Η Αθήνα και το βιβλίο.

Τα παιδιά είχαν μαζευτεί ήδη ,γύρω απ την αγκαλιά της μαμάς τους.
Ηταν η μόνη τους παρηγοριά ,εκείνα τα δύσκολα χρόνια ,που είχαν κληθεί άθελά τους,να περάσουν και να προσπεράσουν ,τα δύσκολα και δυσβάσταχτα τότε γεγονότα τους.

Ηταν κάτι εντελώς αναπάντεχο και απρόσμενο,ο πατέρας τους ,που μέχρι χτες τα χαμογελούσε και ήταν ο ήλιος και το φως ,στις δύσκολες ,κάποιες ως τότε στιγμές τους,είχε χαθεί ,είχε έρθει μαύρο το μαντάτο και μαυροφόρεσε την άμοιρη τη μάνα τους.

Τι να έκαναν προσπαθούσαν να καταλαγιάσουν το φόβο της ,τους φόβους τους ,χωρίς να τους πάρει εκείνη χαμπάρι.

Ως ένα σημείο,θαρρείς να τα είχαν καταφέρει,

Κανείς και τίποτα ,δε θα έμπαινε εμπόδιο,στα σχέδια εκείνα ,που αν και μικρά τα άλλα αδέρφια της Ηρούς,θέλησε να τα βάλει και εκείνα στο παιχνίδι,που είχε ήδη αρχίσει να καταστρώνει,εδώ και μέρες τώρα.

Το όνειρό της , είχε αρχίσει ήδη να παίρνει σάρκα και οστά .

Αχχ και να ξερε η μάνα της ,τι είχε σκαρφιστεί το πανέξυπνο ,όπως της έλεγε ο μπαμπάκας της ,χρόνια τώρα ,μυαλουδάκι της.

Το μόνο που είχε αρχίσει να της απαλύνει τον πόνο ,ήταν εκείνο ,το βιβλίο,το χε ετοιμάσει με τόσο αγάπη,τόσο πόνο και τόσο δάκρυ,που κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί.

Το μεγάλο κέντρο της Ελλάδας ,ήταν έτοιμο να το υποδεχθεί ,να το αγκαλιάσει και να δεχθεί την απλόχερη αγκαλιά της,

‘Ηθελε να την ανοίξει διάπλατα και να αγκαλιάσει όλους εκείνους τους εκδοτικούς οίκους ,που θα σκύβαν με αγάπη και λατρεία ,όπως τα δικά της τότε συναισθήματα ,πάνω σε εκείνες τις αράδες,που είχαν κοντέψει ,να σβηστούν εκείνα τα όμορφα χρυσαφένια γράμματα ,που είχε επιλέξει η ίδια να στολίσει ,την ψυχή της ,μα συνάμα να φανεί το μάλαμα εκείνο ,το χρυσάφι και το διαμάντι,που γινόταν λόγος στο βιβλίο της .

Η Αθήνα,η μεγαλούπολη ,το κέντρο των τεχνών και των γραμμάτων ,των πανεπιστημίων και των καλών τεχνών,τα πάντα εκεί,τα πάντα ,στα πόδια τους,θέατρα ,παραστάσεις ,έργα ,οτιδήποτε θέλανε,όλα δίπλα τους.

Μόνο η καημένη η Ηρώ,σε εκείνο το απόμακρο ξερονήσι,το λέγαν κάποιοι,αλλά γι αυτήν ήταν τα Κουφονήσια,τα δικάτης μέρη,τα δικά της αποτυπώματα γραφής,που ήθελε να παραμείνουν εκεί,φύλακες και στηλοβάτες ,των ολιγάριθμων κατοίκων,που φυλάσσαν Θερμοπύλες ,όχι τις γνωστές,αλλά εκείνες που η Αθήνα με τίποτα δε θα καταλάβαινε ,αλλά ήξερε,πως το βιβλίο της ,θα ήταν σε καλά χέρια .









πηγη ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ