Θα ακούσετε να λένε πως:
"Οι Έλληνες δεν έκαναν ανθρωποθυσίες"
Προφανώς, αυτοί οι θαυμαστές του ελληνικού πνεύματος δεν
παρακολούθησαν ποτέ την "Εκάβη" του Ευριπίδη.
Ούτε φυσικά καταδέχτηκαν να διαβάσουν την "Ιλιάδα".
Σημείωση:
Οι ανθρωποθυσίες που αναφέρονται, τόσο μυθολογικά όσο και ιστορικά, είναι άπειρες. Βρίσκονται σκόρπιες σε διάφορα αρχαία κείμενα, και δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθούν και να ταξινομηθούν. Μια ιδέα δίνω εδώ. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί και η σελίδα θα ενημερώνεται τακτικά, όσο προχωράει η έρευνα. Δ. Σ.
Οι ανθρωποθυσίες που αναφέρονται, τόσο μυθολογικά όσο και ιστορικά, είναι άπειρες. Βρίσκονται σκόρπιες σε διάφορα αρχαία κείμενα, και δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθούν και να ταξινομηθούν. Μια ιδέα δίνω εδώ. Η προσπάθεια θα συνεχιστεί και η σελίδα θα ενημερώνεται τακτικά, όσο προχωράει η έρευνα. Δ. Σ.
Η νεκρική θυσία (εναγισμός) στον Πάτροκλο. Στο κέντρο, η νεκρική πυρά.
Στο αριστερό μέρος, ο Αχιλλέας θυσιάζει ένα γονατισμένο Τρώα αιχμάλωτο,
ενώ πίσω του περιμένουν δεμένοι οι υπόλοιποι. (ήταν συνολικά δώδεκα)
Ο Αχιλλέας, σύμφωνα με το έπος, τους είχε αιχμαλωτίσει ειδικά για αυτήν τη θυσία.
Η σκηνή βασίζεται στην περιγραφή της «Ιλιάδας» του Ομήρου.
"Πριν εκστρατεύσουν κατά των εχθρών, οι Έλληνες κάνουν ανθρωποθυσία"
"Τούς Ελληνας πρίν επί πολεμίους εξιέναι ανθρωποκτονείν."
Φύλαρχος Ιστορ., σώζεται στο Porph:Abst_2'56
--------------------------------------------------------------
ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
(Για την σχέση των ανθρωποθυσιών στην Ελλάδα με αυτές της Φοινίκης και του Ισραήλ, δείτε εδώ ΕΛΛΗΝΟΪΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ και ειδικά στο κεφ. "Δίψα για νεανικό αίμα")
Διακρίνουμε δυο είδη ανθρωποθυσιών στην αρχαία Ελλάδα. Τις νεκρικές και τις αποτρεπτικές.
Αποτρεπικές: Γίνονταν όταν κινδύνευε η πόλη ή ο στρατός, ο στόλος κλπ. Τότε θυσιάζονταν κάποιο αγνό και αγαπημένο άτομο,συνήθως η κόρη ή ο γιος του βασιλιά. Το έθιμο αυτό είναι Ιουδαιοφοινικικής προέλευσης. Παρόμοιες είναι και οι θεμελιωτικές θυσίες που θα αναφέρουμε, και επιβεβαιώνονται από τα κατάλοιπά τους στα Δημοτικά του "Γεφυριού της Άρτας".
Νεκρικές: Πίστευαν πως ο νεκρός πρέπει να "εναγίζεται" δηλ. να του παρέχονται σπονδές, θυσίες και τροφές. Αλλιώς, ο πεθαμένος θα εκδικείτο τους απογόνους του και όλη την πόλη. Αρα, και αυτές οι θυσίες ήταν προληπτικά αποτρεπτικές. Η καλύτερη νεκρική θυσία ήταν το αίμα, και πάνω απ' όλα το ανθρώπινο.
Στις περισσότερες αφηγήσεις η ανθρωποθυσία φαίνεται να τελείται με δυσφορία και κατόπιν εντολής θεού ή μάντη. Δεν έχω καταλήξει αν αυτό είναι αληθές ή απλά αποτελεί μια μεταγενέστερη προσπάθεια "εξανθρωπισμού" των θυσιών αυτών.
-------------------------------------------------------
«Κι απ’ τα εννιά σκυλιά που εθρέφουνταν στου ρήγα
το τραπέζι
παίρνει, διαλέγει δυο, κι ως τα ‘σφαξε, μες την πυρά
τα ρίχνει [του Πατρόκλου] μαζί τα δώδεκα
αρχοντόπουλα των Τρώων των αντρειωμένων
σφαγμένα απ' το χαλκό του, κι έβραζαν τα φρένα του απ’ το φόνο»
---------------------------------------
«Γεια και χαρά σου πάντα Πάτροκλε, [είπε ο Αχιλλέας] κι ας βρίσκεσαι στον Άδη!
Να που τελεύουν όσα σούταξα πιο πριν.
Των Τρώων των γαύρων δώδεκα γιοί, τρανά αρχοντόπουλα, σε συντροφεύουν τώρα»
''Ιλιάδα'',Ψ,173-179 [αποσπάσματα]
Μτφ Καζαντζάκη-Κακριδή
(Τι απαντούν οι θαυμαστές του Ομήρου; Ιδου: "5. Μιλούν για ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα στηριζόμενοι διάφορους τυχάρπαστους "φιλοσόφους" και ρήτορες, και κείμενα που δεν τα ξέρει η μάνα τους." Χαχαχα, απολαύστε γνήσιο φιλελληνισμό και πάνω απ' όλα αρχαιομάθεια, ΕΔΩ)
------------------------------------------------------------------------------------
"(Ο Αλέξανδρος ο Μέγας) όστις και την μεγάλην Αλεξάνδρειαν έκτισε, την πρώην λεγομένην κώμην Ρακούστιν.
Ην αυτός εκάλεσεν εις ίδιον όνομα Αλεξάνδρειαν, θυσιάσας κόρην παρθένον, Μακεδονίαν παρ' αυτού κληθείσαν"
Ι. Μαλάλας, "Χρονογραφία" κεφ. "Λόγος όγδοος, Χρόνων Μακεδόνων" Α
-----------------------------------------------------------------------------------------
Στη συνέχεια, ο Κατακτητής θυσίασε ολόκληρη φυλή για εξευμενισμό "εναγισμό" της ψυχής του νεκρού φίλου του Ηφαιστίωνα:
«...μέχρι που ήρθε μαντεία από τον [θεό] Αμμωνα, να τιμούν και να θυσιάζουν στον Ηφαιστίωνα σαν Ηρωα. [ο Μεγαλέξαντρος] χρησιμοποιώντας τον πόλεμο σαν παρηγοριά στο πένθος, βγήκε για παγάνα και κυνήγι ανθρώπων, και εξολόθρευε το έθνος των Κοσσαίων,από εφήβους και πάνω, σφάζοντάς τους, και αυτό λέγονταν νεκρική θυσία [εναγισμός] στον Ηφαιστίωνα»
[Ας σημειωθεί πως δεν υπήρχε θέμα εκδίκησης, μια που ο Ηφαιστίων πέθανε από αρρώστια]
Πλούταρχος, «Βίος Αλεξάνδρου», 72,3
«...έως εξ Αμμωνος ήλθε μαντεία τιμάν Ηφαιστίωνα και θύειν ως ήρωϊ παρακελεύουσα. του δε πένθους παρηγορία τω πολέμω χρώμενος [ο Αλέξανδρος] ώσπερ επί θήραν και κυνηγέσιον ανθρώπων εξήλθε και το Κοσσαίων έθνος κατεστρέφετο, πάντας ηβηδόν αποσφάττων, τούτο δ' Ηφαιστίωνος εναγισμός εκαλείτο»
Βέβαια, ο Πλούταρχος, που ήταν και ιερέας, πολύ προσεχτικά λέει πως όλα αυτά «εκαλούντο» εναγισμός, ενώ δεν ήταν. Όχι βέβαια λόγω της μαζικότητας της νεκρικής θυσίας, αλλά γιατί ο «εναγισμός» ενός νεκρού έπρεπε να γίνει πάνω στον τάφο του και το αίμα να ρουφηχτεί από το χώμα ώστε να το γευτεί ο πεθαμένος. Γι αυτό και ο Αχιλλέας μπήκε στον κόπο να αιχμαλωτίσει δώδεκα Τρώες και όχι να τους σκοτώσει επί τόπου στο όνομα του Πάτροκλου, ενώ συνήθως δεν έπαιρνε αιχμαλώτους.
Βέβαια, ο Αλέξανδρος, σαν γιος του Άμμωνα-Δία, μπορούσε να εναγίζει τον Ηφαιστίωνα όπως ήθελε...
-------------------------------------------------------------------------------------------
Πριν την ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Θεμιστοκλής, απρόθυμα, λέει ο Πλούταρχος, θυσίασε τρεις νεαρούς Πέρσες αιχμαλώτους στον "Ωμηστή Διόνυσο" κατόπιν συμβουλής του Μάντη Ευφραντίδη, και κατόπιν λαϊκής απαίτησης.
Αυτό που έκανε την ανθρωποθυσία άκρως απαραίτητη και αναπόφευκτη, ήταν το ότι την ώρα της διαφωνίας Θεμιστοκλή-Ευφραντίδη, κάποιος... φτερνίστηκε από τα ...δεξιά, ("πταρμός εκ δεξιών εσήμηνεν") πράγμα που θεωρήθηκε θεϊκό σημάδι! Η θυσία έγινε, παρ' όλη την δυσφορία του στρατηγού, υπό τις ιαχές του πλήθους των Ελλήνων πολεμιστών.
«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, οδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης. Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα».
Πλούταρχος, "Βίος Θεμιστοκλέους" ΙΓ, 3
Έτσι σώθηκε ο Δυτικός Πολιτισμός
-------------------------------------------------------------------------------------------
Βρισκόμαστε στα 183 πΧ. Στην κηδεία του Φιλοποίμενα, αφού οι αιχμάλωτοι Μεσσήνιοι ακολούθησαν την νεκρική πομπή, θυσιάστηκαν πάνω στον τάφο του Στρατηγού:
Πλούταρχος, "Βίος Φιλοποίμενος" 21, 3
Πλούταρχος, "Βίος Φιλοποίμενος" 21, 3
"Τὸ δὲ σῶμα καύσαντες αὐτοῦ καὶ τὰ λείψανα συνθέντες εἰς ὑδρίαν ἀνεζεύγνυσαν,
οὐκ ἀτάκτως οὐδ' ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ἐπινίκιόν τινα πομπὴν
ἅμα ταῖς ταφαῖς μείξαντες.
ἦν μὲν γὰρ ἐστεφανωμένους ἰδεῖν, ἦν δὲ τοὺς αὐτοὺς καὶ δακρύοντας,
ἦν δὲ τοὺς ἐχθροὺς δεσμίους ἀγομένους.
[.....]
ἐτάφη μὲν οὖν ὡς εἰκὸς ἐνδόξως,
καὶ περὶ τὸ μνημεῖον οἱ τῶν Μεσσηνίων αἰχμάλωτοι κατελεύσθησαν."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μεσσηνιακοί πόλεμοι:
"Αριστομένης γουν ο Μεσσήνιος τω Ιθωμήτη Διί τριακοσίους απέσφαξεν, τοσαύτας ομού και τοιαύτας καλλιερείν οιόμενος εκατόμβας. εν οις και Θεόπομπος ήν ο Λακεδαιμονίων βασιλεύς, ιερείον ευγενές"
"Τριακόσους λοιπόν, έσφαξε ο Αριστομένης ο Μεσσήνιος για τον Δία της Ιθώμης, τόσες και τέτοιες καλές εκατόμβες πρόκρινε για κατάλληλη θυσία. Ανάμεσά τους, ευγενές σφάγιο, και ο βασιλιάς της Λακεδαιμονίας Θεόπομπος"
Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας", Γ΄.
"Αριστομένης, Μεσσηνίων ηγεμών, τρις εκατομφόνια θύσας κατά Λακεδαιμονίων..."
Πολύαινος, Στρατηγημάτων Β, ΛΑ, 1.
----------------------------------------------------------------------------------
Στον Α’ Μεσσηνιακό πόλεμο, (743 - 724 π.Χ.) οι Μεσσήνιοι ζήτησαν χρησμό από τους Δελφούς. Το μαντείο τους είπε να θυσιάσουν μία κόρη από την οικογένεια των Απετιδών δια κλήρου. Ο κλήρος έπεσε στην κόρη ενός Λυκίσκου, που αρνήθηκε να υπακούσει και έφυγε στην Σπάρτη. Τότε ο Αριστόδημος, πρόσφερε την κόρη του, αλλά ο νέος που την αγαπούσε δήλωσε ότι η κοπέλα περίμενε το παιδί του.
Ο Αριστόδημος σκότωσε την κόρη του, άνοιξε το σώμα της και έδειξε σε όλους ότι αυτό ήταν ψέμα. Εγινε μεγάλη συζήτηση αν αυτό ήταν πραγματική θυσία. Τελικά αναγνώρισαν τον φόνο ως θυσία.
Οι Μεσσήνιοι πήραν κουράγιο και επετέθησαν στους Σπαρτιάτες, που για έξη χρόνια ανέβαλαν κάθε επιδρομή. Τέτοια ήταν η ψυχολογική ισχύς μιας ανθρωποθυσίας.
Ο Αριστόδημος μάλιστα, πήρε την αρχηγία των Μεσσηνίων. Μετά από ένα όνειρο, όμως, στο οποίο παρουσιάστηκε η κόρη του δείχνοντας του τις πληγές της, αυτοκτόνησε πάνω στον τάφο της.
Η εκτομή εμβρύου από την μήτρα είναι, όμως, ένα ιδιαίτερο είδος ανθρωποθυσίας. Ο Λουκανός στην “Φαρσαλιάδα” αναφέρει πως η νεκρομάντισσα Εριχθώ έκανε παρόμοιες τελετές: “Οι έγκυες μήτρες ανοίγουν με το μαχαίρι της για να βάλει το νεογνό σε πυρωμένους βωμούς” (6, 657)
Η εκτομή ενός βρέφους από την κοιλιά της μάνας του ήταν, λοιπόν, μια άλλου τύπου θυσία, που μάλιστα επέζησε στο Βυζάντιο μέχρι τους χρόνους της Μουσουλμανικής κατάκτησης...
ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 80ς αι, Μ.Χ.!!!!
«Ελθών δε Μασαλμάς εν Περγάμω ταύτην παρέλαβεν. Εισηγήσεσι γαρ τινός μάγου ενέγκαντες οι της πόλεως έγκυον γυναίκα ταύτην ανέτεμον, και το βρέφος εν κακάβω εψήσαντες εις την τοιαύτην θεοβδέλυκτον θυσίαν πάντες οι πολεμείν βουλόμενοι τα μανίκια της δεξιάς χειρός αυτών έβαψαν, καντεύθεν δικαία του Θεού κρίσει τοις εχθροίς παρεδόθησαν.»
(Κεδρηνός, τομ 1, σελ. 788)
Συνεπώς, όλα τα στοιχεία δείχνουν πως το ξεκοίλιασμα της κόρης του Αριστόδημου ήταν πράγματι τελετουργική ανθρωποθυσία, που στην συνέχεια εξέπεσε σε μαγεία.
Στην κοιλιά αυτής της θεότητας από την Κύπρο κρέμεται ένα παιδί.
Η εικόνα δεν θυμίζει τίποτα από συμβολισμό γονιμότητας,
αλλά αντίθετα θυμίζει έντονα τις θυσίες παιδιών
που αναφέρονται στην Μέση Ανατολή και την Ελληνική Μυθολογία.
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθήνα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Να και μια μαντική ανθρωποθυσία σε φίδια:
Στην Ήπειρο, έστελναν μια γυμνή παρθένο με προσφορές, μέσα σε φίδια που έλεγαν πως είναι
απόγονοι του Πύθωνα των Δελφών. Η τελετή ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα. Αν τα φίδια έτρωγαν τις προσφορές και δεν πείραζαν το κορίτσι, η χρονιά, έλεγαν,
θα ήταν καλή. Αν αντίθετα δάγκωναν το κορίτσι, η χρονιά θα ήταν κακή...
Αιλιανού “Περι φύσεως ζώων” 11, 2
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κυλώνειον Άγος
Γνωστό το επειόδειο του “Κυλώνειου άγους”, (περ. 630 πΧ) όπου οι οπαδοί του Κύλωνα, που ήθελε να κάνει Τυραννία στην Αθήνα, σκοτώθηκαν πάνω στους βωμούς όπου είχαν καταφύγει ως ικέτες, κατά παράβαση κάθε θρησκευτικής αρχής.
Μέχρι και την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Σπαρτιάτες θυμήθηκαν το “άγος”. Υπήρξε μια από τις αφορμές που δόθηκαν γι αυτήν την Εμφύλια σύγκρουση.
Οι Αθηναίοι έκριναν πως η πόλη είχε μιανθεί από τις ανόσιες δολοφονίες και κάλεσαν τον Σοφό Επιμενίδη να κάνει καθαρμό της πόλης. Ο Επιμενίδης καθιέρωσε τις θυσίες στους “Αγνωστους θεούς”, που επικαλέστηκε ο Απόστολος Παύλος αιώνες αργότερα.
Ένα τόσο σοβαρό αμάρτημα, μια ασέβεια που είχε επιπτώσεις σε όλη την Ελληνική Ιστορία και επέδρασε ακόμα και στην καθιέρωση του Χριστιανισμού, δεν θα μπορούσε να εξαγνιστεί χωρίς εξιλεωτική ανθρωποθυσία. Θυσιάστηκε ένας έφηβος, ο Κρατίνος.
“Διαβόητο είναι και το συμβάν με τον Αθηναίο Κρατίνο. Ήταν ένα όμορφο παλικαράκι, όταν ο Επιμενίδης αποκάθαιρε την Αττική από μια παλιά μυσαρότητα, με ανθρώπινο αίμα.”... “πρόθυμα προσφέρθηκε για χάρη της χώρας που τον έθρεψε, και τον ακολούθησε στον θάνατο ο εραστής του ο Αριστόδημος, κι έτσι λύθηκε η κατάρα.”
Αθήναιος, “Δειπνοσοφισταί” ΙΓ.
Ο Διογένης Λαέρτιος διαψεύδει με βδελυγμία την ανθελληνική αυτή προπαγάνδα:
Δεν ήταν ένας, αλλά δύο νεαροί που θυσιάστηκαν, ωρέ Έλληνες!!!!
"Οι δὲ την αιτίαν ειπείν του λοιμού το Κυλώνειον άγος σημαίνειν τε την απαλλαγήν· και διά τούτο
αποθανείν δύο νεανίας, Κρατίνον καὶ Κτησίβιον, και λυθήναι την συμφοράν"
Διογένης Λαέρτιος, "Επιμενίδης"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Ινώ παντρεύτηκε τον Αθάμα, που όμως είχε δυο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο του, τον Φρίξο και την Έλλη. Από ζήλεια, η Ινώ σκηνοθέτησε ένα χρησμό που διέτασσε τον Αθάμαντα να θυσιάσει τα παιδιά του στο Δία. Όμως, τη στιγμή της θυσίας, η μητέρα των παιδιώ, η Νεφέλη, τα άρπαξε με θαύμα από τον βωμό.
Όταν ο Αθάμας ανακάλυψε την απάτη της Ινώς, σκότωσε και τα άλλα του παιδιά, που είχε κάνει μαζί της. Ο Αθάμας έριξε την Ινώ στη θάλασσα, από όπου σώθηκε από ένα δελφίνι. Στη συνέχεια, η Ινώ έγινε θαλάσσια θεότητα με το όνομα Λευκοθέα, ενώ ο γιος της Μελικέρτης, έγινε ο θαλασσινός θεός Παλαίμων.
Αυτός ο Μύθος μας δίνει ένα παράδειγμα αρχαίας Ελληνικής ηθικής διαπαιδαγώγησης, όπου οι κακές πράξεις επιβραβεύονται με … θεοποίηση.
-------------------------------------------------
Και όμως η θυσία του Φρίξου και της Έλλης δεν ήταν εξαίρεση. Οι απόγονοι του Αθάμαντα συνέχισαν τις ανθρωποθυσίες ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους, κατά την μαρτυρία του Πλάτωνα:
«Επεί αυτίκα ημίν μεν ου νόμος εστίν ανθρώπους θύειν αλλ΄ ανόσιον, Καρχηδόνιοι δε θύουσιν ως όσιον ον και νόμιμον αυτοίς, και ταύτα ένιοι αυτών και τους αυτών υείς τω Κρόνω, ως ίσως και συ ακήκοας. Και μη ότι βάρβαροι άνθρωποι ημών άλλοις νόμοις χρώνται, αλλά και οι εν τη Λυκαία ούτοι και οι του Αθάμαντος έκγονοι οίας θυσίας θύουσιν Έλληνες όντες.»
(Πλάτων, Μίνως 315 b-c)
Τις θυσίες αυτές στο Λαφύστιο όρος αναφέρει και ο Ηρόδοτος (Πολύμνεια, 197)
Δυστυχώς υπάρχει κενό στο κείμενο έτσι δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς την διαδικασία επιλογής
των θυμάτων. Πάντως ήταν ηλικιωμένοι, τους θυσίαζαν αν έμπαιναν στο πρυτανείο, αλλά δεν
καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να μπουν, μια που ο Ηρόδοτος προσθέτει πως πολλοί από αυτούς
μετανάστευαν για να αποφύγουν την θυσία.
Σύμφωνα με ένα χρησμό ο Αθάμας έπρεπε να θυσιαστεί για να εξαγνιστεί η χώρα του.
Ήρθε όμως ο Κυτίσσωρος από την Αία της Κολχίδας και σταμάτησε την θυσία, πράγμα που εξόργισε
τους θεούς.
Οι θυσίες αυτές, λοιπόν καθιερώθηκαν ως ποινή για την παράβαση της εντολής του χρησμού.
Όταν ο Ξέρξης άκουσε γι αυτές, απαγόρευσε στον Περσικό στρατό να πλησιάσει το μέρος...
Βαρβαρική επιδρομή σου λένε μετά...
------------------------------------------------------
Αλλά και από την μεριά της Ινώς συνεχίστηκαν οι ανθρωποθυσίες.Η Ινώ ρίχτηκε στο πέλαγος με το γιο της Μελικέρτη ή Παλαίμονα, και προς τιμήν του ξεκίνησε λατρεία στην Κόρινθο. Τι γίνονταν σε αυτήν την λατρεία;Στο ποίημα "Αλεξάνδρα" ή "Κασσάνδρα" του Λυκόφρονα, (γεν. 330- πΧ) ο Παλαίμων ονομάζεται "βρεφοκτόνος" στ,. 229"Και δη Παλαίμων δέρκεται βρεφοκτόνος",και ο σχολιαστής στο "Λέξεις Αλεξάνδρας Λυκόφρονος και υπόθεσις" προσθέτει:"Ο Μελικέρτης ο Μάντης της Ινούς ο υιός βλέπεται. -Επειδή κατά τινά χρησμόν επί του βωμού αυτού βρέφη εθυσίαζον"Προς τιμήν του Παλαίμονα (ή Μελικέρτη ) διεξάγονταν οι αγώνες των Ισθμίων,που συγκρίνονταν μόνο με τους Ολυμπιακούς. Και σ΄ανώτερα!Αυτός ο καταιγισμός ανθρωποθυσιών που συνδέεται άμεσα με την Ινώ, εξηγείται από την καταγωγή της:ήταν κόρη του Φοίνικα Κάδμου, και μετέφερε στην Ελλάδα τοΙουδαιοφοινικικό έθιμο της θυσίας των πρωτοτόκων…
----------------------------------------------------
Οι Έλληνες θυσιάζουν την κόρη του Πριάμου
Πολυξένη για να εξευμενίσουν το πνεύμα του νεκρού Αχιλλέα.
Μιλάει ο Οδυσσέας στην αιχμάλωτη γυναίκα του Πριάμου, την Εκάβη, την μητέρα της Πολυξένης:
"Οι Αχαιοί αποφάσισαν να σφάξουν το παιδί σου,την Πολυξένη, πάνω στο χώμα που σήκωσαν (τύμβο) στον τάφο του Αχιλλέα"
"Επιστάτης και ιερέας της θυσίας ήρθε ο γιος του Αχιλλέα" (Νεοπτόλεμος)
"Αυτά που είπα σε όλους, δεν θα τα αρνηθώ. Πάρθηκε η Τροία, και ο πρώτος άντρας του στρατού μας ζητάει σαν σφάγιο την κόρη σου.
Αυτό θα έκαναν οι περισσότερες πόλεις όταν κάποιος καλός, γενναίος και χρήσιμος άντρας δεν είναι πιά στη ζωή.
Για μας, κυρά μου, είναι άξιος τιμής ο Αχιλλέας, γιατί πέθανε για την Ελλάδα και ήταν ο καλύτερος άντρας.
Δεν θα ήταν ανήθικο, να του κάναμε τον φίλο όσο τον βλέπαμε, και να μην του σταθούμε τώρα που έφυγε;"
"εσείς οι βάρβαροι δεν πιστεύετε για φίλους τους φίλους, ούτε τιμάτε όσους πέθαναν γενναία, και μετά απορείτε, πως γίνεται να προοδεύει η Ελλάδα, (-εις βάρος σας, πράγμα φυσικό-) αφού έχετε τέτοιες ιδέες"
Ευριπίδη, Εκάβη, στ. 205-316, αποσπάσματα.
Ένα κρατάω, που ο ποιητής το λέει για την πόλη του, και το θεωρεί λόγο προόδου για την Ελλάδα:
"Αυτό θα έκαναν οι περισσότερες πόλεις όταν κάποιος καλός, γενναίος και χρήσιμος άντρας δεν είναι πια στη ζωή."
-------------------------------------
Ο Εύμολπος είχε εισβάλλει στην Αττική και ο βασιλιάς της, ο Εριχθόνιος, ρώτησε το Μαντείο των Δελφών τι να κάνει. Ο θεός είπε να θυσιάσει την κόρη του. (ή δυο από αυτές) Μαζί τους, αυτοκτόνησαν και οι υπόλοιπες αδελφές. Άλλες παραλλαγές λένε πως η ανθρωποθυσία έγινε από τον Εριχθόνιο όταν σκότωσε τον Εύμολπο, για να εξευμενίσει τον Ποσειδώνα, τον πατέρα του. Αλλοι αποδίδουν αυτήν την ιστορία στον Ερεχθέα.
-----------------------------------------------------
Ο Καλυδώνιος Κόρεσος αγάπησε την Καλλιρόη, αλλά αυτή δεν τον ήθελε. Ο Κόρεσος ήταν ιερέας του Διονύσου, και όταν προσευχήθηκε σ’ αυτόν, παραπονεμένος, ο θεός ενέβαλλε μανία στους Καλυδώνιους. Τότε ρώτησαν το Μαντείο της Δωδώνης πώς να γλυτώσουν. Το Μαντείο τους είπε να θυσιάσουν την Καλλιρόη στον Διόνυσο, ή όποιον προσφέρονταν να την αντικαταστήσει. Την θυσία έπρεπε να κάνει ο ίδιος ο Κόρεσος, σαν ιερέας, που όταν είδε να σέρνουν την αγαπημένη του στον βωμό, αυτοκτόνησε. Η Καλλιρόη, όταν επιτέλους κατάλαβε πόσο την αγαπούσε ο Κόρεσος, πήγε και πνίγηκε σε μια πηγή, που πήρε το όνομά της.
Η ερμηνεία του Μύθου είναι πολύ εύκολη, αν υπολογίσουμε πως ο Διόνυσος είναι ένας θεός που καθιερώθηκε πολύ αργά, στις αρχές των ιστορικών χρόνων, καθώς και ότι η Καλυδώνα είχε μια παράδοση «Ασέβειας» μια που δεν θυσίαζαν και στην Αρτεμη, εξ ου και η τιμωρία του «Καλυδώνιου Κάπρου». Επίσης, ας υπολογίσουμε πως όλοι οι μύθοι για την καθιέρωση της Διονυσιακής λατρείας λένε πως αυτό έγινε αιματηρά και «περίεργα». Ουσιαστικά η λατρεία του θεού επιβλήθηκε με βία. Προφανώς, λοιπόν, η άρνηση της Καλλιρρόης εξελήφθη ως γενική υποτίμηση της λατρείας του Διονύσου (μια που ο Κόρεσος ήταν ιερέας του) και έτσι, οι ιερείς του καλλιέργησαν ομαδική ψύχωση ενοχής στον πληθυσμό, για να μην πούμε ότι χρησιμοποίησαν και «βότανα» για να το επιτύχουν. Ο Κόρεσος και ο έρωτάς του όμως ήταν ο «αδύνατος κρίκος» του σχεδίου.
-----------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------
Βέβαια, η ανθρωποθυσία δεν γίνονταν στη Άγλαυρο του Κέκροπα, όπως λέει ο Πορφύριος, αλλά στην Αθηνά:
"Άγλαυρος: η θυγάτηρ Κέκροπος, έστι δε και επώνυμον Αθηνάς"
Λεξικό Αρποκρατίωνος
----------------
Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 54, 2
«Εθύετο γαρ και εν Ρόδω μηνί Μεταγειτνιώνι έκτη ισταμένου, άνθρωπος τω Κρόνω. Ό δη επί πολύ κρατήσαν έθος, μετεβλήθη. Ένα γαρ των επί θανάτω δημοσία κατακριθέντων μέχρι με των Κρονίων συνείχον. Ενστάσης δε της εορτής προαγαγόντες τον άνθρωπον έξω των πυλών άντικρυς του Αριστοβούλης έδους, οίνω ποτίσαντες, έσφαττον.
Εν τη νυν Σαλαμίνι, πρότερον δε Κορωνίδι ονομαζομένη, μηνί κατά Κυπρίους Αφροδισίω, εθύετο άνθρωπος τη Αγραύλω τη Κέκροπος και νύμφης Αγραυλίδος. Και διέμενε το έθος άχρι των Διομήδους χρόνων. Είτα μετέβαλλεν, ώστε τω Διομήδει άνθρωπον θύεσθαι." "Ο δε σφαγιασόμενος υπό των εφήβων αγόμενος, τρις περιέθει τον βωμόν. Έπειτα ο ιερεύς λόγχη έπαιεν κατά του στομάχου και ούτως αυτόν επί την ---νηθείσαν πυράν ωλοκαύτιζεν. Τούτον τον θεσμόν, Δίφιλος ο της Κύπρου βασιλεύς κατέλυσε, κατά τους Σελεύκου χρόνους του θεολόγου γενόμενος.»
------------------------------------------------------
Οι θεοί έστειλαν μια τρομερή αρώστεια στον Ορχομενό, και οι δύο Κορωνίδες, η Μητιόχη και η Μενίππη, προσφέρθηκαν εθελοντικά για θυσία, μάλιστα ανέβηκαν μόνες τους στο βωμό, να καούν ζωντανές. Τις λυπήθηκαν όμως ο Άδης και η Περσεφόνη, και τις άρπαξαν από τη φωτιά και τις πήραν στο βασίλειό τους [μωρέ, μεγάλη χάρη τους κάνανε] Την ίδια ώρα, δυο κομήτες βγήκαν από την φωτιά. Οι Ορχομένιοι έχτισαν ιερό και λάτρευαν εκεί τις δυο κοπέλες.
------------------------------------------------------------
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Βίοι Παράλληλοι/Πελοπίδας
Πολλά μπορούν να ειπωθούν πάνω σε αυτό το απόσπασμα του Πλούταρχου.
Πρώτον, έχουμε ολόκληρο κατάλογο ανθρωποθυσιών από την παλιά εποχή ως την εποχή των γεγονότων που περιγράφονται.
Δεύτερον, επιβεβαιώνεται πως ήταν βαθιά πεποίθηση πως έπρεπε να γίνει ανθρωποθυσία πριν κάθε μάχη -πράγμα που δηλώνει σαφώς ο Πορφύριος.
Τρίτον, βλέπουμε πως στην εποχή της υποτιθέμενης ακμής του Ελληνικού Πνεύματος, μόλις άρχιζαν να ακούγονται φωνές συνετών ανδρών εναντίον των καθιερωμένων ανθρωποθυσιών, οι οποίες τελικά συμβιβάστηκαν με τις παλιότερες συνήθειες με ένα... λογοπαίγνιο.
Η ξανθή παρθένα έγινε μια κανελιά απήδηχτη... φοράδα
Τέταρτον. Αντι να μιλάμε για στρατηγικές, καλύτερα να μιλάμε για διαγωνισμό υπερφυσικής προστασίας, και όχι για “Λοξές φάλαγγες” όταν περιγράφουμε μια αρχαία Ελληνική μάχη. Η επιτυχία ή αποτυχία κρίνονταν από τις κατάλληλες θυσίες και την υποστήριξη των πνευμάτων των νεκρών που “έλεγχαν” το πεδίο της μάχης. Και κρίνονταν έτσι και μόνον έτσι, γιατί αυτά επηρέαζαν την ψυχολογία των στρατιωτών, που όπως φαίνεται, ιδέα δεν είχαν πως ζούσαν στον Αιώνα του πνεύματος.
“'Οραμα είδε στον ύπνο του ο Πελοπίδας 1 που πολύ τον τάραξε. Υπάρχουν στην πεδιάδα των Λεύκτρων 2 τα μνήματα των θυγατέρων του Σκέδασου, που από τον τόπο τις λένε Λευκτρίδες. Εκεί αυτές βιάστηκαν από ξένους, Σπαρτιάτες και εκεί θάφτηκαν. Ο πατέρας τους, αφού έγινε τέτοια φριχτή και παράνομη πράξη, και δεν δικαιώθηκε από τους Σπαρτιάτες, σφάχτηκε πάνω στους τάφους των παρθένων καταρώμενος τους Σπαρτιάτες.” ---------------------------------“ Του φάνηκε του Πελοπίδα λοιπόν, όπως κοιμώνταν στο στρατόπεδο, πως είδε τα κορίτσια να κλαίνε στα μνήματα και να καταριώνται τους Σπαρτιάτες, και τον Σκέδασο να τον διατάζει να σφάξει μια ξανθή παρθένο για τις κόρες του, αν ήθελε να νικήσει τους εχθρούς του.
Φοβερή και άνομη του φάνηκε η προσταγή και σηκώθηκε και το είπε στους μάντεις και τους άρχοντες. Από αυτούς, οι μεν” [μάντεις] “δεν του επέτρεψαν να την αγνοήσει ή να την παραμελήσει, ενώ οι δε γεροντότεροι” [άρχοντες] “του ανάφεραν τον Μενοικέα του Κρέοντα και την Μακαρία του Ηρακλή” [που θυσιάστηκαν] “και από τα πιο πρόσφατα, τον σοφό Φερεκύδη που τον σκότωσαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι βασιλιάδες τους φυλάνε το δέρμα του όπως διέταξε κάποιος χρησμός. Τον Λεωνίδα, που με βάση ένα χρησμό προσέφερε τον εαυτό του σαν θυσία για την Ελλάδα, και ακόμη αυτούς που σφαχτήκανε από τον Θεμιστοκλή για τον Ωμηστή Διόνυσο πριν την ναυμαχία της Σαλαμίνας. Για όλους αυτούς μαρτυράνε τα κατορθώματά τους. Ο Αγησίλαος 3 όμως, που είναι από τα ίδια μέρη με τον Αγαμέμνονα, και ήθελε να εκστρατεύσει κατά των ίδιων εχθρών” [των Περσών, δηλαδή των Ασιατών όπως οι Τρώες] “του ζήτησε η θεά” [Άρτεμη] “να της θυσιάσει την κόρη του, αλλά έδειξε αδυναμία και έτσι καταστράφηκε η εκστρατεία του, άδοξα και χωρίς αποτέλεσμα. 4
Άλλοι όμως δεν τον άφηναν” [τον Πελοπίδα να θυσιάσει παρθένα] “γιατί μια τέτοια θυσία είναι βάρβαρη και παράνομη, δεν είναι από τις καλύτερες, και ούτε για το συμφέρον μας, και δεν μας ταιριάζει. Γιατί δεν κυβερνάνε εκείνοι οι Τυφώνες ούτε οι Γίγαντες, αλλά ο Πατέρας όλων των θεών και των ανθρώπων. Ανοησία είναι να πιστεύει κάποιος πως οι θεοί χαίρονται με το αίμα και τον φόνο των ανθρώπων, γιατί αυτό φανερώνει πως είναι αδύναμοι. Από ανικανότητα και κακία της ψυχής μόνο προτιμά κάποιος τις παράλογες και παράνομες επιθυμίες.
Αυτά λοιπόν συζητούσαν οι κεφαλές” [του στρατού] “και ο Πελοπίδας έμενε αναποφάσιστος. Τότε μια φοραδίτσα ξέφυγε από την αγέλη, και με όλο της τον εξοπλισμό, φάνηκε σαν να κάλπασε κατά πάνω τους και στάθηκε εκεί. Σε όλους φάνηκε θέαμα εξαίρετο, το αστραφτερό κόκκινο χρώμα της χαίτης της, το θάρρος και η σοβαρότητα του χλιμιντρίσματός της. Κατάλαβε όμως ο μάντης ο Θεόκριτος, και φώναξε στον Πελοπίδα: 'να το σφάγιο σου, θεϊκέ, μην ψάχνουμε για άλλη παρθένα, αλλά πρέπει να δεχτούμε αυτήν που μας έδωσε ο θεός'.
Μετά από αυτό, πήραν την φοράδα και την πήγαν στους τάφους των κοριτσιών, προσευχήθηκαν και την στεφάνωσαν, και την έσφαξαν. Και με χαρά είπαν στους στρατιώτες για το όραμα του Πελοπίδα και την θυσία.”
Μετά από αυτό, πήραν την φοράδα και την πήγαν στους τάφους των κοριτσιών, προσευχήθηκαν και την στεφάνωσαν, και την έσφαξαν. Και με χαρά είπαν στους στρατιώτες για το όραμα του Πελοπίδα και την θυσία.”
1 Πελοπίδας, Θηβαίος στρατηγός (410 π.Χ. - 364 π.Χ)
2 Μάχη των Λεύκτρων, όπου οι Θηβαίοι νίκησαν τους Σπαρτιάτες το 371 π.Χ.
3 Ο Αγησίλαος εκστράτευσε εναντίον των Περσών το 396 π.X.
4 Ο Αγησίλαος θυσίασε ένα ελάφι αντί για την κόρη του. Την θυσία απαγόρευσαν βίαια οι Θηβαίοι ως παράνομη, σκορπώντας τα κρέατα από τον βωμό. Έτσι, η εκστρατεία του ξεκίνησε με κακό οιωνό.
----------------------------------------------------------------------
Με τόσες ανθρωποθυσίες που διέταζαν τα Μαντεία του Απολλωνίου Φωτός, κάποιος μάντης όφειλε να την πατήσει. Ο Κύπριος μάντης Φράσιος είπε στον Φαραώ Βούσιρι να θυσιάζει τους ξένους. (έτσι διαδίδαμε τον πολιτισμό μας)
Ο μόνος ξένος, όμως που ήταν διαθέσιμος, ήταν ο ίδιος ο... μάντης. Πάει αυτός. Χαίρετε.
-------------------------
Ένα παιδάκι παίζοντας, μάζεψε από το χώμα ένα πέταλο, που έπεσε από το στεφάνι της Άρτεμης, στους Δελφούς. Οι δικαστές άπλωσαν μπροστά στο νήπιο, διάφορα παιχνίδια και το χρυσό πέταλο και περίμεναν να δουν τι θα πρωτοαγγίξει. Ξανάπιασε το χρυσό πέταλο. Φανερό πως ήταν ιερόσυλος. Έπρεπε να εφαρμοστεί ο δελφικός νόμος που προέβλεπε θάνατο στους Ιερόσυλους. Και το παιδάκι θανατώθηκε…
Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία» V,16
----------------------------------------------------
Κατά μια εσωτερική αναταραχή, ο βασιλιάς της Κρήτης Κύδων πήρε χρησμό να θυσιάσει μια παρθένο στους ντόπιους ήρωες. Ο κλήρος έπεσε στην κόρη του την Ευλιμένη. Ο Λύκαστος, ο εραστής της, για να την γλιτώσει, δήλωσε πως δεν είναι πια παρθένα.
Ο Κύδων την έσφαξε ούτως ή άλλως την Ευλιμένη, ενώ τον Λύκαστο τον σκότωσε ο αραβωνιαστικός της Ευλιμένης, ο "πρωτεύων" Άπτερος. (Πάντα υπάρχει άλλος...)
------------------------------
Η Ανδρόκλεια και η Αλκίς ήταν κόρες του Αντίποινου. Θυσιάστηκαν πρόθυμα, κατόπιν χρησμού, για να νικήσουν οι Θηβαίοι τους Ορχομένιους
----------------------------------------------------
Ανθρωποθυσία σε Ετρουσκικό τάφο
-----------------------------------------------------------
Ο Ιδομενεύς ήταν βασιλιάς της Κρήτης και Ήρωας του Τρωικού πολέμου. Όταν κινδύνεψε να ναυαγήσει, έταξε στον Ποσειδώνα να θυσιάσει σε αυτόν τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε αν έβγαινε στη στεριά. Δυστυχώς, αυτός ήταν ο γιος του. Μετά τη θυσία, έπεσε λοιμός στη χώρα, και οι Κρητικοί τον εξόρισαν.
Όπως και στην διήγηση της Βίβλου για την θυσία της κόρης του Ιεφθάε, και εδώ έχουμε μια τυπική θυσία πρωτοτόκου σε καιρό κινδύνου, που καλύπτεται, μεταγενέστερα, από μια ιστορία "δραματικών συμπτώσεων", για να δικαιολογηθεί με βάση τα νεότερα ήθη και έθιμα.
Όπως και στην διήγηση της Βίβλου για την θυσία της κόρης του Ιεφθάε, και εδώ έχουμε μια τυπική θυσία πρωτοτόκου σε καιρό κινδύνου, που καλύπτεται, μεταγενέστερα, από μια ιστορία "δραματικών συμπτώσεων", για να δικαιολογηθεί με βάση τα νεότερα ήθη και έθιμα.
----------------------------------------------------
Ο βασιλιάς της Τροίας Λαομέδων ανάθεσε την κατασκευή των τειχών της Πόλης στους θεούς Απόλλωνα και Ποσειδώνα. Όταν τελείωσαν δεν τους πλήρωσε, και ο Ποσειδώνας έστειλε ένα τέρας που έτρωγε ανθρώπους και κατάστρεφε τον τόπο. Οι Μάντεις είπαν στο Λαομέδοντα πως πρέπει να δώσει την κόρη του, την Ησιόνη στο τέρας.
Ο Λαομέδων είχε ένα ζευγάρι αθάνατα άλογα, δώρα του Δία. Έβγαλε ανακοίνωση πως όποιος γλυτώσει τη κόρη του, θα πάρει τα άλογα. Ο Ηρακλής έτυχε να είναι περαστικός, σκότωσε το τέρας, και πήρε δυο άλογα, που όμως δεν ήταν τα αθάνατα. Ο Λαομέδων είχε κάνει δεύτερη απάτη. Τότε ο Ηρακλής, ο Τελαμώνας και άλλοι Ήρωες πολιόρκησαν και κατέλαβαν την Τροία. Ο Τελαμώνας πήρε την Ησιόνη, και ο Ηρακλής τα αθάνατα άλογα.
-------------------------------------------
Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 55, 9 κ. έ. (αποσπάσματα)
Εδώ καταμαρτυρούνται ανθρωποθυσίες στην:
Χίο,
Τένεδο, (στον Διόνυσο)
στην ελληνική πόλη της Συρίας Λαοδίκεια (στην Αθηνά)
στην Σπάρτη (στον Άρη)
στην Κρήτη (στον Κρόνο)
στη Ρώμη (στον Λάτιο Δία)
και φυσικά, σε όλη την Ελλάδα πριν ΚΑΘΕ πόλεμο:
«Εθύοντο δε και εν Χίω τω ωμαδίω Διονύσω άνθρωπον διασπώντες, και εν Τενέδω, ως φησίν Εύελπις ο Καρύστιος.
Επεί και Λακεδαιμονίους φησίν ο Απολλόδωρος τω Άρει θύειν άνθρωπον.»
«Ίστρος δε εν τη συναγωγή των Κρητικών θυσιών, φησί τους Κουρήτας το παλαιόν τω Κρόνω θύειν παίδας.»
«Εθύετο γαρ και εν Λαοδικεία τη κατά Συρίαν, τη Αθηνά κατ’ έτος παρθένος, νυν δ’ έλαφος»
«Φύλαρχος δε κοινώς πάντας τους Έλληνας πριν επί πολεμίους εξιέναι ανθρωποκτονείν ιστορεί»
«ΑΛΛ’ ΕΤ ΚΑΙ ΝΥΝ (ακόμα και τώρα) τις αγνοεί κατά την μεγάλην πόλιν (Ρώμη) τη του Λατιαρίου Διός εορτή σφαζόμενον άνθρωπον;»
---------------------------------------------
Ένα περίεργο δείγμα ανθρωποθυσίας αναφέρει ο Φιλόστρατος, Ηρωικός, XVIII, 17.
Το φάντασμα του Αχιλλέα ζούσε στη νήσο Λεύκη, στην Μαύρη Θάλασσα, και μάλιστα μαζί με την Ωραία Ελένη. Ενας ναυτικός πήγε εκεί, ο ήρωας τον περιποιήθηκε, και του ζήτησε μια χάρη. Να του φέρει μια συγκεκριμένη σκλάβα. Αυτή ήταν η στερνή απόγονος του Πριάμου, μιας οικογένειας που ήταν οι μεγάλοι εχθροί του Αχιλλέα.
Ο ναυτικός το έκανε, πιστεύοντας πως το θέμα ήταν ερωτικό. Τότε, ο ήρωας, αφού τον περιποιήθηκε ξανά, του ζήτησε να φύγει.
Φεύγοντας, άκουσε το φάντασμα του Αχιλλέα να διαμελίζει την δυστυχισμένη κόρη...
--------------------------------------------------
Στην γιορτή του Διονύσου στην Τένεδο, το μοσχάρι της θυσίας σκοτώνονταν με ιερό διπλό πέλεκυ, αφού πριν του είχαν φορέσει κοθόρνους. (σημάδι πως παλιά θυσιάζονταν άνθρωπος)
Ο ιερέας που το θυσίαζε, λιθοβολούνταν ως δολοφόνος...
------------------------
Ο Εύθυμος ήταν Ολυμπιονικης στην πυγμαχία.
Δεν ήταν μυθολογικό μα υπαρκτό πρόσωπο. Επιστρέφοντας περί το 470 π.Χ. στην Κάτω Ιταλία ο Εύθυμος έμαθε για το φάντασμα ή δαίμονα Αλύβα, που ζητούσε μια κοπέλα το χρόνο από τους κατοίκους της Τέμεσας.
Νίκησε τον δαίμονα και παντρεύτηκε την παρθένο που προσέφεραν κάθε χρόνο οι κάτοικοι στον Αλύβα.
Παυσανίας (Ελλάδος περιήγησις, 6,10)
Δεν ξέρουμε ποιος απατεώνας παρίστανε το φάντασμα στους Τεμέσιους, αλλά ξέρουμε πως το 470 πΧ. θυσιάζονταν κοπέλες...
======================
Γνωρίζουμε πως ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο μέσα στο Λαβύρινθο. Υπάρχει όμως και παραλλαγή του Μύθου, που λέει πως ο Θησέας έπιασε τον Μινώταυρο ζωντανό και μετά τον θυσίασε στον Ποσειδώνα. Υπάρχει και μια αγγειογραφία που δείχνει αυτό το επεισόδιο. Ο Παυσανίας είδε επίσης μια ίδια παράσταση στη Λακεδαίμονα, αλλά επειδή δεν γνώριζε αυτήν την παραλλαγή του Μύθου, γράφει πως δεν κατάλαβε γιατί η παράσταση έγινε έτσι.
---------------------------------------------
Γνωστός ο Μύθος της Ανδρομέδας, που είχε δοθεί για τροφή σε ένα θαλάσσιο τέρας, κατόπιν χρησμού του Μαντείου του Άμμωνα. Το τέρας σκοτώθηκε από τον Περσέα.
--------------------------------------------------------------------
Οι θεοί έστειλαν στην Θήβα το θηρίο του ονομάζονταν «Τευμησία Αλώπηξ»: «στάλθηκε αυτό το
θηρίο από τους θεούς στους Καδμείους» [Θηβαίους] «γιατί απέκλεισαν από την βασιλεία
τους απόγονους του” -Φοίνικα- “Κάδμου». (Σούδα, λήμμα “Τευμησσία)
Οι Θηβαίοι της έδιναν ένα μωρο καθε μήνα για να μην κάνει καταστροφές.
(Απολλόδωρος, βιβλιοθήκη Β, IV, 7)
Η θυσία σταμάτησε όταν ο σκύλος του Κέφαλου κυνήγησε την αλεπού, χωρίς να μπορεί να την πιάσει
αλλά και χωρίς αυτή να μπορεί να του ξεφύγει, ώσπου ο Δίας πέτρωσε τα δυο ζώα.
-----------------------------------------------------
Στην Θράκη, επί βασιλείας του Δημιφώντα, έπεσε επιδημία. Το Μαντείο πρόσταξε να θυσιάζουν μια παρθένα το χρόνο, με κλήρο, στους ντόπιους θεούς της Θράκης. Ο κλήρος έπεσε στην κόρη του βασιλιά. Όταν ο Δημιφώντας αρνήθηκε να το κάνει, ο Ευγενής Μαστούσιος θυσίασε με δόλο όλες τις κόρες του βασιλιά, και ανακάτεψε το αίμα τους με το κρασί του.
---------------------------------------------------------------
Όταν ο Αγαμέμνων και ο ενωμένος Ελληνικός στρατός αντιμετώπισε άπνοια στην Αυλίδα, θυσίασαν την Ιφιγένεια στην Άρτεμη, με εντολή του Μάντη Κάλχα.
-------------------------------------
Την ίδια μέρα, λέει ο Μύθος, ο βασιλιάς της Εύβοιας Καλλισθένης, θυσίασε κι αυτός την κόρη του, την για το καλό της χώρας, κατόπιν χρησμού.
(Υγίνος, «Μύθοι», 238)
----------------------------
Αλλά και μετά την άλωση της Τροίας, ο Μενέλαος και η Ελένη ξέπεσαν από την κακοκαιρία στην Αίγυπτο. Εκεί αντιμετώπισαν άπνοια και πάλι, και ο Μενέλαος θυσίασε δύο νεαρούς Αιγύπτιους για να έχει ευνοϊκό άνεμο. Ας σημειώσουμε πως ο Μενέλαος αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους θεούς, που λένε πως δεν πέθανε, αλλά μπήκε ζωντανός στα Ηλύσια Πεδία, τον Παράδεισο δηλαδή.
-------------------------------------------------------------
Η Μακαρία θυσιάστηκε για να επαληθευθεί ο χρησμός σύμφωνα με τον οποίο μόνο αν θυσιάζονταν μια κόρη από αρχοντική γενιά θα νικούσαν οι Ηρακλείδες τους Αργείους και τον Ευρυσθέα. Η κοπέλα, κόρη του Ηρακλή προσφέρθηκε με την θέλησή της. Στην Αθήνα υπήρχε πολυτελής τάφος της και ομώνυμη πηγή.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Η Κυάνη σκότωσε τον πατέρα της, Κυάνιππο κατόπιν χρησμού, για να σταματήσει μια επιδημία στις Συρακούσες. Κατόπιν αυτοκτόνησε. Πατέρας και κόρη είχαν εμπλακεί σε αιμομιξία.
----------------------------------------------------------------------
Ο Οίνοκλος ήταν βασιλιάς των Αινιάνων. Τους οδήγησε στην περιοχή των Δελφών και κατέλαβαν την
Κίρρα. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, επειδή έπεσε ξηρασία, ρώτησαν τον Απόλλωνα τι να κάνουν.
Ο Απόλλωνας απάντησε ότι έπρεπε να σκοτώσουν με λιθοβολισμό τον Οίνοκλο
για να σταματήσει η ξηρασία.
Άλλη παραλλαγή λέει πως ο Οίνοκλος λιθοβολήθηκε με τον χρησμό,
για να σταματήσει κάποια επιδημική ασθένεια.
===========================================================
Όταν σκοτώθηκε η ιερή αρκούδα της Άρτεμης που εκτρέφονταν στο ναό της Μουνιχίας στον Πειραιά, η θεά έριξε λοιμό στην πόλη. Για να σταματήσει, απαίτησε να της θυσιάσουν μια παρθένα. Ο Έμβαρος [ή Βάρος] θυσίασε τη μοναχοκόρη του, υπό τον όρο να αναλάβουν την ιερατεία του ναού οι απόγονοί του. Όμως, ο Έμβαρος, θυσιάζοντας το κορίτσι, έμενε χωρίς κανένα απόγονο. Έτσι το αίτημά του δεν μπόρεσε να ικανοποιηθεί. Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Έμβαρος μεταμφίεσε μια κατσίκα και την θυσίασε στη θέση του μοναδικού του παιδιού. [φαντάσου ομορφιά η κόρη]
Η λέξη <<Έμβαρος>> καθιερώθηκε σαν αστείο, υπονοώντας κάτι το παράλογα απίθανο.
-------------------------------------------------------
Στο ναό της Αρτέμιδος Αριστοβούλης, στην Αθήνα, αφιέρωναν τα πτώματα των εκτελεσμένων, καθώς και τα ιμάτια και τους βρόγχους των κρεμασμένων. Προφανώς και οι κοινοί εκτελεσμένοι είχαν σχέση με κάποια παλιά ανθρωποθυσία.
Πλούταρχος, βίος Θεμιστοκλέους, 22
-----------------------------------------------------------
Στις Ποτνιές της Βοιωτίας οι μεθυσμένοι πολίτες σκότωσαν έναν ιερέα του Διονύσου. Ο θεός οργίστηκε και έριξε αρρώστια στον τόπο. Για να φύγει το θανατικό, οι Δελφοί διάταξαν να θυσιάζεται ένας ωραίος νέος τον χρόνο. Μετά από αρκετά χρόνια, ο θεός εξευμενίστηκε, και τότε έριξε μια κατσίκα πάνω στο βωμό όπου επρόκειτο να θυσιαστεί ο νεαρός. Έτσι σταμάτησε η ετήσια ανθρωποθυσία, και ο θεός πήρε το επίθετο «Αιγοβόλος».
-----------------------------------------------------
Υπήρχε μια τελετή στην Βοιωτία. Ένας ιερέας καταδίωκε τις γυναίκες με όπλο στη γιορτή του θεού, τα Αγριώνια, υποκρινόμενος έναν εχθρό του Διονύσου,[1] προφανώς για να τις τιμωρήσει συμβολικά για την σκανδαλώδη στάση τους στη Διονυσιακή λατρεία. Σπάνια υπήρχε και αιματηρή κατάληξη. Οι άντρες, ντυμένοι με πένθιμα και βρώμικα ρούχα, παρακολουθούσαν χωρίς να συμμετέχουν. Το έθιμο αντανακλούσε τα πραγματικά γεγονότα των αρχών της καθιέρωσης της «πάτριας θρησκείας» μας. Η «επίσημη» εξήγηση ήταν πως η ανθρωποθυσία γίνονταν σε ανάμνηση των τριών κορών του Μινύα, Λευκίππης, Αλκιθόης και Αρσίππης, που δεν ακολουθούσαν τη Διονυσιακή λατρεία, και ο θεός τις τρέλανε για τιμωρία.
[1] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. Α σελ 243, και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αγριώνια».
-----------------------------------------------------------
Στην Αλίαρτο δεν είχαν νερό. Ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών, που αποφάνθηκε πως ένας άρχοντας έπρεπε να θυσιάσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε. Ηταν ο γιός του, ο Λόφις. Εκεί που θυσιάστηκε το παιδί, ξεπήδησε μέσα από το αίμα του ένα ποταμάκι, που ονομάστηκε Λόφις.
--------------------------------------------------------------------------
Έχουμε και το Μύθο ενός τέρατος που λέγονταν Λάμια ή Σύβαρις, που ζούσε κοντά στον Κορινθιακό κόλπο ή στην πόλη Κρίσσα, και έκανε μεγάλες καταστροφές. Για να σταματήσει, το Μαντείο των Δελφών διέταξε να του προσφέρουν ένα νέο το χρόνο. (άγιοι άνθρωποι οι Μάντεις) Ο «καλός» Αλκυονεύς, που κληρώθηκε να δοθεί στο τέρας, συγκίνησε με την ομορφιά του τον Ευρύβατο, που νίκησε το θερίο και πήρε το αγόρι. Ο Αη – Γιώργης των παιδεραστών…
Από την "Δομή"
Αλλά μάλλον πρόκειται για τον Αίαντα...
Αλλά μάλλον πρόκειται για τον Αίαντα...
Ο Απόλλων εμφανίστηκε στον Θεσσαλό Αράτιο, και του είπε να προσέξει, μπας και οι εχθροί του κάνουν μια μεγαλύτερη προσφορά από αυτόν, και κερδίσουν έτσι την εύνοιά του. (Πάντα με το μέρος του Δικαίου, ο Φοίβος!) Τότε ο Αράτιος έταξε να του θυσιάσει εκατό άντρες! Στη συνέχεια, αφού νίκησε, ακύρωσε την υπόσχεση, «δια το μη ιεροπρεπή είναι». Ο μόνος που δεν είχε πρόβλημα με την ανθρωποθυσία ήταν ο Απόλλων. Μάλιστα, η ιστορία κατέληξε στο να θεωρούνται οι Θεσσαλοί… απατεώνες, και να μείνει η έκφραση: «Θετταλών σόφισμα».
Στο Ακρωτήριο Λευκάτας έριχναν έναν κατάδικο στο γκρεμό, θυσία στον Απόλλωνα. Έδεναν πάνω του ...φτερά και πουλιά, και αν τυχόν ο δυστυχής επιζούσε, τον άφηναν ελεύθερο.
----------------------------------------------------------------
Όταν η Θήβα πολιορκούνταν από τους «Επτά», ο Μάντης Τειρεσίας απαίτησε τη θυσία του πρωτότοκου γιου του βασιλιά της, Κρέοντα, του Μενοικέα. Αυτός προσφέρθηκε οικειοθελώς
Γεραιστός: Ενας Κύκλωπας επάνω στον τάφο του οποίου οι Αθηναίοι θυσίασαν κατά τη διάρκεια του πολέμου με τον Μίνωα τις κόρες του Υακίνθου, Ανθηίδα, Αιγληίδα, Λουσία και Ορθαία. για να απαλλαγούν από λιμό και λοιμό, αλλά μάταια.
Σούδα, λήμμα «Φάρμακος»: «…δυο άντρες έβγαζαν έξω από την Αθήνα σαν καθαρμό της πόλης στα Θαργήλια [γιορτή του Απόλλωνα και της Αρτεμης] ένα για τους άντρες, και ένα για τις γυναίκες…» «Φαρμακούς»: «αυτοί που έτρεφαν με δημόσια έξοδα για να καθαρίζονται οι πόλεις σκοτώνοντάς τους» [θυσιάζοντάς τους]
Σούδα, λήμμα «Κάθαρμα»: «… για τον καθαρμό μιας πόλης σκότωναν έναν που τον είχαν στολίσει, και τον αποκαλούσαν κάθαρμα»
Σχόλιο: Αρχικά οι φαρμακοί θυσιάζονταν, αλλά κατόπιν απλά εκδιώχνονταν από την πόλη, όπως ο «αποδιοπομπαίος τράγος» μεταφέροντας μαζί τους –όπως πίστευαν- όλες τις αμαρτίες του τόπου… Είναι πεντακάθαρο πως το Εβραϊκό και το Ελληνικό έθιμο είχαν την ίδια ρίζα.
Σε ανάμνηση των ανθρωποθυσιών που γίνονταν στην Άρτεμη στην Κολχίδα, μια τελετή λάβαινε χώρα στην αρχαία Αθήνα, όπως μας την περιγράφει ο Ευριπίδης:
(Μιλά η Αθηνά στον Ορέστη, που μόλις απόφυγε να θυσιαστεί στη θεά)
«Τέτοια την Αρτεμη θα τιμούν οι θνητοί από εδώ και στο εξής με αυτό το τυπικό, ως Ταυροπόλο θεά: όταν γιορτάζει ο ναός, το ξίφος της δικής σου σφαγής» (προφανώς το «ιερό» όπλο με το οποίο γίνονταν η ανθρωποθυσία είχε μεταφερθεί ως κειμήλιο στην Αθήνα από την Κολχίδα) "ας ακουμπά ελαφρά στο λαιμό ενός άντρα, αίμα να βγει, ώστε η θεά να έχει όσιες τιμές»
Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Ταύροις στ. 1456 κ.ε.
(Μιλά η Αθηνά στον Ορέστη, που μόλις απόφυγε να θυσιαστεί στη θεά)
«Τέτοια την Αρτεμη θα τιμούν οι θνητοί από εδώ και στο εξής με αυτό το τυπικό, ως Ταυροπόλο θεά: όταν γιορτάζει ο ναός, το ξίφος της δικής σου σφαγής» (προφανώς το «ιερό» όπλο με το οποίο γίνονταν η ανθρωποθυσία είχε μεταφερθεί ως κειμήλιο στην Αθήνα από την Κολχίδα) "ας ακουμπά ελαφρά στο λαιμό ενός άντρα, αίμα να βγει, ώστε η θεά να έχει όσιες τιμές»
Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Ταύροις στ. 1456 κ.ε.
-------------------------------------------------------------------------------
Το... ίδιο άγαλμα (αλλά το γνήσιο βέβαια!!!) είχαν και στη Σπάρτη. Εκεί έκαναν κανονικές ανθρωποθυσίες, μέχρι που ο Λυκούργος βρήκε ένα παραθυράκι στον χρησμό και νομοθέτησε το εξής: Ο Βωμός έπρεπε να λουστεί με ανθρώπινο αίμα, έλεγε ο χρησμός, έτσι, μαστίγωναν τους νέους μέχρι να γίνει αυτό...
------------------------------------------------------------------------
Στην Αχαΐα, η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της Άρτεμης, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Η θεά εξοργίστηκε όχι μόνο γι αυτό , αλλά και επειδή οι εραστές συναντιώνταν μέσα στο ιερό. Το μαντείο των Δελφών διέταξε να θυσιάζονται στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες για να εξιλεωθεί η θεά. Οι ανθρωποθυσίες σταμάτησαν μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί μια λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου. Ο χρησμός έλεγε πως οι θυσίες θα σταμάταγαν αν έρχονταν ένας "ξένος θεός"...
----------------------------------------------------------------------------------
“Ο Βασιλιάς πρέπει να πεθάνει”
Οίνοκλος, Αθάμας, Κόδρος και Λεωνίδας.
Η προφητεία της Πυθίας στους Σπαρτιάτες πριν τη μάχη των Θερμοπυλών ήταν, σε περίληψη, “ή πεθαίνει ο βασιλιάς σας ή καταστρέφεται η Πόλη σας” Έτσι, ο κακόμοιρος Λεωνίδας, έκανε τις νεκρικές του τελετές πριν αφήσει τη Σπάρτη, όπως αφηγείται ο Πλούταρχος. [Περί Ηροδότου… 32]
Οίνοκλος, Αθάμας, Κόδρος και Λεωνίδας.
Η προφητεία της Πυθίας στους Σπαρτιάτες πριν τη μάχη των Θερμοπυλών ήταν, σε περίληψη, “ή πεθαίνει ο βασιλιάς σας ή καταστρέφεται η Πόλη σας” Έτσι, ο κακόμοιρος Λεωνίδας, έκανε τις νεκρικές του τελετές πριν αφήσει τη Σπάρτη, όπως αφηγείται ο Πλούταρχος. [Περί Ηροδότου… 32]
Η ιστορία έχει και μυθολογικό προηγούμενο, την ιστορία του Κόδρου. Ηταν βασιλιάς της Αθήνας όταν της επιτέθηκαν Πελοποννήσιοι. Αυτοί ζήτησαν χρησμό ο οποίος είπε πως μόνο αν σκοτώσει τον Κόδρο άνδρας Πελοποννήσιος θα νικήσουν οι Αθηναίοι. “Ο θεός έχρησε νικάν Αθηναίους, ει ο βασιλεύς αυτών αποθάνοι προς ανδρός Πελοποννησίου” (Πολυαίνου, Στρατηγημάτων, Α ΙΗ)
Ο Κόδρος, που έμαθε τον χρησμό, γνώριζε (όπως και οι μάντεις) πως αν αυτό συνέβαινε σε μάχη εκ παρατάξεως οι Αθηναίοι θα έχαναν το ηθικό τους και θα ηττώνταν. Άλλωστε, οι εχθροί δεν τον χτύπαγαν στις μάχες. Έτσι ο Κόδρος βγήκε μόνος του παριστάνοντας πως κόβει φρύγανα με ένα δρεπάνι, οι εχθροί έπεσαν πάνω του να τον αιχμαλωτίσουν χωρίς να φανταστούν πως είναι ο βασιλιάς, και τον σκότωσαν.
Αναφέρουμε αλλού την περίπτωση του βασιλιά Αθάμα, που έπερεπε να θυσιαστεί λόγω μιας συμφοράς και τον γλύτωσε ο εγγονός του με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται οι θυσίες, καθώς και του βασιλιά των Αινιάνων, Οίνοκλου που σκοτώθηκε από τους υπηκόους του βάσει χρησμού για τον ίδιο λόγο.
Τέσσερα παραδείγματα, λοιπόν, εκ των οποίων το ένα ιστορικά επιβεβαιωμένο.
Είναι προφανές πως εδώ έχουμε ένα έθιμο που ήθελε τον θάνατο του βασιλιά σε καιρούς κινδύνου. Με άλλα λόγια άλλη μια κατηγορία ανθρωποθυσιών.
----------------------------------------------------------------------------------
Οι Πενθιλίδες, οι πρώτοι άποικοι της Λέσβου, είχαν πάρει χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο για να πετύχει ο αποικισμός τους έπρεπε, όταν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους συναντούσαν τον ύφαλο Μεσόγειο, να θυσιάσουν στον Απόλλωνα έναν ταύρο, ενώ στην Αμφιτρίτη και στις Νηρηίδες μία παρθένο κόρη. Ως θύμα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μία από τις κόρες των επτά οικιστών, μια που ο όγδοος ήταν άγαμος. Σύμφωνα με τον Μυρσίλο (Λεσβιακά), ο κλήρος έπεσε στην κόρη του Φινέα η οποία ρίχτηκε στη θάλασσα. Ο Έναλος, ένας από τους οικιστές που αγαπούσε την κόρη βούτηξε στη θάλασσα μαζί της για να την βοηθήσει. Η κοπέλα όμως κατάφερε να σωθεί και να βγει στην ξηρά με τη βοήθεια κάποιου δελφινιού.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η κοπέλα που ρίχτηκε στη θάλασσα ήταν κόρη του Σμινθέα. Όταν κληρώθηκε να θυσιαστεί η κόρη του Σμινθέα κι επρόκειτο να ριχθεί στη θάλασσα στολισμένη με λαμπρή αμφίεση σύμφωνα με τις επιταγές του χρησμού, ο Έναλος, που ήταν ερωτευμένος μαζί της την αγκάλιασε κι έπεσαν μαζί στα νερά. Λίγο αργότερα παρουσιάστηκε στην ξηρά ο Έναλος και διηγήθηκε ότι και οι δυο είχαν σωθεί από ένα δελφίνι.
Κατά τον τοπικό μύθο ο Έναλος είχε βγει από τη θάλασσα φέρνοντας μαζί του ένα χρυσό ποτήρι που είχε βρει στον πυθμένα της θάλασσας.
Όταν κάποτε τρικυμία είχε ξεσπάσει γύρω από το νησί της Λέσβου βγήκε ο ήρωας από την θάλασσα ακολουθούμενος από πολύποδες και κατευθύνθηκε στο ναό του Ποσειδώνα. Εκεί αφαίρεσε από το μεγαλύτερο χταπόδι μία πέτρα που ήταν κολλημένη πάνω του και την αφιέρωσε στον Ποσειδώνα με το όνομα Έναλος.
Στην περιοχή λατρευόταν ο Ποσειδώνας με την επωνυμία Ενυάλιος ή Έναλος, σημάδι πως είχε ταυτιστεί με τον τοπικό ήρωα.
Βιβλιογραφία - πηγές
Πλούταρχος, Συμπόσιο των επτά σοφών
Πλούταρχος, Ηθικά, 6, 1
Αθήναιος, Δειπνοσοφιστές, 11, 15, 20
Μέχρι και την εποχή του νεοπλατωνικού Πορφυρίου (3ος αιώνας μΧ), τελούνταν ανθρωποθυσίες σε όλη τη «παγανοσύνη», χωρίς βέβαια να εξαιρείται το Λυκαίο Όρος.
ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ
«Επεί αυτίκα ημίν μεν ου νόμος εστίν ανθρώπους θύειν αλλ΄ ανόσιον, Καρχηδόνιοι δε θύουσιν ως όσιον ον και νόμιμον αυτοίς, και ταύτα ένιοι αυτών και τους αυτών υείς τω Κρόνω, ως ίσως και συ ακήκοας. Και μη ότι βάρβαροι άνθρωποι ημών άλλοις νόμοις χρώνται, αλλά και οι εν τη Λυκαία ούτοι και οι του Αθάμαντος έκγονοι οίας θυσίας θύουσιν Έλληνες όντες.»
(Πλάτων, Μίνως 315 b-c)
Στο Λυκαίο Όρος, λοιπόν, οι Έλληνες θυσίαζαν ανθρώπους, όπως οι Καρχηδόνιοι που θυσίαζαν τα αγοράκια στον θεό Κρόνο... To ίδιο έκαναν και οι απόγονοι του Αθάμαντα, στην Κεντρική Ελλάδα!
(Τι απαντούν οι θαυμαστές του Πλάτωνα; Ιδου: "5. Μιλούν για ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα στηριζόμενοι διάφορους τυχάρπαστους "φιλοσόφους" και ρήτορες, και κείμενα που δεν τα ξέρει η μάνα τους." Χαχαχα, απολαύστε γνήσιο φιλελληνισμό, ΕΔΩ)
Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φυσική Ιστορία. Βιβλίο VIII, XXXIV.
"Δεν μπορώ να μην υποστηρίξω με πλήρη εμπιστοσύνη πως οι ιστορίες ανθρώπων που μεταμορφώθηκαν σε λύκους και μετά επέστρεψαν στην αρχική τους μορφή είναι ψεύτικες. Αλλιώς, θα έπρεπε να πιστέψουμε πως όλες οι αφηγήσεις που προήλθαν από πολλές εμπειρίες πολλών αιώνων είναι ψεύτικες. Αλλά, θα καταδείξουμε την προέλευση αυτής της λαϊκής δεισιδαιμονίας, που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που πιστεύει πως οι λυκάνθρωποι είναι άνθρωποι που τους έχουν καταραστεί.
Ο Ευάνθης, που δεν είναι σε υποτιμημένη θέση ανάμεσα στους συγγραφείς της Ελλάδας, γράφει πως οι Αρκάδες έχουν μια παράδοση:
Πως, από το γένος κάποιου Άνθιου, διαλέγεται ένας με κλήρωση μέσα από την οικογένειά του. Τον πάνε σε κάποιο βάλτο στην περιοχή, και, αφού κρεμάσει τα ρούχα του σε μια βαλανιδιά, κολυμπάει μέχρι να φτάσει σε μια έρημη περιοχή. Εκεί μεταμορφώνεται σε λύκο και ενώνεται σε αγέλη με τους άλλους όμοιούς του για εννιά χρόνια.
Αν, σε αυτό το διάστημα μπορέσει να απέχει από το να γευτεί ανθρώπινο κρέας, επιστρέφει στον ίδιο βάλτο, τον διασχίζει κολυμπώντας, και εκεί επανακτά την αρχική του μορφή, μόνο που δείχνει εννιά χρόνια μεγαλύτερος από όσο έδειχνε πριν. Ο Ευάνθης προσθέτει μια ακόμα πιο απίθανη πληροφορία, πως βρίσκει τα ίδια ρούχα.
(Είναι εκπληκτικό το μέχρι που φτάνει η ευπιστία των Ελλήνων. Δεν έχουν ψέμα τόσο ξεδιάντροπο που να μην βρίσκει υποστηρικτές.)
Παρόμοια, ο Απόλλας, που έγραψε για τους Ολυμπιονίκες, συμπληρώνει πως στην θυσία που έκαναν οι Αρκάδες στον Λύκιο Δία με ανθρώπινο θύμα, ακόμα και στις μέρες του, ο Δαμάνετος ο Φαρράσιος γεύτηκε τα εντόσθια ενός αγοριού που είχε θυσιαστεί και μεταμορφώθηκε σε λύκο. Στη συνέχεια, έγινε πάλι άνθρωπος δέκα χρόνια μετά. Τότε άρχισε να προπονείται στην αθλητική πυγμαχία, και ήρθε νικητής από την Ολυμπία."
ΚΑΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
«Αφ΄ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ΄ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ΄ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος.»
(Πορφύριος, Περί Αποχής Εμψύχων Β΄ 27)
---------------------------------------------------------------------------------------
Ανθρωποθυσίες στην... Κωνσταντινούπολη!
"Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως" κεφ. "Περί στηλών. εν ω και περί Αδιαβηνής", 19
"Περι του Ξηρολόφου. Ότι τον Ξηρόλοφον πρώην τινές θέαμα εκάλουν. Εν αυτώ γαρ έστησαν κοχλίαι ΙΣΤ και Αρτέμιδος συνθετή στήλη και Σευήρου του κτίσαντος και θεμάτιον τρίπουν. Ένθα εθυσίαζεν πολλάς θυσίας Σευήρος. Ένθα και χρησμοί πολλοί τω τόπω γεγόνασιν. Καθ' ον και κόρη παρθένος ετύθη."
-----------------------------
Μιχαήλ Γλυκά, Χρονογραφία VI σ. 492
"Ούτω μεν ουν κατά τον Άγιον Μάμαντα" (στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε Μονή επώνυμος του Αγίου κοντά στην Ξυλόκερκο Πύλη) "γέφυρα ήν επί μεγάλω ποταμώ. εκείσε ουν, δια το οίεσθαι δράκοντα κατοικείν, εν τη γεφύρα δηλονότι, παρθένους και θυσίας προσέφερον. Ταύτα δε Ζήνων" (425-491) "κατέστρεψε."
---------------------------------------------------------------------------
Ο Μόλπις στην Λετρίνη της Ηλείας (Λετριναίαι γύαι) προσφέρθηκε θυσία στον Όμβριο Δία για να έρθει βροχή. Εκεί υπήρχε και η "Μόλπιδος πέτρα" προφανώς εκεί που σφάχτηκε.
Λυκόφρων, Κασσάνδρα, στ 160
------------------------------------------------------------------
Στην Κνωσσό βρέθηκαν πινακίδες που αφιερώνουν ανθρώπους σε ναούς, προφανώς για ανθρωποθυσία. Πινακίδα Ag 713 , «Για τον Μαρινέα, μια σκλάβα» και «Στον οίκο (ναό) του Μαρινέα, δέκα άντρες»
Στην Κνωσσό επίσης βρέθηκαν απομεινάρια κόκκαλων παιδιών με σημάδια από μαχαίρι πάνω τους, πράγμα που δείχνει πως το κρέας αποσπάστηκε από τα κόκκαλα, και φαγώθηκε. Κατά το αρχαιολόγο Warren, τα παιδιά θυσιάστηκαν και φαγώθηκαν τελετουργικά.
Πηγή
Minoans: life in Bronze Age Crete, Rodney Castle den
Στην έρευνα των Michael Ventris και John Chadwick, για τις πινακίδες σε Γραμμική Β’ που βρέθηκαν στην Πύλο, αναφέρονται καθαρά ανθρωποθυσίες σε διάφορες θεότητες, συνολικά 8 γυναίκες και δυο άντρες.
(Σύμφωνα με τις πινακίδες: "Η Πύλος θυσιάζει στον ... [θεό] και φέρνει δώρα και οδηγεί θύματα", ακολουθεί κατάλογος... Παράδειγμα: Pylos brings sacrifices at the Shrine of Poseidon, and the City leads and brings gifts, and leads victims: For Gwoia (and) Komawenteia: one gold cup, two women )
Η αναλογία γυναικών-ανδρών είναι παρόμοια με αυτήν που αναφέρεται για τις ανθρωποθυσίες στους μύθους. (Michael Ventris & John Chadwick, Documents in Mycenaean Greek second ed. (Cambridge 1973), Document #172 (from Pylos), page 463)
Ανθρώπινα κότσια. Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης.
Το σχόλιο λέει πως χρησιμοποιούνταν για ...παιχνίδι,
αλλά προφανώς χρησίμευαν για μαντείες.
-------------------------------------------------
Παραπέμπουμε στους μύθους του Λυκάονα, του Πέλοπα, κλπ, όπου αναφέρεται παιδοφαγία. Θυσίασαν ή πρόσφεραν σε γεύμα προς τους θεούς τα παιδιά τους. Κατά τους μύθους αυτούς οι θεοί βδελύχθηκαν αυτές τις θυσίες. Σε άλλους μύθους όμως, όπως είδαμε. οι ίδιοι θεοί ζήταγαν ανάλογες θυσίες.Προφανώς, οι μύθοι κατασκευάστηκαν για να σταματήσουν οι θυσίες πρωτοτόκων "κατά τας [Ιουδαιοφοινικικάς] Γραφάς", αλλά το κάνουν συκοφαντώντας αναίτια τους προγόνους των Ελλήνων, ενώ αυτοί απλά τελούσαν τα τότε θεωρούμενα ως ευσεβή, παγκοσμίως μάλιστα, και δη στο Ισραήλ και την Φοινίκη.
Ορισμένοι είπαν, πρόσφατα, πως οι αφηγήσεις περί ανθρωποθυσιών στο Λύκαιο Όρος διαψεύσθηκαν από τους αρχαιολόγους, μια που δεν βρέθηκαν ανθρώπινα οστά γύρω από το ιερό.
(Το 2006 όμως έγιναν στο Λύκαιον Όρος της Αρκαδίας, στο χώρο όπου υπήρχε το ιερό του Διός κατά την αρχαιότητα., ανασκαφικές έρευνες από την Αμερικανική σχολή κλασικών σπουδών υπό τον Ντέιβιντ Γκίλμαν Ρομάνο. Μέσα στις στάχτες, από τα υπολείμματα των θυσιών, βρέθηκαν μόνο κόκαλα ζώων, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ.
Ψαξανε καλά ,γιατί μερικοί ήθελαν να βρουν ανθρώπινα οστά ,άλλα μάταια. Πάει λοιπόν ακόμη μια συκοφαντία που ήθελε τους προγόνους μας να κάνουν ανθρωποθυσίες και ευτυχώς που ήρθαν οι χριστιανοί και τις σταμάτησαν.
Η ίδια συκοφαντία ισχύει και για τον Καιάδα.. Μας δίδαξαν και στα σχόλια ότι οι Σπαρτιάτες ρίχναμε εκεί τα άρρωστα παιδιά. Έκαναν πάλι οι αρχαιολόγοι ανασκαφές και δεν βρέθηκαν οστά παιδιών . Βρέθηκαν μόνο μερικών μεγάλων . Αυτούς τους έριχναν στον Καιάδα για τα εγκλήματα τους.
Η προπαγάνδα όμως προπαγάνδα. Τώρα όμως δεν λένε τίποτα για να αποκαταστήσουν την αλήθεια. Εμ πώς, να μην έχουν κάποιο επιχείρημα όταν μιλούν με λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού
Περιοδικό Αναζήτηση)
Ουδείς έδωσε σημασία στις λεπτομέρειες. Η ανθρωποθυσία ήταν "απόρρητη", δηλ γίνονταν κρυφά, και τα κρέατα του δυστυχούς θύματος ανακατεύονταν με αυτά των θυσιασμένων ζώων και καταναλώνονταν από τους πιστούς. Με άλλα λόγια κανείς δεν ήξερε αν τρώει άνθρωπο. Ο ίδιος ο Παυσανίας δεν λέει πολλά, όχι μόνο λόγω δυσφορίας, αλλά και από ανάλογη απαγόρευση, πράγμα που τον περιορίζει και σε πολλά άλλα σημεία των περιγραφών του.
Με αυτήν την μυστικότητα στην τελετή, οι φίλοι που διαψεύδουν, περιμένουν να έριχναν οι ιερείς τα ανθρώπινα κόκαλα στην πίσω αυλή... Προφανώς απομακρύνονταν με κάθε μυστικότητα, όπως μυστικά προσάγονταν και σφάζονταν και το θύμα...
Όσο για τον Καιάδα, αν και δεν είναι το θέμα μας, ποιος περιμένει να διατηρηθούν τα μαλακά οστά νεογέννητων, ειδικά όταν γίνονταν βορά αρπακτικών, τα οποία ήταν ικανά να τα καταβροχθίσουν ολόκληρα; Και επιτέλους, τόσα πολλά δύσμορφα βρέφη γεννούσαν οι Σπαρτιάτες, ώστε να αναμένουμε βουνά ευρημάτων;
«Αρχαιολογικά αν μιλήσουμε, η πιο μεγάλη απόδειξη της ανθρωποθυσίας, προκύπτει από τους Μίνωες της Κρήτης, των οποίων η θρησκεία, όπως προσέξαμε, είχε κοινή σχέση με εκείνη των Χανανιτών [Χανανίτες: Μια Χανανίτικη επιγραφή που βρέθηκε στην Garita αναφέρει τα εξής: «Ένα πρωτότοκο, ω Βααλ, θα θυσιάσουμε, ένα παιδί θα εκπληρώσουμε.» (Πηγή: A. Herdner, Nouveaux Textes Alphabetiques de Ras Shamra, Ugaritica, VII, Paris, 1978, pp.31-33.)
Όσο για τον Καιάδα, αν και δεν είναι το θέμα μας, ποιος περιμένει να διατηρηθούν τα μαλακά οστά νεογέννητων, ειδικά όταν γίνονταν βορά αρπακτικών, τα οποία ήταν ικανά να τα καταβροχθίσουν ολόκληρα; Και επιτέλους, τόσα πολλά δύσμορφα βρέφη γεννούσαν οι Σπαρτιάτες, ώστε να αναμένουμε βουνά ευρημάτων;
-----------------------------------------------------
Το ιερό της Ανεμοσπηλιάς όπου ανακαλύφθηκαν ίχνη ανθρωποθυσίας
Ανθρωποθυσία στο Καστέλι Χανίων
Βήμα, 03/02/2010
Τα οστά νεαρής γυναίκας, που βρέθηκαν στο Καστέλι Χανίων σε χώρο όπου κατά τη Μινωική εποχή διεξάγονταν θυσίες- δίπλα της εντοπίστηκαν και πολλά οστά ζώων- είναι το εντυπωσιακό εύρημα των ανασκαφών στην περιοχή. Πρόκειται για ανθρωποθυσία; Ο ξεχωριστός τρόπος απόθεσης των οστών της γυναίκας, όμοιος ακριβώς με εκείνον των σφάγιων των ζώων, παραπέμπει ευθέως σε αυτή την έσχατη πράξη θυσίας, η οποία φαίνεται ότι είχε γίνει σε αυτό το σημείο, τελετουργικά, κάπου στον 14ο-13ο αι. π.Χ. Το εύρημα, παρ΄ ότι ανακοινώθηκε μόλις χθες, στην πραγματικότητα ήρθε στο φως πριν από περίπου δύο χρόνια αλλά η ανασκαφέας κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη είχε προτιμήσει να μην το δημοσιοποιήσει. Ηδη όμως υπάρχει και ένα πρόσθετο αποδεικτικό στοιχείο της ανθρωποθυσίας: η αποκάλυψη και του βωμού.
Οπως αναφέρεται από την κυρίαΑνδρεαδάκη-Βλαζάκη πρόκειται για «το τμήμα ορθογώνιας κατασκευής, τοιχογραφημένης εξωτερικά, το σχήμα και η θέση της οποίας παραπέμπουν σε βωμό.Κατά μήκος της μιας πλευράς της σε καμένο στρώμα βρέθηκαν πέντε τουλάχιστον ζεύγη κεράτων αιγάγρων καθώς και τέσσερα πήλινα αγγεία με χρονολόγηση στο α΄ μισό του 13ου αι. π.Χ., κάτι που δηλώνει τον ακριβή χρόνο του εντυπωσιακού επεισοδίου που αποκαλύπτεται στη θέση αυτή και το οποίο σφραγίστηκε από μεγάλη πυρκαϊά». Είναι επιβεβαιωμένο άλλωστε ότι αυτή η εγκατάσταση καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαϊά. Οι ανασκαφές διεξάγονται από την ΚΕ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων δίπλα στα τείχη της κλασικής πόλης Κυδωνίας, σε περιοχή όπου έχει εντοπισθεί το μινωικό ανακτορικό κέντρο των Χανίων. Εκεί αποκαλύφθηκε η περιοχή της δυτικής εισόδου του ανακτόρου όπως ήταν διαμορφωμένη στα Μυκηναϊκά χρόνια με έναν πολύ μεγάλο εξωτερικό αύλειο χώρο. Σε αυτή την «αυλή» γίνονταν οι θυσίες, αιματηρές και αναίμακτες, ακολουθώντας συγκεκριμένο τελετουργικό, όπως υποδηλώνουν οι καμένοι καρποί και τα πολυάριθμα άκαυτα οστά ζώων (αιγοπροβάτων και αιγάγρων κυρίως, ενός χοίρου, δύο βοοειδών, προς το παρόν). Εκεί ακριβώς και τα οστά της γυναίκας! Στην ίδια αυλή εντοπίστηκε και τμήμα πήλινης πινακίδας με γραφή Γραμμική Β΄, όπου αναφέρεται ανδρικό όνομα. Ακόμη, ένα τμήμα πήλινης πινακίδας σε Γραμμική Α΄ με κατάλογο προϊόντων και ένας πήλινος ενεπίγραφος δίσκος, που χρονολογούνται από τον 17ο-15ο αι. π.Χ.
Επίσης, στο ίδιο:
"Τελετουργικές θυσίες: μια πολύ παλιά ιστορία
Πρώτος ο σπουδαίος αρχαιολόγος Χ. Τσούντας αναφέρει ότι σε δύο σημεία των Μυκηνών εντόπισε πολλαπλές ανθρωποθυσίες. Ο Καρλ Μπλέγκεν εξάλλου ανέσκαψε ανθρωποθυσία στην Πρόσυμνα, ο Βόλγκραφ στο Αργος και ο Πέρσον στα Δενδρά, ενώ σχετική αναφορά κάνει και η Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη για την Καζάρμα."
"Τελετουργικές θυσίες: μια πολύ παλιά ιστορία
Συμφωνεί και ο M. Aνδρόνικος, ο οποίος μάλιστα "θεωρεί πιθανότατο πως οι ίδιοι οι Mυκηναίοι εισήγαγαν το έθιμο της ανθρωποθυσίας στην Kύπρο", όπου επανειλημμένως έχει διαπιστωθεί ανασκαφικά.
------------------------------------------------------------------------
Οι διαδοχικές φάσεις
της κατακρήμνισης
του ιερού της Ανεμοσπηλιάς
την ώρα της ανθρωποθυσίας
σύμφωνα με τους
αρχαιολόγους
«Αρχαιολογικά αν μιλήσουμε, η πιο μεγάλη απόδειξη της ανθρωποθυσίας, προκύπτει από τους Μίνωες της Κρήτης, των οποίων η θρησκεία, όπως προσέξαμε, είχε κοινή σχέση με εκείνη των Χανανιτών [Χανανίτες: Μια Χανανίτικη επιγραφή που βρέθηκε στην Garita αναφέρει τα εξής: «Ένα πρωτότοκο, ω Βααλ, θα θυσιάσουμε, ένα παιδί θα εκπληρώσουμε.» (Πηγή: A. Herdner, Nouveaux Textes Alphabetiques de Ras Shamra, Ugaritica, VII, Paris, 1978, pp.31-33.)
Για την Σημιτική, Ιουδαιοφοινικική προέλευση της λατρείας και των ανθρωποθυσιών στο Λύκαιον όρος, παραπέμπω στην ομιλία του Θεόδωρου Σπυρόπουλου, Εφόρου αρχαιοτήτων Αρκαδίας - Λακωνίας Επίκουρου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, Εδώ και Εδώ . Να συμπληρώσω, πως ο Όμηρος, μιλώντας για τους Αρκάδες, δεν αναφέρει ούτε τον Λύκαιο Δία ούτε και τον Πάνα, αντίθετα, ως μόνη τοπική λατρεία άξια αναφοράς, θεωρεί την λατρεία του τοπικού ήρωα Αίπυτου. Συνεπώς, αυτές οι λατρείες είναι μεταγενέστερες, και παρουσιάστηκαν πρωθύστερα ως πανάρχαιες, δήθεν.
Το 1979, ενώ γίνονταν εκσκαφές σε ένα ιερό του 1700 π.Χ. στην πλαγιά ενός λόφου, στις Αρχανές της βόρειας Κρήτης, οι Έλληνες Αρχαιολόγοι Γιάννης και Εύα Σακελλαράκη ανακάλυψαν τα υπολείμματα τεσσάρων ανθρώπων, που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια μιας τέτοιας θυσίας.
Στο απώτερο δυτικά τμήμα του ναού, ανακάλυψαν τρεις σκελετούς. Ο πρώτος ήταν μιας γυναίκας με ηλικία προς το τέλος των 20 ετών, που ήταν πεσμένη μπρούμυτα. Ο δεύτερος ήταν ένας άνδρας ύψους 6 ποδιών, με ηλικία προς το τέλος των 30, πεσμένος στην πλάτη και με τα χέρια του σε τέτοια στάση, ώστε να δηλώνουν πως από κάτι προσπαθούσε να προστατευτεί που έπεφτε από επάνω του. Ο τρίτος σκελετός ανήκε σε ένα νεαρό άτομο που ήταν τοποθετημένος πάνω σε μια πέτρινη πλατφόρμα, με τα χέρια και τα πόδια του σε μια άβολη εμβρυϊκή στάση, σαν να ήταν δεμένο, ακριβώς σε τέτοια θέση με αυτή που περιγράφεται στην Γένεση 22:10
(«9 ἦλθον ἐπὶ τὸν τόπον, ὃν εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός. καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ Ἁβραὰμ τὸ θυσιαστήριον καὶ ἐπέθηκε τὰ ξύλα, καὶ συμποδίσας Ἰσαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ, ἐπέθηκεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον ἐπάνω τῶν ξύλων. 10 καὶ ἐξέτεινεν Ἁβραὰμ τὴν χεῖρα αὐτοῦ λαβεῖν τὴν μάχαιραν σφάξαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ.») για τον Ισσάκ.
Το σώμα του το διέσχιζε ένα χάλκινο σπαθί λατρείας. Έξω στο διάδρομο, κείτονταν ένας τέταρτος σκελετός. Το άτομο αυτό φαίνεται πως είχε χτυπηθεί και πέσει κάτω, ενώ κουβαλούσε ένα βάζο με διακόσμηση ταύρου, το οποίο πιθανώς περιείχε αίμα, στο κεντρικό δωμάτιο του ναού. Αχνάρια από πήλινα πόδια φυσιολογικού μεγέθους και καμένο ξύλο που βρέθηκαν στο ίδιο δωμάτιο, δείχνουν πως στο ίδιο δωμάτιο στεγάζονταν ένα άγαλμα ενός θεού ή θεάς.
Ο Σακελλαράκης.
Αποκάλυψε με θάρρος την ανθρωποθυσία
εις βάρος της καριέρας του.
Όπως πρότεινε ο Σακελλαράκης, ο άνδρας ύψους 6 ποδών (άτομο κάποιας ανώτερης ιδιότητας κρίνοντας από το δακτυλίδι και από την σφραγίδα του) μαζί με την γυναίκα που βρέθηκε μαζί του, είχε μόλις τελειώσει την θυσία αυτής της γυναίκας, όταν ο ναός κτυπήθηκε από ένα καταστροφικό σεισμό, σκοτώνοντας στην στιγμή τον μεταφορέα του βάζου. Ολόκληρο το κτίριο και τα περιεχόμενά του αναλώθηκαν γρήγορα από φωτιά.» (Πηγή: Ian Wilson, The Bible is History, Weidenfeld & Nicolson, U.K. 1999, pp.28-29. Επίσης, βλ. Yannis and Efi Sakellarakis, Drama of Death in a Minoan Temple, National Geographic, February 1981, p.205ff)
Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής της αρχαιολογίας με το όνομα Peter Warren ανακάλυψε σπίτια όπου το ταβάνι τους είχε πέσει στο πάτωμα . Ανακάλυψε μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου (σπόνδυλο) με σημάδια από κοψίματα. Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών. Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα. Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος κανιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς, έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.
Επίσης, πολλά στοιχεία βρέθηκαν που υποστήριζαν την άποψη ότι οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους. Ο Λαβύρινθος θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί στο παλάτι της Κνωσού το οποίο αποτελούνταν από ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα. (Πηγή: Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe)
--------------------------------------------
Τέσσερις ιέρειες, 13.5, 16, 28 και 72 ετών βρέθηκαν θαμμένες μαζί, σε μια τελετουργική (αυτο) θυσία στην Ελευθέρνα Κρήτης.Η μυθολογία είναι γεμάτη από ανάλογες αυθόρμητες προσφορές στους αιμοδιψείς Ολύμπιους θεούς για την σωτηρία μιας πόλης, και τώρα, επιβεβαιώνονται αρχαιολογικά.
Δείτε εδώ το άρθρο:Τέσσερις ιέρειες θυσιάζονται εθελοντικά στους θεούς
--------------------------------------------------------------------------------
Η Νύσσα ήταν μια κοπέλα που θυσίασε η Ιφιγένεια προς τιμήν της Άρτεμης στην Τρίκωμι της Παλαιστίνης, όπου είχε καταφύγει με τον Ορέστη όταν διέφυγαν από την Ταυρική. «Και στήλην χαλκήν στήσαντες Νύσσαν τον τόπον ωνόμασαν» (Κεδρηνός, Σύνοψις Ιστοριών)
Η Νύσα ήταν η Παλαιστινιακή Σκυθόπολις.(Περί επιβουλών κατά βασιλέων γεγονυίων)
Η πόλη αναφέρεται στη Βίβλο ως Βεθσηάν ή Βεθσάν.
Μην ξεχνάμε πως η Ιφιγένεια ως ιέρεια της Άρτεμης στην Ταυρίδα, θυσίαζε συστηματικά όλους τους ξένους που έφταναν εκεί.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Κάθε πόλη της ύστερης αρχαιότητας
είχε την "θεά Τύχη" της,
με ένα κάστρο στο κεφάλι.
Φαίνεται πως η καθιέρωση κάθε τέτοιας θεάς
προέρχονταν από τη νεκρική λατρεία
ενός επί τούτου θυσιασμένου κοριτσιού...
Αυτό είναι σίγουρο για τουλάχιστον δυο πόλεις...
Αυτό είναι σίγουρο για τουλάχιστον δυο πόλεις...
Ιδού το απόσπασμα του Ι. Μαλάλα που αφορά την Αντιόχεια:
«...ἐκεῖ διεχάραξαν τὰ θεμέλια τοῦ τείχους, θυσιάσας δι' Ἀμφίονος ἀρχιερέως καὶ τελεστοῦ κόρην παρθένον ὀνόματι Αἰμάθην, κατὰ μέσου τῆς πόλεως καὶ τοῦ ποταμοῦ μηνὶ ἀρτεμισίῳ τῷ καὶ μαΐῳ κβʹ, ὥρᾳ ἡμερινῇ αʹ, τοῦ ἡλίου ἀνατέλλοντος, καλέσας αὐτὴν Ἀντιόχειαν εἰς ὄνομα τοῦ ἰδίου αὐτοῦ υἱοῦ τοῦ λεγομένου Ἀντιόχου Σωτῆρος, κτίσας εὐθέως καὶ ἱερόν, ὃ ἐκάλεσε Βωττίου Διός, ἀνεγείρας καὶ τὰ τείχη σπουδαίως φοβερὰ διὰ Ξεναίου ἀρχιτέκτονος, στήσας ἀνδριάντος στήλην χαλκῆν τῆς σφαγιασθείσης κόρης τύχην τῇ πόλει ὑπεράνω τοῦ ποταμοῦ, εὐθέως ποιήσας αὐτῇ τῇ τύχῃ θυσίαν. καὶ ἀπελθὼν κατέστρεψε τὴν Ἀντιγονίαν πόλιν πᾶσαν ἕως ἐδάφους, μετενεγκὼν καὶ τὰς ὕλας ἐκεῖθεν διὰ τοῦ ποταμοῦ, καὶ ποιήσας καὶ τῇ τύχῃ Ἀντιγονίᾳ ἀνδριάντα στήλης χαλκῆς ἐχούσης Ἀμαλθείας κέρας ἔμπροσθεν αὐτῆς. καὶ ποιήσας ἐκεῖ τετρακιόνιν ἐν ὕψει ἔστησεν αὐτὴν τὴν τύχην, καταστήσας ἔμπροσθεν αὐτῆς βωμὸν ὑψηλόν· ἥντινα στήλην τῆς τύχης μετὰ τελευτὴν Σελεύκου Δημήτριος ὁ υἱὸς Ἀντιγόνου τοῦ Πολιορκητοῦ ἀπήγαγεν ἐν Ῥώσῳ ἐν τῇ πόλει τῆς Κιλικίας. ἡ δὲ αὐτὴ πόλις Ῥῶσος ἐκτίσθη ὑπὸ Κίλικος τοῦ υἱοῦ Ἀγήνορος.»
Και για την Λαοδίκεια:
”...θυσιάσας κόρην αδαή ονόματι Ἀγαύην, ποιήσας αὐτῇ στήλην χαλκῆν εἰς τύχην τῆς αὐτῆς πόλεως.”
---------------------------------------------------------------------------------
ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ....
Οι Καρχηδόνιοι, και οι Σημίτες γενικότερα, θυσίαζαν τα παιδιά τους σε στιγμές κινδύνου. Όταν οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν από τον Καρχηδόνιο Αννίβα στις Κάννες, αντέδρασαν με έναν τρόπο που απέδειξε την ανωτερότητα του Δυτικού Πολιτισμού απέναντι στην Ασιατική Βαρβαρότητα:
α) κατηγόρησαν δυο Εστιάδες ιέρειες πως δεν διατήρησαν την παρθενία τους, εξοργίζοντας έτσι τους θεούς. Η μία εκτελέστηκε και η άλλη αυτοκτόνησε.
β) Θυσίασαν στους θεούς, θάβοντας ζωντανά, δύο ζεύγη, ένα Ελλήνων και ένα Γαλατών.
Από κτίσεως Ρώμης 523 (230 πΧ)
Δίων Κάσσιος
I - XXXVI, CLIX. "Ἐπὶ Φαβίου γὰρ Μάξιμου Βερουκώσσου ἤτοι ἀκροχορδονώδους , οὐ Δαύνιοι, ἀλλὰ Ῥωμαῖοι τοῦτο ἐποίησαν, Ἑλληνικὸν καὶ Γαλατικὸν ἀνδρόγυνον κρύψαντες ἐν μέσῃ τῇ ἀγορᾷ, ἐκ χρησμοῦ τινος δειριατωθέντες λέγοντος. Ἕλληνα καὶ Γαλάτην καταλήψεσθαι τὸ ἄστυ."
Πλούταρχος "Βίος Μάρκελλου" 3
"..τότε, του πολέμου συμπεσόντος ηναγκάσθησαν, είξαντες λογίοις τισίν εκ των Σιβυλλείων, δυο μεν Έλληνας, άνδρα και γυναίκα, δύο δε Γαλάτας ομοίως εν τη καλουμένη βοών αγορά κατορύξαι ζώντας. εφ' οις έτι και νυν εν τω Νοεμβρίω μηνί δρώσιν απορρήτους και αθεάτους ιερουργίας."
Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν. Οι Αξίες που εκπροσωπούνται από τον Δυτικό Πολισμό έσωσαν πάλι την Ανθρωπότητα από τον Σημιτισμό.
-------------------------
Τα αδέλφια μας, οι Ρωμαίοι, σε αντικατάσταση αρχαιότερης ανθρωποθυσίας, «ρίχνουν από την ιερή γέφυρα στο ρεύμα του Τίβερη τριάντα ομοιώματα ανθρώπων, και τα αποκαλούν Αργείους». (δηλ. Έλληνες, αδέλφια...) Την τελετή, λέγανε, επέβαλλε ο Ηρακλής για να σταματήσουν οι ανθρωποθυσίες.
«είδωλα εις μορφάς ανθρώπων εικασμένα τριάκοντα τον αριθμόν από της ιεράς γεφύρας βάλλουσιν εις το
ρεύμα του Τιβέριος, Αργείους αυτά καλούντες»
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ευσέβιος Καισαρείας
-------------------------------------
Η “Αφίσσα” των Μονομάχων.
Το σημαντικότερο εύρημα του μουσείου της Ρωμαϊκής Αγοράς Θεσσαλονίκης είναι η πρώτη “αφίσα” που βρέθηκε ποτέ στην Ιστορία. Μια μαρμάρινη πλάκα του 259 μ.Χ. που καλούσε τους πολίτες της ρωμαιοκρατούμενης Θεσσαλονίκης σε αγώνες Μονομάχων. Συνήθως, οι μαρμάρινες αυτές πλάκες μετά το πέρας του δρώμενου που διαφήμιζαν χρησιμοποιούνταν - γυρισμένες ανάποδα για να μην φαίνεται η επιγραφή- ως πλάκες δαπέδου. Έτσι βρέθηκε.
Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν μια απλή εμπορική ή αθλητική αφίσα. Κατ' αρχάς μαθαίνουμε (Δηλαδή επιβεβαιώνουμε) πως οι αγώνες των μονομάχων ήταν
μια θρησκευτική τελετή υπέρ υγείας των Αυτοκρατόρων (δηλαδή μια ανθρωποθυσία δια μονομαχίας)
την οποία αθλοθετούσαν μέλη του ανωτάτου κλήρου, και ειδικά του Απόλλωνα ("Πύθιος") αλλά και μια ιέρεια "Ιδις" (Ιδη= κάθε δασωμένο βουνό) και "κυνηγεσιών" που πιθανότατα συνδέεται με την Άρτεμη.
Μια θεά που συνδέεται έκπαλαι με ανθρωποθυσίες.
Το κείμενο όπως μπορέσαμε να το καταγράψουμε:
Αγαθή τύχη. Υπέρ υγείας και σωτηρίας και νείκης και αιωνίου διαμονής των μεγίστων και θειοτάτων κυρίων ημών αηττήτων αυτοκρατόρων [...] ευσεβούς ευτυχούς σεβαστού και της σεβαστής και του συν[γκλή]του Ρωμαίων και των εξοχωτάτων επάρχων τούτου έργου [...] και αρχιερεύς των σεβαστών και αγωνοθέτης αγων ... [..] Πυθίων και Βαίβια Μάγνα η αξιολογωτάτη Αρχιέρει[α] και Κολωνεία και Ίδις νεοκώρος κυνηγεσιών και μό[...] Οκτωβρίων Αιμιλιανώ και Βάσσου πατ[ρ]ω{...}
Επίσης βλέπουμε πως σβήστηκαν τα ονόματα των Αυτοκρατόρων τα οποία η “αφίσα”επικαλείται, ακόμα και αν η πλάκα γυρίστηκε ανάποδα και μπήκε σε πάτωμα. Είναι η damnatio memoriae («καταδίκη της μνήμης») και αναφέρεται στην επίσημη εξαφάνιση κάθε ίχνους από τη ζωή του ατόμου σαν μην είχε υπάρξει ποτέ…
Από την “αφίσσα” μαθαίνουμε επίσης πως θα αγωνιστεί ο (τρομερός υποθέτουμε) Μονομάχος Ληνοβάτης.
-------------------------------------------------
Μια που τόσοι και τόσοι πατριώτες Έλληνες καυχώνται πως οι Ρωμαίοι ήταν Ιθακήσιοι (από τον Οδυσσέα) και μετά έγιναν Σπαρτιάτες (Από τους Σαββάθ –Σαβίνους -σαλώμ) και στο τέλος Αρκάδες, επειδή ο Αδριανός είχε ερωτευθεί έναν Αρκά, τον Αντίνοο, δεν θα ενοχλήσει, πιστεύω, κανένα να αναφέρω μερικές Ρωμαϊκές ανθρωποθυσίες, δηλ Ιθακοσπαρτιαρκαδικής προέλευσης –Γη ο Πλανήτης των Ελλήνων. Φυσικά αυτό που μας ενδιαφέρει ως Έλληνες και ως πρόμαχοι των "Δελφικών Εορτών", ως Σικελιανοί -και Αρβελέρ- είναι πως πολλές από αυτές διατάχθηκαν από τη προφήτισσα του Απολλωνίου Φωτός, την Σίβυλλα.
Από κτίσεως Ρώμης 271
Μετά από συνεχείς ατυχίες οι Ρωμαίοι θάβουν ζωντανή μια Εστιάδα παρθένο, γιατί υποπτεύθηκαν πως δεν τήρησε την αγνότητά της.
Δίων Κάσιος XLIII. «Ὅτι συνεχέσιν ἀτυχήμασι Ῥωμαῖοι χρησάμενοι, καὶ δαιμονικὸν τοῦτο νομίσαντες, μίαν τῶν ἑστιάδων κατὰ τὰ πάτρια ζῶσαν κατορύττουσιν, ὡς αἰτίαν γενομένην τῆς θεοβλαβείας, διὰ τοῦ προέσθαι τὴν παρθενίαν, μιᾶναί τε μίξει παρανόμῳ τὰ ἱερά.»
---------------------------------------
Από κτίσεως Ρώμης 242
Το Καπιτώλιο ήταν ο σπουδαιότερος από τους επτά λόφους της Ρώμης, που πάνω του ήταν κτισμένος ο ναός του Καπιτωλίνου Δία. Στις κορυφές του Καπιτωλίου χτίστηκαν πάρα πολλοί ναοί στην αρχαία Ρώμη. Στο χώρο μεταξύ των δύο κορυφών ήρθε και κατοίκησε για πρώτη φορά ο Ρωμύλος. Αρχικά ονομάζονταν Ταρπήιος λόφος, αλλά ονομάστηκε Καπιτώλιο (Κεφαλικός) γιατί εκεί «στοίχειωσαν» ένα «νεοσφαγές» κεφάλι ανθρώπου κατά το χτίσιμο ενός ναού, όπως σήμερα σφάζουμε κόκορα στα θεμέλια.
Δίων Κάσιος XXV.
«Ὅτι ἐν Ῥώμῃ θεμελίων ὁρυσομένων ναοῦ, κεφαλὴ νεοσφαγοῦς ἀνθρώπου εὑρέυη λελυθρωμένη. προς ὅπερ Τυρρηνὸς μάντις ἔφη τὴν πόλιν κεφαλὴν πολλῶν ἐθνῶν ἔσεσθαι, πλὴν δι' αἵματος καὶ σγαγῶν· κἀντεῦθεν ὁ Ταρπήιος λόφος μετωνομάσθη Καπιτωλῖνος.» (Και για να μην νομισουμε πως αυτά ήταν ασεβή και ανόσια…)
Δίων Κάσιος LXI.
«Ὅτι Σιβύλλης χρησμὸς ἐφάσκετο Καπιτὼλιον κεφάλαιον ἔσεσθαι τῆς οἰκουμένης μέχρι τῆς τοῦ κόσμου καταλύσεως.»
---------------------------------------------
Από κτίσεως Ρώμης 393
Μαζική ανθρωποθυσία λόγω σεισμού. Ο Κούρτιος ρίχνεται στο χάσμα που άνοιξε ένας σεισμός για να τον ξορκίσει, κατόπιν σιβυλλικού χρησμού. Είχαν πέσει ήδη πολλοί πριν από αυτόν ως θυσία, αλλά το χάσμα δεν έκλεινε, μέχρι να πέσει ο εν λόγω ευπατρίδης, που θυσιάστηκε αφήνοντας υπαινιγμούς πως οι άλλοι έριχναν εκεί τα παιδιά τους.
Δίων Κάσιος LXΙX.
«Ὀτι σεισμοῦ κατὰ τὴν Ῥώμην συμβάντος καὶ χάσματος ἐν τῇ ἀγορᾷ γενομένου, σιβύλλειον λόγιον ἦν συνελθεῖν τὸ χάσμα, τοῦ τιμιωτάτου ἐν αὐτῷ· πολλῶν δὲ πολλὰ τῶν τιμίων ἐκεῖσε ῥιπτομένων, καὶ τοῦ χάσματος μηδαμῶς συνιόντος. Κούρτιος, ἀνὴρ εὐπατρίδης, νέος τὴν ἡλικίαν, ὡραιότατος τὴν μορφήν, ῥωμαλεώτατος τὴν ἰσχύν, ἀνδρειότατος τὴν ψυχήν, φρονήσει διαπρεπής, τὸν νοῦν συνεὶς τοῦ χρησμοῦ παρελθὼν εἰς μέσον ἐδημηγόρησε λέγων·» (στη συνέχεια βγάζει λόγο που τελειώνει ως εξής: ) «Καὶ μή τις οἰήσαιτο ὅτι κλῆρον ποιήσομαι ἢ κόρην κελεύσω θανεῖν ἢ μειράκιον·» (αυτό σημαίνει πως ήταν συνήθης πρακτική να θυσιάζουν τα παιδιά τους, αλλά αυτός κάνει «καινοτομία») «αὐτὸς γὰρ ἐγὼ ἑκὼν ἐμαυτὸν ὑμῖν ἐπιδίδωμι, ἵνα σήμερον αὐτίκα κήρυκα πέμψητέ με καὶ πρεσβευτὴν τοῖς χθονίοις θεοῖς, ἐσόμενον ὑμῖν ἀεὶ προστάτην καὶ σύμμαχον. Ταῦτα εἰπὼν ὁ Κούρτιος τὰ ὅπλα ἐνεδιδύσκετο, εἶτα καὶ τοῦ ἵππου ἐπέβη, καὶ ἀτρεέπτῳ προσώπῳ ἑλαύνει κατὰ τοῦ χάσματος, καὶ συνῆλθεν ἠ γῆ· ὁ δέ ἡρωικὰς καρποῦται τιμάς.»
-------------------------------------------------
Από κτίσεως Ρώμης 415
Ο Ύπατος Δέκιος κατόπιν χρησμού ρίχνεται στους εχθρούς άοπλος, ως θυσία στους Χθόνιους θεούς.
Δίων Κάσιος LXXVIII.
«Ὅτι Ῥωμαίων Λατίνοις πολεμούντων, καὶ τοῦ μάντεως εἰπόντος Ῥωμαίους νικᾷν, εἰ ὁ ἕτερος τῶν ὑπάτων χθονίοις ἑαυτὸν ἐπιδοίη δαίμοτι, Δέκιος ὁ ὕπατος τὴν πολεμικήν σκευὴν ἀποθέμενος καὶ τὴν ἱερὰν ἐσθῆτα ἀνελαβὼν κατὰ τὸ καρτερικώτατον εἰσελαύνει τῶν πολεμίων· καὶ`ὁ μὲν πανταχόθεν βαλλόμενος θνήσκει, Ῥωμαίοις δὲ πρὸς τὸ εὐτυχὲς ὁ ἀγὼν ἐτελεύτα.»
--------------------------------------------------------------------
 |
| Ο Αντίνοος |
Δίων Κάσσιος:
“Στην δε Αίγυπτο” [ο Αυτοκράτορας Αδριανός] “έχτισε και τη πόλη που ονομάστηκε 'Του Αντίνοου'. Ο Αντίνοος ήταν από την Βιθυνία, την Βιθυνίδα πόλη που την λέμε και Κλαυδιούπολη, και ήταν το αγαπημένο του αγοράκι.
Πέθανε στην Αίγυπτο, είτε, όπως γράφει ο Αδριανός πέφτοντας στον Νείλο, είτε, όπως είναι η αλήθεια, θυσιασμένος τελετουργικά.” [ιερουργηθείς] “Γιατί όπως είπα, επειδή ο Αδριανός ενδιαφέρονταν για τα πάντα, έκανε και μαντείες και μαγγανείες κάθε είδους.
Έτσι λοιπόν τίμησε τον Αντίνοο μέχρι και με πόλη στο μέρος όπου συνέβησαν αυτά και την ονόμασε από αυτόν, είτε γιατί τον αγαπούσε, είτε γιατί του προσφέρθηκε να θανατωθεί. (διότι για όσα” [μαγικά] “έκανε χρειάζονταν μια ψυχή που να δοθεί εθελοντικά)”
-----------------------------
_-_Musei_capitolini_-_Foto_Giovanni_Dall'Orto_-_15-08-2000.jpg) |
| Πηγή φωτογραφίας: Βικιπαίδεια |
Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω τον αυτοκράτορα Ηλιογάβαλο.
Έφερε την λατρεία του Βαάλ-Ήλιου στη Ρώμη, έκανε περιτομή, δεν έτρωγε χοιρινο, φόραγε βαρβαρικά ρούχα, γέμισε το ναό του Βαάλ με κομένες π...ες και αρ...δια, και φυσικά, θυσίαζε παιδάκια!!! Κατά τα άλλα, σας φταίνε οι Ιουδαιοχριστιανοί!
Τα υπόλοιπα εδώ.
Έφερε την λατρεία του Βαάλ-Ήλιου στη Ρώμη, έκανε περιτομή, δεν έτρωγε χοιρινο, φόραγε βαρβαρικά ρούχα, γέμισε το ναό του Βαάλ με κομένες π...ες και αρ...δια, και φυσικά, θυσίαζε παιδάκια!!! Κατά τα άλλα, σας φταίνε οι Ιουδαιοχριστιανοί!
Τα υπόλοιπα εδώ.
Δίων Κάσσιος
11 “Τῶν δὲ δὴ παρανομημάτων αὐτοῦ καὶ τὸ κατὰ τὸν Ἐλεγάβαλον ἔχεται, οὐχ ὅτι θεόν τινα ξενικὸν ἐς τὴν Ῥώμην ἐσήγαγεν, οὐδ´ ὅτι καινοπρεπέστατα αὐτὸν ἐμεγάλυνεν, ἀλλ´ ὅτι καὶ πρὸ τοῦ Διὸς αὐτοῦ ἤγαγεν αὐτόν, καὶ ὅτι καὶ ἱερέα αὐτοῦ ἑαυτὸν ψηφισθῆναι ἐποίησεν, ὅτι τε τὸ
αἰδοῖον περιέτεμε, καὶ ὅτι χοιρείων κρεῶν, ὡς καὶ καθαρώτερον ἐκ τούτων θρησκεύσων, ἀπείχετο
(ἐβουλεύσατο μὲν γὰρ παντάπασιν αὐτὸ ἀποκόψαι· ἀλλ´ ἐκεῖνο μὲν τῆς μαλακίας ἕνεκα ποιῆσαι ἐπεθύμησε, τοῦτο δὲ ὡς καὶ τῇ τοῦ Ἐλεγαβάλου ἱερατείᾳ προσῆκον ἔπραξεν· ἐξ οὗ δὴ καὶ ἑτέροις τῶν συνόντων συχνοῖς ὁμοίως ἐλυμήνατο)·
καὶ μέντοι καὶ ὅτι τὴν ἐσθῆτα τὴν βαρβαρικήν, ᾗ οἱ τῶν Σύρων ἱερεῖς χρῶνται, καὶ δημοσίᾳ πολλάκις ἑωρᾶτο ἐνδεδυμένος· ἀφ´ οὗπερ οὐχ ἥκιστα καὶ τὴν τοῦ Ἀσσυρίου ἐπωνυμίαν ἔλαβεν.
Ἵνα δὲ παρῶ τάς τε βαρβαρικὰς ᾠδὰς ἃς ὁ Σαρδανάπαλλος τῷ Ἐλεγαβάλῳ ᾖδε τῇ μητρὶ ἅμα καὶ τῇ τήθῃ, τάς τε ἀπορρήτους θυσίας ἃς αὐτῷ ἔθυε, παῖδας σφαγιαζόμενος καὶ μαγγανεύμασι χρώμενος, ἀλλὰ καὶ ἐς τὸν ναὸν αὐτοῦ λέοντα καὶ πίθηκον καὶ ὄφιν τινὰ ζῶντα ἐγκατακλείσας, αἰδοῖά τε ἀνθρώπου ἐμβαλών, καὶ ἄλλ´ ἄττα ἀνοσιουργῶν, περιάπτοις τέ τισι μυρίοις ἀεί ποτε χρώμενος”
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κάθε Κυριακή, οι Χριστιανοί τεμαχίζουν συμβολικά έναν Θεάνθρωπο
πάνω σε έναν βωμό που αποκαλούν Αγία Τράπεζα
και στη συνέχεια πίνουν συμβολικά το αίμα Του και τρώνε το Κρέας Του.
Αναρωτιέμαι από που μπορεί να το πήραν, αυτό το περίεργο έθιμο...
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.