Γιορτές

Χαρούμενα προσωπάκια ,στολίζουν τις ψυχές μας,βλέπονταας μέσα τους ,την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής τους.
Παιδιά σαν ήμασταν,περιμέναμε πως και πως αυτές τις μέρες,να σταματήσουν τα σχολεία ,να απαλλαχτούμε απ το καθημερινό εντατικό ,τότε διάβασμά μας και να ξεχυθούμε ,στις γειτονιές ,να λέμε τα κάλαντα.

Μαζί με τα τριγωνάκια μας,τα σκουφάκια και τα γαντάκια μας ,να γυρίζουμε από πόρτα σε πόρτα,από φίλη της μαμάς σε φίλη και να λέμε χαρούμενα και ευτυχισμένα ,το μήνυμα της Γέννηςης του Θεανθρώπου.

Ηταν όμορφα,γλυκά και με ζεστές αναμνήσεις χρόνια,βουτυγμένα μέσα στην αθωότητά μας ,παρά στους βούρκους,ψυχής ,κατακραυγής αυτής,ωθούμενα και εξωθούμενα θέματα και προβλήματα,βγαλμένα απ τα βάθη της ,χωρίς να μαστε σε θέση να δρομολογήσουμε και να πραγματοποιήσουμε ,τις δικές μας αναδείξεις και τα δικά μας απλά ,αγνά συναισθήματα,αφού κατακλείστηκαν από εγωιστικές επιδρομές και εγωιστικά σύνδρομα υπεροχής ,παρά ανοχής και συγκατάβασης.

Γιορτές ,χαρμόσυνες,ιερές μελωδίες,να γεμίζουν τα αυτάκια μας ,όπως και τότε ,αλλά τότε όντως απομακρυσμένες οι διάφορες κακεντρεχείς συζητήσεις,οι διάφορες τρωτές και μη εξελίξισιμες συμπεριφορές μας ,ήταν τόςο ήρεμα και ήσυχα ,εκείνα τα αρμονικά , με απόλυτη σύνδεση καθαρότητας της ψυχής μας ,κάλαντα,κίνητρα για παρακίνηση,να τα τραγουδήσουν μαζί μας,ακόμα και οι νοικοκυραίοι των σπιτιών.

Τώρα,δε φτάνει που τα παιδάκια δε βγαίνουν για κάλαντα,γιατί όπως είχα ακούσει από κάποια στόματα,έβγαιναν λέει για να ζητιανέψουν,καλωπισμένα και καλοχτενισμένα,τι άλλο δηλαδή θα αΚούσουμε τώρα ,αλλά απομονωμένα και καθηλωμένα σε μια οθόνη,βρίσκουν διασκεδαστικό το δικό τους κεκαλυμένο για τα καλά ,χώρο και κόσμο.

Ζώντας την παράλληλη εικονική τους ζωή,συγκαταλέγονται ,στα δυστυχή ,χωρίς τα ίδια να ναι σε θέση να το καταλάβουν,όντα στον πλανήτη μας,που απομονώνονται,ζουν ,συνυπάρχουν σε έναν ιδεατό κόσμο,μακριά από την οχλαγωγία αν θέλετε των κινήσεων των εορταστικών ωραρίων της αγοράς,χωρίς να ναι σε θέση να γευτούν τις οσμές των εορτών,παρά μόνο άπ τα διάφορα καλούδια που θα ετοιμάσει η κάθε μητέρα,γιαγιά ,μέσα στο σπιτικό της.

Κι αυτό αν φιλοτιμηθούν να ρίξουν και καμιά ματιά,έξω απ το δωμάτιο,το κάστρο το δικό τους ,που πολλές φορές απροσπέλαστο,τείνει να αποτελέσει το δικό τους καταφύγιο και μέσο φυγής και διαφυγής,απ τη σκληρή ίσως για κάποια παιδιά πραγματικότητα,το χρόνο εκεί που προσπερνούν και διανύουν.

Μα τώρα πια μεγαλώσαμε και οι γρατζουνιέ






ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΟΣ ΜΑΣ ..ΑΝΝΑΣ ΖΑΝΙΔΑΚΗ.

Για το ....tapantareinews.gr