Αγγείο ψυκτήρας με παραστάσεις πολεμιστών Ελληνικό Αποδίδεται στον αγγειογράφο - 520-510 π.Χ. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη |
Το ελληνικό ναυτικό λειτούργησε σαν τον αρχαίο ελληνικό στρατό. Υπήρχαν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι η νοοτροπία των Ελλήνων ρέει φυσικά μεταξύ των δύο μορφών μάχης. Η επιτυχία των Ελλήνων στην ξηρά μεταφράστηκε εύκολα στη θάλασσα. Οι ελληνικές ναυτικές ενέργειες γίνονταν πάντα κοντά στη γη, ώστε να μπορούν εύκολα να επιστρέψουν στη γη για φαγητό και να κοιμηθούν, και επιτρέποντας στα ελληνικά πλοία να κολλήσουν στα στενά νερά για να ελιχθούν τον αντίπαλο στόλο. [Casson 1991, σελ. 95] Δεν ήταν ασυνήθιστο για τα πλοία στην παραλία και για αποβίβαση για μια μάχη στην ξηρά. Αναπτύσσοντας νέες τεχνικές για την επαναστατική τριήρη και παραμένοντας πιστοί στις χερσαίες ρίζες τους, οι Έλληνες σύντομα έγιναν μια δύναμη που πρέπει να υπολογίζεται πολύ στη θάλασσα κατά τον 5ο αιώνα. Ήταν επίσης ένας από τους μεγαλύτερους στρατούς / ναυτικές δυνάμεις στην αρχαιότητα.
Πεζοναύτης από την Αθήνα - Δεξιά αναπαράσταση Χρ .Γιαννόπουλος -Αθηναίος πεζοναύτης του 480 π.Χ
Οι πεζοναύτες ή επιβάται , ήταν το δευτερεύον όπλο για το ελληνικό ναυτικό μετά τον έμπροσθεν του πλόα κριό. Κατά τη διάρκεια μαχών, οι πεζοναύτες είχαν την ευθύνη τόσο για την επίθεση κατά του πλοίου του εχθρού, [Rawlings 2007, σ.123] αλλά και την πρόληψη για το δικό τους πλοίο από το να επιβιβαστεί ο εχθρός. [Casson 1991, σελ. 90.]
Ο αριθμός των πεζοναυτών στην τριήρη κυμάνθηκε με βάση κάθε μάχη. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου , υπήρχαν 4 τοξότες και 10 πεζοναύτες στο κατάστρωμα ενός πλοίου. [Hanson 2006, σελ. 242] Ωστόσο, ο Κίμων είχε σαράντα πεζοναύτες σε κάθε πλοίο κατά τη διάρκεια της μάχης του Ευρημέδοντα ποταμού . [Rawlings 2007, σ.123]. Η διαφορά στους αριθμούς μεταξύ αυτών των δύο μαχών είναι επειδή οι διοικητές χρησιμοποίησαν τους πεζοναύτες για διαφορετικούς σκοπούς με βάση την περίσταση των μαχών.
Εάν η μάχη γινόταν σε περιορισμένα νερά, θα υπήρχαν περισσότεροι πεζοναύτες στην τριήρη. Τα πλοία θα απαιτούσαν περισσότερους πεζοναύτες επειδή η στενωπός του θαλάσσιου χώρου θα απέτρεπε τη χρήση τυπικών τακτικών και θα αύξανε τον κίνδυνο επιβίβασης του πλοίου από τον εχθρό.
Μία παράσταση σε ψυκτήρα
Οι στάσεις τους είναι σχεδόν ίδιες, όπως ταιριάζουν σε μια καλά πειθαρχημένη στρατιωτική μοίρα. Μόνο τα εμβλήματα στις ασπίδες τους ποικίλλουν: τρία είναι αγγεία που χρησιμοποιούνται στα συμπόσια - ένας κρατήρας, κάνθαρος και κύπελλο, και τρία είναι σύμβολα συμποσίου- όπως και μια δίνη με τέσσερα δελφίνια, μία τρισκελίδα και μια περιστροφή με τα τμήματα ενός λιονταριού, ενός αλόγου και ενός γρύπα
Μέγαρα
Στην ηπειρωτική Ελλάδα τα Μέγαρα απέκτησαν ικανό ναυτικό και ίδρυσαν αποικίες με πιο γνωστή το Βυζάντιο στην Προποντίδα. Οι δίδυμοι Άρτεμις και Απόλλων υπήρξαν οι προστάτες θεοί της Μεγαρίδος. Οι Μεγαρείς τους ευγνωμονούσαν για την σωτηρία τους από τους Πέρσες.(4) Η γέννηση των «θεϊκών διδύμων» στη Δήλο τα συσχέτισε με τη θάλασσα. Στα νομίσματα των Μεγαρέων , η Άρτεμις και ο Απόλλων απεικονίζονται ως δελφίνια. Με τον ίδιο τρόπο να εμφανίζονταν και στις ασπίδες των Μεγαρέων πεζοναυτών που έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα στη Σαλαμίνα στα καταστρώματα των είκοσι πλοίων τους. Οι Μεγαρείς πεζοναύτες θα αποσυρθούν σταδιακά από την Αθηναϊκή συμμαχία και θα αποτελέσουν τους πιο σημαντικούς θαλάσσιους συμμάχους των Λακεδαιμονίων μετά τους Κορινθίους.
Αττικό μελανόμορφο αγγείο με παράσταση Μεγαρίτη πεζοναύτη. Το έμβλημα απαντάται στα νομίσματα της πόλης. Πρώην συλλογή Cavaldini |
Αττικό μελανόμορφο αγγείο του 6ου προχριστιανικού αιώνα με παράσταση της Αθηνάς να καταβάλει τον Εγκέλαδο που απεικονίζεται ως Μεγαρίτης πεζοναύτης, αλληγορώντας την κατάληψη της Σαλαμίνας από τον Πεισίστρατο και το Σόλωνα . Μουσείο του Hermitage Αγ.Πετρούπολη |
Νάξος
Η σφίγγα του Θησαυρού των Ναξίων από το Μουσείο των Δελφών. Η σφίγγα εμφανίζεται στα αγγεία και τα νομίσματα της πολύς και ήταν ίσως έμβλημα των Ναξίων πεζοναυτών στη Σαλαμίνα. Αρχείο Σ. Σκαρμίντζου |
Παράσταση Σφίγγας σε αττικό αγγείο από την Ετρουρίας. Μουσείο της Τάμπα στη Φλόριδα των Η.Π.Α |
Ερέτρια
Αργυρό νόμισμα της Ερέτριας με παράσταση τευθού (χταποδιού). Νομισματικό μουσείο Αθηνών |
Γκραβούρα από αγγείο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που παριστά Ερετριέα πεζοναύτη. |
Αίγινα
Σταθμά από το Μουσείο της Αγοράς των Αθηνών που φέρουν τη χελώνα της Αίγινας. Αρχείο Σ. Σκαρμίντζου. |
Στατήρ Αιγίνης, Νομισματικό Μουσείο Αθηνών- Αργυρός στατήρ Αιγίνης, π. 480 π.Χ. Εμπροσθότυπος, απεικονίζεται θαλάσσια χελώνα με μια σειρά από σφαιρίδια κατά μήκος της ράχης και ανά ένα στο επάνω μέρος της που σχηματίζουν ένα Τ. Είναι η λεγόμενη χελώνα Τ (“T turtle”), μια εξελιγμένη μορφή της θαλάσσιας χελώνας, η οποία απεικονίζεται στα αιγινητικά νομίσματα από την αρχή της νομισματοκοπίας του νησιού, τον 6ο αιώνα π.Χ. Επίσης παρατηρούμαι με πόση προσοχή ο χαράκτης την τοποθέτησε στο κέντρο του πετάλου, και όπως έχουν αναπτυχθεί τα τέσσερα άκρα, τα πτερύγια, δίνει την εντύπωση ότι κολυμπάει στο νερό. Πηγή : «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ – ΑΡΧΑΙΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ» Μάντω Οικονομίδου | Εκδοτική Αθηνών | 1996 |
Αργυρό νόμισμα της Αίγινας με παράσταση χελώνας. Νομισματικό μουσείο Αθηνών |
Κόρινθος
Η Κόρινθος άρχισε να εξελίσσεται σε ναυτική δύναμη από τον 8ο αιώνα π.Χ. και είναι πατρίδα της τριήρους. Οι Κορίνθιοι θεωρούσαν τον Ποσειδώνα κυρίαρχο του Ισθμού (9) αλλά. η λατρεία του Δελφινίου Απόλλωνα ήταν ισχυρή στα επίνεια της Κορίνθου, τις Κεγχρεές και το Λέχαιο.
Λεπτομέρεια από Κορινθιακό μελανόμορφο αγγείο που παριστά οπλίτη που φέρει έμβλημα των πεζοναυτών της πόλης (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) Αρχείο Σ. Σκαρμίντζου. |
Κορινθιακό αγγείο με παράσταση πεζοναυτών που χρονολογείται στο 700 π.Χ. Μουσείο του Cincinnati |
ΚΟΡΙΝΘΙΑΝΟΣ ΑΡΥΒΑΛΟΣ που αποδίδεται στην ομάδα πολεμιστών, περίπου το 600 π.Χ. |
Κορινθιακός αρύβαλλος του 575-550 π.Χ. Η διακόσμηση του σώματος του αγγείου είναι μια γραμμή ή φάλαγγα τεσσάρων οπλιτών, πολιτών στρατιωτών της αρχαίας Ελλάδας, με στυλιζαρισμένα κορινθιακά κράνη, ασπίδες, σπαθί θηκάρι, και όπλα που φαίνονται είτε το δόρυ τα είτε σπαθιά.
Σικυών
Η πόλη βρίσκονταν κοντά στο Κιάτο. Ο τύραννος Κλεισθένης επέφερε πολιτικές αλλαγές τον έκτο αιώνα π.Χ. Χώρισε τους κατοίκους της Σικυώνας σε τέσσερις φυλές: Αρχέλαοι, Ονεάτες(Γαϊδούρια) Χοιρεάτες (χοιρίδια) και Υιάτες (χοιρομητέρες).
Η ένδοξη ιστορία των Ελλήνων Καταδρομέων χάνεται στα βάθη της αρχαίας μας ιστορίας. Οι Έλληνες ως κατ’ εξοχήν πολεμική φυλή ήσαν οι πρώτοι οι οποίοι αντιλήφθησαν την αναγκαιότητα των καταδρομικών επιχειρήσεων, που συνδυάζουν τον αιφνιδιασμό, την κεραυνοβόλο αντίδραση, το άμεσο χτύπημα κατά του εχθρού, και επιτυγχάνουν την πλήρη εξουδετέρωση του μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Ομηρική εποχή
Ήδη από τον Όμηρο και την Ιλιάδα έχουμε σαφή περιγραφή καταδρομικών επιχειρήσεων, αλλά και του εξοπλισμού των αρχαίων εκείνων επίλεκτων στρατιωτών. Συγκεκριμένα μαθαίνουμε για το επίλεκτο σώμα των Μυρμιδόνων, οι οποίοι επιχειρούσαν μέσα στα πλαίσια του πεζικού, ωστόσο η τακτική τους σε συνδυασμό με τον οπλισμό τους, τους χαρακτηρίζει αναμφίβολα ως καταδρομείς. Οι Μυρμιδόνες, συμμετείχαν μεν πολλές φορές σε μάχη εκ του συστάδην αλλά κύρια επιχειρησιακή τους ικανότητα ήταν ο αιφνιδιασμός των Τρώων και η τρομοκράτηση τους, με την ταχεία και ορμητική επίθεση. Ήσαν εξοπλισμένοι με ελαφρύ οπλισμό, μικρή ασπίδα, κοντό δόρυ και ένα ξιφίδιο. Διεξήγαγαν δολιοφθορές στο στρατόπεδο των Τρώων και θεωρούνταν μαζί με τον αρχηγό τους τον θρυλικό Αχιλλέα, ως οι πλέον εκλεκτοί του στρατού των Αχαιών.
Στην Ιλιάδα ακόμη περιγράφεται η πρώτη γνωστή στην παγκόσμια ιστορία καταδρομική επιχείρηση, η είσοδος των Αχαιών στην Τροία με τον Δούρειο Ίππο. Επίλεκτη ομάδα από Αχαιούς κρύβεται στο εσωτερικό του ξύλινου ίππου και μόλις νυκτώνει εξέρχεται αιφνιδιαστικά καταλαμβάνοντας την πόλη, κάνοντας πράξη το σύνθημα των Καταδρομών, «Ο τολμών νικά».
Λακεδαιμόνιοι Καταδρομείς
Αναμφισβήτητα η πόλη η οποία καλλιέργησε όσο καμία άλλη το καταδρομικό πνεύμα ήταν η αρχαία Σπάρτη, η πόλη με την πλέον σκληρή στρατιωτική αγωγή αλλά και πολεμική δόξα. Ο Σπαρτιάτης από πολύ μικρός εμβαπτιζόταν στην πολεμική τέχνη, στη σκληραγωγία, στην πειθαρχία και την λιτότητα. Από την ηλικία των επτά ετών ξεκινούσε η σωματική και η στρατιωτική εκπαίδευση των νέων της Σπάρτης. Σε ηλικία 18 ετών ο έφηβος νέος ονομαζόταν «είρην» δηλαδή ενήλικος άνδρας και πολίτης. Η σκληρή και επίπονη εκπαίδευση του συνεχιζόταν ως την ηλικία των 19 ετών, που υπηρετούσε ως «πρωτείρας» δηλαδή ως αρχηγός μια ίλης.
Το τελικό όμως και πλέον σκληρό τμήμα της εκπαίδευσης ήταν τα «κρυπτεία», δηλαδή η συμμετοχή σε ομάδες εξόντωσης επικίνδυνων ειλώτων για εκφοβισμό των υπολοίπων και αποτροπή εξέγερσης. Τα κρυπτεία ήσαν μια κατ’ εξοχήν εκπαίδευση επίλεκτων καταδρομέων, που περιελάμβανε ανταρτοπόλεμο, χειμερινή διαβίωση, ορεινό αγώνα, μακρινές πορείες, διαβίωση στην ύπαιθρο, νυκτερινές επιθέσεις, απόκρυψη, κάλυψη, αιφνιδιασμό, δοκιμασία στην έλλειψη ύπνου και τροφής, και συνολικά μάχη επιβίωσης υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Οι νεαροί Σπαρτιάτες εντάσσονταν σε μυστικές ομάδες και οργάνωναν νυκτερινές περιπολίες στην ύπαιθρο
Κατά την διάρκεια της ημέρας εκρύβοντο στα δάση, σε σπηλιές, ακόμη και σε ορύγματα του εδάφους. Ήσαν οπλισμένοι μόνο με ένα ξιφίδιο, και σκότωναν τους είλωτες που θεωρούνταν επικίνδυνοι για υποκίνηση εξέγερσης. Τα κρυπτεία δεν ήταν μόνο ένα μέσον για την ασφάλεια της σπαρτιατικής πολιτείας, αλλά και μια διαδικασία «μύησης» θα λέγαμε των νεαρών πολεμιστών στη φυσική εξόντωση του εχθρού. Αλλά και σε περιόδους ειρήνης οι νέοι των ομάδων αυτών ήσαν υπεύθυνοι για τη συλλογή πληροφοριών και τη μυστική παρακολούθηση των ειλώτων.
Ο στρατός των Λακεδαιμονίων, περιελάμβανε τους Προσκόπους, οι οποίοι ήταν τμήμα που ανελάμβανε τις πλέον δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίζονται ως οι καταδρομείς των Λακεδαιμονίων. Το ρόλο των Προσκόπων είχαν αναλάβει οι Σκιρίτες (από την περιοχή της ορεινής Λακωνίας κοντά στην Αρκαδία που μέχρι σήμερα ονομάζεται Σκιρίτιδα). Στην διάρκεια μιας εκστρατευτικής πορείας προηγούνταν όλου του στρατού, έχοντας τον ρόλο του ανιχνευτή. Στην μάχη οι Σκιρίτες παρατάσσονταν δίπλα στους τριακοσίους του βασιλέως. Η δύναμη τους ήταν περίπου εξακόσιοι άνδρες οι οποίοι αναλάμβαναν τις πιο τολμηρές επιχειρήσεις, ενώ καταλάμβαναν και το δυσκολότερο σημείο στην παράταξη της μάχης. Επίσης υπήρχε ειδικό τμήμα ανιχνευτών εδάφους, ενσωματωμένο στο ιππικό με σκοπό την παρακολούθηση του εχθρού και την ενημέρωση του επιτελείου των στρατηγών.
Άλλο ένα επίλεκτο τμήμα των Λακεδαιμονίων ήταν οι ονομαστοί Έκδρομοι, τους οποίους θα παραλληλίζαμε με τους συγχρόνους ακροβολιστές. Εξέρχονταν της τάξεως της φάλαγγας, εξορμούσαν και καταδίωκαν τους πελταστές προκαλώντας τρόμο και σύγχυση στο αντίπαλο στράτευμα. Ο οπλισμός τους ήταν ελαφρύς, κράνος, ασπίδα και δόρυ. Ήσαν ευκίνητοι, ταχείς και ακούραστοι και κάλλιστα μπορούμε να τους αποδώσουμε τον χαρακτήρα των καταδρομέων. Το σώμα αυτό αντιμετώπισε με επιτυχία τους πελταστές του Ιφικράτους, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως την τακτική των Εκδρόμων εφήρμοσε και ο στρατός των Αθηναίων. Αξίζει ακόμη να αναφέρουμε ότι στη μάχη των Θερμοπυλών περιγράφεται η πρώτη γνωστή στην παγκόσμιο ιστορία, αμφίβια καταδρομική επιχείρηση. Κατά την διάρκεια της νύκτας ο Λεωνίδας οργανώνει καταδρομική ενέργεια(όπως έμαθαν στα Κρυπτεία) με σκοπό την απαγωγή του Ξέρξη. Οι τολμηροί Σπαρτιάτες εκολύμβησαν υποθαλασσίως, εισήλθαν στο στρατόπεδο των Περσών, όπου διασκόρπισαν τον θάνατο. Ο Ξέρξης κατά τύχη εσώθη, καθώς δεν βρισκόταν στην σκηνή του
Πεζοναύτες
Οι Ειδικές Δυνάμεις των προγονών μας περιελάμβαναν και Πεζοναύτες, κάτι άλλωστε απαραίτητο για την θαλασσοκρατία των αρχαίων Ελλήνων. Η πρώτη γνωστή στην παγκόσμιο ιστορία επιχείρηση Πεζοναυτών, είναι η Αργοναυτική εκστρατεία, υπό τον Ιάσονα. Έλληνες Πεζοναύτες εκστρατεύουν και αποβιβάζονται στην μυθική Κολχίδα.
Αργότερα, από τον 8ο π.Χ. αιώνα κυρίως και μετά, τα πολεμικά πλοία επανδρώνονταν από οπλίτες- πεζοναύτες οι οποίοι αποβιβάζονταν σε εχθρικές πόλεις. Στην εκστρατεία του Δημοσθένους στην Αιτωλία το 426 πΧ συμμετέχουν 300 πεζοναύτες με 30 πλοία. Στην Σικελική εκστρατεία (415 π.Χ.) 700 Αθηναίοι Πεζοναύτες μετέχουν στις επιχειρήσεις και διακρίνονται σαφώς από τους υπολοίπους οπλίτες που πολεμούν στην αποκλειστικά στην ξηρά. Η επάνδρωση των τριηρών από πεζοναύτες γινόταν αρχικά σε εθελοντική βάση, από τολμηρούς άνδρες, ενώ σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης (411π Χ) επιστρατεύονταν «εκ του καταλόγου». Το ψήφισμα του Θεμιστοκλέους (480 π Χ) εισηγείται να επιλέγονται οι πεζοναύτες από άνδρες ηλικίας 20-30 ετών, γεγονός που δείχνει την μέγιστη επιχειρησιακή αξία που τους έδιδαν οι Έλληνες επιτελείς
Ο Κίμων διέθεται σώμα εκλεκτών πεζοναυτών οι οποίοι συνέτριψαν τους Πέρσες στη μάχη των εκβολών του ποταμού Ευρυμέδοντος. Ο Κίμων αφού νίκησε τους Πέρσες σε ναυμαχία, ενήργησε εν συνεχεία δυναμική απόβαση δυνάμεων πεζοναυτών, κατετρόπωσε τους εχθρούς και εκυρίευσε το στρατόπεδο τους. Η Μικρά Ασία απηλευθερώθη χάρις τον Κίμωνα και τους Έλληνες πεζοναύτες, ενώ οι Πέρσες ταπεινωμένοι παραιτήθηκαν κάθε αξιώσεως επί των μικρασιατικών ελληνικών πόλεων.
Οι πελταστές
Το σώμα των πελταστών συνήθως χαρακτηρίζεται ως ελαφρύ πεζικό, απλώς διότι είχαν ελαφρύτερο οπλισμό έναντι των οπλιτών. Στην πραγματικότητα όμως ήταν τμήμα ειδικών επιχειρήσεων, ταχείς και ευέλικτοι σε κάθε τύπο εδάφους, ειδικά όμως σε δύσβατες περιοχές ήσαν πραγματικώς ανίκητοι, διότι διεξήγαγαν επιχειρήσεις ανορθοδόξου πολέμου. Οι Μακεδόνες και οι Θράκες αξιοποίησαν πρώτοι τους πελταστές, που πήραν την ονομασία τους από την ιδιότυπη ασπίδα που έφεραν, η οποία λεγόταν πέλτη, και έφερε έλλειψη στο δεξιό της πλευρό. Ήσαν εξοπλισμένοι με δόρατα και ξίφος, και μάχοντο σε πυκνή τάξη σε βάθος οκτώ ζυγών. Και οι νότιες ελληνικές πόλεις δημιούργησαν τμήματα πελταστών, που πολλές φορές δρούσαν σε συνεργασία με το ιππικό. Στη μάχη του Λεχαίου (390 π Χ) οι Αθηναίοι Πελταστές αποδεκάτισαν μια απομονωμένη μοίρα Λακεδαιμονίων.
Καταδρομείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ο στρατός που κατέκτησε ολόκληρη την Ασία, και διέδωσε το φώς του ελληνικού πολιτισμού ως τις εσχατιές της Γής, ο στρατός του Μ. Αλεξάνδρου, διέθετε αρίστους καταδρομείς οι οποίοι διακρίθηκαν για την τόλμη και το θάρρος τους σε όλες σχεδόν τις μάχες. Θα μπορούσαμε μαλιστα να τους χαρακτηρίσουμε ως τους πλέον άμεσους προγόνους των θρυλικών ΛΟΚ, αλλά και των σημερινών ορεινών καταδρομέων.
Το πλέον χαρακτηριστικό κατόρθωμα των Μακεδόνων καταδρομέων είναι η κεραυνοβόλος κατάληψη του «Σογδιανού Βράχου», με την οποία η χώρα της Σογδιανής πέρασε στην κυριαρχία του Αλεξάνδρου. Ο «Σογδιανός Βράχος» ήταν ένα απόρθητο φρούριο στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, που άνηκε στον σατράπη της περιοχής, τον Οξυάρτη. Η τοποθεσία αυτή εμπόδιζε τα σχέδια του Αλεξάνδρου για επέκταση προς την Ινδία, και έπρεπε πάση θυσία να καταληφθεί. Όμως παρά τη σφοδρή επίθεση, το φρούριο δεν ήταν δυνατόν να προσβληθή λόγω του απόκρημνου και δύσβατου της περιοχής. Μαλιστα οι υπερασπιστές του «Σογδιανού Βράχου» έλεγαν πως οι Μακεδόνες πρέπει να βγάλουν φτερά και να πετάξουν ως εκεί πάνω.
Ο Αλέξανδρος κατάλαβε πως η κατάληψη του φρουρίου με συμβατικά μέσα είναι αδύνατη. Τότε οργάνωσε ένα τμήμα 300 επίλεκτων καταδρομέων, ειδικευμένων σε διεξαγωγή ορεινού αγώνα, και τους ανέθεσε αυτήν την παράτολμη αποστολή. Οι άνδρες αυτοί εξοπλισμένοι με ειδικά υποδήματα, καρφιά, πασσάλους, και σχοινιά, αναρριχούνται αθόρυβα κατά τη διάρκεια της νύκτας, από το πίσω μέρος του φρουρίου και υψώνουν τις σημαίες τους. Μόλις ο ήλιος χαράζει οι βάρβαροι τους αντικρίζουν γύρω τους και πανικοβάλλονται, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, και έπειτα από μια σύντομη συμπλοκή παραδίδουν το φρούριο άνευ όρων.
Η πόλη βρίσκονταν κοντά στο Κιάτο. Ο τύραννος Κλεισθένης επέφερε πολιτικές αλλαγές τον έκτο αιώνα π.Χ. Χώρισε τους κατοίκους της Σικυώνας σε τέσσερις φυλές: Αρχέλαοι, Ονεάτες(Γαϊδούρια) Χοιρεάτες (χοιρίδια) και Υιάτες (χοιρομητέρες).
Νόμισμα της Σικυώνας |
Σύμφωνα με τα νομίσματα τη πόλης και τα αγγεία, μία παραλλαγή της Χίμαιρας και ο όνος (γάιδαρος) ήταν τα εμβλήματα των πεζοναυτών. Στη Σαλαμίνα διέθεσαν δεκαπέντε πλοία.
Η ανάπτυξη της πόλης και κατά συνέπεια και η ναυτική της ισχύς σταματά μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Η πόλη βρίσκονταν κοντά στο Κιάτο.
Ο τύραννος Κλεισθένης επέφερε πολιτικές αλλαγές τον έκτο αιώνα π.Χ. Χώρισε τους κατοίκους σε τέσσερις φυλές: οι Αρχέλαου, Ονεάτες(Γαϊδούρια) Χοιρεάτες (χοιρίδια) και Υιάτες (χοιρομητέρες). Σύμφωνα με τα νομίσματα τη πόλης και τα αγγεία, μία παραλλαγή της Χίμαιρας και ο όνος (γάιδαρος) ήταν τα εμβλήματα των πεζοναυτών.
Στη Σαλαμίνα ,κατά την ναυμαχία ,διέθεσαν δεκαπέντε πλοία. Η ανάπτυξη της πόλης και κατά συνέπεια και η ναυτική της ισχύς σταματά μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Η ανάπτυξη της πόλης και κατά συνέπεια και η ναυτική της ισχύς σταματά μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Η πόλη βρίσκονταν κοντά στο Κιάτο.
Αναπαράσταση Χρ.Γιαννόπουλος -Σικυώνιος πεζοναύτης ( 5ος π.Χ.)-Ο κλασικός Έλληνας πεζοναύτης του 5ου π.Χ. αιώνα έφερε μόνο τη στοιχειώδη αμυντική θωράκιση (ασπίδα και κράνος ) ώστε να μπορεί να κολυμπήσει με ασφάλεια και χωρίς περιττό βάρος σε περίπτωση βύθισης του πλοίου στο οποίο επέβαινε. Το επιθετικό του όπλο ήταν η βαριά τιμητική μάχαιρα, χαρακτηριστικό όπλο των Μηδικών πολέμων. |
Μια εικόνα από ένα αγγείο του 7ου αιώνα π.Χ., που κατασκευάστηκε στη Σικυώνα ή πιθανώς στην Κόρινθο. Αντιπροσωπεύει δύο στρατούς οπλιτών που προχωρούν ο ένας εναντίων του άλλου . Ένας παίκτης φλάουτου παίζει στρατιωτικές μελωδίες για να κρατήσει το βήμα. Οι πολεμιστές είναι βαριοί οπλισμένοι. (Villa Giulia, Ρώμη)
Στη Σαλαμίνα ,κατά την ναυμαχία ,διέθεσαν δεκαπέντε πλοία. Η ανάπτυξη της πόλης και κατά συνέπεια και η ναυτική της ισχύς σταματά μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Ελληνικές Αποικίες στη Δύση
Αλλά και οι Ελληνικές αποικίες της Δύσεως που πιέζονταν από τους Ετρούσκους και τους Καρχηδόνιους, ανέπτυξαν αξιόλογους στόλους και αμφίβιους οπλίτες-πεζοναύτες. Ακολουθώντας τις πορείες που είχαν χαράξει οι Ευβοείς, οι Κορίνθιοι, όταν έφτασαν στη Σικελία, ιδρύοντας την αποικία των Συρακουσών σε μια εξαιρετικά πλεονεκτική γεωγραφική θέση , ανάμεσα στο υψίπεδο των Επιπολών και στη χερσόνησο του Πλημμυρίου.
Συρακούσες
Υπό την ικανή διοίκηση του Ιέρωνα Α , οι Συρακούσιοι κυριάρχησαν στη Σικελία. Ο διάδοχός του Ιέρων Β, συμμαχώντας με τους Κυμαίους, νίκησε τους Ετρούσκους σε ναυμαχία το 474 π.Χ. Η πιο ένδοξη στιγμή των Συρακουσίων πεζοναυτών ήταν η κατίσχυσή τους επί των αήττητων μέχρι τότε Αθηναίων στη διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας.
Αρχικά οι Συρακούσιοι θα έφεραν Κορινθιακά εμβλήματα. Η πόλη όμως απέκτησε την δική της ταυτότητα με τη βοήθεια της λατρείας της νύμφης Αρέθουσας.(10) Τα νομίσματα των Συρακουσών παρουσίαζουν την κεφαλή της Αρέθουσας με τρία δελφίνια στην περίμετρο ως ένα είδος τρισκελίδας. H τρισκελίδα συμβολίζει την αέναη κίνηση των υδάτων, εν είδη αιωνιότητας. Ένα αγγείο αττικού ρυθμού που όμως μοιάζει να έχει ιταλιωτική προέλευση δείχνει τρία δελφίνια εν είδη τρισκελίδας. Αυτό μας κάνει να πιθανολογούμε πως παρόμοιο έμβλημα έφεραν οι πεζοναύτες των των Συρακουσών.
Κύμη
Τα νομίσματα των συμμάχων τους Κυμαίων φέρουν πάντα το μύδι. Αυτό το σύμβολο της αφθονίας που προέρχεται από την θάλασσα, ίσως ήταν και το έμβλημα των πεζοναυτών που νίκησαν τους Ετρούσκους.
Μασσαλία
Η άλλη μεγάλη Ελληνική ναυτική δύναμη στη Δύση ήταν η Μασσαλία στον σήμερα Γαλλικό νότο. Η χρυσή περίοδος της ευημερίας της Μασσαλίας αρχίζει το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα. Τότε άρχισε η ευρεία διάδοση των νομισμάτων της ,τα οποία σύντομα θα γίνουν σεβαστά και γνωστά σε όλη την Κελτική περιοχή στις δυο πλευρές των Άλπεων. Η αποικία ιδρύεται περί τα τέλη του 7ου αιώνα π. Χ., γύρω στα 600 π.Χ. Ο Αντίοχος ιστορεί πως, όταν η Φώκαια κατακτήθηκε από το στρατηγό του Κύρου Άρπαγο, όσοι μπόρεσαν με αρχηγό τον Κρεοντιάδη, μπήκαν στα πλοία με τις οικογένειές τους και πήγαν πρώτα στην Κύρνο και μετά στη Μασσαλία.
Η πόλη υιοθέτησε σαν προστάτιδες θεότητες την Εφεσία Αρτέμιδα και τον Απόλλωνα των Δελφών και διατηρούσε δικό της θησαυρό στους Δελφούς.
Παρά την εκκένωσή της Κορσικής μετά την ναυμαχία της Αλαλίας κατάφεραν να ανακάμψουν και με τη συμβολή των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδος, να αποκρούσουν τους Ετρούσκους και να καταναυμαχήσουν τους Καρχηδόνιους αφιερώνοντας άγαλμα του Απόλλωνα στους Δελφούς.(11).
Στα νομίσματά τους εμφανίζεται ο ηλιακός τροχός με τα γράμματα Μ, Α ανάμεσα στις ακτίνες του. Ίσως αυτό να αποτελεί και το επίσημο των ασπίδων.
Βάση όμως του γεγονότος ότι οι πλούσιες αποικίες έκαναν μεγάλη χρήση μισθοφόρων δεν αποκλείονται διάφορα επίσημα από τη Μεγάλη Ελλάδα ή την κυρίως Ελλάδα.
Μια ακόμα πιθανότητα είναι και οι Γαλάτες μισθοφόροι με τις μεγάλες ασπίδες τους και τα ιδιαίτερα φυλετικά τους σύμβολα.
Παραπομπές
(1) Hρόδοτος, 1. 61, 64 ; Πολύαινος. 1. 23.2 ; Πλούταρχος Λακ. Αποφθ. 64.
(2) Hρόδοτος, 3. 39—47, 54—56, 59, 120—125 ; Θουκυδίδης 1. 13 ; Athen. xii. p. 540.
(3) Αιλιανός «Περί των ζώων» 12.38
(4) Παυσανίας 1.40.2, 1.40.3, 1.43.1
(5) Παυσανίας 1.39.6
(6) Hρόδοτος, 1. 61, 64 ; Παυσανίας 2.29.5
(7) Hρόδοτος, 8. 122
(8) Ησύχιος Λεξικόν
(9) Παυσανίας 2.1.16
(10) Στράβων, Γεωγραφία 6.2.4 ; Παυσανίας 8.54.3
(11) Στράβων, Γεωγραφία 4.179, Παυσανίας 10.18.6
Ιταλιώτικο αγγείο που βρέθηκε στο Γόρδιο. Βρεταννικό Μουσείο |
Νόμισμα των Συρακουσών του 470 Π.Χ. Συλλογή Boehringer: 177cf |
Κύμη
Νόμισμα της Κύμης 500-400 π.Χ. |
Μασσαλία
Η άλλη μεγάλη Ελληνική ναυτική δύναμη στη Δύση ήταν η Μασσαλία στον σήμερα Γαλλικό νότο. Η χρυσή περίοδος της ευημερίας της Μασσαλίας αρχίζει το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα. Τότε άρχισε η ευρεία διάδοση των νομισμάτων της ,τα οποία σύντομα θα γίνουν σεβαστά και γνωστά σε όλη την Κελτική περιοχή στις δυο πλευρές των Άλπεων. Η αποικία ιδρύεται περί τα τέλη του 7ου αιώνα π. Χ., γύρω στα 600 π.Χ. Ο Αντίοχος ιστορεί πως, όταν η Φώκαια κατακτήθηκε από το στρατηγό του Κύρου Άρπαγο, όσοι μπόρεσαν με αρχηγό τον Κρεοντιάδη, μπήκαν στα πλοία με τις οικογένειές τους και πήγαν πρώτα στην Κύρνο και μετά στη Μασσαλία.
Νόμισμα της Μασσαλίας. Μουσείο της Κοπενχάγης (Cop_723.5) |
Παρά την εκκένωσή της Κορσικής μετά την ναυμαχία της Αλαλίας κατάφεραν να ανακάμψουν και με τη συμβολή των πόλεων της Μεγάλης Ελλάδος, να αποκρούσουν τους Ετρούσκους και να καταναυμαχήσουν τους Καρχηδόνιους αφιερώνοντας άγαλμα του Απόλλωνα στους Δελφούς.(11).
Στα νομίσματά τους εμφανίζεται ο ηλιακός τροχός με τα γράμματα Μ, Α ανάμεσα στις ακτίνες του. Ίσως αυτό να αποτελεί και το επίσημο των ασπίδων.
Ἀργυρὸς ὀβολὸς 4ου αἰ.π.Χ. μὲ κεφαλὴ τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τετράκτινο τροχὸ μὲ τὰ γράμματα Μ Α |
Ασημένιο νόμισμα της Μασσαλίας , μία μαρτυρία των Ελλήνων στην Γαλατία, 5ος–1ος αιώνας π.Χ.
Μια ακόμα πιθανότητα είναι και οι Γαλάτες μισθοφόροι με τις μεγάλες ασπίδες τους και τα ιδιαίτερα φυλετικά τους σύμβολα.
Παραπομπές
(1) Hρόδοτος, 1. 61, 64 ; Πολύαινος. 1. 23.2 ; Πλούταρχος Λακ. Αποφθ. 64.
(2) Hρόδοτος, 3. 39—47, 54—56, 59, 120—125 ; Θουκυδίδης 1. 13 ; Athen. xii. p. 540.
(3) Αιλιανός «Περί των ζώων» 12.38
(4) Παυσανίας 1.40.2, 1.40.3, 1.43.1
(5) Παυσανίας 1.39.6
(6) Hρόδοτος, 1. 61, 64 ; Παυσανίας 2.29.5
(7) Hρόδοτος, 8. 122
(8) Ησύχιος Λεξικόν
(9) Παυσανίας 2.1.16
(10) Στράβων, Γεωγραφία 6.2.4 ; Παυσανίας 8.54.3
(11) Στράβων, Γεωγραφία 4.179, Παυσανίας 10.18.6
Oι Αρχαίοι Έλληνες καταδρομείς
Η ένδοξη ιστορία των Ελλήνων Καταδρομέων χάνεται στα βάθη της αρχαίας μας ιστορίας. Οι Έλληνες ως κατ’ εξοχήν πολεμική φυλή ήσαν οι πρώτοι οι οποίοι αντιλήφθησαν την αναγκαιότητα των καταδρομικών επιχειρήσεων, που συνδυάζουν τον αιφνιδιασμό, την κεραυνοβόλο αντίδραση, το άμεσο χτύπημα κατά του εχθρού, και επιτυγχάνουν την πλήρη εξουδετέρωση του μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Ομηρική εποχή
Ήδη από τον Όμηρο και την Ιλιάδα έχουμε σαφή περιγραφή καταδρομικών επιχειρήσεων, αλλά και του εξοπλισμού των αρχαίων εκείνων επίλεκτων στρατιωτών. Συγκεκριμένα μαθαίνουμε για το επίλεκτο σώμα των Μυρμιδόνων, οι οποίοι επιχειρούσαν μέσα στα πλαίσια του πεζικού, ωστόσο η τακτική τους σε συνδυασμό με τον οπλισμό τους, τους χαρακτηρίζει αναμφίβολα ως καταδρομείς. Οι Μυρμιδόνες, συμμετείχαν μεν πολλές φορές σε μάχη εκ του συστάδην αλλά κύρια επιχειρησιακή τους ικανότητα ήταν ο αιφνιδιασμός των Τρώων και η τρομοκράτηση τους, με την ταχεία και ορμητική επίθεση. Ήσαν εξοπλισμένοι με ελαφρύ οπλισμό, μικρή ασπίδα, κοντό δόρυ και ένα ξιφίδιο. Διεξήγαγαν δολιοφθορές στο στρατόπεδο των Τρώων και θεωρούνταν μαζί με τον αρχηγό τους τον θρυλικό Αχιλλέα, ως οι πλέον εκλεκτοί του στρατού των Αχαιών.
Στην Ιλιάδα ακόμη περιγράφεται η πρώτη γνωστή στην παγκόσμια ιστορία καταδρομική επιχείρηση, η είσοδος των Αχαιών στην Τροία με τον Δούρειο Ίππο. Επίλεκτη ομάδα από Αχαιούς κρύβεται στο εσωτερικό του ξύλινου ίππου και μόλις νυκτώνει εξέρχεται αιφνιδιαστικά καταλαμβάνοντας την πόλη, κάνοντας πράξη το σύνθημα των Καταδρομών, «Ο τολμών νικά».
Λακεδαιμόνιοι Καταδρομείς
Αναμφισβήτητα η πόλη η οποία καλλιέργησε όσο καμία άλλη το καταδρομικό πνεύμα ήταν η αρχαία Σπάρτη, η πόλη με την πλέον σκληρή στρατιωτική αγωγή αλλά και πολεμική δόξα. Ο Σπαρτιάτης από πολύ μικρός εμβαπτιζόταν στην πολεμική τέχνη, στη σκληραγωγία, στην πειθαρχία και την λιτότητα. Από την ηλικία των επτά ετών ξεκινούσε η σωματική και η στρατιωτική εκπαίδευση των νέων της Σπάρτης. Σε ηλικία 18 ετών ο έφηβος νέος ονομαζόταν «είρην» δηλαδή ενήλικος άνδρας και πολίτης. Η σκληρή και επίπονη εκπαίδευση του συνεχιζόταν ως την ηλικία των 19 ετών, που υπηρετούσε ως «πρωτείρας» δηλαδή ως αρχηγός μια ίλης.
Το τελικό όμως και πλέον σκληρό τμήμα της εκπαίδευσης ήταν τα «κρυπτεία», δηλαδή η συμμετοχή σε ομάδες εξόντωσης επικίνδυνων ειλώτων για εκφοβισμό των υπολοίπων και αποτροπή εξέγερσης. Τα κρυπτεία ήσαν μια κατ’ εξοχήν εκπαίδευση επίλεκτων καταδρομέων, που περιελάμβανε ανταρτοπόλεμο, χειμερινή διαβίωση, ορεινό αγώνα, μακρινές πορείες, διαβίωση στην ύπαιθρο, νυκτερινές επιθέσεις, απόκρυψη, κάλυψη, αιφνιδιασμό, δοκιμασία στην έλλειψη ύπνου και τροφής, και συνολικά μάχη επιβίωσης υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Οι νεαροί Σπαρτιάτες εντάσσονταν σε μυστικές ομάδες και οργάνωναν νυκτερινές περιπολίες στην ύπαιθρο
Κατά την διάρκεια της ημέρας εκρύβοντο στα δάση, σε σπηλιές, ακόμη και σε ορύγματα του εδάφους. Ήσαν οπλισμένοι μόνο με ένα ξιφίδιο, και σκότωναν τους είλωτες που θεωρούνταν επικίνδυνοι για υποκίνηση εξέγερσης. Τα κρυπτεία δεν ήταν μόνο ένα μέσον για την ασφάλεια της σπαρτιατικής πολιτείας, αλλά και μια διαδικασία «μύησης» θα λέγαμε των νεαρών πολεμιστών στη φυσική εξόντωση του εχθρού. Αλλά και σε περιόδους ειρήνης οι νέοι των ομάδων αυτών ήσαν υπεύθυνοι για τη συλλογή πληροφοριών και τη μυστική παρακολούθηση των ειλώτων.
Ο στρατός των Λακεδαιμονίων, περιελάμβανε τους Προσκόπους, οι οποίοι ήταν τμήμα που ανελάμβανε τις πλέον δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίζονται ως οι καταδρομείς των Λακεδαιμονίων. Το ρόλο των Προσκόπων είχαν αναλάβει οι Σκιρίτες (από την περιοχή της ορεινής Λακωνίας κοντά στην Αρκαδία που μέχρι σήμερα ονομάζεται Σκιρίτιδα). Στην διάρκεια μιας εκστρατευτικής πορείας προηγούνταν όλου του στρατού, έχοντας τον ρόλο του ανιχνευτή. Στην μάχη οι Σκιρίτες παρατάσσονταν δίπλα στους τριακοσίους του βασιλέως. Η δύναμη τους ήταν περίπου εξακόσιοι άνδρες οι οποίοι αναλάμβαναν τις πιο τολμηρές επιχειρήσεις, ενώ καταλάμβαναν και το δυσκολότερο σημείο στην παράταξη της μάχης. Επίσης υπήρχε ειδικό τμήμα ανιχνευτών εδάφους, ενσωματωμένο στο ιππικό με σκοπό την παρακολούθηση του εχθρού και την ενημέρωση του επιτελείου των στρατηγών.
Άλλο ένα επίλεκτο τμήμα των Λακεδαιμονίων ήταν οι ονομαστοί Έκδρομοι, τους οποίους θα παραλληλίζαμε με τους συγχρόνους ακροβολιστές. Εξέρχονταν της τάξεως της φάλαγγας, εξορμούσαν και καταδίωκαν τους πελταστές προκαλώντας τρόμο και σύγχυση στο αντίπαλο στράτευμα. Ο οπλισμός τους ήταν ελαφρύς, κράνος, ασπίδα και δόρυ. Ήσαν ευκίνητοι, ταχείς και ακούραστοι και κάλλιστα μπορούμε να τους αποδώσουμε τον χαρακτήρα των καταδρομέων. Το σώμα αυτό αντιμετώπισε με επιτυχία τους πελταστές του Ιφικράτους, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως την τακτική των Εκδρόμων εφήρμοσε και ο στρατός των Αθηναίων. Αξίζει ακόμη να αναφέρουμε ότι στη μάχη των Θερμοπυλών περιγράφεται η πρώτη γνωστή στην παγκόσμιο ιστορία, αμφίβια καταδρομική επιχείρηση. Κατά την διάρκεια της νύκτας ο Λεωνίδας οργανώνει καταδρομική ενέργεια(όπως έμαθαν στα Κρυπτεία) με σκοπό την απαγωγή του Ξέρξη. Οι τολμηροί Σπαρτιάτες εκολύμβησαν υποθαλασσίως, εισήλθαν στο στρατόπεδο των Περσών, όπου διασκόρπισαν τον θάνατο. Ο Ξέρξης κατά τύχη εσώθη, καθώς δεν βρισκόταν στην σκηνή του
Πεζοναύτες
Οι Ειδικές Δυνάμεις των προγονών μας περιελάμβαναν και Πεζοναύτες, κάτι άλλωστε απαραίτητο για την θαλασσοκρατία των αρχαίων Ελλήνων. Η πρώτη γνωστή στην παγκόσμιο ιστορία επιχείρηση Πεζοναυτών, είναι η Αργοναυτική εκστρατεία, υπό τον Ιάσονα. Έλληνες Πεζοναύτες εκστρατεύουν και αποβιβάζονται στην μυθική Κολχίδα.
Αργότερα, από τον 8ο π.Χ. αιώνα κυρίως και μετά, τα πολεμικά πλοία επανδρώνονταν από οπλίτες- πεζοναύτες οι οποίοι αποβιβάζονταν σε εχθρικές πόλεις. Στην εκστρατεία του Δημοσθένους στην Αιτωλία το 426 πΧ συμμετέχουν 300 πεζοναύτες με 30 πλοία. Στην Σικελική εκστρατεία (415 π.Χ.) 700 Αθηναίοι Πεζοναύτες μετέχουν στις επιχειρήσεις και διακρίνονται σαφώς από τους υπολοίπους οπλίτες που πολεμούν στην αποκλειστικά στην ξηρά. Η επάνδρωση των τριηρών από πεζοναύτες γινόταν αρχικά σε εθελοντική βάση, από τολμηρούς άνδρες, ενώ σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης (411π Χ) επιστρατεύονταν «εκ του καταλόγου». Το ψήφισμα του Θεμιστοκλέους (480 π Χ) εισηγείται να επιλέγονται οι πεζοναύτες από άνδρες ηλικίας 20-30 ετών, γεγονός που δείχνει την μέγιστη επιχειρησιακή αξία που τους έδιδαν οι Έλληνες επιτελείς
Ο Κίμων διέθεται σώμα εκλεκτών πεζοναυτών οι οποίοι συνέτριψαν τους Πέρσες στη μάχη των εκβολών του ποταμού Ευρυμέδοντος. Ο Κίμων αφού νίκησε τους Πέρσες σε ναυμαχία, ενήργησε εν συνεχεία δυναμική απόβαση δυνάμεων πεζοναυτών, κατετρόπωσε τους εχθρούς και εκυρίευσε το στρατόπεδο τους. Η Μικρά Ασία απηλευθερώθη χάρις τον Κίμωνα και τους Έλληνες πεζοναύτες, ενώ οι Πέρσες ταπεινωμένοι παραιτήθηκαν κάθε αξιώσεως επί των μικρασιατικών ελληνικών πόλεων.
Οι πελταστές
Το σώμα των πελταστών συνήθως χαρακτηρίζεται ως ελαφρύ πεζικό, απλώς διότι είχαν ελαφρύτερο οπλισμό έναντι των οπλιτών. Στην πραγματικότητα όμως ήταν τμήμα ειδικών επιχειρήσεων, ταχείς και ευέλικτοι σε κάθε τύπο εδάφους, ειδικά όμως σε δύσβατες περιοχές ήσαν πραγματικώς ανίκητοι, διότι διεξήγαγαν επιχειρήσεις ανορθοδόξου πολέμου. Οι Μακεδόνες και οι Θράκες αξιοποίησαν πρώτοι τους πελταστές, που πήραν την ονομασία τους από την ιδιότυπη ασπίδα που έφεραν, η οποία λεγόταν πέλτη, και έφερε έλλειψη στο δεξιό της πλευρό. Ήσαν εξοπλισμένοι με δόρατα και ξίφος, και μάχοντο σε πυκνή τάξη σε βάθος οκτώ ζυγών. Και οι νότιες ελληνικές πόλεις δημιούργησαν τμήματα πελταστών, που πολλές φορές δρούσαν σε συνεργασία με το ιππικό. Στη μάχη του Λεχαίου (390 π Χ) οι Αθηναίοι Πελταστές αποδεκάτισαν μια απομονωμένη μοίρα Λακεδαιμονίων.
Καταδρομείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ο στρατός που κατέκτησε ολόκληρη την Ασία, και διέδωσε το φώς του ελληνικού πολιτισμού ως τις εσχατιές της Γής, ο στρατός του Μ. Αλεξάνδρου, διέθετε αρίστους καταδρομείς οι οποίοι διακρίθηκαν για την τόλμη και το θάρρος τους σε όλες σχεδόν τις μάχες. Θα μπορούσαμε μαλιστα να τους χαρακτηρίσουμε ως τους πλέον άμεσους προγόνους των θρυλικών ΛΟΚ, αλλά και των σημερινών ορεινών καταδρομέων.
Το πλέον χαρακτηριστικό κατόρθωμα των Μακεδόνων καταδρομέων είναι η κεραυνοβόλος κατάληψη του «Σογδιανού Βράχου», με την οποία η χώρα της Σογδιανής πέρασε στην κυριαρχία του Αλεξάνδρου. Ο «Σογδιανός Βράχος» ήταν ένα απόρθητο φρούριο στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου, που άνηκε στον σατράπη της περιοχής, τον Οξυάρτη. Η τοποθεσία αυτή εμπόδιζε τα σχέδια του Αλεξάνδρου για επέκταση προς την Ινδία, και έπρεπε πάση θυσία να καταληφθεί. Όμως παρά τη σφοδρή επίθεση, το φρούριο δεν ήταν δυνατόν να προσβληθή λόγω του απόκρημνου και δύσβατου της περιοχής. Μαλιστα οι υπερασπιστές του «Σογδιανού Βράχου» έλεγαν πως οι Μακεδόνες πρέπει να βγάλουν φτερά και να πετάξουν ως εκεί πάνω.
Ο Αλέξανδρος κατάλαβε πως η κατάληψη του φρουρίου με συμβατικά μέσα είναι αδύνατη. Τότε οργάνωσε ένα τμήμα 300 επίλεκτων καταδρομέων, ειδικευμένων σε διεξαγωγή ορεινού αγώνα, και τους ανέθεσε αυτήν την παράτολμη αποστολή. Οι άνδρες αυτοί εξοπλισμένοι με ειδικά υποδήματα, καρφιά, πασσάλους, και σχοινιά, αναρριχούνται αθόρυβα κατά τη διάρκεια της νύκτας, από το πίσω μέρος του φρουρίου και υψώνουν τις σημαίες τους. Μόλις ο ήλιος χαράζει οι βάρβαροι τους αντικρίζουν γύρω τους και πανικοβάλλονται, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, και έπειτα από μια σύντομη συμπλοκή παραδίδουν το φρούριο άνευ όρων.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.