Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

Τό ὄ­νο­μα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πού ἐ­πι­δι­ώ­κουν εἶ­ναι κλο­πή ξέ­νου ὀ­νό­μα­τος. Τό ὄ­νο­μα εἶ­ναι Ἑλ­λη­νι­κό.

Δη­μο­κρα­τί­α τοῦ Βαρ­δά­ρη (Vardarska Republika), Δη­μο­κρα­τί­α τῶν Σκο­πί­ων, Σλα­βώ­νι­κη Δη­μο­κρα­τί­α, Νό­τια Σερ­βί­α, Κά­τω Σερ­βί­α, Κά­τω Σλα­βί­α, Σλα­βί­α: Αὐ­τά εἶ­ναι τά ὀ­νό­μα­τα, ἕ­να ἀ­πό τά ὁ­ποῖ­α, ὅ­ποι­ο καί ἄν προ­τι­μή­σουν οἱ Σκο­πια­νοί, μπο­ρεῖ νά προσ­δι­ο­ρί­σει τήν πραγ­μα­τι­κή κα­τα­γω­γή τῶν Σλά­βων τοῦ κρα­τι­δί­ου τους. Τό ὄ­νο­μα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πού ἐ­πι­δι­ώ­κουν εἶ­ναι κλο­πή ξέ­νου ὀ­νό­μα­τος. Τό ὄ­νο­μα εἶ­ναι Ἑλ­λη­νι­κό.


ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ι. ΘΑΒΩΡΗΣ
Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου

Ὡς τώ­ρα οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι, ὄ­χι μό­νο ἀ­πό τούς ξέ­νους, ἰ­δί­ως Σλά­βους ἐ­πι­στή­μο­νες, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες, καί ἰ­δι­αί­τε­ρα ἀ­πό τούς Δι­πλω­μά­τες, τούς Νο­μι­κούς, πού δέν εἶ­ναι γλωσ­σο­λό­γοι ἤ ἱ­στο­ρι­κοί, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς δι­ά­φο­ρους ἐ­ρα­σι­τέ­χνες (πού κα­λοῦν­ται σέ τη­λε­ο­πτι­κές ἐμ­φα­νί­σεις ἤ σέ Σω­μα­τεῖ­α νά ὁ­μι­λοῦν ἐ­πί παν­τός ἐ­πι­στη­τοῦ), δέν ἦ­ταν ἐ­νη­με­ρω­μέ­νοι καί εἶ­χαν ἄ­γνοι­α γιά τό ποι­ό ἀ­κρι­βῶς πο­σο­στό ἀ­πό τήν πε­ρι­ο­χή τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας βρέ­θη­κε στήν κυ­ρι­αρ­χί­α τῆς Ἑλ­λά­δας καί τῶν δύ­ο Βο­ρεί­ων γει­τό­νων της με­τά τούς Βαλ­κα­νι­κούς πο­λέ­μους τοῦ 1912–1913 καί τόν Α’ Παγ­κό­σμιο Πό­λε­μο (1919). Ἡ γνώ­ση ὅ­τι μέ τή Συν­θή­κη τοῦ Βου­κου­ρε­στί­ου ἀ­πό τά τουρ­κο­κρα­τού­με­να ἐ­δά­φη στή Χερ­σό­νη­σο τοῦ Αἵ­μου μοι­ρά­στη­καν ἐ­δά­φη τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς αὐ­τῆς πε­ρι­ο­χῆς ἀ­πό ἀρ­χαι­ο­τή­των χρό­νων, εἶ­ναι ἐ­σφαλ­μέ­νη.





Στή Συν­θή­κη τοῦ Βου­κου­ρε­στί­ου (1913) το­νί­ζει ἡ ἱ­στο­ρι­κός–κα­θη­γή­τρια τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἰ­ω­αν­νί­νων κ. Μα­ρί­α Μυ­στα­ζο­πού­λου–Πε­λε­κί­δου, στήν ἐρ­γα­σί­α της: Τό Μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα (μέ τρεῖς ἀλ­λε­πάλ­λη­λες ἐκ­δό­σεις), ἀ­πό τά τουρ­κο­κρα­τού­με­να ἐ­δά­φη τῆς πε­ρι­ο­χῆς αὐ­τῆς τῆς Βαλ­κα­νι­κῆς Χερ­σο­νή­σου δέν ἔ­γι­νε δι­α­νο­μή ἐ­δα­φῶν τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, ἀλ­λά ἐ­δα­φῶν τῶν τουρ­κι­κῶν βι­λα­ε­τί­ων, ὅ­πως τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, τοῦ Μο­να­στη­ρί­ου καί τοῦ Κοσ­σό­βου (ἤ Σκο­πί­ων). Που­θε­νά στό κεί­με­νο τῆς Συν­θή­κης αὐ­τῆς δέ γί­νε­ται λό­γος γιά δι­α­νο­μή ἐ­δα­φῶν τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, γρά­φει ἡ κ. Πε­λε­κί­δου.

Γε­ω­γρα­φι­κά ὅ­ρια

Ἡ κ. Πε­λε­κί­δου στήν ἐρ­γα­σί­α της αὐ­τή πα­ρα­θέ­τει χάρ­τη ὅ­που πα­ρου­σι­ά­ζον­ται τά γε­ω­γρα­φι­κά ὅ­ρια τῆς «μεί­ζο­νος Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας». Τά ὅ­ρια αὐ­τά τά πε­ρι­γρά­φει ἀ­να­λυ­τι­κά, μέ τά ὀ­νό­μα­τα τῶν Ἀρ­χαί­ων πό­λε­ων τῆς πε­ρι­ο­χῆς, ὁ κα­θη­γη­τής Δ. Κα­να­τσού­λης στό βι­βλί­ο του: Ἱ­στο­ρί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, μέ­χρι τοῦ Μ. Κων­σταν­τί­νου, Θεσ/νί­κη 1964, σελ. 1–5. Ἡ πε­ρι­ο­χή τῶν Σκο­πί­ων δέν ἀ­νῆ­κε στή Μα­κε­δο­νί­α, γρά­φει ὁ κα­θη­γη­τής (σελ. 5).

Πα­ρα­θέ­τει ἐ­πί­σης ἡ κ. Πε­λε­κί­δου καί χάρ­τη τῶν βι­λα­ε­τί­ων τῆς πε­ρι­ο­χῆς αὐ­τῆς. Στόν χάρ­τη αὐ­τόν βλέ­που­με ὅ­τι στήν Ἑλ­λά­δα ἀ­πο­δό­θη­κε ὅ­λο τό βι­λα­έ­τι Θεσ­σα­λο­νί­κης καί ἕ­να με­γά­λο μέ­ρος ἀ­πό τό Νό­τιο τμῆ­μα τοῦ βι­λα­ε­τί­ου Μο­να­στη­ρί­ου καί ὅ­τι στά ἐ­δά­φη αὐ­τά πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ὁ­λό­κλη­ρη σχε­δόν ἡ πε­ρι­ο­χή τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας.



Ἑ­πο­μέ­νως ὅ­σοι πί­στευ­αν ὡς τώ­ρα ὅ­τι ἀ­πό τά ἐ­δά­φη τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, ἡ Ἑλ­λά­δα κα­τέ­χει μό­νο τό 51% ἤ 53% καί ἀ­πό τό ὑ­πό­λοι­πο 37% κα­τέ­χε­ται ἀ­πό τή Σερ­βί­α (τώ­ρα ἀ­πό τό κρα­τί­διο τῶν Σκο­πί­ων) καί τό 11% ἀ­πό τή Βουλ­γα­ρί­α, ἔ­πε­φταν στήν πα­γί­δα κα­τά τήν ὁ­ποί­α, ἄ­γνω­στο πό­τε καί ἀ­πό ποι­όν ἤ ποι­ούς, δι­α­τυ­πώ­θη­καν καί κα­θι­ε­ρώ­θη­καν τά ψεύ­τι­κα αὐ­τά καί πλα­στά πο­σο­στά, ἐ­νῶ τά πραγ­μα­τι­κά, ὅ­πως τεκ­μη­ρι­ω­μέ­να τά πα­ρέ­θε­σε ἡ κ. Πε­λε­κί­δου εἶ­ναι: Πά­νω ἀ­πό 70% (ἕ­ως 75%) στήν Ἑλ­λά­δα, ὅ­που ἡ κυ­ρί­ως Ἀρ­χαί­α Μα­κε­δο­νί­α, 15% ὡς 17% πε­ρί­που ἀ­πό τό Βό­ρει­ο τμῆ­μα της πού κα­τά και­ρούς αὐ­ξο­μει­ώ­νον­ταν, στή Σερ­βί­α (τώ­ρα στό Νό­τιο τμῆ­μα τοῦ κρα­τι­δί­ου τῶν Σκο­πί­ων. Πρό­κει­ται γιά μί­α λω­ρί­δα ἐ­δά­φους ἀ­πό τό Μο­να­στή­ρι ὡς τό Βα­λάν­το­βο) καί τό ὑ­πό­λοι­πο 7% πε­ρί­που στή Βουλ­γα­ρί­α (πε­ρι­ο­χή Με­λε­νί­κου).

Τά πλα­σμα­τι­κά πο­σο­στά πού εἶ­χαν κα­θι­ε­ρω­θεῖ τά δέ­χον­ταν ὡς τώ­ρα ἀ­πό ἄ­γνοι­α ἤ ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα καί οἱ Ἕλ­λη­νες σέ κα­τά και­ρούς δη­μο­σι­εύ­μα­τα. Νά ἀ­να­φέ­ρω γιά πα­ρά­δειγ­μα τοῦ κα­θη­γη­τοῦ Θ. Κου­λουμ­πῆ στήν «Ἀ­πο­γευ­μα­τι­νή τῆς Κυ­ρια­κῆς» (17 Ἀ­πρι­λί­ου 2005), τοῦ Συμ­βου­λί­ου τοῦ Ἀ­πό­δη­μου Ἑλ­λη­νι­σμοῦ (Πρό­ε­δρος Στ. Ταμ­βά­κης, ἐ­φημ. «Σή­με­ρα» τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, 3 καί 4 Ἀ­πρι­λί­ου 2008). Προ­η­γού­με­να δη­μο­σι­εύ­μα­τα τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Μα­κε­δο­νι­κῶν Σπου­δῶν τά ἀ­πο­κα­τέ­στη­σε μέ νε­ό­τε­ρη δι­όρ­θω­ση ὁ πρώ­ην Πρό­ε­δρος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας. Ἀ­κό­μα καί ἡ Ὑ­πουρ­γός τῶν Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν κ. Ντό­ρα Μπα­κο­γιά­ννη ἀ­νέ­φε­ρε τά λαν­θα­σμέ­να πο­σο­στά σέ τη­λε­ο­πτι­κές ἐμ­φα­νί­σεις της.

Ἡ ἱ­στο­ρί­α δι­δά­σκει ὅ­τι τό λί­κνον τοῦ Ἀρ­χαί­ου Μα­κε­δο­νι­κοῦ κρά­τους, ὁ ἀρ­χι­κός πυ­ρή­νας τοῦ Βα­σι­λεί­ου τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων, ὑ­πῆρ­ξεν σύμ­φω­να μέ τόν Ἡ­ρό­δο­το (8.137) ἡ πε­ρι­ο­χή τοῦ Βερ­μί­ου (Κά­τω Μα­κε­δο­νί­α –Βοτ­τια­ία), ὅ­που καί ἡ ἀρ­χαι­ό­τε­ρη πρω­τεύ­ου­σα Αἰ­γαί. Οἱ Μα­κε­δό­νες αὐ­τοί, ἄ­ση­μοι στήν ἀρ­χή, ἀ­πό­κτη­σαν σι­γά–σι­γά δύ­να­μη καί κα­τά­φε­ραν νά ἑ­νώ­σουν τά ἄλ­λα Ἑλ­λη­νι­κά Ἔ­θνη τῆς πε­ρι­ο­χῆς (τά ἐν­τός Μα­κε­δό­νων) ἔ­θνε­α, Ἡ­ρόδ. 6, 44) Ἀ­να­το­λι­κά καί Δυ­τι­κά τῶν Πι­ε­ρί­ων, τοῦ Ὀ­λύμ­που καί τῆς Πίν­δου, καί νά ἀ­πο­τε­λέ­σει ἡ Μα­κε­δο­νί­α (Ἄ­νω Μα­κε­δο­νί­α, Κά­τω ἤ πα­ρά θά­λασ­σαν Μα­κε­δο­νί­α) ὑ­πο­λο­γί­σι­μη δύ­να­μη, ὥ­στε ἐ­πί Φι­λίπ­που τοῦ Β΄ νά ἔ­χει ἀ­ξί­ω­ση «ἄρ­χειν τῶν Ἑλ­λή­νων» (Δη­μο­σθ. VII 17, Χ 50).

Ἀ­κο­λού­θη­σαν ἔ­πει­τα τά γνω­στά γε­γο­νό­τα τῆς ἐκ­στρα­τεί­ας τοῦ Μ. Ἀ­λε­ξάν­δρου στήν Ἀ­σί­α ἐ­ναν­τί­ον τοῦ κοι­νοῦ ἐ­χθροῦ τῶν Ἑλ­λή­νων, τῶν Περ­σῶν (Ἀ­λέ­ξαν­δρος καί οἱ Ἕλ­λη­νες…).

Σή­με­ρα ὅ­λες οἱ Ἀρ­χαῖ­ες πρω­τεύ­ου­σες τῶν Μα­κε­δό­νων (Αἰ­γαί, Πέλ­λα, Θεσ­σα­λο­νί­κη) βρί­σκον­ται στήν Ἑλ­λά­δα, στίς πα­ρα­λια­κές πε­ρι­ο­χές τοῦ Θερ­μα­ϊ­κοῦ. Οἱ χάρ­τες πού δη­μο­σί­ευ­σε ἡ κ. Πε­λε­κί­δου ὁ­ρί­ζουν μέ σα­φή­νεια τά ὅ­ρια τῆς «μεί­ζο­νος» Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, καί τῶν βι­λα­ε­τί­ων τά ὁ­ποί­α τά πε­ρι­έ­χουν.

Ἀ­νι­στό­ρη­τες γνώ­σεις

Γιά τό ζή­τη­μα αὐ­τό ἔ­χω δη­μο­σι­εύ­σει ἤ­δη ἄρ­θρο στή «Μα­κε­δο­νί­α» τόν Ἰ­ού­λιο τοῦ 1999 (πρίν ἀ­πό 10 ἀ­κρι­βῶς χρό­νια) μέ τί­τλο: Ἀ­νι­στό­ρη­τες καί ἐ­σφαλ­μέ­νες γνώ­σεις πε­ρί Μα­κε­δο­νί­ας, ἀ­πό ἀ­φορ­μή ἑ­νός δη­μο­σι­εύ­μα­τος Ἕλ­λη­να Οἰ­κο­νο­μο­λό­γου τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νέ­φε­ρε ὅ­τι τό «Μα­κε­δο­νι­κό» εἶ­ναι «φιά­σκο», ὅ­τι σή­με­ρα ὑ­πάρ­χουν τρεῖς Μα­κε­δο­νί­ες (!), ὅ­τι ὁ Ἑλ­λη­νι­κός λα­ός «εἶ­χε μί­α μα­ζι­κή πλύ­ση ἐγ­κε­φά­λου καί ἕ­ναν βομ­βαρ­δι­σμό μέ ἱ­στο­ρί­ες πε­ρί Με­γά­λου Ἀ­λε­ξάν­δρου» (!) καί ὅ­τι ἡ πλη­ρο­φό­ρη­ση γιά τό θέ­μα ἦ­ταν «πα­ρα­νο­ϊ­κά μο­νό­πλευ­ρη» («Τό Βῆ­μα», Ἰ­ού­νιος 1999).

Τήν ἄ­πο­ψη αὐ­τή ὅ­τι «ἡ δι­α­μά­χη γιά τό ὄ­νο­μα τοῦ Κρά­τους τῶν Σκο­πί­ων ξε­πη­δά­ει ἀ­πό μί­α «ὑ­στε­ρι­κή» ἤ «πα­ρα­νο­ϊ­κή» ἀν­τί­δρα­ση ἑ­νός ἀ­κραί­ου ἐ­θνι­κι­σμοῦ τῶν Ἑλ­λή­νων» τήν εἶ­χε ἀ­κού­σει ὅ­τι κυ­κλο­φο­ροῦ­σε στό ἐ­ξω­τε­ρι­κό ὁ πρώ­ην Πρω­θυ­πουρ­γός τῆς Ἑλ­λά­δας Γ. Ράλ­λης ἤ­δη τό 1992 καί τήν ἐ­πα­νέ­λα­βε τό 1999 υἱ­ο­θε­τών­τας την ὁ Ἕλ­λη­νας Οἰ­κο­νο­μο­λό­γος.

Τήν πλη­ρο­φο­ρί­α γιά τήν ὑ­στε­ρι­κή ἀν­τί­δρα­ση τήν κα­τα­χώ­ρη­σε ὁ Γ. Ράλ­λης σέ ἄρ­θρο πού δη­μο­σί­ευ­σε μα­ζί μέ τόν Πρέ­σβη Β. Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λο, γερ­μα­νι­κά στήν πο­λι­τι­κή ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση “Wettwoche” τῆς Ζυ­ρί­χης καί πού δη­μο­σι­εύ­τη­κε ἔ­πει­τα με­τα­φρα­σμέ­νο στή «Μα­κε­δο­νί­α» τῆς 19ης Δε­κεμ­βρί­ου 1992 μέ τί­τλο : «Ἡ πι­κρό­τα­τη ἐμ­πει­ρί­α τῆς Ἑλ­λά­δας μέ τόν Παν­σλα­βι­σμό. Για­τί δέν εἶ­ναι ὑ­στε­ρί­α ἡ ἄρ­νη­ση τῆς χώ­ρας μας νά ἀ­να­γνω­ρί­σει τόν Βό­ρει­ο γεί­το­νά μας μέ τόν ὄ­νο­μα Μα­κε­δο­νί­α».


Ἀλ­λά τό γε­ω­γρα­φι­κό αὐ­τό ζή­τη­μα ἀ­ξι­ο­ση­μεί­ω­το εἶ­ναι ὅ­τι ὅ­λοι οἱ χάρ­τες τῆς πε­ρι­ο­χῆς τῶν Σκο­πί­ων, πα­λαι­ό­τε­ροι καί νε­ό­τε­ροι, δη­μο­σι­ευ­μέ­νοι κυ­ρί­ως ἀ­πό Εὐ­ρω­παί­ους ἐ­πι­στή­μο­νες, το­πο­θε­τοῦν τά Σκό­πια (ἀρχ. Σκοῦ­ποι) πο­λύ μα­κριά ἀ­πό τά ὅ­ρια τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, κα­θώς ὅ­πως εἴ­δα­με οἱ ἱ­στο­ρι­κές πη­γές δέν ἀ­να­φέ­ρουν τήν πό­λη ὡς πό­λη τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Αὐ­τό τό βλέ­που­με τώ­ρα καί στούς χάρ­τες τῆς ἐρ­γα­σί­ας τῆς κ. Πε­λε­κί­δου.
Ο ΚΑΤΑΛΑΝΙΚΟΣ ΑΤΛΑΣ 14ος ΑΙ.

Ἡ Ἱ­στο­ρί­α

Φυ­σι­κά οἱ Μα­κε­δό­νες εἶ­χαν κα­τά και­ρούς ἐ­πιρ­ρο­ή καί σέ πό­λεις ἤ Κρά­τη γει­το­νι­κῶν πε­ρι­ο­χῶν, ἀλ­λά αὐ­τά δέν ἀ­νῆ­καν στήν κυ­ρί­ως Μα­κε­δο­νί­α. Ἡ Χαλ­κι­δι­κή ἐν­σω­μα­τώ­θη­κε ὡς μέ­ρος τῆς Μα­κε­δο­νί­ας ἐ­πί Φι­λίπ­που, ὅ­πως το­νί­ζει ὁ Δ. Κα­να­τσού­λης.




Ὁ Στρά­βων ἀ­να­φέ­ρει (7, 326) ὅ­τι στήν ἐ­πο­χή του με­ρι­κοί το­πο­θε­τοῦ­σαν τά ὅ­ρια τῆς Μα­κε­δο­νί­ας «μέ­χρι Κορ­κύ­ρας», ἐν­νο­ών­τας φυ­σι­κά ὅ­τι συμ­πε­ρι­λάμ­βα­ναν στή Μα­κε­δο­νί­α καί τήν Ἤ­πει­ρο «αἰ­τι­ο­λο­γοῦν­τες ἅ­μα ὅ­τι καί κου­ρά καί δι­α­λέ­κτῳ καί χλα­μύ­δι καί ἄλ­λοις τοι­ού­τοις χρῶν­ται πα­ρα­πλη­σί­οις».

Ὅ­τι καί ἡ δι­ά­λε­κτος τῶν Ἠ­πει­ρω­τῶν ἦ­ταν ὅ­μοι­α μέ τῶν Μα­κε­δό­νων μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ ὁ Πλού­ταρ­χος. Ὁ Πύρ­ρος λέ­γει (Πύρ­ρος, 11) πο­λι­ορ­κών­τας τή Βέ­ροι­α χρη­σι­μο­ποί­η­σε στρα­τι­ῶ­τες «προ­σποι­ού­με­νους εἶ­ναι Μα­κε­δό­νας». Ὁ Λα­τί­νος Titus Livius (1ος αἰ. π.Χ.) ση­μει­ώ­νει ἐ­πί­σης (31, 29) ὅ­τι ἡ δι­ά­λε­κτος τῶν Μα­κε­δό­νων ἦ­ταν συγ­γε­νι­κή μέ τίς δι­α­λέ­κτους τῶν Αἰ­τω­λῶν καί Ἀ­καρ­νά­νων: Aetolos, Macedonas eiusdem linguae homines. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Θου­κυ­δί­δης (3, 94) γρά­φει ὅ­τι οἱ Εὐ­ρυ­τά­νες «ὅ­περ μέ­γι­στον μέ­ρος ἐ­στί τῶν Αἰ­τω­λῶν» ἦ­ταν «ἀ­γνω­στό­τα­τοι γλῶσ­σαν».

Δι­ό­τι, ὅ­πως ἔ­δει­ξα σέ σχε­τι­κά δη­μο­σι­εύ­μα­τά μου ἴ­σχυ­αν στή δι­ά­λε­κτο τῶν Μα­κε­δό­νων ἑ­πο­μέ­νως καί στίς ὅ­μοι­ες τῶν Ἠ­πει­ρω­τῶν, Αἰ­τω­λῶν καί Ἀ­καρ­νά­νων, τοὐ­λά­χι­στον ἀ­πό τόν 3ο αἰ. π.Χ. οἱ δύ­ο φω­νη­τι­κοί νό­μοι (τρο­πή ἄ­το­νων φω­νη­έν­των καί ἀ­πο­βο­λή τους) οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­τά τή γρή­γο­ρη προ­φο­ρι­κή ὁ­μι­λί­α ἀλ­λοί­ω­ναν τή μορ­φή τῶν λέ­ξε­ων καί ἐ­πι­σκό­τι­ζαν τήν ἐ­τυ­μο­λο­γι­κή τους δι­α­φά­νεια, ὅ­πως συμ­βαί­νει καί σή­με­ρα, ὅ­που στίς πε­ρι­ο­χές αὐ­τές ὁ­μι­λοῦν­ται τά λε­γό­με­να Βό­ρεια Νε­ο­ελ­λη­νι­κά ἰ­δι­ώ­μα­τα ὡς συ­νέ­χεια τῶν Ἀρ­χαί­ων δι­α­λέ­κτων.

Δέν ἦ­ταν ἑ­πο­μέ­νως εὔ­κο­λο γιά ἕ­ναν Ἀ­θη­ναῖ­ο, ὅ­πως ἦ­ταν ὁ Θου­κυ­δί­δης πού μι­λοῦ­σε τήν καλ­λι­ερ­γη­μέ­νη Ἀτ­τι­κή δι­ά­λε­κτο, νά ἐν­νο­ή­σει ἕ­ναν Εὐ­ρυ­τά­να πού μι­λοῦ­σε ὅ­μοι­α δι­ά­λε­κτο μέ τή δι­ά­λε­κτο τῶν Μα­κε­δό­νων.

Ὡς πρός τό ζή­τη­μα τῆς Ἐ­θνό­τη­τας.

Ὡς πρός τό ζή­τη­μα τῆς Ἐ­θνό­τη­τας τῶν Σκο­πια­νῶν καί τῆς Σλα­βι­κῆς των γλώσ­σας αὐ­τό τό γνω­ρί­ζουν κα­λύ­τε­ρα οἱ ἴ­διοι, ἄν δέν θέ­λουν νά τούς τό ὑ­πεν­θυ­μί­ζουν οἱ Βούλ­γα­ροι πρό­γο­νοί τους.

Σή­με­ρα στή Βουλ­γα­ρί­α οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες ἀ­να­γνω­ρί­ζουν ὅ­τι οἱ μογ­γο­λι­κῆς κα­τα­γω­γῆς πρό­γο­νοί τους, πρίν ἐκ­σλα­βι­στοῦν ἐμ­φα­νί­στη­καν στή Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο τόν 6ο αἰ. μ.Χ. καί ἦλ­θαν σέ ἐ­πα­φή ἀ­μέ­σως μέ τούς Ἕλ­λη­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου, προ­φα­νῶς στή Μα­κε­δο­νί­α. Τό ση­μει­ώ­νουν στόν πρό­λο­γο τοῦ βι­βλί­ου: Macadonia, Documents and Material, Σό­φια 1979 (ἡ ἔκ­δο­ση στά Βουλ­γα­ρι­κά καί Ρω­σι­κά).

Ὁ τό­μος ἔ­χει ἐν­δι­α­φέ­ρον ἀ­πό τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι δη­μο­σι­εύ­ον­ται σ᾿ αὐ­τόν ἔγ­γρα­φα στά ὁ­ποῖ­α γί­νε­ται μνεί­α ἡ προ­σπά­θεια πού ἔ­κα­ναν οἱ συμ­πα­τρι­ῶ­τες τους ἀ­πό τά μέ­σα τοῦ 19ου αἰ. νά ἀ­να­γνω­ρι­σθεῖ Δι­ε­θνῶς μί­α ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ καί ἕ­νας ξε­χω­ρι­στός λα­ός ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ἐν­νο­ῶν­τας τόν ἑ­αυ­τό τους, μο­λο­νό­τι Βούλ­γα­ροι, γιά νά προ­σαρ­τη­θεῖ ἔ­πει­τα στή Βουλ­γα­ρία­.

Ἀ­δι­ά­ψευ­στοι μάρ­τυ­ρες ὅ­μως ὅ­τι οἱ πρό­γο­νοί τους πρω­το­ῆλ­θαν σέ ἐ­πα­φή μέ Γρι­κούς (δηλ. Ἕλ­λη­νες) καί ὄ­χι μέ ξε­χω­ρι­στό λα­ό Μα­κε­δό­νες ὅ­ταν ἔ­φτα­σαν στή Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο ἦ­ταν οἱ λε­γό­με­νες πρω­το­βουλ­γα­ρι­κές ἐ­πι­γρα­φές τοῦ 9ου αἰ­ῶνα μ.Χ. πε­ρί­που. Γρά­φτη­καν ἀ­πό τούς Μογ­γό­λους ἀ­κό­μα Βούλ­γα­ρους στά Ἑλ­λη­νι­κά μέ πολ­λές ἀ­νορ­θο­γρα­φί­ες, ὅ­ταν αὐ­τοί εἶ­χαν ἀρ­χί­σει νά μα­θαί­νουν Ἑλ­λη­νι­κά ἀ­πό τούς Βυ­ζαν­τι­νούς Ἕλ­λη­νες, κυ­ρί­ως ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Τίς ἐ­πι­γρα­φές αὐ­τές τίς ἐ­ξέ­δω­σε, σχο­λί­α­σε μά­λι­στα καί τά ὀρ­θο­γρα­φι­κά τους λά­θη, ὁ Βούλ­γα­ρος κα­θη­γη­τής Vaselin Beschewliev (1926, 1963). Ἀ­πα­θα­να­τί­ζουν τή λα­ϊ­κή Ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κεί­νης. Σ᾿ αὐ­τές ἀ­να­φέ­ρε­ται ἡ πρώ­τη πρω­τεύ­ου­σά τους Πλί­σκα (Ἀρ­χαι­ο­λο­γι­κός χῶ­ρος σή­με­ρα).

Σέ μί­α ἐ­πι­γρα­φή δι­α­βά­ζου­με: Εἰς τῆς πλί­σκας τόν κάμ­πον καί σέ ἄλ­λη: Ὁ πα­τήρ μου ὁ ἄρ­χων Ὀ­μουρ­τάγ ἰ­ρί­νιν λ᾿ ἔτ(ὄν) ποι­ή­σας καί κα­λά ἔ­ζη­σεν με­τά τούς Γρι­κούς. Σέ ἄλ­λες ἐ­πι­γρα­φές ἀ­να­φέ­ρε­ται τό ὄ­νο­μα Γρι­κός (ἤ Γρι­κύ τούς Γρι­κούς).

Οἱ δύ­ο Θεσ­σα­λο­νι­κεῖς ἱ­ε­ρω­μέ­νοι Κύ­ριλ­λος (Κων­σταν­τῖ­νος) καί Με­θό­διος τούς εἶ­χαν χα­ρί­σει ἤ­δη τό Ἑλ­λη­νι­κό Ἀλ­φά­βη­το μέ τό ὁ­ποῖ­ο ἄρ­χι­σαν νά γρά­φουν ἔ­πει­τα τή γλώσ­σα τους, ἐ­νῶ στό με­τα­ξύ ἀ­σπά­στη­καν καί τόν Χρι­στι­α­νι­σμό.

Ἀ­πό τό­τε οἱ σχέ­σεις Βουλ­γά­ρων καί Ἑλ­λή­νων τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου εἶ­ναι γνω­στές: Ἐ­πι­δρο­μές στά Βυ­ζαν­τι­νά ἐ­δά­φη, λε­η­λα­σί­ες, ἀ­πα­γω­γές πλη­θυ­σμῶν, καμ­μιά φο­ρά καί συμ­βα­τι­κές συν­θῆ­κες εἰ­ρή­νης, ὅ­πως τοῦ Ὀ­μουρ­τάγ πού εἴ­δα­με, ὁ­πό­τε καί εἰ­ρη­νι­κή συμ­βί­ω­ση.

Ἡ ἐ­πί­δρα­ση

Μέ­σῳ τῆς Θρη­σκεί­ας ἡ Ἑλ­λη­νι­κή γλωσ­σι­κή ἐ­πί­δρα­ση ἦ­ταν με­γά­λη λό­γῳ καί τοῦ ἀ­νώ­τε­ρου πο­λι­τι­σμοῦ τῶν Ἑλ­λή­νων. Οἱ Βούλ­γα­ροι χρη­σι­μο­ποι­οῦν ἀ­κό­μα καί σή­με­ρα πολ­λές Ἑλ­λη­νι­κές λέ­ξεις, ἐν­σω­μα­τω­μέ­νες ὅ­πως στό κλι­τι­κό σύ­στη­μα τῆς γλώσ­σας τους. Αὐ­τές τίς πραγ­μα­τεύ­τη­κε ἡ κ. Μα­ρί­α Filipova–Bairova καί ὁ Ν. Ἀν­δρι­ώ­της.

«Τό Ἑλ­λη­νι­κό λε­ξι­λό­γιο», γρά­φει ἡ Μα­ρί­α Filipova–Bairova, μᾶς ἦλ­θε σάν πο­θη­τός φι­λο­ξε­νού­με­νος κου­βα­λών­τας λε­κτι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά νέ­ων ἰ­δε­ῶν καί ἀν­τι­κει­μέ­νων, ξέ­νων ὡς τό­τε στή Βουλ­γα­ρι­κή γλώσ­σα. Ἡ Ἑλ­λη­νι­κή λέ­ξη στρογ­γυ­λο­κά­θι­σε στό σπί­τι μας, στήν κου­ζί­να μας, στίς κα­θη­με­ρι­νές δου­λει­ές μας. Κα­τέ­κτη­σε ὁ­λό­τε­λα τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τά Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κά γε­νι­κῶς πράγ­μα­τα».

«Ὁ ση­με­ρι­νός Σλα­βό­φω­νος πλη­θυ­σμός τῆς Νό­τιας Βουλ­γα­ρί­ας», γρά­φει ὁ κα­θη­γη­τής Ν. Ἀν­δρι­ώ­της, «προ­έρ­χε­ται ἀ­πό Ἕλ­λη­νες πού μέ τά πα­ροι­μι­ώ­δη σκλη­ρά μέ­τρα τους οἱ Βούλ­γα­ροι σι­γά–σι­γά κα­τόρ­θω­σαν νά ἐκ­σλα­βί­σουν».

Ἐ­πί Τουρ­κο­κρα­τί­ας ἡ Βαλ­κα­νι­κή ἦ­ταν ἀ­πό ἄ­πο­ψη κι­νή­σε­ως Ἐ­θνο­τή­των «ξέ­φρα­γο ἀμ­πέ­λι», ὁ­πό­τε εἴ­χα­με δι­εισ­δύ­σεις Σλα­βο­φώ­νων στή ση­με­ρι­νή Ἑλ­λη­νι­κή Μα­κε­δο­νί­α, κυ­ρί­ως Βουλ­γα­ρο­φώ­νων ἀ­πό τήν πε­ρι­ο­χή τῆς Νό­τιας Σερ­βί­ας (Σκο­πί­ων).

Ἀ­πό τό­τε οἱ ἐ­ξε­λί­ξεις στήν πε­ρι­ο­χή αὐ­τή ἦ­ταν οἱ ἀ­κό­λου­θες:

Τό 1944 τό Νό­τιο τμῆ­μα τῆς Γι­ουγ­κοσ­λα­βί­ας, ἡ Vardarska Viadavina (πε­ρι­ο­χῆς Βαρ­δά­ρη) ὀ­νο­μά­στη­κε ἀ­πό τόν Τί­το «Λα­ϊ­κή Δη­μο­κρα­τί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας». Ὅ­ταν ἀρ­γό­τε­ρα, με­τά τό 1990 δι­α­λύ­θη­κε ἡ Γι­ουγ­κοσ­λα­βί­α, τό τμῆ­μα αὐ­τό ἀ­πο­σπά­σθη­κε καί ἀ­πο­τέ­λε­σε ξε­χω­ρι­στό Κρά­τος μέ προ­σω­ρι­νό ὄ­νο­μα «πρώ­ην Γι­ουγ­κοσ­λα­βι­κή Δη­μο­κρα­τί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας» (FYROM).

Αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ­ται σή­με­ρα ἀ­πό τρεῖς δι­α­φο­ρε­τι­κές Ἐ­θνό­τη­τες Χρι­στια­νῶν καί Μου­σουλ­μά­νων: 1) Ἀ­πό Βουλ­γά­ρους, δι­ό­τι ἔ­τσι, Bugari (Σερ­βι­κή ἀ­πό­δο­ση τοῦ Balgari) ὀ­νό­μα­ζαν τόν ἑ­αυ­τό τους οἱ Σλά­βοι τῶν Σκο­πί­ων ἤ­δη ἀ­πό τά μέ­σα τοῦ 19ου αἰ­ῶ­να, 2) Ἀ­πό Σέρ­βους καί 3) Ἀ­πό Ἀλ­βα­νούς. Σέ μι­κρό πο­σο­στό καί ἀ­πό ἄλ­λες Ἐ­θνό­τη­τες, ὅ­πως Τούρ­κους, Ἕλ­λη­νες, καί κυ­ρί­ως Βλά­χους, κ.ἄ.

Ἡ Σλα­βι­κή γλῶσ­σα τῶν κα­τοί­κων τοῦ γει­το­νι­κοῦ μας αὐ­τοῦ κρα­τι­δί­ου ἦ­ταν ἀρ­χι­κά ἕ­να Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα. Οἱ Σκο­πια­νοί τό τρο­πο­ποί­η­σαν, ἀλ­λά πά­λι ἀ­πο­κλί­νει πρός τή Βουλ­γα­ρι­κή γλώσ­σα. Ἀ­νά­λυ­ση τῆς γλώσ­σας αὐ­τῆς ἔ­κα­νε ὁ κα­θη­γη­τής Νι­κό­λα­ος Ἀν­δρι­ώ­της στό βι­βλί­ο του: Ὁ­μό­σπον­δο Κρά­τος τῶν κο­πί­ων καί ἡ γλῶσ­σα του, Θεσ­σα­λο­νί­κη 1960.

Σλα­βο­μα­κε­δό­νες

Τό ἀρ­χι­κό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μά τους, πρίν τό τρο­πο­ποι­ή­σουν με­τά τό 1944, ἦ­ταν ἀ­κρι­βῶς τό ἴ­διο πού μι­λοῦ­σαν στήν Ἑλ­λη­νι­κή Μα­κε­δο­νί­α καί οἱ λε­γό­με­νοι Σλα­βο­μα­κε­δό­νες, εἶ­ναι αὐ­τοί πού εἰ­σέ­δυ­σαν στά χρό­νια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας σέ δι­ά­φο­ρες πε­ρι­ο­χές τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, ὅ­πως τῆς Κα­στο­ριᾶς, τῆς Φλώ­ρι­νας, τῆς Ἔ­δεσ­σας, τοῦ Κιλ­κίς καί τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Ἀ­πό αὐ­τούς οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι εἶ­ναι ἐκ­σλα­βι­σθέν­τες Ἕλ­λη­νες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὡς αἰχ­μά­λω­τοι τῶν Βουλ­γά­ρων ἀ­ναγ­κά­στη­καν νά μά­θουν τή Βουλ­γα­ρι­κή αὐ­τή δι­ά­λε­κτο καί ὕ­στε­ρα ἀ­πό πο­λυ­χρό­νια αἰχ­μα­λω­σί­α γύ­ρι­σαν καί ἐγ­κα­τα­στά­θη­καν στήν Ἑλ­λά­δα. Ἀ­νά­με­σά τους ἦλ­θαν στή Μα­κε­δο­νί­α καί Σλά­βοι ἀ­γρό­τες τούς ὁ­ποί­ους ἀ­πα­σχο­λοῦ­σαν οἱ Βυ­ζαν­τι­νοί στά κτή­μα­τά τους. Ὅ­λοι αὐ­τοί δι­α­τή­ρη­σαν τό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα ὡς μη­τρι­κή τους γλῶσ­σα χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ὅ­μως καί πα­ρά πολ­λές Ἑλ­λη­νι­κές λέ­ξεις τίς ὁ­πο­ί­ες ἐν­σω­μά­τω­σαν στή Γραμ­μα­τι­κή (κλί­ση, μορ­φο­λο­γί­α, σύν­τα­ξη) τοῦ Βουλ­γα­ρι­κοῦ ἰ­δι­ώ­μα­τος, ὅ­πως π.χ. γκο­λέ­μα­τα τρα­πέ­ζα, ὀ­d­βαμ νά πο­λέ­μο, ἀρ­γκά­τιν, γι­όζ­μο (δυ­ό­σμος), κρομ­μύτ, σα­μάρ, ἀρ­γά­σαμ, ναγ­κά­σαμ (ἀ­νάγ­κα­σα), γα­νώ­σαμ, λα­βώ­σαμ, χω­νέ­ψαμ, ὠ­φε­λή­ψαχ κ.ἄ.

Ἀ­πό τό πλῆ­θος τῶν Ἑλ­λη­νι­κῶν λέ­ξε­ων στό Σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κό αὐ­τό ἰ­δί­ω­μα ἀ­πό αὐ­τούς, τούς ὁ­ποί­ους ἀ­να­φέ­ρει ὁ Ἀν­δρι­ώ­της στήν ἐρ­γα­σί­α του γιά τά Ἑλ­λη­νι­κά στοι­χεῖ­α στή Βουλ­γα­ρι­κή (1952), ἀ­γνο­ών­τας τό γλωσ­σο­λο­γι­κό ἀ­ξί­ω­μα ὅ­τι ἡ Γραμ­μα­τι­κή καί ὄ­χι οἱ λέ­ξεις χα­ρα­κτη­ρί­ζουν μί­α γλῶσ­σα ἔ­φτα­σαν στό ση­μεῖ­ο, πα­ρα­σύ­ρον­τας καί ὁ­ρι­σμέ­νους «ἄ­μοι­ρους γλωσ­σο­λο­γι­κῆς μορ­φώ­σε­ως» Ἕλ­λη­νες, νά θε­ω­ροῦν τό Βουλ­γα­ρι­κό αὐ­τό ἰ­δί­ω­μα… Ἀρ­χαί­α Ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα!

Δέν εἶ­ναι π.χ. Λα­τι­νι­κή ἡ γλῶσ­σα στό δί­στι­χο πού πα­ρα­θέ­τει ὁ Γυ­μνα­σιά­ρχης Ἰ­ω­άν­νης Τσι­κό­που­λος (1892) μέ ἀ­πο­κλει­στι­κά Λα­τι­νι­κῆς ἀρ­χῆς λέ­ξεις:

Ἄ­σπρη γά­τα εἰς τήν σκά­λαν τοῦ σπι­τιοῦ κα­βαλ­λι­κεύ­ει κά­στρα, μα­γα­ζιά καί πόρ­τες μέ τά πάσ­σα μα­στο­ρεύ­ει
(Θα­βώ­ρης «Μα­κε­δο­νί­α» 31, 1998, σελ. 35).

Οὔ­τε εἶ­ναι Ἑλ­λη­νι­κή ἡ γλῶσ­σα στό Ἀγ­γλι­κό κεί­με­νο τοῦ Ξ. Ζο­λώ­τα μέ Ἑλ­λη­νι­κῆς ἀρ­χῆς λέ­ξεις, («Τό Βῆ­μα» 26/11/1989).

Γιά τό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα τῶν Σλα­βο­μα­κε­δό­νων ἔ­γρα­ψαν πα­λαι­ό­τε­ρα ὁ­ρι­σμέ­νοι λό­γιοι Ἕλ­λη­νες, ὅ­πως ὁ ἄλ­λο­τε Γυ­μνα­σιά­ρχης Θεσ­σα­λο­νί­κης Γ. Μου­κου­βά­λας. (Ἡ γλῶσ­σα τῶν ἐν Μα­κε­δο­νί­ᾳ Βουλ­γα­ρο­φώ­νων, ἐν Κα­ΐ­ρῳ 1905), καί ἄλ­λοι στό πε­ρι­ο­δι­κό «Ἑλ­λη­νι­σμός» (“L’ Hellemisme”), ὅ­πως, π.χ. ὁ Ν. Κα­ζά­ζης, ὁ Θ. Π. (βλ. Μάρ­τιος 1903, σελ. 179), ὁ Σ. Σκι­α­δα­ρέ­σης, κ.ἄ.

Πολ­λοί πάν­τως ἀ­πό τούς ἐκ­σλα­βι­σθέν­τες Ἕλ­λη­νες Σλα­βο­μα­κε­δό­νες δι­α­τή­ρη­σαν μέ­χρι τέ­λους τό Ἑλ­λη­νι­κό τους φρό­νη­μα, πο­λε­μών­τας τούς Βουλ­γά­ρους κο­μι­τα­τζῆ­δες κα­τά τόν «Μα­κε­δο­νι­κό ἀ­γῶ­να» στίς ἀρ­χές τοῦ πε­ρα­σμέ­νου αἰ­ῶ­να.

Τε­χνη­τό Κα­τα­σκεύ­α­σμα

Γιά τό ση­με­ρι­νό κρα­τί­διο τῶν Σκο­πί­ων ὑ­πῆρ­ξαν ἀρ­κε­τοί ξέ­νοι ἐ­πι­στή­μο­νες πού τό χα­ρα­κτή­ρι­σαν τε­χνη­τό Κα­τα­σκεύ­α­σμα, ὅ­πως τό σχό­λιο τῆς Ἰ­τα­λι­κῆς ἐ­φη­με­ρί­δας “II Popolo” τό 1992.

Σ᾿ ἕ­να ἄρ­θρο της ἡ Δα­νέ­ζα κα­θη­γή­τρια Tata Arcel («Μα­κε­δο­νί­α» 12/9/1992) πε­ρι­γρά­φει πα­ρα­στα­τι­κά τό ψυ­χο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα τῶν Σκο­πια­νῶν νά θέ­λουν νά μο­νο­πω­λή­σουν τό ὄ­νο­μα Μα­κε­δο­νί­α «γιά ἕ­να νέ­ο Κρά­τος» πού τό χα­ρα­κτή­ρι­σε «δι­οι­κη­τι­κό δη­μι­ούρ­γη­μα», πα­ρα­ποι­ών­τας τήν ἱ­στο­ρί­α.

Γιά τήν Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων ἔ­χουν γρα­φεῖ πολ­λά μέ ἄ­πει­ρα ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα, με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ων καί ἡ δι­α­λεύ­καν­ση ἀ­πό μέ­να τῆς ἐ­τυ­μο­λο­γί­ας λέ­ξε­ων τῆς δι­α­λέ­κτου, ἀρ­κε­τῶν ἀ­πό τίς λί­γες πού θε­ω­ροῦν­ταν ὡς τώ­ρα ἄ­γνω­στης ἀρ­χῆς, ὅ­πως: Βλου­ρί­τις=Φι­λω­ρεί­της, γάρ­καν=χά­ρα­κα(ν), ἐ­στε­ρι­κᾶς κύ­νας=σι­τα­ρι­κᾶς δη­λα­δή οἰ­κό­σι­τα σκυ­λιά κ.ἄ. Ὡ­στό­σο καί μό­νο τά Ἑλ­λη­νι­κά ὀ­νό­μα­τα Μα­κε­δο­νί­α καί Μα­κε­δό­νας εἶ­ναι ἀρ­κε­τά.

Νά προ­σθέ­σω καί ἕ­να ἀ­κό­μα ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού ὡς τώ­ρα δέν ἔ­χει ἐ­πι­ση­μαν­θεῖ: Οἱ Ἀρ­χαῖ­οι συγ­γρα­φεῖς ἀ­να­φέ­ρουν πολ­λά θρα­κολ­λυ­ρι­κά κύ­ρια ὀ­νό­μα­τα, ἀ­κα­τα­νό­η­τα ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες ὡς πρός τήν ἐ­τυ­μο­λο­γί­α τους, ὅ­πως Ἀ­δα­βί­κτα­βος, Βη­ρι­σά­δης, Ἐ­βρί­ζαλ­μος, Ζά­μολ­ξις, Κε­τρί­πο­ρος, Μου­κα­ζέ­νιος, Ρα­κτό­τερ­κος κ.ἄ. Εἶ­ναι ὅ­μοι­α μέ αὐ­τά, τά ὀ­νό­μα­τα τῶν Μα­κε­δό­νων Ἀ­λέ­ξαν­δρος, Ἀ­μύν­τωρ, Αὐ­τό­δι­κος, Γαι­τέ­ας (χαί­τη), Φί­λιπ­πος–Βί­λιπ­πος, Φι­λώ­τας, Βε­ρε­νί­κα, Εὐ­ρυ­δί­κα, Λα­ο­δί­κα ; Ὄ­χι βέ­βαι­α.

Ὅ­λα τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα συ­νο­ψί­ζον­ται στό γε­νι­κό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι: Τί­πο­τε ἀ­πό τούς Μα­κε­δό­νες δέν μπο­ρεῖ νά ἐ­ξη­γη­θεῖ χω­ρίς τήν προ­ϋ­πό­θε­ση ὅ­τι ἦ­ταν Ἕλ­λη­νες.

Συμβολή στην έρευνα για την εθνολογική κατάσταση της Μακεδονίας πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους
'




ΜΕ ΠΗΓΕΣ ΑΠΟ :
  • Ἐ­φημ. “Ἐ­λεύ­θε­ρος“Ἐ­φημ. “Ἐ­λεύ­θε­ρος“, 5/Αὐγ./2009- Αναδημοσίευση της Ε.ΡΩ. από τις 24/8/2012
  • http://www.panchalkidikos.gr/v2/images/logos/T17/files/pagxalkidikos17_allpages.pdf

ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ



ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ, ΤΟΥ ΧΙΛΜΙ ΠΑΣΑ, ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, 1904

Για τα τρια βιλαέτια, Θεσσαλονικης, Μοναστηρίου, Κοσσυφοπεδίου:

Μωαμεθανοί: 1.729.000

Ελληνες: 647.932

Βουλγαρίζοντες: 527.784

Σέρβοι: 167.601

Εβραίοι: 48270

Ρουμανίζοντες Βλάχοι: 30.116

  Η κατανομή των Ελλήνων και Βουλγάρων κατά βιλαέτι σύμφωνα με την ίδια στατιστική ήταν:

Βιλαέτι Θεσσαλονίκης: Ελληνες 373.217 , Βούλγαροι 177.317

Βιλαέτι Μοναστηρίου: Έλληνες 261.283 , Βούλγαροι 178.412

Βιλαέτι Κοσσυφοπεδίου: Ελληνες 13.468 , Βούλγαροι 172.055

 Το βιλαέτι του Κοσόβου περιελάμβανε το βόρειο και βορειοανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ, το Κόσοβο, το νότιο τμήμα της Σερβίας στα σύνορά της με την ΠΓΔΜ, και το Σατζάκ (βόρεια του Κοσόβου) όπου κατοικούν ακόμη αρκετοί μουσουλμάνοι.

Το βιλαέτι της Θεσσαλονίκης περιελάμβανε την κεντρική και ανατολική ελληνική Μακεδονία, την "βουλγαρική Μακεδονία" δηλαδή ένα μικρό τμήμα της σημερινής Βουλγαρίας στο τριεθνές Ελλάδας-ΠΓΔΜ-Βουλγαρίας, και το νοτιοανατολικό τμήμα της ΠΓΔΜ (ακόμα μικρότερου μεγέθους από το βουλγαρικό) ακριβώς δυτικά της "βουλγαρικής Μακεδονίας"

Το βιλαέτι του Μοναστηρίου περιελάμβανε την δυτική ελληνική Μακεδονία, την ανατολικοκεντρική και νοτιοανατολική Αλβανία (ακριβώς πάνω από το νομό Καστοριάς) και το δυτικό-νοτιοδυτικό τμήμα της ΠΓΔΜ.

 Είναι ευνόητο πως παρετέθη η τουρκική στατιστική, κι όχι οι βουλγαρικές ή οι ελληνικές, διότι αλλιώς θα υπήρχε η αντίρρηση πως δεν είναι αντικειμενικές. Η αλήθεια είναι πως καμία δεν είναι αντικειμενική, ωστόσο τα νούμερα της τουρκικής στατιστικής είναι αντικειμενικότερα, και μάλιστα δίνουν τον ίδιο αριθμό για τους ελληνικούς πληθυσμούς, με τον αριθμό που έδιναν οι Έλληνες (650 000). Επίσης, οι βουλγαρικές στατιστικές χρησιμοποιούν ως κριτήριο την γλώσσα, ενώ οι ελληνικές τη εθνική συνείδηση. Είναι όμως αυτονόητο πως όταν πρόκειται περί μεικτών ή δίγλωσσων πληθυσμών, τα κριτήρια αυτά ήταν ρευστά και ανακριβή.



 II) Ο Γερμανός στρατηγός Von der Golt, οργανωτής του τουρκικού
στρατού αναφέρει για τα βιλαέτια Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης στα 1904:

Μουσουλμάνοι 730.000

Ελληνες 580.000

Βουλγαρίζοντες 266.000

  III) Ο Αγγλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Ch. Bunt για το 1888 για το βιλαέτι της Θεσς/κης:

-Τούρκοι: 447.000

-Χριστιανοί: 485.000 ,

Εκ των οποίων:

 269.000 Ρωμηοί (161.000 ελληνόφωνοι, 102.000 σλαβόφωνοι, 6.000 βλαχόφωνοι)

 201.000 Εξαρχικοί (Βούλγαροι)

 6.000 Τσιγγάνοι

 8.000 Καθολικοί

 1.000 Προτεστάντες

-Εβραίοι: 43.000

 Ο γνωστός "αιρετικός" Δημήτρης Λιθοξόου ισχυρίζεται σε βιβλίο του ότι η παράθεση του αριθμού 647.000 για τους Έλληνες βάσει της απογραφής του Χιλμί Πασά είναι εσφαλμένη, διότι ο Χιλμί Πασάς μετρούσε Πατριαρχικούς και όχι Έλληνες και διότι μεταξύ των Πατριαρχικών συγκαταλεγόταν και Βούλγαροι, Αλβανοί κ.ά.
ΟΜΩΣ 
 Η σύγκριση με άλλες απογραφές ή εκτιμήσεις δείχνει ότι ο Λιθοξόου έχει άδικο. Για παράδειγμα, ο Χιλμί Πασάς δίνει στα 1904 στα δύο βιλαέτια 630 χιλιάδες Πατριαρχικούς και 355 χιλιάδες Εξαρχικούς, ενώ ο φιλότουρκος Γερμανός Φον ντερ Γκολτ στα 1905 δίνει για τα δύο βιλαέτια 580 χιλιάδες Έλληνες και 266 χιλιάδες Βούλγαρους:

Οι διαφορές, για τα δύο βιλαέτια, μεταξύ Χιλμί και  Φον ντερ Γκολτ, για Έλληνες και Βουλγάρους είναι: 

+50 χιλιάδες Έλληνες παραπάνω ο Χιλμί, 

+90 χιλιάδες Βουλγάρους παραπάνω ο Χιλμί. 

Άρα δεν είναι μόνο στην περίπτωση των Ελλήνων  -  όπως ισχυρίζεται ο Λιθοξόου - όπου, χάρη στην ταύτιση που κάνουμε εμείς (Πατριαρχικοί Χιλμί = εθνικά Έλληνες), οι Έλληνες προκύπτουν περισσότεροι από όσοι είναι, αλλά και οι Βούλγαροι, χάρη στην ταύτιση Εξαρχικοί = εθνικά Βούλγαροι, οι Βούλγαροι προκύπτουν περισσότεροι. 

Συνεπώς, όταν οι Έλληνες αναφέρουν τον αριθμό 647 χιλιάδες (ή 630 000 για τα δύο βιλαέτια) δεν προσπαθούν να πλαστογραφήσουν τα πορίσματα των στατιστικών, αλλά αποδέχονται και τον αυξημένο, σε σχέση με την εκτίμηση του Φον ντερ Γκολτ, αριθμό και για τους Βουλγάρους.

 Μάλιστα οι παραπάνω Βούλγαροι (αφαιρώντας τους Βουλγάρους του Φ.ντ. Γκολτ από τους Εξαρχικούς του Χιλμί) είναι περισσότεροι (90 χιλιάδες), διπλάσιοι, από τους παραπάνω Έλληνες (50 χιλιάδες). Συνεπώς, πώς μπορεί ο Λιθοξόου να κάνει λόγο για ελληνικό μαγείρεμα της απογραφής του Χιλμί με τρόπο ο οποίος να ευνοεί τους Έλληνες, τη στιγμή που το δήθεν μαγείρεμα αυτό ωφελεί τους Βουλγάρους περισσότερο απ' όσο τους Έλληνες;

IV)Σύμφωνα με τον Εμ. Γρηγορίου επί τη βάσει των τουρκικών στατιστικών ο πληθυσμός της Μακεδονίας ανά περιοχή είχε:

  Α΄)Βιλαέτι Θεσσαλονίκης

1)Σατζάκι Θεσσαλονίκης

 Υποδιοίκηση (καζάς) Θεσς/κης:

52.761 Ρωμηοί

2.115 Βουλγαροι

28. 620 Τούρκοι

210 Σερβοι

90 Ουνίτες

45.000 Εβραίοι

1.000 Διάφοροι



Καζάς Κασσανδρείας:

40.746 Ρωμηοί

2.955 Τούρκοι


Καζάς Αγίου Όρους:

5.000 Ρωμηοί

4.000 Ρώσσοι και άλλοι


Καζάς Λαγκαδά:

20.484 Ρωμηοί

28.034 Τούρκοι

1.250 Βουλγαροι


Καζάς Δοϊράνης:

2.785 Ρωμηοί

4.113 Βουλγαροι

260 Σερβοι

1.300 Ουνίτες

19.779 Τούρκοι


Καζάς Στρωμνίτσης:

7.498 Ρωμηοί

8.777 Βουλγαροι

50 Σερβοι

20.020 Τούρκοι

845 Διάφοροι


Καζάς Κατερίνης:

18.854 Ρωμηοί

3.435 Τούρκοι


Καζάς Βεροίας:

29.120 Ρωμηοί

1.000 Ρουμανίζοντες

6.522 Τούρκοι

587 Διάφοροι


Καζάς Βοδενών (Έδεσσας):

16.859 Ρωμηοί

5.149 Βουλγαροι

15.585 Τούρκοι

210 Σερβοι

25 Διάφοροι


Καζάς Γενιτζέ Βαρντάρ (Γιανντσών):

8.597 Ρωμηοί

1.679 Βουλγαροι

10.850 Τούρκοι

185 Σερβοι

378 Ρουμανίζοντες

282 Διάφοροι


Καζάς Γευγελής:

17.724 Ρωμηοί

8.147 Βουλγαροι

17.505 Τούρκοι

590 Σερβοι

378 Ρουμανίζοντες

312 Ουνίτες

96 Διάφοροι


Καζάς Τίκβες:

250 Ρωμηοί

18.386 Βουλγαροι

19.462 Τούρκοι

   

2)Σατζάκι Σερρών


Καζάς Σερρών:

54.375 Ρωμηοί

2.310 Βουλγαροι

28.940 Τούρκοι

2.300 Εβραίοι

2.695 Τσιγγάνοι

50 Διάφοροι


Καζάς Ντεμίρ Χισάρ:

11.346 Ρωμηοί

14.492 Βουλγαροι

16.530 Τούρκοι

2.222 Τσιγγάνοι

75 Ρουμανίζοντες


Καζάς Πετριτσίου:

4.804 Ρωμηοί

13.010 Βούλγαροι

14.875 Τούρκοι

50 Εβραίοι

200 Τσιγγάνοι


Καζάς Μελενίκου:

5.340 Ρωμηοί

15.230 Βούλγαροι

3.940 Τούρκοι

805 Τσιγγάνοι


Καζάς Νευροκοπίου:

4.158 Ρωμηοί

25.000 Βούλγαροι

41.328 Τούρκοι

47 Εβραίοι

805 Τσιγγάνοι


Καζάς Ζίχνης:

24.170 Ρωμηοί

4.730 Τούρκοι

710 Τσιγγάνοι


3)Σατζάκι Δράμας


Καζάς Δράμας:

12.730 Ρωμηοί

2.170 Βούλγαροι

38.380 Τούρκοι

500 Εβραίοι

85 Διάφοροι


Καζάς Καβάλλας:

14.000 Ρωμηοί

16.037 Τούρκοι

1.000 Εβραίοι

200 Διάφοροι


Καζάς Σαρί-Σαμπάν:

645 Ρωμηοί

16.423 Τούρκοι


Καζάς Πραβίου:

10.175 Ρωμηοί

11.621 Τούρκοι


Καζάς Θάσου:

15.300 Ρωμηοί


Σύνολο Βιλαετιού Θεσσαλονίκης:

Ρωμηοί 378.810 ( 41,35%)

Βούλγαροι 137.670 ( 15,03%)

Τούρκοι 383.586 (41,88%)

Ρουμανίζοντες 1.453

Σερβοι 1.665

Ουνίτες 2.002

Τσιγγάνοι 7.437

Διαφοροι 3.210



Β΄Βιλαέτι Μοναστηρίου

1)Σατζάκι Μοναστηρίου

Καζάς Μοναστηρίου:

54.003 Ρωμηοί

32.600 Βούλγαροι

34.285 Τούρκοι

2.600 Ρουμανίζοντες

4.000 Εβραίοι

1.000 Διάφοροι


Καζάς Πριλάπου:

5.480 Ρωμηοί

20.195 Βούλγαροι

3.844 Τούρκοι

70 Ρουμανίζοντες

1.800 Σερβοι


Καζάς Αχρίδος:

5.866 Ρωμηοί

20.495 Βούλγαροι

17.155 Τούρκοι

130 Ρουμανίζοντες

400 Σερβοι


Καζάς Φλωρίνης:

24.240 Ρωμηοί



7.000Βούλγαροι

13.344 Τούρκοι

25 Ρουμανίζοντες


Καζάς Κορυτσάς:

35.538 Ρωμηοί

34.171 Τούρκοι και Αλβανοί


Καζάς Καστοριάς:

50.563 Ρωμηοί

8.192 Βούλγαροι

13.871 Τούρκοι

130 Ρουμανίζοντες

700 Εβραίοι


Καζάς Σταρόβου:

3.505 Ρωμηοί

24.246 Μουσουλμάνοι

300 Ρουμανίζοντες


3)Σατζάκι Σερβίων


Καζάς Σερβίων:

15.115 Ρωμηοί

3.500 Τούρκοι


Καζάς Κοζάνης:

27.000 Ρωμηοί

13.850 Τούρκοι


Καζάς Ανασελίτσης:

27.710 Ρωμηοί

6.600 Τούρκοι


Καζάς Γρεβενών:

25.530 Ρωμηοί

4.702 Τούρκοι


Καζάς Καϊλαρίων (Πτολεμαιδας):

8.230 Ρωμηοί

2.519 Τούρκοι


Καζάς Ελασσόνος:

27.275 Ρωμηοί

2.519 Τούρκοι


Σύνολο Βιλαετιού Μοναστηρίου:  

310.055 Ρωμηοί (52,99 %)

89.202 Βουλγαροι (15,24 %)

174.606 Μουσουλμάνοι (29,84 %)

3.255 Ρουμανίζοντες

2.200 Σερβοι

4.700 Εβραίοι

1.000 Διάφοροι



ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ


1900


Τούρκοι              
489.664

Έλληνες               
225.152

Βούλγαροι         
1.184.036

Σέρβοι  
700

Σλαβομακεδόνες             

Αλβανοί              
124.211

Βλάχοι
77.267

Εβραίοι               
67.800

Διάφοροι           
79.444

Σύνολο
2.248.274


  1905

Βούλγαροι         
1.172.136           
51,44%

Έλληνες               
190.047              
8,34%

Μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Αλβανοί)   
840.433              
36,88%

Βλάχοι
63.895  
2.80%

Αλβανοί χριστιανοί         
12.000  
0.54%

Σύνολο
2.278.517           




  Η στατιστική αυτή αποτελεί πρότυπο μαγειρέματος, καθώς 



  • 1) αν και αφορά και τα τρία βιλαέτια, δεν συμπεριλαμβάνει τους καζάδες των Σερβίων, Γρεβενών, Κατερίνης, ...!


  • 2) κάθε βουλγαρική οικογένεια αντιστοιχεί σε 8 άτομα, ενώ κάθε ελληνική σε 5, ενώ είναι γνωστό ότι αυτό δεν εξαρτάται από την εθνική καταγωγή, αλλά από κοινωνικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς παράγοντες....!!!


  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ

(1899)

Τούρκοι              
576.600

Έλληνες               
656.300

Βούλγαροι         

Σέρβοι  

Σλαβομακεδόνες             
454.700

Αλβανοί              
124.211

Βλάχοι
41.200

Εβραίοι               
53.100

Διάφοροι           
38.600

Σύνολο
1.944.711

του 1910, για τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης-Μοναστηρίου:
Εθνότητες ή Θρησκεύματα          

Βιλαέτι Θεσσαλονίκης   

Βιλαέτι Μοναστηρίου    

Σύνολο

Μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Πομάκοι, Αλβανοί, Τσιγγάνοι)  
             
423.454              
194.692              
618.146

Ορθόδοξοι (Ελληνόφωνοι, Σλαβόφωνοι, Ελληνοβλάχοι)

286.985              
373.930              
660.915

Σχισματικοί Βουλγαρίζοντες  
      
174.177              
139.493              
314.270

Σερβίζοντες        
              
4.000    
               4.000

Καθολικοί    
      
2.400    
              
              2.400

Εβραίοι 
              
84.000  
4.000    
88.000

Διάφοροι  
                                
9.667


Σύνολο 
971.616              
716.115              
1.697.398




  ΣΕΡΒΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ

(1889)

Τούρκοι              
231.400

Έλληνες               
201.140

Βούλγαροι         
57.600

Σέρβοι  
2.048.320

Σλαβομακεδόνες             

Αλβανοί              
165.620

Βλάχοι
74.465

Εβραίοι               
64.600

Διάφοροι           
37.275

Σύνολο
2.880.420




  ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ

(1905)

Τούρκοι              
250.000

Έλληνες               
200.000

Βούλγαροι         

Σέρβοι  

Σλαβομακεδόνες             
2.000.000

Αλβανοί              
300.000

Βλάχοι
100.000

Εβραίοι               

Διάφοροι           
91.700

Σύνολο
2.941.700




  ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ

1905, για τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου:

Εθνότητες          
Βιλαέτι Θεσσαλονίκης   
Βιλαέτι Μοναστηρίου    
Σύνολο

Μουσουλμάνοι               
482.414              
272.100              
754.514

Έλληνες               
287.092              
289.800              
576.892

Βούλγαροι         
223.537              
176.500              
400.037

Βλάχοι
              
34.900  
34.900

Βλάχοι ρουμανίζοντες   
              
8.500    
8.500

Σέρβοι  
              
12.200  
12.200

Τσιγγάνοι χριστιανοί      
6.726    
              
6.276

Εβραίοι               
54.000  
              
54.000

Διάφοροι                              
2.000

Σύνολο
1.053.769           
794.000              
1.849.769




1906, και για τα τρία βιλαέτια:
Μουσουλμάνοι               
1.145.000

Βούλγαροι και Σλάβοι    
626.000

Έλληνες (και βλαχόφωνοι)           
623.000

Εβραίοι               
60.000

Σύνολο
2.454.000




  Όπως σημειώνει, αναφορικά με τους «Σλαβομακεδόνες» Ελληνικών και Γερμανικών στατιστικών, η ιστορικός Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «η ελληνική στατιστική του 1899 δεν ξεχωρίζει Βούλγαρους ή Σέρβους, αλλά τους θεωρεί όλους Σλαβομακεδόνες, προφανώς για να εξασθενήσει και να αντικρούσει τις αντίστοιχες εθνικές διεκδικήσεις ή ίσως γιατί οι Έλληνες δεν είχαν τη δυνατότητα να διακρίνουν με ακρίβεια τα δύο αυτά στοιχεία. 

  • Για άλλους λόγους όμως η γερμανική στατιστική του 1905 χαρακτηρίζει τους Σλάβους της περιοχής ως Σλαβομακεδόνες, και σε υπερβολικά αυξημένους μάλιστα αριθμούς: γιατί τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης ενδιαφέρονταν για μια ανεξάρτητη Μακεδονία, που θα μπορούσε να ενταχθή στη σφαίρα επιρροής της Αυστρίας» (Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6ος –20ός αι.), σ. 359)


Συμπέρασμα:
Τα περί μακεδονικού έθνους, που τόσο αφελώς διαδίδουν οι Έλληνες "αντιεθνικιστές" και "αντιμακεδονομάχοι", είναι ανοησίες πρώτου μεγέθους. Κανένας, Δυτικός ή Τούρκος, ποτέ δεν κατέγραψε κάποιο "μακεδονικό έθνος", και το να λέγεται ότι υπήρχε μακεδονικό έθνος απλά και μόνο επειδή υπήρχε μια σλαβική μακεδονική ('μακεδονική' = στην περιοχή της Μακεδονίας) διάλεκτος, βουλγαρική ή συγγενική της βουλγαρικής, αποτελεί αναμάσημα της δυτικόπληκτης ερμηνείας του έθνους, ότι δηλαδή "όπου υπάρχει γλώσσα υπάρχει και έθνος".




Πράγματι είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι δικαιολογίες που βρίσκουν οι Έλληνες αντιεθνικιστές για να αποδείξουν την ύπαρξη μακεδονικού έθνους.


-Αναφέρουν ως απόδειξη την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας, μόλο που, όταν πρόκειται για το ελληνικό έθνος, αρνούνται την αδιάσπαστη ύπαρξή του, όσο κι αν αυτό ουδέποτε έπαψε να χρησιμοποιεί τα ελληνικά. Δηλαδή, από τη μια δέχονται την ύπαρξη γλώσσας (ή διαλέκτου) ως αποδεικτικό, ενώ από την άλλη, δεν δέχονται το κριτήριο αυτό και δεν δέχονται την συνεχή ύπαρξη ελληνικού έθνους!

-Ένα άλλο κριτήριο είναι η ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης. Ενώ αποδεδειγμένα δεν υπήρξε μακεδονική αστική τάξη ούτε προ του 1912 ούτε προ του 1943 (αφού μόνο βουλγαρική αστική τάξη υπήρχε), κανονικά οι "αντιεθνικιστές" θα έπρεπε να αρνηθούν την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. Το έθνος είναι παράγωγο της αστικής τάξης, σύμφωνα με τους αντιεθνικιστές. Βλέπουμε ότι, ενώ για τους "Μακεδόνες", οι αντιεθνικιστές δέχονται την ύπαρξη του έθνους τους, παρόλο που δεν υπήρξε μακεδονική αστική τάξη, για τους Έλληνες όμως, δεν δέχονται ότι υπήρξε ελληνικό έθνος παρά μόνο αφού πρώτα δημιουργήθηκε ελληνική αστική τάξη!

-Αναφέρουν ως κριτήριο εθνότητας οι αντιεθνικιστές την φυλή, ώστε, ταυτίζοντας γλώσσα και φυλή, να δείξουν την μη ελληνικότητα των σλαβόφωνων της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά όταν αντίστοιχα επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για να δειχθεί λ.χ. η ελληνική εθνική συνέχεια, οι αντιεθνικιστές τα απορρίπτουν ως αντιδημοκρατικά και αντιεπιστημονικά.



  • "Δύο μέτρα και δύο σταθμά". Όποτε θέλουμε ισχύουν τα κριτήρια της γλώσσας και της αστικής τάξης, κι όποτε θέλουμε δεν ισχύουν. Πώς μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά τις ενστάσεις των αντιεθνικιστών;


Παραθέτουμε μια επιστολή που βρέθηκε στον Βούλγαρο κομιτατζή Ιβάν Καρασούλη, το Φεβρουάριο του 1905, ώστε να διαπιστώσουν οι αλαζόνες και αδιάλλακτοι Έλληνες Αντιεθνικιστές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η μακεδονοφωνία είναι τεκμήριο ύπαρξης μακεδονικού έθνους, διαφορετικού από το Βουλγάρικο:

«Αδελφέ μας Ιβάν,

Είμαστε σύμφωνοι στο ζήτημα της τιμωρίας των Γραικομάνων. Σου στέλνουμε τον σχετικό κατάλογο. 
Απαγορέψαμε και το εμπόριο με τους Γραικομάνους. Δώσατε και σεις ανάλογες διαταγές στα χωριά. 
Αν συναντήσετε τον Άγο Ντάνε και τον Γρηγόρι Στρωμνίτσαλη ξεκάμετέ τους. Είναι Γραικομάνοι και προδότες οι άθλιοι. 
Αποφασίσαμε να ξεκαθαρίσουμε και τρεις Γραικομάνους της πόλεώς μας, τον Χρήστο Σεκερτζή, τον διευθυντή του σχολείου, και τον Βασίλι Σούεφ. Γνωρίσατέ μας αν πήρατε τις 40 λίρες, που εισέπραξε ο Ιβάν Άγκωφ απ’ το χωριό του.

Υστερ. Απαγορέψετε αυστηρότατα να πηγαίνουν οι χωρικοί σε χάνια Γραικομάνων, όπως ο Ραντίναλης και ο Στόϊτσες».


Μήπως οι «ορκισμένοι εχθροί του Ελληνικού Ιμπεριαλισμού» θα μας πουν ότι τα σλαβικά επίθετα (και προφανώς η μακεδονική γλώσσα, αφού αποκαλούνται Γραικομάνοι) «Στόϊτσες» και «Σούεφ» αποδεικνύουν κάτι για την εθνική συνείδηση αυτών που τα έφεραν;

           
19ος αι . ΒΑΛΚΑΝΙΑ 1877 1881

  Οι Έλληνες Αντιεθνικιστές υποστηρίζουν πως η ακαθόριστης εθνικής συνείδησης μάζα των σλαβόφωνων της Μακεδονίας είναι το «μακεδονικό έθνος».

 Όπως δείξαμε, καμία μακεδονική εθνική ταυτότητα δεν δημιουργούσε η σλαβοφωνία σ’ αυτούς τους εξαθλιωμένους χωρικούς. Ήξεραν μόνο ότι ο τόπος που ζούσαν λεγόταν Μακεδονία. 

Πράγματι υπήρχαν κάποιοι από αυτούς που δεν είχαν ακόμη αναπτύξει ξεκάθαρη εθνική ταυτότητα. Αυτοί όμως αμφιταλαντεύονταν μεταξύ της Ελληνικής και Βουλγαρικής ταυτότητας. Όχι μεταξύ της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας και κάποιας άλλης.

 Η ύπαρξη βουλγαρόφωνων Μακεδόνων χωρικών με ξεκάθαρη Ελληνική συνείδηση (Γραικομάνοι) καθώς και η ύπαρξη βουλγαρόφωνων Μακεδόνων χωρικών με ξεκάθαρη Βουλγαρική συνείδηση (αυτή η μερίδα των σλαβόφωνων ήταν η μεγαλύτερη) αποδεικνύει πόσο αφελές είναι να αποκαλούμε «μακεδονικό έθνος» όλους τους αμφιταλαντευόμενους χωρικούς.

 Γιατί άραγε οι Γραικομάνοι και οι «Βουλγαρίζοντες» δεν επέλεξαν την «μακεδονικότητα»; Έκανε τόσο καλά τη δουλειά της η προπαγάνδα; Και γιατί – αν δεχτούμε πως έτσι είχαν τα πράγματα – οι προσφάτως (μετά το 1870) «εξελληνισμένοι» αρνούνταν ακόμη και με βασανιστήρια να εγκαταλείψουν τον ελληνισμό τους, τον οποίο τάχα αποδέχτηκαν με χρήματα ή μέσω σχολείων (ενώ οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν αγράμματοι);

Ένα επιχείρημα εναντίον στη χρήση της απογραφής του Χιλμί Πασά είναι ότι επειδή οι Τούρκοι ταύτιζαν θρησκεία και έθνος, δεν μπορεί ούτε να αποδειχθεί ότι οι Πατριαρχικοί ήταν Έλληνες ούτε ότι δεν υπήρχαν εθνικά Μακεδόνες.

Υπάρχει ένα άλλο κριτήριο εθνοτικό, το κριτήριο της παιδείας. Μια και οι αντιεθνικιστές αποδίδουν την εθνική συνείδηση και το έθνος στον έντυπο λόγο και στη σχολική προπαγάνδα (*), τότε ασφαλέστερος τρόπος για να δούμε ποιες χριστιανικές εθνότητες ζούσαν στη Μακεδονία στα 1900 είναι να δούμε τα σχολεία και τους μαθητές ανά χριστιανική εθνότητα.

(*) ασφαλώς δεν ισχύει το σοφιστικό αντεπιχείρημα ότι ενδεχομένως ένα έθνος (το μακεδονικό) να υπήρχε τότε, στα 1900, δίχως να έχει σχολεία δικά του, διότι οι αντιεθνικιστές, ως οπαδοί της άποψης για τη νεωτερικότητα των εθνών, υποστηρίζουν ότι τα έθνη είναι προϊόντα του σχολείου/του έντυπου λόγου και, συνεπώς, έθνη δίχως σχολεία δεν υπήρχαν.

            Το κριτήριο της παιδείας εναντιώνεται σε όσους κάνουν λόγο για μακεδονικό έθνος στα 1900 (που τάχα εξεγέρθηκε το 1903). Σε όλη τη Μακεδονία βρίσκει κανείς ελληνικά, βουλγαρικά, σερβικά και λίγα ρουμανικά σχολεία. Πού είναι ο “έντυπος λόγος” ενός έθνους δήθεν υπαρκτού από τότε; Πού είναι οι λόγιοι, οι δάσκαλοι και τα “μακεδονικά” σχολεία, που προωθούσαν τη μακεδονική συνείδηση ενός δήθεν υπαρκτού έθνος, πριν το 1945; Πού είναι η “μακεδονική” αστική τάξη να τα χρηματοδοτήσει; Πού είναι η “μακεδονική” εκκλησία; Πουθενά. 

Επειδή λοιπόν συνιστά αντίφαση να γίνεται λόγος για εκπαίδευση, γραπτό λόγο κ.λπ. ενώ από την άλλη δεν φέρεται κανένα στοιχείο για τους ψευτομακεδόνες που δήθεν υπήρχαν ως έθνος τότε, ας δούμε τα στοιχεία του D. Dakin, από χάρτη των βιλαετίων (”Carte des ecoles chretiennes de la Macedoine", εκδόθηκε το 1906 στο Παρίσι) του Μοναστηρίου και της Θεσσαλονίκης, αναφορικά με δασκάλους, σχολεία και μαθητές των χριστιανικών πληθυσμών.
Βαρντάσκα....Κει επίσημα...Αν μη τι άλλο...!!!

 Θα δούμε ότι το κριτήριο της παιδείας - το οποίο δεν μπορούν να αρνηθούν οι αντιεθνικιστές, οι οποίοι θεωρούν το έθνος προϊόν του Διαφωτισμού και της Νεωτερικότητας - επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό ότι η απογραφή του Χιλμί Πασά κάνει λόγο για εθνότητες.

Βιλαέτι Θεσσαλονίκης:
i) σχολεία
Ελληνικά: 521
Βουλγαρικά: 319
Ρουμανικά: 10
Σερβικά:21

ii) δάσκαλοι:
Έλληνες: 787
Βούλγαροι: 493
Ρουμάνοι:28
Σέρβοι: 52

iii) μαθητές:
Έλληνες: 32.534
Βούλγαροι: 9.544
Ρουμάνοι:383
Σέρβοι:532


Βιλαέτι Μοναστηρίου:

i) σχολεία
ελληνικά:477
βουλγαρικά: 242
ρουμανικά:39
σερβικά: 32

ii) δάσκαλοι
Έλληνες:676
Βούλγαροι:380
Ρουμάνοι:117
Σέρβοι:60

iii) μαθητές
Έλληνες: 27.106
Βούλγαροι:8.767
Ρουμάνοι: 1619
Σέρβοι:1142



Σύνολο βιλαετιών Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης:

i) σχολείων

ελληνικά: 988
βουλγαρικά: 561
ρουμανικά: 49
σερβικά: 53

iii) μαθητών

Έλληνες: 59.640
Βούλγαροι:18.311
Ρουμάνοι:2.002
Σέρβοι:1674

Αν το σχολείο και η προπαγάνδα του έντυπου λόγου φτιάχνουν τα έθνη, τότε όποιος κάνει λόγο για μακεδονικό έθνος στα 1900 ισχυριζόμενος ότι τα έθνη είναι το αποτέλεσμα του εθνικισμού (των σχολείων και της σε αυτά προπαγάνδας) απλώς δεν ξέρει τι λέει. Βεβαίως, το “μακεδονικό” έθνος είναι το μόνο στον κόσμο, ενώ τα διπλανά του ίδρυαν σχολεία στα οποία προπαγάνδιζαν και διέδιδαν την εθνική συνείδηση στους χωρικούς, το οποίο δε χρειάστηκε σχολεία. Τι να τα κάνει άλλωστε, ένα τόσο πανάρχαιο έθνος..είχε ολόκληρο Κύριλλο! Ώστε οι "Μακεδόνες" της ΠΓΔΜ ισχυρίζονται ότι ο Κύριλλος, ο εφευρέτης του σλαβικού αλφαβήτου, της σλαβικής γραφής, ήταν Σλάβος Μακεδόνας, ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύεται ότι οι "Μακεδόνες" στα 1900 δεν είχαν ούτε έντυπο λόγο ούτε καν σχολεία. Τέτοιους παραλογισμούς μόνον οι αντιεθνικιστές Έλληνες αποδέχονται ως σοβαρούς.

Στον παραπάνω χάρτη (δεν τον παραθέτουμε εδώ)τα ελληνικά σχολεία παρουσιάζονται με κόκκινο χρώμα, και οι τόποι (πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά) με ελληνικά σχολεία είναι τόσοι πολλοί, ώστε η Μακεδονία (τα 2 βιλαέτια) είναι βαμμένη κόκκινη, κατακόκκινη στις περιοχές της ελλ. Μακεδονίας. Όσο φαίνεται επάνω σ' αυτόν τον χάρτη (”Carte des ecoles chretiennes de la Macedoine”) στους περιώνυμους καζάδες (επαρχίες) Φλώρινας και Βοδενών - όπου σύμφωνα με τους αντιεθνικιστές Έλληνες ζούσαν και ζουν εθνικά Μακεδόνες - διαπιστώνεται ότι...
-για την επαρχία Φλώρινας: 41 τόπους με ελληνικά σχολεία, 18 με βουλγαρικά (σε 9 από τους βουλγάρικους υπήρχαν 9 ελληνικά σχολεία αντίστοιχα)
-για την επαρχία Βοδενών: 23 ελληνικά, 16 βουλγαρικά σχολεία (εκεί 5 μέρη με σχολεία και των δύο εθνών).


  • Πού είναι οι εθνικά "Μακεδόνες" στη Φλώρινα και την Έδεσσα-Αλμωπία; Μόνον Βούλγαροι φαίνονται, κι αυτοί έφυγαν, λόγω των γεγονότων του 20ού αι. (Α' Βαλκανικός, Β' Βαλκανικός, Α' Παγκόσμιος, Β' Παγκόσμιος, Εμφύλιος).
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν μοιράστηκαν οι έδρες στο πρώτο Οθωμανικό κοινοβούλιο (μετά την επανάσταση των Νεότουρκων, συμφωνήθηκε μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων να κατανεμηθούν ως εξής:

βιλαέτι Θεσσαλονίκης: 5 ελληνικές, 3 βουλγαρικές έδρες.

βιλαέτι Μοναστηρίου: 5 ελληνικές, 2 βουλγαρικές

βιλαέτι Αδριανουπόλεως (θυμηθείτε τη “μακεδονικη-αδριανοπολίτικη” οργάνωση των Βουλγάρων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας) : 8 ελληνικές, 1 βουλγαρική

βιλαέτι Σκοπίων: 0 ελληνικές, 2 βουλγαρικές.

Συνεπώς, στα δύο βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου αντιστοιχούσαν 10 Έλληνες και 5 Βούλγαροι βουλευτές, δηλαδή αντίθετα με τα όσα ισχυρίζονται ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, ο Λιθοξόου και όσοι αντιεθνικιστές στην Ελλάδα, οι Έλληνες ήταν η πλειονότητα, διπλάσιοι από τους Βούλγαρους ή Βουλγαρομακεδόνες, σύμφωνα με τους ίδιους τους Βουλγάρους.

            Ένας άλλος ελληνικός αντιεθνικιστικός μύθος, που σχετίζεται με το παραπάνω ζήτημα, αφορά τις διακηρύξεις περί "ανεξάρτητης Μακεδονίας" εκ μέρους των Σλάβων επαναστατών της Επανάστασης του Ίλιντεν (1903).
 Είναι αλήθεια ότι σε αυτές γίνεται λόγος για ανεξάρτητη Μακεδονία και ισότητα των κατοίκων της ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας. 
Οι σημερινοί Έλληνες Αντιεθνικιστές αυτό το εκλαμβάνουν ως απόδειξη ότι, τέλος πάντων, υπήρξε μια ηγετική αστική Μακεδονική τάξη, η οποία έθεσε ως σκοπό την ανεξαρτησία του «μακεδονικού» έθνους. 
Οι Έλληνες Αντιεθνικιστές καταλήγουν ότι αφού ΟΛΕΣ οι χριστιανικές πληθυσμιακές ομάδες του μακεδονικού χώρου έλαβαν (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο) μέρος στην εξέγερση, συνιστούν τμήματα του Μακεδονικού Έθνους, τα οποία βίαια αργότερα εξελληνίστηκαν. Συνεπώς, συνεχίζουν οι Αντιεθνικιστές, οι κάτοικοι της Μακεδονίας ανήκαν στο μακεδονικό έθνος κι όχι στο ελληνικό, στο βουλγαρικό κ.λπ. Φυσικά, υπάρχουν  λεπτομέρειες, που οι Έλληνες Αντιεθνικιστές ξεχνούν.

Πρώτον, οι αρχηγοί, οι ιδεολογικοί πρωτεργάτες αυτής του Ίλιντεν ήταν βουλγαροσπουδαγμένοι και, ζώντας στη Βουλγαρία, Βούλγαροι και εκβουλγαρισμένοι. 
Ασφαλώς οι αντιεθνικιστές θέλουν να ισχυρίζονται ότι οι ιδρυτές του ΒΜΡΟ (ο Ντέλτσεφ) πήγαιναν στην στρατιωτική ακαδημία της Σόφιας, στα 1891, όπως περίπου έρχονται ορισμένοι Αφρικανοί νέοι στην Ελλάδα για να σπουδάσουν στρατιωτική ιατρική. Κάτι τέτοιο δε στέκει.

Δεύτερον και σπουδαιότερο, οι διακήρυξεις περί «ανεξάρτητης Μακεδονίας» από τους Βούλγαρους δεν συνεπάγονται ότι αυτοί μιλούσαν για «μακεδονικό έθνος». Οι σημερινές διακηρύξεις των Κοσοβάρων περί «ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου» δε σημαίνουν ότι οι Κοσοβάροι θεωρούν τους εαυτούς τους μη Αλβανούς. Απλώς, επειδή αντιλαμβάνονται πως το αίτημά τους για ένωση με το Αλβανικό κράτος είναι υπερβολικό στην παρούσα φάση, ζητάν ανεξαρτητοποίηση.


  • Την εξέγερση του Ίλιντεν την έκανε το βουλγαρικό ΒΜΡΟ. Αυτή κράτησε ελάχιστες ημέρες, συνετρίβη επειδή προφανώς οι Έλληνες κάτοικοι του Κρούσεβο δεν πήραν μέρος σε αυτήν.

Όταν οι παληκαράδες Βούλγαροι απέτυχαν και αποσύρθηκαν στα πέριξ, οι πάνοπλοι Τούρκοι κατέστρεψαν το Κρούσεβο. Στην Κλεισούρα ζούσαν ελληνικότατοι πληθυσμοί (Βλάχοι) οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα λόγω της βουλγαρικής εξέγερσης του Ίλιντεν, στην οποία -ως μη Βούλγαροι και μη “Μακεδόνες” φυσικά δεν έτρεξαν να συμπολεμήσουν -. 

Όλη η εξέγερση απέτυχε αμέσως αφού η τουρκική φρουρά από το γειτονικό Μοναστήρι έτρεξε και επανακατέλαβε το Κροούσεβο. Η "Δημοκρατία του Κρούσεβο" κράτησε μόνο 8 μέρες. 

Στο Κρούσεβο (ανήκον σήμερα στην ΠΓΔΜ) σύμφωνα με τις οσμανικές απογραφές φέρεται να κατοικείτο από Βλάχους, Έλληνες και ελάχιστους Βούλγαρους, ενώ η ελληνική παιδεία ήταν ισχυρότατη και η βουλγαρική σχεδόν ανύπαρκτη. Ωραίο μέρος διάλεξαν για την "διακήρυξη του (εθνικού) Μακεδονισμού" οι ένοπλοι του ΒΜΡΟ.



  • Η λεγόμενη “δημοκρατία του Κρούσεβο” στις διακηρύξεις της συνεχώς έκανε λόγο για εθνότητες στη Μακεδονία, για συνύπαρξη εθνοτήτων, για πλήρη ισότητα όλων των εθνοτήτων. Κάτι τέτοιο δε στέκει, αν υπήρχε μία κυρίαρχη, πλειονοτική εθνότητα στη Μακεδονία, η μακεδονική.

Οι Βούλγαροι ηγέτες του Ίλιντεν, είτε επειδή – κάποιοι από αυτούς – είχαν αριστερές αντιλήψεις (πολεμούσαν τους υπαρκτούς Σερβο-Ελληνο-Βουλγαρικούς εθνικισμούς δια της δημιουργίας ενός υπερεθνικού κράτους) είτε επειδή – κάποιοι άλλοι, οι εθνικιστές, εξ αυτών – θεωρούσαν την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας ως το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωσή της στο Βουλγαρικό κράτος (ΑΚΡΙΒΩΣ όπως έκαναν με την Ανατολική Ρωμυλία, η οποία κατοικούνταν από Έλληνες, Βουλγάρους και Μουσουλμάνους, και η οποία αρχικά «αυτονομήθηκε» και στη συνέχεια προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία), αφού ήταν μαξιμαλιστικό το άμεσο αίτημα για προσάρτηση της Μακεδονίας στο Βουλγαρικό κράτος, προτίμησαν το αίτημα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας.

I) Διαβάζουμε στο καταστατικό του 1896 της BMARC (Bulgarian Macedonian-Adrianople Revolutionary Committee)

Art. 1. The goal of BMARC is to secure full political autonomy for the Macedonia and Adrianople regions.
Art. 2. To achieve this goal they [the committees] shall raise the awareness of self-defense in the Bulgarian population in the regions mentioned in.

Μήπως και στην Αδριανούπολη ζούσαν εθνικά Μακεδόνες, αν υποτεθεί ότι υπήρχαν τότε “Μακεδόνες”; Όχι φυσικά. Γίνεται λόγος και για “αυτονομία περιοχών”, για την επίτευξη της οποίας πρέπει να δραστηριοποιηθούν οι ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ σε Μακεδονία-Αδριανούπολη (δηλ. στα βαλκανικά βιλαέτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).

Το καταστατικό λέει ότι μόνο Βούλγαροι μπορούν να είναι μέλη της Επιτροπής.

Art. 3. A member of BMARC can be any Bulgarian, independent of gender,…


II) Αργότερα προκύπτει η SMARO

(Secret Macedonian-Adrianople Revolutionary Organization) στο καταστατικό της οποίας, στα 1902 διαβάζει κανείς:

Art. 1. The Secret Macedonian-Adrianople organization has the goal of uniting all the disgruntled elements in Macedonia and the Adrianople region, regardless of their nationality, to win, through a revolution, a full political autonomy for these two regions.
Art. 2. To achieve this goal the organization fights to throw over the chauvinist propagandas and nationalist quarrels that are splintering and discouraging the Macedonian and Adrianople populations
………
Art. 4. A member of SMARO can be any Macedonian, or Adrianoplitan…

το Macedonian χρησιμοποιείται ακριβώς όπως και το Adrianoplitan, ως χαρακτηρισμός γεωγραφικός, όχι εθνικός.

Επιπλέον:

α) γίνεται αναφορά σε απελευθέρωση των βαλκανικών βιλαετιών και όχι των εθνικά Μακεδόνων.

β) η έννοια Μακεδονία χρησιμοποιείται όπως η έννοια Αδριανούπολη, δηλ. γεωγραφικά. Εκτός βέβαια κι αν οι επαγγελματίες αντιεθνικιστές ισχυριστούν ότι υπήρχε, εκτός από μακεδονικό, και αδριανοπολίτικο έθνος.

γ) γίνεται αναφορά σε πολλές εθνότητες (regardless of their nationality) και όχι σε έναν ομοιογενή - πλήν Τούρκων ίσως - μακεδονικό πληθυσμό με αντίληψη ότι είναι εθνικά Μακεδόνες.



III) Στα 1906 η διακύρηξη της IMARO (Internal Macedonian-Adrianople Revolutionary Organisation) λέει:

Art. 1. - The goal of the Internal Macedonian-Adrianople Revolutionary Organization is to unite any and all dissatisfied elements in Macedonia and the Adrianople Vilyaet without regard to their nationality.

Τα ίδια ισχύουν και για την IMARO.

Αναφορικά με το ίδιο το Ίλιντεν:

α) Το σύνθημα της εξέγερσης του Ίλιντεν στα 1903 “η Μακεδονία στους Μακεδόνες” είναι προϊόν της αριστερής πτέρυγας του ΒΜΡΟ, η οποία - ακριβώς όπως αναφέρουν τα δύο από τα παραπάνω καταστατικά - ήθελε μια σοσιαλιστική Μακεδονία όπου όλοι οι λαοί θα ήταν ισότιμοι όπως αναφέρει η διακήρυξη. Δεν αναφερόταν σε εθνικά Μακεδόνες, αλλά σε Μακεδόνες ως κατοίκους της περιοχής των μακεδονικών βιλαετιών (αντίστοιχα για τους κατοίκους της Αδριανούπολης).

β) Αυτήν, την αριστερή-σοσιαλιστική αντίληψη του Μακεδόνα, την καπηλεύθηκαν 41 χρόνια οι Βουλγαρομακεδόνες των Σκοπίων παρουσιάζοντάς την ως εθνική. Δε μας λεν, ούτε αυτοί ούτε οι αντιεθνικιστές της Ελλάδας, πόσο “εθνικό” είναι το “Αδριανοπολίτης” ή, αν θυμηθούμε το ΚΚΕ και τις διακηρύξεις του για αυτονομία της Θράκης, αν υπήρξε τελικά και “Θρακικό έθνος”, το οποίο επίσης (γιατί όχι; Γιατί, στο κάτω-κάτω, μόνον οι “Μακεδόνες” να απελευθερωθούν;) στέναζε κάτω από τρίδιπλη κατοχή; Ασφαλώς κανείς δεν τόλμησε να κάνει λόγο για κάτι τέτοιο - αλλά ακριβώς τέτοιας αντίληψης ήταν οι αναφορές του ΒΜΡΟ στα 1898 και του ΚΚΕ στα 1920 κ.ε. για “αυτόνομη Θράκη” και “αυτόνομη Μακεδονία”: αριστερής κι όχι ότι υπήρχαν εθνικά Θράκες/Αδριανοπολίτες/Μακεδόνες.

γ) Η διακήρυξη του Κρούσεβο, από τους επαναστάτες του Ίλιντεν, καλεί, τους κατοίκους της Μακεδονίας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ, να πολεμήσουν τον Οσμανό-Τούρκο εχθρό. Αλλά μόνο παράλογο θα ήταν να καλεί π.χ. ο Κολοκοτρώνης τους Πελοποννήσιους, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ, να αγωνιστούν κατά των Τούρκων. Θα σήμαινε ότι η Πελοπόννησος δεν κατοικείται μόνο από Έλληνες. Η διακήρυξη επίσης απαιτεί το διορισμό ενός ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ από τη Μακεδονία, ουδέποτε διορισμένου από τους Οσμανούς, ως Γενικού Διοικητή της. Εφόσον οι Μουσουλμάνοι ήταν οι πλειοψηφούντες στη Μακεδονία, ήταν περίεργο που οι “κατεξοχήν” Μακεδόνες αποκλείονται από την “μακεδονικότητα” (γεωγραφική ή εθνική), αφού δεν μπορούν - ως πλειονότητα - να κυβερνήσουν τη χώρα τους.

δ) Την επανάσταση του Ίλιντεν, πάντως, οι πρόξενοι όλων των ξένων ευρωπαϊκών χωρών σε Θεσσαλονίκη και Μοναστήρι την χαρακτηρίζουν, σε αναφορές προς τις χώρες τους, εξέγερση Βουλγάρων κομιτατζήδων.

ε) Η καπηλεία του Ίλιντεν από τους Σκοπιανούς της ΠΓΔΜ έγινε σε μια εποχή (1945) κατά την οποία η Βουλγαρία είχε οριστικά ηττηθεί και δε μπορούσε να κάνει λόγο ούτε καν για αυτονομία της Σερβικής και Ελληνικής Μακεδονίας (ώστε να τις προσαρτήσει αργότερα) ενώ ο Τίτο ήθελε να αποκόψει τους Σλάβους μακεδονόφωνους των Σκοπίων από τον Βουλγαρισμό καθιστώντας τους νέο έθνος, μακεδονικό. Έτσι, συνέδεσε ιδεολογικά τη διακήρυξη του Κρούσεβο με το νέο έθνος, ισχυριζόμενος ότι αυτή η αριστερή-σοσιαλιστική διακήρυξη για ένα υπερεθνικό κράτος της Μακεδονίας ήταν επανάσταση του έθνους των Μακεδόνων, το οποίο στα 1945 ήταν τμήμα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.


Το Ελληνικό Μοναστήρι

Οι Έλληνες αντιεθνικιστές πιστεύουν πως οι διακηρύξεις των επαναστατών του Ίλιντεν ήταν 1) ειλικρινείς και 2) συνεπάγονταν ή θεωρούσαν δεδομένη την ύπαρξη μακεδονικού έθνους. 

Οι Έλληνες Αντιεθνικιστές, αφού είναι τόσο σίγουροι για τις δύο παραπάνω θέσεις, τότε θα έπρεπε, αν θέλουν να είναι συνεπείς με την αντίληψή τους περί έθνους, να αποδεχτούν π.χ. ότι οι Κοσοβάροι ζητώντας «ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο» εννοούν ότι υπάρχει «κοσσοβαρικό έθνος», διαφορετικό από το σερβικό και το αλβανικό (!), κι ότι σε αυτό ανήκουν τόσο οι Αλβανοί όσο και οι Σέρβοι (!) που ζουν στο Κόσσοβο. 

Επίσης, αν οι Έλληνες Αντιεθνικιστές ήταν συνεπείς, θα έπρεπε να ισχυριστούν ότι οι διακηρύξεις των Νεότουρκων του 1908 περί ισότητας σήμαιναν ότι οι Νεότουρκοι πίστευαν στην ύπαρξη Οθωμανικού έθνους, το οποίο δεν περιελάμβανε μόνο τους Τούρκους-Τουρκόφωνους Μουσουλμάνους, αλλά και τους Χριστιανούς (!) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Φυσικά, τίποτε τέτοιο δεν είχαν κατά νου οι Νεότουρκοι ή οι Κοσοβάροι, και αν τα αποδέχονταν αυτά, οι Έλληνες Αντιεθνικιστές θα γελοιοποιούνταν. 

Ωστόσο, έτσι αποδεικνύεται πως είναι και σε αυτήν την περίπτωση ασυνεπείς, αφού θέλουν να μας πείσουν για μια θεωρία («όπου υπάρχει και διακήρυξη για υπερεθνικό κράτος και ισότητα, εκεί υπάρχει και κάποιο κρατικό έθνος, ανεξάρτητο και διαφορετικό των πολλών εθνών που υπάρχουν στην επικράτειά του»), η οποία τάχα ισχύει στην ευρύτερη Μακεδονία, αλλά αποδεικνύεται αβάσιμη και αφελής στο Κόσσοβο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Δηλαδή, οι Έλληνες Αντιεθνικιστές, σε πείσμα των δεκάδων χιλιάδων ντοκουμέντων, τα οποία – πολύ πριν τον «Μακεδονικό Αγώνα» – αποδεικνύουν την ύπαρξη Βουλγαρικού, Σερβικού και Ελληνικού φρονήματος ανάμεσα στους κατοικούντες την Μακεδονία, θέλουν να μας πείσουν ότι αυτοί οι Βούλγαροι/Έλληνες κ.λπ. στην πραγματικότητα είχαν μακεδονική συνείδηση! 

Με «το στανιό», δηλαδή, η ύπαρξη π.χ. Ελληνικής ή Βουλγαρικής ταυτότητας στη Μακεδονία συνιστά είτε πλύση εγκεφάλου είτε παραλογισμό. Η μόνη λογική λύση για τους Έλληνες Αντιεθνικιστές θα ήταν να κατηγορήσουν τους ελληνικής συνείδησης κάτοικους της Μακεδονίας, και ακόμη περισσότερο τους μακεδονόφωνους Γραικομανούς, ως... «προδότες» του μακεδονικού έθνους. Είναι φανερό, ότι «δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά, αλλά είναι στραβός ο γιαλός», για τους Έλληνες Αντιεθνικιστές.

Όσο για τους λόγους συμμετοχής όλων (εκτός από τους Μουσουλμάνους) των χριστιανικών πληθυσμιακών ομάδων της Μακεδονίας στη βραχύχρονη (25 ημερών συνολικά ) επανάσταση του Ίλιντεν, αν και αυτή η συμμετοχή ήταν από πλευράς Ελλήνων Μακεδόνων πολύ περιορισμένη και με επιφύλαξη, η αλήθεια είναι ότι όσοι μη Βούλγαροι κάτοικοι της Μακεδονίας συμμετείχαν σε αυτήν, την είδαν ως χριστιανική επανάσταση κατά των Μουσουλμάνων. 

Δηλαδή, δεν την έβλεπαν ως επανάσταση του μακεδονικού έθνους. Αλλά είναι πασίγνωστο ότι η Δημοκρατία του Κρούσεβο κράτησε μόνον 12 ημέρες ενώ η Κλεισούρα κατελήφθη από τον τουρκικό στρατό έπειτα από 22 ημέρες, και ότι η εξέγερση του Ίλιντεν κράτησε λιγότερο από έναν μήνα, ακριβώς επειδή οι χριστιανοί κάτοικοι της Μακεδονίας δεν τη στήριξαν.

 Ο Λιθοξόου κατά τα άλλα κάνει λόγο για τρεις μήνες επανάσταση υπό την ηγεσία της Εξαρχίας του IMRO και (sic) του ΒΜΡΟ.

Τελικά, το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ενώ ούτε οι Βούλγαροι ηγέτες του Ίλιντεν ούτε οι εν Μακεδονία Βούλγαροι ούτε οι εξαπατηθέντες ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι Έλληνες που συμμετείχαν σ' αυτήν, είδαν την επανάσταση ως τεκμήριο ύπαρξης «μακεδονικού έθνους», αλλά ο καθένας από τη σκοπιά του ,(οι Βούλγαροι ηγέτες είτε ως πρώτο στάδιο ενσωμάτωσης της Μακεδονίας στο Βουλγαρικό κράτος είτε ως τρόπο δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού υπερεθνικού κράτους κατά τα πρότυπα του Διαφωτισμού˙ οι Έλληνες ως χριστιανική επανάσταση και οι Βουλγαροσλάβοι είτε ως χριστιανική επανάσταση είτε ως επικράτηση του Βουλγαρισμού), έρχονται σήμερα οι Έλληνες Αντιεθνικιστές και ισχυρίζονται τα αντίθετα από αυτά που οι πρωταγωνιστές του Ίλιντεν πρέσβευαν.


           Ένας ακόμη ελληνικός αντιεθνικιστικός μύθος αφορά τους "ντόπιους Μακεδόνες". Σύμφωνα με μια μυστηριώδη αντιεθνικιστική λογική, "ντόπιοι Μακεδόνες" είναι μόνο όσοι μιλούν τα μακεδονικά κι από αυτούς μόνον όσοι έχουν μακεδονική συνείδηση! Οι υπόλοιποι ντόπιοι Μακεδόνες δεν είναι ντόπιοι! Αυτή η λογική είναι κάπως χαμουτζίδικη, δηλαδή οφείλεται στην άγνοια της μακεδονικής πραγματικότητας. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν το 1924 είναι "γηγενείς Μακεδόνες". Ωστόσο, "γηγενείς Μακεδόνες" είναι τόσο

α) οι ελληνόφωνοι και/ή βλαχόφωνοι γηγενείς, όσο και

β) οι μακεδονόφωνοι ελληνικής συνείδησης πληθυσμοί (πλέον κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ελληνοφωνούν).

Η απόδοση της έννοιας "γηγενείς Μακεδόνες" μόνο στους μακεδονόφωνους βουλγαρικής ή "μακεδονικής" συνείδησης, εκ μέρους των Αντιεθνικιστών Ελλήνων, συνιστά απάτη πρώτου μεγέθους. Το ένα τρίτο από τους πληθυσμούς που κατοίκησαν τη Μακεδονία αναγορεύεται αποκλειστικά σε "Γηγενή πληθυσμό", ενώ οι ελληνόφωνοι/βλαχόφωνοι/μακεδονόφωνοι Έλληνες - αυτοί, ΤΙ ΕΙΝΑΙ, για τους Αντιεθνικιστές μας; Δεν είναι "Ντόπιοι"; Φυσικά και είναι, αλλά οι Έλληνες Αντιεθνικιστές το αποσιωπούν, ώστε να στερήσουν το δικαίωμα της εντοπιότητας, άρα και του δικαιώματος κατοχής της Μακεδονίας, από τους υπερπληθέστερους (σε κάθε περίοδο της ιστορίας, ειδικά την μετά το 1821) Έλληνες, ελληνόφωνους ή μη, Μακεδόνες.


  •         Πρόκειται για μια κατεξακολούθηση απάτη, με σκοπό να δικαιωθούν οι αλυτρωτικές βλέψεις κάποιων. Το γνωστό δράμα κάθε Έλληνα αντιεθνικιστή: προσπαθώντας να αντικρούσει τον εθνικισμό της χώρας του, καταλήγει να υπερασπίζεται τον εθνικισμό της γειτονικής χώρας.

Αναφέρουμε τα ονόματα αποδεδειγμένα σλαβόφωνων Γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων οπλαρχηγών και αγωνιστών που έδρασαν μετά το 1904 στο πλευρό των Ελλήνων. Σε παρένθεση ο τόπος γέννησής τους:

1)    Κωνσταντίνος Κώτας (Ρούλια – σημ. Κώτας Φλώρινας)

2)    Παύλος Κύρου (Ζέλοβο – σημ. Αντάρτικο Φλώρινας)

3)    Δημήτρης Νταλίπης (Γάβρος Καστοριάς)

4)    Παύλος Ρακοβίτης (Ράκοβο)

5)    Βαγγέλης Νάτσης (Στρέμπενο – σημ. Ασπρώγεια Φλώρινας)

6)    Γιώργος Γιώτας-Γκόνος (Γιαννιτσά)

7)    Δημήτρης Γκογκολάκης (Χομονδός – σημ. Μητρούσι Σερρών)

8)    Αδελφοί Δουγιάμα (Μαροβίτσα – σημ. Καστανερή Κιλκίς)

9)    Γιάννης Ράμιαλης (Ράμια Λαγκαδά)

10)    Λάκης Νταηλάκης (Βερνίκι – σημ. αλβανικό)

11)    Λάκης Πύρζας-Ζέζας (Φλώρινα)

12)    Αντώνης Ζώης (Μορίχοβο – σημ. σκοπιανό!)

13)    Στέφος Γρηγορίου (φλώρινα)

14)    Παντελής Παπαϊωάννου ή Γραίκος (Κολέσινο Στρώμνιτσας – σημ. βουλγαρικό)

15)    Χρήστος Τσότσος ή Βέσκας (Μπάχοβο – σημ. Πρόμαχοι Αριδαίας)

Άλλοι επώνυμοι Έλληνες μακεδονόφωνοι αντάρτες του Μακεδονικού Αγώνα.

 1)    Αρμενσκιώτης Σίμος (Αρμένσκο – σημ. Άλωνα Φλώρινας)

2)    Βλάικος Γιώργος (Λούμνιτσα – σημ. Σκρά Κιλκίς)

3)    Βλάχμπεης Στέργιος (Τζουμαγιά)

4)    Γιοβάνης (Σλήμιτσα – σημ. Μηλίτσα Καστοριάς)

5)    Γκαδούσης Ηλίας (Ζέλοβο)

6)    Γκέλε Βαγγέλης (Τύρσια – σημ. Τρίβουνο Φλώρινας)

7)    Αρχιμανδρίτης Γρηγόρης

8)    Δημουλιός Ζήσης (Λέχοβο Φλώρινας)

9)    Ζάικος Γιάννης (Μπρέσνιτσα – σημ. Βατοχώρι Φλώρινας)

10)     Ήλκος Γιοβάνης (Πέτροβο – σημ. Άγιος Πέτρος Κιλκίς)

11)    Ιγγλιτζής Γιάννης (Γιαννιτσά)

12)    Ιωάννου Ντίνος (Γκορίτσοβο – σημ. Κέλλη Φλώρινας)

13)    Καραϊσκάκης Γιώργος (Βογδάνιτσα)

14)    Καπετάν Λάζος

15)    Λαντζάκης Τράικος

16)    Μήνος Δημήτρης (Όρμα Πέλλας)

17)    Μιακόφτσης Γιάννης (Σταράβινα Μορίχοβου)

18)    Μπακιρτζής Μήτσος (Βλάδοβο – σημ. Άγρας Πέλλας)

19)    Μπέκος Βαγγέλης (Παλιός Μυλότοπος Γιαννιτσών)

20)    Μπραγιάννης Τράικος  (Ζίχοβο)

21)    Ναούμ Νίκος (Νερέκ)

22)    Νικολάου Ευάγγελος (Φλώρινα)

23)    Οργαντζής Θανάσης (Γιαννιτσά)

24)    Καπετάν Μαλέτσκος (Στρέμπενο)

25)    Καπετάν Αντώνης (Μπράχοβο)

26)    Πελτέκης Γκόνας (Όσσιανη – σημ. Αρχάγγελος Αλμωπίας)

27)    Περήφανος Τζόλας

28)    Ραδιναλής Γιοβάνης (Σλήμνιτσα)

29)    Ράμος Βασίλειος (Όστιμα – σημ. Τρίγωνο Φλώρινας)

30)    Στερίδης Γιώργος (Νεγκόβιανη – σημ. Φλάμπουρο Φλώρινας)

31)    Σιωνίδης Μιχαήλ

32)    Σουγαράκης Πέτρος (Μορίχοβο)

33)   Σταφίδας Κώστας (Καρυδιά Έδεσσας)

34)   Στεργίου Ντίνας

35)   Στόγιαννης Σίμος

36)   Τραϊανού Νικόλαος

37)   Τριανταφυλλίδης Πέτρος (Μοναστήρι)

38)   Τσίτσιος- Βλάχος Ιωάννης (Έδεσσα)

39)   Χαλκιδάς ή Τράικος Γεώργιος (Κέλλη Φλώρινας)

40)    Χρήστου Πέτρος (Μοναστήρι)

41)    Χρήστου Συμεών (Όσιανη – σημ. Αρχάγγελος Ημαθίας)

Παραθέσαμε τον κατεβατό αυτό (πραγματικά μικρότατο μέρος) των βουλγαρόφωνων Ελλήνων Μακεδόνων, για χάρη των Ελλήνων Αντιεθνικιστών, που αμαθέστατους θα ‘πρεπε να θεωρούν τους εαυτούς τους κι όχι «Αντιεθνικιστές». 

Επίσης τους καλούμε να προσέξουν τους τόπους καταγωγής των βουλγαρόφωνων. Είναι ακριβώς αυτά τα μέρη, στα οποία το αντιεθνικιστικό παραλήρημα ανιχνεύει μειονότητες.


        Οι αντιεθνικιστές συνεχώς αναφέρουν το σχολικό αναγνωστικό Αμπεσεντάρ, ως απόδειξη ότι η Ελλάδα στα 1925 αναγνώριζε μακεδονική γλώσσα άρα και μακεδονικό έθνος. Αγνοούν είτε αποκρύβουν ότι το αναγνωστικό αυτό γράφηκε μετά από συμφωνία μεταξύ της Ελληνικής και της Βουλγαρικής κυβέρνησης και ότι, συνεπώς, εμμέσως η Ελληνική Κυβέρνηση παραδεχόταν ύπαρξη εθνικά Βούλγαρων και όχι εθνικά Μακεδόνων στην ελληνική Μακεδονία. 

Αλλά κανείς δεν αρνήθηκε την ύπαρξη σλαβομακεδονικής ή βουλγαρομακεδονικής διαλέκτου. Καθεαυτή όμως δε συνεπάγεται την ύπαρξη μακεδονικού έθνους.

        Οι αντιεθνικιστές δείχνουν χάρτες ελληνικούς του 1910 στους οποίους αναφέρεται η ύπαρξη Macedonian Slavs. Το γεγονός αυτό δε συνεπάγεται ότι οι Έλληνες αποδέχθηκαν την ύπαρξη εθνικά Μακεδόνων, αλλά - το πολύ - Σλαβομακεδόνων. Κανείς δεν έχει αντίρρηση να υπάρχουν ως έθνος κάποιοι Σλάβοι κάτοικοι της Μακεδονίας, ξεχωριστά από το βουλγαρικό και το σερβικό. Όχι όμως και να μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας: ακριβώς το Macedonian Slav σημαίνει τον Σλαβομακεδόνα και όχι τον "Μακεδόνα" και δεν συνιστά απόδειξη των ισχυρισμών των αντιεθνικιστών, ότι τάχα υπήρχε μακεδονικό έθνος στα 1900.
        

   Οι Έλληνες «Αντιεθνικιστές» θεωρούν ότι είναι σωστό να χαρίζεται η γεωγραφική ονομασία «Μακεδόνας» στους Σκοπιανούς, και να αφαιρείται από τον «σλαβόφωνο» Έλληνα μακεδόνα (και από τον ελληνόφωνο Έλληνα μακεδόνα, φυσικά). Γιατί το λέμε αυτό; Διότι δεν θα μπορούσε, φυσικά, o «σλαβόφωνος» ντόπιος μακεδόνας Έλληνας να αυτοαποκαλείται «μακεδόνας», τη στιγμή που ο «βουλγαρόφωνος» ντόπιος μακεδόνας «Μακεδόνας» θα αυτοαποκαλείται επίσης «μακεδόνας». Το σχήμα «Γεωγραφικά – όχι εθνικά – Μακεδόνας, κάτοικος Μακεδονίας» σε αντίθεση με το «Εθνικά Μακεδόνας, κάτοικος Μακεδονίας» είναι κάτι που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, όπως γελοίο θα ήταν να λέμε στην προφορική γλώσσα «μακεδόνας με μι κεφαλαίο εν αντιθέσει προς τον μακεδόνα με μι μικρό». Θα σήμαινε ότι μόνο οι δεύτεροι είναι οι νόμιμοι κάτοικοι του χώρου της ελληνικής Μακεδονίας.

            Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν «εθνικά Μακεδόνες», τότε θα αναγκαστούμε να δούμε πώς γεννήθηκε το «μακεδονικό έθνος». Θα ψάξουμε στους παράγοντες εθνογέννεσης (γλώσσα, θρησκεία, έδαφος). Έτσι, θα δούμε ότι παρ' όλο που τρεις απ' τα βασικότερους παράγοντες δημιουργίας εθνικής συνείδησης (τόπος, γλώσσα, θρησκεία) ήταν ίδιοι τόσο στους προγόνους των σημερινών «εθνικά Μακεδόνων μακεδόνων» όσο και στους προγόνους των «εθνικά Ελλήνων μακεδόνων» (σε μια εποχή κατά την οποία δεν φαινόταν καν η διαφορά μεταξύ των προγόνων των «εθνικά Μακεδόνων μακεδόνων» και των προγόνων των «εθνικά Ελλήνων μακεδόνων» και συνεπώς δεν υπήρχαν παρά μόνο βουλγαρόφωνοι – και ελληνόφωνοι και βλαχόφωνοι – Ορθόδοξοι κάτοικοι Μακεδονίας), κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, μόνο μερικοί από τους ντόπιους κάτοικους Μακεδονίας, Ορθόδοξους και βουλγαρόφωνους, έγιναν εθνικά Μακεδόνες. Και έγιναν «εθνικά Μακεδόνες» εντελώς τυχαία, επίσης κατά ένα μυστηριώδη τρόπο: όταν το αποφάσισε ο Τίτο. Και μάλιστα έναν αιώνα, αφού είχε προηγηθεί η επικράτηση της ελληνικής και βουλγαρικής ταυτότητας στους μακεδόνες.

  •      Γιατί μόνο μερικοί έγιναν Μακεδόνες; Σα να λέγαμε ότι οι μισοί ελληνόφωνοι Χριστιανοί Μωραϊτες δεν έγιναν Έλληνες, αλλά... Πελοποννήσιοι!! Και μάλιστα, 100 χρόνια μετά το 1821           

Δηλαδή, σα να λέμε, ενώ το φυσιολογικό ήταν όλοι οι βουλγαρόφωνοι Ορθόδοξοι να γίνουν «εθνικά Μακεδόνες», αυτοί έγιναν κυρίως Έλληνες και Βούλγαροι! Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρώτα έγιναν Έλληνες και Βούλγαροι – η πλειονότητά τους! – και μετά από ένα αιώνα θυμήθηκαν κι έγιναν «Μακεδόνες»!!
            Μιλάμε για τραγελαφικές υποθέσεις και συμπεράσματα, στα οποία θέλει η αντιεθνικιστική ελληνική προπαγάνδα, να μας κάνει να πιστέψουμε.

Τα παραμύθια του Ιού

1) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, για να αποδείξει ότι υπήρχαν Μακεδόνες στα 1900 παραθέτει αποδείξεις από το νησί Έλις στην Ν.Υ. των ΗΠΑ. Μερικοί μετανάστες φαίνεται να έχουν δηλώσει "Μακεδόνες". Αλλά αυτό συνέβη μετά το Ίλιντεν και απλώς αποδεικνύει ότι μερικοί Σλάβοι της Μακεδονίας, ειδικά όσοι έλαβαν μέρος στο Ίλιντεν, δήλωναν Μακεδόνες. Αλλά δεν ήταν η πλειοψηφία των Σλάβων της Μακεδονίας "(Σλαβο)μακεδόνες". Ο Ιός αποκρύβει το γεγονός ότι οι μετανάστες στις ΗΠΑ από την πόλη των Σκοπίων ήταν, σύμφωνα με τη δήλωσή τους στις αρχές των ΗΠΑ, κατά 51% εθνικά Βούλγαροι. Η κατανομή των μεταναστών από την πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ έχει ως εξής:

ΣΥΝΟΛΟ ΑΦΙΧΘΕΝΤΩΝ : _206
“ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ” _________106 (~51%)
“ΣΕΡΒΟΙ” _____________32 (~15%)
“ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” _________22 ( ~10%)
(1 Βουλγαρομακεδόνας + 1 με διπλή Εγγραφή)
“ΕΒΡΑΙΟΙ” ______________10_ (~5%)
“ΕΛΛΗΝΕΣ” ______________6 (~3%)
“ΣΛΟΒΕΝΟΙ”_______________4 (~2%)
“ΑΛΒΑΝΟΙ” ________________4 (~2%)
“ΔΙΑΦΟΡΟΙ” _______________5 (~2%)
“ΡΟΥΜΑΝΟΙ” ______________3 (~1%)
ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ_____ 14 (~7%)

Τώρα, πώς γίνεται οι εθνικά "Μακεδόνες" να είναι μειονότητα όχι απλώς στον ευρύτερο (ελληνικό και της ΠΓΔΜ) μακεδονικό χώρο, αλλά και στην ίδια τους τη χώρα, την ΠΓΔΜ, στην ίδια τους την πρωτεύουσα, είναι κάτι που θα έπρεπε να εξηγήσει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας. 

Εμείς το εξηγούμε εύκολα: κάποιοι συμμετέχοντες στην επανάσταση του Ίλιντεν θεώρησαν το "Μακεδόνας" της εξέγερσης εθνικά και όχι γεωγραφικά-υπερεθνικά. Οι περισσότεροι όμως Σκοπιανοί θεώρησαν ότι το "Μακεδόνας" του Ίλιντεν δεν σήμαινε τον εθνικά Μακεδόνα, και γι' αυτό συνέχισαν να δηλώνουν Βούλγαροι. Είναι περισσότερο εναντίον παρά υπέρ του επιχειρήματος του Ιού το ότι κάποιοι δήλωσαν εθνικά Μακεδόνες, διότι μέσα στην πρωτεύουσα της "Μακεδονίας" οι εθνικά Μακεδόνες είναι η τρίτη εθνότητα, με ποσοστό μόνον 11%.


2) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, προκειμένου να αποδείξει ότι το όνομα Μακεδόνες χρησιμοποιούταν για τους Σλάβους της Μακεδονίας από τους πάντες, αναφέρει ότι και οι Έλληνες πολιτικοί ή ιστορικοί των αρχών του 20ού ή του τέλους του 19ου αι. αποκαλούσαν Μακεδόνες τους σλαβόφωνους χωρικούς της Μακεδονίας. Ξεχνά όμως να αναφέρει για ποιο λόγο οι Έλληνες αποκαλούσαν έτσι τους χωρικούς αυτούς. Ο λόγος είναι απλός: οι Έλληνες (εθνικιστές) προσπαθώντας να εξουδετερώσουν την βουλγαρική επιρροή επί των σλαβόφωνων χωρικών της Μακεδονίας, έλεγαν στους τελευταίους ή ισχυρίζονταν ότι οι τελευταίοι είναι Μακεδόνες, δηλαδή απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων, δηλαδή Έλληνες (και όχι Βούλγαροι). 

Συνεπώς ο χαρακτηρισμός "Μακεδόνες" τον οποίον έκαναν οι Έλληνες εθνικιστές δε σημαίνει μια παλαιότατη παραδοχή εκ μέρους της Ελλάδας για ύπαρξη μακεδονικού έθνους, όπως ο έξυπνος Ιός θέλει να πείσει, αλλά έναν ελιγμό των Ελλήνων πατριωτών και εθνικιστών του 19ου, ώστε να πάρουν με το μέρος τους τους σλαβόφωνους κατοίκους της Μακεδονίας.


3) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, προκειμένου να αποδείξει ότι το όνομα Μακεδόνες χρησιμοποιείτο με την εθνική του σημασία στα 1900, πλαστογραφεί τα λόγια του καπετάν Κώττα με το να παραθέτει ένα μέρος τους μόνο «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα". Τι είπε στην πραγματικότητα ο καπετάν Κώττας, τα οποία ο Ιός της Ελευθεροτυπίας  παραλείπει; Αυτά εδώ: "Ημείς οι Μακεδόνες, διά ν’ αποκτήσωμεν ελευθερίαν, έχομεν δύο δρόμους ν’ ακολουθήσωμεν. Εκλέξατε σεις ποιον θέλετε. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν. Είναι ο δρόμος πού βαστά τριάντα ημέρας και είναι γεμάτος αγκάθια, πού θα μάς γδάρουν ως πού να φθάσωμεν εκεί. Ό άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα εις τρεις ημέρας και είναι ωραίος και καθαρός" Ο Ιός αν ήταν τίμιος, θα παρέθετε και την επόμενη φράση του Κώττα, ο οποίος αποδεικνύει ότι οι Μακεδόνες που αναφέρει είναι Έλληνες και όχι εθνικά "Μακεδόνες". Γιατί είναι προφανές ότι το δίλημμα που θέτει είναι ρητορικό, αφού ο ίδιος δηλώνει αμέσως Έλληνας και ζητά από τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.


4) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας, αντιγράφοντας λέξη προς λέξη ανθελληνικούς βουλγαρικούς ιστότοπους (όπως έκανε και για τον καπετάν Κώττα), υποστηρίζει ότι "ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών»". Το σόφισμα του Ιού έγκειται στο ότι ο Φίλιππος άρχισε από κάποια στιγμή κι έπειτα να επεκτείνει τη Μακεδονία. Στην αρχή της βασιλείας του η ΠΓΔΜ δεν περιλαμβάνονταν στη Μακεδονία. Ότι μετά τις κατακτήσεις του Φιλίππου Β'  μέγα μέρος της ΠΓΔΜ εντάχθηκε στο βασίλειο της Μακεδονίας δεν συνεπάγεται ότι η ΠΓΔΜ ανήκει στον χώρο της ιστορικής (αρχαίας) Μακεδονίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε ο Ιός να ισχυριστεί ότι ολόκληρη η Μέση Ανατολή και η Περσία ανήκουν στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας, αφού ο Αλέξανδρος επέκτεινε το βασίλειο της Μακεδονίας ώς την Ινδία, ο δε Φίλιππος στη Θεσσαλία και την Ήπειρο!


5) Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας αναφέρει ότι το "Βαρντάρσκα Μπανοβίνα" των Σκοπίων της προπολεμικής Γιουγκοσλαβίας οφείλεται στην προσπάθεια των Γιουγκοσλάβων να δώσουν μη εθνικά ονόματα στις επαρχίες του κράτους τους, ώστε να μην δημιουργούνται εθνικιστικές προστριβές. Δεν μας λέει πώς λεγόταν προηγουμένως η περιοχή ούτε μας λέει ότι το Σαντζάκι των Σκοπίων περιελάμβανε το Κόσσοβο, το οποίο, σύμφωνα με την ιδιόμορφη λογική του Ιού, θα έπρεπε να λέγεται και σήμερα "Μακεδονία" (όπως και τμήμα της δυτικής Αλβανίας) μόνο και μόνο επειδή οι αντιεθνικιστές τονίζουν συνεχώς την ύπαρξη "τριών μακεδονικών βιλαετίων". 

Οι αντιεθνικιστές Έλληνες ισχυρίζονται ότι οι Σλαβομακεδόνες χρησιμοποιούν τα ελληνικά εθνικά σύμβολα (Αλέξανδρος) μόνο και μόνο ως απάντηση στη χρήση τους από τους Έλληνες κατά την ελληνο-σλαβομακεδονική διαμάχη. Αυτό είναι αναληθές, διότι ήδη κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και τους Βαλκανικούς οι Βούλγαροι δάσκαλοι-αξιωματούχοι προπαγάνδιζαν στους χωρικούς της Μακεδονίας την άποψη ότι ο Αλέξανδρος ήταν Βούλγαρος. Συνεπώς η "λογική" της καπηλείας της ελληνικής ιστορίας της Αρχαίας Μακεδονίας από τους Σλαβομακεδόνες δεν οφείλεται σε κάποιον ελληνικό εθνικιστικό παροξυσμό της δεκαετίας του 1990, αλλά είναι πάγιος μύθος και προπαγάνδα των Βουλγαρομακεδόνων, εδώ και έναν αιώνα.

Για τον Κύριλλο και Μεθόδιο 

Οι Σλαβομακεδόνες ισχυρίζονται λίγο πολύ ότι οι παραπάνω άγιοι είναι σλαβικής καταγωγής, εθνικά Μακεδόνες ή έστω προΜακεδόνες ή πρωτοΜακεδόνες. Ασφαλώς τα σύμβολα πρέπει να ενώνουν τους λαούς. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι, προκειμένου να ενώνονται οι λαοί, πρέπει να αμφισβητείται η καταγωγή-προέλευση των συμβόλων αυτών.

 Για παράδειγμα, τα αρχαία ελληνικά, η φιλοσοφία κ.λπ. διδάσκονται και ενώνουν τόσο όσους αγαπούν την αρχαία Ελλάδα στην Ιαπωνία όσο και όσους αγαπούν την αρχαία Ελλάδα και είναι Βραζιλιάνοι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα είχαν δικαίωμα ορισμένοι Βραζιλιάνοι ή Ιάπωνες να υποστηρίξουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είναι... Ιάπωνες ή Βραζιλιάνοι. Το ίδιο ισχύει και με τους παραπάνω αγίους: είναι σύμβολα, ενώνουν τους Σλάβους και τους (Βυζαντινούς) Έλληνες, και πολύ σωστά γίνεται έτσι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν οι Σλάβοι να σφετερίζονται τα σύμβολα αυτά θεωρώντας τους Σλάβους. Για την καταγωγή των Κύριλλου και Μεθόδιου ισχύουν τα εξής:

"Ο Κωνσταντίνος και ο Μεθόδιος κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν παιδιά του Λέοντος, ενός δρουγγαρίου, δηλ. βυζαντινού αξιωματούχου προϊσταμένου δρούγγου (διοικητικής υποδιαιρέσεως) (…. ) Και οι δυο γνώριζαν σλαβικά, που είχαν την ευκαιρία να τα μάθουν από την παιδική τους ηλικία χάρη στη διοικητική θέση του πατέρα τους και ιδιαίτερα ο Μεθόδιος ως διοικητής Σκλαβηνίας. Ο Κωνσταντίνος γνώριζε ακόμη πολλές άλλες γλώσσες:εκτός από τα σλαβικά και τα λατινικά, γνώριζε αραβικά, συριακά, εβραϊκά και άλλες ανατολικές γλώσσες. Γι’αυτό το βυζαντινό κράτος είχε αναθέσει σ’ αυτόν και στον αδελφό του και άλλες αποστολές πριν από την αποστολή στη Μοραβία, αποστολές που απαιτούσαν και γλωσσομάθεια.
(…)

Σήμερα διαπρεπείς επιστήμονες σλαβικής καταγωγής, όπως ο Fr. Dvornik, o A. Dostal, o Igor Sevcenko, o Sp. Radojcic, o Grefenauer, κ.ά. δέχονται ανεπιφύλακτα ότι οι απόστολοι των Σλάβων ήταν Έλληνες. (.. ) Καμία πηγή δεν επιτρέπει την εκδοχή ότι οι δύο αδελφοί είχαν σλαβική καταγωγή. Αντίθετα, οι πηγές της εποχής ρητά τους διαστέλλουν από τους Σλάβους. ο Κωνσταντίνος εμφανίζεται στα σλαβικά κείμενα να έχει επίγνωση ότι ανήκει στη βυζαντινή κοινωνία και να έχει επίγνωση του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου της πατρίδας του.

Στον διάλογό του με τους Μωαμεθανούς υπογραμμίζει ότι “εξ ημών (=των Βυζαντινών, των Ελλήνων) προήλθον πάσαι αι επιστήμαι”. Κατά τη χαζαρική αποστολή, όταν ο Χαγάνος των Χαζάρων τον ρώτησε τι δώρο ήθελε να του προσφέρει, ο Κωνσταντίνος απάντησε: “δος μοι όσους έχεις αιχμαλώτους ενταύθα Έλληνας. τούτο εστι δι’ εμέ ανώτερον παντός δώρου” πράγμα που δείχνει τα ελληνικά του αισθήματα.

Στο Βίο και στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου τονίζεται ο οικουμενικός χαρακτήρας του έργου του: ο Κωνσταντίνος εμφανίζεται ως οικουμενικός γενικά διδάσκαλος και όχι αποκλειστικά ως διδάσκαλος των Σλαβων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 18 κεφάλαια του Βίου του Κωνσταντίνου μόνο πέντε αναφέρονται στο σλαβικό έργο του Αγίου. Στον Βίο του Μεθόδιου, που γράφηκε από Σλάβο στη Μοραβία και έχει καταφανή μοραβική επιρροή, ο συγγραφέας παρατηρεί ότι ο αυτοκράτωρ του ανέθεσε τη διοίκηση μιας “σκλαβηνίας” “ως εάν προέβλεπεν ότι θα απέστελλεν αυτόν εις τους Σλάβους, ως διδάσκαλον και πρώτον, ίνα εκμάθη πάντα τα σλαβικά ήθη και εθισθή εις ταύτα κατά μικρόν”.

Βέβαια ο συλλογισμός αυτός είναι μια μεταγενέστερη κατασκευή, δείχνει όμως πολύ καθαρά ότι ο μοραβός συντάκτης δεν θεωρούσε τον Μεθόδιο Σλάβο. Και ο αρχιεπίσκοπος του Σάλτσμπουργκ Αλβίνος, σύγχρονος του Μεθόδιου, ονομάζει ρητά τον Μεθόδιο Έλληνα (Graecus Methodius nomine) σε μια αναφορά του προς τον πάπα Ιωάννη Η'.

 Εξάλλου ο γερμανός γλωσσολόγος-σλαβολόγος Buechner διατύπωσε την άποψη ότι οι μεταφράσεις του ίδιου του Κωνσταντίνου-Κυρίλλου στα σλαβικά δείχνουν άνθρωπο που είχε μάθει βέβαια καλά τη σλαβική, αλλά δεν ήταν Σλάβος. Επομένως οι πηγές δεν επιτρέπουν να αμφισβητηθεί η ελληνική καταγωγή των δύο αδελφών” (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, στην Ιστορία του Ελλ. Έθνους, τ. Η’, σ. 93 και 234 κ.ε. )

Συμπεράσματα:

1. Κωνσταντίνος, Λέοντας: ελληνικά/λατινικά ονόματα ΠΡΙΝ τον εκχριστιανισμό των Σλάβων, άρα ονόματα Ελλήνων ή Λατίνων.

2. παιδιά διοικητή επαρχίας όπου ζούσαν Σλάβοι. μήπως οι τουρκόφωνοι ή δίγλωσσοι Έλληνες της Ανατολίας ήταν Τούρκοι επειδή τουρκοφωνούσαν;

3. Μεθόδιος διοικητής μιας Σλαβηνίας: θα έδιναν σε σλάβο τη διοίκηση μόλις καθυποταγμένων σλαβικών ομάδων;

4. Κωνσταντίνος: γλωσσομαθής, άρα τα σλαβικά δεν είναι απαραίτητα η μητρική γλώσσα του.

5. δεν τους έστειλαν μόνο σε Σλάβους, ως δήθεν ομοεθνείς τους, αλλά και σε άραβες και σε Χαζάρους της Ρωσσίας.

6. όταν και οι σπουδαίοι Σλάβοι ιστορικοί τους θεωρούν Έλληνες, στην Ελλάδα θεωρούνται ενδεχομένως Σλάβοι, βάσει των επιχειρημάτων των επιστημόνων της ΠΓΔΜ.

Τα δύο σπουδαιότερα:

7. ο Κωνσταντίνος αναφέρει ότι απο το λαό του προήλθαν όλες οι επιστήμες. προφανώς δεν εννοεί από τους Εζερίτες, τους Μιλιγγούς και άλλες σλαβικές ορδές.

8. καλείται Έλληνας από σύγχρονό του.

Τα επιχειρήματα λοιπόν για την σλαβική καταγωγή είναι αποκλειστικά ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ (όπως άλλωστε και τα περί μακεδονικού έθνους στα 1903), ενώ αντίθετα τα επιχειρήματα για την ελληνοβυζαντινή καταγωγή των δυο αυτών ανθρώπων είναι προερχόμενα απ’ ευθείας από σύγχρονες πηγές.


Μερικές προτάσεις για το ζήτημα.

1) Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν στο προσεχές μέλλον θα διαλυθούν τα Σκόπια-ΠΓΔΜ. Οπωσδήποτε κάποτε οι Αλβανοί εκεί θα γίνουν ισχυρή μειοψηφία (40%) ή ακόμη και απόλυτη πλειονότητα (50+%). Τότε ασφαλώς η ΠΓΔΜ θα διαλυθεί ή θα μετατραπεί σε ανατολική Αλβανία και δυτική Βουλγαρία. 

Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν αυτό συμφέρει την Ελλάδα. Τέτοια τροπή θα μετατρέψει ξανά τους Βούλγαρους σε εχθρούς των Ελλήνων, αφού οι εθνικά Μακεδόνες της ΠΓΔΜ θα συνεχίσουν τον αλυτρωτικό τους αγώνα υπό τη σημαία του Βουλγαρισμού και για χάρη του. 

Τι από τα δύο είναι χειρότερο, η ενδυνάμωση της Αλβανίας και της Βουλγαρίας ή το ξεκαθάρισμα με την υπόθεση του μακεδονικού έθνους, είναι δύσκολο να εκτιμηθεί. 

Ωστόσο ο αλυτρωτισμός και η επιθετικότητα των Αλβανών και Βουλγάρων έτσι κι αλλιώς υπήρχε και θα αυξάνεται. Αντίθετα, ο αλυτρωτισμός των ΠΓΔΜιτών όχι μόνο υπάρχει αλλά και συνεπάγεται την άρνηση ακόμη και αυτής της εντοπιότητας των Μακεδόνων Ελλήνων.

 Είναι άλλο πράγμα να σου αμφισβητούν την κυριότητα των εδαφών που κατέχεις και άλλο, χειρότερο, να σου λεν ότι είσαι ξένος ή.. έποικος στον τόπο αυτόν, την Μακεδονία.

2) Οι Σλαβομακεδόνες καμώνονται ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά Μακεδόνες. Ωστόσο η ιστορία τούς διαψεύδει. Οι πρόγονοί τους ήταν που ίδρυσαν το ΣΝΟΦ (SNOF = SlavjanoМakedonski Narodno Osloboditelen Front). Από την ίδια την ονομασία προκύπτει ότι οι ιδρυτές του ήταν Σλαβομακεδόνες, αυτοαποκαλούνταν έτσι. Διαφορετικά θα λεγόταν ΜΝΟF, δίχως το Slavjano. Τότε δεν τους πείραζε η αναφορά σε Σλαβομακεδόνες, τώρα εξοργίζονται.

3) Θα δεχόμασταν ακόμη και να λέγεται Μακεδονία, σκέτο, η ΠΓΔΜ, εάν οι Σλαβομακεδόνες σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου (και ιδιωτικού) βίου, από τα βιβλία ιστορίας της α' δημοτικού έως τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τα διδακτορικά των ιστορικών τους και το Σύνταγμα διακήρυσσαν επισήμως ότι

   -Οι Σαμουήλ, Συμεών κ.λπ. Βούλγαροι τσάροι του Μεσαίωνα δεν ήταν εθνικά Μακεδόνες.

   -Οι Κύριλλος, Μεθόδιος ήταν Έλληνες-Βυζαντινοί και όχι εθνικά Μακεδόνες.

   -Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και ομοεθνείς των αρχαίων Αθηναίων, Σπαρτιατών κ.λπ.

Στο βαθμό που δεν το κάνουν, δείχνουν ότι διαστρεβλώνουν την ιστορία με σκοπούς αλυτρωτικούς. Γιατί - όπως λένε και οι φίλοι μας οι Έλληνες αντιεθνικιστές - κάθε έθνος κτίζεται με μύθους. 

Στην περίπτωση των Σλαβομακεδόνων (για των οποίων τους μύθους οι Έλληνες αντιεθνικιστές σιωπούν υποκριτικά) οι ίδιοι, αναμεταξύ τους, υποστηρίζουν την "μακεδονική" εθνική καταγωγή των παραπάνω ιστορικών προσώπων και ομάδων.

 Όταν κανείς συζητήσει μαζί τους, ακόμη και με τους δήθεν καλοπροαίρετους Σλαβομακεδόνες οι οποίοι επιδιώκουν συναινετική λύση (και οι οποίοι είναι ελάχιστοι, άλλωστε), διαπιστώνει αμέσως ότι "τα μασάνε". Αρχίζουν τις ανοησίες (τις οποίες υποκριτικά δεν καταγγέλλουν οι Έλληνες αντιεθνικιστές) για την ασάφεια-απροσδιοριστία της καταγωγής των αρχαίων Μακεδόνων, για την αοριστία για την καταγωγή του Κύριλλου κ.λπ.

 Όλα αυτά όμως δεν είναι τιμιότητα, αλλά ατιμία, όχι μόνο των "φανατικών", αλλά όλων των Σλαβομακεδόνων που, διαστρεβλώνοντας και κλέβοντας την ιστορία άλλων εθνών, δηλώνουν ακριβώς ότι ντρέπονται για τον εαυτό τους, ντρέπονται που κατάγονται από απλούς Σλάβους κατοίκους της Μακεδονίας, ντρέπονται που είναι Σλάβοι. 

Αλλά ακριβώς επειδή ντρέπονται, μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας, υποστηρίζοντας έμμεσα αλλά σαφώς ότι Μακεδόνας=Σλάβος απόγονος των αρχαίων Μακεδόνων. 

Όμως ακριβώς η παραδοχή ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και ότι αναμίχθηκαν αργότερα με τους υπόλοιπους Έλληνες κατά την ελληνιστική εποχή, καταρρίπτει την αξίωσή τους να λέγονται Μακεδόνες, η οποία προϋποθέτει την εξίσωση Μακεδόνας=Σλάβος απόγονος των αρχαίων Μακεδόνων.

            Με άλλα λόγια οι ΠΓΔΜίτες δεν αρκεί να δεχτούν ότι είναι Σλαβομακεδόνες και όχι Μακεδόνες, δηλαδή να δεχτούν ότι δεν μονοπωλούν το όνομα Μακεδόνας διεθνώς. Πρέπει να αποδεχτούν τα πορίσματα της ιστορίας και να μην κλέβουν την ιστορία των γειτονικών εθνών. 



  • Στο σημείο αυτό οι Έλληνες αντιεθνικιστές, που επιθυμούν τη φιλία μεταξύ των εθνών, δεν πρέπει να προωθούν τη συνεννόηση σε λανθασμένες βάσεις, δηλαδή πάνω στο ψέμα και στη διαστρέβλωση της ιστορίας, αλλά να προωθούν την αλληλοκατανόηση εν τη αληθεία.

 Εκτός της ιστορικής αλήθειας δεν μπορεί να υπάρξει στοιχειώδες δίκαιο και αλληλοανοχή. Κανείς δεν θα είχε πρόβλημα να δεχτεί ότι ένα νέο έθνος γεννήθηκε στα 1944 ή και νωρίτερα. Αλλά είναι άλλο το γεγονός της ύπαρξης ενός έθνους και άλλο το αν το έθνος αυτό έχει δικαίωμα να μονοπωλεί το όνομα και την ιστορία γειτονικών εθνών.

Πηγές, βιβλιογραφία και σύνδεσμοι:

1)Κώστα Χατζηαντωνίου, «Εθνικισμός και ελληνικότητα» εκδ. Πελασγός  

2)Ίωνα Δραγούμη, "Ελληνικός Πολιτισμός", εκδ. Φιλόμυθος

3)Πάτρικ Λη Φέρμορ, «Ρούμελη-Ταξίδι στη βόρεια Ελλάδα" εκδ. Ωκεανίδα

4)Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, «Ιός», διάφορα άρθρα

5)Μεγάλου Βασιλείου «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφέλοιντο  λόγων»

6)Ελένης Αρβελέρ "Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας" εκδ. Ψυχογιός

7)Θάνου Μαρκόπουλου «Στο σχολειό με χαρτί και καλαμάρι» εκδ. Καλειδοσκόπιο

8)Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

9)Φαίδωνος Κουκουλέ «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», εκδ. Παπαζήση

10)Gerard Walter «Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» εκδ. ΔημΝΠαπαδήμα

11)Sir Steven Runciman «The Fall of Constantinople» Cambridge, Canto

12)Sir Steven Runciman «The Great Church under captivity»

13)Στήβεν Ράνσιμαν «Η Βυζαντινή θεοκρατία»

14)Έλλης Σκοπετέα, «Το πρότυπο βασίλειο και η Μεγάλη Ιδέα»

15)Κώστα Κύρρη, «Τουρκία και Βαλκάνια» εκδ.Εστία

16)Ζάρεβαντ «Παντουρανισμός» εκδ.Ρήσος

17)Περιοδικό Ελλοπία, διάφορα τεύχη

18)π. Ι. Ρωμανίδη «Ρωμηοσύνη Ρωμανία  Ρούμελη»

19)Ορέστη Ηλιανού "Απόψεις για το παρελθόν και το μέλλον των Ελλήνων" εκδ. Ιωλκός

20)Περικλή Ροδάκη, «Οι Θράκες μουσουλμάνοι» εκδ. Ρήσος 

21)Γεώργιου Κ. Σκαλιέρη "Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας"

22)Ιστορία του Ελληνικού έθνους, εκδ. Αθηνών 

23)Στρατηγού Γιάννη Μακρυγιάννη, "Απομνημονεύματα" εκδ. Πέλλα

24)Νίκου Ματσούκα, "Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας" εκδ. Βάνιας 

25)Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου "Ιστορία του ελληνικού έθνους" 

26)Άγιου Νεκτάριου "Περί μεσαίωνος και Βυζαντιακού Ελληνισμού"  

27)Ιστοσελίδα της εν Ελλάδι Εκκλησίας,  αφιέρωμα στο 1821

28)π. Γ. Μεταλληνού "το '21 και οι συντελεστές του" 

29)Ιστοσελίδα όπου αναπαρίστανται τα κοσμικά κτίρια της Πόλης το έτος 1200 

30)Αναστάσιου Φιλιππίδη "Οι εθνικές μας ονομασίες"   

31)π. Ι. Ρωμανίδη "Οι διεκδικήσεις των γειτόνων μας", "Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη"  

32)Tamara Talbot Rice, βυζαντινολόγου, "Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο", εκδ Παπαδήμας

33) Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη


33)Ι. Κακριδή "Οι Αρχαίοι Έλληνες στην νεοελληνική λαϊκή παράδοση"

34)Νεοκλή Σαρρή, "Οσμανική Πραγματικότητα"

35)Φώτη Δημητρακόπουλου, "Βυζάντιο και νεοελληνική διανόηση" εκδ. Καστανιώτη

36)Νίκου Τσάγγα, "Μάτζικερτ, η αρχή του τέλους του Μεσαιωνικού Ελληνισμού" εκδ. Γκοβοστή

37)Περιοδικό "Σύναξη", διάφορα τεύχη

38)Θεόδωρου Ζιάκα, "Γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί"

39)Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, "Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας"

40)Hans-Georg Beck, βυζαντινολόγου, "Η Βυζαντινή Χιλιετία"

41)Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Δυτική Ευρώπη το 1204

42) περιοδικό "Βυζαντινός Δόμος"

43)Αργύρη Εφταλιώτη "Ιστορία της Ρωμιοσύνης"

44)Στήβεν Ράνσιμαν, "Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση"

45)Οι Θετικοί Επιστήμονες της Βυζαντινής εποχής

46) Προκόπιου, "Περί Κτισμάτων"

47) Ιωάννη Χολέβα "Οι Έλληνες Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας" εκδ. Ρήσος

48) Λιουτπράνδου της Κρεμώνας "Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη" εκδ. Στοχαστής

49) Μουσταφά Ελ Αμπαντί, ιστορικού "Η Αρχαία Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας" εκδ. Σμίλη

50) porta_aurea

ΕΚ.ΤΟΥ.ΣΥΝΕΡΓΆΤΗ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ


Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot   









Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Δημοφιλείς κατηγορίες

...
Οι πιο δημοφιλείς κατηγορίες του blog μας

Whatsapp Button works on Mobile Device only