Νόμισμα της Τύρου, πατρίδας του Κάδμου, προγόνου και των Σπαρτιατών Βασιλέων
ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΛΕΥΚΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ.
[Πως νικήθηκε ο καλύτερος στρατός της Ελλάδας]
Μια απαραίτητη εισαγωγή.
Ο <<επώνυμος Ηρως>> της Θήρας [Σαντορίνης] ήταν ο ...Θήρας, απόγονος του ιδρυτή της Θήβας Κάδμου. Ήταν Φοίνικες και η περιπλάνηση ήταν στο αίμα τους. Ο Θήρας ήταν και ο θείος των δύο βασιλικών οικογενειών της Σπάρτης. [γνήσιοι Έλληνες και ούτοι, σαν τους σημερινούς βασιλιάδες] Η μητέρα των δύο βασιλιάδων της Σπάρτης, που ήταν δίδυμα από τα οποία ξεκίνησαν οι δυο παράλληλες δυναστείες, ήταν η αδελφή του Θήρα, Θηβαία <<Καδμεία>>,[δες παρακάτω] και ονομάζονταν Αργεία ή Αργηλία, <<κόρη του Αργά>>, δηλ. Φιδού ή Φιδώ, (Αργάς = φίδι, δράκων) που παντρεύτηκε τον Αριστόδημο, τον γενάρχη των βασιλικών γενών. Η Σαντορίνη εποικίστηκε από τον Θήρα αφού πήγε στη Σπάρτη, όπου κυβέρνησε για λίγο, ως επίτροπος των δυο ανήλικων ανιψιών του.
Η Σαντορίνη είχε αρχικά εποικιστεί από τον Κάδμο, <<οκτώ γενιές>> [Ηρόδοτος] πριν τον Θήρα, που πήγε εκεί με Σπαρτιάτες και Μινύες αποίκους. Από ότι μπορούμε να συνάγουμε, ο Θήρας ίσως εκπροσωπούσε κάποια δυσαρεστημένη μερίδα Σπαρτιατών που ήθελαν να συνεχίσει να επιτροπεύει τους δυο ανιψιούς του. Οι δε Μινύες είχαν ανέβει στον Ταΰγετο και ετοιμάζονταν για εχθροπραξίες.
Ο Θήρας, εκτός από τους ανηψιούς του που κυβερνούσαν τη Σπάρτη μέσω των απογόνων τους, άφησε εκεί και το γιό του, τον Οιόλυκο, που ήταν γενάρχης της ισχυρής φυλής των Αιγιδών [ας θυμηθούμε τους Αιγικορείς της Αθήνας]. Αυτοί λάτρευαν τις Εριννύες για να αποσείσουν την κατάρα του Θηβαίου Οιδίποδα, που σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μάνα του.
Οι δεσμοί της Σπάρτης με τη Θήβα ήταν λοιπόν βαθύτατοι, και πιθανά η συνήχηση των <<Σπαρτών>> αρχόντων της Θήβας με το <<Σπάρτη>> δεν είναι απλή σύμπτωση. «οι δε τινές χωρίον φασίν την Σπάρτην Λακωνικόν, κληθέν από των μετά Κάδμου Σπαρτών, οί εκπεσόντες εις την Λακωνικήν αφ’ εαυτών την Σπάρτην ωνόμασαν.» (Ευστάθιος Θεσσαλονίκης)
Και, για να καταλάβετε γιατί σας ζάλισα τόση ώρα, και ζαλίστηκα και ο ίδιος με τα γενεαλογικά τα οποία απεχθάνομαι, αλλά υποχρεούμαι να αναφέρω, μια που όλη η αρχαία Ελληνική κοινωνία βασίζονταν σ’ αυτά, καταλήγουμε πως οι<<Σπαρτοί>>, μυθολογικά, κατάγονταν από έναν <<Δράκοντα>>!
<<Λόγχη Σπαρτή>> [σπαρμένη] ονόμαζαν και τον τρομερό Θηβαϊκό στρατό. Ιδού η μυθολογική εξήγηση: Ο Κάδμος σκότωσε έναν δράκοντα [φίδι] που ήταν παιδί του Άρη [άλλος ένας Ολύμπιος που συνδέεται με τα φίδια]. Μετά έσπειρε τα δόντια του. Έτσι φύτρωσαν οι λεγόμενοι <<Σπαρτοί>> ή <<Καδμείοι>>, που σα γνήσιοι Έλληνες σφάχτηκαν μεταξύ τους, εκτός από πέντε, που αποτέλεσαν τους γενάρχες της Θηβαϊκής αριστοκρατίας, που κυβερνούσε όλη τη Βοιωτία. Τα ονόματα των πέντε αυτών δράκων ήταν Εχίων, Ουδαίος, Χθόνιος, Υπερήνωρ και Πέλωρ.
Τα δόντια του δράκοντα δεν σπάρθηκαν όλα, λένε. Από αυτά ξεφύτρωσαν οι αντίπαλοι του Ιάσονα στη μακρινήΚολχίδα. Άτιμοι Φοίνικες…
Όπως και στην Αθήνα, ολόκληρο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα βασίστηκε στην υποτιθέμενη και μυθολογούμενη οφιοειδή καταγωγή των <<πολιτών>>, που στην ουσία ήταν μία διευρυμένη άρχουσα τάξη. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν ήταν ακίνδυνες μυθοπλασίες, αλλά <<οδηγίες χρήσης>> μιας κοινωνίας, που επηρέαζαν εκατομμύρια ανθρώπους για χιλιετίες.
Εννοείται πως ο φόνος του φιδιού ήταν... έγκλημα προς τους θεούς -στην τοτεμική λατρεία απαγορεύεται ο φόνος του ζώου τοτέμ της φυλής. Εδώ, η δικαιολογία είναι πως προσβλήθηκε ο Άρης, ο πατέρας του τέρατος. Ο Κάδμος υποχρεώθηκε να υπηρετεί τον θεό για οχτώ χρόνια για να ξεπληρώσει τον... φόνο, και τελικά πήρε την πολυπόθητη συγγνώμη από τους Ολύμπιους, που τού έδωσαν για γυναίκα την κόρη του Άρη, την Αρμονία, την αδελφή του σκοτωμένου φιδιού, μια καλλονή, υποθέτω...
Ας επαναλάβω πως και ο Απόλλωνας ο ίδιος χρειάστηκε εξαγνισμό μετά το φόνο του Πύθωνα. Η Ελληνική θρησκεία και τα τοτεμικά της κατάλοιπα, καταπίεζε τον ενστικτώδη φόβο και τον αγώνα για επιβίωση του ανθρώπου. Τόσο<<φυσική>> ήταν, και τόσο άφηνε τον άνθρωπο... ελεύθερο, όπως ισχυρίζονται οι πιστοί και θαυμαστές της... Μας ζώσαν τα φίδια...
Ο εξευμενισμός του Δράκοντα της Θήβας δεν τελείωσε με την προσωρινή υποδούλωση του Κάδμου. Ο γιος τουΚρέοντα, Μενοικεύς, θυσιάστηκε αυτόβουλα στον τάφο του φιδιού για να σωθεί η πόλη, κατόπιν προφητείας τουΜάντη Τειρεσία. Ο Ευριππίδης στις <<Φοίνισσες>>, αφήνει σαφές υπονοούμενο πως στον τάφο του Δράκοντοςγίνονταν νεκρικές εξευμενιστικές θυσίες, σαν αυτές που γίνονταν στους τάφους των Ηρώων: <<… να μουσκέψει το αίμα του {Μενοικέα} ως σπονδή το χώμα κι έτσι του δράκοντα τον φόνο να πληρώσει…>> Επιπλέον, μια που η θυσία αυτή εξασφάλιζε την σωτηρία της πόλης της Θήβας, συνάγουμε πως ο Δράκων του Άρη ήταν το πνεύμα που την προστάτευε.
Ας ξαναγυρίσουμε στον Κάδμο. Ο παππούς του Διονύσου, πριν πεθάνει, μεταμορφώθηκε σε φίδι, μαζί με την γυναίκα του, την Αρμονία, την κόρη των θεών. Έτσι ξεπληρώθηκε τελειωτικά το τοτεμικό του έγκλημα, και ξανάσμιξε με τον γενάρχη του. Με αυτό τον τρόπο, ο Θηβαίος Διόνυσος είχε φιδίσια καταγωγή και από την ανθρώπινή του πλευρά. Στην Θήβα υπήρχε πανάρχαιο ξόανο του θεού, φτιαγμένο από ξύλο που έπεσε από τον ουρανό, μαζί με κεραυνό του Δία. Το ξόανο ονομάζονταν <<Διόνυσος Κάδμος>>.
Ανάλυση της σύγκρουσης από θρησκευτική άποψη.
<<Ο μεγαλύτερος άντρας της Ελλάδας>>, κατά τον Κικέρωνα, ο Θηβαίος Επαμεινώνδας, τσάκισε τον Σπαρτιατικό στρατό, που ήταν ο καλύτερος της Ελλάδας. Ήταν και τίμιος, πράγμα σπάνιο για πολιτικό. Ο Διογένης, ειρωνευόμενος τα Ελευσίνεια Μυστήρια, απορούσε, πως ένας άνθρωπος του αναστήματος του Επαμεινώνδα χρειάζονταν καθαρμό σαν κοινός κλέφτης, για να απολαύσει την μέλλουσα ζωή.
Στον τάφο του Θηβαίου στρατηγού υψώθηκε μια κολώνα, και πάνω της στήθηκε ένα <<Όπλον>> [ασπίδα], με παράσταση <<δράκοντος>>, ώστε όλοι να θυμούνται πως ο Επαμεινώνδας ήταν <<Σπαρτός>>, κατάγονταν δηλ. από αυτούς που φύτρωσαν από τα δόντια του φιδιού. Μέχρι και ο αυτοκράτορας Αδριανός έκανε αφιέρωμα στον τάφο του άντρα της Φυλής του Φιδιού, εξ αίματος συγγενή του Διονύσου.
Οι Θηβαίοι νίκησαν τους Σπαρτιάτες με κύριο όπλο την φιδολατρεία και την συμπαράσταση του Μαντείου του Τροφωνίου. Πήραν από κει την ασπίδα του Μεσσήνιου Αριστομένη, του αρχαίου ορκισμένου εχθρού της Σπάρτης, που ήταν λέγανε, γιος φιδιού. Οι Σπαρτιάτες, βλέποντας υψωμένη την ασπίδα, πούχε απάνω έναν αετό, [υπήρχε σχέση ανάμεσα στα δυο ιερά ζώα, μια που το ένα μεταμορφώονταν στο άλλο] καταλήφθηκαν από υπερφυσικό τρόμο, που δεν ήταν άσχετος και με την μυθολογική σύνδεσή τους με τους Θηβαίους προγόνους τους, που αναφέραμε. Οι Θηβαίοι μετά τη νίκη τους,ξανάφεραν τους εξόριστους για πολλούς αιώνες Μεσσήνιους στην πατρίδα τους, από ευγνωμοσύνη για την τρομερή εκδίκηση του νεκρού Μεσσήνιου Ήρωα, όπως πίστευαν. Αυτά ααφέρει ο Παυσανίας.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί ούτε καν αναφέρονται σε αυτήν την ερμηνεία της θηβαϊκής νίκης που δίνει ο Παυσανίας, αλλά σκαρώνουν ολόκληρες θεωρίες για <<καινοτομία>> στην στρατηγική του Επαμεινώνδα [<<λοξή φάλαγγα>>], που τάχα εμπνέει και τους σύγχρονους στρατούς!
Αν λέγαμε πως ο Επαμεινώνδας ανακάλυψε τις ταινίες βρυκολάκων, την θρησκευτική προπαγάνδα, τον ψυχολογικό πόλεμο και το πνεύμα των <<Σταυροφοριών>>, θα πλησιάζαμε την αλήθεια. Αυτά όμως, μας λένε, είναι χαρακτηριστικά του… Μεσαίωνα, και δεν μας κάνουν, μια που η αρχαία Ελλάδα δημιούργησε τον δυτικό πολιτισμό, με τον τρόπο που αναφέραμε, τα Μαντεία, τα φίδια, και τον φόβο της εκδίκησης από τον τάφο.
Μετά, ήρθαν οι χριστιανοί και έριξαν την ανθρωπότητα στο σκοτάδι της θρησκευτικής παράνοιας του Μεσαίωνα!
Ας παραθέσουμε αρχικά τις γνώμες των ιστορικών για την απρόβλεπτη νίκη των Θηβαίων επί των Σπαρτιατών.
Πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται πως ο Επαμεινώνδας είχε την μεγαλοφυή ιδέα να παρατάξει τον Θηβαϊκό στρατό σε μεγάλο βάθος, 50 στοίχων, οπότε έτσι μπόρεσε να νικήσει τον λεπτότερο Σπαρτιατικό σχηματισμό. Αυτή η άνιση κατανομή δυνάμεων, και η συγκέντρωση μεγάλης ισχύος σε ένα μόνο σημείο του μετώπου, αποτελεί το πρότυπο του μοντέρνου, κεραυνοβόλου πολέμου, που υπαγορεύει οικονομία δυνάμεων και ισχυρές, αποφασιστικές κρούσεις.
Αυτά θα διαβάσουμε στις περισσότερες αφηγήσεις, και είναι και η γνώμη του Παπαρρηγόπουλου, και γενικά της κλασσικής ιστορίας. Όπως μας λέει το περιοδικό <<Στρατιωτική ιστορία>> τευχ. 115, σελ. 116, η στρατηγική του Επαμεινώνδα <<διδάσκεται στις σχολές όλου του κόσμου>>, όχι όμως σαν ανακάλυψη του <<Σπαρτού>>στρατηγού… Πάλι μας αδικούν οι Ευρωπαίοι, που όμως, αυτοί διαβάζουν τον Παυσανία!
Για να μεταφράσουμε όλες αυτές τις παχιές κουβέντες, οι έγκριτοι ιστορικοί που αναφέραμε, ισχυρίζονται πως ο Επαμεινώνδας, εμπνευσμένος δίχως άλλο από την αρχαία Ελληνική Σοφία, σκέφτηκε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, καινοτομώντας σα γνήσιος Έλλην, πως οι πολλοί μπορούν να νικήσουν τους λίγους!
Καλά όλα αυτά, αλλά αν τα παραδεχτούμε, είναι σα να λέμε πως οι υπόλοιποι αρχαίοι Έλληνες, σύμφωνα πάντα με την παραπάνω έγκυρη και αναγνωρισμένη εκτίμηση, δεν μπόρεσαν ούτε να τα σκεφτούν ούτε να τα εφαρμόσουν, για πολλούς αιώνες πριν τον Επαμεινώνδα… Δεν διαφωνώ καθόλου για το χαμηλό πνευματικό επίπεδο των προγόνων μας,μια πού αυτό είναι το αβίαστο συμπέρασμα στο οποίο οδηγεί η υιοθέτηση των απόψεων της κλασσικής ιστορίας επί του θέματος, απλά το τοποθετώ σε άλλο επίπεδο.
Όπως θα δούμε, άλλοι ιστορικοί διαφωνούν πλήρως με τα παραπάνω! Δυστυχώς, η ανάλυση αυτού του εξαιρετικού γεγονότος της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, είναι τυπικό δείγμα του τρόπου που διαστρεβλώνεται και παρερμηνεύεται η αρχαιότητα για να μεταμορφωθεί με το ζόρι σε προάγγελο της Δυτικής κοινωνίας.
Ο <<Ελευθερουδάκης>> λέει πως η νίκη των Θηβαίων ήταν <<παράδοξη>>. Υπογραμμίζει πως οι Σπαρτιάτες δοκίμασαν να περικυκλώσουν τον βαθύ Θηβαϊκό σχηματισμό, και αποκρούστηκαν με ελιγμό του <<Ιερού Λόχου>>, και όχι από το βάθος της Φάλαγγας.
Ακόμα, οι Μ. Καμπούρης [<<Αρχαίοι Έλληνες πολεμιστές>> σελ. 81], και ο Κ. Γρηγορόπουλος [<<Αρχαίοι Έλληνες οπλίτες>>, σελ. 106] λένε πως η Θηβαϊκή παράταξη σε βάθος ήταν πανάρχαια, <<παραδοσιακή πρακτική>> της Θήβας, και όχι καμιά εφεύρεση του Επαμεινώνδα. Η ανισομερής κατανομή των δυνάμεων στην παράταξη, με προεπιλεγμένο σημείο ισχυρής κρούσης, εφαρμόζονταν από όλους, και τους Σπαρτιάτες ακόμη, με έμφαση συνήθως στο δεξί πλευρό, όπου τοποθετούνταν τα καλύτερα τμήματα, που ήταν στην πιο ευάλωτη θέση, που δεν καλύπτονταν από την ασπίδα. Στον Μαραθώνα, πολύ πριν τα Λεύκτρα, δόθηκε βάθος στοίχων και στις δυο πλευρές, για να αποκλειστούν οι Πέρσες, τόσο από τους λόφους όσο και την θάλασσα. <<και όμως ο Επαμεινώνδας έλαβε την δόξα από όλα αυτά τα επιτεύγματα>>. [βλ. προηγ.]
Η καινοτομία του Επαμεινώνδα είναι ότι έταξε τους Θηβαίους απέναντι από τους Σπαρτιάτες, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν τα πιο δυνατά τμήματα των δυο παρατάξεων. Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί οικονομία δυνάμεων και ισχυρή κρούση στο αδύνατο σημείο, αλλά μάλλον αμυντική τακτική, γιατί γνώριζε πως οι σύμμαχοί του δεν θα άντεχαν την Σπαρτιατική επίθεση, αν τους έβαζε απέναντί τους.
<<Ως εκ τούτου η ‘λοξή φάλαγγα’ που τόσο εκτιμήθηκε υπήρξε το αποτέλεσμα των περιορισμένων δυνατοτήτων μεγάλων αρχαίων στρατών για συντονισμένη δράση>> [βλ. προηγ.]
Ας αναλογιστούμε πως το υπερβολικό βάθος της Θηβαϊκής παράταξης ήταν άχρηστο ακόμα και για τον <<ωθισμό>>, [το σπρώξιμο με τις ασπίδες] μια που οι πρώτοι που θα συνθλίβονταν θα ήταν οι Θηβαίοι της πρώτης γραμμής, υπό την πίεση πολλών δεκάδων στοίχων συμπολεμιστών τους από πίσω! Τελικά, αν αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας, τότε οι Θηβαίοι έπρεπε να νικάνε σε κάθε μάχη, και στο τέλος θα τους αντέγραφαν όλοι.
Συγκερασμό των δύο απόψεων κάνει ο Γ. Σταϊνχάουερ [<<Ο πόλεμος στην αρχαία Ελλάδα>> σελ. 123-128] αλλά επισημαίνει πως <<οι πληροφορίες που έχουμε>> <<είναι ελλιπείς και δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και για τις ερμηνείες που δόθηκαν>>, επισημαίνει <<κακή τακτική του {Σπαρτιατικού} ιππικού, πεσμένο ηθικό του και σύγχυση, λόγω μέθης του στρατού, αδόκητος θάνατος του Κλεόμβροτου, κατά την επίθεση>>. Για τη μάχη της Μαντινείας λέει πως ο Επαμεινώνδας παραπλάνησε τους Σπαρτιάτες, πως δεν είναι έτοιμος για επίθεση, και τους αιφνίδιασε. Ο Ξενοφών, λέει, περιγράφει τους Σπαρτιάτες σαν να είχαν <<το ύφος ανθρώπων που ετοιμάζονται να παίξουν παθητικό και όχι ενεργητικό ρόλο στα γεγονότα>>
Τελικά όμως, παραδέχεται την μεγαλοφυΐα του Θηβαίου στρατηγούστον επιτυχημένο συνδυασμό παραδοσιακών τακτικών και την τελειοποίησή τους.
Μετά από όλα αυτά, μπορούμε απροβλημάτιστα να δεχτούμε πως η λογικότερη από όλες τις ερμηνείες της Σπαρτιατικής ήττας είναι αυτή του υπερφυσικού τρόμου που προκάλεσε η ασπίδα του γιου του Δράκου, του Αριστομένη. Η εκδίκηση των νεκρών ήταν επίφοβη και ήταν σημαντικό στοιχείο της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Οι Θηβαίοι αποτόλμησαν να παραταχθούν απέναντι στους Σπαρτιάτες
α] γιατί κανείς από τους συμμάχους τους δεν είχε το θάρρος και
β] γιατί ήξεραν πως το ηθικό των αντιπάλων είχε καταρρεύσει. Όλοι γνώριζαν πως οι Σπαρτιάτες ήταν οι πλέον θρησκόληπτοι και προληπτικοί από όλους τους Έλληνες. Ακόμα και όταν πέρναγαν ποτάμι σταμάταγαν για να κάνουν θυσία!
Όλες οι άλλες ερμηνείες είναι αβάσιμες, <<παράδοξες>>, υπερφίαλες και τόσο υποτιμητικές για την αρχαία Ελλάδα, όσο και η δική μου τουλάχιστον. Το ότι αυτή η εξήγηση αποκαλύπτει όλο τον παραλογισμό της αρχαίας κοινωνίας, τις προλήψεις και τον σκοταδισμό της, είναι και ο λόγος που δεν την αναφέρουν –έστω για να τη διαψεύσουν- [πώς να την διαψεύσουν;] οι ιστορικοί. Και όμως, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε με υπερηφάνεια πως οι Θηβαίοι ανακάλυψαν τον ψυχολογικό πόλεμο. Έτσι όμως θα φανερώναμε το πραγματικό πρόσωπο της αρχαίας Ελλάδας.
Έτσι να γράφουμε την ιστορία, και θα πάμε μπροστά.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.