Γραμματολογικά στοιχείαΤα κείμενα για την Αργοναυτική εκστρατεία, που έχουν διασωθεί, είναι μεταγενέστερα των Ομηρικών Επών, αν και η ιστορία τοποθετείται νωρίτερα από τον Τρωικό πόλεμο. Παρ’ όλ’ αυτά, οι αφηγήσεις μιλάνε καθαρά για την εισαγωγή των νέων λατρειών –του Δωδεκάθεου- από τους Αργοναύτες και τη Μήδεια.Ο Όμηρος δεν γνωρίζει την Κολχίδα, (αφήνει την εντύπωση πως ο Αιήτης κάθεται με την αδελφή του, την Κίρκη) [1] ούτε και τον Ορφέα, που πήρε μέρος στην εκστρατεία. Τοποθετεί τις Συμπληγάδες ανάμεσα στο νησί των Σειρήνων και τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, πάνω στην ίδια ρότα, ενώ στα Αργοναυτικά οι τοποθεσίες δεν περιγράφονται ως γειτονικές. Συνεπώς, όχι μόνο τα διασωθέντα κείμενα, αλλά και η υπόθεσή τους, είναι νεότερη από τον Όμηρο.Ο Ησίοδοςμιλά με κάπως μυστικιστικό τρόπο για τα πρόσωπα της Αργοναυτικής εκστρατείας στη «Θεογονία», αλλά δεν αναφέρει το Μύθο όταν μιλά συνολικά για τα κατορθώματα της γενιάς των Ηρώων, δηλ. τους πόλεμους στη Θήβα και την Τροία. Οι Αργοναύτες δεν τον έχουν εντυπωσιάσει και πολύ, άρα η αναφορά του σε αυτούς αλλού, μπορεί να είναι μεταγενέστερη προσθήκη…Η Ιλιάδα αποδείχτηκε πως είναι Ιστορία που έγινε Μύθος. Αντίθετα, η Οδύσσεια και τα Αργοναυτικά, είναι συμπίλημα Μύθων, ναυτικών διηγήσεων, τερατολογιών και θολών γεωγραφικών γνώσεων, χωρίς ιστορική βάση. Το να θεωρήσουμε αυτά τα έπη σαν απόδειξη πως τα ταξίδια έγιναν, είναι τελικά αυτονόητο.Τα Μυθικά στοιχεία που παρεμβάλλονται, όμως, είναι απόδειξη πως αυτές οι ναυτικές εκστρατείες ήταν σπάνιες και δύσκολες για τους Έλληνες της προϊστορίας, αν και δεν ταξιδεύουν σε τόσο μακρινά μέρη. Ανάλογα θαλάσσια τέρατα και κίνδυνοι δεν αναφέρονται στο Αιγαίο, που οι Έλληνες γνώριζαν καλύτερα! (Φυσικά οι Έλληνες του Αγαμέμνονα χάνονται και στο… Αιγαίο) Τα ίδια τέρατα «υπήρχαν» στις εξωτικές θάλασσες πριν εξερευνηθούν από τους Δυτικούς. Τα βλέπουμε ζωγραφισμένα στους Μεσαιωνικούς χάρτες!Πως λοιπόν αποκτήθηκαν οι αναμφισβήτητα ορθές –σε γενικές γραμμές τουλάχιστο- γεωγραφικές γνώσεις που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις Άρπυιες, τις Συμπληγάδες, τη Σκύλα, τη Χάρυβδη, τον Τρίτωνα, κλπ; Ποιοι είχαν –τότε- περισσότερες ναυτικές γνώσεις και ικανότητες από τους προγόνους μας, και θα μπορούσαν να τους καθοδηγήσουν; Αυτός ο συλλογισμός θα έφτανε για να τεκμηριώσει τον «κρυφό» ρόλο των Φοινίκων στα Αργοναυτικά, ειδικά όταν ο σκοπός τους ήταν να υποστηριχθεί η νέα θρησκεία που αυτοί μετέφεραν. Κανείς όμως δεν έκρυψε την συμμετοχή τους τότε, αν και σήμερα, μας συμφέρει να την αγνοούμε.Οι Φοίνικες ΑργοναύτεςΟ Ηρακλής που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία πρέπει να ήταν ο Φοίνικας Ηρακλής, ο Μελκάρτ. Θα το αποδείξουμε αργότερα. Δεν πρόκειται, φυσικά για τον ίδιο Ήρωα με αυτόν που επιτέθηκε στην Τροία, (τον Έλληνα Ηρακλή) αν και οι δυο Μύθοι συμπλέκονται πολύ άτεχνα. (Δήθεν ο Αργοναύτης Ηρακλής νίκησε το τέρας που απειλούσε την πόλη, αλλά άφησε την πληρωμή του εκεί, για να την πάρει… αργότερα.[2])Ο Γλαύκος ήταν ένα μαντικό θαλασσινό πνεύμα. Συνδέεται με τη Μέση Ανατολή, γιατί έμαθε τη Μαντική από τα ψάρια. Τα όντα αυτά ήταν ιερά στη Συρία, όπου λατρεύονταν η Δερκετώ, θεά που ήταν μισό ψάρι. Ας ακούσουμε τον Αθήναιο να αναφέρει μερικές εκδοχές του Μύθου του Γλαύκου: «ο Μελικέρτης μετονομάστηκε σε Γλαύκο»… «ο Γλαύκος υπήρξε κατασκευαστής της Αργώς, και κυβερνήτης της όταν ο Ιάσονας πολεμούσε με τους Τυρρηνούς»… «κατοίκησε στη Δήλο με τις Νηρηίδες»[3] (Επισημάναμε τη σχέση Δήλου – Τύρου. Στη Δήλο λατρεύονταν και οι Πάταικοι, για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω) Ο Μελικέρτης είχε μετονομαστεί σε Παλαίμονα.Ο Παλαίμων-Μελικέρτης-Γλαύκοςεμφανίζεται σαν εγγονός του Φοίνικα Κάδμου, και προστάτης της ναυτιλίας. Είναι δηλαδή και αυτός Φοίνικας, ναυπηγός και Μάντης. Το όνομα Μελκάρτ –Μελικέρτης είναι Φοινικικό. Άλλες παραλλαγές, όμως, δεν τον εντάσσου στο πλήρωμα, (ως Γλαύκο) παρά μόνο σα ναυτικό θαλασσινό Πνεύμα που τους προφήτεψε το μέλλον,[4] και παρουσιάζουν άλλον –τον Άργο- για ναυπηγό του θαυμαστού πλοίου.Οι Αργοναύτες καθοδηγήθηκαν και από τον Φοίνικα Μάντη Φινέα –αδελφό ή ανηψιό του Κάδμου, που τους είπε πώς να περάσουν τις Συμπληγάδες και πώς να πλεύσουν στον Εύξεινο. Σε άλλη παραλλαγή, οι Αργοναύτες συγκρούονται με αυτόν, αλλά καθοδηγούνται από τους γιους του.[5] Το όνομα Φινέας είναι Ιουδαιοφοινικικό. (Φινεές) Και ο Εβραίος Φινεές ήταν… συμπτωματικά Μάντης (=προφήτης)…[6]Στην αποστολή συμμετείχε άλλος ένας Παλαίμονας, (ή Παλαιμόνιος) ο κουτσός γιος του Ήφαιστου. Είναι ενσάρκωση ενός από τους δύσμορφους παραμορφωμένους Πάταικους – Κάβειρους,[7] λατρεία Φοινικικής προέλευσης, που ήταν και αυτοί γιοί του Ήφαιστου. Τα αγαλματάκια των δύσμορφων Πάταικων στόλιζαν τα φοινικικά πλοία, σαν τις φιγούρες της πλώρης σήμερα.[8] ( δες ειδικό κεφ.) Στην αφήγηση των Αργοναυτικών, ο κουτσός γιος του Ήφαιστου, από έμβλημα Φοινικικού πλοίου (δηλαδή ξενόφερτο ναυτικό έθιμο) γίνεται «υπαρκτό» πρόσωπο, λες και οι Αργοναύτες θα έπαιρναν ποτέ έναν ανάπηρο μαζί τους, σε μια τόσο επικίνδυνη αποστολή…Μην ξεχνάμε πως ο ναύτης, εκείνη την εποχή, δεν τράβαγε μόνο κουπί, αλλά υποχρεώνονταν συχνά να σύρει το πλοίο στην ξηρά, πράγμα που ένας κουτσός αδυνατεί να κατορθώσει. Ο Παλαίμων λοιπόν, αν παραδεχτούμε την ύπαρξή του και τον… ξεκρεμάσουμε από την πλώρη του πλοίου, δεν ήταν ναύτης, αλλά οδηγός και μεσάζων ανάμεσα στους Έλληνες και τους Κόλχους, τυπικός ρόλος για ένα Φοίνικα. Ο ρόλος του μπορεί να θεωρηθεί και αποστολικός.[9]Ασκάνιος ήταν και ένας Αργοναύτης, γιος του Άρη. Ο θεός ήταν άντρας ή εραστής της Αφροδίτης, μιας θεάς που η λατρεία της ήρθε από την Συρία, και ειδικά την πόλη Ασκαλών,[10] από όπου βγαίνει και το Ασκάνιος. Η Πυθία Αριστονίκη σε χρησμό της για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, χρησιμοποίησε ένα Μύθο που -τότε- πρέπει να ήταν γνωστός: «…γιατί θα σας γκρεμίσει η φωτιά και ο άγριος Άρης, οδηγώντας συριακό άρμα…» [11] «…εν Πέτρα της Αραβίας σέβεται δε θεός Άρης παρ’ αυτοίς τόνδε μάλιστα τιμώσι, το δε άγαλμα λίθος εστί μέλας..»[12] Αναφέρεται πως και ο Βαάλ της Ασσυρίας ήταν ο θεοποιημένος βασιλιάς Θούρρας, «αυτόν προσκύνησαν οι Ασσύριοι σα θεό, και τον ονόμασαν Βαάλ, που στη δική τους γλώσσα είναι ο Άρης, ειδικός στον πόλεμο».[13] Και το «Θούρρας» συγγενεύει με το «Άρης». Ο Άρης, λοιπόν, ήταν θεότητα Συριακής καταγωγής. Ο γιος του το ίδιο…Συνεπώς, τέσσερις Φοίνικες τουλάχιστον, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Αργώ, σαν πλήρωμα, προστάτες, σύμβουλοι, πλοηγοί και ναυπηγοί. Έτσι, η Αργοναυτική Εκστρατεία ήταν έργο του… Φοινικικού Ναυτικού Δαιμόνιου. Αυτό ταιριάζει και με την «θεολογική» της αποστολή, που θα αναλύσουμε αμέσως…Η ΉραΌλοι γνωρίζουν την αφήγηση για το νόμιμο διάδοχο του θρόνου της Ιωλκού, του Ιάσωνα, που υποχρεώθηκε από τον πολύ-πολύ κακό βασιλιά Πελία να ταξιδέψει στη «μακρινή» Κολχίδα, ώστε να μη γυρίσει ποτέ. Γιατί όμως ο Ιάσων εξορίστηκε όταν γύρισε; Ο Μύθος της Αργοναυτικής Εκστρατείας είναι πράγματι μια ένδοξη στιγμή της Ελλάδας, η αρχή της ναυτικής της κυριαρχίας στην Μεσόγειο; Αυτά λέγονται σήμερα. Οι πρόγονοί μας, ειδικά ο Απολλόδωρος, τα λέγανε αλλιώς….Ο Πελίας είχε σκοτώσει τη μητριά του, Σιδηρώ, γιατί κακομεταχειρίζονταν τη μάνα του, την Τυρώ. Η Σιδηρώ είχε καταφύγει ικέτης στο βωμό της Ήρας, «Πελίας δε επ’ αυτών των βωμών αυτήν κατέσφαξε, και καθόλου» (ολοκληρωτικά) «διετέλει την Ήραν ατιμάζων»[14] Δηλαδή, δεν σέβονταν την Ήρα, άσχετα με το συμβάν της μητριάς του. [15]Τότε, οι θεοί σκηνοθέτησαν όλη την Αργοναυτική Εκστρατεία, (δηλαδή την προώθησαν οι ιερείς της νέας λατρείας) ώστε να έρθει στην Ιωλκό μια ξένη Μάγισσα, η Μήδεια, για να ενισχύσει τη λατρεία της Ήρας! «ο δε Πελίας, είτε για άλλο λόγο,[16] είτε σπρωγμένος από την οργή της Ήρας, για να έρθει απ’ τη Μήδεια κακό στον Πελία (γιατί δεν τιμούσε την Ήρα) ΄΄φέρτε μου΄΄, πρόσταξε, ΄΄το χρυσόμαλλο δέρας΄΄» [17] «Ο άνεμος φυσούσε δυνατά, σύμφωνα με το σχέδιο της θεάς Ήρας, ώστε να φτάσει το ταχύτερο η Αιαία» [Αία=Κολχίδα] «Μήδεια στη γη των Πελασγών, όλεθρος για τον οίκο του Πελία».[18] Ακόμα και στη σύντομη αναφορά του Ομήρου, αναφέρεται πως ο Ιάσων ήταν αγαπητός στην Ήρα.[19] Ο δε Ησίοδος, κλείνει την αναφορά του στα Αργοναυτικά με τη φράση: «…Έτσι πραγματοποιήθηκε η θέληση του Δία…»[20]Πιο ορθολογικά, ένας σκοπός της εκστρατείας ήταν να φέρει ξένους απόστολους και θεουργούς. Υποστηρίχθηκε από το ιερατείο της νέας θρησκείας, (που συμβολίζεται από τον Ορφέα, που εκστράτευσε σαν Αργοναύτης) για να στηρίξει τη θέση του, που κινδύνευε από την «απιστία» του βασιλιά, δηλαδή την εμμονή του στις πραγματικά αρχαίες λατρείες του Πολιτισμού του Αιγαίου, που δεν είχαν σχέση με τους ξενόφερτους «Ολύμπιους».Φυσικά, η εξερεύνηση και το άνοιγμα εμπορικών δρόμων δεν ήταν αμελητέοι στόχοι. Άλλοι λένε πως το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν παρά ένα δέρμα που πάνω του ήταν γραμμένη η συνταγή για την παρασκευή χρυσαφιού! [21] Έτσι ενισχύεται η άποψη πως η Μήδεια ήταν φορέας «εξωτικών» γνώσεων. Η παρασκευή χρυσού ήταν γνήσια Αιγυπτιακή «τέχνη», μια που ήταν η πατρίδα της Αλχημείας (που είχε αυτό το στόχο) και των Κόλχων… Ήταν το δόλωμα που έριξαν στον Πελία. Συνήθως, η διάδοση θρησκειών και γνώσεων ακολουθούν παράλληλους δρόμους με την εξερεύνηση.Οι Διόσκουροι, πχ, γυρίζοντας από την Κολχίδα, έστησαν ιερό της «Ασίας Αθηνάς» στην πόλη Λας. Οι ίδιοι οι Λακεδαιμόνιοι έλεγαν πως η λατρεία ήταν Κολχική.[22] Η Μήδεια ίδρυσε τη λατρεία της «Ακραίας Ήρας» στην Κόρινθο.[23] Έτσι, η Αργοναυτική Εκστρατεία, όχι μόνο δεν μετέδωσε κανένα Ελληνικό πολιτισμό στην Ασία, αλλά εισήγαγε Ασιατικές λατρείες και Μάγισσες. (καθώς και χρυσωμένα τομάρια για τους «ιθαγενέες») Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Κόλχοι ήταν Αιγύπτιοι άποικοι, και έκαναν μέχρι και περιτομή[24] συνεπώς η πηγή της νέας θρησκείας ήταν πάντα η ίδια, είτε προέρχονταν από την Κολχίδα, είτε την Φοινίκη του Αιγύπτιου Κάδμου. Η Μήδεια, άλλωστε, κατέφυγε αρχικά στην Φοινίκη.Τα σχόλια και οι εικόνες είναι της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ.Ο ναός αυτός είναι τουλάχιστον σύγχρονος των αντίστοιχων Ελληνικών,και πιθανότατα πολύ αρχαιότερος, μια που στον 8ο αι. χρονολογείταιη Ασσυριακή του απεικόνιση, ενώ ο ίδιος ο Ναός μπορεί να είναι αιώνες αρχαιότερος...Τα ιερά που ιδρύθηκαν, φαίνεται πως ήρθαν με το σχέδιό τους από την Κολχίδα. Έχουμε μια αναπαράσταση ναού του 8ου αι. π.Χ. από το Ουραρτού (σημερινή Αρμενία) που έχει όλα τα βασικά στοιχεία ενός Ελληνικού ναού της κλασσικής περιόδου. Είναι δυνατόν να φέραμε από κει τις λατρείες και να τους δώσαμε τα δικά μας σχέδια των ναών που τους αντιστοιχούν; Ο Όμηρος αναφέρει «στέγαση ναών» σαν κάτι το εξαιρετικό τότε, γιατί οι περισσότεροι ιεροί χώροι ήταν ακόμη υπαίθρια «άλση» με βωμούς, που ονομάζονταν «τεμένη», λέξη που αρχικά σήμαινε «βασιλικό κτήμα», γιατί οι βασιλιάδες ήταν και αρχιερείς. Άλλωστε, οποιοσδήποτε βλέπει πως Μυκηναϊκή και Κλασσική αρχιτεκτονική δεν σχετίζονται. Υπήρξε μάλιστα και τεχνολογική οπισθοδρόμηση, μια που η θολωτή στέγαση εγκαταλείφθηκε για αιώνες, αν και είναι η πιο πρόσφορη λύση για στέγαση και φωτισμό ενός χώρου χωρίς πολλά υποστηλώματα. Τα κλασσικά πρότυπα δεν γεννήθηκαν εδώ.Ο Στράβων, αιώνες μετά, περιγράφει την αρχιτεκτονική της περιοχής του Καυκάσου να «κατοικείται καλώς» (=δηλαδή με τον Ελληνικό τρόπο) με «κεραμωτάς στέγας και αρχιτεκτονικήν την των οικήσεων κατασκευήν και αγοράς και τάλλα κοινά».[25] Τα έλεγε αυτά με έκπληξη για μια περιοχή «βάρβαρη» με αρχιτεκτονική παραδόξως παρόμοια με την Ελληνική… Προφανώς, η Μήδεια έφερε πολλά περισσότερα από μερικά μάγια…Ο μόνος καλός βασιλιάς είναι ένας νεκρός βασιλιάςΙδού η… εθνική δράση των Αργοναυτών όταν επέστρεψαν:Φτάνοντας στο Ελλάντα, η Μάγισσα Μήδεια έπεισε τις κόρες του βασιλιά Πελία να τον κομματιάσουν, δήθεν για να ξανανιώσει (!), φανερώνοντας πόσο αμόρφωτοι και πρωτόγονοι ήταν τότε οι… θαλασσοκράτορες Έλληνες, που δεν μπορούσαν να βρουν την βόρεια έξοδο του… Βοσπόρου! Τα ίδια πήγε να κάνει στην Αθήνα και την Κόρινθο. Ο Θησέας κινδύνεψε να δηλητηριαστεί από την Μάγισσα. Στόχος της ήταν η εξόντωση των βασιλικών οικογενειών, πιθανά προετοιμάζοντας μια εισβολή, αλλά κύρια, για να εξουδετερώσει τους αρχιερείς της Ελληνικής θρησκείας, που ήταν ταυτόχρονα και βασιλιάδες. Έτσι θα μπορούσε να επιβάλλει ευκολότερα τους θεούς της. Η Μάγισσα αυτή, μετά την αποτυχία της στην Ελλάδα, κατέφυγε, φυσικά, στην Φοινίκη.[26] Η Μήδεια υπήρξε και μαμά του Μήδου, που έγινε γενάρχης της φυλής των Μήδων, που ταυτίστηκε με τους φίλους μας –αδέλφια μας θα έλεγα- τους Πέρσες.Και η Φοινίκισσα Ινώ, η κόρη του Κάδμου, μας είχε πείσει πως οι σπόροι πρέπει να… καβουρδίζονται πριν σπαρθούν,[27] με τελικό στόχο την εξόντωση του διάδοχου του θρόνου, του Φρίξου. Οι δυο Μύθοι συνδέονται, και οι Φοίνικες παίζουν σ’ αυτούς καθοριστικό ρόλο. Ιστορίες ανάλογες με αυτές των ιθαγενών που ξεγελιόνταν από τα καθρεφτάκια των Ευρωπαίων.Νομίζετε πως η εξαπάτηση σταμάτησε τότε; Σοβαρότατοι Νέο- Έλληνες, ή μάλλον Νέο- Μήδειες, ισχυρίζονται πως η Αργώ ήταν… ιπτάμενη, το μαντικό κλαρί της πλώρης ήταν ηλεκτρονικός υπολογιστής, και ό, τι άλλο μπορεί να εντυπωσιάσει τους Νέο- Έλληνες, τους γνήσιους απόγονους των ηλίθιων θυγατέρων του Πελία.Δικές μου, αυθαίρετες εκτίμησεις, θα πείτε. Μπά… Ετερόφωτος είμαι, σαν τους προγόνους μου: «…αι νέαι δοξασίαι εκρατύνοντο οσημέραι εν τη φαντασία των ανθρώπων. /…/Τα τεχνάσματα δι’ ων η Μήδεια παρέστησεν εαυτήν εις Ιωλκόν ως θεάν εξ υπερβορέων ΄΄επ΄αγαθώ δαίμονι, τη πόλει πάση και τω βασιλεί΄΄ επελθούσαν και υπό πάντων επροσκυνήθη και θυσίαις ετιμήθη…»[28] γράφει ο Παπαρρηγόπουλος… Η παραπάνω φράση του, που παραφράζει τον Διόδωρο Σικελιώτη, γέννησε αυτό το κεφάλαιο. Και ορισμένοι τον αποκαλούν «ρομαντικό»… Ιδού το κείμενο:
(η Μήδεια)
«τελικά, πήρε στα χέρια τη θεά»(το είδωλο) «τροποποιημένο με τρόπο που να διεγείρει την δεισιδαιμονία των όχλων, μπήκε στην πόλη το πρωί. έχοντας καταληφθεί από την θεότητα, και όσο το πλήθος έτρεχε πλάι της στα σοκάκια, διέταζε τους πάντες να δεχτούνε την θεά με ευσέβεια. Γιατί αυτή εμφανίστηκε από τους Υπερβόρειους, πάνω σε έναν Αγαθό Δαίμονα,» (φτερωτό φίδι) «σε όλη την πόλη και τον βασιλιά.» (η Μήδεια) «αποφάνθηκε πως η Άρτεμη, καβαλώντας δράκοντες» (φτερωτά φίδια) «πέταξε στον αέρα πάνω από πολλά μέρη της οικουμένης, για να διαλέξει τον ευσεβέστερο από όλους τους βασιλιάδες, ώστε να καθιερώσει τη λατρεία της και αιώνιες τιμές γι’ αυτήν» και παρακάτω: «με κάποια κόλπα έκανε να φανούν τα είδωλα των δρακόντων πάνω στους οποίους δήλωσε πως ήρθε η θεά πετώντας από τους Υπερβόρειους» [29] Έτσι καθιερώθηκε η λατρεία της Άρτεμης από τους Αργοναύτες στην Ιωλκό… Τα γράφουν αρχαίοι και σύγχρονοι, αλλά εμείς επιμένουμε να μιλάμε για «πάτρια» θρησκεία!
ΠΗΓΗ https://sites.google.com/site/archaiaelladaealetheia/home/oi-phoinikes-argonautes-1Τελικά οι Έλληνες -τότε, όχι σήμερα- κατόρθωσαν να κάνουν τον εγκέφαλό τους να λειτουργήσει. Πρέπει να οφείλεται στις βιολογικές καλλιέργειες της εποχής και την άθληση. Ο «Άκαστος δε μετά των την Ιωλκόν οικούντων»[30] εξόρισαν τη Μήδεια και τον «΄Ηρωα» Ιάσωνα για τα εγκλήματά τους, και τις απατηλές ξένες λατρείες που εισήγαγαν. Το μίσος του λαού κατά της ξένης Μάγισσας και της Ήρας φάνηκε και στην Κόρινθο. Σύμφωνα με μια παραλλαγή, η Μήδεια, δραπετεύοντας, δεν σκότωσε τα παιδιά της, αλλά τα άφησε ως ικέτες (ιερά προστατευόμενα πρόσωπα) στο βωμό της «Ήρας της ακραίας».[31] Οι Κορίνθιοι, αδιαφορώντας για την θεά, τα θανάτωσαν. Όταν επικράτησε η νέα θρησκεία, η πόλη θεωρήθηκε καταραμένη γι’ αυτό το έγκλημα. ‘Ίχνη της αδιάκοπης εξιλέωσης των Κορινθίων επέζησαν μέχρι και την Ρωμαϊκή εποχή![32]Ο Ηρακλής καθιέρωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν επέτειο συγκέντρωσης και επανεύρεσης των Αργοναυτών, και ταυτόχρονα σαν θρησκευτικό κέντρο λατρείας των Ολύμπιων.[33] Με άλλα λόγια, η Ολυμπία έγινε κέντρο εορτασμού των νέων λατρειών που η Αργώ έφερε από την Ασία, προσφέροντας δημοφιλή θεάματα στον εξυπνότερο λαό του κόσμου, «ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένου μάλλον».[34] Πιο βόρεια, τους περίμεναν –προς το παρόν- όσα αναφέραμε. Εξορία και απόρριψη από τον πληθυσμό, και στο τέλος μπαλτάς και πνίξιμο. Η Πελοπόννησος, όμως, είχε ήδη δεχτεί Φοινικική και Αιγυπτιακή επίδραση.Από την αφήγηση της ίδρυσης των Αγώνων, ο Ηρακλής ταυτίζεται με τον Φοίνικα μυγολάτρη Ηρακλή-Μελκάρτ, μια που στην Ολυμπία γιορτάζονταν, καθιερωμένος από τον Ήρωα, ο «Ζευς απόμυιος»[35] (Μυγοδιώχτης), η «Μυία θεός Ακκαρών εν τω Βαάλ» της Παλαιάς Διαθήκης, που συγκρούστηκε με τον Προφήτη Ηλία.[36] (δες και κεφ. «ο θεός- μύγα της Ακκαρών») Ο Βαάλ Ζεβούβ της Ακκαρών.[37] (Θεός των μυγών, ο σημερινός «Βελζεβούλης»)[38] Αφού στην Ολυμπία θυσίαζαν στη Μύγα, πώς να αμφισβητηθεί ότι η Αργοναυτική εκστρατεία και οι Ολυμπιακοί αγώνες που ήταν συνέπειά της, ήταν μια ευγενική προσφορά και χορηγία του Φοινικικού ναυτικού σε όλη την… Ελληνική οικογένεια;Αυτό ήταν το ένδοξο τέλος της περίφημης Αργοναυτικής εκστρατείας, μιας ναυτικής περιπέτειας που, εννοείται, καθοδηγήθηκε και προστατεύτηκε βήμα-βήμα, από τον νέο θεό, τον Απόλλωνα, που είχε «έννομο συμφέρον», να γίνει εισαγωγή των νέων λατρειών… Η Ελλάδα άντεχε ακόμα.
Οδύσσεια, κ 137 και μ 70Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 42Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ζ΄, 47 σελ. 111Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 48Απολλόδωρος, Γ΄, XV, 3 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 44Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, Κ΄, 28. Ιώσηπος, Ιουδαίκή αρχαιολογία, Ε΄, 10.Ηρόδοτος, Θάλεια, 37.Λεξικό Σούδας, λήμμμα «Πατακίων»Συνεπώς δεν πρόκειται για πανάρχαια αφήγηση, εμπνευσμένη από την παλιά Κρητο-Μυκηναϊκή θαλασσοκρατορία. Κανένας θαλασσοκράτορας δεν χάνεται στο… Βόσπορο, με τον τρόπο των Αργοναυτών. Το όνομα των Μινύων, αρχαιότατου Ελληνικού φύλου, που χρησιμοποιούν οι Αργοναύτες, είναι παραπλανητικό. Αν η Ιλιάδα είναι ιστορία που έγινε μύθος, τα Αργοναυτικά είναι παραμύθι που προσπαθεί να καταξιωθεί ως γεγονός. Η βάση τους είναι κοινή με την Οδύσσεια. Μια σειρά παραφουσκωμένες ναυτικές ιστορίες, που ήταν αδύνατο –τότε- να ελεγχθούν.Ηρόδοτος, Κλειώ, 105 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκαλών».Ηρόδοτος, 7, 140. «κατά γαρ μιν ερείπει πυρ τε και οξύς Άρης, συριηγενές άρμα διώκων…»Σούδα, λήμμα «Θεύς Άρης»Σούδα, λήμμα «Θούρρας»: «τούτω προσεκύνησαν Ασσύριοι ως θεώ και ωνόμασαν αυτόν Βαάλ, ό έστι κατά την αυτών γλώσσα Άρης, πολέμων έφορος».Απολλόδωρος, Α΄, ΙΧ, 8-9Απολλώνιος Ρόδιος, Α΄, στ. 14.Προφανώς, κάποιος πιστός της Ήρας είχε βάλει την ιδέα στο βασιλιά. Επίσης, η εμφάνιση του «μονοσάνδαλου» που θα τον εκθρόνιζε, σύμφωνα με την προφητεία, είναι και αυτή εμφανώς σκηνοθετημένη.Απολλόδωρος, Α΄, ΙΧ, 8-9, και 16«…ο δε, [Πελίας] είτε επελθών άλλως, είτε δια μήνιν Ήρας, ιν’ έλθοι κακόν Μήδεια Πελία (την γαρ Ήραν ουκ ετίμα) ΄΄το χρυσόμαλλον δέρας΄΄, έφη ΄΄προσέταττον αν φέρειν αυτώ΄΄»Απολλώνιος Ρόδιος, Δ΄, 241 κ. έ.Οδύσσεια, μ 73Ησίοδος, «Θεογονία», στ. 1002Σούδα, λήμμα «Δέρας».Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 7Σούδα, λήμμα «Αιξ»Ηρόδοτος, Ευτέρπη, 102-104. Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά Δ΄, 257-282 Ηρόδοτος, Ευτέρπη, 102-104, και Διόδωρος Σικελιώτης, Α΄, 28 και 55.Στράβων, ΙΑ΄, ΙΙΙ, 1σελ. 67.Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 55Για να πέσει πείνα, και μετά να απαιτήσει την θυσία του γιου του βασιλιά Αθάμα, ώστε να γίνουν διάδοχοι τα δικά της παιδιά με αυτόν.Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. Α΄, σελ. 387.Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 51Απολλόδωρος, Α΄, ΙΧ. 27,Απολλόδωρος, Α΄, ΙΧ. 28Παυσανίας, Κορινθιακά 3, 7Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 53Ηρόδοτος, Κλειώ, 60.Παυσανίας, Ηλιακά Α΄, 14, 1Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, Α΄, 16Γιάννη Κορδάτου, «Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός» σελ.83Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βεελζεβούλ» «Εκαλείτο ούτως φοινικική ή φιλισταϊκή θεότης εν Ακκαρών αντιστοιχούσα προς τους παρ’ Έλλησι ‘Δία απόμυιον’ ή ‘Ήρωα μυίαγρον’»
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.