Τους θέλουμε πίσω για να τους αφήσουμε εμείς

«Σε θέλω πίσω». Εξομολόγηση από μήνυμα η ώρα 3 το πρωί μετά από αρκετή κατανάλωση αλκοόλ και μερικές γερές δόσεις κλάματος
Και δεν είναι που δεν τα πήγαινες καλά. Θα περίμενε κανείς να είχες πιάσει πάτο.  Αλλά είχες χρόνο για τον εαυτό σου, μπήκες σε πρόγραμμα, έτρωγες καλά, κοιμόσουν καλά, γελούσες. Γενικά η ζωή μετά το χωρισμό ήταν καλή. Είχες συμβιβαστεί στην ιδέα του «χώρια». Δεν είχες καμία ραγισμένη καρδιά να φτιάξεις παρά μόνο έναν ραγισμένο εγωισμό. Γιατί αυτό που δε χώνεψες, δε χωνεύεις και δε θα χωνέψεις ποτέ σου είναι ότι το τέλος δε δόθηκε από σένα.

Βρέθηκες προ τετελεσμένων γεγονότων. Το μισούσες να χάνεις τον έλεγχο. Να αποφασίζουν άλλοι. Να υποχρεώνεσαι να το δέχεσαι. Το δικό σου ήταν το δικό σου και περνούσε πάντα. Λίγο που σε κακομάθανε παιδί, λίγο κι εκείνο το πείσμα σου. Δεν έχανες. Δεν υποχωρούσες. Γίνονταν πάντα, όλα, όπως τα ήθελες, όποτε τα ήθελες. Και τώρα; «Το καλύτερο είναι να χωρίσουμε». Προ τετελεσμένων γεγονότων.

Κι έμεινες με μια γεύση απογοήτευσης. Πικρή. Ένας καταρρακωμένος εγωισμός, ένα χαμένο γόητρο. Κι έλεγες πως θα γινόταν κάποτε. Δεν ήταν δυνατό να σου ερχόντουσαν όλα όπως τα ήθελες μια ζωή. Και προσπαθείς να συμβιβαστείς στην ιδέα. Ότι έπαιξες, έχασες, πάμε παρακάτω. Μαλώνεις το παιδί μέσα σου που θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Περιμένεις το χρόνο να σε βοηθήσει να ξεχάσεις. Κι ελπίζεις ότι δε θα πάρει πολύ.

Μα σε τρώει από μέσα. Επαναστατεί το είναι σου. Ο πληγωμένος εγωισμός σου θηρίο ανήμερο εγκλωβισμένος σ’ ένα «πάμε παρακάτω» που γίνεται τρόπος ζωής. Κάθε μέρα είναι και χειρότερη. Η ιδέα ότι εσύ είσαι το θύμα της υπόθεσης, ότι βρέθηκες σε μειονεκτική θέση σου τρώει τα σωθικά. Κι έπειτα είναι κι αυτό το ύφος συγκατάβασης στα βλέμματα των άλλων. Η σχεδόν λύπησή τους σου δίνει το τελειωτικό χτύπημα.

Τα βλέπεις όλα κόκκινα. Γιατί, γαμώτο, να μην το πεις μια μέρα νωρίτερα; Αφού το ήξερες, το έβλεπες, ήσασταν τελειωμένη υπόθεση. Υποτίμησες τον αντίπαλο. Ήσουν σίγουρος πως δε θα το έκανε. Η σιγουριά σ’ έφαγε. Σου γίνεται εμμονή. Η απόρριψη. Η αποδοχή της. Δύσκολα τα πράγματα.

Κι έπειτα σου μπαίνει στο μυαλό η ιδέα. Πρέπει να γυρίσεις το παιχνίδι σε ισοπαλία. Όσο και να πεις είναι κάπως πιο υποφερτή απ’ την ήττα. Να τα ξαναβρείτε και να δώσεις το τέλος εσύ. Και μέσα στην παράνοια που επικρατεί στο κεφάλι σου, αυτό φαντάζει το πιο λογικό πράγμα που σκέφτηκες εδώ και καιρό. Αφού δεν μπορείς να συμβιβαστείς με την ιδέα της απόρριψης πρέπει κάπως να την καμουφλάρεις. Να καλμάρεις και λίγο τον εγωισμό.

Θέλεις να αναλάβεις και πάλι τα ηνία. Να πληγώσεις όπως πληγώθηκες. Να βάλεις τον άλλον στην ίδια διαδικασία που υπέβαλες τον εαυτό σου τον τελευταίο καιρό. Να βλέπεις με ευχαρίστηση τον εγωισμό του να συνθλίβεται κι εσύ να βρίσκεσαι ασφαλής στο θρόνο σου. Να βγεις να βροντοφωνάξεις με όλο τον αέρα στα πνευμόνια σου πως εσύ έδωσες το τέλος, τράβηξες την κόκκινη γραμμή κι έκλεισες την αυλαία. Να το πεις σ’ εκείνον, στους άλλους, σε σένα. Μόνο έτσι θα ηρεμήσεις και θα προχωρήσεις παρακάτω. Ναι, είχες πάντα την πρόφαση του όλα γίνονται στο πλαίσιο «πάμε παρακάτω»

Και κάπως έτσι, στάλθηκε το παραπάνω μηνυματάκι. Για όλους τους λάθος λόγους κάτω από όλες τις λάθος συνθήκες. Αλλά στάλθηκε. Αποδείχτηκες έρμαιο των παθών σου. Ο εγωισμός σε σέρνει ανέκαθεν απ’ τη μύτη. Τα υπεράνω, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ για σένα. Κι ας το λένε μικρότητα, εσύ το λες ευθύνη διατήρησης της ψυχικής σου υγείας.

Κάποτε, αργότερα, το ίδιο βράδυ μετά από παρατεταμένη κατανάλωση χαώδους ποσότητας αλκοόλ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν είσαι πολύ εγωιστής να αποδεχθείς την απόρριψη και στέλνεις για να κερδίσεις ρεβάνς ή αν είσαι πολύ εγωιστής για να αποδεχθείς ότι το «Σε θέλω πίσω» ήταν η μεγαλύτερη αλήθεια που είπες τον τελευταίο καιρό, καμουφλαρισμένη στην ιστορία διάσωσης του εγώ σου.

Αυτό που είσαι πολύ μεθυσμένος να σκεφτείς είναι ότι ουσιαστικά έχεις ήδη χάσει. Έναν άνθρωπο, χρόνο απ’ τη ζωή σου, εσένα. Ο εγωισμός δεν έσωσε ποτέ κανένα. Προφανώς, δε θα αποτελέσεις εξαίρεση.

Συντάκτης: Μαρίνα Πολυκάρπου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη