ΣΑΛΑΜΙΝΑ: Περιοχή Αμπελακίου-Κυνόσουρας, το σημείο που συγκεντρώθηκε ο ελληνικός στόλος πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Τμήμα θεμελίωσης στιβαρής κτηριακής ή άλλης κατασκευής της Κλασικής περιόδου, δίπλα σε νεώτερο μώλο από αρχαίο δομικό υλικό, στην βόρεια πλευρά του Όρμου του Αμπελακίου (Φωτο: Χρ. Μαραμπέα).... 

«Βρέθηκε»  το αρχαίο πολεμικό λιμάνι όπου συγκεντρώθηκε ο ελληνικός στόλος πριν από τη κοσμοϊστορική ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.

Μια σημαντική ανακάλυψη των αρχαιολόγων συμπληρώνει το παζλ ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος. Στις ανατολικές ακτές της Σαλαμίνας, συγκεκριμένα στην περιοχή Αμπελακίου-Κυνόσουρας « βρέθηκε» το σημείο που συγκεντρώθηκε ο ελληνικός στόλος πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ, 2016 ΥΠ.ΠΟ-Κατά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2016, διενεργήθηκε, στο πλαίσιο τριετούς προγράμματος, υποβρύχια αναγνωριστική έρευνα στις ανατολικές ακτές της Σαλαμίνος, συγκεκριμένα στην περιοχή Αμπελακίου-Κυνόσουρας, ως συνεργασία μεταξύ της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (Ε.Ε.Α.) του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, υπό την διεύθυνση της Προϊσταμένης της Εφορείας Δρος Αγγελικής Σίμωσι, και του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (Ι.ΕΝ.Α.Ε.), υπό την διεύθυνση του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Προέδρου του Ινστιτούτου κ. Γιάννου Λώλου, με την συμμετοχή του Εργαστηρίου Θαλάσσιας Γεωλογίας και Φυσικής Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου Πατρών, υπό τον Καθηγητή κ. Γιώργο Παπαθεοδώρου και με κύρια οικονομική υποστήριξη από το Βρετανικό Ίδρυμα Honor Frost.

 Αυτή είναι η πρώτη συστηματική υποβρύχια έρευνα, η οποία εγκαινιάζεται, από Ελληνικούς φορείς (με 20μελή επιστημονική ομάδα), σε βεβαρυμένο θαλάσσιο περιβάλλον, αλλά σε χώρο μείζονος ιστορικής σημασίας. Κύριο πεδίο της έρευνας του 2016 αποτέλεσε το εσώτερο (δυτικό) τμήμα του Όρμου του Αμπελακίου

• Στο εσώτερο τμήμα του Όρμου ανακαλύφτηκε (ΤΑΥΤΟΠΟΙΉΘΗΚΕ) το εμπορικό και πιθανότατα πολεμικό λιμάνι της πόλης-δήμου της Σαλαμίνος, που ήταν το σημαντικότερο και πλησιέστερο του Αθηναϊκού κράτους, μετά από τρία λιμάνια του Πειραιά που βρίσκονταν σε ,Κάνθαρο, Ζέα και Μουνιχία (Μικρολίμανο).

Αναφορές στον αρχαίο λιμένα της Σαλαμίνος απαντούν στα έργα του γεωγράφου Σκύλακος (του 4ου αι. π.Χ.), του γεωγράφου Στράβωνος (του 1ου αι. π.Χ.-1ου αι. μ.Χ.) και του περιηγητή Παυσανία (του 2ου αι. μ.Χ.).
Από την έρευνα επιβεβαιώθηκε ότι και στις τρεις (3) πλευρές του Όρμου του Αμπελακίου (βόρεια, δυτική και νότια) διατηρούνται καταβυθισμένες αρχαιότητες, οι οποίες σταδιακά βυθίζονται και αναδύονται, ανάλογα με την μεταβολή της στάθμης της θάλασσας, η πτώση της οποίας, ιδιαίτερα τον μήνα Φεβρουάριο, φθάνει το μισό μέτρο (!).
Στα αρχαία κατάλοιπα που αναγνωρίσθηκαν στον αιγιαλό και σε ρηχά ύδατα περιλαμβάνονται: λιμενικές δομές, οχυρωματικές κατασκευές και διάφορες κτηριακές εγκαταστάσεις.

• Μετά από αεροφωτογράφηση, φωτογραμμετρική επεξεργασία και τοπογραφική και αρχιτεκτονική τεκμηρίωση όλων των ορατών στοιχείων, προέκυψε ο πρώτος ενάλιος αρχαιολογικός χάρτης της περιοχής, που θα αποτελέσει την βάση για την συνέχιση της έρευνας κατά τα επόμενα έτη.

Παράλληλα, εξελίχθηκε και η γεωφυσική και γεωαρχαιολογική έρευνα, από την ομάδα του Πανεπιστημίου Πατρών, με την χρησιμοποίηση, σε πρώτη φάση, ηχοβολιστή πλευρικής σάρωσης, θαλάσσιου μαγνητόμετρου και συστήματος συρόμενης υποβρύχιας κάμερας, με στόχο τον εντοπισμό στοιχείων αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στον πυθμένα και τον προσδιορισμό της ακτογραμμής του Όρμου κατά την Κλασική εποχή.

• Τα υψηλής ποιότητας ψηφιακά δεδομένα που συλλέχθηκαν αναμένεται να συμβάλουν σημαντικά στην ανασύνθεση της παράκτιας παλαιογεωγραφίας της περιοχής.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει θαλάσσια (εν μέρει βαλτώδης) έκταση στην βορειοδυτική πλευρά του Όρμου, η οποία φαίνεται να αποτελεί προστατευμένη περιοχή. Ορίζεται, στα νότια, από μακρό τοίχο (βραχίονα) εντυπωσιακού μήκους (160 μ. περίπου), στο πέρας του οποίου υπάρχει κυκλικός αμυντικός πύργος διαμέτρου 7 μ. (τύπου γνωστού από άλλους οχυρωμένους λιμένες), και στα ανατολικά, από νεώτερο μώλο (μήκους 48 μ.), κατασκευασμένο με αρχαίο οικοδομικό υλικό, ενδεχομένως επάνω σε αρχαίο υπόβαθρο.

Κυκλικός πύργος (διαμ. 7 μ.), από την οχύρωση του Κλασικού λιμένος, στον Όρμο του Αμπελακίου (Αεροφωτογραφία Β. Μεντόγιαννης)....

•  Ο γεωγράφος Σκύλακος, ο Στράβων και ο περιηγητής Παυσανίας είχαν αναφερθεί στο λιμάνι της Σαλαμίνας στα έργα τους. Εκεί συγκεντρώθηκε ένα τμήμα του ενωμένου Ελληνικού στόλου την παραμονή της μεγάλης ναυμαχίας του 480 π.Χ.. Το σημείο γειτνιάζει με τα σημαντικότερα μνημεία της Νίκης: το πολυάνδρειον (τύμβο) των Σαλαμινομάχων και το Τρόπαιον, επί της Κυνόσουρας.... 

Ο όρμος του Αμπελακίου όπως φαίνεται από τα νοτιοδυτικά (Φωτο: Χρ. Μαραμπέα).

Στα δυτικά του νεώτερου μώλου αποκαλύφθηκε, με επιφανειακό καθαρισμό, σειρά μεγάλων καλά λαξευμένων δόμων, στον άξονα Β.-Ν. και σε μήκος 12 μ. περίπου, που φαίνεται να ανήκει σε στιβαρή και επιμελημένη κτηριακή ή άλλη δομή, πιθανώς δημοσίου χαρακτήρα. Σε κάποια απόσταση δυτικότερα, τεκμηριώθηκε η ύπαρξη μεγάλης επιμήκους κατασκευής, διαστάσεων 21 x 9,20 μ. περίπου.
Από τα κατάλοιπα που εντοπίσθηκαν στη νότια πλευρά του Όρμου, ξεχωρίζουν, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, λιθορριπές (κυματοθραύστες), μώλος μήκους 40 μ. και μακρός τοίχος (μήκους 30 μ. περίπου) παράλληλος προς την ακτή, με συναπτόμενη τετράγωνη πυργοειδή (;) κατασκευή, διαστάσεων 6 x 6 μ.
Τέλος, στο πλαίσιο της εναρκτήριας έρευνας πραγματοποιήθηκε περισυλλογή επιφανειακών χαρακτηριστικών ευρημάτων στη βόρεια και στη δυτική πλευρά του Όρμου. Απέδωσε πλήθος θραυσμάτων εμπορικών (οξυπύθμενων) αμφορέων και άλλων αγγείων διαφόρων περιόδων, 1 χάλκινο νόμισμα Κορίνθου του 4ου αι. π.Χ. και μικροαντικείμενα. Το μεγαλύτερο ποσοστό της επιφανειακής κεραμεικής χρονολογείται στην Κλασική και στην Ελληνιστική εποχή και οπωσδήποτε συνδέεται με την λειτουργία των κύριων εγκαταστάσεων του λιμένος της Σαλαμίνος κατά τις ακμαιότερες φάσεις της Αθηναϊκής ιστορίας.

• Στη βορειοδυτική πλευρά του Όρμου, υπάρχει ένα τοίχος μήκους 160 μ. περίπου, όπου υπάρχει ένας κυκλικός αμυντικός πύργος διαμέτρου 7 μ. Στα δυτικά ανακάλυψαν μια σειρά μεγάλων καλά λαξευμένων δόμων, στον άξονα Β.-Ν. και σε μήκος 12 μ. περίπου, που φαίνεται να ανήκει σε στιβαρή και επιμελημένη κτηριακή ή άλλη δομή, πιθανώς δημοσίου χαρακτήρα.... 

Διακρίνεται μέσα στη θάλασσα  ο μακρός τοίχος (βραχίονας), μήκους 160 μ. περίπου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Όρμου του Αμπελακίου (Αεροφωτογραφία Β. Μεντόγιαννης)..

Η υποβρύχια έρευνα πραγματοποιήθηκε από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων (Ε.Ε.Α.) του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (Ι.ΕΝ.Α.Ε.) και τη συμμετοχή του Εργαστηρίου Θαλάσσιας Γεωλογίας και Φυσικής Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου Πατρών....

~~~{*}~~~

 Η σύγχρονη τριήρης «Ολυμπιάς». Ο Θεμιστοκλής διπλασίασε τη δύναμη του αθηναϊκού στόλου καθιστώντας τον τον ισχυρότερο της Ελλάδας και τον πλέον υπολογίσιμο αντίπαλο για τους Πέρσες 

Θεμιστοκλής, ο αδίστακτος Αθηναίος πολιτικός ο οποίος «έσυρε» τους Έλληνες στη Σαλαμίνα, εκμηδενίζοντας τους Πέρσες. Ποιους Έλληνες χρημάτισε για να τους πείσει και σε ποιον είπε «πάταξον μεν άκουσον δε»... 

Λίγο μετά τη μάχη του Μαραθώνα ένας νέος και φιλόδοξος πολιτικός έκανε δυναμική εμφάνιση στην πολιτική σκηνή της Αθήνας. Επρόκειτο για τον Θεμιστοκλή, ο οποίος φρόντισε να εξοριστούν, ο ένας μετά τον άλλον, οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Μετά και την εξορία του Αριστείδη το 482 π.Χ. ο Θεμιστοκλής ήταν πλέον κυρίαρχος και ελεύθερος να εφαρμόσει τα σχέδιά του για τον ναυτικό εξοπλισμό της πόλης και την προετοιμασία της για την απόκρουση μιας ενδεχόμενης περσικής επίθεσης.
Με αφορμή την πολεμική αντιπαράθεση Αθήνας και Αίγινας, ο Αθηναίος πολιτικός έπεισε τους συμπολίτες του να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα από τα μεταλλεία του Λαυρίου, στη ναυπήγηση 100 τριήρεων.

Έτσι, ο αθηναϊκός στόλος εξελίχθηκε σε μια αξιόμαχη δύναμη 200 τριήρεων.. Εν τω μεταξύ, Πέρσες απεσταλμένοι είχαν φθάσει στην Ελλάδα προκειμένου να ζητήσουν «γη και ύδωρ» το 481 π.Χ. Ο Θεμιστοκλής διέταξε την εκτέλεση του απεσταλμένου με το πρόσχημα ότι χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα για βάρβαρες διαταγές.
 Ουσιαστικά με αυτή του την ενέργεια θα καθιστούσε κάθε μελλοντική σκέψη των συμπολιτών του για συμβιβασμό απαγορευτική, μια και οι Πέρσες δεν θα συγχωρούσαν ποτέ μια τέτοια ανόσια και προσβλητική πράξη.
 Την περίοδο εκείνη συνήλθε στον Ισθμό συνέδριο, στο οποίο προΐστατο η Σπάρτη, προκειμένου να προετοιμαστεί σχέδιο κοινής άμυνας και απόκρουσης της περσικής επίθεσης. Ο Θεμιστοκλής, αφού έκανε λόγο για την ανάγκη συμφιλίωσης όλων των ελληνικών πόλεων μπροστά στον κοινό εχθρό, εξελέγη στρατηγός των Αθηναίων.

 Παράλληλα με τη σύγκληση του συνεδρίου στον Ισθμό, μια αθηναϊκή αντιπροσωπεία μετέβη στο μαντείο των Δελφών για να λάβει χρησμό σχετικά με την έκβαση της επικείμενης ελληνοπερσικής σύρραξης. Η Πυθία προφήτευε, ως συνήθως διφορούμενα, ότι απόρθητο θα έμενε μόνο το ξύλινο τείχος. Κάποιοι Αθηναίοι ερμήνευσαν τα λόγια της Πυθίας θεωρώντας ότι το ξύλινο τείχος αναφερόταν στην Ακρόπολη, η παλαιά περιτοίχιση της οποίας ήταν ξύλινη. Ο Θεμιστοκλής όμως επέμενε στην άποψη ότι αναφερόταν στο ναυτικό τους.

Τελικά, κατάφερε να πείσει τους Αθηναίους. Οι επερχόμενες εκλογές ωστόσο εμπεριείχαν τον κίνδυνο να αναδείξουν άρχοντα της πόλης τον Επικύδη, κύριο πολιτικό αντίπαλο του Θεμιστοκλή και κατά συνέπεια να ακυρώσουν τα σχέδια του. Ο Θεμιστοκλής δεν δίστασε να χρηματίσει τον Επικύδη προκειμένου να μη λάβει μέρος στις εκλογές. Την άνοιξη του 480 π.Χ. ο περσικός στόλος είχε ήδη φθάσει κοντά στο Αρτεμίσιο χωρίς να συναντήσει αντίσταση.

 Οι Αθηναίοι επικεντρώθηκαν στην ενίσχυση των πλοίων τους και ο Θεμιστοκλής προτάθηκε για την αρχηγία του συμμαχικού στόλου. Οι Σπαρτιάτες δυσφορούσαν με το ενδεχόμενο ανάθεσης της αρχηγίας σε Αθηναίο και αντιπρότειναν τον Ευρυβιάδη. Ο Θεμιστοκλής  δέχθηκε την σπαρτιατική πρόταση προκειμένου να μην διαρραγεί η εύθραυστη ελληνική συμμαχία. Άλλωστε είχε τον τρόπο να επηρεάζει παρασκηνιακά τις εξελίξεις.

 Ο Θεμιστοκλής ενσάρκωνε απόλυτα το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» 

Ο Σπαρτιάτης ναύαρχος μόλις είδε τον τεράστιο στόλο των Περσών να πλησιάζει στην Εύβοια φοβήθηκε και προσπάθησε γρήγορα να προσεγγίσει τις ακτές της Πελοποννήσου. Οι Ευβοείς με τη σειρά τους πανικοβλήθηκαν μπροστά στο ενδεχόμενο να τους εγκαταλείψουν και έστειλαν 30 τάλαντα στον Θεμιστοκλή.
Ποσό εξαιρετικά σημαντικό το οποίο ο Θεμιστοκλής χρησιμοποίησε ως εξής:Έδωσε πέντε τάλαντα στον Ευρυβιάδη και 12 στον Κορίνθιο Αδείμαντο που απειλούσε με αποχώρηση. Όσο για τα υπόλοιπα χρήματα, πολύ απλά τα κράτησε ο ίδιος ;...(Σ.Σ. Αυτό είναι υπό συζήτηση...)
Άλλωστε δικαιούτο ένα δώρο για τον  εαυτό του, καθώς με τις δωροδοκίες αυτές εξασφάλισε την ενότητα του ελληνικού στόλου και την αποφυγή υποχώρησης του στην Πελοπόννησο.

Όπου οι χρηματισμοί δεν ήταν αρκετοί, τον λόγο είχαν οι απειλές. Για παράδειγμα, όταν ο τριήραρχος Αρχιτέλης ζήτησε από τον Θεμιστοκλή χρήματα προκειμένου να καταβάλει τις αμοιβές των ναυτών του, ο Αθηναίος πολιτικός τον απείλησε ότι θα τον κατηγορούσε για προδοσία. Η καταστροφή του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες ωστόσο, ανάγκασε τον ελληνικό στόλο να συμπτυχθεί προς τα νότια.
Οι νεότερες εξελίξεις προκάλεσαν αναταραχή και διχασμό στο ελληνικό στρατόπεδο και οδήγησαν τον ελληνικό στόλο, που αριθμούσε περίπου 350 τριήρεις (200 εκ των οποίων αθηναϊκές), στη Σαλαμίνα, την ίδια στιγμή που ο περσικός αγκυροβόλησε στο Φάληρο τον Σεπτέμβριο  του 480 π.Χ. Προηγουμένως οι Αθηναίοι αντιδρούσαν στην εγκατάλειψη της πόλης τους. Ο Θεμιστοκλής τότε, με τη σύμπραξη πιθανώς των ιερέων της Αθηνάς, τους «έπεισε».
 Το ιερό φίδι του Ερεχθέα, που καθημερινά έβγαινε από την κρύπτη του προκειμένου να γευθεί τις προσφορές, δεν βγήκε κάποιες ημέρες. Ο Θεμιστοκλής έσπευσε να ερμηνεύσει το γεγονός ως σημάδι από τη θεά Αθηνά να εγκαταλείψουν την Ακρόπολη.
 Τις κρίσιμες εκείνες ώρες, ο Αθηναίος πολιτικός επέδειξε για ακόμα μια φορά την οξύνοιά του (σύμφωνα με μαρτυρία που κατέγραψε ο Πλούταρχος). Επειδή η πολιτεία είχε μεγάλη ανάγκη χρημάτων για την εκκένωση και μεταφορά του άμαχου πληθυσμού και την πολεμική προετοιμασία, υποχρέωσε τους πιο εύπορους πολίτες να συνεισφέρουν.

(Σ.Σ - Εφόσον αναφέρει ο συγγραφέας εδώ  ότι ο Θεμιστοκλής κράτησε το ποσόν των ταλάντων για των εαυτό του θα πρέπει να συνείσφερε και ο ίδιος εν προκειμένω ως πλούσιος εκτός εάν κράτησε τα χρήματα κρυφά...Και μάλιστα δημόσιο χρήμα...!!!. Δηλαδή υπεξαίρεση άρα η ποινή του θανάτου ήταν κάτι σίγουρο..........ο άνθρωπος που κόπιασε και έδωσε τα πάντα για την Αθήνα να λειτουργήσει ωσαύτως ; ... το ερώτημα ενισχύει το συμπέρασμα ΟΤΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΥΒΟΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ...!....ΔΗΛΑΔΗ ...ΚΑΤΈΣΧΕΣΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΏΝ ΤΟΥ;...ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΕΥΒΟΈΩΝ ; ΠΟΥ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕ Ο ΔΗΜΟΣ ΟΤΙ ΥΠΗΡΧΑΝ;.....ΤΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ  ΜΕΤΑ  ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; ...)

Την ώρα που οι πολίτες έφευγαν, διαδόθηκε ότι εξαφανίσθηκε το Γοργόνειο (το κεφάλι της Μέδουσας)  από το άγαλμα της Αθηνάς. Ο Θεμιστοκλής διέταξε τότε, με πρόσχημα την έρευνα για την ανακάλυψη του κλέφτη, να εξετασθούν όλες οι αποσκευές που είχαν μαζί τους οι Αθηναίοι. Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε πολλά χρήματα, τα οποία κατάσχεσε για τις ανάγκες της πολιτείας.

 Στο πολεμικό συμβούλιο των Ελλήνων αρχηγών  ο Θεμιστοκλής, υποστήριξε ότι έπρεπε να παρασύρουν τον περσικό στόλο στο στενό της Σαλαμίνας προκειμένου να εκμεταλλευθούν την ευελιξία των πλοίων τους έναντι των δυσκίνητων περσικών.
 Με την πρότασή του διαφώνησαν οι περισσότεροι από τους αρχηγούς και αντιπρότειναν να διεξαχθεί η σύγκρουση στον Ισθμό, ώστε αφενός να υπερασπιστούν την Πελοπόννησο και αφετέρου να υπάρχει διαθέσιμη μια οδός διαφυγής σε περίπτωση ήττας.
 Η διχογνωμία των Ελλήνων διοικητών πριν από τη ναυμαχία προκάλεσε πολλά λεκτικά επεισόδια.
Στο πιο χαρακτηριστικό  από αυτά, ο Ευρυβιάδης, που είχε εκνευριστεί ιδιαίτερα από την επιμονή του Θεμιστοκλή, ίσως και από κάποια περιφρονητικά λόγια του τελευταίου, σήκωσε τη ράβδο για να τον κτυπήσει. Τότε ο Θεμιστοκλής με ψυχραιμία τού απάντησε, «πάταξον μεν άκουσον δε».

Σε κάποια άλλη στιγμή, ο Θεμιστοκλής έλαβε αμέσως τον λόγο. Ο Κορίνθιος Αδείμαντος του επισήμανε πως  στους αγώνες, τους αθλητές που ξεκινούν πριν να δοθεί το σύνθημα τους χαστουκίζουν, για να πάρει πληρωμένη απάντηση «ναι, αλλά όσοι καθυστερούν δεν κερδίζουν τη νίκη».
 Όταν ο Θεμιστοκλής είδε ότι δεν κέρδιζε τίποτα με την ευγλωττία του, απείλησε με απόσυρση των αθηναϊκών πλοίων, αν δεν αποδέχονταν την πρότασή του για σύγκρουση στη Σαλαμίνα.

Χάρτης της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Ο πολυάριθμος και δυσκίνητος περσικός στόλος εγκλωβίστηκε στο στενό σημείο μεταξύ Σαλαμίνας και Αττικής και συνετρίβη 

Ο Ευρυβιάδης υποχώρησε, όχι όμως και οι υπόλοιποι αρχηγοί. Κι ενώ οι προετοιμασίες για τη σύγκρουση είχαν αρχίσει σε έντονο ρυθμό, πυκνοί καπνοί φάνηκαν στον ορίζοντα, σημάδι ότι η Αθήνα πυρπολείτο από τους Πέρσες.

Επικράτησε πανδαιμόνιο και το στρατόπεδο των Ελλήνων βρισκόταν για άλλη μια φορά ενώπιον της διάσπασης. Από τη μια, οι Αθηναίοι, οι Μεγαρείς και οι Αιγινίτες υποστήριζαν την άποψη του Θεμιστοκλή να διεξαχθεί η ναυμαχία στη Σαλαμίνα και από την άλλη, οι Πελοποννήσιοι επέμεναν να γίνει στον Ισθμό.

• Ο Θεμιστοκλής τότε ανέθεσε στον πιστό του δούλο και παιδαγωγό των παιδιών του Σίκκινο, που ήταν περσικής καταγωγής, να μεταδώσει στον Ξέρξη την πληροφορία ότι τάχα οι Έλληνες σκόπευαν να επιχειρήσουν έξοδο και, αν ήθελε να τους εξουδετερώσει, θα έπρεπε να σπεύσει στη Σαλαμίνα.

Ο Ξέρξης έπεσε στην παγίδα και έσπευσε αμέσως να συγκαλέσει πολεμικό συμβούλιο. Σ’ αυτό αποφασίσθηκε η άμεση επίθεση εναντίον του ελληνικού στόλου που ναυλοχούσε στη Σαλαμίνα.

• Πριν καν φανεί το πρώτο φως της ημέρας, οι Πέρσες είχαν αποκλείσει με 200 πλοία τις διόδους διαφυγής, ενώ πολλά περισσότερα περίμεναν την υποτιθέμενη έξοδο του ελληνικού στόλου ανάμεσα στη Σαλαμίνα και στην Ψυττάλεια.

Τα νέα των κυκλωτικών κινήσεων του περσικού στόλου μετέφερε στο ελληνικό στρατόπεδο ο Αριστείδης. Παρά το γεγονός ότι στον εξοστρακισμό του είχε συντελέσει ο Θεμιστοκλής, ξέχασε το παρελθόν και τάχθηκε με το μέρος του εκείνες τις κρίσιμες στιγμές.

Ο Θεμιστοκλής είχε παρασύρει τον αντίπαλό του στο πεδίο που επιθυμούσε. Το «τρόπαιο του Μιλτιάδη το οποίο δεν τον άφηνε να κοιμηθεί» ήταν πλέον μπροστά του και δεν θα άφηνε να του ξεφύγει. Είχε προβλέψει σωστά ότι ο Περσικός στόλος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ελληνικό στα νερά της Σαλαμίνας. - Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός...

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ 480 π.Χ.

Το 480 π.Χ. στη Σαλαμίνα δύο μεγάλοι πολιτισμοί έρχονται αντιμέτωποι: της Ελλάδας και της Περσίας. Και οι δύο ήταν στρατιωτικά ανεπτυγμένοι. Αν καταστρεφόταν ο περσικός στόλος, η Αθήνα θα μπορούσε να κατακτήσει τη δύναμη και τον πλούτο για να δημιουργήσει ένα χρυσό αιώνα. Αν αποτύχαινε, η κλασική Ελλάδα θα έχανε τη λάμψη, τον πολιτισμό και τους θεσμούς οι οποίοι θα αποτελούσαν την ιστορία του μετέπειτα κόσμου. Η εποποιία της Σαλαμίνας προσφέρει μια δραματική γνώση των πολεμικών τεχνών, της ευφυΐας, της στρατηγικής, των τεχνασμάτων και των αντι-τεχνασμάτων

 Η  Ναυμαχία της Σαλαμίνας διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, στα Στενά της Σαλαμίνας (στον Σαρωνικό Κόλπο, κοντά στην Αθήνα) μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας. 

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτέλεσε σημαντική 


μάχη της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία άρχισε το 480 π.Χ. Για να σταματήσουν την περσική προώθηση, μια μικρή δύναμη Ελλήνων έφραξε το πέρασμα των Θερμοπυλών, καθώς ο ελληνικός στόλος (κυρίως Αθηναίοι) αντιμετώπιζαν τον περσικό στόλο στα στενά του Αρτεμισίου. 

Στη μάχη των Θερμοπυλών, η οπισθοφυλακή των Ελλήνων εκμηδενίστηκε, ενώ στη ναυμαχία του Αρτεμισίου οι Έλληνες υπέστησαν απώλειες όπως και οι Πέρσες και υποχώρησαν μετά την ήττα στις Θερμοπύλες. Αυτό επέτρεψε στους Πέρσες να καταλάβουν τη Βοιωτία και την Αττική. 
Οι Σύμμαχοι ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν τον Ισθμό της Κορίνθου καθώς ο στόλος αποσύρθηκε στο κοντινό νησί της Σαλαμίνας.

Παρά την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Έλληνες Σύμμαχους να ξαναντιμετωπίσουν σε μάχη τον περσικό στόλο, με την ελπίδα ότι μια νίκη θα απέτρεπε περαιτέρω θαλάσσιες επιχειρήσεις κατά της Πελοποννήσου.
 Ο Πέρσες βασιλιάς Ξέρξης Α' ήταν επίσης έτοιμος για αποφασιστική μάχη.

Ως αποτέλεσμα του τεχνάσματος του Θεμιστοκλή, ο περσικός στόλος έπλευσε για τα Στενά της Σαλαμίνας και προσπάθησε να κλείσει και τις 2 εισόδους. 
Στον περιορισμένο χώρο των Στενών της Σαλαμίνας οι μεγάλοι αριθμοί των Περσών ήταν ενεργό πρόβλημα, καθώς τα πλοία ήταν ανοργάνωτα και δεν μπορούσαν να πολεμήσουν με ελιγμούς.
 Αξιοποιώντας την ευκαιρία, ο ελληνικός στόλος διαμορφώθηκε σε μια γραμμή και πέτυχε μια τεράστια και σημαντική νίκη για τον πολιτισμό , καταστρέφοντας 300 περσικά πλοία και όχι μόνο το κυριότερο διέλυσε το ηθικό των βαρβάρων και των σύν αυτώ.

Σημαντικότατο σταθμό στην Αρχαία Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία αποτελούν οι αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών για την προάσπιση της ελευθερίας τους. Οι λαμπρές νίκες κατά των εκάστοτε εισβολέων επέτρεψαν στο Ελληνικό έθνος να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, ν' αποκτήσει συνείδηση της δύναμής του και να δημιουργήσει τον κλασικό πολιτισμό του οποίου οι αρχές και τα ιδεώδη αποτέλεσαν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, επειδή ακριβώς οι αρχαίοι Έλληνες έζησαν και δημιούργησαν σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Οι μεγάλοι αυτοί εθνικοί πόλεμοι καθαρά αμυντικοί, τους προκάλεσαν οι Πέρσες στην προσπάθειά τους να υποτάξουν τη ΝΑ Ευρώπη. Από την πλευρά της Ελληνικής ιστορίας τα Μηδικά, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται αυτές οι συγκρούσεις, είναι κυρίως οι τρείς περσικές εκστρατείες:

Α) του Μαρδόνιου στη Θράκη και τη Μακεδονία (492π.Χ.)
Β) του Δάτη και του Αρταφέρνη στο Αιγαίο και την Αττική (490π.Χ.) και
Γ) του Ξέρξη στην Κεντρική Ελλάδα (480 - 479π.Χ.).

Οι σημαντικότεροι σταθμοί της τρίτης αυτής εκστρατείας εναντίον της Ελλάδας ήταν η μάχη των Θερμοπυλών, η ναυμαχία του Αρτεμισίου, η ναυμαχία της Σαλαμίνας και η μάχη των Πλαταιών.

Πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας
Μετά την κατάληψη του στενού των Θερμοπυλών απ' τους Πέρσες και την λήξη της Ναυμαχίας του Αρτεμισίου χωρίς αποφασιστικό αποτέλεσμα, ο Ελληνικός στόλος εγκατέλειψε την θαλάσσια περιοχή στα Βόρεια της Εύβοιας κατευθυνόμενος προς τις ακτές της Αττικής και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση ολόκληρης της Κεντρικής Ελλάδας από τον στρατό του Ξέρξη. Σ' αυτή την περίσταση ο ρόλος του Θεμιστοκλή υπήρξε οπωσδήποτε αποφασιστικός, κατόρθωσε να πείσει τους Αθηναίους να εκκενώσουν την Αττική με την προστασία του Ελληνικού στόλου ο οποίος αγκυροβόλησε στη Σαλαμίνα για να προστατεύσει αυτήν την επιχείρηση.

Οι δυνάμεις των Αντιπάλων
Για τη δύναμη του Περσικού στόλου οι πηγές μας δίνουν διάφορες πληροφορίες, ασφαλώς υπερβολικές στο σύνολο τους, όχι όμως και τελείως αντιφατικές. Ο Αισχύλος στους "Πέρσες" αναφέρει ότι ο εχθρός διέθετε 1.207 πλοία, αριθμό τον οποίο δίνει και ο Ηρόδοτος για τον στόλο όμως που συγκεντρώθηκε στην αρχή της εκστρατείας. 

Ο Αισχύλος 

Ο κορυφαίος Έλληνας τραγικός ποιητής, γεννημένος μάλλον στην Ελευσίνα ή στην Παλλήνη. Ο πατέρας του λεγόταν Ευφορίων. Πολέμησε στους Περσικούς πολέμους και διακρίθηκε στη μάχη του Μαραθώνα, όπου και τραυματίστηκε. Το 480 π.Χ. πολέμησε και πάλι στο Αρτεμίσιο, το βόρειο ακρωτήριο της Εύβοιας. Συμμετείχε για πρώτη φορά σε δραματικούς αγώνες νικηφόρα το 484 π.Χ. Πέτυχε άλλες 12 νίκες. Στο έργο «Πέρσες» (472) δίνει έναν ύμνο στην Αθήνα, μια έξοχη εσωτερική δομή δράματος και μια αιτιολόγηση της περσικής «ύβρεως». Ο Αισχύλος νικάει ξανά το 467 με την τριλογία Οιδίπους (από την οποία σώζεται μόνον η «Επτά επί Θήβας») και μετά την τριλογία της Ορέστειας το 458 (Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες) φεύγει για τη Σικελία. Πέθανε στη Γέλα της Σικελίας, το 456/455 σε ηλικία 69 ετών, όπου του αποδόθηκαν τιμές ήρωα, με δημόσια ταφή, θυσίες και παραστάσεις κοντά στο μνήμα του, το οποίο έγινε τόπος προσκυνήματος. Σώζονται επίσης ο «Προμηθέας Δεσμώτης» και οι «Ικέτιδες» (463). Τα σωζόμενα έργα του με ερμηνευτικά σχόλια εξέδωσαν οι Βυζαντινοί λόγιοι και από το Βυζάντιο πέρασαν στη Δύση, λίγο πριν την Άλωση, με το Μεδίκειο κώδικα του 10ου αιώνα.

Επειδή όμως μεταξύ αυτού του χρονικού σημείου και της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας οι Πέρσες είχαν για διάφορους λόγους απώλειες της τάξεως των 670 περίπου πλοίων, οι οποίες αναπληρώθηκαν μόνο με 125 νέα, οι δυνάμεις που παρέταξαν στη Σαλαμίνα ήταν περίπου 670 πλοία. 

Εάν όμως αφαιρέσουμε τα Περσικά πλοία που περιπολούσαν ( Αιγυπτίων )στην άλλη άκρη της Σαλαμίνας πριν από τη Ναυμαχία τότε η υπεροχή του Περσικού στόλου πρέπει να ήταν 2:1.Ο Ελληνικός στόλος που αγωνίσθηκε στη Σαλαμίνα υπολογίζεται από τον Ηρόδοτο σε 378 τριήρεις, αν και το άθροισμα των πλοίων που ο ίδιος αναφέρει ανέρχεται μόνο σε 366 τριήρεις. Απ' αυτές οι Αθηναίοι πρόσφεραν 200, οι Κορίνθιοι 40, οι Αιγινήτες 30, οι Μεγαρείς 20, οι Λακεδαιμόνιοι 16, οι Σικυώνοι 15, οι Επιδαύριοι 10, οι Αμβρακιώτες 7, οι Ερετριείς 7, οι Τροιζήνιοι 5, οι Νάξιοι 4, οι Ερμίονες 3, οι Λευκάδιοι 3, οι Κείοι 2, οι Στυρείς 2, οι Κυθνίοι 1 και οι Κροτωνιάτες επίσης 1.

Μία ελληνική τριήρης 

Τα πλοία 

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο συμμαχικός στόλος είχε 378 τριήρεις, και αναφέρει τον αριθμό των πλοίων που έστειλε κάθε πόλη-κράτος (όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα)[ . Ωστόσο, οι αριθμοί του αν προστεθούν βγάζουν σύνολο 366. Δεν διευκρινίζει ρητά ότι και οι 378 τριήρεις πολέμησαν στη Σαλαμίνα («Όλες αυτές ήρθαν στις πολεμικά χορηγημένες τριήρεις...Ο συνολικός αριθμός των πλοίων...ήταν τριακόσια εβδομήντα-οκτώ») και επίσης λέει ότι οι Αιγινήτες «είχαν άλλα επανδρωμένα πλοία, αλλά φρουρούσαν τη γη τους με αυτά και πολέμησαν στη Σαλαμίνα με τα 30 πιο αξιόπλοα». 

Έτσι υποτίθεται ότι η διαφορά μεταξύ του αριθμού που αντιπροσωπεύει για μια φρουρά 12 πλοίων που έπλευσαν από την Αίγινα. 

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, 2 περισσότερα πλοία αποστάτησαν από τους Πέρσες στους Έλληνες, 1 πριν το Αρτεμίσιο και 1 πριν τη Σαλαμίνα, έτσι ο συνολικός αριθμός των πλοίων στη Σαλαμίνα πρέπει να ήταν 368 πλοία (ή 380).

Σύμφωνα με τον Αισχύλο, ο οποίος συμμετείχε στη ναυμαχία, ο ελληνικός στόλος είχε 310 τριήρεις (η διαφορά ήταν ο αριθμός των πλοίων του αθηναϊκού στόλου).

Ο Κτησίας ισχυρίζεται ότι ο αθηναϊκός στόλος είχε μόνο 110 τριήρεις, αριθμός ο οποίος συνδέεται με τον αριθμό του Αισχύλου.

Σύμφωνα με τον Υπερείδη, ο ελληνικός στόλος είχε μόνο 220 πλοία.. 

Ο στόλος ήταν, στην πραγματικότητα, υπό την ηγεσία του Θεμιστοκλή, αλλά νομικά ήταν υπό τη διοίκηση του Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη, όπως είχε συμφωνηθεί στο συμβούλιο του 481 π.Χ.. Αν και ο Θεμιστοκλής προσπάθησε να διεκδικήσει την αρχηγία του στόλου, οι άλλες πόλεις-κράτη όμως είχαν αντίρρηση, και για συμβιβαστική λύση, η ηγεσία του στόλου δόθηκε στη Σπάρτη (η οποία δεν είχε ναυτική παράδοση).

Ανάγλυφο αθηναϊκής τριήρους της εποχής  μετά ερετών 

ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΛΟΙΩΝ  

Αθήνα	180	Κόρινθος	40	Αίγινα	30
Χαλκίδα	20	Μέγαρα	20	Σπάρτη	16
Σικυώνα	15	Επίδαυρος	10	Ερέτρια	7
Αμβρακία	7	Τροιζήνα	5	Νάξος	4
Λευκάδα	3	Ερμιόνη	3	Στύρα	2
Κύθνος	1 (1)	Κέα	2	Μήλος	(2)
Σίφνος	(1)	Σέριφος	(1)	Κρότωνας	1
Σύνολο	366  ή  378   (5)

Οι αριθμοί στην παρένθεση αναφέρονται σε πεντηκοντόρους, ενώ τα υπόλοιπα είναι τριήρεις

Αεροφωτογραφία του χώρου της ναυμαχίας στις μέρες μας 

Σχέδια των Αντιπάλων

Ο Ελληνικός στόλος, μετά την κατάληψη της Αττικής απ' τους Πέρσες, συγκεντρώθηκε σε τρία σημεία: ο κύριος όγκος του στα σημερινά Αμπελάκια, απ' όπου φαίνονταν η Αθήνα παραδομένη στης φλόγες, ένα μικρότερο τμήμα αποτελούμενο από αιγινήτικα πλοία έμεινε να φυλάει την Αίγινα και ένα τρίτο τμήμα κατευθύνθηκε στον Πώγωνα, τον σημερινό Πόρο.

Απ' την άλλη πλευρά ο Περσικός στόλος έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε κοντά σε λιμάνια κατεχόμενα από τον Περσικό στρατό, για να τα χρησιμοποιήσει ως βάσεις. Έτσι ο Ξέρξης στάθμευσε στη νότια παράλια της Αττικής έχοντας το στρατηγείο του στο Φάληρο.

 Οι Πέρσες, στην προσπάθεια τους να επιτύχουν ευνοϊκή έκβαση του αγώνος, συνέβαλαν το σχέδιο να καταστρέψουν αιφνιδιαστικά τα ελληνικά πλοία που ήταν συρμένα στις αμμουδιές ή αγκυροβολημένα στους κόλπους της ΒΑ ακτής της Σαλαμίνας και σε μια δεύτερη φάση να καταλάβουν τη Σαλαμίνα, που την υπεράσπιζε ένα πολύ μικρό τμήμα του Αθηναϊκού στρατού.

 Ενδεχόμενη επιτυχία σ' αυτό το σχέδιο θα τους άνοιγε ασφαλώς το δρόμο για τον Ισθμό και την κατάληψη έπειτα της υπόλοιπης Ελλάδας.

Από την ελληνική πλευρά ο Θεμιστοκλής αντιλήφθηκε αμέσως τα μεγάλα πλεονεκτήματα της θαλάσσιας αμυντικής γραμμής και ιδιαίτερα της Σαλαμίνας. 

Το νησί αυτό, το μόνο εδαφικό τμήμα του Αθηναϊκού κράτους που δεν υποδουλώθηκε στους Πέρσες, χρησίμευε ως καταφύγιο για μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Αττικής, ως στρατιωτική βάση στα νώτα του Περσικού στρατού σε περίπτωση προελάσεως από τον Ισθμό και αποτελούσε, με τις προφυλαγμένες από τους ανέμους ακτές του απέναντι από την Αττική, ιδεώδη βάση για το Ελληνικό ναυτικό που κάλυπτε από τη Θάλασσα τον Ισθμό.

Ο Ευρυβιάδης

Ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Ευρυβιάδης τον 5ο αιώνα π.Χ., γιος του Ευρικλείδη. Αν και δεν καταγόταν από βασιλική γενιά, η Σπάρτη του ανέθεσε την αρχηγία του στόλου της κατά την περσική εισβολή το 480. Ο στόλος του, σχετικά μικρός σε σχέση με τον αθηναϊκό, πολέμησε στο Αρτεμίσιο, ενώ στον ίδιο ανατέθηκε η αρχηγία του ελληνικού στόλου. Μαζί με τον Θεμιστοκλή διηύθυναν τον ελληνικό στόλο στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480.

Σε μια ή περισσότερες συσκέψεις των αρχηγών των στόλων των πόλεων ο Θεμιστοκλής, επιδεικνύοντας την εξαιρετική μεγαλοφυΐα και το απαράμιλλο σθένος του, κατόρθωσε να κάμψει τις αντιρρήσεις του Κορίνθιου στρατηγού Αδείμαντου και την αναποφασιστικότητα του Λακεδαιμόνιου Ναυάρχου Ευρυβιάδη πείθοντας τους για την καταλληλότητα της θέσεως στη Σαλαμίνα.

TO ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η Διεξαγωγή της Ναυμαχίας

Η ναυμαχία διεξήχθη στις 28 ή 29 Σεπτεμβρίου (21-22 Βοηδρομιώνος) του 480π.Χ. Τη νύχτα μιας από αυτές τις μέρες ο Περσικός στόλος απέπλευσε από το Φάληρο με κατεύθυνση προς τα Δυτικά, ενώ τμήμα του Περσικού στρατού αποβιβάσθηκε και κατέλαβε την Ψυτάλλεια με σκοπό, κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, την περισυλλογή των Περσών ναυαγών και την εξόντωση των Ελλήνων ναυαγών. Γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα τα Περσικά πλοία προχωρούσαν κατά μήκος των ακτών της Αττικής με την εξής σειρά: Φοινικικά και Αιγυπτιακά προς το μέρος της Ελευσίνας, κατόπιν τα πλοία της Κύπρου, της Λυκίας και της Παμφυλίας και τέλος προς τον Πειραιά, τα Καρικά και τα πλοία της Ιωνίας. 

Οι Έλληνες πληροφορήθηκαν εγκαίρως τις κινήσεις του Περσικού στόλου από τον Αριστείδη, που ήλθε νύχτα από την Αίγινα.

Αριστείδης ο Δίκαιος

Ο Αθηναίος στρατηγός, γιος του Λυσίμαχου, επονομαζόμενος και «Δίκαιος». Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και ήταν φημισμένος για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και το ήθος του. Αναμίχθηκε στην πολιτική όταν οι Αθηναίοι έδιωξαν τους Πεισιστρατίδες και με το θάνατο του Κλεισθένη έγινε αρχηγός της συντηρητικής παράταξης. Στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. ήταν ένας από τους δέκα στρατηγούς, όπου παραχώρησε με γενναιοψυχία την αρχιστρατηγία στον Μιλτιάδη. Τον επόμενο χρόνο εκλέχθηκε επώνυμος άρχοντας, αλλά το 483 εξοστρακίστηκε από την Αθήνα, γιατί αντέδρασε στο ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή. Χαρακτηριστικό του μεγαλείου του και της δικαιοσύνης του είναι το γεγονός που συνέβη την εποχή του εξοστρακισμού του, όπου βοήθησε έναν αγράμματο χωρικό, που ήθελε τον εξοστρακισμό του, να γράψει στο όστρακο το όνομα «Αριστείδης». Όταν επρόκειτο να γίνει η ναυμαχία της Σαλαμίνας και οι Πέρσες σχεδίαζαν να περικυκλώσουν τα ελληνικά πλοία, ο Αριστείδης κρυφά έφτασε από την Αίγινα, όπου είχε εξοριστεί και ενημέρωσε τον Θεμιστοκλή. Πολέμησε γενναία στη Σαλαμίνα, όπου εξόντωσε τους Πέρσες στην Ψυττάλεια, στις Πλαταιές και ήταν από τους αρχηγούς του αθηναϊκού στόλου στις εκστρατείες στο Βυζάντιο και την Κύπρο. Ανέλαβε τέλος, λόγω της ακέραιου χαρακτήρα του, το ταμείο της Δηλιακής Συμμαχίας των Αθηναίων.

 Έτσι οι Πέρσες έχασαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού όταν, σύμφωνα με την περιγραφή του Αισχύλου, άκουσαν ξαφνικά, με την ανατολή του ηλίου, τους ήχους της σάλπιγγας και τον Παιάνα να αντηχεί από όλα τα Ελληνικά πλοία:

Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε,

ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ

παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη,

θήκας τε προγόνων:

νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.

Εμπρός, γιοί των Ελλήνων,

Ελευθερώστε την πατρίδα,

Ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας,

Τους βωμούς των θεών των πατέρων σας

Και τους τάφους των προγόνων σας:

Τώρα είναι η μάχη για τα πάντα.

Η Ναυμαχία στη Σαλαμίνα, του  Βίλχελμ φον Κάουλμπαχ 1868

Είχε λοιπόν ήδη βγει ο ήλιος όταν δόθηκε η διαταγή από τον Ευρυβιάδη, διοικητή των Ελληνικών δυνάμεων, να αναπτυχθεί ο Ελληνικός στόλος προς την κατεύθυνση των Περσών. Τη δεξιά πτέρυγα είχε καταλάβει ο ίδιος ο Ευρυβιάδης με τις μοίρες τηςΣπάρτης, της Κορίνθου, της Αίγινας και των Μεγάρων. Οι τριήρεις των μικρότερων ελληνικών πόλεων τάχθηκαν στομέσον, ενώ στην αριστερή πλευρά κατέλαβαν θέση με αρχηγό το Θεμιστοκλή, οι Τριήρεις των Αθηναίων. 

Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην αποφυγή ενδεχόμενου εγκλωβισμού των Ελληνικών Πλοίων εντός του αγκυροβολίου τους. Πλέοντας όμως ο Ελληνικός στόλος προς τα εμπρός θα συναντούσε σύντομα τον Περσικό, στο μέσο περίπου του στενού, σε χώρο δηλαδή αρκετά ανοικτό και συνεπώς ευνοϊκότερο για τους Πέρσες, οι οποίοι θα είχαν έτσι την ευχέρεια χρησιμοποιήσεως του συνόλου σχεδόν των πλοίων τους και τη δυνατότητα κυκλωτικών ελιγμών από τα δύο άκρα του Ελληνικού στόλου. 

Άποψη θέσεως των στόλων 

Για να αποτραπεί ακριβώς αυτή η συνάντηση των δύο στόλων στο μέσον του στενού, τα Ελληνικά πλοία ανέκοψαν την πορεία τους προς τα εμπρός κι άρχισαν να κινούνται προς τα πίσω, κωπηλατώντας ανάποδα προς τη Σαλαμίνα, χωρίς να αναστρέψουν, διατηρώντας σταθερά τις πλώρες προ τον εχθρό, σε τάξη, χωρίς να χαθεί η συνοχή του στόλου, συνεχίσθηκε δε ως μία γραμμή κοντά στις ακτές της Σαλαμίνας, όπου είχαν παραταχθεί οι Αθηναίοι οπλίτες, εκεί ο στόλος παρατεταγμένος σε μέτωπο με στήριγμα προς τα δεξιά την Κυνόσουρα και προς τα αριστερά το σημερινό νησί του Αγίου Γεωργίου, ώστε να αποτρέπεται ο κίνδυνος κυκλώσεως, σταμάτησε για να συγκρουστεί με τον εχθρό.

ΦΑΣΗ 1η

Τη νύχτα της παραμονής της σύγκρουσης οι Πέρσες απέκλεισαν την είσοδο και την έξοδο του στενού και κατέλαβαν την Ψυτάλλεια.

Η στενότητα του χώρου και η περιορισμένη έκταση του μετώπου δεν επέτρεπε στους Πέρσες να χρησιμοποιούν στην πρώτη γραμμή περισσότερα πλοία από τα Ελληνικά, τα οποία συνεπώς αντιμετώπιζαν στη σύγκρουση ίσο περίπου αριθμό πλοίων έτσι στον αγώνα έπαιζε σημαντικό ρόλο η ανδρεία και η επιδεξιότητα των αξιωματικών και των πληρωμάτων καθώς και η τακτική των αντιπάλων στόλων.

 Οι ελεύθεροι πολίτες των Ελληνικών πόλεων στις οποίες η ευψυχία μαζί με την ελευθερία ήταν οι υπέρτατες αξίες,αγωνίζονταν υπέρ βωμών και εστιών με ανδρεία και αυταπάρνηση που ενέτεινε η μεταξύ τους και μεταξύ των πόλεων άμιλλα. Αλλά και οι Πέρσες πολεμούσαν με εξαιρετική γενναιότητα, γιατί ήθελαν να φανούν ευάρεστοι στον Ξέρξη, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το όρος Αιγάλεω, αλλά και γιατί φοβούνταν την οργή του αν υστερούσαν.

ΦΑΣΗ 2α

Ο κύριος όγκος του Περσικού στόλου που ακολούθησε, μπήκε στο στενό τη νύχτα και το πρωί παρατάχθηκε για επίθεση. Αλλά ο αιφνιδιασμός απέτυχε. Ολόκληρος ο Ελληνικός στόλος κινήθηκε εναντίον του εχθρού και ύστερα από σειρά τακτικών ελιγμών άρχισε η σύρραξη σε μέτωπο 3 χιλιομέτρων περίπου από την Κυνοσούρα ως τη νησίδα του Αγ. Γεωργίου

 Έτσι στην αρχή η ναυμαχία ήταν αμφίρροπη και οι Πέρσες κρατούσαν, μάλιστα στη δεξιά πλευρά οι Ίωνες πίεζαν σοβαρά του Λακεδαιμόνιους και τους Αιγινήτες, οι δε Σάμιοι κυρίευσαν μερικές Ελληνικές τριήρεις. Όσο προχωρούσε η ώρα άρχισε να επικρατεί η εξαιρετική επιδεξιότητα των Ελληνικών πληρωμάτων και η ανώτερη τακτική των Ελλήνων και πρώτα στο αριστερό μέρος τη Ελληνικής παράταξης, όπου βρισκόταν η ισχυρότατη μοίρα των 200 Αθηναίων τριήρεων έχοντας απέναντι της τα πλοία των Φοινίκων.

  

Η τακτική των Φοινίκων ήταν κυρίως να πολεμούν ρίχνοντας βροχή βελών και ακοντίων από τα ψηλά καταστρώματα τους καθώς μάλιστα διέθεταν 30 τοξότες σε κάθε πλοίο. Από την άλλη πλευρά οι Αθηναίοι διέθεταν 4 τοξότες και 14 οπλίτες σε κάθε τριήρη, πλεονεκτούσαν όμως στη χρήση του εμβόλου, έτσι εκμεταλλευόμενοι τον κλυδωνισμό των Φοινικικών πλοίων από τον άνεμο και το κύμα, που είχε ως αποτέλεσμα να αστοχούν τα τοξεύματα, ορμούσαν εναντίον τους και είτε έθραυαν τα κουπιά και ακινητοποιούσαν τα εχθρικά πλοία είτε τα κτυπούσαν με τα έμβολα στα πλευρά. Έπειτα οι Αθηναίοι οπλίτες πηδούσαν στο κατάστρωμα και εξόντωναν τα εχθρικά πληρώματα ή άφηναν τα πλοία να βυθιστούν από τα ρήγματα των εμβόλων.

ΦΑΣΗ 3η

Η Αθηναϊκή μοίρα υπό τον Θεμιστοκλή τρέπει σε φυγή το δεξιό της Περσικής παράταξης

Ύστερα λοιπόν από την καταβύθιση των πρώτων Φοινικικών πλοίων, η πρώτη γραμμή του Φοινικικού στόλου αποδιοργανώθηκε και τα πλοία άρχισαν να τρέπονται σε φυγή, άλλα προς τις απέναντι ακτές της Αττικής κι άλλα προς τα ανατολικά, πολλά όμως δεν κατάφεραν να απομακρυνθούν γιατί στην προσπάθεια τους αυτή συγκρούσθηκαν μεταξύ τους και βυθίστηκαν. 

Σε λίγο η ταραχή και η σύγχυση μεταδόθηκε στο κέντρο και το αριστερό μέρος του Περσικού στόλου, διότι οι Αθηναϊκές τριήρεις, διαθέσιμες μετά την κατανίκη των Φοινίκων άρχισαν να επιτίθενται προς τα εκεί. 

Η ναυμαχία εξελίχθηκε τότε ραγδαία σε βάρος των Περσών και σε λίγο και ο υπόλοιπος Περσικός στόλος, που είχε συνθλιβεί στην περιοχή του στενού προς την Κυνόσουρα και τη ΝΑ έξοδο, άρχισε, να τρέπεται σε φυγή με κατεύθυνση το Φάληρο, ενώ καταδιώκονταν από τον Ελληνικό στόλο. Η καταδίωξη εξακολούθησε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, "μέχρι δείλης".

Προς το τέλος της Ναυμαχίας, ο Αριστείδης, με Αθηναίους οπλίτες από τους παρατεταγμένους στην ακτή της Σαλαμίνας,αποβιβάσθηκε στην Ψυτάλλεια και εξόντωσε την εκεί απομονωμένη Περσική φρουρά.

ΦΑΣΗ 4η

Ο Περσικός στόλος φεύγει καταδιωκόμενος και υφίσταται μεγάλη καταστροφή
στο στενό μεταξύ Κυνοσούρας και Κερατσινίου. Το εχθρικό τμήμα που είχε αποβιβαστεί στην Ψυτάλλεια εξοντώνεται από τους οπλίτες του Αριστείδη όπως προαναφέραμε .

Κατά τον Έφορο οι Πέρσες έχασαν 200 πλοία και οι Έλληνες 40, η αναλογία όμως απωλειών σε άνδρες ήταν βαρύτερη για τους Πέρσες γιατί αυτοί, καθώς δεν ήξεραν να κολυμπούν, πνίγονταν μετά τη βύθιση των πλοίων τους.

ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ

Η σημασία της μάχης - Οι παράγοντες της Νίκης

Η σημασία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας υπήρξε μέγιστη διότι προκάλεσε την κατάρρευση του ηθικού της Περσικής ηγεσίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εγκαταλείψει ουσιαστικά τον αγώνα, αν και διέθετε ακόμα υπερτριπλάσιο σχεδόν στόλο από το Ελληνικό.

Ο ΞΕΡΞΗΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΚ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ

 Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις το βράδυ της επόμενης της μάχης ο Ξέρξης, επικεφαλής του Περσικού στόλου φοβούμενος μήπως οι Έλληνες πλεύσουν στον Ελλήσποντο και καταστρέφοντας τις γέφυρες που είχε κατασκευάσει, τον αποκλείσουν στην Ευρώπη, απέπλευσε από το Φάληρο και παραπλέοντας τις ακτές κατευθύνθηκε προς Βορρά.

ΤΑ ΕΠΙΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ

Οι κυριότεροι παράγοντες της Ελληνικής νίκης στην Σαλαμίνα ήταν οι εξής:

Το γεγονός ότι οι Πέρσες παρασύρθηκαν να ναυμαχήσουν σε θαλάσσια περιοχή που είχε επιλέξει ο αντίπαλος γιατί παρουσίαζε εξαιρετικά πλεονεκτήματα για αυτόν, η στενότητα του χώρου εξουδετέρωνε την αριθμητική υπεροχή του Περσικού στόλου, ενώ αντίθετα ήταν ιδεώδης για τον Ελληνικό στόλο. 
Παρασύρθηκαν οι Πέρσες γιατί είχαν ανάγκη να συντρίψουν τον Ελληνικό στόλο ώστε να μπορούν τα δικά τους πλοία να παραπλέουν απερίσπαστα τις Ελληνικές ακτές, για να εφοδιάζουν τον Περσικό στρατό και να ενεργεί αποβάσεις στα μετόπισθεν των Ελληνικών αμυντικών γραμμών.
Οι Πέρσες υποτίμησαν τον αντίπαλο και εκτίμησαν εσφαλμένα τις μαχητικές δυνατότητες και τις προθέσεις του.
Η κατάλληλη στρατηγική του Ελληνικού στόλου στη Ναυμαχία, όπως τον συνέλαβαν και εφήρμοσαν ο Θεμιστοκλής και οι λοιποί Έλληνες Ναύαρχοι.
Τέλος, ο ζήλος και η ανδρεία όλων των Ελλήνων που αγωνίσθηκαν στη Σαλαμίνα.

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας έληξε με θρίαμβο των Ελλήνων, πέρασε γρήγορα στο θρύλο, έγινε θέμα για τους ρήτορες και τους μεγάλους τραγικούς (οι Φοίνισσες του Φρυνίχου και οι Πέρσες του Αισχύλου έχουν ως σημείο αναφοράς τη νίκη των Ελλήνων), αποτέλεσε δίδαγμα για τους λαούς και καθιερώθηκε ως η αφετηρία όχι μόνο της Ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας Ναυτικής ιστορίας. Εκείνο που έγραψε ο Πλούταρχος στο βίο του Θεμιστοκλή, "Ουθ Έλλησιν ούτε βάρβαρος ενάλιον έργον είργασται λαμπρότερον", μπορούμε ανεπιφύλακτα να το επαναλάβουμε και σήμερα.

~~{*}~~

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ 

Από τον Διόδωρο Σικελιώτη

Βιβλιοθήκης Ιστορικής 

Βίβλος Ενδεκάτη

Καταστροφή των γύρω περιοχών - Συζήτηση για τη θέση άμυνας

14. Ενώ συνέβαιναν αυτά, ο Ξέρξης, έχοντας πάρει τον στρατό από τις Θερμοπύλες, προχώρησε μέσα από την περιοχή των Φωκέων, κατακτώντας τις πόλεις και καταστρέφοντας τις περιουσίες στην ύπαιθρο. Οι Φωκείς, που είχαν επιλέξει την πλευρά των υπόλοιπων Ελλήνων, βλέποντας ότι οι ίδιοι δεν ήταν αξιόμαχοι, εγκατέλειψαν όλες τους τις πόλεις πανδημεί και κατέφυγαν στις δύσβατες περιοχές του Παρνασσού. Στη συνέχεια, ο βασιλιάς πέρασε μέσα από την περιοχή των Δωριέων, χωρίς να πειράξει κανένα, γιατί κάποιοι Δωριείς είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες.

Εκεί, άφησε μέρος της δύναμής του, το οποίο πρόσταξε να πάει στους Δελφούς, να κάψει το τέμενος του Απόλλωνα και να συλήσει τα αναθήματα, ενώ ο ίδιος μαζί με τους υπόλοιπους βαρβάρους προχώρησε μέχρι τη Βοιωτία όπου και στρατοπέδευσε. Εκείνοι που είχαν σταλεί να συλήσουν το μαντείο, προχώρησαν μεν μέχρι το ναό της Προναίας Αθηνάς, αλλά εκεί, κατά παράδοξο τρόπο, άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή και πολλοί κεραυνοί από τον ουρανό και, επιπλέον, η καταιγίδα ξεκόλλησε και έριξε στο στρατόπεδο των βαρβάρων μεγάλα βράχια, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί μεγάλος αριθμός Περσών, οπότε όλοι, κατατρομαγμένοι από την ενέργεια των θεών, έφυγαν άρον άρον από την περιοχή. 

Έτσι, το μαντείο των Δελφών, με τη φροντίδα κάποιας θεϊκής δύναμης, διέφυγε τη σύληση. Οι Δελφοί, θέλοντας να αφήσουν στους μεταγενέστερους αθάνατη υπόμνηση της εμφάνισης των θεών, έστησαν τρόπαιο πλάι στο ιερό της Προναίας Αθηνάς, στο οποίο χάραξαν το ακόλουθο ελεγειακό ποίημα:

Μνήμη του πολέμου που προφυλάσσει τους άντρες και μάρτυρα της νίκης, οι Δελφοί με έστησαν, ευχαριστώντας το Δία και το Φοίβο που απώθησαν τις γραμμές των Μήδων και προφύλαξαν το χαλκοστεφανωμένο τέμενος.

Στο μεταξύ, ο Ξέρξης περνώντας μέσα από τη Βοιωτία κατέστρεψε εντελώς την περιοχή των Θεσπιέων και τις Πλαταιές, που ήταν έρημες, τις πυρπόλησε. Γιατί οι κάτοικοι εκείνων των πόλεων είχαν φύγει όλοι για την Πελοπόννησο. Μετά από αυτά, εισέβαλαν στην Αττική, όπου ερήμωσαν την ύπαιθρο, ενώ την Αθήνα την ισοπέδωσαν και πυρπόλησαν τους ναούς των θεών. Ενώ ο βασιλιάς ήταν απασχολημένος με αυτά, κατέπλευσε ο στόλος από την Εύβοια στην Αττική, έχοντας λεηλατήσει τόσο την Εύβοια όσο και τα παράλια της Αττικής.

15. [...] Οι Αθηναίοι που βρίσκονταν στη Σαλαμίνα, βλέποντας την Αττική να καίγεται και μαθαίνοντας ότι το τέμενος της Αθηνάς είχε ισοπεδωθεί, αποθαρρύνθηκαν εντελώς. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι υπόλοιποι Έλληνες, που είχαν συγκεντρωθεί από κάθε γωνιά μόνο στην Πελοπόννησο, είχαν καταληφθεί από μεγάλο φόβο. Θεώρησαν λοιπόν καλό να συνεδριάσουν όλοι όσοι ήταν επιφορτισμένοι με τη διοίκηση και να αποφασίσουν σε ποιους τόπους συνέφερε να κάνουν τη ναυμαχία. 

Ειπώθηκαν πολλές και ποικίλες ιδέες, και οι Πελοποννήσιοι, φροντίζοντας για τη δική τους μόνο ασφάλεια, ισχυρίζονταν ότι ο αγώνας έπρεπε να δοθεί στην περιοχή του Ισθμού, γιατί, επειδή είχε ισχυρό τείχος, αν κάτι δεν πήγαινε καλά στη ναυμαχία, οι ηττημένοι θα μπορούσαν να καταφύγουν αμέσως σε ασφαλές μέρος στην Πελοπόννησο, ενώ αν κλείνονταν όλοι μαζί στο μικρό νησί της Σαλαμίνας, θα περιέπιπταν σε δεινά από τα οποία δύσκολα θα γλίτωναν. 

Ο Θεμιστοκλής όμως συμβούλεψε να δοθεί στη Σαλαμίνα η μάχη των πλοίων, γιατί θα είχαν μεγάλο πλεονέκτημα εκείνοι που θα αγωνίζονταν με λίγα πλοία εναντίον πολύ περισσότερων στα στενά. Γενικά, απέδειξε ότι η υπεροχή του Ισθμού ήταν εντελώς ακατάλληλη για τη ναυμαχία, γιατί ο αγώνας θα δινόταν σε ανοιχτό πέλαγος και οι Πέρσες, λόγω της ευρυχωρίας, θα καταπονούσαν εύκολα τα λίγα πλοία με τα πολύ περισσότερα δικά τους. Με πολλά άλλα παρόμοια επιχειρήματα που ταίριαζαν στην περίσταση, τους έπεισε όλους να ψηφίσουν υπέρ του δικού του σχεδίου.

Η ναυμαχία στην Σαλαμίνα

16. Όταν τελικά λήφθηκε η κοινή απόφαση να γίνει η ναυμαχία στη Σαλαμίνα, οι Έλληνες άρχισαν τις προετοιμασίες για την αντιμετώπιση των Περσών και των κινδύνων. Ο Ευρυβιάδης, λοιπόν, συνοδευόμενος από τον Θεμιστοκλή, ανέλαβε να παρακινήσει τα πληρώματα και να τα προτρέψει να αντιμετωπίσουν τον επερχόμενο κίνδυνο.

 Ωστόσο, οι άντρες δεν υπάκουγαν και, επειδή ήταν όλοι κατατρομαγμένοι από το μέγεθος των Περσικών δυνάμεων, δεν έδιναν σημασία στους αρχηγούς, αλλά καθένας έσπευδε να αποπλεύσει από τη Σαλαμίνα για την Πελοπόννησο. Αλλά και το πεζικό των Ελλήνων δε φοβόταν λιγότερο τις δυνάμεις των εχθρών, καθώς τους τρόμαζε η απώλεια των πιο αξιόλογων ανδρών στις Θερμοπύλες, και ταυτόχρονα οι καταστροφές στην Αττική που βρίσκονταν μπροστά στα μάτια τους προκαλούσαν μεγάλη λιποψυχία στους Έλληνες. 

Τα μέλη του συνεδρίου των Ελλήνων, βλέποντας την ταραχή των μαζών και το γενικό φόβο, ψήφισαν να χτιστεί τείχος κατά μήκος του Ισθμού. Τα έργα συντελέστηκαν με ταχύτητα λόγω του ζήλου και του πλήθους των εργαζομένων.

 Οι Πελοποννήσιοι ισχυροποιούσαν το τείχος, που εκτεινόταν επί σαράντα στάδια, από Λέχαιο μέχρι τις Κεγχρεές, ενώ εκείνοι του βρίσκονταν στη Σαλαμίνα, μαζί με όλο τον στόλο, ήταν τόσο φοβισμένοι που δεν πειθαρχούσαν πια στους αρχηγούς τους.

17. 0 Θεμιστοκλής, βλέποντας τον ναύαρχο Ευρυβιάδη να μη μπορεί να καταβάλει την ορμή του πλήθους αλλά βλέποντας επίσης ότι τα στενά της Σαλαμίνας μπορούσαν να συμβάλουν κατά πολύ στη νίκη, μηχανεύτηκε το εξής. Έπεισε κάποιον να αυτομολήσει προς τον Ξέρξη και να τον διαβεβαιώσει ότι τα πλοία επρόκειτο να φύγουν κρυφά από εκείνη την περιοχή και να συγκεντρωθούν στον Ισθμό.

 Έτσι ο βασιλιάς, που πίστεψε αυτά που του ανακοινώθηκαν, επειδή έμοιαζαν πιθανά, βιάστηκε να εμποδίσει τις ναυτικές δυνάμεις των Ελλήνων να πλησιάσουν τις δυνάμεις του πεζικού. 

Έστειλε λοιπόν αμέσως το ναυτικό των Αιγυπτίων, προστάζοντάς τους να φράξουν το πέρασμα ανάμεσα στη Σαλαμίνα και στην περιοχή της Μεγαρίδας. Το υπόλοιπο πλήθος των πλοίων το έστειλε στη Σαλαμίνα, δίνοντας εντολή να προκαλέσουν τους εχθρούς και να κριθεί ο αγώνας με ναυμαχία. 

Οι τριήρεις ήταν διατεταγμένες κατά σειρά εθνών, ώστε λόγω της ίδιας γλώσσας και της γνωριμίας μεταξύ τους να βοηθούν με προθυμία ο ένας τον άλλον. Όταν ο στόλος παρατάχθηκε με αυτό τον τρόπο, το δεξιό κέρας το κατείχαν οι Φοίνικες ενώ το αριστερό οι Έλληνες που ήταν με το μέρος των Περσών.

 Οι αρχηγοί των Ιώνων έστειλαν ένα άντρα από τη Σάμο στους Έλληνες για να τους πληροφορήσει λεπτομερώς για τα όσα είχε αποφασίσει να κάνει ο βασιλιάς και ,για τη διάταξη των δυνάμεων, καθώς επίσης και για το ότι κατά τη διάρκεια της μάχης θα αποστατούσαν από τους βαρβάρους.

 Όταν ο Σάμιος, αφού ήρθε κρυφά κολυμπώντας, πληροφόρησε τον Ευρυβιάδη σχετικά με τούτο, ο Θεμιστοκλής, διαπιστώνοντας ότι το στρατήγημά του εξελισσόταν όπως είχε κατά νου, ήταν περιχαρής και παρακινούσε τα πληρώματα στον αγώνα. 

Ο Έλληνες, παίρνοντας θάρρος από την υπόσχεση των Ιώνων, καθόσον και η περίσταση τους ανάγκαζε να ναυμαχήσουν έστω και παρά τη δική τους θέληση, κατέβηκαν όλοι μαζί με προθυμία από τη Σαλαμίνα για τη ναυμαχία.

Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ο Φρεάριος 527-459 π.Χ.

18. Τέλος, όταν οι άνδρες του Ευρυβιάδη και του Θεμιστοκλή παρέταξαν τις δυνάμεις τους, το αριστερό μέρος κατείχαν Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι, απέναντι από πλοία των Φοινίκων, γιατί οι Φοίνικες είχαν μεγάλη υπεροχή τόσο από τον μεγάλο αριθμό πλοίων όσο και από την πείρα που είχαν από τους προγόνους τους στα ναυτικά έργα.

Οι Αιγινήτες και οι Μεγαρείς καταλάμβαναν δεξιό κέρας, γιατί αυτοί θεωρούνταν σι καλύτεροι ναυτικοί μετά τους Αθηναίους και ότι θα φιλοτιμούνταν περισσότερο από όλους, επειδή ήταν οι μόνοι από τους Έλληνες που δεν θα είχαν κανένα καταφύγιο αν κάτι πήγαινε στραβά στη ναυμαχία. 

Το μέσον το καταλάμβανε το υπόλοιπο πλήθος των Ελλήνων. Μ’ αυτή τη σύνταξη λοιπόν σάλπαραν και κατέλαβαν το στενό πέρασμα ανάμεσα στη Σαλαμίνα και το Ηρακλείο Ο βασιλιάς πρόσταξε το ναύαρχο να πλεύσει εναντίον των εχθρών, ενώ ο ίδιος πέρασε απέναντι από τη Σαλαμίνα, σ ένα σημείο από όπου θα μπορούσε να παρακολουθεί την πορεία της ναυμαχίας.

 Οι Πέρσες, στην αρχή της πλεύσης τους, διατηρούσαν τον σχηματισμό τους, καθώς είχαν πολλή ευρυχωρία. Μόλις όμως έφτασαν στο στενό, αναγκάστηκαν να αποσπάσουν μερικά πλοία από τον σχηματισμό, κάνοντας μεγάλη φασαρία. 

Ο ναύαρχος, που προηγούνταν του σχηματισμού και ήταν ο πρώτος που συνήψε μάχη, σκοτώθηκε έχοντας αγωνιστεί λαμπρά.

Ο θάνατος του Πέρση ναυάρχου 

 Όταν βυθίστηκε το πλοίο του, το ναυτικό των βαρβάρων καταλήφθηκε από σύγχυση, γιατί προστάζοντες ήταν τώρα πολλοί και δεν έδιναν όλοι τις ίδιες διαταγές. Γι’ αυτό σταμάτησαν την προς τα μπρος πορεία κι έκοψαν ταχύτητα για να επιστρέψουν στην ευρυχωρία. 

Ελληνική  τριήρη εμβολίζει περσικό πλοίο 

Οι Αθηναίοι, βλέποντας τη σύγχυση των βαρβάρων, τους ακολουθούσαν κι άλλα πλοία τα χτυπούσαν με τα έμβολα ενώ από άλλα παρέσυραν τις σειράς των κουπιών. Καθώς οι κωπηλάτες δεν μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους, πολλές από τις τριήρεις των Περσών γύρισαν στο πλάι και εμβολίζονταν απανωτά.

 Γι’ αυτό έπαψαν να οπισθοχωρούν απλώς και, κάνοντας στροφή, τράπηκαν σε φυγή πλέοντας μ’ όλη τους την ταχύτητα.

Ο Ξέρξης από το όρος Αιγάλεω παρακολουθεί τα τεκταινόμενα της ναυμαχίας .Εκεί διαπίστωσε ,βλέποντας σε εξέλιξη ,την στρατηγική των Ελλήνων, στοιχεία που τον έκαναν μετά το πέρας της Ναυμαχίας να φύγει έντρομος στην Περσία .Πώς να εξηγηθεί αλλιώς εφόσον η στρατιά του εξακολουθούσε να είναι τεράστια όπως και το υπόλοιπο του στόλου του αρκετά μεγάλο. 

19. Όταν τα Φοινικικά και Κυπριακά πλοία νικήθηκαν από τους Αθηναίους, τα πλοία των Κιλίκων και των Παμφύλων, καθώς επίσης και των Λυκίων, που βρίσκονταν αμέσως μετά από τα πρώτα στη σειρά, αρχικά αντιστέκονταν ρωμαλέα, αλλά μόλις είδαν τα πιο ισχυρά πλοία να έχουν τραπεί σε φυγή, εγκατέλειψαν κι αυτά τη μάχη. Στο άλλο κέρας, δόθηκε ισχυρή ναυμαχία και για κάποιο χρονικό διάστημα η μάχη ήταν ισόρροπη. 

Μόλις όμως οι Αθηναίοι, αφού είχαν καταδιώξει τους Φοίνικες και τους Κύπριους μέχρι την ξηρά, επέστρεψαν, οι βάρβαροι εξαναγκάστηκαν από αυτούς να κάνουν στροφή και έχασαν πολλά πλοία.

 Μ’ αυτό λοιπόν τον τρόπο επικράτησαν οι Έλληνες νικώντας τους βαρβάρους σε περίλαμπρη ναυμαχία. Κατά τη μάχη, καταστράφηκαν σαράντα πλοία των Ελλήνων, ενώ των Περσών περισσότερα από διακόσια, χωρίς να υπολογίσουμε εκείνα που αιχμαλωτίστηκαν αύτανδρα. 

Ο βασιλιάς, που είχε αναπάντεχα ηττηθεί, εκτέλεσε τους Φοίνικες, όσους ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την αρχή της φυγής, και απείλησε να επιβάλει και στους υπόλοιπους την προσήκουσα τιμωρία. 

Οι Φοίνικες, φοβισμένοι από τις απειλές, αρχικά κατέπλευσαν στην Αττική και, όταν νύχτωσε, άνοιξαν πανιά για την Ασία. Ο Θεμιστοκλής τώρα, που θεωρήθηκε ο αίτιος της νίκης, επινόησε άλλο, όχι κατώτερο στρατήγημα από αυτό που περιγράψαμε. Γιατί, επειδή οι Έλληνες φοβούνταν να αγωνιστούν στην ξηρά εναντίον τόσων πολλών μυριάδων, μείωσε δραστικά τις χερσαίες δυνάμεις των Περσών με τον εξής τρόπο: έστειλε τον παιδαγωγό των ίδιων του των γιων στον Ξέρξη για να τον πληροφορήσει ότι οι Έλληνες σκοπεύουν να πλεύσουν στο ζεύγμα που είχε σχηματίσει με τα πλοία και να το καταστρέψουν.

Γι’ αυτό τον λόγο ο βασιλιάς, που πίστεψε τα λόγια του επειδή του φάνηκαν πιθανά, τρόμαξε μήπως στερηθεί τη δυνατότητα επανόδου στην Ασία, αφού οι Έλληνες ήλεγχαν τη Θάλασσα, και αποφάσισε να περάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν από την Ευρώπη στην Ασία, αφήνοντας τον Μαρδόνιο στην Ελλάδα μαζί με τους άριστους ιππείς και πεζούς, των οποίων ο συνολικός αριθμός δεν ήταν μικρότερος από τετρακόσιες χιλιάδες. Ο Θεμιστοκλής, λοιπόν, με δυο στρατηγήματα έγινε αίτιος μεγάλων πλεονεκτημάτων για τους Έλληνες. Αυτά ήταν, λοιπόν, τα όσα έγιναν στην Ελλάδα.-ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ 

Βιβλιογραφία

Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Ιστορία του Ελληνικου Έθνους - Τόμος Β' Αθήνα, 1971
Σίμψα Μάριου, Το Ναυτικό στην Ιστορία των Ελλήνων - Τόμος Α' Αθήνα, 1982
Παπαρρηγοπούλου Κωνσταντίνου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (στη σημερινή γλώσσα) - Βιβλίο Τρίτο, Αθήνα, 1992

Herodotus, The Histories Perseus online version

Aeschylus, extract from The Persians

Ctesias, Persica (excerpt in Photius's epitome)

Diodorus Siculus, Biblioteca Historica.

Thucydides, History of the Peloponnesian War

Ephorus, Universal History

Plutarch, Themistocles

Cicero, On the Laws

Holland, Tom. Persian Fire. London: Abacus, 2005

Green, Peter. The Greco-Persian Wars. Berkeley: University of California Press, 1970; revised ed., 1996 (hardcover,  1998 (paperback, 

Lazenby, JF. The Defence of Greece 490–479 BC. Aris & Phillips Ltd., 1993 (

Fehling, D. Herodotus and His "Sources": Citation, Invention, and Narrative Art. Translated by J.G. Howie. Leeds: Francis Cairns, 1989.

Finley, Moses (1972). "Introduction". Thucydides – History of the Peloponnesian War (translated by Rex Warner). Penguin. 

Burn, A.R., "Persia and the Greeks" in The Cambridge History of Iran, Volume 2: The Median and Achaemenid Periods, Ilya Gershevitch, ed. (1985). Cambridge University Press.

Köster, A.J. Studien zur Geschichte des Antikes Seewesens. Klio Belheft 32 (1934).

Green, Peter. The Year of Salamis, 480–479 B.C. London: Weidenfeld and Nicolson, 1970

Hanson, Victor Davis. Carnage and Culture: Landmark Battles in the Rise of Western Power. New York: DoubleDay, 2001 New York: Anchor Books, 2001 (paperback,

Lee, Felicia R. A Layered Look Reveals Ancient Greek Texts The New York Times, 27 November 2006

Strauss, Barry. The Battle of Salamis: The Naval Encounter That Saved Greece—and Western Civilization. New York: Simon and Schuster, 2004 (hardcover,  paperback, 

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (History of the Greek nation) vol Β', Ekdotiki Athinon 1971

Garoufalis N. Demetrius, Η ναυμαχία της Σαλαμίνας, η σύγκρουση που άλλαξε τον ρού της ιστορίας (The battle of Salamis, the conflict that changed the flow of history), Στρατιωτική Ιστορία (Military History) magazine, issue 24, August 1998

ΠΗΓΕΣ

ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝΑ

en.wikipedia.org/

www.mitchellteachers.org/WorldHistory/AncientGreece

www.ampelakia.gr

ΠΑΝΟΡΑΜΙΟΝ

FOTO -ΚΥΩΝ

FOTO -makis-GREECE ®

www.livius.org

egolpion.com

www.heritage-history.com

ΕΚ.ΤΟΥ.ΣΥΝΕΡΓΆΤΗ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ

Σας προσκαλώ να εγγραφείτε στο νέο κανάλι μου στο you tube

Να το στηρίξετε και να έχετε έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση.

https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang

Όπως επίσης μπορείτε να μου στέλνετε στο mail μου dsgroupmedia@gmail.com   τα  video σας να τα ανεβάζουμε άμεσα.

Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση