λατρεία που νοιώθω και που απλόχερα,σπέναντι σ αυτή την ανθρωπιά,που μου χαρίσαν και εύχομαι να μου χαρίζουν,χρόνια ακόμα .

Αλλά δε θα ξεχάσω φυσικά ,να σας αναφέρω και το τελευταίο άτομο της παρέας,της τόσο στοχαστικής και συνάμα ,δελεαστικής και ιδανικά πανέμορφων ψυχών,μυαλών και καρδιών .

Δεν είναι άλλη ,παρά η Απολλωνία μας ,η ψυχή και η ανάσα της παρέας μας ,
Ειλικρινά ,όπως μου τα αφηγείτο η Αντουανέττα,τίποτα δεν την πτοεί αυτή την κοπέλα ,τίποτα δεν την τρομάζει και δε δειλιάζει φυσικά ,με το παραμικρό ,

Η γενναία και η ατρόμητη,έτσιθα αρχίσουμε μου φαίνεται να την αποκαλούμε,καθώς τα πάντα ,τα ρυθμίζει,με τα δικά της μέτρα και σταθμά ,τα τακτοποιεί και αποδίδει ,τα του Καίσαρος τω Καίσαρα...

Οταν μιλούσε για αυτήν την κοπέλα,ο θαυμασμός της ,καθώς και ο θαυμασμός όλων ήταν και είναι τόσο έκδηλος ,καθώς δε μασάει και τα χώνει,όπως λέμε στην καθομιλούμένη,χωρίς να δείξει την παραμικρή ανοχή ή να δώσει άφεση αμαρτιών ,

Είναι όντως ένα στοιχείο του χαρακτήρα της ,που ίσως πολλοί από μας να θέλαμε ,να δανειστούμε,να μιμηθούμε,αλλά πιστεύω πως θα ναι ακατόρθωτο,καθώς,ο άνθρωπος γεννιέται και δε γίνεται .

Ο χαρακτήρας και οι τρόποι συμπεριφοράς και άμυνας,διαμορφώνονται απ τα δικά μας γεγονότα,που είτε μας στιγμάτισαν ,είτε δεντα αφήσαμε ,αλλά τα προσπεράσαμε,κρατήσαμε τα καλά στοιχεία του καθενός που συνδιαλεγόμασταν και με αφετηρία,το δικό μας καλό και με στόχο και επιτευξη ,τη δική μας ισορροπία ,να κατασταλάξουμε ,πως δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται καλός,αλλά θα πρέπει και να είναι .

Δυναμικότατη,αληθινή,ντόμπρα,αντράκι με τα όλα της ,αλλά εκείνο το ταμπεραμέντο της ,που κυριολεκτικά σε καθηλώνει και θες να την ακούς με τις ώρες,όταν ιδιαίτερα σχολιάζει εξωνυχυστικά ,καταστάσεις,παιχνίδια ,κρίνει και επικρίνει συμπεριφορές και διαδραματίζει ρόλους,μαέσττρου ,σε παραφωνίες ανθρώπων ,σε μη αρμονικές και ισορροπήμένες καταστάσεις,αλλά που πάντα ,με τη μαεστρία της και την άψογή της κρίση ,τα βάζει τα πράγματα στη θέση τους και έτσι δε μένει κανένας παραπονούμενος .

Τ.Α.Μ.Α.

Τα ονόματα φυσικά ,όπως και θα καταλάβατε,είναι τα δικά μου ,όπως τα έχω εγώ στο μυαλό μου,γιατί η φίλη μου ,μου τα παρέθεσε ,εντελώς διαφορετικά,όπως είναι και στην πραγματικότητά τους,

Από όλη αυτή όμως τη διήγηση,από όλο αυτό το χείμαρρο δακρύων, και ευχαρίστησής της ,που είναι και αποτελεί μέρος αυτής της όμορφης συντροφιάς,δεν μου χει μείνει τίποτα άλλο,παρά να τα παραθέσω σε σας,με άλλη μορφή ,αλλά πάντα με την αλήθεια της φίλης μου,,,την αλήθεια που τη διακατέχει και θα τη διακατέχει ...χρόνια και χρόνια τώρα .

Η αλήθεια είναι ,πως μέσα απ αυτή την τόσο γλαφυρή και παραστατικήαφήγησή της ,,θα θελα και εγώ ,κάποια στιγμή να τα συναντώσω αυτά τα άτομα,να αλλάξουμε σκέψεις και συλλογισμούς .

Μακάρι να μου δινόταν και μένα η ευκαιρία,να αποτελούσα ,για λίγο χρονικό διάστημα.,μέλος αυτής της ανθρώπινης παρεούλας τους, της τόσο δυναμικής και συνάμα , αληθινής και όχι αληθοφανούς

πηγη ANNA ZANIDAKH