Σε μιαν αττική ερυθρόμορφη πελίκη (ένα είδος αμφορέα), που βρίσκεται σήμερα στη Βοστόνη και χρονολογείται γύρω στο 440 π.Χ., εικονίζεται μια μυθολογική σκηνή που μας είναι γνωστή από την Οδύσσεια (ραψωδία λ), η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη (εικ. 208). Ο Οδυσσέας πήρε από τη μάγισσα Κίρκη τη συμβουλή να κατεβεί στον κάτω κόσμο για να ρωτήσει τον νεκρό μάντη Τειρεσία αν και πότε θα γυρίσει στην πατρίδα του, την Ιθάκη. Όταν έφτασε στον Ωκεανό, τον ποταμό που όριζε την άκρη της γης και χώριζε τον κόσμο των ζωντανών από τον κόσμο των νεκρών (σύμφωνα με μιαν άλλη, πιο διαδεδομένη, παράδοση το πέρασμα στον κάτω κόσμο γινόταν από τον ποταμό Αχέροντα), έσφαξε, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε πάρει, μέσα σε έναν λάκκο ένα κριάρι και μια προβατίνα, ώστε να πλησιάσουν οι ψυχές των νεκρών που ήθελαν να πιουν ζεστό αίμα, ανάμεσά τους και εκείνη του Τειρεσία. Στο κέντρο της παράστασης βλέπουμε τον Οδυσσέα ντυμένο με ρούχα ταξιδιώτη και καθισμένο σε ένα έξαρμα του εδάφους κοντά στην όχθη του ποταμού, που δηλωνόταν με ψηλά υδρόβια φυτά ζωγραφισμένα με λευκό χρώμα, δυσδιάκριτο σήμερα· δίπλα του κείτονται στο έδαφος τα σφαγμένα ζώα, ενώ στο αριστερό χέρι κρατάει ακόμα γυμνό το σπαθί, με το οποίο εμπόδιζε τις ψυχές των νεκρών να πλησιάσουν το χυμένο αίμα πριν εμφανιστεί ο Τειρεσίας (Οδύσσεια, λ 48-50). Στην απέναντι όχθη του ποταμού προβάλλει ο νεκρός σύντροφος του Οδυσσέα Ελπήνωρ, που είχε σκοτωθεί πέφτοντας από τη στέγη του παλατιού της Κίρκης και δεν μπορούσε να βρει ησυχία στον Άδη, γιατί είχε μείνει άταφος. Πίσω από τον Οδυσσέα εικονίζεται ο Ερμής ψυχοπομπός, ο θεός που οδηγεί τους νεκρούς στον κάτω κόσμο. Όλες οι μορφές ταυτίζονται με επιγραφές. Εντύπωση προκαλεί η ανήσυχη στάση του Οδυσσέα, που στηρίζει με το δεξί χέρι το πιγούνι του, και το μελαγχολικό βλέμμα του. Με τον τρόπο αυτό αποτυπώνεται η λύπη και η συμπόνια του ήρωα καθώς ακούει τα παράπονα του νεκρού συντρόφου του και τη θερμή παράκλησή του να τον θάψει όπως του αξίζει (Οδύσσεια, λ 57-80). Η παράσταση αυτή θυμίζει μιαν ανάλογη σκηνή που είχε ζωγραφίσει ο Πολύγνωτος στην περίφημη Νέκυιά του στη Λέσχη των Κνιδίων στους Δελφούς, γνωστή από την περιγραφή του περιηγητή Παυσανία. Δεν ξέρουμε αν η αγγειογραφία εξαρτάται από την τοιχογραφία του Πολυγνώτου και σε πιο βαθμό· οπωσδήποτε όμως φαίνεται πολύ πιθανό ότι απηχεί μια δημιουργία της μεγάλης ζωγραφικής. Ο αγγειογράφος ονομάζεται «ζωγράφος του Λυκάονα» από το όνομα ενός μυθικού πολεμιστή που έχει απεικονίσει σε ένα από τα αγγεία του· τα λίγα σχετικά σωζόμενα έργα του προδίδουν εξάρτηση από τη μεγάλη ζωγραφική.
Η επιστροφή του Οδυσσέα
Του Ευάγγελου Βαρελίδη
O Οδυσσέας (άγαλμα 1ου-2ου αι. μ.Χ.). |
Και τώρα, μετά από αυτή τη βαριά περιπλάνηση στα τεκταινόμενα αυτού του κόσμου, ας επιστρέψουμε στον ποιητικό, τον Μυθολογικό, στον αρχαίο, τον δικό μας, τον Ελληνικό λόγο.
Τότε που οι θεοί συνομιλούσαν με τους ήρωες που αυτοί οι ίδιοι γεννούσαν και από κοινού μαζί έκτιζαν σοφίες, μαθηματικά, τέχνες, επιστήμες, πολιτισμούς και άνοιγαν δρόμους εξαίσιου κάλους και δράσης για όλους τους ανθρώπους.
Μέχρι την εποχή που ο εγωκεντρισμός έκανε την εμφάνισή του και οι θεοί αποσύρθηκαν από σεβασμό προς τον άνθρωπο ο οποίος αποφάσισε να παίξει το εντελώς δικό του παιγνίδι και σήμερα να ρισκάρει τα ρέστα του σ’ Αυτό…
Οι αρχαίοι σοφοί και μύστες γνώριζαν την ψευδή γοητεία των λέξεων όπως επίσης την κενότητα και ανεπάρκειά τους να περιγράψουν συναισθήματα αισθήσεις και ψυχολογικές καταστάσεις.
Γνώριζαν επίσης ότι είχε ανατείλει η εποχή του ψεύδους της λέξης, της παραπληροφόρησης και της λογοκρισίας από ένα πανίσχυρο ιερατείο, την επικράτηση του οποίου προέβλεψαν.
Έτσι, σεβόμενοι το αυτεξούσιο του ανθρώπου, τους φυσικούς νόμους και σοφώς ποιούμενοι, δημιούργησαν τους μύθους, οι οποίοι είναι πιο αληθινοί και πιο πραγματικοί από τον ορθολογισμό και την καθημερινότητα των λέξεων που χρησιμοποιούμε και οι οποίοι μύθοι αγγίζουν τα όρια της Αιωνιότητας.
Και τούτο διότι αισθήσεις και συναισθήματα είναι αιώνιες σταθερές ιδιότητες της κάθε σάρκας. Και ευκολονόητα αναπαρίστανται με τις εικόνες των όντων της φύσης.
Το συναίσθημα της αρπακτικότητας π. χ. παρίσταται εύκολα με το πόδι ενός λεονταριού, του πνεύματος με τον αετό, της γονιμότητας με την κεφαλή του ταύρου και της αντανακλαστικότητας με εικόνες των ερπετών.
Ένα οποιοδήποτε ιστορικό ή μη γεγονός, από τη στιγμή που γίνετε πράξη περνάει στην ιστορία, στον χρόνο και δεν επαναλαμβάνεται ποτέ. Αυτό είναι νόμος του Σύμπαντος.
Τίποτε ΔΕΝ υπάρχει δυο φορές. Ο χρόνος είναι ο Κρόνος που γεννά τα δημιουργήματα του παρόντος και αμέσως τα τρώγει, σε μία αέναη διαδικασία, κάνοντας τα πάντα παρελθόν.
Γι’ αυτόν το λόγο, ο μύθος, σε αντίθεση με το τυχαίο γεγονός του παρόντος, είναι κάτι που «συμβαίνει κάθε στιγμή και συνεχώς» όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα, όπου θα επεξεργασθούμε μυθικά γεγονότα του παρελθόντος και θα νιώσουμε να ζωντανεύουν άγνωστες αλλά υπαρκτές αλήθειες της σημερινής ζωής. Ο μύθος είναι άτρωτος, αθάνατος και πάντα ΠΑΡΟΝ, μην μπορώντας να τον φάει ο Κρόνος. Διότι και ο ίδιος ο Κρόνος εμπεριέχετε σ΄ αυτόν. Είναι μέρος του μύθου. Όπως μέρος του μύθου είμαστε κι εμείς και τα πάντα στην αέναη εξέλιξη της Ζωής…
Κατά την άποψή μου. Το Ελληνικό Δωδεκάθεο, αντιπροσωπεύει δώδεκα βασικές ψυχολογικές δομές της ανθρώπινης ύπαρξης που υφίστανται στο σώμα μας ως ιδιότητες και πανίσχυρα ένστικτα. Στο περί Εγώ συμπέρασμα υποστηρίζω και πιστεύω, «με την βοήθεια του Καρτέσιου βεβαίως, » ότι το Εγώ είναι το κυρίως Όντος Ων, ως ιδιότητα, της φυσικής ύπαρξής μας!
Με την ίδια κυριαρχική ιδιότητα εμφανίζετε και ο Δίας ανάμεσα στους θεούς.
Οι λόγοι δε, που με κάνουν να υποστηρίζω μια τέτοια ιδέα είναι: Ότι ο Δίας έχει ένα ισχυρό Εγώ το οποίο κυριαρχεί σε πλείστους τομείς δράσεις αλλά όταν ερωτευθεί χάνει μεγάλο μέρος της αυτοκυριαρχίας του. Όπως ακριβώς και με το ανθρώπινο.
Ο Δίας πολλές φορές εμφανίζετε ως θύμα μιας μοίρας ή πεπρωμένου που ΔΕΝ μπορεί να αντιδράσει. Όπως στον θάνατο του Σαρπηδόνα από τον Πάτροκλο ομολογώντας πως «Ο νόμος ήταν έτσι». Όπως και σε πολλές άλλες ίδιες περιπτώσεις.
Ερώτημα: Το ίδιο ΔΕΝ συμβαίνει καθημερινά στη Ζωή μας;
Πόσες φορές δηλώνουμε , το πεπρωμένο ήταν έτσι.
Ο Δίας είναι αυτός που πλαγιάζει εννέα νύχτες με την Τιτανίδα Θεά Μνημοσύνη και γεννιούνται οι εννέα Μούσες που διαμόρφωσαν τον κόσμο μας. Ο αναγραμματισμός της λέξης Μνημοσύνη μας δίδει την Νοημοσύνη. Την οποία ένα Εγώ με σκέψη και βούληση χρησιμοποιεί για να κτίσει το ιδεατό ή υλικό Έργο του. Είναι δυνατόν να εμφανισθεί οποιοδήποτε έργο αν το Εγώ μας δεν ανατρέξει στις μνήμες του παρελθόντος. Όλα αυτά και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσας εργασίας, με κάνουν να πιστεύω και να υποστηρίζω ότι το ψυχολογικό νόημα του Διός είναι το ΕΓΩ.
Η Οδύσσεια είναι η μυθολογική διάπλαση μιας πιθανής ιστορικής περιπέτειας, που δημιουργήθηκε από τους Έλληνες σοφούς και μύστες της εποχής εκείνης. Και οι οποίοι μύστες, χρησιμοποιώντας αιώνια και αμετάβλητα σύμβολα αισθήσεων και νοημάτων, συνέθεσαν εικόνες, μέσω των οποίων κατάφεραν να περάσουν μέχρι την εποχή μας αιώνιες αλήθειες, απαραίτητες για την επιβίωση και εξέλιξή μας. Η αρπακτικότητα συμβολίζεται με μέλη αρπακτικών ζώων, τα δε ερπετά και δράκοι συμβολίζουν τον πανίσχυρο και παγκόσμιο φυσικό νόμο της αντανακλαστικότητας στην νοητική και οργανική συμπεριφορά όλων των όντων του Κόσμου.
Επεσήμανα την πιθανή ιστορική περιπέτεια, διότι την εποχή εκείνη, αλλά και μέχρι πρόσφατα, η πειρατεία ήταν για τους άγριους και βαρβάρους λαούς μια συνηθισμένη υπόθεση αρπαγής αυτού, που δεν μπορούσαν να έχουν ή να κατασκευάσουν οι ίδιοι. Και η Οδύσσεια ξεκινά ακριβώς από μια τέτοια πράξη. Όταν ο Οδυσσέας, φεύγοντας πλούσιος σε δόξα και λάφυρα από την Τροία, λεηλατεί βάρβαρα μια πόλη των Κικόνων, συσσωρεύοντας περιττά πλούτη. Εντελώς παράλογη πράξη για έναν σοφό βασιλιά που τον περιμένει μια πολυαγαπημένη σύζυγος και ένας λατρευτός υιός.
Κατά τον ίδιο ακριβός τρόπο, το ανεκπαίδευτο Εγώ του σημερινού έφηβου ανθρώπου, όχι της Αρχαιότητας, ξεκινά το ταξίδι του στον Κόσμο της σημερινής βαρβαρότητας, αναζητώντας ψηλαφιστά την υπαρξιακή του δικαίωση!
Ο Ωκεανός κατά τους αρχαίους μας αντιπροσώπευε το σύνολο του Κόσμου που μπορούσε να οραματισθεί, να αισθανθεί και εντός του οποίου να δράσει ο άνθρωπος!
«Επιθυμώ να σημειώσετε, πως ο Οδυσσέας, σκοτώθηκε σε λογομαχία από τον άγνωστο γιό που απέκτησε με την Κίρκη, τον Τηλέγονο. Όταν τον συνάντησε στην πόλη που οι άνθρωποι ΔΕΝ γνώριζαν τι είναι η θάλασσα και στην οποία του ζήτησε να πάει ο Μάντις Τηρεσίας, όταν θα έβαζε τάξη στο βασιλείου του.»
Άρχοντας κυρίαρχος και θαλασσοβάτης αυτού του Ωκεανού είναι ο Ποσειδώνας, αδελφός του Δία, ο οποίος Δίας, είναι σύννομος του Εγώ που σκέπτεται και βούλεται, όπως προανέφερα.
«Σύμφωνα με τον Γιούγκ, ο Ποσειδώνας αντιπροσωπεύει τον υποσυνείδητο ψυχισμό του ανθρώπου, «άποψη με την οποία συμφωνώ και χρησιμοποιώ» και ο οποίος ψυχισμός, εδραιωμένος στο εγκεφαλονευρικό σύστημα, υπακούει σε αιώνιους αντανακλαστικούς φυσικούς νόμους της σάρκας». Υπενθυμίζω στον αναγνώστη την περιγραφή του υποσυνειδήτου στο παρόν βιβλίο.
Και μια άγνωστη λεπτομέρεια που θα εντυπωσιάσει. Ο περίφημος Κύκλωπας Πολύφημος, ο πολύ φημισμένος εκείνη την εποχή, ήταν γιός του Ποσειδώνα και της Θώοσας. «Αυτής που θεάται τους θεούς» και η οποία ήταν θυγατέρα του Φόρκυνα, άρχοντα της αγριεμένης θάλασσας.
Ο μετωπικός λοβός του εγκεφάλου μας ή ενωρατικό κέντρο, είναι ο χώρος του Νου μέσα στο οποίο το Εγώ μας με σκέψη και βούληση επεξεργάζεται τα δεδομένα της ζωής και παράγει έργο.
Τέλος, μέσα σ’ αυτόν τον Ωκεανό της ζωής υπάρχουν διάφορα νησιά μεταξύ των οποίων και η Ιθάκη, ο τελικός προορισμός του Οδυσσέα.
Το νησί της Καλυψώς είναι ο προτελευταίος σταθμός του Οδυσσέα όπου η θεά αφέντρα του χώρου καλύπτει για επτά χρόνια όλες τις ανάγκες του Οδυσσέα. Χωρίς αυτός να λησμονήσει την Ιθάκη και την Πηνελόπη, παρά το ότι η θεά του υπέσχετω ακόμα και την αιωνιότητα. Μετά από επτά χρόνια παραμονής σ’ αυτόν τον θλιμμένο παράδεισο, που λίγο διαφέρει από τον σημερινό δικό μας, οι Θεοί, με προτροπή της Αθηνάς, αποφασίζουν την απελευθέρωση του Οδυσσέα και στέλνουν τον Ερμή με την σχετική εντολή στην Καλυψώ. Όταν ο Ποσειδώνας αντιλαμβάνεται τον Οδυσσέα ελεύθερο στη θάλασσα, τον γκρεμίζει από την σχεδία του και η θάλασσα τον ξεβράζει στο νησί των Φαιάκων. Οι Φαιάκες ήταν λαός που αρχικώς κατοικούσε στο νησί Υπερεία και το οποίο βρισκόταν απέναντι από το νησί των Κυκλώπων και οι οποίοι Κύκλωπες διαρκώς τους ενοχλούσαν.
Κάποια εποχή, ο Ναυσίθοος κι’ αυτός γιός του Ποσειδώνα, αποφασίζει να φύγει με τον λαό του από την Υπερία και να εγκατασταθεί στη Σχερία, το νησί που βγήκε ο Οδυσσέας όπου και βασιλεύει ο Αλκίνοος. Ο ισχυρός και ρωμαλέος Νους ή Εγώ όπως περιγράφω στο περί Νου θεώρημα.
Σύζυγος δε του Αλκίνοου είναι η Αρήτη και αυτή θυγατέρα του Ποσειδώνα. «Υποσυνειδήτου».
Σύμφωνα με τα όσα μέχρι τώρα έχω γράψει ο αρμονικός γάμος ενός υποσυνειδήτου με ένα ρωμαλέο Εγώ είναι μια ιδανική σύζευξη η οποία καθρεπτίζετε σε όλη την ιστόρηση της παραμονής του Οδυσσέα στην Σχερία. Ερμηνεύω τις λέξεις Υπερία και Σχερία ως υπερβατικότητα και σχετικότητα.
Και επειδή το μπλέξιμο με τα ονόματα της Οδύσσειας απαιτεί εργασία ετών, που ΔΕΝ έχω στην διάθεσή μου. Επιστέφω στο κυρίως θέμα μου ελπίζοντας άλλοι να συνεχίσουν την ιστορία που εδώ και καιρό άρχισε να απασχολεί και άλλους ελεύθερους στοχαστές!
Όταν ο Οδυσσέας οδηγείται κοιμισμένος από τους Φαιάκες στην Ιθάκη είναι μόνος, πλούσιος σε σοφία και δύναμη με όσα κέρδισε στον δρόμο και έτοιμος να αντιμετωπίσει τους υποψήφιους μνηστήρες της Πηνελόπης και της Ιθάκης.
Οι οποίοι όμως αντιπροσωπεύουν μέρη του εγωκεντρισμού του. Επαναλαμβάνω. Αντιπροσωπεύουν μέρη του εγωκεντρισμού του.
Οδυσσέας ΔΕΝ επέστρεψε όπως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες με δόξες, τιμές και περηφάνια. Εξουσιομανής όπως ο Ευρύμαχος που χρησιμοποιεί κάθε μέσω για να διατηρεί την εξουσία του.
Ενθουσιώδης και ασυγκράτητος συναισθηματικά όπως ο Αντίνοος. Πονηρά σκεπτόμενος να αλλάξει τα ήθη και έθιμα του λαού του προς όφελος της δυναστείας του όπως ο Αμφίνομος.
Ούτε δημαγώγησε όπως ο Αγέλαος προκειμένου να παρασύρει τον Λαό του για να επιτύχει την εκδίωξη των μνηστήρων και να αυξήσει την εξουσία του.
Επέστρεψε ως ένας σώφρον, δυνατός και αποτελεσματικός πολεμιστής που αποκατέστησε με δύναμη και ευφυΐα την τάξη και αρμονία πρώτα στο εντελώς δικό του βασίλειό. Τον Εαυτό του.
Το μοναδικό πραγματικό βασίλειο που υπάρχει στον κόσμο μας!
Όλα τα άλλα βασίλεια είναι πρόσκαιρα. «Θυμηθείτε εκείνο το ξεχασμένο γνωμικό που έχει χάσει την αξία του σήμερα και που λέγει. Τι κι αν τον κόσμο κατακτήσεις αλλά χάσεις την ψυχή σου».
Ο πρώτος τόπος στον οποίο σταματούν τα καράβια του Οδυσσέα μετά την αναχώρησή τους από την Τροία, είναι η χώρα των Κικόνων και στην οποία ο Οδυσσέας συμπεριφέρεται όπως όλοι οι ισχυροί εκείνης της εποχής. Την λεηλατεί χωρίς ιδιαίτερο κόστος και συνεχίζει το ταξίδι του για να φθάσει στη Γη των ευτυχισμένων Λωτοφάγων, όπου οι άνθρωποι τρώγουν μόνον τους καρπούς των δικών τους δένδρων. «Γιατί ο μυθοπλάστης το τονίζει αυτό; »
Στα πλαίσια της φιλοξενίας οι λωτοφάγοι πρόσφεραν στους επισκέπτες λωτούς και τότε όλοι διαπίστωσαν ότι άρχισαν να ξεχνούν ποιοι είναι, τι είναι και που πηγαίνουν και αυτό άρεσε στους συντρόφους του Οδυσσέα που ήθελαν να μείνουν εκεί για πάντα.
Αλλά ο Οδυσσέας ήταν έξυπνος, δηλαδή ξύπνιος νους, κατάλαβε ότι αν έμενε και αυτός εκεί θα ξεχνούσε τον προορισμό του, την Ιθάκη και την Πηνελόπη του και μαζεύοντας με το ζόρι τους συντρόφους του που έκλαιγαν και οδύρονταν αντιστεκόμενοι, έφυγε από την χώρα, όπου οι άνθρωποι είχαν λησμονήσει τι ήταν, ποιοί ήταν και γι γιατί ήταν, καταναλώνοντας τους εξωτικούς καρπούς των δικών τους έργων. Όπως τα αυτοκίνητά τους, τα σπίτια τους, τα πτυχία τους, τα λεφτά τους, τις τηλεοράσεις τους, τις δόξες τους, τες θλίψες τους, τα κινητά τους και όλους τους άλλους λωτούς και καρπούς της εποχής μας. Αυτή ΔΕΝ είναι η τροφή των νέων ανθρώπων της εποχής μας στην προσπάθειά τους να αυτοπραγματοθούν. Να γίνουν κάτι και όχι ο Εαυτός τους;
Η επόμενη στάση του Οδυσσέα είναι το νησί των Κυκλώπων. Σύμφωνα με τον μύθο οι Κύκλωπες είναι παιδιά του Ποσειδώνα, άρχοντα της αστείρευτης θάλασσας και του υποσυνειδήτου. Απολαμβάνουν δε, ένα εντελώς ιδιότυπο καθεστώς ελευθερίας. Εντελώς άγνωστο, ακόμη και μέχρι την εποχή μας. Δεν καλλιεργούν τίποτε, δεν εργάζονται σε τίποτε, δεν έχουν νόμους, δεν έχουν δημογεροντία, τους παρέχονται πλούσια τα πάντα από τους Θεούς και είναι εντελώς ελεύθεροι από υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους Κύκλωπες και θεούς. Ζούνε δε εντελώς μόνοι σε σπηλιές. Έχουν μόνον ένα μάτι στο μέτωπο, «αυτό που μετά από χρόνια εμείς ονομάσαμε τρίτο μάτι ή ενορατικό κέντρο ή μετωπικό λοβό του εγκεφάλου» και ζούνε σε σπηλιές.
Ο καθένας μόνος, κάτοχοι πάντων των πάντων.
Ο Οδυσσέας εμφανίζετε εκεί, εντελώς άγνωστος από το πουθενά και σε ερώτηση του Κύκλωπα ποιος είσαι, απαντά Ούτις, με ψιλή και περισπωμένη που δεν έχει ο υπολογιστής μου και που σημαίνει ο αδιαφοροποίητος, αυτός που ακόμα δεν έχει γίνει κάτι, δηλαδή γιατρός, δικηγόρος, αλήτης ή τραπεζίτης. Ένας άγνωστος, σ’ έναν κόσμο όπου οι θεοί παρέχουν τα πάντα.
Ερώτημα: Σε τι διαφέρει το αδιαφοροποίητο Εγώ ενός εφήβου όταν αφυπνίζεται στον δικό μας κόσμο, και ο οποίος κόσμος, αυθύπαρκτος και πάμπλουτος με όλα τα αγαθά του, παρίσταται στο ενορατικό του κέντρο; Ο μυθοπλάστης δεν δίδει ταυτότητα στον Οδυσσέα μέχρι να φτάσει στους Κύκλωπες. Δεν έχει επίγνωση του ποιος και τι είναι, μέχρι εκείνη την στιγμή.
Σύμφωνα με τον μύθο ο Κύκλωπας σκοτώνει δυο συντρόφους του Οδυσσέα και τους τρώγει ξεκινώντας από το μυαλό τους, την εγκεφαλική τους ουσία. «Αυτό ακριβώς κάνει το ενορατικό μας κέντρο, καταναλώνει τις εντυπώσεις του εγκεφαλονευρικού μας συστήματος».
Στη συνέχεια, ο Οδυσσέας μεθάει τον Κύκλωπα με ένα θείο κρασί που του έδωσε κάποιος μάντης από τη χώρα των Κικόνων και με ένα πυρωμένο παλούκι τυφλώνει τον Κύκλωπα, το όνομα του οποίου ήταν Πολύφημος. Δηλαδή πολύ φημισμένος εκείνη την εποχή!
Το πιο φημισμένο πράγμα εκείνη την εποχή ήταν το Ενορατικό Κέντρο ή το Τρίτο Μάτι, που βρίσκεται στον μετωπικό λοβό του εγκεφάλου και μέσω του οποίου οι άνθρωποι επικοινωνούσαν τότε με τους θεούς και προσχεδίαζαν τη ζωή τους. Το ίδιο και σήμερα, τα πάντα συμβαίνουν στο ενορατικό μας κέντρο πριν εκδηλωθούν στον εξωτερικό κόσμο. Αλλά εμείς ούτε το γνωρίζουμε, ούτε το καταλαβαίνουμε διότι ΔΕΝ έχουμε καμία ορθή πληροφόρηση περί όλων αυτών και διότι το δόγμα του ορθολογισμού, έχει καταστρέψει την ύπαρξή του. «Υπενθυμίζω στον αναγνώστη το περί Νου θεώρημα».
Δραπετεύοντας δε ο Οδυσσέας από το νησί, διαισθανόμενος ότι έγινε κάτι, ότι ΔΕΝ αναλώθηκε αλλά αυτονομήθηκε από το κυκλώπειο ενορατικό κέντρο, φωνάζει στον κύκλωπα Πολύφημο υπερήφανος…. Εγώωω, Εγώωω, Εγώω ο Οδυσσέας, ο γιός του Λαέρτη από την Ιθάκη σε τύφλωσα. Κάνοντας γνωστή την παρουσία του ανεξάρτητου οντολογικού Εγώ του, στο ενορατικό του κέντρο. Τον χώρο συνεργασίας με τους θεούς πλέων και όχι χώρο λήψης εντολών από αυτούς.
Και τότε ο Πολύφημος φωνάζει, πως επαληθεύτηκε ο μάντις Τήλεμος που είχε προφητεύσει, πως κάποια μέρα θα τον τύφλωνε ο Οδυσσέας από την Ιθάκη.
«Τι σας λέγει το όνομα Τήλεμος;» Ο μάντης Τήλεμος, είχε προφητέψει την εμφάνιση ενός εγωκεντρικού Εγώ το οποίο θα παρεμβάλλετω στην αυθεντική λειτουργία του ενορατικού κέντρου. Το σημερινό Εγώ της προσωπικότητάς μας, με την συνδρομή του Τήλεμου, έχει εντελώς αχρηστέψει το ενορατικό μας κέντρο και έχει επιβάλει μια Εγωκεντρική συμπεριφορά απέναντι στη ζωή και το φυσικό σώμα στο οποίο φιλοξενείται, εντελώς ασύμβατη με τις ψυχικές και οργανικές ανάγκες της ύπαρξής μας. Και φυσικά έρχεται το υποσυνείδητο, ο Ποσειδώνας, οι απαραβίαστοι νόμοι της φύσης που εμφωλεύουν μέσα σε κάθε σώμα, να τιμωρήσουν τον Οδυσσέα, το Εγώ της προσωπικότητας, που χάλασε τον μοναδικό χώρο εντός του οποίου οι θεοί παρείχαν τα πάντα.
Λίγο πριν η θάλασσα ξεβράσει τον Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων και εν μέσω φοβερής θύελλας, ο Οδυσσέας ερωτά τον Ποσειδώνα γιατί τον τυραννά και δεν τον σκοτώνει να ησυχάσουν και οι δύο στην μεταξύ τους σύγκρουση και ο Ποσειδώνας απαντά. «Δεν θέλω να σε σκοτώσω αλλά να καταλάβεις πως εσείς οι άνθρωποι δεν είστε τίποτε χωρίς τους θεούς»…
Ο Οδυσσέας συμβολίζει το πρώτο Εγώ της προσωπικότητας που αυτονομείται απέναντι των περιεχομένων του ενορατικού του κέντρου και των θείων νόμων που ρυθμίζουν τη Ζωή και επιδιώκει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες και το δικό του εγωκεντρικό θέλημα «κατά πάσαν πιθανότητα εξουσίας» απέναντί τους. Το Εγώ, ως θείος φορέας σκέψης και βούλησης, έχει αυτήν την δυνατότητα, αλλά όλα εξαρτώνται από το σημείο αναφοράς αυτής της προσπάθειας και η προειδοποίηση του Ποσειδώνα. «Υποσυνειδήτου». Συνιστά να μην ξεχαστούν οι θεοί του σώματος από το Εγώ. Και βέβαια οι θεοί του σώματος ΔΕΝ είναι άλλοι από τις προϋποθέσεις εύρυθμης και υγιούς λειτουργίας του…
Διευρύνοντας την ίδια ιδέα, ο πλανήτης μας είναι ένα νησί Κυκλώπων. Κάθε Κύκλωπας αυτού του νησιού, αντιπροσωπεύει κάθε πολιτιστικό μοντέλο που υπάρχει επάνω του. Κάθε άνθρωπος είναι απόρροια του πολιτιστικού μοντέλου στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε και το οποίο αναπαρίσταται αυτόματα στον μετωπικό λοβό του εγκεφαλονευρικού του συστήματος…
Κάθε ενορατικό κέντρο, έχει ένα εν δυνάμει Εγώ «Έναν Οδυσσέα» που υπηρετώντας τις λειτουργίες αυτού του ενορατικού κέντρου, συμβάλει στην επιβίωση του όντος που βρίσκεται.
Αλλά κάποια από αυτά τα Εγώ έχουν την δύναμη του αυτεξούσιου και αυτονομούνται απέναντι της φυσικής εντολής τους, δημιουργώντας τον δικό τους Κόσμο. Την δική τους σπηλιά, τον δικό τους Κύκλωπα και ότι αυτός αντιπροσωπεύει σε σχέση αρμονικής ή δυσαρμονικής συνύπαρξης με τον υπόλοιπο Κόσμο των Θεών. Να θυμάστε ότι το όνομα Οδυσσέας, εμπεριέχει οδύνη, την Οδύσσεια κατανόησης του Εαυτού και του κόσμου που βρισκόμαστε…
Έναν αντίστοιχο μύθο έχουμε και στη Βίβλο, όπου, ένας ίδιος περίπου Κύκλωπας, ο Γολιάθ, προσβάλετε με έναν μονόλιθο στο μέτωπο και καταρρέει, δίδοντας τον θρόνο του Ισραήλ στον Δαυίδ. Στην περίπτωση του Δαυίδ ο μονόλιθος που προσβάλει το ενορατικό κέντρο του ανθρώπου και αλλοιώνει την λειτουργία του, είναι το οποιοδήποτε δόγμα.
Η άκαμπτη δογματική θρησκευτική, επιστημονική ή εξουσιαστική δύναμη, που ευφυώς εκμεταλλεύεται τη λειτουργία των ξένων Εγώ, προς όφελος του Εαυτού δόγματος.
Υποθέτω ότι ο μύθος του Οδυσσέα είναι αρχαιότερος του Δαυίδ και τούτο, διότι μόνον ένα αυτόνομο και αυτεξούσιο Εγώ είναι αυτό, που δύναται να δημιουργήσει ένα μονολιθικό δόγμα και μέσω αυτού, να καταστρέψει την εύρυθμη λειτουργία του ενορατικού κέντρου αλλά και την ευφυΐα του κάθε Εγώ που βρίσκετε μέσα εκεί. Μετά από αυτό το επίτευγμα του Δαυίδ, «Τη δογματική λειτουργία του Εγώ», εμφανίσθηκε ο ακόλουθος ψαλμός.
«Και είναι ο Δαυίδ, που θεϊκή πήρε ευλογία, το σπέρμα του να πληθυνθεί πέρα από την γενιά του, να συντεθεί άλλη γενιά, άφθαρτη και αιώνια, με τον λαό της πίστεως, καινούργια βασιλεία». Κατά πάσαν πιθανότητα η νέα γενιά Ιερέων ολοκληρώθηκε με την οικειοποίηση ή συνεργασία του αρχαιοελληνικού και ιδιαίτερα της θεάς Αθηνάς και των υπολοίπων ιερατείων με το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών της εποχής μας. Το σύνολο του παγκόσμιου πολιτισμού σήμερα δείχνει να είναι έργο των δύο ιερατείων, του Αβρααμικού και της Ελληνίδας θεάς Αθηνάς!
Μετά το νησί των Κυκλώπων και αφού ο Οδυσσέας κατανόησε την αυτονομία του Εγώ του, τα καράβια προσέγγισαν το νησί των Λαιστρυγόνων, την Τυλέπυλο, την πύλη των τηλεφαντασμάτων των τηλεκατασκευών, των τηλεφώνων, των τηλεπρογραμμάτων και όλων των παραγώγων του Τηλέ. Και στην οποία Τηλέπυλο, βασίλισσα είναι μια άξεστη και άσκημη γυναίκα που είναι χοντρή σαν βουνό και έχει σύζυγο τον Αντιφάτη.
«Ο Μυθοπλάστης προφήτεψε ακόμη και το σωματικό βάρος των τηλεθεατών».
Έναν επίσης άξεστο Αντιφατικό ανθρωποφάγο γίγαντα, ο οποίος τρέχει στις φωνές πανικού της γυναίκας του και αρπάζοντας έναν ναύτη του Οδυσσέα, χωρίς καθόλου περίσκεψη τον κατατρώγει αμέσως. Πανικόβλητοι οι υπόλοιποι σύντροφοί του τρέχουν να φύγουν ενώ ο Αντιφάτης ειδοποιεί και τους άλλους Λαιστρυγόνες και όλοι μαζί πηγαίνουν στο λιμάνι που ήταν τα καράβια του Οδυσσέα. Παίρνουν βράχους και με αυτούς καταστρέφουν τα καράβια τρώγοντας τους ναυαγούς που γλιτώνουν από τους βράχους. Ο Οδυσσέας είναι ο μόνος που πρόλαβε να κόψει τα σκοινιά και να σώσει το καράβι και το πλήρωμά του.
Αφήνω στον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, από τον συσχετισμό της εμφάνισης ενός αφυπνισμένου Οδυσσέα στην σημερινή αντιφατική εποχή μας με τους αντιφατικούς και γιατί όχι με ανθρωποφάγους ανθρώπους της. Κοιτάξτε γύρο σας, μπορεί να μην τρώμε ακόμη σάρκες, αλλά σίγουρα κατακρεουργούμε, προδίδουμε και εκμεταλλευόμαστε λυσσασμένα, κάθε αγαθό αίσθημα και θετικό συναίσθημα, κάθε αγαθή Ψυχή και κάθε αρετή. «Τα πρώτα δε φαινόμενα βιοποριστικού κανιβαλισμού εμφανίσθηκαν πλέων στον πλανήτη και τη χώρα μας».
Παρά την επάρκεια τροφής που υπάρχει παντού…
Η Κίρκη είναι μια μάγισσα θεά με μεγάλη δύναμη και γνώση. Ζει όμως απομονωμένη σε ένα νησί. Τι σημαίνει αυτό; Η Κίρκη υπάρχει μέσα στον Ωκεανό του φυσικού Κόσμου, όπου υπάρχουν τα πάντα. Είναι ένα μικρό νησί του απέραντου κόσμου μας. Είναι Κύρια του χώρου της και είναι καθαρά θέμα τύχης αλλά και βούλησης να την συναντήσει ο οποιοσδήποτε ταξιδευτής στον δρόμο του για την Ιθάκη, όπως την συνάντησε και ο Οδυσσέας και όπως την συναντούμε και εμείς καθημερινά παντού στον Κόσμο μας. Το δισυπόστατο της θεάς Κίρκης υπηρετεί και τις δύο τάσεις του επίσης δισυπόστατου ανθρώπου· τον εκχυδαϊσμό και την εξιδανίκευση.
Η Κίρκη είναι η έκτη περιπέτεια του Οδυσσέα, αντιστοιχεί στον αστερισμό της Παρθένου και σύμφωνα με την μυητική πρακτική του Ελληνικού Δωδεκάεδρου, σ’ αυτή την έκτη μύηση παρέχεται από τους θεούς πρόσθετη ενίσχυση στους ικανούς ήρωες να συνεχίσουν τον δρόμο της τελείωσής τους. Τον δρόμο προς την Ιθάκη και την Πηνελόπη.
Αυτό έγινε με το ΜΩΛΥ, το βοτάνι που οι θεοί έδωσαν στον Οδυσσέα και χάριν του οποίου, ακόμα και η Κίρκη μεταστοιχειώθηκε σε θετικό σύμβουλο του ταξιδιού του. Ο θεός Ερμής, δίδοντας το βοτάνι στον Οδυσσέα του είπε: «Η ρίζα αυτού του βοτανιού είναι μαύρη, ενώ το άνθος του Λευκό σαν το Γάλα. ΜΩΛΥ το ονομάζουν οι θεοί και είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να το βγάλουν από τη Γη! Μα για τους θεούς όλα είναι δυνατά.» Ο Γιούγκ, αναλύοντας το ψυχολογικό νόημα του μύθου της Κίρκης, λέγει ότι το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου που έγινε χοίρος από μία Κίρκη, είναι ότι δεν έχει μύτη. Ερμηνεύοντας την μύτη ως ακτίνα επίγνωσης.
Ο χοίρος στους μύθους συσχετίζεται με την πιο ταπεινή σεξουαλική λειτουργία, «Τον Αυνανισμό». Η Κίρκη μεταμόρφωνε σε χοίρους όσους την ποθούσαν. Ο Γιούγκ ξεκαθαρίζει ότι η μαγεία της Κίρκης υπάρχει μόνον γι' αυτόν ή αυτήν που ποθεί. Γι' αυτούς που δεν ποθούν, Κίρκη δεν υπάρχει.
Ένας άνθρωπος μεταμορφώνεται σε χοίρο όταν ο πόθος για το ερωτικό του αντικείμενο, ιδέα, θρησκεία, ιδεολογία, θεό, γυναίκα, ή άνδρα, δεν έχει δημιουργική εταιρική σύζευξη.
«Αυτό είναι το σύνδρομο της Κίρκης»
Κάθε άνθρωπος που ερωτεύεται, επενδύει στο αντικείμενο του ερωτικού του πόθου όλο το προσωπικό ερωτικό του όνειρο, είτε διεστραμμένο είναι αυτό, είτε εξιδανικευμένο.
Όταν το όποιο ερωτικό ποθούμενο που οδηγεί σε δημιουργική δράση, θεός, ιδέα, ιδεολογία και οτιδήποτε επιθυμητό, είναι κοντά και λάμπει ενεργειακά, νοητικά, ερωτικά –σαν απαστράπτον είδωλο– χωρίς να μπορεί να συμμετάσχει σε μια δημιουργική ερωτική σύζευξη με το ερωτευμένο. Τότε το ερωτευμένο άτομο ευνουχίζεται, χάνει την εσωτερική του ενότητα και μετατρέπεται σε χοίρο, που συμβιβάζετε με την όποια ταπεινή σεξουαλική ή πνευματική εκτόνωση.
Με τέτοιες «Κίρκες» είναι γεμάτος ο ανθρωποποίητος κόσμος μας. Η πορνογραφία, επί παραδείγματι, είναι η μεγαλύτερη Κίρκη της εποχής μας και στην μαγεία της έχει παραδοθεί το σύνολο σχεδόν του Δυτικού Κόσμου. Άψυχες και έμψυχες κούκλες, εικόνες κινούμενες και μη, σε περιοδικά, εφημερίδες, κινηματογράφο, τηλεόραση, και άλλα επικοινωνιακά μέσα, διεγείρουν πόθους που με τίποτε δεν μπορούν να εκπληρωθούν. Και γεννώντας άφθονες ενοχές, καταδικάζουν τα ανυποψίαστα θύματά τους, τους νέους ιδίως ανθρώπους, στη μοναξιά, το άγχος και την καταφυγή στο ευτελέστερο είδος σεξουαλικής εκτόνωσης, τον φαντασιακό αυνανισμό.
Θεοί, δάσκαλοι, χρήμα, εξουσία· όλα διανθισμένα με ανικανοποίητους πόθους εκχυδαϊσμένων και εξιδανικευμένων ονείρων, έχουν φέρει την ανθρωπότητα στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της.
Την σημερινή απελπιστική, ακόμη και για τη ζωή της Γαίας κατάσταση.
Τι είναι όμως το ΜΩΛΥ; Το βοτάνι που οι θεοί κατέχουν. Και τι είναι ο «ακήλητος Νους εν στήθεσσιν» που είχε ο Οδυσσέας και ο οποίος δεν εξαπατάται;
Όταν η Κίρκη συνάντησε τον Οδυσσέα, σύμφωνα με την ποιητική αφήγηση του Όμηρου (Οδύσσεια, ραψωδία Κ, στίχοι 326 επ. ), του είπε: Απορώ μ' εσένα πώς δεν μαγεύτηκες αφού ήπιες αυτά τα φάρμακα. . . Αλλά εσύ φαίνεται ότι έχεις στο στήθος κάποιον Νου που δεν σαγηνεύεται!
Ο μύθος για το ΜΩΛΥ λέγει πως οι άνθρωποι είναι δύσκολο, όχι όμως και αδύνατο, «να το ξεριζώσουν από τη Γη». Αν δεχθούμε ότι η Γη, σε ψυχολογικό επίπεδο, αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο σώμα και την αντανακλαστική λειτουργία των ενστίκτων και συναισθημάτων του, τότε εύκολα βλέπουμε πως πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθεί κάτι που με μαύρη ισχυρή ρίζα είναι γερά ριζωμένο στις χθόνιες δυνάμεις ή υποσυνείδητο του σώματός μας.
Είναι όμως φρόνιμο να γνωρίζουμε ότι αυτές οι χθόνιες δυνάμεις, είναι οι φυσικές σταθερές όπου το ΜΩΛΥ μπορεί να στηριχθεί και να δώσει τον ανθό του. Έναν ανθό που αναπτύσσεται πάνω από την Γη και τις χθόνιες δυνάμεις και φωτίζεται από την θαλπωρή του Ζωοδότη Ηλίου, έτσι ώστε να είναι Λευκό σαν το Γάλα. Πάντοτε έτσι είναι φίλοι μου, η έκλαμψη της επίγνωσης ή «Της Φώτισης» είναι πάντα μικρή και είναι πάντα λευκή και πάντα σαν το γάλα, που τρέφει κάθε νέα Ζωή.
Το ΜΩΛΥ δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που, στην εποχή μας, ονομάζουμε επίγνωση ή συνειδητότητα, μια λέξη που υπονοεί την ύπαρξη μιας οντότητας που είναι πέρα από την γνώση και την συνείδηση και η οποία, δεν εξαπατάται ποτέ. Είναι διαισθητική και υπέρλογη.
«Στην παρακάτω ερμηνεία του μύθου της Μέδουσας θα δείτε το Μώλυ να αναπαύεται πάλευκο στο στήθος της μέδουσας και κάτω από την προστασία δυο ερπετών.»
Δύο ακόμη περιπέτειες του Οδυσσέα που επιθυμώ να προσθέσω στο κείμενο είναι της Σκύλας και της Χάρυβδης. Η μέν Σκύλα είναι πολυκέφαλη και τρέφεται με το αίμα και τις σάρκες των ανθρώπων και η Χάρυβδης είναι μια τεράστια ρουφήχτρα στη μέση της θάλασσας «Στη Μέση του Κόσμου» που απορροφά τα πάντα, τα διαλύει εντός της και τα ξερνά συντρίμμια στην επιφάνεια. . . .
Το αίμα κατά του αρχαίους πολιτισμούς, αντιπροσώπευε την ζωτική ενέργεια της ζωής και κατά την άποψή μου, η Σκύλα της Οδύσσειας, αντιπροσωπεύει όλες τις οργανωμένες θρησκευτικές, πολιτικές, επιστημονικές και ιδεολογικές εξουσίες του πλανήτη, οι οποίες, απομυζούν προς ίδιον όφελος τη ζωοποιώ δημιουργική ενέργεια των ανθρώπων. Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η Σκύλα έχει έξη κεφάλια και κάθε κεφάλι έχει τρείς σειρές δόντια. .
Γιατί ο Μυθοπλάστης γνωστοποίησε τις τρείς σειρές δόντια που κατατρώγουν τις σάρκες…
Μήπως εννοούσε Το Εγώ τη σκέψη και τη βούληση, που όντος κατατρώγουν σάρκες….
Π. χ. Ένα Εγώ της προσωπικότητας που διατάσει την ρίψει μιας ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, και πόσες άλλες βόμβες της εποχής μας, πόσες σάρκες κατατρώγει; Ένα θρησκευτικό Εγώ, που καταστρέφει κάθε πολιτισμό του πλανήτη, πόσες σάρκες κατατρώγει;
Η δε Χάρυβδη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το πολιτιστικό μοντέλο που υπάρχουμε και που αφού μας λιανίσει εντός του. Χωρίς να μας προσφέρει ούτε μια στιγμή χαράς, μας ξερνάει συντρίμμια σε κάποιον οίκο ευγηρίας, κάποιο νοσοκομείο με αποκλειστική δίπλα ή σε κάποιον σταύλο όπως γινόταν πριν από κάποια χρόνια στα χωριά των κολλήγων και όχι μόνον….
Σε τι διαφέρει το πρόσφατο παρελθόν της κραιπάλης, της σπατάλης, της πορνείας, της ταβέρνας και τις εξωφρενικής κατανάλωσης που ζήσαμε, από το νησί της Καλυψώς και στο οποίο κόντεψε να πεθάνει από μαρασμό ο Οδυσσέας. Μην ξεχνάτε ότι με εντολή του Δία ελευθερώθηκε από την Καλυψώ, όχι μόνος του!
Ερώτημα: Μήπως τα μνημόνια είναι το μήνυμα του Δια να ξαναβρούμε τον Εαυτό μας;
Ο πολυμήχανος, πολύτροπος, πολύγνωμος, πολύβουλος και ευφυής Οδυσσέας μας, ο έξυπνος, έφτασε επιτέλους στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του, πολεμώντας και αντιμετωπίζοντας Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, Σειρήνες και Λωτοφάγους, Κίρκες και Καλυψούς, Σκύλες και Χάρυβδεις έχοντας πολλούς θεούς απέναντί του, αλλά και δίπλα του. Μετά την ολοκλήρωση των άθλων του, σοφότερος και αφού έχασε τα πάντα, καράβια και συντρόφους, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει τους υποψήφιους μνηστήρες της Πηνελόπης και της Ιθάκης. Που όπως προείπα και επαναλαμβάνω και τώρα, είναι μέρη του εγωκεντρισμού του.
Πρώτος και ισχυρότερος αντίπαλος από τους μνηστήρες ήταν ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ ο γιός του Ευπείθη και τον οποίο Ευπείθη ο Οδυσσέας είχε κάποτε ευεργετήσει. Ο Αντίνοος, είναι η αντίθετη νοημοσύνη της ευφυΐας και της σωφροσύνης που μας πείθει να προχωράμε στις πιο παράλογες πράξεις, αδιαφορώντας για τα πάντα. Ποιά είναι αυτή; Μα η αισθητική και συναισθηματική δράση, ο ενθουσιασμός και γενικά η έντονη συναισθηματική και παράλογη φόρτιση.
Ο Οδυσσέας απέδειξε με την συμπεριφορά του όταν έφτασε στην Ιθάκη, ότι ήταν ψύχραιμος και λογικός, ενώ ο Αντίνοος βιαστικός, ανυπόμονος και άσκεφτος…. .
Ο επόμενος μνηστήρας είναι ο ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, με κάθε μέσον, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής που υπερασπίζετε μανιωδώς τα συμφέροντά του, είναι δε και ιδιαίτερα συμπαθής στην Πηνελόπη. Υποθέτω δε, ότι ο Ευρύμαχος αντιπροσωπεύει όλες τις εγωκεντρικές μορφές εξουσίας του πλανήτη και φυσικά την εξουσιολαγνεία.
Ο επόμενος μνηστήρας είναι ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει το θεσμικό δίκαιο και την τάξη των πραγμάτων. Ο ύπουλος δολιοφθορέας που εκ των έσσο αμφισβητεί ηθικές αξίες, θεσμούς και αρχές. Ο Οδυσσέας δεν έφερε νέους εξουσιαστικούς νόμους που θα ευνοούσαν μια εγωκεντρική δική του βασιλεία, αλλά αποκατέστησε τους παλιούς που οι Μνηστήρες της εξουσίας διεκδικούσαν με άπρεπες και διεφθαρμένες συμπεριφορές παραβιάζοντας τους θεσμούς. Ο θεσμός του Δικαίου είναι ο συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας όταν είναι διάτρητος τα πάντα καταρρέουν.
Τέταρτος σημαντικός μνηστήρας που σκοτώνεται από τον Οδυσσέα είναι ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ!
Ο Δημαγωγός, που άγει τον λαό όπου θέλει, που με την βοήθεια του Αντίνοου, του συναισθήματος, τον μετατρέπει σε κατευθυνόμενη αγέλη και που άσκεφτα και με ενθουσιασμό καταστρέφει τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό της! Πρώτοι δε σύμμαχοι των Μνηστήρων, οι υπηρέτες Μελάνθιος και Μελάνθη που μεταφράζονται ως τα μαύρα λουλούδια και που είναι παιδιά του Δόλιου.
Όλα τα ονόματα στα Ομηρικά έπη είναι θαυμαστά και έχουν αποκεκριμένα νοήματα.
Πολλές φορές ερμήνευσα το αποκεκριμένο νόημα του ονόματος της Πηνελόπης και μπορώ να πω πως σχεδόν ποτέ δεν έμεινα ικανοποιημένος. Αλλά τώρα, μετά την ερμηνεία των προηγούμενων ονομάτων, αισθάνομαι ότι το νόημα του ονόματος της Πηνελόπης πρέπει να εμπεριέχει την ολοκλήρωση του Εαυτού. Η Πηνελόπη αντιπροσωπεύει τη δημιουργική ουσία του Υπέρτατου, στην οποία επιστρέφει ο Οδυσσέας. Όπως περιγράφω στο κεφ. Εγώ του βιβλίου.
Και τούτο, διότι η Πηνελόπη είναι απρόσωπη, δεν αποκαλύπτει ποτέ το πρόσωπό της στους μνηστήρες και κάθε φορά που απαντά σ’ αυτούς, ακουμπά στο δένδρο της Ελιάς που στηρίζει το παλάτι του Οδυσσέα. «Το Δένδρο της Ζωής».
Θεωρητικά, αφού ο Οδυσσέας ολοκλήρωσε την αποστολή του και επέστρεψε στην αγαπημένη του σύζυγο, θα έπρεπε σύμφωνα με τις ιδέες και τα έθιμα της εποχής, να μείνει στην Ιθάκη, να μεγαλώσει το βασίλειό του, να κάνει πολλά παιδιά κ.τ.λ.
Αλλά αντιθέτως, αφού ο Οδυσσέας έκτισε το νέο του βασίλειο δίκαια και ευφυώς, το άφησε στον Ευφυή γιό του Τηλέμαχο και εγκαταλείποντας την Πηνελόπη, ακολουθώντας τις οδηγίες του Τειρεσία, έφυγε σε νέες περιπέτειες, λέγοντας στην Πηνελόπη και η οποία το αποδέχτηκε, ότι θα αναζητήσει μια πόλη όπου οι άνθρωποι ΔΕΝ γνωρίζουν τι είναι η θάλασσα. .
Ο Οδυσσέας πράγματι έφτασε στην πόλη που οι άνθρωποι ΔΕΝ γνώριζαν τι είναι η θάλασσα.
«Την θάλασσα των αρχαίων που προανέφερα». Και στην οποία πόλη ο άγνωστος από αυτόν γιός που απέκτησε με την Κίρκη, ο Τηλέγονος, σε κάποια φιλονικία, σκότωσε τον ευφυή, πολύτροπο, έξυπνο και πολυμήχανο πατέρα του Οδυσσέα. Πιθανόν επειδή εκείνος, καλοπροαίρετα θέλησε να δώσει κάποια συμβουλή. Συμβαίνει αυτό με τους συνταξιούχους και μ' αυτόν τον θάνατο, ίσως ήδη να καταρρέει η νέα περιπέτεια της Ανθρωπότητας. Αυτή της τεχνολογικής εξέλιξης που βιώνουμε σήμερα. Το όπλο με το οποίο ο Τηλέγονος σκότωσε τον Οδυσσέα ήταν το δηλητηριώδες ηλεκτρικό κεντρί ενός σαλαχιού. Τυχαίο, σύμπτωση; ΟΧΙ, πάει πολύ για να είναι σύμπτωση.
Αυτό το όπλο δικαιώνει την ερμηνεία του μύθου που εδώ περιγράφω.
Ο Τηλέμαχος είναι ο ευφυής γιός και διάδοχος του Οδυσσέα, που για να διατηρήσει το βασίλειο του ευφυούς πατέρα του, την Ιθάκη, το σπίτι του, την πατρίδα του και τον Εαυτό του, μάχεται τα τηλεείδωλα, τα τηλεψεύδη, την τηλεύπνοση, τα τηλεπροϊόντα και γενικά όλα τα τηλεφαντάσματα που μεταστοιχειώνουν την ευφυή λειτουργία του θείου ΕΓΩ μας, σε υπηρέτη κατανάλωσης προϊόντων, ιδεών και συναισθημάτων, που άλλοι φτιάχνουν πριν από εμάς για μας….
Ο Τηλέγονος είναι επίσης γιός του ευφυούς Οδυσσέα αλλά με την Κίρκη, η παιδεία του οποίου ΔΕΝ προέκυψε από το ευφυές έργο του πατέρα του και την απευθείας παιδεία του. (Σας θυμίζει κάτι αυτό). Και ο οποίος Τηλέγονος, μέσα στην άγνοια του ποιος είναι πραγματικά, «Ενώ ο Τηλέμαχος θυμόταν». Γνήσιος γόνος των παντός είδους τηλεπροϊόντων, της μητρικής μαγείας, στην οποία όλοι εμείς οι αρσενικοί είμαστε ευάλωτοι και των άγνωστων διαχειριστών των τηλεκατασκευών.
Υπακούοντας στα τυφλά και άλλογα ένστικτά του, που όλα τα τηλεκανάλια εντέχνως καλλιεργούν. Ως γνήσιος γόνος των τηλεπρογραμμάτων που άλλοι κατασκευάζουν πριν από αυτόν γι’ αυτόν, σκοτώνει πρώτα την Εαυτού ευφυΐα, τον εσωτερικό του Οδυσσέα δηλαδή και τέλος, καταλήγει ένας άβουλος αντανακλαστικά λειτουργών καταναλωτής συναισθηματικών και υλικών τηλεπροϊόντων, που μισεί κάθε ευφυΐα και Οδυσσέα φυσικά….
Το όπλο με το οποίο ο Τηλέγονος σκότωσε τον πατέρα του Οδυσσέα, ήταν το ηλεκτροφόρο κεντρί ενός σαλαχιού! Σύμπτωση; Όχι, πάει πολύ για να είναι σύμπτωση.
Σε τι διαφέρει το ηλεκτροφόρο κεντρί ενός σαλαχιού, από τις κεραίες των τηλεοράσεων, των τηλεφώνων και όλων των τηλεκατασκευών που σκοτώνουν την ευφυή λειτουργία του Εγώ μας.
Ο Μυθοπλάστης σκότωσε τον Οδυσσέα με την ηλεκτροφόρα ουρά ενός σαλαχιού, εντελώς ασύμβατο όπλο για κάθε εποχή…. Εκτός της σημερινής. Αυτό σημαίνει αιωνιότητα του Μύθου…
Ο Οδυσσέας στο ξεκίνημα των περιπετειών του συμβολίζει το ΕΓΩ της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου, το οποίο υπηρετεί τις ανάγκες της ζωής και του φυσικού σώματος, αλλά ταυτόχρονα, αναζητά και την υπαρξιακή του δικαίωση, την ένωση με τη δημιουργική ουσία του όντος Άνθρωπος!
Αυτή είναι η Πηνελόπη που περιμένει υπομονετικά.
Το ΕΓΩ του κάθε ανθρώπου στην προσπάθειά του να βρει την δικαίωση της ύπαρξής του, να φτάσει δηλαδή στην ΙΘΑΚΗ, τον ολοκληρωμένο Εαυτό, το βασίλειο με τους πολλούς μνηστήρες και διεκδικητές. Είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει όλους τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, που αισθήσεις, ένστικτα, συναισθήματα και καλοπροαίρετοι εξουσιαστές, στήνουν εμπρός του.
Το ΕΓΩ της προσωπικότητας. «Οδυσσέας», αισθάνεται βαθιά μέσα του την ιερή αναμονή του θείου προορισμού του, την ένωση με τη δημιουργική ουσία του «Πηνελόπη και δεν παραιτείται ποτέ από την προσπάθεια να ενωθεί μαζί του.
Όταν παραιτείται από αυτήν, λόγο παραπλάνησης, αυτοπαγίδευσης ή τεμπελιάς ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας, χάνει την ζωτικότητά του και μαραίνετε, πεθαίνει. Όπως μαράθηκε και ο Οδυσσέας στα νησιά της Καλυψώς και της Κίρκης, παρά τους θεϊκούς έρωτες που ζούσε.
Προανέφερα ότι η θάλασσα κατά τους Αρχαίους μας αντιπροσώπευε το σύνολο της Ζωής εντός της οποίας τα διάφορα νησιά αντιπροσωπεύουν τις διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις που περνάμε, διανύοντας τον δρόμο της δικής μας ζωής…
Ερώτημα: Σε τι διαφέρουν οι δικές μας πόλεις όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν μόνον αυτό που τους δίδει η τηλεόραση, τα ΜΜΕ και η προπαγάνδα του πεζοδρομίου;
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους της σημερινής εποχής, οι οποίοι, παρά τον υλικό πλούτο που κατέχουν, αυτοκαταστρέφονται και μαραίνονται μέσα στα παλατάκια τους καταναλώνοντας ιδέες, συναισθήματα και τρόφιμα, μη αντέχοντας την απώλεια της Πηνελόπης, του θείου δημιουργικού Εαυτού τους. Εύχομαι από καρδιάς στους νέους Οδυσσείς και νέους Τηλεμάχους, τους νέους αναζητητές της Ιθάκης και της Πηνελόπης, του Εαυτού και του προορισμού που ο καθένας έχει στη Ζωή, να εργαστείτε ευφυώς, διότι η ευδαιμονία της ευφυούς δράσης δεν τελειώνει ποτέ και ενθυμούμενοι πάντα τους Τηλεγόνους, να δικαιώσετε τον λόγο της ύπαρξής σας.
Από εδώ ξεκινά η υπεύθυνη δική μας ιστορία, απέναντι στον Κόσμο και τους Εαυτούς μας.
Σ’ αυτό το βιβλίο καταθέτω όση γνώση απόκτησα για την ψυχολογία και τις υποσυνείδητες υποβολές που μας στερούν τη χαρά της ζωής και το οποίο μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά τους εραστές της αλήθειας του δικαίου και της ελευθερίας, στην προσωπική τους απελευθέρωση από φόβους, τρόμους, αγωνίες, αμφιβολίες και εφιάλτες. Εφιάλτες, που έντεχνα, φυτεμένοι στον χώρο του νου και του σώματός μας, καταδυναστεύουν την ωραιότητα της Ζωής μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Υπάρχει μια διαρκής κατασυκοφάντηση των πολιτικών εξουσιών τις τελευταίες 10ετίες από όλα τα Μ. Μ. Εξαχρείωσης, τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, τους μπαχαλάκηδες, τους αναρχικούς, τους κουκουλοφόρους και τους επίσης καλοπληρωμένους σατιρικούς καρατερίστες που διαρκώς αποκαλύπτουν του κόσμου τις βρομιές, χωρίς η δήθεν αδέκαστη Δικαιοσύνη να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα, όπως θα έπρεπε. Τούτο μας κάνει να χάνουμε την εμπιστοσύνη στα κυβερνητικά σχήματα και να παραιτούμαστε της υπεράσπισης των κυβερνητικών και κρατικών εξουσιών.
Και αυτό είναι ένα θανάσιμο λάθος εκ μέρους μας.
Διότι, αν οι δημοκρατικές εξουσίες καταρρεύσουν, μέσα από τα δοτά σκάνδαλα που ευρέως και παγκοσμίως από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης προβάλλονται, τότε θα γίνουμε εύκολη τροφή στους δικτάτορες αφέντες των πολυεθνικών εταιριών, διότι δεν θα υπάρχει καμία εξουσία να υπερασπιστεί το δικαίωμα της ανθρωπιά μας.
Ο θεσμός του δικαίου είναι ο συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας, όταν αυτός είναι διάτρητος, οι κοινωνίες καταρρέουν. Η αλλαγή ξεκινά από εμάς και τον θεσμό του δικαίου, αν εμείς ως άτομα δεν αλλάξουμε, το γκρέμισμα των θεσμών και του κράτους στα οποία έντεχνα οδηγούμαστε να υλοποιήσουμε, θα είναι ο τάφος μας. Αυτή η διαρκής παραχώρηση αρμοδιοτήτων, από τις κεντρικές εξουσίες σε πολυεθνικές εταιρίες και άλλες ΜΚΟ με διάφορες ευλογοφανείς και ύπουλες δικαιολογίες. Και με την ανοχή του θεσμικού δικαίου, οδηγεί αργά αλλά σταθερά, σε μια κατάρρευση των δημοκρατικών συστημάτων, των κεντρικών εξουσιών και των δομών διαχείρισης των παγκοσμίων προβλημάτων που έρχονται να μας πνίξουν.
Και αυτό είναι μια έντεχνη παγίδα στημένη από Αυτούς, που κατά τα συμφέροντά τους ανέπτυξαν, με σκοπό να αφανίσουν το ανθρώπινο γένος και στο υπόλοιπο που θα επιβιώσει, θα εδραιωθεί ο νέος μεσαίωνας των τραπεζιτών και των πολυεθνικών. Με όλη την Ισχύ, που δολίως, μέσω των επιστημών απέκτησαν και στην οποία αν πέσουμε, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ…. .
Αυτό συμβαίνει σήμερα Αύγουστος του 2017 στην Πατρίδα μας, κι’ εμείς στεκόμαστε αδρανείς και ανήμποροι να αντιδράσουμε. Θα αφήσουμε να συμβεί;
Οι επιστήμες οι τέχνες και οι αριθμοί ΔΕΝ μας εδόθησαν για να κατακτήσουμε ή να καταστρέψουμε τον Κόσμο. Αλλά μέσω αυτών των θείων χαρισμάτων, να κατανοήσουμε τους νόμους που διέπουν την λειτουργία του Κόσμου και μέσω αυτής της κατανόησης να αναδειχθούμε ως Συνδημιουργοί Αυτού και όχι ως εκμεταλλευτές, διαφθορείς και βιαστές του!
Αυτό το βιβλίο, είναι η δική μου πράξη αντίδρασης, σ' ένα ανθρωποποίητο πολιτιστικό μοντέλο Ζωής, που έντεχνα, υποβάλει και επιβάλει αυθαίρετα και ενάντια σε κάθε λογική Αρχή, επειδή έτσι εξουσιάζουν αυτοί που το έφτιαξαν, πόνο, φόβο, βία, μοναξιά, ερωτικές διαστροφές, μίσος και παραφροσύνη. Η Ζωή που ο Ουρανός δίδει στα γεννήματά του, είναι τέχνη και δημιουργία μέσα στην αγάπη, την αρμονία, την μουσική, το τραγούδι και την ομορφιά! Αυτό που ζούμε είναι ένα Ανθρώπινο Έργο, φορτωμένο έντεχνα μόνον με αρνητικά συναισθήματα, ασκήμια και δυστυχία. Μπορούμε να το αλλάξουμε όχι πολεμώντας τα αρνητικά συναισθήματα, αλλά προσθέτοντας θετικά στην Ζωή μας και δρώντας δυναμικά και θετικά απέναντι στο γενικό κακό.
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δημιουργός είναι καλός στο καλό και καλός στο κακό, όπως ο Καραϊσκάκης κάποτε δήλωνε:
«Όταν θέλω άγγελος κι όταν θέλω διάβολος».
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.