Η τέχνη της σφραγιδογλυφίας και της λιθογλυφίας μεταφυτεύτηκε από τη μινωική Κρήτη στην ηπειρωτική Ελλάδα στην εξελιγμένη της μορφή και μ’ ένα ήδη πλούσιο θεματολόγιο.- Η Ελληνική σφραγιδογλυφία, περί την αρχαϊκή εποχή και μετά , το καμέο, το έγγλυφο καμέο ή intaglio.
Σφραγιδόλιθος ονομάζεται συνήθως πολύτιμος λίθος μικρού σχήματος που φέρεται σε δακτυλίδι ή αυτόνομα ως σφραγίδα.Ο σφραγιδόλιθος φέρει κυρίως έγγλυφες, και σπάνια ανάγλυφες, παραστάσεις με σύμβολα ή γράμματα και χρησιμοποιούνταν για τη σφράγιση επιστολών ή διαταγμάτων. Τέτοιοι σφραγιδόλιθοι βρίσκονται από τη πρότερη αρχαιότητα και στην προϊστορική Ελλάδα, στη Μινωική και Μυκηναϊκή εποχή. Ένδειξη γραφής εμφανίζεται σε σφραγιδόλιθο της 6ης ή 5ης χιλιετίας π.Χ. που βρέθηκε στα Γιαννιτσά. Κατά τους κλασικούς χρόνους οι σφραγιδόλιθοι φέρονταν πλέον σε δακτυλίους (δακτυλίδια).
Μυκηναϊκός σφραγιδόλιθος από ίασπι του 1500 π.Χ. από την Πύλο. Διάμετρος 2,4 εκ. |
Οι Διακοσμημένοι σφραγιδίλιθοι όπως και τα καμέο είναι λοιπόν μία ανάγλυφη παράσταση σκαλισμένη σε πέτρα. Τα καμέο συνήθως οι γλυπτογράφοι, τα χάραζαν σε πέτρες που είχαν δύο στρώσεις υλικού. Η κάθε μία στρώση είχε διαφορετικό χρώμα. Η χάραξη γινόταν συνήθως στο πιο ανοιχτόχρωμο υλικό, ώστε από κάτω το πιο σκουρόχρωμο υλικό να εμφανίζεται σαν βάθος πεδίου.
Στα καμέο, η σκαλιστή παράσταση είναι ανάγλυφη, δηλαδή υπερυψωμένη. Αν η παράσταση είναι εσώγλυφη (σκαμμένη, βαθουλωμένη) τότε το αντικείμενο λέγεται έγγλυφο καμέο ή intaglio.
Η τεχνική του intaglio είναι πολύ αρχαιότερη και ανάγεται στην 2η χιλιετία π.Χ., σε σφραγιδόλιθους ή δακτυλιόλιθους, ενώ τα καμέο άρχισαν να κατασκευάζονται κατά τους Αλεξανδρινούς όπου τότε και εκεί, στην Αλεξάνδρεια επινοήθηκαν και κατόπιν Ρωμαϊκούς χρόνους, οπότε και χαράχτηκαν αριστουργήματα σε λίθους. Μετά την Ρωμαϊκή εποχή η κατασκευή καμέο ατόνησε, για να αναγεννηθεί στην Αναγέννηση μαζί με την λιθογλυφία (γλυπτογραφία) γενικώς. Κατά τη διάρκεια αυτής της νεώτερης περιόδου πο καλλιτέχνες προτιμούσαν σαν υλικά τα όστρακα και τα κοράλλια για τη χάραξη των καμέο, και η τεχνική αυτή γνώρισε μεγάλη άνθιση στη Νάπολη της Ιταλίας.
Το όνομα προέρχεται από το λατινικό cameus, που πιθανά αναφέρεται στην Ελληνική λέξη «κάματος». Ίσως όμως η λέξη να οφείλεται στο όνομα του περίφημου λιθοξόου του μεσαίωνα Ντομένικο Ντε Καμεϊ. Ωστόσο δεν γνωρίζουμε πως αποκαλούνταν από τους συγχρόνους του . Μεγάλες συλλογές από Ρωμαϊκά και Μεσαιωνικά καμέο, υπάρχουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, και στα μουσεία Βιέννης, Φλωρεντίας και Αγίας Πετρούπολης. Σήμερα η χειροποίητη χάραξη καμέο τείνει να εκλείψει, γιατί υπάρχουν μηχανήματα (που λέγονται Ultrasonjc Mill αλλά και CNC) που χαράζουν παραστάσεις σε λίθους. Φτηνές απομιμήσεις καμέο γίνονται με χυτά γυαλιά.
Εγχάρακτο κόσμημα σφραγιδόλιθος – έγγλυφο καμέο ή intaglio- με άγαλμα της Αθηνάς (το Παλλάδιο) -Ελληνικό Κλασική Περίοδος 400-350 π.Χ. |
Εγχάρακτο ωοειδές πέτρινο κόσμημα . Μήκος 20 εκ. . Διατρυπημένο για χορδές από την άνω πλευρική επιφάνεια Μοτίβο προσανατολισμένο κάθετα. Ένα άγαλμα της ένοπλης Αθηνάς ( Παλλάδιο), που βλέπει εμπρός, κρατώντας ασπίδα με το δεξί χέρι, δόρυ με ανυψωμένο αριστερό χέρι, φορώντας χιτώνα και ιμάτιο και τριπλό λοφιοφόρο κράνος. Κοτσίδες μαλλιών, κάθε μία από τις οποίες είναι από μια σειρά σφαιριδίων, κρέμονται από το κράνος σε κάθε πλευρά του προσώπου. Κορδόνια με φούντα στο κάτω μέρος κρέμονται από το δόρυ και το εσωτερικό της ασπίδας. Διάταξη στην ασπίδα: τροχός. Το άγαλμα βρίσκεται σε στάση, με δεξί πόδι μπροστά από το αριστερό. Άγαλμα που βρίσκεται σε στρογγυλή βάση, με τα ελληνικά γράμματα «άλφα» και «δέλτα». Στο πεδίο δεξιά, το κρανίο ενός ταύρου βουκράνιον, (bucranium).
Στα καμέο, η σκαλιστή παράσταση είναι ανάγλυφη, δηλαδή υπερυψωμένη, εδώ έχουμε το αποτύπωμα |
Καμέο Cameo με την θεά Αθηνά- Ελληνο-Ρωμαϊκή -Αρχή Ρεπουμπλικανικής ή Πρώιμη Περίοδος του Αυγούστου (Οκταβιανού ) ,τέλη 1ου αι. π.Χ.- |
Ωοειδές γαλαζοπράσινο θραύσμα από (Cameo) Καμέο. Το άνω μισό της θεάς Αθηνάς,(Παλλάδιον) που βλέπει μπροστά με το κεφάλι στα τρία τέταρτα προς τα δεξιά, έτοιμο να χτυπήσει με ένα δόρυ και ανασηκώνει την ασπίδα που φέρει αιγίδα. Φοράει χιτώνα και ένα κορινθιακό κράνος. Μόνο το άνω μισό διατηρείται. Αποστειρωμένη κοκκιώδης και ιριδίζουσα επιφάνεια.
Οι περισσότεροι είναι αμυγδαλόσχημοι και φακόσχημοι, χωρίς να λείπουν και άλλα σχήματα, όπως οι πρισματικές και οι δισκοειδείς σφραγίδες, οι σκαραβαίοι ψευδοσκαραβαίοι κ.λπ. Έχουν βρεθεί σε διάφορα χρώματα, όπως πράσινο, καστανό, τεφρό, λευκό και είναι σμιλεμένοι σε στεατίτη. Ο μαλακός αυτός λίθος επέτρεπε την κατεργασία του με απλές μεταλλικές λεπίδες ή κοπίδια με μύτες διαφόρων σχημάτων αντί του τροχού και του τρυπανιού, που χρησιμοποιούσαν οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι, αλλά και όσοι σφραγιδογλύφες, στους αιώνες που ακολούθησαν, δούλευαν ημιπολύτιμους σκληρούς λίθους.Είναι πάντα διάτρητοι για να φοριούνται, περασμένοι σε χορδή, κορδόνι, στο λαιμό ή τον καρπό ή και για να δεθούν σε δαχτυλίδι. Καθώς κανένας σχεδόν νησιωτικός σφραγιδόλιθος δεν έχει βρεθεί με άλλα ευρήματα, η χρονολόγησή τους γίνεται συγκρίνοντας τον τρόπο επεξεργασίας τους, καθώς και τεχνοτροπικά στοιχεία στη σύγχρονή τους κεραμική και μικροτεχνία.
Το θεματολόγιο θυμίζει κυρίως αυτό των προϊστορικών και περιλαμβάνει παραστάσεις ζώων και τεράτων, όπως είναι τα λιοντάρια, τα άλογα (συνήθως φτερωτά), τα ελάφια, οι αίγαγροι, οι ταύροι, τα δελφίνια, πουλιά που πετούν, οι σκορπιοί, οι σφίγγες και οι χίμαιρες, σε ρυθμικές συνθέσεις.
Επίσης, δεν λείπουν τα μυθολογικά θέματα, όπως η αυτοκτονία του Αίαντα, ο Προμηθέας, ο Μινώταυρος και ο Κένταυρος, που απεικονίζονται σε στάσεις οι οποίες δείχνουν συνήθως κίνηση, καταλαμβάνουν όλη τη σφραγιστική επιφάνεια, στους δε πρωιμότερους, όπου υπάρχει κενό, χαράσσονται παραπληρωματικά κοσμήματα.
Μύθος και θεότητα
Οι σκηνές δράσης είναι σπάνιες ίσως στα θέματα εδώ εκτός από τις περιπτώσεις όπου η ιστορία μπορεί να λεχθεί σε δύο «λέξεις ». Υπάρχουν αρκετές μελέτες μεμονωμένων θεών, οι οποίες είτε αντιπροσωπεύουν νοητικές θεότητες με σημασία για τον φέροντα είτε μερικές φορές για αφοσίωση.
Μπλε χαλκηδόνιος λίθος Η Νίκη (Nike) στήνει Τρόπαιον. Πρωταρχική εργασία του 4ου αιώνα, π.Χ. Λονδίνο, Walters Νο. 601. 33mm. Αριθ. GGFR. 590. |
[Η Κορνεόλη ή Καρνεόλη πήρε το όνομά της από τη λατινική λέξη ‘’caro’’ που σημαίνει σάρκα κι αυτό λόγω τού ότι το χρώμα της ομοιάζει με το χρώμα τής σάρκας. Οι αρχαίοι έλληνες τον ονόμαζαν Σάρδιο Λίθο επειδή τον προμηθεύονταν από την πόλη Σάρδεις, τής Λυδίας στην Μικρά Ασία. Ο Θεόφραστος τον ονομάζει ‘’Σαρδλίνο’’ ενώ ο Επιφάνειος τον περιγράφει ‘’Σάρδιος ο Βαβυλώνιος, πορφυρωπός και αιματοειδής’’.]
Διάλογος Στεφάνου τοῦ Μελάνου |
Σφραγιστικό κόσμημα με τον Διομήδη που φέρει το Παλλάδιο – Ελληνικό – Κλασική περίοδος, αρχές 4ου αι. π.Χ.- MFA Boston |
Ελληνικό σφραγιστικό κόσμημα , καφεκίτρινος χαλκηδόνιος λίθος – Κλασική περίοδος 5ος προς 4 ο αιώνα π.Χ. Από τους Christie’s |
Ελληνικό σφραγιστικό κόσμημα , χαλκηδόνιος λίθος, ο Πήγασος -Κλασική περίοδος 5ος προς 4ο αιώνα π.Χ. – από το MFA Boston |
Σφραγιστικό κόσμημα από χαλκηδόνιο λίθο με δύο ορτύκια – Ελληνικό, τέλη 5ου έως αρχές 4ου αι. π.Χ. | Μουσείο Καλών Τεχνών, Βοστόνη |
Ο Δεξαμενός από την Χίο
Κόκκινος και κίτρινος ίασπις από την Αττική. Το κεφάλι του πορτρέτου ενός άνδρα. Υπογραφή ΔΕΞΑΜΕΝΟΣ ΕΠΟΙΕ Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, από το Καρά(;) της Αττικής. 22-20mm. Αριθ. GGFR. 466 |
Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Ἕλληνες σφραγιδογλύφους, ἀλλὰ και ένας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καλλιτέχνες τῆς Kλασικῆς περίοδου, εἶναι ὁ Δεξαμενός (περ. 450- 420 π.Χ.). τέσσερις ἐνυπόγραφοι λίθοι του σώζονται: δύο ἀπεικονίζουν ἐρωδιούς, ἕνας μία οἰκοδέσποινα μὲ τὴ θεραπαινίδα της καὶ ἕνας φέρει τὴ σπουδὴ μίας ἀνδρικῆς κεφαλῆς. Ἡ ὑπογραφὴ τοῦ καλλιτέχνη εμφανίζεται πότε ὡς «ΔEΞAMENOΣ EΠOIE» (=ὁ Δεξαμενὸς μὲ ἔφτιαξε), πότε περιορίζεται στο ὄνομά του, ἐνῶ μία φορὰ προσδιορίζεται καὶ ἡ ἐθνική του καταγωγή, ἀπὸ τὸ νησὶ τῆς Χίου.Υπάρχει και ένα χωρίς υπογραφή του.
Ὁ τόπος εὐρέσεως τῶν δύο λίθων μὲ τοὺς ἐρωδιούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τάφους στὴν περιοχὴ τῆς Kριμαίας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιμονὴ τοῦ καλλιτέχνη νὰ δηλώσῃ τὴν καταγωγή του, ἔστω σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σωζόμενα ἔργα του, φαίνεται νὰ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ὑπόθεση ὅτι ὁ Δεξαμενὸς ἔζησε καὶ ἐργάστηκε μακριᾶ ἀπὸ τὴ γενέτειρά του. Ἡ τέχνη του, ὅμως, καὶ ἡ γραφή του, ἰδίως τὸ «X», μᾶς δείχνουν ὅτι μεγάλωσε καὶ ἔμαθε τὴν τέχνη του, στὴ Xίο.
Μπλε χαλκιδόνιος λίθος στο σφραγιστικό αυτό δακτυλίδι , από το Κερτς (Κριμαία). Ένας ιπτάμενος ερωδιός με την υπογραφή του Δεξαμενού -ΔΕΞΑΜΕΝΟΣ ΕΠΟΙΕ ΧΙΟΣ – Αγία Πετρούπολη. 20mm. Αριθ. GGFR. 468. |
Ἡ εδραίωση κοινῆς τεχνοτροπίας καὶ θεματογραφίας κατὰ τὴν Kλασικὴ ἐποχή, καὶ ἡ ἰδιαίτερη ἐμβέλειά τους, μᾶς ἐμποδίζει νὰ διακρίνουμε ἐπί μέρους ἐργαστήρια στὴν ἑλληνική σφραγιδογλυφία τῆς περιόδου. Tὰ ἀσφαλῆ στοιχεῖα (ὅπως ἡ μοναδικὴ ὑπογραφὴ τοῦ Δεξαμενοῦ, μὲ δήλωση τῆς ἐθνικῆς καταγωγῆς του) εἶναι σπάνια. Λίγοι εἶναι καὶ οἱ λίθοι ποὺ μποροῦν, βάσει τοῦ τόπου εὔρεσῆς τους, νὰ ἀποδοθούν στὴν καλλιτεχνικὴ παραγωγὴ τῆς Ἀνατολικῆς Ἑλλάδος.
Γενικὰ τὸ ἐπίκεντρο βρίσκεται πιὰ στὴ Δύση, στὶς ἑλληνικὲς πόλεις τῆς Mεγάλης Ἑλλάδος, ὅπου τὸν τόνο δίνει ἡ ἄνθηση τῆς νομισματικῆς τέχνης. Στὴν Kάτω Ἰταλία καὶ τὴ Σικελία, Ἕλληνες χαράκτες δημιουργοῦν σημαντικὰ ἔργα τῆς ἑλληνικῆς σφραγιστικῆς τέχνης, τόσο σὲ πολύτιμους λίθους, ὅσο καὶ μετάλλινα δακτυλίδια καὶ νομίσματα.
Στὸν Δεξαμενὸ ἀποδίδεται ἡ χάραξη περισσοτέρων πολύτιμων λίθων λόγω τοῦ ὕφους καὶ τῶν λεπτομερειῶν ποὺ διαθέτει ἡ χάραξή τους. Στὴν παραπάνω εἰκόνα, βλέπουμε σκαραβαῖο ἀπὸ ὀρυκτὸ κρύσταλλο, ποὺ ἀπεικονίζει γυναίκα νὰ παίζει ἄρπα (τοξοειδὲς τρίγωνον). Εἶναι 32 χιλιοστὰ καὶ ἀποδίδεται στὸν Δεξαμενό. Βρίσκεται στὸ The Walters Art Museum τοῦ Λονδίνου.
Αν και τα ηρωικά θέματα δεν ξεχνιούνται , ο νέος ρόλος των πολύτιμων λίθων ως κοσμημάτων, χωρίς αμφιβολία συνήθως φοριούνται από τις γυναίκες, ενθαρρύνει πολλά νέα θέματα που απεικονίζουν γυμνές ή σχεδόν γυμνές γυναίκες, τους τύπους Αφροδίτης που μπορεί να κολακεύουν τον φέροντα.
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας ή κάνετε την αρχή σε μία συζήτηση
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.